Xωρίς αμφιβολία το «μεγάλο» αυτοκινητιστικό γεγονός του Νοεμβρίου είναι η απονομή του τίτλου «Αυτοκίνητο της Χρονιάς» από τους δημοσιογράφους τηςΕπιτροπής COTY. Όπως ίσως διαβάσατε, στο τεύχος Δεκεμβρίου αλλά και στιςεφημερίδες, ο τίτλος απονεμήθηκε στο Ρενό Σενίκ, το people carrier που«κατεβάζει» την ιδέα του Εσπάς στις ανάγκες μιας «συνηθισμένης»οικογένειας.
Όπως ίσως
γνωρίζετε, δεν είναι λίγοι εκείνοι που,
με άρθρα ή σχόλια,
αμφισβητούν τις
αποφάσεις των 58 ευρωπαίων δημοσιογράφων
(μεταξύ των οποίων
είναι, από το
1983, και ο υπογράφων) ισχυριζόμενοι ότι
η ψήφος των
συναδέλφων «επηρεάζεται»
από τους κατασκευαστές. Με τον πλέον
εμφαντικό
τρόπο απορρίπτω τις
κατηγορίες και προκαλώ τους ανόητους
(και πέρα για πέρα
άσχετους και
κομπλεξικούς) συκοφάντες να ρίξουμε
μαζί μια ματιά στα
αποτελέσματα
των τελευταίων 10-15 ετών και να δούμε σε
ποια χρονιά η ψήφος
των συναδέλφων
«επηρεάστηκε» από τους κατασκευαστές.
H απάντηση είναι «σε
καμία» και
σίγουρα όχι στην εκλογή του αυτοκινήτου
της χρονιάς 1997, αλλά
και στην
κατάταξη της πρώτης πεντάδας.
Πριν όμως δούμε την κατάταξη, επιτρέψετε μου να σας πω δύο λόγια για τη διαδικασία της εκλογής.
Κάποια στιγμή
ο πρόεδρος και το συμβούλιο της επιτροπής
COTY ανακοινώνουν
στα μέλη τα
αυτοκίνητα που είναι υποψήφια για τον
τίτλο (νέα μοντέλα που
μέχρι μια
ορισμένη ημερομηνία έχουν παραχθεί σε
τουλάχιστον 5.000
«αντίτυπα»). Οι 55
(για φέτος) συνάδελφοι παίρνουν τον
κατάλογο και
«ξεχωρίζουν» (χωρίς
σε αυτή τη φάση να βαθμολογήσουν) τα
κατά τη γνώμη τους
πέντε καλύτερα.
H διαδικασία αυτή ολοκληρώνεται μέχρι
τις 15 Οκτωβρίου..
Στη συνέχεια το
Συμβούλιο καταρτίζει τον κατάλογο των
πέντε «πρώτων»
αυτοκινήτων και
τον αποστέλλει στα μέλη.
Ακολουθεί η
δεύτερη και τελική ψηφοφορία κατά την
οποία οι συνάδελφοι
καλούνται να
βαθμολογήσουν τα 5 «πρώτα» αυτοκίνητα.
Πιο συγκεκριμένα το
κάθε μέλος
έχει 25 βαθμούς να «μοιράσει» σε τουλάχιστον
τέσσερα μοντέλα,
χωρίς όμως να
μπορεί να «δώσει» σε ένα μοντέλο
περισσότερους από 15
βαθμούς.
Αυτοκίνητο του έτους είναι εκείνο που
συγκεντρώνει τους
περισσότερους
βαθμούς. Σε περίπτωση ισοβαθμίας,
αυτοκίνητο του έτους είναι
εκείνο
που ψηφίστηκε πρώτο από τα περισσότερα
μέλη.
Με βάση την
παραπάνω διαδικασία από τα 29 αυτοκίνητα
που ήταν υποψήφια για
τον τίτλο οι
55 συνάδελφοι ξεχώρισαν τα: Αουντι A3,
Φορντ Κα, Ρενό Σενίκ,
Σκόντα Οκτάβια
και Φολκσβάγκεν Πασάτ (η σειρά που τα
αναφέρω δεν έχει
σημασία).
Στη συνέχεια
και μέχρι τις 11 Νοεμβρίου έγινε η τελική
ψηφοφορία και η
σειρά διαμορφώθηκε
ως εξής: 1. Ρενό Σενίκ 405 βαθμοί, 2. Φόρντ
Κα 293
βαθμοί, 3. Φολκσβάγκεν Πασάτ
248 βαθμοί 4. Σκόντα Οκτάβια 230β και
5.
Αουντι A3 199β.
H άποψή μου
είναι ότι η ψήφος των 55 συναδέλφων είναι
πέρα για πέρα
αντικειμενική και
δίκαιη και πραγματικά ανταμείβει τους
μηχανικούς, τους
σχεδιαστές και
τους κατασκευαστές για την προσφορά
τους προς το αγοραστικό
κοινό. Το
Ρενό Σενίκ είναι μια πραγματικά «φρέσκια»
πρόταση στον τομέα του
οικογενειακού
αυτοκινήτου και όχι μόνο. Το αυτοκίνητο
είναι πολύ καλά
φτιαγμένο, απίστευτα
οικονομικό και δυναμικά και παθητικά
ασφαλές. Πέρα απ’
αυτά ανήκει στην
ευρύτερη «γκάμα» του Μεγκάν με αποτέλεσμα
η πρόταση της
Ρενό προς το μέσο
καταναλωτή/οδηγό να είναι πιο
«ολοκληρωμένη».
Πέρα για πέρα ορθή
είναι και η επιλογή του Φορντ Κα στη
δεύτερη θέση. Το
αυτοκίνητο αποτελεί
μια αισθητικά και σχεδιαστικά νέα
πρόταση, αλλά «χάνει»
από τον σχεδόν
αρχαίο του κινητήρα!
H τρίτη θέση
του Πασάτ είναι και αυτή σωστή, γιατί,
όπως έγραψαν όλοι οι
ξένοι συνάδελφοι,
η ποιότητα κατασκευής του νέου Φολκσβάγκεν
«δεν
παίζεται». Το ίδιο ισχύει και
για την τέταρτη θέση που κατέλαβε το
νέο,
προσιτό στο μέσο οδηγό, Σκόντα
Οκτάβια δοκιμή του οποίου διαβάσατε
στο
προηγούμενό μας τεύχος. Οι
άνθρωποι της τσέχικης εταιρίας, που
πραγματικά
επέστρεψε από το κρύο,
απέδειξαν ότι μπορούν να εργαστούν και
να
δημιουργήσουν έστω κι αν αυτό
γίνεται κάτω από την παρακολούθηση και
την
τεχνογνωσία της Φολκσβάγκεν
που κατέχει το 100% των μετοχών.
Σωστή είναι
και η τοποθέτηση του Αουντι A3 στην 5η
θέση. Όπως όλοι μας (κι
εγώ) γράψαμε,
το αυτοκίνητο είναι καταπληκτικό στο
δρόμο, αλλά παράλληλα
είναι ακριβό
και, όπως λέει η ίδια η εταιρία, μεταφέρει
τη «νέα
εκκεντρικότητα» που,
αυτόματα, το διαχωρίζει από το μέσο
οδηγό/καταναλωτή.
Σας είπα πώς
ψήφισε το σύνολο. Ας δούμε και τη δική
μου ψήφο: 1. Ρενό Σενίκ
8 β. 2. Φορντ
Κα 7β. 3. Σκόντα Οκτάβια 5 β. 4. Αουντι A3 4 β
και VW Πασάτ 1
β.
Αλλά δεν είναι μόνο αυτά. Κάθε χρόνο μετά το τέλος της ψηφοφορίας και την
ανάδειξη του αυτοκινήτου της χρονιάς, η Επιτροπή εκδίδει ένα τεύχος στο
οποίο, όποιος ενδιαφέρεται, μπορεί να διαβάσει την αιτιολογημένη γνώμη του
καθενός από τους 55 συναδέλφους (ο αριθμός μας κυμαίνεται από 55 ως 58).
Αυτά λοιπόν για το θεσμό, και στη διάθεση του καθενός αμφισβητία για
ανοιχτό και πέρα για πέρα δημοκρατικό διάλογο!_Κ.Κ.
Τα αυτοκίνητα
του μήνα
Σ
ε λίγο θα αρχίζω τα άρθρα μου ζητώντας
σας προκαταβολικά συγγνώμη. Μ’ όλα
αυτά
που ακούω και διαβάζω δεν ξέρω πλέον
ποία είναι η αλήθεια και ποία η
μπλόφα,
και αναφέρομαι βεβαίως στο γενναίο
καινούριο κόσμο που ανέτειλε
στην
αγορά του αυτοκινήτου μετά το τέλος της
απόσυρσης. Έναν κόσμο όπου από
την
οικονομική ένδεια και τη μιζέρια των
παρελθόντων ετών πέρασε, στην
ουσία
μέσα σε μια νύχτα, στη σφαίρα του
μέγα-χρήματος και, σε ορισμένες
περιπτώσεις,
στον κόσμο του μέγα-κιτς. H εξέλιξη είχε
νόημα και ουσία για
τον καταναλωτή,
ο οποίος δεν αγόραζε πλέον το αυτοκίνητό
του από τη
«μάντρα» ή την «εμπορία»
κάποιου μικροαπατεώνα, και δεν το
επισκεύαζε στο
συνεργείο του
μάστρο-Βάγγου, αλλά σε μια αποκλειστική
και, κατά τεκμήριο,
οργανωμένη
αντιπροσωπεία. Τα μεγάλα κέρδη (από τις
πωλήσεις) εκτός από τις
καταθέσεις
των εισαγωγέων (και μπράβο τους), βελτίωσαν
και τις παρεχόμενες
υπηρεσίες, που
στη συντριπτική τους πλειοψηφία δεν
έχουν τίποτα να ζηλέψουν
από τις
αντίστοιχες «ευρωπαϊκές». Απ’ την άλλη
πλευρά όμως, τα μεγάλα
κέρδη,
ξανάφεραν στο παρασκήνιο ένα ξεχασμένο
(;) σπορ: το χρηματισμό και
την
εξαγορά συνειδήσεων στον κρατικό
μηχανισμό, αλλά και τον «επηρεασμό»
(μέσω
των διαφημιστικών καταχωρίσεων) πολλών
MME. Οι παροικούντες εν τη
Ιερουσαλήμ
γνωρίζουν ότι «κάτι μεγάλο» γίνεται με
τα list prices, αλλά
κανείς κρατικός
«παράγοντας» δεν τολμάει να βάλει το
χέρι του στην πληγή.
Ομοίως, εμείς,
μέσα στους 4T, βλέπουμε την προσπάθεια
που γίνεται για να
πωλούνται τα
αυτοκίνητα όχι σαν σύνολα, με συγκεκριμένες
δυναμικές και
παθητικές ιδιότητες,
αλλά σαν είδη που πωλούνται στα
σουπερμάρκετ
(κατσαρόλες, καρέκλες,
απορρυπαντικά, ακόμα και σερβιέτες).
Έτσι, τα
διάφορα μοντέλα παρουσιάζονται
με τρόπους που καμία σχέση δεν έχουν με
τη
σοβαρότητα (και την επικινδυνότητα)
της οδήγησης, από ανθρώπους και έντυπα
που
καμία απολύτως σχέση δεν έχουν με το
αντικείμενο (και τίποτα δε
γνωρίζουν
γι’ αυτό). Τα πράγματα έχουν προχωρήσει
τόσο πολύ, ώστε με
ρωτούν αν πρέπει
να αγοράσουν το αυτοκίνητο του Σπύρου
ή της E.M.Y. ή αν
το «νέο» Μπλογκς
«τζαζ» είναι καλύτερο απ’ το Μπλογκς
«σουίνγκ» (πρόκειται
για το ίδιο
με διαφορετικά αυτοκόλλητα στις πόρτες!).
Αλλά, οι
βλαβερές συνέπειες του μέγα-χρήματος
δε σταματούν εδώ. H ανάπτυξη
της
(μεταπρατικής και 100% εικονικής) αγοράς
του αυτοκινήτου (τα
δισεκατομμύρια
που ξοδεύονται για την εισαγωγή τους
είναι δανεικά από ξένες
τράπεζες)
είχε αποτέλεσμα να κυκλοφορήσουν δεκάδες
έντυπα, να δημιουργηθούν
δεκάδες
«σελίδες» στις εφημερίδες και στα
περιοδικά και να γίνουν πολλές
τηλεοπτικές
και ραδιοφωνικές εκπομπές με θέμα το
αυτοκίνητο. Όλη αυτή η
δραστηριότητα
έπρεπε κάπως να υπηρετηθεί, να καλυφθεί,
και, άμπρα-κατάμπρα,
η χώρα γέμισε
από ειδικούς «δημοσιογράφους!». Το τι
γίνεται δεν
περιγράφεται. Επώνυμες
και ανώνυμες κυρίες και δεσποινίδες,
υιοί και
θυγατέρες, δημοσιοσχεσίτες
και διαφημιστές, επικοινωνιολόγοι και
παραγωγοί
διαφημιστικών φυλλαδίων,
ακόμα και «παιδιά» εξωτερικών
εργασιών
επιστρατεύτηκαν για να
καλύψουν τις ανάγκες των δεκάδων νέων
τίτλων και να
«ενημερώσουν» το
αναγνωστικό κοινό, χωρίς να έχουν ιδέα
για το θέμα. Οι
λίγοι (μετρημένοι
στα δάχτυλα) πραγματικοί ειδικοί
δημοσιογράφοι
κινδύνευσαν (και
κινδυνεύουν) να χαρακτηριστούν «γραφικοί».
«Από πού κι
ως πού η Κα Πασταφλόρα ή ο Μάκης Γδάρτης
γράφουν γι’
αυτοκίνητα;» συνήθιζα
να ερωτώ, αλλά τα τελευταία χρόνια, δεν
κάνω τον
κόπο. Γνωρίζω ότι η ερώτηση
είναι άνευ σημασίας, αφού η ρήση του
Γιάννη
Τσαρούχη «στην Ελλάδα είσαι
ό,τι δηλώσεις» δε σταματάει να
δικαιώνεται.
H εισβολή των Τζεντάι
είχε αποτέλεσμα, όπως λέει και ο λαός,
«να χάσει η
μάνα το παιδί και το
παιδί τη μάνα». Το τι ανοησία, μπούρδα
και βλακεία
διαβάζουμε και ακούμε,
δεν περιγράφεται, αλλά προς τι η απορία;
H χώρα
ολόκληρη πλέει σ’ έναν ωκεανό
ανοησίας.
Το χειρότερο
όμως δεν είναι αν ο «δημοσιογράφος» δεν
μπορεί να ξεχωρίσει
μια μακφέρσον
απ’ έναν εκκεντροφόρο (ούτε ο «λαός»
μπορεί). Το χειρότερο
είναι ότι ο
κόσμος διαβάζει (και ακούει) πράγματα
που είναι αντικείμενα
συναλλαγής.
Διαβάζει η Ρούλα στο ρουλοπεριοδικό,
που έχει «στήλη
αυτοκινήτου», ότι
το Καμπούκι Τζι Ελ Αι είναι το «καλύτερο»
αυτοκίνητο στην
κατηγορία του
επειδή έχει τόκο -1% και τρέχει στην
έκθεση να το αγοράσει.
Οι πωλήσεις
των Καμπούκι αυξάνονται, ο εισαγωγέας
είναι ευχαριστημένος και
να ο
«ειδικός συντάκτης» του εντύπου να
απειλεί (με την παρουσία, την
ασχετοσύνη
και πολλές φορές την αισθητική του) την
αποστολή του πραγματικού
επαγγελματία.
«Ας
έλθει κάποιος απ’ αυτούς μαζί μου, όταν
μετράω επιδόσεις και το κοντέρ
τερματίζει
στα 220 χιλιόμετρα/ώρα στον ανοιχτό δρόμο
και θα δει τι σημαίνει
να κάνεις
σωστά τη δουλειά σου…» εξερράγη ένας
απ’ τους παλιούς (και
καλούς)
συναδέλφους.
«Μα, δεν καταλαβαίνεις
ότι εμείς τους χαλάμε τη σούπα. Δε
θέλουν
πραγματικούς ειδικούς.
Θέλουν να εντυπωσιάζουν και να παραπλανούν
το κοινό
για να πουλάνε το προϊόν
τους», είπε άλλος και δεν είχε
άδικο.
Αγαπητοί μας φίλοι. Όλοι
εσείς που μας γράφετε, που μας μιλάτε
στο τηλέφωνο
και μας σταματάτε στο
δρόμο κάνοντάς μας να θέλουμε να κρυφτούμε
με τα
καλά σας λόγια. Να ξέρατε πόσο
μεγάλο είναι το κόστος της
δημοσιογραφικής
αξιοπρέπειας και
ανεξαρτησίας. Πέρα απ’ το οικονομικό
(ξέρετε τρεις
περιπτώσεις και θα
μάθετε ακόμα μία μόλις ο εκβιασμός τους
ολοκληρωθεί)
υπάρχει και το
ψυχολογικό, καθώς καθημερινά προσπαθούμε
να «πείσουμε»
ορισμένους απ’
αυτούς ότι άλλο οι 4T και άλλο τα
ρουλοπεριοδικά.
Ίσως, ύστερα
από 36 χρόνια στο επάγγελμα (και 26 στο
τιμόνι αυτού του
περιοδικού) να
έχω απολέσει την ικανότητα να μεταφέρω
με ακρίβεια και
αντικειμενικότητα
τα όσα συμβαίνουν στο χώρο μας. Ίσως
πάλι να μην έχουν
άδικο εκείνοι
που λένε ότι «επαναλαμβάνομαι», αλλά
πιστέψτε το: τα πράγματα
είναι 100
φορές χειρότερα απ’ ό,τι λέω και αιτία
είναι το άφθονο χρήμα που
εισέρευσε
στα ταμεία ορισμένων εισαγωγέων και
που τους επέτρεψε να
αποκτήσουν
τα «δικά τους» μέσα (ειδικά και μη).
Μπορείτε εύκολα να βρείτε
ποιοι
είναι αν μετρήσετε τη διαφημιστική τους
παρουσία!
Να όμως που
σε πείσμα αυτής της κατάστασης και,
νομίζω ότι θα συμφωνήσετε,
σε πείσμα
της γενικότερης κατάστασης, οι 4TPOXOI, η
«Τεχνικές Εκδόσεις» και
οι αναγνώστες
μας εξακολουθούν να αντιστέκονται. Και
όχι μόνο να
αντιστέκονται, αλλά να
κρατούν την πρώτη θέση στις προτιμήσεις
του κοινού
(παρά τις περί του
αντιθέτου διαδόσεις), και αν αυτό δε
σημαίνει
συμπαράσταση στον αγώνα
μας, τότε δεν ξέρω τι σημαίνει.
Θα
μας άρεσε βέβαια οι 4TPOXOI να είναι πρώτοι
σε κυκλοφορία και από τα
περιοδικά
ποικίλης ύλης, αλλά αυτό καθώς φαίνεται
δεν είναι δυνατό, εκτός
και αν στα
επόμενα τεύχη δημοσιεύσουμε τις
μαγνητοφωνημένες συνομιλίες της
Κας
Λιάννη-Παπανδρέου με τον πνευματικό
της, πράγμα που (για λόγους αρχής)
θεωρείται
απίθανο._Κ.Κ.
Τα
«καλυτερότερα» αυτοκίνητα (αυτό το
λεπτό)
A
λήθεια… Έχετε αναρωτηθεί ποια είναι
τα «καλύτερα» αυτοκίνητα αυτό το
λεπτό;
Εννοώ ποιο είναι το top 10 (ή το top 20, 30, 50 ή
όποιον αριθμό
επιβάλλει το σύγχρονο
«μάρκετινγκ»). Θέλω να πω τώρα που
βρίσκεσθε στην
έκθεση και θέλετε
ν’ αγοράσετε το Μπογκς 1.6, που πωλείται
προς 4.156.000
δρχ., με έκπτωση 600.000 δρχ.
για επτά ημέρες, και μετά με 0% τόκο για
τους
πρώτους 12 μήνες και 1% για τα
επόμενα τρία χρόνια, έχετε σκεφθεί ότι
στην
πλαϊνή αντιπροσωπεία υπάρχει
ένα «καλύτερο» αυτοκίνητο, που
κοστίζει
4.100.000 δρχ. και προσφέρεται
με έκπτωση 700.000 δρχ., 0% τόκο για 24
μήνες
και 0,5% για 3 μήνες;
Δεν το έχετε;
Τότε πώς θα διαλέξετε το καλυτερότερο
αυτοκίνητο εκείνου του
συγκεκριμένου
λεπτού; Διότι, έτσι που εξελίσσονται τα
πράγματα ή ο γιαλός
είναι στραβός
ή στραβά αρμενίζουμε, και αυτό το λέω
μετά λόγου γνώσεως,
διότι, έχοντας
στην ουσία «γεννήσει» το «παιδί» στην
Ελλάδα, βλέπουμε ότι
δεν είμαστε
πλέον σε θέση να το ελέγξουμε. Ποιο είναι
το «παιδί;». Μα το
αυτοκίνητο και
ο κόσμος του, ένας κόσμος που, καθώς
φαίνεται, έχει πλέον
«σαλτάρει»
στην προσπάθειά του να αυξήσει τα έσοδά
του, να πάρει
«διαφήμιση» και να
ικανοποιήσει άλλες, ψυχιατρικά ελέγξιμες,
ανάγκες.
Μετά τον
ορυμαγδό που ακολούθησε την «αποκάλυψη»
ότι ένα αυτοκίνητο «τεστ
ντράιβ»
μιας συγκεκριμένης εταιρίας δεν απέδιδε
την «ιπποδύναμη» που έλεγαν
τα
προσπέκτους, οι σελίδες νέων και παλαιών
εντύπων πλημμύρισαν με νέες
ιδέες
που είναι τόσο παλιές όσο και ο ειδικός
Τύπος στην Ελλάδα. Έτσι, ο
αναγνώστης
βομβαρδίζεται με ό,τι «όπλο» έχει κανείς
στη διάθεσή του εκείνη
τη στιγμή,
από λίστες 40 «καλύτερων» αυτοκινήτων
μέχρι «αποκλειστικότητες»
που
όταν, παλιά, ζητούσα να γίνουν στους 4T,
δεχόμουν ειρωνικά σχόλια.
Όταν, πριν
από 10 χρόνια, είχα προτείνει το περιοδικό
μας να δυναμομετρεί
(ενδεικτικά)
ορισμένα μοντέλα, η πρότασή μου απορρίφθηκε
(από τους τότε
συνεργάτες) ως μη
ρεαλιστική, διότι «κανείς δεν μπορούσε
να εξασφαλίσει ίση
μεταχείριση
στη διαδικασία των μετρήσεων». Παρά την
άρνησή τους όμως
κατάφερα να μετρήσω
(με τη βοήθεια του Θ. Σπίνουλα, στο
δυναμόμετρο του κ.
Διονυσόπουλου
στην οδό Πειραιώς) την απόδοση μιας
πλειάδας «ηλεκτρονικών
αναφλέξεων»
που υπόσχονταν στους καταναλωτές «λαγούς
με πετραχήλια», αλλά
μόνο μία ή δύο
ανταποκρίνονταν στις προδιαγραφές.
Εύλογα λοιπόν δικαιούμαι
δια να
διερωτώμαι γιατί η «ιδέα» δεν τους είχε
«κατεβεί» ενωρίτερα, αλλά δε
βαριέστε.
Όπως η υπόθεση της AXE ΔΕΛΤΑ, έτσι και
αυτή θα χαθεί στο ορμητικό
ρεύμα
του ποταμού των Εντυπώσεων.
Τούτων
λεχθέντων ας επανέλθωμεν εις τα κρίσιμα
ερωτήματά μας: 1. ποια
είναι τα
«καλυτερότερα» αυτοκίνητα αυτού του
λεπτού και 2. ποια η
πραγματική
ισχύς του Μπογκς 1.6.
Χωρίς να το
σκεφθώ και πολύ (άλλωστε δε χρειάζεται)
τα 50 «καλυτερότερα»
αυτοκίνητα
αυτής της στιγμής βρίσκονται δίπλα στα
60 «καλυτερότερα»
ακτινίδια του
επάνω καφασιού, πίσω από τα 30 καλύτερα
λεμόνια της δεξιάς
ντάνας και κοντά
στο καφάσι με τ’ αγγούρια.
Και αυτό το
λέω, διότι όλα τα παραπάνω ζαρζαβατικά
έχουν σήμερα καλές
τιμές. Αυτό με
τη σειρά του σημαίνει ότι, όταν σταματήσετε
στο σούπερ
μάρκετ για να ψωνίσετε,
θυμηθείτε εκτός από πατάτες, ντομάτες,
αγγούρια και
λεμόνια, ν’ αγοράσετε
και κανένα απ’ τα TOP 40 του περιοδικού
μας.
Διότι, δε σας
το είπα… Οι δαιμόνιοι συντάκτες μας
παρακολουθούν κάθε μέρα
την αγορά
και διαλέγουν πριν από σας για σας.
Σήμερα, για παράδειγμα, 1η
Ιανουαρίου
1997, μπορείτε να βρείτε καλά Χιουντάι,
γινωμένα Τογιότα και
ολόφρεσκα
Φίατ. Αν μάλιστα κάνετε τον κόπο να
κατεβείτε μέχρι την Κεντρική
Αγορά,
δεν αποκλείεται να βρείτε Αλφα Ρομέο,
BMW, ακόμα και Μερτσέντες και
ο λόγος
είναι απλός: αυτά τα αυτοκίνητα έχουν
ξεμείνει από την προηγούμενη
στιγμή
που δεν ήταν «καλυτερότερα», γιατί
αφενός δε διέθεταν «κασετόφωνο»
κι
αφετέρου η αντιπροσωπεία δεν είχε ανάγκη
«ζεστού» χρήματος και δεν τα
πρόσφερε
600.000 δρχ. φθηνότερα. Αυτός ήταν άλλωστε
και ο λόγος που δεν
κατάφεραν να
μπουν στο ΤΟΠ 40 της προηγουμένης ημέρας
(ή στιγμής, δεν έχει
σημασία) και
έτσι δεν ήταν «καλυτερότερα» για να σας
συμφέρει να τα
αγοράσετε.
Ευκαιρίες
όμως μπορείτε να βρείτε και αλλού
(Μοναστηράκι, Βόλο, Βέλγιο,
Σκόπια
και Τίρανα) όπου η τοπική αγορά φτιάχνει
κάθε στιγμή το δικό της ΤΟΠ
40. Στα
Τίρανα π.χ. μπορείτε να βρείτε Φίατ
Μπράβο/Μπράβα προς 2.500.000
δρχ. ενώ
στο Βόλο (έτοιμα να φορτωθούν στο φέρι
για τη Συρία) Μερτσέντες
320 προς 4
εκ. δρχ.
Ύστερα απ’
όλα αυτά πρέπει να ομολογήσω δύο κρίματα:
1ον ότι όλα αυτά τα
χρόνια το
περιοδικό (και ο υπογράφων) δεν είχαν
ανακαλύψει
τη μεγάλη σημασία που
έχει το «καλύτερο αυτοκίνητο αυτής της
στιγμής» και
2ον, την πραγματικά
τεράστια σημασία των δυναμομετρήσεων.
Για το πρώτο
θεωρώ τον εαυτό μου
αποκλειστικά υπεύθυνο. Το δεύτερο δεν
μου επιτρέπεται
να το σχολιάσω!
Έτσι όμως
είναι η κακούργα η ζωή, γι’ αυτό σας λέω
πως ή στραβός είναι ο
γιαλός ή
στραβά αρμενίζουμε (για να μην αναφερθώ
σε δεκάδες άλλα
παραδείγματα της
ίδιας μορφής και υφής που επιβεβαιώνουν
τα γραφόμενά μου).
Όμως ας είναι…
Οι 4TPOXOI θα συνεχίσουν να αρμενίζουν στη
ρότα που
χάραξαν την 1η Οκτωβρίου
του 1970 ελπίζοντας ότι κάποια μέρα κάποιος
θα
βρεθεί που θα πει, θα γράψει, θα
κάνει, θα προτείνει, θα σκεφθεί κάτι
που
δεν έχει ήδη γίνει σ’ αυτό το
περιοδικό.
Τελειώνοντας
επιτρέψτε μου να σας πω ποιο είναι το
καλύτερο αυτοκίνητο αυτή
τη στιγμή:
το καλύτερο είναι το Λάντρα. Όχι, το
Καρίνα. Το Αλμέρα. Το
Μοντέο. Το
Ιμπίθα…
Τα ‘χασα,
αλλά αυτά παθαίνουν όσοι παίζουν στο
Χρηματιστήριο του φτηνού
εντυπωσιασμού
και της (τζάμπα) μαγκιάς._Κ.Κ.
O
Μήνας που πέρασε…
H ταν από
τους καλύτερους στην ιστορία του
περιοδικού, αλλά και της ζωής
του
υπογράφοντος. Κι αυτό όχι τόσο γιατί
«βγάλαμε» ένα πολύ καλό τεύχος
(τα
…καλυτερότερα είναι μπροστά!),
αλλά γιατί δουλέψαμε σε ρυθμούς
εξοντωτικούς
για να το πετύχουμε και, όπως ίσως έχετε
καταλάβει, η σκληρή
δουλειά μάς
κρατάει ζωντανούς. H δράση άρχισε με την
(αποτυχημένη) απόπειρα
να πάω στη
Σκόντα για να οδηγήσω το Οκτάβια. H
αποτυχία μάς πείσμωσε και
έτσι
στείλαμε έναν από τους συντάκτες μας
στην Πράγα και φέραμε το
αυτοκίνητο
στην Ελλάδα οδικώς, με αποτέλεσμα, στο
προηγούμενο τεύχος, να
πετύχουμε
μια παγκόσμια πρωτιά.
Στη συνέχεια
ακολούθησε η μεγάλη δοκιμή ελαστικών
που κάναμε στο αεροδρόμιο
της
Τρίπολης, μια δοκιμή, που, αν είχαμε λίγο
μυαλό, θα ζητούσαμε από το
Μιχάλη
Λυκάκη της VML να μαγνητοσκοπήσει από
την αρχή ως το τέλος (το έκανε
αλλά
όχι βάσει σεναρίου), γιατί ήταν μια
εκδήλωση γεμάτη ενδιαφέρον και
συνεχή
δράση, που τώρα που το σκέφτομαι θα
έπρεπε να παρακολουθήσουν και
οι
αναγνώστες μας αν και ποτέ δεν είναι
αργά.
Τα «πιτ» του
αεροδρομίου είχαν «γεμίσει» από
φωτοκύτταρα, επιταχυνσιόμετρα,
πέμπτους
τροχούς, αλλά και από το μηχανολογικό
εξοπλισμό που απαιτείται για
να
έλθει σε πέρας ένα τόσο μεγάλο εγχείρημα.
Ακόμα κι εγώ δεν πίστευα στα
μάτια
μου όταν έφτασα στο αεροδρόμιο και
βρέθηκα μπροστά στους ανθρώπους
και
στον εξοπλισμό των 4T, αλλά και εκείνων
που μας βοήθησαν στη συγκριτική
δοκιμή.
Σας διαβεβαιώ
ότι οι συντάκτες μας και το περιοδικό
μας δεν έχουν τίποτα να
ζηλέψουν
από τους συντάκτες και τον εξοπλισμό
μερικών βαρύγδουπων
κεντροευρωπαϊκών
τίτλων. Με πλήρη γνώση της δήλωσης θα
έλεγα ότι αντίθετα
με την επικρατούσα
άποψη οι Έλληνες είναι 100 φορές καλύτεροι
από τον όποιο
ξένο στον τομέα μας―
και ξέρετε γιατί; Διότι επιτυγχάνουν
αληθινά θαύματα
σε ένα πέρα για
πέρα εχθρικό περιβάλλον. Εργάζονται
και αποδίδουν σε μια
χώρα που δεν
μπόρεσε, δεκαετίες τώρα, να φτιάξει μια
«πίστα». Παρακαλούν,
πληρώνουν
υπέρογκα ποσά (στο Μετοχικό Ταμείο της
Αεροπορίας), για να
μπορέσουν να
χρησιμοποιήσουν ένα εγκαταλειμμένο
αεροδρόμιο, που κάτω από
άλλες
συνθήκες θα έπρεπε να διατίθεται δωρεάν
σε όποιο (σοβαρό και
καθιερωμένο)
έντυπο επιθυμούσε να κάνει εκεί τις
δοκιμές του.
Αλλά είναι
κι άλλα… Οι 4T ήταν το πρώτο αυτοκινητιστικό
περιοδικό στην
Ελλάδα που απέκτησε
(το 1983) τα δικά του ηλεκτρονικά όργανα
μετρήσεων
(έστω και αν μερικά απ’
αυτά «ξεχάστηκαν» στα συρτάρια από
εκείνους που
όψιμα ανακάλυψαν τον
τροχό). H προσπάθεια για εκσυγχρονισμό
όμως δε
σταμάτησε. Συνεχίστηκε
μέχρι σήμερα με αποτέλεσμα εδώ στην
Ελλάδα, στην
«περιφέρεια» της
Ενωμένης Ευρώπης, να υπάρχει ένας
οργανισμός που τίποτα
δεν έχει να
ζηλέψει από τους κολοσσούς. Σκεφθείτε
λιγάκι. Οι εν λόγω
(κολοσσοί) «τα
έχουν όλα δίπλα τους», χωρίς να είναι
αναγκασμένοι να χάνουν
τις ώρες
τους στα τελωνεία, να συμπληρώνουν 50
υπεύθυνες δηλώσεις, να
επισκέπτονται
10 υπηρεσίες ή ακόμα και να φυλάνε
«κατουρημένες ποδιές» για
να
στείλουν ένα χαλασμένο μηχάνημα για
επισκευή, όπως είμαστε αναγκασμένοι
να
κάνουμε εμείς, οι «υποανάπτυκτοι»
Έλληνες. Το τι έχουμε τραβήξει,
αγαπητοί
μου φίλοι, για να πάρουμε έναν υπολογιστή
ή ένα εξάρτημα που
καταστράφηκε
δεν περιγράφεται. Παρόλα αυτά, με την
υπομονή και την επιμονή
μας
καταφέραμε όχι μόνο να τους φθάσουμε,
αλλά να τους ξεπεράσουμε σε όλους
τους
τομείς. Λίγοι είναι οι ξένοι συνάδελφοι
και ακόμα πιο λίγα τα ειδικά
αυτοκινητιστικά
περιοδικά που μπορούν να σταθούν δίπλα
στους (καλούς)
έλληνες τεχνικούς
δημοσιογράφους και στα (καλά) ελληνικά
περιοδικά, και
αυτό είναι κάτι που
κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει.
Πολλές φορές,
ύστερα από μια δύσκολη και κοπιαστική
δουλειά (όπως ήταν το
τεστ των
ελαστικών) καθόμαστε γύρω απ’ ένα
τραπέζι και συζητάμε πού θα ήταν
το
περιοδικό μας, αν τα γραφεία μας ήταν
ας πούμε δίπλα στο Χοκενχάιμ,
στη
Μόντζα ή στο Σίλβερστον. Με τα μυαλά που
κουβαλάμε και με δεδομένο το
ότι
οι Έλληνες δε δεχόμαστε τετελεσμένα,
θα τους είχαμε πάρει, όπως λέει
και
ο λαός «φαλάγγι».
Όπως τους
πήραμε με τη 2η Έκθεση High End που οργάνωσε
το αδελφό περιοδικό
ΗΧΟΣ & Hi-Fi
στο ξενοδοχείο Atheneum Intercontinental. Διπλάσια
σε όγκο από
την περσινή δεν είχε
(όπως είπαν οι ξένοι δημοσιογράφοι και
οι 25 ξένοι
κατασκευαστές που την
επισκέφθηκαν) τίποτα να ζηλέψει από τις
μεγαλύτερες
ευρωπαϊκές εκθέσεις
(σ.σ.: παρακολουθήστε τις «εξελίξεις»
σ’ αυτό τον
τομέα. Σύντομα θα δείτε
να ξεπηδούν πολλές νέες ιδέες!).
Τι μας λένε
όλα αυτά; Απλά, ότι, όταν οι Έλληνες
αποφασίσουν να εργαστούν
με
σοβαρότητα και ευθύνη, λίγοι είναι
εκείνοι που τους «πιάνουν» στην
Ευρώπη.
Πολλή δουλειά,
πολλά ταξίδια και πολλή κούραση στο
διάστημα από 10/11 ως
10/12, και δεν
έμεινε καιρός να γράψω τις εντυπώσεις
από τα αυτοκίνητα που
οδήγησα. Για
λίγο την Πόρσε Μπόξτερ (ίσως κάποτε!),
Μάζντα Ξέντος 9 (τι
κινητήρας!), Πεζό
406 (τι κράτημα!) και άλλα. Είχαμε τις
δοκιμές ελαστικών
στην Τρίπολη,
την έκθεση High End, την επίσκεψη στη
Μαζεράτι, ένα ταξίδι
στις Βρυξέλες
(για να ακούσω τον Μπομπ Λουτζ, τον
«αρχηγό» της Κράισλερ να
μιλάει
για τα ευρωπαϊκά σχέδια της εταιρίας),
ένα ταξίδι τριών ημερών στις
Η.Π.Α
(Αριζόνα) για να οδηγήσω του νέο Ρενό
Εσπάς και… Τη στιγμή που
γράφω
αυτές τις γραμμές (10/12) ονειρεύομαι, με
ένα φοβερό κρυολόγημα, το
διήμερο
των Χριστουγέννων και την Πρωτοχρονιά
για να ξεκουραστώ λιγάκι.
Γι’ αυτό,
αγαπητοί μου φίλοι, και η παρουσία μου
στον Αντίλογο είναι
«φτωχή» και
δεν υπάρχει σχολιασμός για όλα τα τρελά
που συνέβησαν στην
Ελλάδα στις
αρχές Δεκεμβρίου, όπως οι αποκλεισμοί
εθνικών οδών από τους
αγρότες, τα
φορολογικά «μέτρα», οι χαριστικές
«ρυθμίσεις», ο απεργιακός
πυρετός
όλων ανεξαιρέτως των συντεχνιών και,
γενικά, το αυτοκτονικό κλίμα,
που
με μαθηματική ακρίβεια οδηγεί τη χώρα
στην (οριστική) καταστροφή.
Ίσως,
τις ημέρες των διακοπών, να καταφέρω να
επιστρέψω στα πιο
«εσωτερικά»«
ταξίδια που κατά καιρούς επιχειρώ σ’
αυτές εδώ τις
σελίδες._Κ.Κ.
RSS - Posts
