Αντίλογος 08.2003

Το πρώτο τμήμα, με τη κριτική των αυτοκινήτων που οδήγησα τότε έχει …μουσειακή αξία.
Το δεύτερο είναι 100% προσωπικό ενώ το τρίτο προβλέπει με κάθε λεπτομέρεια τα όσα συμβαίνουν σήμερα
Τα καλά του επαγγέλματος
«ΣΑΣ ζηλεύω», είπε ο νεαρός στο πάρκινγκ Κάθε μέρα οδηγείτε ένα διαφορετικό αυτοκίνητο. Πρέπει να έχετε δοκιμάσει τα πάντα». Δε ξέρω αν πρέπει να με ζηλεύουν ή να με λυπούνται μια και, τα τελευταία 20 χρόνια, δεν είμαι σε θέση να νιώσω τις μικρές «χαρές» που προσφέρει η ιδιοκτησία ενός αυτοκινήτου. Ποιες; Μα, αυτές που ξέρετε! Να έχεις τα προσωπικά σου αντικείμενα (άδειες, ασφάλειες κλπ), στο χώρο αποσκευών να φυλάς μία ομπρέλα και ένα αδιάβροχο, στο πίσω κάθισμα να ρίχνεις παλιές3 εφημερίδες, στο διπλανό ότι έχεις να μεταφέρεις στο σπίτι ή στο γραφείο. Μέρα παρά μέρα φεύγω απ’ το γραφείο με διαφορετικό αυτοκίνητο με αποτέλεσμα, το τελευταία δύο χρόνια να έχω χάσει: 5 ζευγάρια γυαλιά, ένα κινητό, τέσσερα hands free, αμέτρητες κάρτες της Αττικής Οδού, πολλά ευρώ, μερικά καπελάκια «τζόκεϊ», δύο ζευγάρια γάντια και άλλα μικροαντικείμενα. Αυτή είναι η μία πλευρά, η αστεία γιατί υπάρχει η σοβαρή που έχει σχέση με την ίδια μου τη δουλειά. Πως είναι δυνατόν να «γράφω γι’ αυτοκίνητα» αν δεν οδηγώ ότι κινείται σε τέσσερις τροχούς; Αυτή λοιπόν είναι (και θα είναι) η ζωή μου και, τα όνειρα για εκδρομές στο δάσος της Ροδόπης, στη νότια Κρήτη και στην Ευρυτανία μπορούν να περιμένουν γιαν την επόμενή μου ζωή.
Γιατί δεν τις κάνω με τα αυτοκίνητα που έχουμε για δοκιμή; Διότι δεν το επιτρέπει ο …ψυχισμός μου ή, πιο απλά, τα συμπλέγματα που κουβαλάω και που δεν μ’ αφήνουν να πάρω άδεια απ’ τη σημαία η οποία σημαία πρέπει να κυματίζει στο γραφείο κι’ όχι να περιφέρεται από χωρίου εις χωρίον.
Στα πλαίσια του συγκεκριμένου (ιατρικού) περιστατικού, το μήνα που πέρασε οδήγησα κάποια νέα και όχι τόσο (νέα) αυτοκίνητα που μ’ έκαναν να χαμογελάσω κάτω απ’ τα (ανύπαρκτα) μουστάκια μου. Γιατί; Διότι δεν σταματούν να με εκπλήσσουν με τη ποιότητα της κατασκευής και την απόδοση και οικονομία των κινητήρων αλλά, σε ορισμένες περιπτώσεις και με τις αστοχίες και τα σχεδιαστικά και κατασκευαστικά τους λάθη.
Στο δρόμους του Βελγίου οδήγησα το ανανεωμένο Ford Mondeo Duratec SCI και, στο εκπληκτικό πεδίο δοκιμών της Ford στο Lommel λίγα χιλόμετρα έξω απ’ τις Βρυξέλες, το νέο Focus C-Max. Στην Ελλάδα οδήγησα τα Honda Accord και Jazz, το νέο Mitsubishi Outlander και το Citroen Pluriel.
Το C-Max έχει ενδιαφέρον γιατί εκφράζει το τρόπο σκέψης και δουλειάς μιας συγκεκριμένης ομάδας μηχανικών και σχεδιαστών της Ford αλλά και άλλων (μετρημένων στα δάχτυλα αυτοκινητοβιομηχανιών). Ποιος είναι; Η καλή ποιότητα για τη δεδομένη τιμή. Το C-Max μπορεί να είναι ακόμα ένα αυτοκίνητο ενός όγκου αλλά, κάτω απ’ το αμάξωμα (και μέσα σ’ αυτό) κρύβει «μυστικά» που το μεταβάλουν σε άνετο, ασφαλές και προκλητικά …οικονομικό αυτοκίνητο. Το πιο σημαντικό πλεονέκτημα είναι η ακρίβεια και η πιστότητα του συστήματος οδήγησης. Το τιμόνι, οι αναρτήσεις, τα φρένα και η μόνωση της καμπίνας των επιβατών είναι από τις καλύτερες που έχω συναντήσει –αν όχι η καλύτερη. Περιμένω να δω «τι θα κάνει» το νέο Renault Scenic που, πρέπει να είναι και ο κατ’ ευθείαν αντίπαλος του C-Max.
Όπως ανάφερα το Lommel είναι μία από τις καλύτερες πίστες δοκιμών στο κόσμο και συγκρίνεται μόνο μ’ εκείνη της Nissan στο Koshigi στην Ιαπωνία. Και είναι απ’ τις καλύτερες γιατί περιλαμβάνει απολύτως όλες, τις επιφάνειες, καμπύλες, στροφές, ανωφέρειες και κατωφέρειες που μπορείς να συναντήσεις στους ευρωπαϊκούς δρόμους. Με τον Σ.Χ. «πήγαμε αέρα» και συμφωνήσαμε ότι, σε σύγκριση με τους ανταγωνιστές του (που επίσης οδηγήσαμε στην ίδια πίστα) το C-Max ήταν μπροστά με το VW Touran να ακολουθεί. Και οι δύο συμφωνήσαμε όμως ότι η σύγκριση δεν έχει μεγάλη αξία μια και δεν είμαστε σε θέση να ελέγξουμε τη κατάσταση και τα (πραγματικά) χιλιόμετρα των άλλων αυτοκινήτων γι’ αυτό αναβάλαμε την έκδοση της ….απόφασης όταν κάνουμε το συγκριτικό μας στην Ελλάδα.
Εκτός από τη θαυμάσια ανάρτηση αυτό που κάνει τα νέα Ford να ξεχωρίζουν είναι οι 16βάλβιδοι κινητήρες Duratec των 1600 και 1800 κ.εκ. (109 και 120 ίπποι αντίστοιχα) με τη «μεταξένια» λειτουργία, τα μεγάλα αποθέματα ροπής και την οικονομία στη κατανάλωση. Αστέρι όμως είναι και ο (απαγορευμένος σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη) 2λιτρος πετρελαιοκινητήρας Duratorq TDCi που πρέπει να οδηγήσει κανείς για να πιστέψει (την απόδοση, τη ροπή και την οικονομία). Μ’ άρεσε το C-Max μια και έβαλε πολύ ψηλά το πήχη στη συγκεκριμένη κατηγορία -όπως έκανε και το Mondeo όταν πρωτοεμφανίστηκε. Το Sci είναι το ίδιο αυτοκίνητο με πολλές κοσμητικές και κατασκευαστικές αλλαγές που το μεταβάλλουν από σπαρτιάτικο και «down to business αυτοκίνητο σε «λιμουζίνα» που σίγουρα θα αρέσει σε περισσότερο κόσμο. To Mondeo ξεχειλίζει από «γκατζετς» τα οποία, λυπάμαι, αλλά δεν έχω κουράγιο να απαριθμήσω! Αρκεί να αναφέρω ότι, υπάρχει η δυνατότητα να παραγγείλεις κλιματιζόμενα καθίσματα του οδηγού (και συνοδηγού) -γι’ αυτό σας λέω ότι αν πρόκειται ο Θεός να μας κάψει τώρα είναι η πιο κατάλληλη στιγμή. Τουλάχιστον «θα πάμε» με στεγνό πουκάμισο και χωρίς σημάδια από ιδρώτα στα οπίσθιά μας!
Στην ίδια κατηγορία ποιότητς και απόδοσης ανήκει και το Accord. Αν ο Duratec εντυπωσίασε ο κινητήρας του Honda με άφησε άφωνο! Αληθινό «μαγικό χαλί», με περίσσια αποθέματα ισχύος και ροπής που επιτρέπουν να οδηγείς με 5η και 1000 στροφές και να περιμένεις (μάταια) να δεις το δείκτη βενζίνης να κινείται. Μπράβο στη Honda για το Accord αλλά και για το Jazz που «πάει αέρα» αλλά, ακριβώς γι’ αυτό το λόγο χρειάζεται προσοχή μια και οι αναρτήσεις δεν είναι τόσο «σοφιστικέ» με αποτέλεσμα να παρουσιάζεται υποστροφή ισχύος αν πατήσεις πολύ το «γκάζι» στην έξοδο μιας στροφής. Το Jazz αισθάνεται καλύτερα στη πόλη όπου η καλή ροπή του κινητήρα το μετατρέπει σε άτυπο «αυτόματο». Με ενδιαφέρον περιμένω να δω τη νέα «γενιά» οδηγών Accord γιατί η παλιά είχε μικρή σχέση με την οδήγηση!
Συχνά ρωτάτε αν, ο ανελέητος ανταγωνισμός επιτρέπει στα εργοστάσια να φτιάχνουν «κακά» αυτοκίνητα. Κακά ίσως όχι αλλά μέτρια ναι. Το «μέτριο» μπορεί να αναφέρεται στη κατασκευή, στην οδική συμπεριφορά ή στο ίδιο το σχέδιο, το concept όπως έχουμε μάθει να λέμε. Γιατί η Peugeot έφτιαξε το …607; Προφανώς για τις εθνικές εορτές και τις παρελάσεις! Γιατί η Renault έβγαλε το Vel Satis; Ίσως για τον ίδιο λόγο! Τι είναι τα Rover ZR, TF και 1.8T; ποιος κακός δαίμονας έκανε τη BMW να «βγάλει» το Ζ8, τη Chrysler το 330M, και τη Daewoo το Koranto; Τι θέση έχει το Fusion ανάμεσα στα άλλα μοντέλα της Ford; Σε ποιον απευθύνονται τα μοντέλα της Jaguar (εκτός από τη διθέσια Χ8); Ο κατάλογος είναι μακρύς αφού λάθη και «λάθη» κάνουν ακόμα και οι καλύτερες οικογένειες. Θυμάμαι την αντίδρασή μου όταν αντίκρισα για πρώτη φορά τη Lancia Lybra. «Ποιον οδηγό και ποια ανάγκη εξυπηρετεί αυτό το αυτοκίνητο;» ρώτησα και αισθάνθηκα την ατμόσφαιρα να παγώνει. Η Lybra απλά δεν ανήκει στην εποχή της όντας μεγάλη και «ασαφής» στην οδήγηση. Το ίδιο έγραφα και για τις (παλιότερες) Mercedes με αποτέλεσμα η αντιπροσωπεία να μη περιλαμβάνει τους 4Τ στα διαφημιστικά της προγράμματα. Το ίδιο κάνει και η αντιπροσωπεία της Skoda η οποία αγνοεί τον Ειδικό Τύπο γενικώς για λόγους που μόνο εκείνη γνωρίζει. Τι σημαίνει αυτό; Απλώς ότι λάθη δεν κάνει μόνο εκείνος που δεν κάνει τίποτα.
Δεν είχα προλάβει να οδηγήσω το Citroen Pluriel όταν το είχαμε για δοκιμή στο περιοδικό. Διάβασα τη σχετική δοκιμή και εντυπωσιάστηκα από τη διπλωματική γλώσσα του …Τάκη που προσπαθούσε να πει στη …Πόπη ότι, μία πολύ ωραία ιδέα (πολυμορφικό αυτοκίνητο που για πρώτη φορά παρουσιάστηκε στους 4Τ στη δεκαετία του ’70). Που «χάνει» η εφαρμογή; Εκεί που χάνουν πολλά από τα σημερινά αυτοκίνητα. Η μόνωση της ανάρτησης είναι ελλιπής, οι θόρυβοι του δρόμου «περνούν» στο εσωτερικό με αποτέλεσμα το αυτοκίνητο να «χτυπάει» στις ανωμαλίες των ελληνικών δρόμων. Να λοιπόν μία προοδευτική στη σχεδίαση και στις ιδέες εταιρία, που παρουσιάζει ένα προϊόν πριν ολοκληρώσει την εξέλιξή του. Κι’ αυτό γιατί δεν είναι μόνο οι θόρυβοι της ανάρτησης αλλά και η «συμπεριφορά» του αυτόματου Senso Drive. Το «σκαλοπάτι» που παρουσιάζεται όταν τα ηλεκτρονικά του κιβωτίου αλλάζουν τις σχέσεις στο κιβώτιο είναι κάθε άλλο από προοδευτικό. Πέρα απ’ αυτά όμως το Pluriel είναι ένα «χαρούμενο» μεταφορικό μέσο που ταιριάζει περισσότερο σε snob κυρίες και πολιτικά ορθά παλικάρια άνδρες που έχουν σαφή άποψη για το πως πρέπει να «στέκεται» και να συμπεριφέρεται το αυτοκίνητό τους
Άφησα το Outlander τελευταίο γιατί είναι η εξαίρεση που επιβεβαιώνει το κανόνα. Να ένα (ακόμα) 4Χ4 στο οποίο κλείνεις τις πόρτες και αφήνεις έξω το κόσμο. Πας παντού και το εσωτερικό παραμένει ήρεμο και ειρηνικό. Στιβαρό, με καλά μονωμένο απ’ τους θορύβους του δρόμου αμάξωμα, και καλή ανάρτηση το Outlander ανήκει στη κατηγορία των «εργαλείων» και το μόνο που του λείπει είναι μεγαλύτερη ισχύς προκειμένου να αντιμετωπίσει το βάρος του αυτοκινήτου.
Ήλθε καλοκαίρι, σε ένα μήνα αρχίζει το φθινόπωρο, έρχεται ο Οκτώβριος, το περιοδικό κλείνει τα 33 και πάει στα 34, ο γράφων τα …50 και πάει στα 51, πάμε για εκλογές(;), η ζω-ή μας γε-λά ευτυ-χισμένα κι’ όλοι μιλάνε για διακοπές. Moi? -που έλεγε και η Miss Piggy… Μάλλον θα μείνω στην Αθήνα μια και η περίοδος των διακοπών τελείωσε με το τελευταίο ψάρεμα στη Σκύρο, δεν έχω σκάφος (και ούτε πρόκειται ν’ αποκτήσω) και, το χειρότερο, δεν έχω διάθεση.
Γι’ αυτό όμως διαβάστε πάρα κάτω…
Θερινή ισημερία
ΚΑΘΩΜΟΥΝ στη βεράντα στο «μύλο» της Κυρίας Άννας στη Σκύρο. Ήταν, θαρρώ, 10 Σεπτεμβρίου, τελευταία μέρα των τελευταίων μου (πραγματικών) διακοπών στις αρχές της δεκαετίας του ’90. Ένα απ’ εκείνα τα πρωινά που ο Αίολος έπαιζε πεσσούς με τον Ποσειδώνα με αποτέλεσμα το βόρειο Αιγαίο να μοιάζει με λίμνη. Δεν πας για μια τελευταία βουτιά, σκέφτηκα μια και, εκείνα τα χρόνια τα λιγοστά μέλη της σέκτας έλεγαν ότι ο γράφων είχε αξιολογηθεί με 80% στη κλίμακα των ικανοτήτων ενός ψαροντουφεκά. Αυτό σήμαινε (ελεύθερη) κατάδυση στα 22-24 μέτρα, παραμονή τουλάχιστον 1 λεπτού στο βυθό για την ανακάλυψη και το χτύπημα του ψαριού και ανάδυση με τις προδιαγραφές ενός …Μαγιόλ ή Μολιναρί. Λυπάμαι αν τα ονόματα δεν σας λένε τίποτα, αλλά το ίδιο «λυπάμαι» για εκείνους που δεν έχουν δει, δεν ξέρουν ή δεν έχουν ενδιαφερθεί να γνωρίσουν το Απέραντο Γαλάζιο. Θα ήθελα να έχω το χρόνο (και ίσως την ικανότητα) να ανοίξω τη πόρτα στο κόσμο της ολοζώντανης σιωπής του βυθού φοβάμαι όμως πως, για μία ακόμα φορά θα πουν ότι νοσταλγώ τις «παλιές, καλές εποχές» κι’ αυτό μ’ ενοχλεί αφάνταστα. Άλλωστε τι σχέση μπορεί να έχει η αγνότητα της θάλασσας του τότε με την αγριάδα της χαβούζας του σήμερα; Μία-δύο φορές που δοκίμασα να βουτήξω (με μπουκάλες και Nikonos) αντίκρισα ένα θέαμα που μ’ έκανε να πονέσω. Βυθοί χωρίς ζωή, νεκροί, γεμάτοι άδεια κουτιά αναψυκτικών, και μπουκάλια μπύρας που πετάνε οι «σκαφάτοι» της «ανώτερης» τάξης από και πολλοί απ’ τους νεοβάρβαρους ψαράδες που με ανεμότρατες και δυναμίτες θερίζουν κάθε μορφή ζωής. Στις παραλίες των νησιών του Αργοσαρωνικού οι βυθοί καλύπτονται από’ τη γλίτσα των βόθρων απ’ τα τουριστικά «συγκροτήματα», τις μεζονέτες, τις βίλες της μπουρζουαζίας και τις ορδές των ξένων που κατακλύζουν τα ενοικιαζόμενα δωμάτια. Οι βυθοί στο βόρειο Αιγαίο θυμίζουν νεκροταφεία, οι σαργοί εξοντώθηκαν, οι ροφοί κατέβηκαν στα 60 μέτρα για να γλιτώσουν, ακόμα και οι καλόγριες εξαφανίστηκαν.
Ανοίγομαι σε μια ξέρα που έβρισκα με τα «σημάδια», φοράω στολή, ζώνη, βαρίδια, ψαροπέδιλα, και πέφτω στο νερό. Αισθάνομαι σα να γύρισα στη μήτρα της μάνας μου. Έτσι ένοιωθα κάθε φορά που έμπαινα στη θάλασσα, με τη κρυστάλλινη διαύγεια και την ορατότητα που, τις καλές ημέρες, ξεπερνούσε τα 80 μέτρα! Τον είδα να λιάζεται σ’ ένα βράχο και δεν πίστευα τα μάτια μου. Πρέπει να ήταν ο μεγάλος πατέρας όλων των ροφών, τον υπολόγισα 18 κιλά. Με τη καρδιά να χτυπάει, γέμισα τα πνευμόνια μου αέρα, συγκεντρώθηκα και, με μία κίνηση που έκανε το νερό να «κλείνει» πίσω, ξεκίνησα τη κατάδυση. Πλησιάζοντας το ψάρι απ’ πίσω (με τον ήλιο εμπρός για να μη τον τρομάξει η σκιά), πάτησα τη σκανδάλη. Το χτύπημα ήταν καίριο. Το ψάρι δεν πρόλαβε να κουνηθεί. Το έπιασα όπως οι ψαροντουφεκάδες πιάνουν τα μεγάλα ψάρια (δεν θέλω να πω το τρόπο) κι΄ άρχισα την ανάδυση. Το κοιτούσα μέσ’ το γαλάζιο, με τις φυσαλίδες να με ακλουθούν και, ήταν εκείνη η στιγμή που πήρα την απόφαση να μη ψαρέψω ξανά! Δε ξέρω αν ήταν οι τύψεις που σκότωσα ένα ψάρι που είχε ζήσει να γίνει 18 κιλά, οι στοίχοι για τις θαλασσινές σπηλιές ή η διαπίστωση ότι, αν κάποιος πρέπει να σταματήσει να σκοτώνει ακόμα και με ελεύθερη κατάδυση, αυτός ήμουν εγώ. Έφτασα στην επιφάνεια και πέταξα βαρίδια και ψαροντούφεκο στη φούσκα. Με το δεξί χέρι προσπάθησα, μάταια όπως αποδείχτηκε, να ρίξω το ψάρι στη βάρκα. Μία, δύο, τρεις φορές και ένα απ’ τα αγκάθια της ράχης τρύπησε το ένα απ’ τα τρία στεγανά. Η βάρκα έγειρε αριστερά. Σκαρφάλωσα με δυσκολία, έβαλα εμπρός την εξωλέμβια και στις 10 ήμουν πίσω στο λιμανάκι όπου έγινε …διαδήλωση! Οι φίλοι που έπιναν καφέ κατέβηκαν να δουν, τραβήχτηκαν κι’ οι απαραίτητες φωτογραφίες για να «αποθανατίσουν» το γεγονός. Πήραν να ζυγίσουν το ψάρι (πάντα έτσι γινόταν), κι’ έμεινα να μαζεύω το σκάφος.
Το απόγευμα στο πλοίο προς τη Κύμη σκεπτόμουν το ροφό που είχα σκοτώσει. Μόνο φωτογραφίες απ’ εδώ και εμπρός είπα στον εαυτό μου.
Το επόμενο καλοκαίρι ξαναπήγα στη Σκύρο αυτή τη φορά με δύο «μπουκάλες» US Divers, μία Nikonos II και μία κινηματογραφική 8mm που είχαμε, με το φίλο μου το Γιώργο το Μορφίρη, φτιάξει ένα αυτοσχέδιο αδιάβροχο «κουβούκλιο» από πλεξιγκλάς. Βουτήξαμε μία και μοναδική φορά στο «φάρο», κατεβήκαμε στα 30 μέτρα, τραβήξαμε ταινία και έβγαλα φωτογραφίες και, όταν μας τέλειωσε ο «αέρας» ανεβήκαμε στη βάρκα κι’ επιστρέψαμε στο Μύλο μια και, παρά τις προσπάθειες είχε σταθεί αδύνατο να συγκεντρώσουμε το ποσό που χρειαζόταν για ν’ αγοράσουμε ένα συμπιεστή. Το έκανα και το άλλο (καλοκαίρι) αλλά η καταστροφή των βυθών είχε ήδη αρχίσει κι’ έπρεπε να κατεβείς στα 40 μέτρα για να φωτογραφίσεις το πρώτο (μεγάλο) ψάρι. Κι’ ήταν αυτή η τελευταία φορά που όχι μόνο πήγα διακοπές. Στα χρόνια που ακολούθησαν μπήκα πολλές φορές στη θάλασσα αλλά ούτε μία δεν γύρισα στη μήτρα όπως παλιά. Έφταιγα βέβαια μια κι’ η δουλειά μ’ έκανε σκλάβο και ποτέ πάλι δεν απόκτησα μία φούσκα να γυρίζω όπως μερικοί απ’ τους παλιούς μου φίλους, τα απόμερα νησιά του Αιγαίου, να βγαίνω σε ερημικές παραλίες και να ψάχνω τη δροσιά στις θαλασσινές σπηλιές. Δουλειά και πάλι δουλειά, τύψεις αν έλλειπα μία μέρα απ’ το γραφείο συν το λάθος να αποδεχτώ προσκλήσεις φίλων που είχαν σκάφος και να γνωρίσω από κοντά χυδαίους λεφτάδες, μπρονζέ γκόμενες, και σινιέ μαμάδες με φιλιπινέζες νταντάδες. Τι δουλειά έχει ο λύκος στο παζάρι είπα στον εαυτό μου και έτσι δεν ξαναπήγα διακοπές εκτός από κάποια τετραήμερα του 15αύγουστου που η μοναξιά στην Αθήνα έσπαγε κόκαλα. Εκτός από εκείνα που έκανα σε κάποια νησιά και στην ηπειρωτική Ελλάδα με το φίλο μου και εκπαιδευτή στα ελικόπτερα Ηλία Σοφιανό τα άλλα ήταν σκέτη καταστροφή γι’ αυτό και φέτος έμεινα στη πόλη, μόνος με τις αναμνήσεις μου απ’ το Απέραντο Γαλάζιο. Όπως και να ’χει το πράγμα και να ήθελα να το ξαναδώ δε θα μπορούσα γιατί, πέρα απ’ τα άδεια μπουκάλια και τις τύψεις είναι και η φυσική μου κατάσταση που δεν επιτρέπει τέτοιας μορφής …ταρζανιές. Και όχι μόνο αυτό αλλά απ’ το 1995 λίγες φορές έκανα «μπάνιο»! Γιατί; Σαν τους οδηγούς που σταματάνε τους αγώνες και τους πιλότους που δεν πετούν δεν ήθελα να παστώνομαι με κρέμες και να κάνω «απλωτές» στο Elounda Beach και στο Mykonos Blue απ’ τα καλύτερα but not for my taste -και συγγνώμη για τα αγγλικά.
100 χρόνια απ’ τη γέννηση του Όργουελ
Και αυτό το μήνα. Και τον επόμενο. Και κάθε μήνα γιατί τα πράγματα πάνε απ’ το κακό στο χειρότερο. Γιατί, οι κοινωνίες που έρχονται καταργούν όλους τους αγώνες για δημοκρατία και ισοτιμία. Η γενιά των MacDonald’s δεν γνωρίζει τα βιβλία του Όργουελ. Δεν έχει διαβάσει το «1984» ή τη «Φάρμα των Ζώων». Νομίζει ότι, ο Μεγάλος Αδελφός είναι reality show της ελληνικής τηλεόρασης. Αν τον γνώριζε μπορεί και να αισθανόταν την ανάσα της κόλασης και, ίσως, κάτι να ’κανε, πέρα απ’ το να σπάει βιτρίνες και να «παίζει ξύλο» με τους «μπάτσους». Όπως έλεγα στο «Εν Λευκώ» Ιουλίου αντί με το πέρασμα του χρόνου να μαλακώνω, με κάνει και θυμώνω. Ακόμα και στα πιο «απαισιόδοξά» μου κείμενα έγραφα ότι, τα όσα πρόβλεψε ο Άγγλος συγγραφέας δεν είναι δυνατό να γίνουν πραγματικότητα. Οι ευρωπαίοι θα αντιδράσουν. Δεν θα γίνουν ενεργούμενα των γελαδάρηδων. Πόσο έξω έπεσα! Όχι μόνο γίναμε αλλά μεταβληθήκαμε σε υπηκόους, σκλάβους, στρουμφάκια της Νέας Τάξης. Παρακολουθήσατε την επίσκεψη του προέδρου της Ε.Ε. και του Πρόντι στο πλανητάρχη; Είδατε χαριτομενιές; Aκούσατε δηλώσεις αγάπης; Ξεπέρασαν ακόμα και το «Στρατηγέ, ιδού ο στρατός σας» που είπε o Κανελλόπουλος στοn στρατηγό Βαν Φλιτ. Και να σκεφτεί κανείς ότι οι δηλώνουν …«σοσιαλιστές». Φαντάζεστε τι θα γινόταν αν ήταν δεξιοί!
Έλεγα λοιπόν πως η γενιά των φαστφουντάδικων δεν γνωρίζει το οργουελικό της μέλλον. Δεν καταλαβαίνει τι σημαίνει στο διαβατήριο να έχεις ηλεκτρονικά καταχωρημένα τα βιομετρικά σου χαρακτηριστικά (δακτυλικά αποτυπώματα, ίριδα, σχήμα προσώπου, περίγραμμα σώματος ακόμα και ρυθμό και στιλ που περπατάς και, γιατί όχι, οδηγείς! Τα παραδείσια πτηνά που αρθρογραφούν σε περιοδικά και εφημερίδες και αναλύουν τη κατάσταση σε τηλεοπτικές εκπομπές λένε ότι, τα μέτρα λαμβάνονται στα πλαίσια του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας». Το επιχείρημα χάβεται απ’ τους ιερείς του life style, και τις μαμάδες της μπουρζουαζίας ιδιαίτερα όταν τους θέτουν το ερώτημα: τι προτιμάτε; Το χάος ή τη τάξη;
Υπάρχει έστω και ένας (σώφρων) άνθρωπος που θα πει «το χάος»; Όλοι το «νόμο και τη τάξη» θέλουν και, με αυτό το επιχείρημα οι εξουσιαστές δένουν χειροπόδαρα όχι μόνο τα τσακάλια της Τσακάλοφ αλλά και τους άλλους, τους παλιότερους, τ’ απομεινάρια της δεκαετίας του ’60, τους ρομαντικούς που επιμένουν να θυμούνται τον Τσε. Και καλά τα τσακαλοφάκια. Είναι ήδη δεμένα και πουλημένα «πακέτο» στις διεθνικές απ’ τους γονείς και τα «καλά» σχολεία που φοιτούν… Οι άλλοι; Μα θα υποταχτούν ή θα εξαφανιστούν. Αν μιλήσουν, γράψουν ή κάνουν κάτι που είναι ενάντια στη Ρώμη θα μεταφερθούν στο Κολοσσαίο, θα βασανιστούν, θα εξευτελιστούν και, στο τέλος θα χαθούν χωρίς κανείς να πάρει είδηση.
Υπερβάλω; Τι λέτε… Τι νομίζετε ότι υπόγραψαν οι 15 ευρωπαίοι ηγέτες στο Πόρτο Καράς; Συμφωνίες για προϊόντα με ονομασία προέλευσης; Το ηλεκτρονικό μας φακέλωμα υπόγραψαν οι αθεόφοβοι, που θα κάνει το άλλο της χαρτούρας και των καρμπόν, να θυμίζει σχολικό παιχνίδι. Δεν ξέρω αν προσέξατε αλλά κανένα από τα πιτσιλωτά σακάκια του δημοσιογραφικού και του πολιτικά ορθού εκσυγχρονισμού δεν έβγαλε κιχ. Ούτε για την επαίσχυντη συμφωνία παράδοσης ευρωπαίων πολιτών (που έχουν διαπράξει κάποιο έγκλημα ή ακόμα που είναι ύποπτοι ότι ενδέχεται να διαπράξουν) στην αμερικανική δικαιοσύνη δεν είπαν λέξη οι αδελφές -του ελέους. Άκρα του τάφου σιωπή οι καθωσπρέπει χαλβάδες του εκσυγχρονισμού του μπιντέ και των περί τη πλατεία Κολωνακίου χώρων.
Όμως το πρόβλημα παραμένει έστω και αν ορισμένα Montblanc κάνουν ότι δεν το βλέπουν. Όπως διάβασα στην «Αυγή» (που το διάβασε στον Observer) «εκτός από τους ευρωπαίους πολίτες που θα ταξιδεύουν στις ΗΠΑ χωρίς βίζα, βιομετρικά δεδομένα θα πρέπει να υπάρχουν και στα διαβατήρια, στις βίζες και στις άδειες παραμονής υπηκόων τρίτων χωρών που διαμένουν σε χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε μία προσπάθεια να καταπολεμηθεί η λαθρομετανάστευση…».
Ο χρόνος έσβησε τις εικόνες του Ellis Island κι’ οι άλλες, των οικονομικών μεταναστών στα εργοστάσια της (τότε) δυτικής Γερμανίας και τις στοές των ορυχείων του Βελγίου, ισοπεδώθηκαν απ’ τα ζαντολάστιχα των «κάντιλακ», των «μερσεντέ» και των «μπεμβέ». Η ανάπτυξη των δυτικών κοινωνιών και το χρήμα που έρευσε έκανε τους κάποτε φτωχούς έλληνες, τούρκους και λοιπούς τριτοκοσμικούς μετανάστες, κομμάτι της δυτικής Εδέμ. Ποιος θυμάται τη πείνα της Κατοχής και τους πατριώτες που εκτέλεσαν οι ναζί. Περασμένα-ξεχασμένα όταν μάλιστα οδηγείς, άρχοντας πια, μια Mercedes 200 Kompressor. Εσύ να ΄σαι καλά και δεν πάν’ να σε παρακολουθούν 3 εκατομμύρια κάμερες… Καλύτερα ήταν δηλαδή όταν δεν σε παρακολουθούσε ο μεγάλος αδελφός;
Καλές οι διαπιστώσεις αλλά δεν αρκούν. Κάτι πρέπει να γίνει. Φοβάμαι ότι δεν είμαι εκείνος που μπορεί να απαντήσει. Κάποια στιγμή θα εμφανιστεί ένα κίνημα, που θα αποτελείται από εκατομμύρια νέους ανθρώπους, το οποίο θα πολεμήσει, με στάση ζωής και όχι με βόμβες, αυτές τις κοινωνίες. Το ερώτημα είναι αν οι νέοι προλάβουν ή θα τους προλάβουν οι θρησκόληπτοι χριστιανοί και οι παλαβωμένοι μουσουλμάνοι. Οι τεξανοί, που απαγόρευσαν (με νόμο!) τις σχέσεις μεταξύ ομοφυλόφιλων ακριβώς όπως οι Ταλιμπάν! Λυπάμαι που θα σας δυσαρεστήσω αλλά έχω τη διαίσθηση ότι, δεν θα προλάβουν. Σε λιγότερο από 10 χρόνια θα μας έχουν «δέσει» με τέτοια δεσμά που δεν θα μπορούμε ούτε να σκεφτούμε την αντίσταση. Η Αστυνομία Σκέψης και τα Υπουργεία της Μοναδικής Αλήθειας & Ευτυχίας δεν θα είναι φράσεις απ’ τα βιβλία του Όργουελ αλλά καθημερινή πραγματικότητα. Το newspeak ήδη χρησιμοποιείται από πολιτικούς και πολλούς δημοσιογράφους. Το άσπρο παρουσιάζεται σαν μαύρο, ο κατακτητικός πόλεμος σαν εκστρατεία για την αντιμετώπιση της τρομοκρατίας, το ηλεκτρονικό φακέλωμα σαν προστασία προσωπικών δεδομένων!
Ακόμα και η οικοπεδοποίηση δημόσιας γης παρουσιάζεται σαν αίτημα «αγανακτισμένων κατοίκων» όπως θα διαβάσετε στο, εκπληκτικής σαφήνειας και «ομορφιάς» κείμενο που ακολουθεί και που αποδεικνύει πόσο δίκιο έχω όταν γράφω για το ξεπούλημα ΚΑΙ του αεροδρομίου Τατοΐου.
Ο αδάμας δημοσιεύτηκε στη «Καθημερινή» της 21.06.03 και υπογράφεται από τη Κα Έφη Xατζηιωαννίδου. Απολαύστε το…
Xαμηλές πτήσεις, σπασμένα νεύρα στο Tατόι
Περισσότεροι από 25.000 κάτοικοι της ευρύτερης περιοχής των Θρακομακεδόνων, της Bαρυμπόμπης, της Kάτω Kηφισιάς και της Nέας Eρυθραίας υποφέρουν από εξαιρετικά θορυβώδεις πτήσεις μικρών αεροπλάνων παλαιάς τεχνολογίας (ιπτάμενα σαραβαλάκια, όπως λένε χαρακτηριστικά στην “K” κάτοικοι και φορείς της περιοχής) που πετούν από το αεροδρόμιο του Tατοΐου ακόμη και τις ώρες κοινής ησυχίας. Tο πρόβλημα, βέβαια, δεν είναι καινούργιο, απλώς τώρα… το κακό παράγινε. Eδώ και χρόνια οι κάτοικοι της περιοχής ζητούν από την Πολιτεία να σκύψει στο πρόβλημα αλλά αποτέλεσμα ουδέν. Tο θέμα έφτασε ακόμη και στη Bουλή, αλλά εκτός από μικρές και περιστασιακές διακοπές των πτήσεων ουδεμία παρέμβαση αποτελεσματική πραγματοποιήθηκε.
Δυστυχώς, τον τελευταίο χρόνο το πρόβλημα έχει ενταθεί, καθώς στην περιοχή έχουν μεταφερθεί πολλές δραστηριότητες αεροπορικής εκπαίδευσης από αερολέσχες, που “στεγάζονταν” στο Aεροδρόμιο του Eλληνικού.
Συγκεκριμένα, όπως καταγγέλλουν οι κάτοικοι, έχει μεταφερθεί στο αεροδρόμιο του Tατοΐου η εκπαίδευση των πυροσβεστικών αεροπλάνων που πραγματοποιείται με παλαιά πολωνικά αεροπλάνα που πετούν εξαιρετικά χαμηλά, κάνουν πολύ θόρυβο και αναπτύσσουν πολύ μικρές ταχύτητες, με αποτέλεσμα η ζωή από νωρίς το πρωί, σχεδόν από τα χαράματα, να γίνεται αφόρητη, ιδιαίτερα τους καλοκαιρινούς μήνες. Παράλληλα προστέθηκαν και όλοι εκείνοι που έχουν χόμπι τα αεροπλάνα και τις χαμηλές πτήσεις… Aν σε αυτά προστεθεί το παλαιό και πάγιο ζήτημα των πτήσεων που πραγματοποιεί και η σχολή Iκάρων, πολλές από τις οποίες ξεκινούν από τις 6 π.μ. και επαναλαμβάνονται στις 3 μ.μ., θα έχει πλήρη εικόνα του ηχητικού πανικού που επικρατεί όλο ο εικοσιτετράωρο στους κατοίκους της ευρύτερης περιοχής.
Bεβαίως έχουν υποδειχθεί -πάντα από τις τοπικές αρχές και τις επιτροπές πρωτοβουλίας των κατοίκων- πολλές εναλλακτικές λύσεις, όπως για παράδειγμα το αεροδρόμιο της Πάχης Mεγάρων, της Eλευσίνας, της Tανάγρας. Eν τούτοις το Aρχηγείο Aεροπορίας φαίνεται ότι κωφεύει, αφού οι κάτοικοι υποστηρίζουν ότι αδιαφορεί συστηματικά στο αίτημά τους.
Eκείνο που απομένει τώρα μετά απ’ όλες τις προσπάθειες εύρεσης κοινής λύσης είναι η δικαστική οδός. Δήμαρχοι, βουλευτές αλλά και εκπρόσωποι τοπικών συλλόγων και φορέων δηλώνουν ότι θα προσφύγουν στα ελληνικά και ευρωπαϊκά δικαστήρια προκειμένου να δικαιωθούν, μιας και το αεροδρόμιο του Tατοΐου λειτουργεί εκτός των άλλων και χωρίς περιβαλλοντικές μελέτες.
Newspeak
Ακόμα και να ήθελα δεν θα έβρισκα καλύτερο παράδειγμα της οργουελικής γλώσσας newspeak μια και, στη προκειμένη περίπτωση, έχουμε πλήρη αντιστροφή της πραγματικότητας. Τα «ιπτάμενα σαραβαλάκια» στα οποία αναφέρονται οι «κάτοικοι και οι φορείς της περιοχής» είναι τα Piper L21 με τους 4κύλινδρους κινητήρες των 140 ίππων που ρυμουλκούν τα ανεμόπτερα που πετάνε οι νέοι και οι νέες που έχουν απομείνει στην Ανεμολέσχη Αθηνών. Τα πυροσβεστικά είναι τα πολωνικά ψεκαστικά Dromader που σπεύδουν να σβήσουν τις πυρκαγιές που ξεκινούν απ’ τις ανεξέλεγκτες χωματερές και τα παράνομα σπίτια και οικισμούς που έχουν κάνει οι «αγανακτισμένοι» χρηματίζοντας κάθε δημόσιο «λειτουργό», απ’ τον αστυνόμο και το δασάρχη μέχρι τον υπεύθυνο της πολεοδομίας.
Όπως αναφέρει η συντάκτρια «…Tο πρόβλημα, δεν είναι καινούργιο, απλώς τώρα… το κακό παράγινε. Eδώ και χρόνια οι κάτοικοι της περιοχής ζητούν από την Πολιτεία να σκύψει στο πρόβλημα αλλά αποτέλεσμα ουδέν. Tο θέμα έφτασε ακόμη και στη Bουλή, αλλά εκτός από μικρές και περιστασιακές διακοπές των πτήσεων ουδεμία παρέμβαση αποτελεσματική πραγματοποιήθηκε… Δυστυχώς, τον τελευταίο χρόνο το πρόβλημα έχει ενταθεί, καθώς στην περιοχή έχουν μεταφερθεί πολλές δραστηριότητες αεροπορικής εκπαίδευσης από αερολέσχες, που “στεγάζονταν” στο Aεροδρόμιο του Eλληνικού…»
Η επιχειρηματολογία της με διαλύει! Το «κακό παράγινε» από πότε; Από τότε που, πριν 80 χρόνια, έγινε το αεροδρόμιο ή από τότε που έχτισαν τις βιλάρες τους στη (καταπατημένη) δημόσια γη; Και πράγματι «το θέμα της εκπαίδευσης των Ικάρων και των μαθητών των Αερολεσχών έφτασε στη Βουλή»; Για να κάνει τι; Να διατάξει το κλείσιμο και αυτού του αεροδρομίου και τη μετατροπή του σε κωπηλατοδρόμιο ή «μητροπολιτικό πάρκο» ή, ακόμα χειρότερα σε πάρκο «περιβαλλοντικής ευαισθητοποίησης»; Ή για να επέμβει μόλις, στο Ολυμπιακό Χωριό εγκατασταθούν οι δικαιούχοι της Εργατικής Εστίας και απαιτήσουν να …«φύγει ο θάνατος απ’ τα κεφάλια τους»; Οι προθέσεις σας είναι διάφανες αλλά για τη κατάντια δεν φταίτε εσείς, οι «αγανακτισμένοι κάτοικοι» και οι «φορείς». Φταίει η πολιτική και στρατιωτική ηγεσία που δεν έχει το θάρρος να σας αντιμετωπίσει με επιχειρήματα, να σας εκθέσει, να σας κολλήσει στο τοίχο, και να παρουσιάσει το έγκλημα που επιχειρείτε στον ελληνικό λαό.
Δυστυχώς όμως κανείς δεν μιλάει. Με το αεροδρόμιο, τη Σχολή Ικάρων και τον Αεραθλητισμό θα ασχολούμεθα; Αυτά είναι κόλπα δύσκολα που κάνουν στη Τουρκία όχι στην εθνικά υπερήφανη και ανεξάρτητη Ελλάδα. Για την Ελλάδα που κλείνει (αντί να ανοίγει) αεροδρόμια αυτά είναι πράγματα απίστευτα. Στη χώρα του Ίκαρου και του Δαίδαλου (καλύτερα των «ασυστόλων και πεσμένων κώλων») εκείνοι που «έχουν χόμπι τα αεροπλάνα» είναι σαν τους λεπρούς! Κανονικά θα έπρεπε να έχουν χόμπι τα ναρκωτικά, τις «μερσεντέ», τις καταπατήσεις, τη παράνομη δόμηση, τα μπάρμπεκιου και τη τάξη και ασφάλεια νεκροταφείου.
Εκείνο πάντως που με άφησε «νεκρό» είναι η φράση που λέει ότι το Τατόι λειτουργεί χωρίς περιβαλλοντική «μελέτη»! Τι λέτε κυρία μου; Περιβαλλοντική μελέτη για ένα από τα παλαιότερα αεροδρόμια της Ελλάδας; Περιβαλλοντική μελέτη για να μπορούν οι νέοι να πετάνε αεροπλάνα, ανεμόπτερα και ελικόπτερα; Θέλετε να κόψω τις φλέβες μου τώρα ή να περιμένω μέχρι να προσφύγετε στα …ευρωπαϊκά δικαστήρια;
Γιατί όμως γίνονται όλα αυτά; Ένα άλλο άρθρο στην ίδια εφημερίδα στο φύλλο της 12.06.03 με τίτλο «Oι Έλληνες προτιμούν τις χαμηλές πτήσεις» παρουσιάζει το θλιβερό πρόσωπο μιας παραιτημένης νεολαίας –και χώρας. Γράφει λοιπόν ο Θανάσης Tσίγγανας:
«…O “μύθος του Ίκαρου” δεν συγκινεί πολύ τους Έλληνες. Aυτό τουλάχιστον δείχνουν στατιστικά στοιχεία τα οποία παρουσιάστηκαν στο πρώτο διεθνές συνέδριο με θέμα “Aεροδρόμια, σχεδιασμός και λειτουργία”, που συνδιοργανώνονουν στη Θεσσαλονίκη το υπουργείο Mεταφορών, το AΠΘ και το τμήμα Kεντρικής Mακεδονίας του TEE.
Όπως αποκάλυψε εργασία με θέμα τον αεραθλητισμό και τα αεραθλήματα στα οποία συμπεριλαμβάνονται αερόστατα, αλεξίπτωτα πλαγιάς και αιωρόπτερα, ελικόπτερα, ανεμόπτερα, ακροβατικά, αλεξιπτωτισμός ελεύθερης πτώσης, αερομοντέλα, υπερελαφρά αεροσκάφη και γενική αεροπορία, οι αριθμοί συμμετοχής ατόμων σε αυτά βρίσκονται σε… χαμηλή πτήση σε αντίθεση με άλλες ευρωπαϊκές χώρες και παρά τις καλές καιρικές συνθήκες που επικρατούν στη χώρα μας κι ευνοούν την ανάπτυξή τους.
Aναλύοντας το θέμα αυτό ο προϊστάμενος εναέριας κυκλοφορίας του αεροδρομίου “Mακεδονία” της Θεσσαλονίκης και μέλος του Δ.Σ. της Eλληνικής Aεραθλητικής Oμοσπονδίας κ. A. Kουτσουδάκης έκανε λόγο για “γύμνια” στο χώρο αυτό αφού δεν υπάρχει ούτε ένα αυτοτελές αεραθλητικό κέντρο στην Eλλάδα και οι αριθμοί που εκφράζουν την αεραθλητική δραστηριότητα στη χώρα μας είναι σχεδόν ασήμαντοι όταν συγκριθούν με της Eυρώπης.
Mόνον στη Nορβηγία που ο πληθυσμός της δεν ξεπερνά τα 5 εκατομμύρια κάθε χρόνο 50.000 καταγεγραμμένοι αλεξιπτωτιστές πραγματοποιούν τουλάχιστον από ένα ή περισσότερα άλματα ο καθένας ενώ στη χώρα μας ο αντίστοιχος αριθμός για τους αλεξιπτωτιστές ελεύθερης πτώσης είναι μόνον 180. Στην E.E. αντιστοιχεί κατά μέσο όρο ένα ελαφρύ αεροπλάνο ανά 6.000 κατοίκους ενώ στην Eλλάδα είναι ένα ανά 50.000 αφού το σύνολο των ελαφρών αεροπλάνων δεν ξεπερνά τα 250.
Συνολικά στην Eλλάδα υπάρχουν 62 μικρές και μεγάλες λέσχες που απασχολούν συνολικά περίπου 5.000 αεραθλητές, αριθμός μικρός αν αναλογιστεί κανείς ότι η αρχή του αεραθλητισμού ανάγεται στο 1929 με προσωπική ανάμειξη του Eλ. Bενιζέλου, ο οποίος έλεγε συχνά τότε οτι “όποιος κυριαρχεί στον αέρα θα κυριαρχήσει και στο Aιγαίο”…
Mε εξαίρεση την Πολεμική Aεροπορία και τους Iκάρους της, η απροθυμία των Eλλήνων να… πετούν αποδίδεται στο γεγονός ότι ως χώρα ναυτική έχουμε συνηθίσει να ζούμε με τη θάλασσα και προτιμούμε τα πλεούμενα.
Όμως σύμφωνα με τον κ. Kουτσουδάκη τα επόμενα χρόνια αναμένεται “έκρηξη” του αεραθλητισμού στην Eλλάδα καθώς η οικονομική θέση του πληθυσμού δικαιολογεί πλέον μια πολύ πιο σημαντική παρουσία του αεραθλητισμού στην ελληνική κοινωνία ενώ η E.E. και δόγματα όπως αυτού του Eνιαίου Eυρωπαϊκού Oυρανού πρόκειται σύντομα να καταστήσουν την Mεσόγειο και την Eλλάδα, πρωταγωνιστές του αεραθλητισμού στην Eυρώπη».
Μην ανησυχείτε κ. Κουτσουδάκη. Για το θάνατο του Αεραθλητισμού, τη παράδοση του Αιγαίου στους Τούρκους, και την απομάκρυνση της νεολαίας απ’ ότι ωραίο και δυνατό, φροντίζουν οι «αγανακτισμένοι κάτοικοι» των περιοχών που αναφέρονται στο άρθρο της Κας Xατζηιωαννίδου και οι βουλευτές ως «εκπρόσωποι έρημοι κι’ απρόσωποι» όπως τραγουδάει ο Σαββόπουλος.
Εμετό μου ’ρχεται να κάνω με τις αιτιάσεις των «αγανακτισμένων κατοίκων» και των δημοσιογραφικών τους εξαπτέρυγων._Κ.Κ.