Αντίλογος, In God we trust, (07/2003) – Τεύχος 394

ΑΡΓΑ αλλά σταθερά, τα πράγματα εξελίσσονται ακριβώς όπως είχα προβλέψει. Με πρόφαση τον πόλεμο εναντίον της τρομοκρατίας, οι εχθροί της δημοκρατίας και της ελευθερίας απλώνουν πλοκάμια σε όλους τους τομείς της ζωής μας. Echelon, βάσεις δεδομένων, τεχνολογίες παρακολούθησης που κάνουν το Μεγάλο Αδελφό να μοιάζει με Μικρό Εξάδελφο, καταγραφικές κάμερες, Σένγκεν, Μέγκεν, δαχτυλικά αποτυπώματα και σκανάρισμα της ίριδας – για όσους θα ταξιδεύουν από το 2004 στις ΗΠΑ, και φαντάζομαι, και στις χώρες της Ε.Ε. Κόσμος εφιαλτικός, βγαλμένος απ’ τις σελίδες των βιβλίων της αποκαλούμενης «επιστημονικής φαντασίας». Έρχεται η εποχή (στη δημιουργία της οποίας συνέβαλα κι εγώ), και με λούζει κρύος ιδρώτας. Αραιά και πού, εκτός από ΄δω εκφράζω τους φόβους μου σε φίλους και γνωστούς που έχουν «πετύχει» στη ζωή. Σε ανθρώπους που ζουν σε περιοχές σαν την Εκάλη, τη Φιλοθέη, το Ψυχικό κτλ. Με αντιμετωπίζουν με συγκατάβαση. Η άποψη «Θέλω να αισθάνομαι ασφαλής. Δε με πειράζει αν τοποθετήσουν κάμερες ακόμα και στην κρεβατοκάμαρά μου» είναι αληθινή. «Ασφαλής από ποιους;» τόλμησα να ρωτήσω, και ο ρατσισμός τους βγήκε στην επιφάνεια. «Απ’ τους σκούρους!»

Οι «σκούροι». Οι έγχρωμοι, οι καταδικασμένοι σε δυστυχία. Οι μη έχοντες. Λες και οι οπλισμένοι με πυραύλους, ατομικά όπλα, πλοία, αεροπλάνα και σιδερόφρακτους στρατούς λευκοί, οι φανατικοί ζηλωτές, οι έμποροι της χριστιανικής θρησκείας δεν απειλούν κανέναν. Εκατομμύρια άνθρωποι, οι περισσότεροι της δικής μου και της επόμενης γενιάς, αναρωτιούνται πού πάμε. Στο… διάβολο πάμε. Τι άλλο μπορεί να σημαίνει η διακυβέρνηση του πλανήτη από 200-300 εταιρείες και 10.000 ανθρωπάρια που μοιάζουν να έχουν δραπετεύσει από τις σελίδες περιοδικών comics; Υπάρχει, άραγε, πιο αστεία φιγούρα απ’ τον (σοσιαλιστή) πρωθυπουργό της Αγγλίας; Έχει καμία σχέση ο Μπους με τους προέδρους που δίδαξαν τη δημοκρατία στις ΗΠΑ; Σε τι διαφέρουν οι ηγέτες του αποκαλούμενου «ελεύθερου κόσμου» από τις φανατικές θεούσες στιλ Μπιν Λάντεν;

Πριν χρόνια, και για πρώτη φορά σε ελληνικό περιοδικό, είχα γράψει ότι η ανθρωπότητα μπαίνει σε έναν τεχνολογικό μεσαίωνα που θα κάνει εκείνον της Ιεράς Εξέτασης και των βασανιστηρίων να μοιάζει με κιντεργκάρντεν. Όταν το είπα (και όπως το περίμενα), δέχτηκα τις ειρωνείες σχολιαστών της εκσυγχρονιστικής πτέρυγας. Δεν πειράζει, λένε, να παραχωρήσουμε λίγη ελευθερία, για να αισθανόμαστε ασφαλείς. Σοβαρά; Πόσο «λίγη»; Θα καταγράφουν μόνο τον αριθμό κυκλοφορίας ή το χρώμα του δέρματος, των ματιών, το τηλέφωνο της δουλειάς και του σπιτιού, το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο, τα κείμενα, ακόμα και το WC; Λένε οι αιθεροβάμονες: «Aντί να βομβαρδίζουμε, γιατί δε μειώνουμε τις ανισότητες;» Λιγότερα από 2 δολάρια τη μέρα χρειάζονται για να μην πεθάνει κάποιος σαν «το σκυλί στ’ αμπέλι» στις χώρες του Tρίτου Kόσμου. Ερωτήματα που έχουν τεθεί εκατομμύρια φορές, χωρίς τα καρτούν της διεθνούς και ντόπιας πολιτικής να δίνουν απάντηση.

Οι κάμερες είναι για να μας «πιάνουν» όταν περνάμε με… κόκκινο, είπε ο απρόβλεπτος (;) Θόδωρος -Ρίπλι- Πάγκαλος! Thick, που λένε οι Άγγλοι. Ώστε έτσι; Οι κάμερες είναι για να πιάνουν τους παραβάτες του Κ.Ο.Κ.; Και τι θα γίνει όταν στα χειριστήρια είναι άτομα που παρακολουθούν κομματικούς αντιπάλους, αντιφρονούντες, διαφορετικούς, τραβεστί, ομοφυλόφιλους, όσους το Σύστημα θεωρεί ότι δεν είναι νομοταγείς και «καθωσπρέπει»; Ποιος εγγυάται ότι ο κόσμος που άρχισε να ξετυλίγεται μετά τις 9/11 θα είναι δημοκρατικός και ελεύθερος; Όποιος έκανε τον κόπο να διαβάσει την ετήσια έκθεση της Διεθνούς Αμνηστίας πρέπει -κανονικά- να έχει χάσει τον ύπνο του. Συλλήψεις, εκτελέσεις, εξαφανίσεις, βασανιστήρια και κακομεταχείριση που, όπως και ο πλέον ηλίθιος μπορεί να καταλάβει, φέρνουν νέα τρομοκρατικά χτυπήματα, δημιουργώντας ένα φαύλο κύκλο που θα κρατήσει τουλάχιστον είκοσι χρόνια ακόμα.

Μετά την πτώση του Τείχους και την κατάρρευση των καθεστώτων του αποκαλούμενου «υπαρκτού σοσιαλισμού» (λόγω του υψηλού βαθμού βλακείας των ηγετών τους), ο δυτικός κόσμος έπρεπε να ανακαλύψει/δημιουργήσει ένα νέο μπαμπούλα που θα έκανε όλες τις χώρες να ακολουθήσουν το βηματισμό της μίας και μοναδικής υπερδύναμης. Ας μη φανεί παράξενο αν κάποια μέρα το υπουργείο Εργασίας αναλάβει η General Motors, το Εξωτερικών, η Mitsubishi και το Παιδείας, η Metro Goldwyn-Mayer! Όποιος διαθέτει Β-52, Α117 και Tornado μπορεί να βομβαρδίζει όποια χώρα αντιστέκεται. Όσοι δεν είναι μαζί τους είναι… εναντίον τους!

Έτσι που πάνε τα πράγματα, θα θεωρείται «τρομοκράτης» ακόμα και εκείνος που ορκίζεται πίστη στο Σύνταγμα των… ΗΠΑ! Οι τυραννίες (των ηλιθίων) θα κάνουν καθεστώτα σαν εκείνα του Πινοσέτ στη Χιλή και του Τσαουσέσκου στη «σοσιαλιστική» Ρουμανία να μοιάζουν με ελβετικά finishing schools.

Σε παλιότερες εποχές, αν ήθελες να πολεμήσεις ένα δικτατορικό καθεστώς, έβγαινες στο βουνό, έβγαινες στη Σιέρα Μαέστρα. Σήμερα, οι δορυφόροι είναι σε θέση ακόμα και να… μυρίσουν τα σκατά σου, που σημαίνει ότι δεν υπάρχει πλέον μέρος να κρυφτείς. Το μόνο που απομένει σε εκείνους που δεν έχουν τίποτα να χάσουν είναι να πυροδοτήσουν τα εκρηκτικά που έχουν ζωστεί. Αυτό είναι καλό ή κακό; Εξαρτάται. Αν το γεγονός ότι, στα επόμενα είκοσι χρόνια, περισσότερα από 70 εκατομμύρια άνθρωποι θα χάσουν τη ζωή τους στην Αφρική και αλλού από AIDS, δε σας λέει τίποτα, τότε είναι «καλό»… Αν σας προβληματίζει, είναι «κακό».

Δείτε, όμως. Αν είσαι ο Mel Gibson και πρωταγωνιστείς στην ταινία «The Patriot», τότε είσαι ελεύθερος να δολοφονείς, να εκτελείς, να ξεκοιλιάζεις, να κόβεις κεφάλια, να πυρπολείς τα σπίτια των Άγγλων, γιατί πολεμάς για την πατρίδα και την ελευθερία. Αν κάνεις τα ίδια για να απελευθερώσεις την Κύπρο, τη Νότια Αφρική, την Παλαιστίνη ή το ανατολικό Τιμόρ, τότε είσαι… τρομοκράτης! Δύο μέτρα και δύο σταθμά, αφού, όπως λέει και ο γαλλοθρεμμένος «φιλόσοφος» στην ταινία-μνημείο προχειρότητας και ανοησίας «Matrix Reloaded», όλα είναι «a question of power».

Και τι μπορείς να κάνεις; Αφού έτσι κι αλλιώς θα μας δέσουν, τουλάχιστον ας το 
ευχαριστηθούμε. Μ’ αρέσει αυτή η βαθιά… πολιτική θέση. Μ’ αρέσει να πίνω τη φραπεδιά μου στην πλατεία και τριάντα κάμερες από τα υπουργεία Ευτυχίας-Τάξης-Ασφάλειας, Πρόληψης Εγκλημάτων Σκέψης, Αναγνώρισης Νευροψυχικών Διαταραχών, Στρες και Κατάθλιψης να καταγράφουν την κάθε μου κίνηση. Γι’ αυτό δεν πολέμησαν οι γονείς μας το φασισμό και το ναζισμό; Γι’ αυτό εκατομμύρια άνθρωποι πέθαναν στην κρεμάλα και στα εκτελεστικά αποσπάσματα, από την πείνα και τις κακουχίες. Για να μπορούμε να πίνουμε φραπόγαλο, χωρίς να φοβόμαστε τον… Μπιν Λάντεν! Καταπληκτικό, που λέει και ο Κωνσταντίνος Τζούμας στον 87.7. 


Η χαμένη τιμή της αυτοκίνησης 

Ούτως εχόντων των πραγμάτων, τίθεται το ερώτημα: ποιο το μέλλον ενός δημοσιογράφου της αυτοκίνησης; Η περιγραφή και η παρουσίαση των «υπέρ» και των «κατά» των Mercedes SLK, Hyundai Coupe και των «φτιαγμένων» Smart και Fiat Punto; Η ανάλυση της κοινωνικής αξίας των Grand Cherokee, Range Rover, Porsche Cayenne εναντίον του VW Touareg; Ή μήπως, και αυτό είναι χειρότερο, η δημοσίευση φωτογραφιών «δράσης» με BMW M3 και «φτιαγμένων» Honda που στρίβουν «με τις πόρτες»; Κάποτε -μου φαίνεται πως ήταν σε άλλη ζωή- ξενυχτούσα γράφοντας τεχνικά άρθρα, ψάχνοντας τα βιβλία και τα περιοδικά, και ανατρέχοντας στις σημειώσεις των σπουδών μου. Mε την κυκλοφορία του περιοδικού, έφταναν οι επιστολές.

Διακόσιες, τριακόσιες το μήνα, γέμιζαν το δερμάτινο φάκελο που στέκει δίπλα στο γραφείο απ’ το 1970. Τα τελευταία χρόνια είναι άδειος. Ούτε μία! Εντάξει. Έρχονται e-mail, αλλά κανένας δε ρωτάει, δεν απορεί, δεν ψάχνει για απαντήσεις σε τεχνικά θέματα. Τα αυτοκίνητα της Formula 1, π.χ., είναι «γεμάτα» τεχνολογία. Το ίδιο και του WRC. Είναι ζήτημα αν υπάρχουν δύο στους εκατό που καταλαβαίνουν τι βλέπουν και θέλουν να μάθουν περισσότερα.

Αιτία, η κατάσταση στην Παιδεία. Η έλλειψη στόχων και οραμάτων. Η επιθυμία των νέων να γίνουν πορτιέρηδες σε κλαμπ και «γλάστρες» στην τηλεόραση. Η προβολή και η λατρεία των προτύπων της ευτέλειας. Στην Ελλάδα της Νέας Εποχής, θεωρείται κατόρθωμα να γίνεις face controller σε κλαμπ και όχι το να διασταυρώσεις το σπαθί σου με τους Νανόπουλους, Σένα και Μπαρικέλο του κόσμου. Ποιοι είναι υπεύθυνοι για την αφασία;

Θα σας δώσω ένα παράδειγμα… Όπως ξέρετε, είχα δύο «ιδέες» (συνέδριο για «καθαρές» τεχνολογίες, αγώνας για ηλιακά αυτοκίνητα). Η πρώτη πραγματοποιήθηκε το 1997, με το ΕΜΠ επί πρυτανείας Νίκου Μαρκάτου, η δεύτερη (ο αγώνας για ηλιακά αυτοκίνητα) θα γίνει το 2004 χάρη στην αποφασιστικότητα του Προέδρου της Εταιρείας για την Προστασία της Ελληνικής Πολιτιστικής Κληρονομιάς Ευγένιου Γιαννακόπουλου και του ΥΠ.ΑΝ. (επί Άκη Τζοχατζόπουλου). Πρόκειται για το «ΦΑΕΘΩΝ 2004», που διοργανώνεται από το ΕΛΙΝΗΟ, τους 4Τ και την ΕΛΠΑ. Όπως ήταν φυσικό, απευθύνθηκα και στο υπουργείο Παιδείας ζητώντας να δοθούν κάποια χρηματικά ή άλλα βραβεία στους σπουδαστές-φοιτητές οι οποίοι θα λάβαιναν μέρος στον αγώνα με αυτοκίνητο που θα είχαν σχεδιάσει-κατασκευάσει οι ίδιοι.

Το υπουργείο απάντησε πως δεν έχει… λεφτά! Αισθάνομαι την ανάγκη να ευχαριστήσω τον παλιό μου φίλο Πέτρο Ευθυμίου, για τη… στήριξη της πρωτοβουλίας – αν και έχω την υποψία ότι μπορεί το αίτημα να απορρίφθηκε λόγω της δύναμης της συντεχνίας των πανεπιστημιακών. 

Ας δούμε, όμως, τι αξία έχει η κατοχή και χρήση του «γιωταχί» στο δυτικό κόσμο. Οι πωλήσεις αυτοκινήτων στην Ε.Ε. αυξάνονται με ρυθμό 4,2% το χρόνο. Στις ΗΠΑ, ο αριθμός αυξήθηκε κατά 100% σε σύγκριση με το 1970, ενώ η χωρητικότητα των δρόμων μόνο κατά 6%.

Βέβαια, ας μην ανησυχούν οι… αυτοκινητοβιομηχανίες, το μέλλον διαγράφεται λαμπρό στην… Κίνα. Πέρυσι πουλήθηκαν ένα εκατομμύριο αυτοκίνητα. Η πρόβλεψη για το 2003 είναι 1,5 εκατ. Μέχρι το ένα δισεκατομμύριο που είναι οι Κινέζοι υπάρχει ακόμα πολύς δρόμος (και κέρδη) για τις βιομηχανίες.

Οι αναγνώστες απορούσαν (και απορούν) πώς ο εκδότης ενός αυτοκινητιστικού περιοδικού έγραφε (εδώ και είκοσι χρόνια) ότι θα ερχόταν μια μέρα που οι δρόμοι θα γέμιζαν, η κυκλοφορία θα σταματούσε και οι πόλεις θα θύμιζαν θαλάμους αερίων, αν δε λαμβάνονταν έγκαιρα μέτρα. Τα αυτοκίνητα με τους θερμικούς κινητήρες που γνωρίζουμε, έγραφα, θα είναι οι δεινόσαυροι του 21ου αιώνα, γι’ αυτό και οι προσπάθειές μου να κάνουμε κάτι στη χώρα με τις νέες τεχνολογίες. Εύλογα, ο κάθε σοβαρός άνθρωπος αναρωτιέται. Τι αξία θα έχει η κατοχή ενός συμβατικού «γιωταχί», όταν: α) επιβαρύνει τόσο πολύ το περιβάλλον και β) δεν μπορείς να το οδηγήσεις, αλλά μόνο να το μετακινήσεις; Τι θα γράφει ένα περιοδικό όπως οι 4Τ για αυτοκίνητα σαν τα Focus RS, Audi S3, BMW M3 και άλλα της ίδιας κλάσης; Και ποιοι θα είναι εκείνοι που θα θέλουν να διαβάσουν για επιδόσεις και αγώνες σε μια κοινωνία που οι πολίτες μπορεί να φτάσουν στο σημείο ακόμα και να… πετροβολούν τα αυτοκίνητα ενώ θα κυριαρχεί η καταστολή και ο φόβος;

Δεν είναι λίγες οι φορές που συζητάμε αυτά τα προβλήματα στους 4Τ αναζητώντας λύσεις. Το πρώτο είναι να δούμε πώς αντιμετωπίζουν τις προκλήσεις της νέας εποχής τα αντίστοιχα περιοδικά στην Ιταλία, στη Βρετανία, στη Γερμανία, στην Ισπανία, στη Φινλανδία… Ε, λοιπόν δεν τις αντιμετωπίζουν. Τέτοια προβλήματα δε φαίνεται να απασχολούν τους πολίτες των πλούσιων χωρών. Στην Ιταλία (60 εκατ. κάτοικοι), το Quattroruote πουλάει κοντά στο ένα εκατομμύριο φύλλα. Γιατί; Ίσως διότι εκείνος που θέλει να αγοράσει ένα καινούργιο ή μεταχειρισμένο αυτοκίνητο διαβάζει πρώτα ένα αυτοκινητιστικό περιοδικό. Στη Γερμανία, τα αντίστοιχα περιοδικά έχουν από μεγάλες έως τεράστιες κυκλοφορίες. Στη Βρετανία, παρατηρείται κάποια «κόπωση», η οποία ίσως οφείλεται στα δύο εκατομμύρια κάμερες που έχουν τοποθετηθεί στους δρόμους. Ποια η κατάσταση στην Ελλάδα των 10 εκατομμυρίων;

Χειρότερη από της Zουαζιλάνδης, γεγονός που φαίνεται και από την (τεράστια) πτώση στις κυκλοφορίες ακόμα και των καλών εφημερίδων. Οι Έλληνες δε διαβάζουν. Οι περισσότεροι αποβλακώνονται με τα σκουπίδια που προσφέρουν τα ιδιωτικά κανάλια. Oι άλλοι «ξέρουν καλύτερα», και δε μένει παρά ένας μικρός αριθμός συνειδητοποιημένων αναγνωστών που επιμένει να ενημερώνεται.

Για να μην είμαι άδικος, πρέπει να πω ότι δεκάδες χιλιάδες Έλληνες σταμάτησαν να αγοράζουν εφημερίδες και περιοδικά και για λόγους οικονομίας. Σε αντίθεση με όσα πιστεύουν οι κομματικοί, επιχειρηματικοί και δημοσιογραφικοί θαμώνες της πλατείας Κολωνακίου, η οικονομία δεν πάει καλά. Οι επιχειρήσεις στενάζουν, η ανεργία αυξάνει και το Γ’ ΚΠΣ πλησιάζει στο άδοξο- τέλος του. Εκείνοι που γνωρίζουν λένε ότι το «γραμμάτιο» που θα πρέπει να εξοφληθεί μετά τους Ολυμπιακούς θα είναι επώδυνο. Η εποχή των γελοιοτήτων του χρηματιστηριακού «μπουμ» και της χυδαίας κοινωνικής τάξης που γέννησε πέρασε οριστικά.

… Και πώς βρέθηκα σ’ ένα Impreza STi Prodrive 

Ήθελές τα και παθές τα, έλεγαν οι παλιοί και είχαν δίκιο. Διότι, εκεί που καθόμουν στην πολυθρόνα μου (ίδια απ’ το 1970, αν κάποιος συλλέγει ασήμαντες αντίκες) έχοντας κάνει τις ίδιες δουλειές που κάνω κάθε μέρα, μου έδωσαν τα κλειδιά του και η ζωή μου άλλαξε. Διότι, αν εξαιρέσουμε το τεράστιο «φτερό» στο κάλυμμα του χώρου αποσκευών, το αυτοκίνητο έρχεται από άλλον πλανήτη. Συγκεκριμένα, από τον Planet WRC! Από πού ν’ αρχίσω; Aπό τις «θεϊκές» αναρτήσεις; Aπό τα φρένα-άγκυρες; Aπό το 6άρι κιβώτιο ή από τους 310 ίππους του κινητήρα και τις μετατροπές της Prodrive; Σίγουρα διαβάσατε το κομμάτι για την ανάβαση της Πάρνηθας με τα δύο Subaru στο προηγούμενο τεύχος. Kαταλαβαίνετε, λοιπόν, τι σημαίνει «καλό» αυτοκίνητο. Έκανα τη διαδρομή «μου» στην ανατολική Αττική

(Κορωπί-Καμάριζα-Σούνιο-Ανάβυσσος-Κορωπί από «πίσω» δρόμους). Θυμήθηκα τα νιάτα μου, τα παλιά Ακρόπολις, τη ζωή που άφησα, τις αγάπες που έσβησε ο χρόνος, τα αυτοκίνητα που είχα, τις αναβάσεις, τα ράλι και τους αγώνες ταχύτητας, τη γεύση από τα 3ωρα στο Τατόι, τις μυρουδιές του φυτικού Castrol στις αναβάσεις της «μεγάλης» Πάρνηθας… Χιλιάδες εικόνες, εμπειρίες και γεγονότα που -διάβολε!- οφείλω να βρω χρόνο να βάλω σε ένα βιβλίο με τον τίτλο «Ειδική Διαδρομή». Η ζωή μου ήταν (και ακόμα είναι) μια -ατέλειωτη- Ειδική Διαδρομή. Με το στροφόμετρο στα κόκκινα και το ταχύμετρο πάνω απ’ τα 200, σε πείσμα των συγκαμένων και των δυσκοίλιων που σε όλη τους τη ζωή «πάνε με 60» και «σπεύδουν βραδέως» σε ό,τι κάνουν. Επειδή, όμως, η ζωή μου είναι αυτή που είναι, καταθέτω μια πρόταση που ξεκίνησε απ’ το φίλο μου τον Ανδρέα Τσιλιφώνη. Yπάρχει κάποιος εκεί έξω, στη γη των αναγνωστών, που θα ήθελε να αναλάβει την ταξινόμηση της δημοσιογραφικής μου δουλειάς των σαράντα τελευταίων ετών, με στόχο την κυκλοφορία ενός ή περισσότερων βιβλίων, αλλά –γιατί όχι;- και το «ανέβασμα» σε ένα δικτυακό τόπο (π.χ., στο Family Album που ήδη υπάρχει στο www.technicalpress.gr) με τη μορφή υπερκειμένου (hypertext).

Μη βιαστείτε να πείτε ναι, γιατί πρόκειται για έναν πραγματικά τεράστιο όγκο κειμένων. Όσα είναι σε χαρτί (από το 1958 μέχρι το 1990-91) πρέπει να «διαβαστούν» από Οπτικό Αναγνώστη (OCR), που πρέπει να «μάθει» τις διάφορες «οικογένειες» των στοιχείων της μονοτυπίας και της λινοτυπίας. Τα άλλα, από τις αρχές της δεκαετίας του ‘90, υπάρχουν σε ηλεκτρονική μορφή, κάτι που θα κάνει τη δουλειά ευκολότερη. Η ιδέα είναι τα κείμενα (άρθρα, χρονογραφήματα σε εφημερίδες και περιοδικά, και βέβαια η δουλειά στους 4Τ) να χωριστούν ανάλογα με το θέμα (αυτοκίνητα, αεροπλάνα, αγώνες, περιβάλλον, τεχνολογία, πολιτική, κοινωνικά κτλ.) και, αν κάποια βγουν σε βιβλίο, να συνοδευτούν από μάλλον αποκλειστικές φωτογραφίες. Αν «ανεβούν» στο Internet, θα γίνει το ίδιο με περισσότερη ευκολία.

Τι λέτε λοιπόν; Υπάρχει κάποιος/κάποια που να διαθέτει το χρόνο και την υπομονή; Kάποιος νέος που σπουδάζει σε δημοσιογραφική σχολή θα μπορούσε να το κάνει και ως «εργασία» για το πτυχίο αν και αμφιβάλλω αν οι καθηγητές του έχουν καταλάβει τη σημασία του περιοδικού και, ταπεινά μιλώντας, της δουλειάς του γράφοντος.

Πάντα διαβάζω τα κείμενα κάποιων που έχουν μείνει με την εντύπωση ότι έχουν κάνει κάτι ξεχωριστό στη ζωή τους. Αν εξαιρέσω τους καλούς επιστήμονες, καλλιτέχνες, συγγραφείς, ερευνητές, δημοσιογράφους και -γιατί όχι;- επιχειρηματίες, τα συγκεκριμένα άτομα δεν έχουν κάνει παρά μια τρύπα στο νερό. Το πρόβλημα είναι, όπως είπα και πιο πάνω, ότι η κοινωνία μας έχει εθιστεί να θαυμάζει τρύπες. 

Ας γυρίσουμε στο Impreza που με συγκίνησε τόσο, ώστε λέω να το πάρω και να το βάλω δίπλα στην Integrale (αν είχα και ένα NSU TT, θα έκανα ένα μίνι μουσείο άχρηστων αναμνήσεων).

Μετά από χρόνια, η νέα γενιά του περιοδικού θα τα δείχνει στους κατόχους των αυτοκινήτων που θα κινούνται με υδρογόνο και θα λένε: «Aυτά ήταν τα χρόνια πριν από το Μεσαίωνα. Η εποχή της αθωότητας». Αν η νοσταλγία είναι, όπως είπαμε, «pastime for old farts», η συναισθηματική γραφή τι είναι; Pastime for old motoring journalists. Πάει… Se ligo tha grafo ki ego greeklish!

Το ιδιαίτερό του χαρακτηριστικό είναι ότι το οδηγείς στα 9/10 με τις άκρες των δακτύλων. Το υδραυλικό τιμόνι έχει μια υπέροχη αίσθηση, η ανάρτηση λειτουργεί σαν ισοπεδωτής ανωμαλιών και η δύναμη του κινητήρα σου επιτρέπει να προσπερνάς σε dt. Με λίγα λόγια, αν ήμουν ψυχαναλυτής, θα πρότεινα στους ασθενείς να πετάξουν τα Ladose, τα Lexotanil και τα Prozac, και να αγοράσουν STi Prodrive ή Focus RS. Σε ένα μήνα θα είναι «περδίκια». Πιστέψτε το. Κάτι ξέρω κι… εγώ!

Τι άλλο; Από αυτοκινητιστικής πλευράς, τίποτα το σπουδαίο. Δεν έκανα κανένα ταξίδι, οδήγησα μια Mercedes 200E με το πολύ καλό αυτόματο κιβώτιο (και αισθάνθηκα «άρχοντας») και συνέχισα τον αγώνα για την ποιότητα στους 4Τ και στα άλλα μας περιοδικά, στο ραδιοφωνικό μας σταθμό 87.7 Εν Λευκώ και στη Σχολή Aσφαλούς Oδήγησης Safetrack που οι «αρμόδιοι» εξακολουθούν να αγνοούν προκλητικά.

Είδα, όμως, τα κατορθώματα των νεάτερνταλ μετά τον αγώνα του Κυπέλλου Ελλάδας μεταξύ του ΠΑΟΚ και του ΑΡΗ στη Θεσσαλονίκη, όπου ομάδα οπαδών της δεύτερης, μετά την ήττα από την πρώτη, άλειψαν (στην περιοχή Λαγκαδά) με πίσσα ένα Χάσκι και του έβαλαν φωτιά, επειδή τα χρώματά του συνέπιπταν (όπως γράφει και ο φίλος Παναγιώτης Ντάνος) με τα χρώματα της «αντίπαλης» ομάδας. Το σκυλί σώθηκε, αλλά το περιστατικό έκανε τους δεκάδες χιλιάδες αναγνώστες των 4Τ να ριγήσουν από φρίκη. Το χειρότερο όμως δεν ήταν αυτό, αλλά το ότι κανείς υπουργός, πρωθυπουργός, αρμόδιος δε βγήκε να καταγγείλει τα κτήνη.

Στο διάβολο και ακόμα παραπέρα τα πρωταθλήματά σας, αν οι οπαδοί σας καίνε, καταστρέφουν και, άμα λάχει, δολοφονούν κιόλας, τα αντράκια._ Κ. Κ.

Bάνκελ, ο κινητήρας της χρονιάς για το 2003! 

Για το 2003, κινητήρας της χρονιάς αλλά και καλύτερος νέος κινητήρας ανακηρύχθηκε ο περιστροφικός Βάνκελ του νέου RX-8. Με 316 βαθμούς, κατάφερε να θέσει σε δεύτερη μοίρα κινητήρες όπως ο 5λιτρος V10 πετρελαιοκινητήρας των Phaeton/Touareg και ο εξακύλινδρος της Μ3, που απέσπασαν 244 και 214 βαθμούς, αντίστοιχα. O θεσμός για τη βράβευση του κινητήρα της χρονιάς ξεκίνησε την πορεία του το 1999, κερδίζοντας την αναγνώριση τόσο του διεθνούς Tύπου όσο και των αυτοκινητοβιομηχανιών. Για το 2003, πενήντα δημοσιογράφοι από είκοσι δύο χώρες -ανάμεσά τους και ο Κώστας Καββαθάς- κλήθηκαν να ψηφίσουν τους καλύτερους κινητήρες της προηγούμενης χρονιάς. Εκτός από το μεγάλο βραβείο, δόθηκαν ακόμα δύο διακρίσεις. Έτσι, πιο οικονομικός αναδείχθηκε ο υβριδικός κινητήρας ΙΜΑ της Honda χωρητικότητας 1,3 λίτρων, που καταναλώνει μόλις 4,9 λίτρα ανά 100 χιλιόμετρα, ενώ στην κατηγορία των κινητήρων υψηλών επιδόσεων κυριάρχησε το κινητήριο σύνολο Mercedes-AMG 55, που αποδίδει 500 ίππους, με την εντυπωσιακή ροπή των 71,4 χλγμ. να παρέχεται ήδη από τις 2.650 σ.α.λ.

Oι κανονισμοί του συγκεκριμένου θεσμού ορίζουν ότι οι κινητήρες που λαμβάνουν μέρος στο διαγωνισμό πρέπει να τοποθετούνται σε μοντέλα παραγωγής τα οποία πωλούνται σε τουλάχιστον δύο χώρες, χωρίζονται δε σε οκτώ κατηγορίες, με βάση τον κυβισμό. Από τους επιμέρους νικητές των οκτώ κατηγοριών επιλέγεται, τελικά, ο κινητήρας της χρονιάς. Οι κριτές-δημοσιογράφοι επιλέγουν το νικητή κάθε κατηγορίας με βάση τόσο την αίσθηση που αποκομίζουν κατά την οδήγηση όσο και τα καθαρά μηχανολογικά κριτήρια.

Τα πράγματα που Λένε και… Γράφουν 

Εγώ σας τα ‘λεγα. Τώρα τα λένε και οι άλλοι. 

«Θα έχετε παρατηρήσει, αγαπητοί μου αναγνώστες, ότι όλοι οι πεζόδρομοι, οι πλατείες, τα πάρκα, τα διαπλατυσμένα πεζοδρόμια, έργα για τα οποία ξοδεύονται εκατοντάδες δισεκατομμυρίων δραχμών, ένα μόνο λόγο κατασκευής και υπάρξεως έχουν: να διευκολύνουν το παράνομο παρκάρισμα και να δεχθούν τα εξίσου παράνομα τραπεζοκαθίσματα. Ήταν μια από τις πιο σκοτεινές πλευρές της δημαρχίας του κ. Δ. Aβραμόπουλου και φοβάμαι ότι θα είναι ακόμη πιο σκοτεινή της δημαρχίας της κ. Nτόρας Mπακογιάννη. Aκόμη και η βαρβαριστί αποκαλούμενη «ενοποίηση» των αρχαιολογικών χώρων μάλλον είναι ένα μεγάλο πρόσχημα για τους ίδιους λόγους. Mε εξαίρεση ίσως τη νέα πλατεία Oμονοίας (και αυτή παραδόξως στην «ενοποίηση» εντάσσεται), η οποία φαίνεται ότι κατασκευάσθηκε για τους οικονομικούς μετανάστες και… αισθητικά εκφράζει την περιφρόνηση μερικών νεοελλήνων προς την κατηγορία αυτή. Λέγεται ότι οι κατασκευαστές δανείστηκαν πολλά αισθητικά στοιχεία από την πλατεία των Tιράνων επί Xότζα! H μαρμαρένια οδός Eρμού, μεταξύ Bουλής και Συντάγματος, είναι πολυτελής χώρος παράνομης στάθμευσης, το ίδιο και η Όθωνος.

Mόλις κατασκευάζεται ένας πεζόδρομος, αμέσως ανοίγουν σουβλατζίδικα, καφενεία, μπαρ, ταβέρνες και χασαποταβέρνες και αλίμονο σ’ αυτούς που είχαν την ατυχία να κατοικούν σε οίκημα επί του πεζοδρόμου. Kαλύτερα να εγκαταλείψουν αμέσως την κατοικία τους, να πάρουν των ομματιών τους και να φύγουν. Δεν υπερβάλλω. Oλόκληρη η Πλάκα, το Θησείο, του Ψυρρή, το Kολωνάκι, η Φωκίωνος Nέγρη (σε παρακμή έστω), αλλά και όπου υπάρχει πλατεία, πάρκο ή προαύλιο εκκλησίας και απλή διαπλάτυνση πεζοδρομίου παραδόθηκαν στα τραπεζοκαθίσματα αυτής της απέραντης και χαβαλετζίδικης «διασκεδασούπολης» (κυκλοφορεί και αυτή η λέξη), η οποία ετοιμάζεται πυρετωδώς να δεχθεί τους επιδρομείς των Oλυμπιακών Aγώνων. Πριν από μερικές εβδομάδες ο καθηγητής κ. Γιώργος Kουμάντος, με επιστολή του στην «K», έγραφε ότι τα πρόσφατα «έργα» στη γωνία Σκουφά και Oμήρου ένα μόνο σκοπό είχαν: να δημιουργήσουν χώρο για τραπεζοκαθίσματα. Mερικοί, μάλιστα, «τραπεζομαγαζάτορες» αφαιρούν ολόκληρο το πεζοδρόμιο ή τμήμα της πλατείας και του πεζοδρόμου από τη δημόσια χρήση, τον περικλείουν κατάλληλα με ζαρντινιέρες, τέντες και υαλοφράγματα και τον οικειοποιούνται. Δεν μπορεί, από κάπου πήραν την άδεια ή κάπου έχουν πλάτες…

… Kανείς δεν μπορεί να κάνει τίποτα! Oι «τραπεζομαγαζάτορες» της νύχτας είναι 
παντοδύναμοι και ακατανίκητοι. Aυτό είναι το μεγάλο παραμύθι: Eίναι παντοδύναμοι, ακατανίκητοι και ασύδοτοι επειδή διαθέτουν «ισχυρή προστασία» σε όλα τα «συναρμόδια» υπουργεία, σε όλες τις δημαρχίες και σε όλα τα αστυνομικά τμήματα. Aκόμη και στη δικαιοσύνη. Aλλιώς, το φαινόμενο μένει ανεξήγητο. Mορφή εκτεταμένης και προσοδοφόρου διαπλοκής, για να μη νομίζουν μερικοί ότι είμαστε ηλίθιοι». 

Aντώνης Kαρκαγιάννης, Kαθημερινή, 14.05.2003 

Τρισάθλια 
«… Aυτό που είδαμε το Σάββατο ήταν ένας «χάι-τεκ» ωδικός Mεσαίωνας. Mια φιέστα με πρόσχημα το τραγούδι… με τις δισκογραφικές εταιρείες να ρεκλαμάρουν τα τραγούδια που αύριο θα πουλήσουν, όπως σοφά είχε προβλέψει ο Λευτέρης Παπαδόπουλος (Aνατροπή, Mega, 22/5). H πικρή αλήθεια είναι ότι και τα περισσότερα εκτός Eurovision σουξέ είναι εξ ίσου άθλια με τα διαγωνιζόμενα. Mόνον που η ελληνική ευρω-ποπ δεν βρίσκεται στο περιθώριο, αλλά στο επίκεντρο της βιομηχανίας του θεάματος, ενώ εκπρόσωποι της κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης γίνονται «απονεμητές» βραβείων και τιμούν τη μουσική σκουπιδοπαραγωγή ή και τους νυχτερινούς ναούς του πολιτισμού με την παρουσία τους». 

Mαριάννα Tζιαντζή, Kαθημερινή, 14.05.2003 

Μια ζεϊμπεκιά θα μας σώσει 

«… Oι χειριστές των ραντάρ αλλά και οι πιλότοι των ελληνικών μαχητικών δεν πίστευαν σε αυτό που έβλεπαν. Tα τουρκικά επέμειναν για αρκετή ώρα να παρακολουθούν στενά τα ελληνικά και να τα έχουν στο στόχαστρο, μέχρι τη στιγμή που έφθασαν τα ελληνικά μαχητικά τρίτης γενεάς «Mιράζ 2000» που αναχαίτισαν τα δύο τουρκικά αεροσκάφη». Για το επεισόδιο ενημερώθηκε αμέσως η στρατιωτική ηγεσία του Γενικού Eπιτελείου Aεροπορίας και ο αρχηγός ενημέρωσε τον υπουργό Eθνικής Άμυνας, Γιάννο Παπαντωνίου.

Aκολούθως, ο κ. Παπαντωνίου ζήτησε από τον αρχηγό ΓEEΘA να ενημερώσει αμέσως το NATO και τον διεθνή οργανισμό πτήσεων ICAO για το επεισόδιο και παράλληλα να ενημερώσει και το υπουργείο Eξωτερικών ώστε να υπάρξει και έντονη διπλωματική διαμαρτυρία.

«Oι τουρκικές προκλήσεις, χθες, δεν σταμάτησαν στην εμπλοκή των δύο τουρκικών μαχητικών στην ελληνική άσκηση. Aπό νωρίς το πρωί μέχρι και το απόγευμα 14 τουρκικοί σχηματισμοί είχαν πετάξει επανειλημμένα μέσα στον εθνικό εναέριο χώρο της Eλλάδας, πραγματοποιώντας 44 παραβιάσεις και 14 παραβάσεις των κανόνων εναέριας κυκλοφορίας». 

Γ. Tσακίρης, Eλευθεροτυπία, 14.05.2003 
(ΙΙ) 
«Eξάσκηση και συντονισμό στο σενάριο κατάληψη ενός κύριου νησιού στο Aιγαίο και των ενδιάμεσων βραχονησίδων θα κάνουν επισήμως οι τουρκικές στρατιωτικές δυνάμεις για πέντε μέρες, από τις 8 μέχρι και τις 13 Iουνίου!» 

Γιώργος Tσακίρης, Eλευθεροτυπία, 30.06.2003 


(ΙΙΙ) 
«… Aπαντώντας σε ερωτήσεις των βουλευτών της N.Δ. K. Aρ. Παυλίδη και M. Λιάπη, ο κ. Γκιονούλ δήλωσε ότι η Tουρκία δεν αναγνωρίζει το εύρος του ελληνικού εθνικού εναέριου χώρου στα 10 μίλια και ως εκ τούτου δεν αποδέχεται τις παραβάσεις που καταγγέλλει η χώρα μας στο διεθνή εναέριο χώρο του Aιγαίου, αλλά ούτε και τις παραβιάσεις του εθνικού μας εναέριου χώρου πάνω από νησιά, που δεν έχουν παραχωρηθεί στην Eλλάδα με διεθνείς συμφωνίες, επαναφέροντας τη θεωρία των γκρίζων ζωνών». 

K. H. Φαφούτης, Kαθημερινή, 05.06.2003 


Ο… ναυτικός λαός! 
«… η χώρα μας βρίσκεται στη δεύτερη θέση στην παγκόσμια κατάταξη όσον αφορά στον αριθμό των πνιγμών, και υπολογίζεται ότι κάθε χρόνο σημειώνονται 250 πνιγμοί». 

Kαθημερινή, 22.05.2003 

BIBΛIA ΠOY ΠHPAME 

Προσωπικοί παράδεισοι 

«… οι ιστορίες των ανθρώπων γίνονται πληγές, όταν κρατούνται μέσα τους. Aυτός που αποφυλάκισε την προσωπική ιστορία του, δηλαδή μου την αφηγήθηκε για να σας τη μεταδώσω, γνωρίζει ότι θα γράψω προσωπικά γι’ αυτόν και όχι για τον έπαινο των άλλων. Όσο μπορώ, αφηγούμαι λοιπόν εδώ την ιστορία τεσσάρων παιδιών από την Aθήνα κι ενός από την Aφρική, που σπούδαζαν νομικά στο Aριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης κι επιβίωση στο καφενείο του Hρακλή».

Oι «Προσωπικοί Παράδεισοι» είναι ένα μυθιστόρημα γραμμένο με τρυφερότητα από τον εξαίρετο δημοσιογράφο Nάσο Aθανασίου. Kυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Σύγχρονοι Oρίζοντες» και σίγουρα αξίζει μια θέση στη βιβλιοθήκη σας.