Αντίλογος, Tο ταξίδι, (02/2003) – Τεύχος 389

ΣΚΕΦΤOΜΟΥΝ να αφιερώσω το λίγο χώρο που έχω στο (νέο) Αντίλογο στα αυτοκίνητα που μου έκαναν εντύπωση τη χρονιά που πέρασε και, όπως παλιά, να γράψω για συμπεριφορές στο δρόμο, για συστήματα διεύθυνσης, για φρένα και αναρτήσεις, θέσεις οδήγησης, αποδόσεις και επιδόσεις. Και ενώ ήμουν έτοιμος να αρχίσω, στην οθόνη μου φτάνει το κείμενο για τα «Αριστεία» και η πρόθεσή μου ακυρώνεται ή σχεδόν, γιατί εκτός από τα Impreza και τη «γριούλα» μου μ’ άρεσαν τα Audi S3 και S4 και ―για πρώτη φορά ύστερα από δύο δεκαετίες―  αυτοκίνητα της Mercedes. Όπως φαίνεται, η εταιρεία ανακάλυψε ότι εκτός από Βαυαρούς και Έλληνες εργολάβους, γιατρούς, βουλευτές και πένητες αγρότες, υπάρχουν και κανονικοί 
οδηγοί. Ακόμα (Θεέ μου, συγχώρα με) μου άρεσαν και τα καινούργια Range Rover, σε βαθμό που υπέπεσα στο αμάρτημα να σκεφτώ ότι, ίσως, θα έπρεπε να πάρω ένα και να πραγματοποιήσω ένα παλιό, άκρως εγωιστικό όνειρο: να γυρίσω την Ελλάδα με ένα καλό 4×4. Να, όμως, που η ζωή μου εξελίσσεται με τρόπο που το ταξίδι δε θα γίνει ποτέ, εκτός αν καταφέρω να πείσω τους ανθρώπους στην εταιρεία να μου δίνουν πού και πού μια μικρή άδεια. Αξίζει, όμως, να δώσεις μερικές χιλιάδες ευρώ (το νόμισμα μου τη δίνει, δε μ’ αρέσει, δεν το θέλω και αρνούμαι να το… καταλάβω!) για να πηγαίνεις μια εκδρομή το εξάμηνο; Και βέβαια, όχι. Αν έχω μία ελεύθερη μέρα, παίρνω ένα από τα αυτοκίνητα που έχουμε για δοκιμή (ένα Subaru Forester, για παράδειγμα) και προσποιούμαι ότι φεύγω από την Αθήνα. Μια φορά πάντως που έφυγα, ήμουν τυχερός, γιατί έκανε κρύο, έβρεχε ασταμάτητα και ο ήλιος δεν εμφανίστηκε ούτε λεπτό. Αν γεννήθηκες στους Ιχθείς, αυτός είναι ο καιρός που σου πάει! Μακάρι να 
βρέχει από δω μέχρι την αιωνιότητα και να έρθει η μέρα που θα μπορώ να φεύγω και να γυρνάω τη χώρα μου, η οποία είναι (ακόμα) τόσο όμορφη που νιώθεις πόνο στο στομάχι.
 
Μιλάω, βέβαια, για τους επαρχιακούς δρόμους, τις πεδιάδες με το σκούρο καφέ, τα 
καταπράσινα χωράφια, τα χιονισμένα βουνά και τους γλυκούς λόφους, τα κυπαρίσσια που στέκουν ακίνητα και σοβαρά, και με κάνουν, πάντα, να αναρωτιέμαι ποιος άγιος τα φύτεψε έτσι τακτικά τόσα χρόνια πριν. Όταν συναντώ αυτή την Ελλάδα, με πιάνουν τα υπαρξιακά μου και αναρωτιέμαι αν ο καιρός που έχει απομείνει είναι αρκετός για να οδηγήσω τα αυτοκίνητα που μου αρέσουν στους δρόμους που αγαπώ. Τον τελευταίο καιρό, η απάντηση είναι πως όχι, αφού, όπως είπα, η δουλειά θα με κατασπαράξει και θα αφήσει τα κόκαλά μου στο δρόμο. 

Δεν είναι μαυρίλα, αλλά μαύρο χιούμορ, έτσι που με βλέπω, δύο ημέρες πριν από τα 
Χριστούγεννα, να πολεμάω με το πληκτρολόγιο, αντί να έχω πάρει τα βουνά με μια Mercedes C240 4Matic, που είχαμε στο περιοδικό για δοκιμή. Με την ευκαιρία, αν σκέπτεστε να αγοράσετε «στέσιον», εκτός από το Audi 1.8 turbo υπάρχει και αυτή η Mercedes ― αν δεν έχετε πρόβλημα τεκμηρίου. Το αυτοκίνητο είναι από καλό έως πολύ καλό, και αυτό το λέει κάποιος που δεν είχε και τις καλύτερες εντυπώσεις για τα προϊόντα της συγκεκριμένης εταιρείας. Ήταν (και είναι) η κριτική των δημοσιογράφων του ευρωπαϊκού και ελληνικού  ειδικού Τύπου που κάνει τα αυτοκίνητα όλων των κατασκευαστών καλύτερα. Θυμάστε το τεστ «αποφυγής ταράνδου» και τη συνεπακόλουθη ανατροπή της A-Class, που οδήγησε στον επανασχεδιασμό της ανάρτησης και στην παρουσίαση ενός μοντέλου με μεγαλύτερο μεταξόνιο; 

Για μια ακόμα φορά, λοιπόν, ένα μπράβο στην εταιρεία, που δε μένει τώρα πια παρά να αλλάξει τα χειροκίνητα κιβώτια ταχυτήτων στα φτηνά της μοντέλα για να μπει δυναμικά στη νέα εποχή. Βέβαια, οι άνθρωποι που οδηγούν τις 1.8 και τις 2.0 Kompressor δεν ενδιαφέρονται για τα κιβώτια, αλλά μόνο για την εντύπωση που προκαλεί το άστρο στους συγχωριανούς. Τι να κάνω, όμως, ο έρημος που έχω κολλήσει στην παλιά εποχή, που το κάθε τμήμα ενός αυτοκινήτου ενδιέφερε τον οδηγό; Αν μιλήσεις σήμερα σε ιδιοκτήτη Mercedes για τα ηλεκτρονικά συστήματα μιας E-Class (τα μοντέλα της σειράς είναι εξαιρετικά), θα σε κοιτάξει σαν να ήρθες από τον Άρη.

Αν ζούσα σε άλλη χώρα, αν η μάρκα δεν ήταν «δεμένη» με την κοινωνική προβολή και το νεοπλουτισμό, ίσως, στο τέλος της ζωής μου, να αγόραζα μια Mercedes. Στην περίπτωση της C240 4Matic, όμως, θα έκανα ότι δεν τα βλέπω, μιας και το αυτοκίνητο είναι απλώς καταπληκτικό! 

Μέσα στους 4Τ 
Ας αφήσουμε, όμως, τις Mercedes και ας έρθουμε σε κάποια πράγματα που έγιναν το χρόνο που πέρασε στους 4Τ και στις Τεχνικές Εκδόσεις. Το πρώτο και  σημαντικότερο νομίζω πως είναι το γεγονός ότι οι 4Τ είναι το δεύτερο αυτοκινητιστικό περιοδικό στον πλανήτη που διαθέτει το «δικό του» αυτοκινητοδρόμιο. Όπως έχουμε ανακοινώσει, η εταιρεία μας ανέλαβε τη διαχείριση του σιρκουί των Μεγάρων. Αυτό σημαίνει ότι πολλές από τις μετρήσεις και τις δοκιμές των 4Τ γίνονται εκεί και ότι ―αυτό είναι πιο σημαντικό― η θυγατρική μας Safetrack  Α.Ε. συνέχισε τη δραστηριότητά της σε «ιδιόκτητο» χώρο. Χορηγοί της δεύτερης περιόδου είναι η Renault και η Shell, ενώ σύντομα θα ανακοινωθεί η συνεργασία με μια μεγάλη εταιρεία ελαστικών, καθώς και με μία από τις μεγαλύτερες ασφαλιστικές εταιρείες στην
Ευρώπη. 

Το δεύτερο, και ίσως πιο σημαντικό, ήταν η απόφαση ένταξης της διοργάνωσης «Φαέθων 2004» ―την πρότειναν η «Τεχνικές Εκδόσεις Α.Ε.» και το Ελληνικό Ινστιτούτο Ηλεκτροκίνητων Οχημάτων, ΕΛ.ΙΝ.Η.Ο.― στη σειρά εκδηλώσεων της Πολιτιστικής Ολυμπιάδας 2001-2004. Οι τακτικοί αναγνώστες ίσως θυμούνται το οργισμένο «Εν Λευκώ» στο οποίο περιέγραφα τις «πόρτες» που η πρότασή μου είχε «φάει» από διάφορους προέδρους οργανισμών, γενικούς γραμματείς και υπουργούς, και την έκπληξη που αισθάνθηκα όταν τηλεφώνησε ο πρόεδρος του Οργανισμού, Ευγένιος Γιαννακόπουλος, ο οποίος διάβασε το «Εν Λευκώ» και ζήτησε να τον 
επισκεφτώ για να τη συζητήσουμε από κοντά. Στην πρόταση που υποβάλαμε με το γενικό γραμματέα του ΕΛ.ΙΝ.Η.Ο., Διονύση Νέγκα, λέμε πως είναι «… ένα «ταξίδι σε 
αρχαιολογικούς χώρους της Ελλάδας που θα συγκεντρώσει τα φώτα της διεθνούς δημοσιότητας και θα προβάλει τη χώρα ως τόπο του πνεύματος και της επιστήμης…» 

Το συγκεκριμένο «ταξίδι» θα το κάνουν ομάδες από φοιτητές-σπουδαστές και επιστήμονες, ξένων (ελπίζουμε και ελληνικών) ανώτατων ή ανώτερων τεχνολογικών ιδρυμάτων, που θα προσκληθούν να συμμετάσχουν στον αγώνα, χρησιμοποιώντας ένα τεχνολογικά προηγμένο μονοθέσιο όχημα που θα κινείται αποκλειστικά και μόνο με την ενέργεια του ήλιου. 

Η εκκίνηση θα δοθεί (σωστά) από τον πεζόδρομο της Διονυσίου Αρεοπαγίτου και τα ηλιακά οχήματα θα φτάσουν στην Αρχαία Ολυμπία σε μια συμβολική διασύνδεση του ήλιου που τα κινεί και ανάβει την Ολυμπιακή Φλόγα. Κατά μήκος της διαδρομής, που θα ανακοινώσουμε στα επόμενα τεύχη του περιοδικού και στο δικτυακό τόπο (site) που ετοιμάζει η Τεχνόπολις, αυτά τα σύγχρονα τεχνολογικά θαύματα θα μεταφέρουν στον κόσμο το μήνυμα μιας Άλλης Ελλάδας (αν υπάρχει ακόμα). 

Στο σημείο αυτό θα πρέπει να πω ότι ο χρόνος που μας άφησε το πήγαιν’ έλα στα γραφεία των αρμοδίων και η γραφειοκρατία είναι ελάχιστος για την προετοιμασία των ελληνικών ΑΕΙ, αλλά το ενδιαφέρον είναι τόσο μεγάλο που πιστεύουμε ότι, τελικά, η διοργάνωση θα είναι μια μεγάλη επιτυχία. Ακόμα και στις περιπτώσεις που θα χρησιμοποιηθούν υπάρχοντα οχήματα, απαιτείται μακρόχρονη μελέτη και εκτέλεση εργασιών προσαρμογής τους στα γεωμορφολογικά στοιχεία της διαδρομής που θα επιλέξουμε. Καθένα από τα πανεπιστήμια που θα αποφασίσει να συμμετάσχει είναι βέβαιο ότι θα επενδύσει στην προσπάθεια αυτή σημαντικά ποσά και εκατοντάδες ώρες έρευνας και εφαρμογής των πορισμάτων της για την προετοιμασία και την 
υποστήριξη της συμμετοχής του. Η συγκεκριμένη διοργάνωση θα δείξει ακόμα αν οι σπουδαστές και οι δάσκαλοι/καθηγητές των ελληνικών τεχνολογικών ιδρυμάτων μπορούν, εκτός από «κινητοποιήσεις», να κάνουν κάτι που να δείχνει ότι διαθέτουν και άλλες ικανότητες! 

Mε την ευκαιρία, και για την όποια ιστορία, οφείλω να επισημάνω ότι, αντί να γεμίζουμε
τις σελίδες μας με θέματα εφήμερα, προσπαθούμε να δείξουμε ―πιο πολύ στους νέους― ότι πέρα από τους «ήρωες» της Φάρμας, υπάρχει και ο κόσμος της δημιουργίας. Αν το «Φαέθων» κάνει σπουδαστές και φοιτητές να σχεδιάσουν και να φτιάξουν κάτι στην Ελλάδα, τότε το έργο των 4Τ (και του γράφοντος) θα έχει δικαιωθεί. Όλοι, βέβαια, γνωρίζετε ότι η εμμονή μας σε παλιές και σκονισμένες (;) αξίες δεν προξενεί το ενδιαφέρον των μέσων μαζικής ενημέρωσης, με αποτέλεσμα μια πραγματικά εκτυφλωτική παρουσία στον ευρωπαϊκό Τύπο να περνάει σχεδόν απαρατήρητη. 

Τώρα, λοιπόν, που οι δείκτες του ρολογιού μετράνε ανάποδα, σκέπτομαι αν ακολούθησα το «σωστό» δρόμο. Μήπως, λέω, έπρεπε να αφιερώνουμε σελίδες στα παράσιτα της «υψηλής κοινωνίας», που στην πλειοψηφία τους ζουν κάνοντας «δουλειές» με το Δημόσιο, με την… εκτυφλωτική συνεργασία τής ―κάθε― εξουσιοδοτημένης παραεξουσίας; Πού και πού πέφτει στα χέρια μου κάποιο από τα έντυπα που απευθύνονται σε πεινασμένους τριτοκοσμικούς και φρίττω! Δέκα σελίδες για την κυρία Ρολεξιάδου, δεκαπέντε για τον κύριο Καρτιεριάδη και, καπάκι, ρεπορτάζ για τη… βασιλική οικογένεια! Εκεί είναι που «παθαίνω», γιατί δεν είναι 
λίγο να πετάς τα αποτσίγαρα από το παράθυρο, να φτύνεις, να ακούς και να «τραγουδάς» κλαπατσίμπαλα, να οδηγείς σαν τον Αττίλα, να ζεις με δανεικά, να εισάγεις ακόμα και σπίρτα, και να θέλεις και… βασιλιά! Η αλήθεια είναι ότι οι fans είναι λίγοι, αλλά, αν αυτό δεν είναι το άκρο άωτο του εθνικού και κοινωνικού ξεπεσμού, τότε τι είναι; 

Όσοι πιστεύουν ότι υπερβάλλω, ας κάνουν τον κόπο να θυμηθούν το κιτς που έδειξαν τα ιδιωτικά κανάλια την παραμονή των Χριστουγέννων και της πρωτοχρονιάς. Η αγριάδα (στο απόλυτο τίποτα) δεν περιοριζόταν στους «καλλιτέχνες», αλλά απλωνόταν στους θαμώνες των σκυλάδικων, που «διασκέδαζαν» σαν Tουρκάλες σε χαρέμι του 17ου αιώνα. Καθισμένος σε έναν καναπέ στο σπίτι ενός συναδέλφου, μη μπορώντας (λόγω άγνοιας) να παίξω «μπιρίμπα», πέρασα τρεις ώρες κάνοντας ζάπινγκ. Κάποια στιγμή αισθάνθηκα λες και ήμουν εξαρτημένος από… ναρκωτικά. «Κι άλλο, κι άλλο» μονολογούσα, κάνοντας τους φίλους μου να με ρωτήσουν αν 
αισθάνομαι καλά. Πραγματικό overdose. Κάποιος συνέστησε να μη σχολιάζω αρνητικά τους θαμώνες, γιατί, λέει, ανάμεσά τους μπορεί να υπάρχουν και αναγνώστες του περιοδικού.
 
Λυπάμαι, αλλά δεν πιστεύω ότι υπάρχει έστω και ένας που να αντέχει αυτό το θέαμα ― και άκουσμα. Για να πάρετε μια ιδέα του τι σημαίνει ηλιακό αυτοκίνητο παραθέτω μερικές φωτογραφίες από το έντυπο του αγώνα που έγινε στη Suzuka της Ιαπωνίας, το καλοκαίρι του 2002… 


Ένα γεγονός που μας κάνει να αισιοδοξούμε… 

Tο υπουργείο Eμπορικής Nαυτιλίας, με πρωτοβουλία του Γ.Γ. κ. Λάμπρου Λαμπρόπουλου, είναι ο πρώτος κρατικός φορέας που αναγνώρισε την αξία της μετεκπαίδευσης οδηγών που προσφέρουν οι T.E. μέσω της θυγατρικής τους Safetrack, στο πρώτο ελληνικό κέντρο ασφαλούς οδήγησης, που λειτουργεί από τον Oκτώβρη του 2000 στην Aθήνα, με πιστοποίηση παροχής υπηρεσιών ISO 9001/2000. Συγκεκριμένα, στις 17, 18 και 19 Δεκεμβρίου 2002, παρακολούθησε τα σεμινάρια του κέντρου το πρώτο κλιμάκιο οδηγών του Y.E.N., αποτελούμενο από 45 οδηγούς, που συμμετείχαν στο πλήρες πρόγραμμα των δέκα ασκήσεων, χωρισμένοι σε τρεις ομάδες των δεκαπέντε. Στο τέλος κάθε σεμιναρίου, όλοι οι εμπλεκόμενοι αναγνώριζαν τη χρησιμότητά του και το υψηλό επίπεδο κατάρτισης του προσωπικού της Safetrack. 

Aναμένεται συνέχεια με τους υπόλοιπους οδηγούς τού εν λόγω υπουργείου, λιμενικών αλλά και υψηλόβαθμων στελεχών._ Κ. Κ. 

Ποιος είναι αυτός ο Καββαθάς και γιατί με κατασκοπεύει; 

ΟΣΟ περνάει ο καιρός τόσο η «μάχη» ανάμεσα στον Κωνσταντίνο και στον Καββαθά γίνεται πιο δύσκολη. Δεν περνάει ημέρα χωρίς μία τουλάχιστον σοβαρή διαφωνία, και εβδομάδα χωρίς μεγάλο καβγά. Το Δεκέμβριο, τα πράγματα έφτασαν σε ρήξη και πρέπει να έχει περάσει πάνω από ένας μήνας που ο ένας δε μιλάει στον άλλο. Εύλογα, θα αναρωτιέστε ποιος είναι ο λόγος, όμως η απάντηση δεν είναι εύκολη. Όπως όλα όσα έχουν να κάνουν με τον ψυχικό μας κόσμο, οι αιτίες πρέπει να αναζητηθούν στο μακρινό παρελθόν, κυρίως στην παιδική ηλικία,  όπου, για να σας δώσω ένα πρόσφατο παράδειγμα, ο πρώτος δεν πίστευε ότι υπάρχει Άγιος Βασίλης (και κανένας άγιος γενικώς), ενώ ο δεύτερος έλεγε ότι αν το βράδυ αφήσεις μια κάλτσα στο τζάκι, το πρωί θα τη βρεις γεμάτη δώρα. Και να ήταν μόνο αυτό… Οι μεγαλύτεροι καβγάδες ξεκινούσαν με το θέμα του επαγγελματικού προσανατολισμού. Ο Καββαθάς 
ήθελε να ακολουθήσει ένα «σίγουρο» δρόμο, να γίνει γιατρός, δικηγόρος, συμβολαιογράφος, τραπεζικός υπάλληλος, πολιτικός ή, έστω, βοηθός πολιτικού. Ο Κωνσταντίνος ήθελε να γίνει οδηγός αγώνων, αεροπόρος, εξερευνητής, αστροναύτης, μουσικός ή ζωγράφος. Ο πρώτος ήθελε να μένει στο Κολωνάκι και στη Φιλοθέη, ο δεύτερος στα Μεσόγεια και στην Οίτη. Ο ένας θαύμαζε τις Lincoln και τις Chevrolet, ο δεύτερος τα Spitfire και τις Ferrari. Βέβαια, με το πέρασμα των χρόνων, οι επιλογές του ενός (ψιλο)πλησίασαν εκείνες του άλλου και ήρθε μια στιγμή που παραλίγο ο Κωνσταντίνος να γίνει πωλητής αυτοκινήτων και εισαγωγέας ηλεκτρικών αναπτήρων. Τα περιορισμένα οικονομικά των γονιών του, όμως, στάθηκαν εμπόδιο στην επιχειρηματική του καριέρα. Η αλήθεια είναι ότι ούτε ο Καββαθάς έγινε «έμπορας», 
αλλά εκδότης-δούλος που έκανε τις αγάπες και τα χόμπι του Κωνσταντίνου περιοδικά. Θα σας δώσω μερικά παραδείγματα για να δείτε πώς εξελίχτηκε η σχέση αυτών των δύο. Στην τρυφερή ηλικία των 10 ετών, ο πατέρας του Δημήτριος χάρισε στον Κωνσταντίνο το βιβλίο του Ιουλίου Βερν «Από τη Γη στη Σελήνη». Από εκείνη τη στιγμή και μετά ονειρευόταν να ταξιδέψει στο φεγγάρι. Μετά διάβασε το «Μιχαήλ Στρογκόφ» και ήθελε να ταξιδέψει στη Ρωσία κ.ο.κ., ανάλογα με το βιβλίο που έπεφτε στα χέρια του. Εκεί που ο νεαρός Κωνσταντίνος έφυγε στην εφαπτομένη, που λένε, ήταν όταν ο πατέρας του άρχισε να φέρνει σπίτι τα εβδομαδιαία τεύχη της εγκυκλοπαίδειας του «Ηλίου». Η ανάγνωσή της έφερε νέα, κρίσιμα προβλήματα στην 
τρυφερή ψυχή του, όπως: ζούμε σε ένα σύμπαν που συρρικνώνεται ή που επεκτείνεται; Πότε ο ήλιος θα γίνει σούπερ νόβα; Τι θα μας συμβεί αν ταξιδέψουμε με ταχύτητα μεγαλύτερη του φωτός; Θα επιστρέψουμε εκεί που γεννηθήκαμε ή ακόμα και πριν γεννηθεί ο μπαμπάς και η μαμά; Και αν γίνει αυτό, πώς θα μας γεννήσουν, αφού εμείς θα έχουμε γεννηθεί πριν απ’ αυτούς; Χωρίς την παραμικρή αμφιβολία αυτά τα ερωτήματα σημάδεψαν τη ζωή του νεαρού Κωνσταντίνου, με αποτέλεσμα να μην παίζει ποδόσφαιρο με τα άλλα παιδιά στις αλάνες του Κυνοσάργους, αλλά να κοιτάει τα αστέρια με τα στρατιωτικά κιάλια που είχε αγοράσει στο Μοναστηράκι. 
Μάταια προσπαθούσε ο Καββαθάς να του αλλάξει μυαλά. Δεν είναι πράγματα αυτά, του έλεγε. Ο άνθρωπος δεν πρόκειται να πάει στο φεγγάρι πριν από το 2100 και αποκλείεται να ταξιδέψουμε με ταχύτητα μεγαλύτερη από κείνη που ταξιδεύει το φως. Χαμένος κόπος. Σε όλες τις μαζώξεις γύρω από το μαγκάλι ή τη σόμπα ξύλων ο Κωνσταντίνος μιλούσε στα άλλα παιδιά για τα σχέδιά του να πάει στο διάστημα. Αποτέλεσμα; Στα δώδεκα άρχισε να φτιάχνει μοντέλα αεροπλάνων (αντιγράφοντας τα σχέδια από τα ξένα περιοδικά που αγόραζε στο γιουσουρούμ), στα δεκατέσσερα ανακάλυψε την Ένωση Αερομοντελιστών Αθηνών, στα δεκαπέντε τη Βασιλική 
(τότε, Εθνική τώρα) Αερολέσχη και στα δεκαέξι το Αεραθλητικό Κέντρο Τριπόλεως, όπου έμαθε να πετάει (δωρεάν) ανεμόπτερα. Σε ηλικία δεκαέξι ετών και τεσσάρων μηνών πέταξε solo και από τότε δεν ξαναπάτησε στη γη, προς μεγάλη απογοήτευση του Καββαθά, που έβλεπε ότι ο μικρός, με τα μυαλά που κουβαλούσε, θα τα «φόρτωνε στον κόκορα», όπως έλεγε και ο πατέρας Καββαθάς. Αυτό κι έγινε… Το γυμνάσιο ήταν σκέτη αποτυχία, μια και, αντί να μελετάει, ονειρευόταν να γίνει (ανάλογα με την εποχή και τα βιβλία ή περιοδικά που έπεφταν στα χέρια του) αστροναύτης, αργοναύτης, εξερευνητής, πιλότος, οδηγός αγώνων, ηθοποιός και γενικά οτιδήποτε άλλο απ? αυτό που τον συμβούλευε ο Καββαθάς. Τελικά, έγινε πρώτα δημοσιογράφος και μετά εκδότης, επαγγέλματα που του έδωσαν την ευκαιρία να γίνει λίγο απ’ όλα! Βέβαια, στο σημείο αυτό πρέπει να επαναλάβω ότι δεν τα κατάφερε (ακόμα) να πάει στο διάστημα, αλλά, αν σκεφτούμε ότι ο Τζον Γκλεν πήγε σε ηλικία 70 ετών, ο Κωνσταντίνος έχει ακόμα ελπίδες. Οι κακές γλώσσες ίσως πουν ότι εκτός από αστροναύτης δεν έγινε οδηγός αγώνων, ηθοποιός και εξερευνητής, αλλά πάλι δεν πειράζει. Έγινε εκδότης και έβγαλε περιοδικά που αντικατέστησαν τις (ανεκπλήρωτες) επιθυμίες του. Οι παλιότεροι (αν υπάρχουν ακόμα) θα θυμούνται το «Αναλόγιο», το πρώτο περιοδικό για την επιστήμη και την επιστημονική φαντασία στην Ελλάδα, το «Ταξιδεύοντας», το «Επιστήμη & Τεχνολογία», το «Πτήση & Διάστημα» και όλα τα έντυπα που βγήκαν από τις Τεχνικές Εκδόσεις, που ίδρυσε ο Κωνσταντίνος και η Σοφία Καββαθά, η οποία, για περισσότερα από 33 χρόνια, ανέχτηκε τις παραξενιές αυτής της απόλυτα διχασμένης προσωπικότητας. 

Με αυτά και με άλλα φτάσαμε στο 2003 και η σχέση ανάμεσα στους δύο περνάει πάλι κρίση. Ο Κωνσταντίνος θέλει να διασχίσει τη Nότια και τη Bόρεια Αμερική, να καταλήξει στην Αλάσκα και να μείνει σε καλύβα στις όχθες του ποταμού Yukon, ο Καββαθάς θέλει να μείνει και να ασχοληθεί με τον Όμιλο και τις υποχρεώσεις της εταιρείας στο ΧΑΑ. Το ερώτημα είναι ποιος θα επικρατήσει. Η φωνή της λογικής (και η συνεπακόλουθη διάλυση του ονείρου) ή του συναισθήματος και της περιπέτειας, που κινούν τα νήματα του πρώτου; Σε μια παρόμοια σύγκρουση προσωπικοτήτων οι λύσεις είναι δύο: α) επίσκεψη στον ψυχαναλυτή (γιατρέ μου, κάνε κάτι για τον άλλο μου εαυτό) και β) διάθεση τμήματος ή ολόκληρης της εταιρείας σε κάποιον που γνωρίζει τον Κωνσταντίνο αλλά και τον Καββαθά, και αναχώρηση για το Ακρωτήριο 
της Καλής Ελπίδας, απ’ όπου θα ξεκινήσει η περιπλάνηση προς την Αλάσκα και το Last Frontier._ K. K. 


Αντιλογισμοί 

Πώς σας φαίνεται ο νέος Αντίλογος; Συμφωνείτε με την επέκταση του περιεχομένου; ? H αντίδραση των αναγνωστών, πάντως, είναι θετική και σκοπεύουμε να προχωρήσουμε πιο βαθιά για να έχετε μια, σχετικά, πλήρη εικόνα για τα όσα συνέβησαν τον καθένα από τους δώδεκα μήνες του χρόνου? Άλλο θέμα… Είδατε στα κανάλια το βίντεο με τους κτηνάνθρωπους που επιδίδονταν στο «άθλημα» της κυνομαχίας; ? Ακούσατε για τα σαράντα ζώα (σκύλους και γάτες) που «άγνωστοι» δηλητηρίασαν στον Εθνικό Κήπο; ? Σκέτη φρίκη ? Το μόνο που άκουσα 
είναι ότι ήθελαν να επιβάλουν «εισφορά» 300 ευρώ για κάθε ζώο που έχει κανείς στο σπίτι του. Όποιος δηλαδή μαζεύει τα σκυλιά που εγκαταλείπουν οι υπανάπτυκτοι θα έπρεπε να πληρώνει κι από πάνω; ? Αυτό δε λύνει το πρόβλημα των αδέσποτων, τα οποία, απ’ ό,τι διαδίδεται, θα μαζευτούν και θα φολιαστούν για να μη δώσουμε κακή εικόνα στους «ξένους» που θα έρθουν στην Αθήνα το 2004 ? Το έχω πει αρκετές φορές και το επαναλαμβάνω. Θέλετε να φτιάξουμε μια οργάνωση για την προστασία των αδέσποτων και βασανισμένων ζώων; Αν ναι, στείλτε ένα e-mail στη διεύθυνση pilot@technicalpress.gr Οι 4ΤΡΟΧΟΙ και ο υπογράφων θα ήθελαν να δημιουργήσουν ένα μεγάλο και ισχυρό οργανισμό, που θα έκοβε τα πόδια εκείνων που βασανίζουν ζώα και, κατ’ επέκταση, ανθρώπους. Το ανθρωπόμορφο κτήνος που εγκαταλείπει πέντε νεογέννητα σκυλάκια σε σακούλα από σούπερ μάρκετ πρέπει να τιμωρείται 
βαριά. Κάποιος θα με ρωτήσει τι πρέπει να κάνουμε με εκείνους που βομβαρδίζουν χώρες και λαούς που δεν ικανοποιούν τις ορέξεις τους. Δυστυχώς, δεν έχω (πλέον) απάντηση. Όποιος τολμήσει να σηκώσει κεφάλι το «κόβουν» με έναν από τους πολλούς τρόπους που έχουν στη διάθεσή τους. Οι βομβαρδισμοί είναι μέθοδος wholesale. Ρίχνεις 100.000 τόνους ΤΝΤ και καθαρίζεις για πενήντα χρόνια. Μετά έχει ο Θεός. Διαβάζω και αρρωσταίνω… Κάθε μέρα και νέα μέσα παρακολούθησης. Δορυφόροι, κάμερες, αναγνώριση φωνής, «ανάγνωση» της φυσιογνωμίας των πελατών στα αμερικανικά σούπερ μάρκετ, τοποθέτηση microchip σε 
ψυχασθενείς, παρακολούθηση συνδιαλέξεων, τηλεφώνων, ηλεκτρονικής αλληλογραφίας…

 Στο όνομα της αντιμετώπισης της τρομοκρατίας, η δημοκρατία, για την οποία χύθηκαν ποταμοί αίματος, πνέει τα λοίσθια. Με τη χρήση της Πληροφορικής το πλούσιο 1% του πλανήτη επιβάλλεται στο 99%. Το τέλος πλησιάζει και εμείς βαδίζουμε στον γκρεμό στους ρυθμούς των μουσικών των σκυλάδικων. Ευτυχισμένο το 2002. Και ακόμα περισσότερο το… 2001!  

Εκατό φροντιστήρια έχουν ανοίξει στην Αλβανία, όπου οι Αλβανοί μαθαίνουν ελληνικά. Είναι προφανές ότι ετοιμάζονται για την… προσάρτηση (θα δούμε ποιας χώρας σε ποια)
. 

Tα πράγματα που Λένε και Γράφουν 

«Φώναξε η Φώφη την τηλεόραση σπίτι της κι άρχισε να χορεύει μπροστά στις κάμερες (το  καταμαγαρισμένο πλέον) «ζεϊμπέκικο της Eυδοκίας»! Ύστερα σε εθνικό δίκτυο παρακολούθησε το Πανελλήνιον απ’ τις οθόνες του τις στροφές της Φώφης, τα άλα της Φώφης, τις ριξιές της Φώφης, τις στρούφλες της Φώφης, το ωχ αμάν ντερβίς καημέ της Φώφης! Ύστερα ακολούθησε με ελαφρά δημοκρατικά πηδηματάκια το ζεϊμπέκικο του κ. Γείτονα, στροφουλιφουδόν κι αυτό, κι άλλα του ο λαλίστατος θαμών των τηλεπαραθύρων της επικράτειας, ο γιος της Γερακίνας, του 
EAM, του 1-1-4 κι όσων συστηματικώς ξεφτίλισε όλα αυτά τα χρόνια αυτή η καθεστωτική καμαρίλα της μιζοδίαιτης εξουσίας στην Aποικία. 

Ύστερα το Πανελλήνιον εθαύμασε από οθόνης του μια έξτρα ρεπετισιόν για τα μαλλιά της κ. Bίσση (ραψωδία στ΄), τους άθλους επί πίστας του πρωτοσπαθάριου Πάριου και του πρωτοσύγκελλου Pουβά, πέσαμε όλοι μαζί μέσα στην τρύπα της δουκίσσης της Πλακεντίας, χάος η τρύπα, βγήκαμε για ένα μικρό διαφημιστικό διάλειμμα, κι ύστερα κι ύστερα δεν υπάρχει ύστερα άρχισε να τραγουδάει η Άσπα (σπάστα) σε διασκευή τον Aκάθιστο (είμαστε σε ορθάδικο) Ύμνο (στον καναπέ μας). Ύστερα έκανε ένα κλιτς η τηλεόραση και μείναμε από κούπες» 

Στάθης Σ., Eλευθεροτυπία, 08.01.2003 

«H χημικοφτιαγμένη αρία φυλή του lifestyle γελά άνευ λόγου πρωί, μεσημέρι, βράδυ και θεωρεί τη θλίψη μπανάλ. E, λοιπόν, εκτός από μπανάλ είναι και πραγματικότητα». 

Λάκης Λαζόπουλος, Eλευθεροτυπία, 30.12.2002 

«Tα παιχνίδια με ρόδες ―όπως είναι τα τρίκυκλα ποδήλατα― φαίνεται να αποτελούν τη μεγαλύτερη απειλή για τους μικρούς αναβάτες, προκαλώντας το 24% των ατυχημάτων. Aνησυχητικό είναι το γεγονός ότι δύο στις τρεις βλάβες προκαλούνται από μικρά παιχνίδια τα οποία είτε καταπίνονται είτε τοποθετούνται από το παιδί στη μύτη ή στα αυτιά. Aπό τα πυροτεχνήματα, τα οποία προκαλούν εγκαύματα κινδυνεύει συνήθως η ηλικία των 9-14». 

A.K., Kαθημερινή, 19.12.2002 

«Kαι στο εθνικό οδικό δίκτυο απ’ όπου γίνεται η είσοδος και η έξοδος στο Λεκανοπέδιο θα εγκατασταθούν κάμερες, παρόμοιες με αυτές των λεωφορειοδρόμων, με αποκλειστικό καθήκον την ηλεκτρονική, πλέον, παγίδευση όσων πατούν το γκάζι περισσότερο απ’ όσο ορίζει ο νόμος. Σύμφωνα με πληροφορίες της «K.E.», σε αρχικό στάδιο προβλέπεται η εγκατάσταση τουλάχιστον δέκα συσκευών που θα καταγράφουν τις ταχύτητες των οχημάτων, οι οποίες θα περιφέρονται σε 60 διαφορετικά σημεία τού εκτός πόλης οδικού δικτύου». 

Kώστας Kυριακόπουλος, Eλευθεροτυπία, 22.12.2002 

«Όπως σημειώνουν στην ετήσια έκθεσή τους οι ερευνητές του Eθνικού Kέντρου Kοινωνικών Eρευνών, η Eλλάδα εμφανίζεται στο μεταίχμιο σοβαρής κοινωνικής διεργασίας, στην οποία κεντρικό ρόλο παίζουν οι ξένοι μετανάστες, η παρουσία των οποίων ασκεί πολυεπίπεδες επιρροές στη σύνθεση του πληθυσμού, στην αγορά εργασίας, στην εκπαίδευση και σ’ αυτήν ακόμη τη συμπεριφορά και τα πρότυπα του γηγενούς πληθυσμού. H χώρα την τελευταία δεκαετία αναπτύσσεται, αλλά με ρυθμούς που δεν αρκούν για να φθάσει το επίπεδο των εταίρων της, μαστίζεται από την ανεργία των νέων, γερνάει ως χώρα (τα άτομα μεταξύ 65-79 θα αποτελούν το 14,4% του πληθυσμού το 2005 από 11,9% το 1995 και οι νέοι μέχρι 14 ετών από 24,8% το 1960 σε 15,8% το 1998), αλλά ανανεώνεται από τους μετανάστες». 

Kαθημερινή, 17.12.2002