Για την ιστορία. Χρήστος Λαμπράκης- Κώστας Καββαθάς (ΔΟΛ-Τεχνικές Εκδόσεις)

Τον γνώρισα το 1987 όταν, με τη μεσολάβηση του Σ. Ψυχάρη, έγινε η πρώτη συνεργασία μεταξύ εκδοτών και εκδοτικών επιχειρήσεων στην Ελλάδα. Θα αναφερθώ μόνο στη δική μου επαφή με τον “αναγεννησιακό ιππότη” όπως τον αποκαλούσα. Ο μεγάλος Χρήστος Λαμπράκης και ο μικρός Κώστας Καββαθάς (σαν εκδοτικές επιχειρήσεις), δημιούργησαν την ‘Ηλεκτρονική Εκδοτική Α.Ε.” στην οποία συμμετείχαν 50-50 πράγμα που έδειχνε την εμπιστοσύνη του σε μένα, στη Σοφία Καββαθά και, βέβαια, στις Τεχνικές Εκδόσεις.
Σκοπός της Εταιρίας ήταν, όπως έλεγε το Καταστατικό (που ακόμα διατηρώ σαν μνημείο) ήταν “η έκδοση εφημερίδων, περιοδικών, βιβλίων, CD, CDRom και κάθε άλλη εκδοτική, βιομηχανική δραστηριότητα, η ίδρυση ρ/φ σταθμών…” και άλλες 20 δραστηριότητες που δεν χρειάζεται να αναφέρω.
Η Εταιρία νοίκιασε γραφεία στον 6ο όροφο μιας πολυκατοικίας στην Λ. Συγγρού 7 (αν θυμάμαι καλά). Εκεί, και για τρεις μήνες από τις 5 το απόγευμα μέχρι τις 2 το πρωί είδα πάνω από 250 άτομα που είχαν απαντήσει στις αγγελίες που είχα δημοσιεύσει στα περιοδικά “4ΤΡΟΧΟΙ”, “ΗΧΟΣ + HiFi, “ΠΤΗΣΗ + Διάστημα”, “2ΤΡΟΧΟΙ” αλλά, και σε κάποιες που είχαν μπεί (πάλι αν θυμάμαι καλά, στα ΝΕΑ). Στις αγγελίες ζητούσα συνεργάτες για τα υπό έκδοση περιοδικά RAM και Video Inn (και οι δύο τίτλοι δικοί μου, κατατεθιμένοι στο Υπουργείο Εμπορίου).
Οι άνθρωποι βρέθηκαν, τα περιοδικά στελεχώθηκαν (κάποια στιγμή στο εγχείρημα έλαβε (κατά κάποιο τρόπο) και ο Διονύσης Χοϊδάς και οι τίτλοι κυκλοφόρησαν στην αγορά.
Τα εν λόγω περιοδικά ετοιμάζονταν (φωτοσύνθεση, διαχωρισμοί, μοντάζ κλπ) στα ιδιόκτητα γραφεία των Τεχνικών Εκδόσεων στην οδό Γοργίου 6 -όπου ήταν και το πατρικό μου σπίτι.
Τα περιοδικά της Η.Ε Α.Ε “έβγαιναν” σε μας γιατί, ένα χρόνο πριν, το 1986, οι Τεχνικές Εκδόσεις είχαν “περάσει” στη νέα τεχνολογία της ηλεκτρονικής έκδοσης των εντύπων τους, χρόνια πριν από οποιονδήποτε εκδοτικό οργανισμό στην Ελλάδα
Στη διάρκεια των 2,5 ετών που κατάφερε να “ζήσει” η Ηλεκτρονική Εκδοτική Α.Ε. δεκάδες φορές προσπάθησα, μάταια, να πείσω τα τότε στελέχη του ΔΟΛ να βάλουν τα έντυπα τους στη Νέα Τεχνολογία (το DTP Publishing). Αυτό συνέβει όταν το RAM ανέλαβε ο παλιός μου συνεργάτης στον ΗΧΟ, Θ. Σπίνουλας που έχει σήμερα τον ιστορικό αυτό τίτλο.
Το RAM πήγαινε πολύ καλά και πολλοί από τους σημερινούς μπροστάρηδες της βιομηχανίας Πληροφορικής εργάστηκαν δίπλα μου στο περιοδικό!
Κάποια στιγμή όμως οι ανάγκες για χρηματοδότηση των περιοδικών ανάγκασαν τους …συναιτέρους να μεταβιβάσουν τις μετοχές στις εταιρίες μας.
Τότε άρχισαν τα προβλήματα. Ο επί της επικοινωνίας του Οργανισμού Δ. Μπιλίρης και άλλα μέλη του ΔΣ αποφάσισαν να διαθέσουν μεγάλα ποσά για την προβολή τους στις εφημερίδες και στα ραδιόφωνα της εποχής πράγμα που “γονάτισε” οικονομικά την Η.Ε.
Παρά τις αντιρρήσεις που πρόβαλα, λέγοντας ότι, τα ειδικά περιοδικά κερδίζουν τους αναγνώστες με την ποιότητα και όχι με την διαφήμιση δεν κατάφερα να επιβάλλω την άποψή μου.
Ένα μέρος των καταχωρήσεων μπήκε στα έντυπα και στον -τότε- ρ/φ σταθμό του Συγκροτήματος Pop FM, ορισμένες στα δικά μας περιοδικά και άλλες σε άλλα μέσα.
Όλα τα τιμολόγια “κόβονταν” στην Ηλεκτρονική Εκδοτική με αποτέλεσμα να έλθει μία στιγμή που η εταιρία να εμφανιστεί …κόκκινη απ’ τα χρέη προς τρίτους με το μεγαλύτερο μέρος προς τον ΔΟΛ.
Οι τότε σύμβουλοι του Οργανισμού είπαν ότι, η Η.Ε έχει “χρεοκοπήσει” και Εκείνος διέταξε να τεθεί σε εκκαθάριση πράγμα το οποίο έγινε ένα χρόνο μετά και ενώ, το περιοδικό Video Inn είχε αναστείλει την έκδοση του
Ο επίλογος γράφτηκε στο γραφείο γνωστού (μεγαλο)δικηγόρου.
Απογοητευμένοι από την κατάληξη “πουλήσαμε” (η Σ.Κ και εγώ) τον τίτλο “RAM| έναντι του ιλιγγιώδους ποσού των …5.000 δραχμών και αποχωρήσαμε από την συνεργασία.
Η ιστορία δεν τελειώνει εδώ. Η “Τεχνικές Εκδόσεις Α.Ε” πλήρωσε ένα ποσό, που αν θυμάμαι καλά, ξεπερνούσε τα 100 εκατομμύρια δραχμές για τα χρέη που, η Ηλεκτρονική Εκδοτική Α.Ε είχε δημιουργήσει στον ΔΟΛ λόγω των καταχωρήσεων στα ΜΜΕ του Οργανισμού και, σε άλλα ΜΜΕ
Στα χρόνια που ακολούθησαν το ποσό πληρώθηκε μέχρι δραχμής κι εγώ παρέμεινα, για 7-8 χρόνια σαν “εξωτερικός συνεργάτης” της εφημερίδας “Το ΒΗΜΑ” με τη ρητή εντολή “να γράφω μόνο γι’ αυτοκίνητα”. Το έκανα γιατί, όπως και τώρα, είχα ανάγκη από την αμοιβή που έπαιρνα μέχρι που πήγα σε άλλη εφημερίδα…
Ο Χρήστος Λαμπράκης έφυγε αλλά, η αναγεννησιακή του αύρα παραμένει στις αίθουσες του μεγαλύτερου έργου του, του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών