Ειδική Διαδρομή

04.07

EN ΛEYKΩ

Κούνια που τους κούναγε…

Ειδική Διαδρομή, Special Stage: όρος που χρησιμοποιείται στα ράλλυ. Κλειστό στην κυκλοφορία κομμάτι του δρόμου στο οποίο οδηγοί και αυτοκίνητα πάνε στα 10/10 ή και στα 11/10. Ούτε ξέρω πόσες ειδικές έκανα στη ζωή μου. Μπορεί και 500 στα ράλλυ όπου έλαβα μέρος, όταν ακόμα η φυσική μου κατάσταση επέτρεπε να μένω άυπνος για τρεις ημέρες και δύο νύχτες τρέχοντας στα παλιά Pάλλυ Ακρόπολις. Θυμάμαι μερικές… Φτέρη, Πολύγυρος, Λαγκάδια, Ιτέα, 7-5 Πηγάδια, Πορταριά, Μπράλο και άλλες, που ο χρόνος τούς πήρε το όνομα και τις έκανε δύο: ειδικές την ημέρα και τη νύχτα. Το ’γραψα και στο προηγούμενο «Εν Λευκώ». Κοιτάω μπροστά, αλλά και πίσω. Βρίσκομαι σε σταυροδρόμι, σε διχάλα, πείτε το όπως θέλετε, αλλά, ύστερα από 40 χρόνια στο «δρόμο», σταμάτησα να ξαποστάσω και δεν έχω αποφασίσει αν θα πάω ίσια, δεξιά, αριστερά ή αν θα μείνω εδώ που βρίσκομαι. Πολλές οι «ειδικές». Περισσότερες απ’ ό,τι φαντάζεστε, γι’ αυτό και αυτό το «Εν Λευκώ» είναι αφιερωμένο στη Σκόνη του Χρόνου. Και είναι πολλές, γιατί οι 4ΤΡΟΧΟΙ δεν ήταν (δεν είναι) αντίγραφο ενός «ξένου περιοδικού», αλλά ένας ζωντανός οργανισμός που φτιάχνεται από την αρχή κάθε ώρα, κάθε μέρα, κάθε μήνα από μια από τις πιο δυνατές και ωραίες ομάδες στον κόσμο.

Υπερβάλλω; Ευλογώ τα γένια μας; Έπρεπε να εκφράζομαι με περισσότερη ταπεινοφροσύνη; Μπορεί, αλλά τον τελευταίο καιρό τα έχω (ψιλο)πάρει με κάποιους που προσπαθούν να μας μάθουν πώς να βγάζουμε περιοδικά! «Ο κόσμος άλλαξε», λένε. «Τα πράγματα δεν είναι όπως στην εποχή σου». Είναι αλήθεια. Ο κόσμος άλλαξε, αλλά προς σκουπιδαριό μεριά. Τα περιοδικά που βγαίνουν απ’ το μυαλό, την καρδιά και το στομάχι των ιδιοκτητών και των συντακτών τους είναι λίγα – και αυτά τα λίγα είναι πολύ καλά, από τα καλύτερα στην ΕΕ. Τα περίπτερα στενάζουν απ’ το βάρος εντύπων που δεν είναι τίποτα περισσότερο από συγκαλυμμένους οδηγούς αγοράς για κομπλεξικούς Βαλκανίους.

Το μήνα που πέρασε, όμως, μ’ έφτιαξε και κάτι άλλο. Είδα στην τηλεόραση κάτι πολιτικούς και γραφειοκράτες να «προσέρχονται» στα εγκαίνια του «νέου κτιρίου» της «Κοινωνίας της Πληροφορίας», το οποίο «νέο κτίριο» είναι το ιδιόκτητο κτίριο της Τεχνικές Εκδόσεις ΑΕ στην Ηλιουπόλεως 2-4 στον Υμηττό, το οποίο αναγκαστήκαμε να πουλήσουμε, λόγω των θλιβερών γεγονότων που συνέβησαν στην «Άλφα Πρες». Έβλεπα το… ανάκτορο των 4.200 τ.μ. που μας στέγαζε από το 1998 και σκεπτόμουν πως δεν υπάρχει εκατοστό από τα θεμέλια έως την οροφή που να μην ξέρω απ’ έξω.

Η ζωή παίζει άσχημα παιχνίδια, ιδιαίτερα στους ανθρώπους που (εξακολουθούν να) πιστεύουν ότι ο κόσμος είναι αγγελικά φτιαγμένος. Ένα τέτοιο «παιχνίδι» παίχτηκε στις πλάτες μας, αλλά σε όλη μου τη ζωή πίστευα και ακόμα πιστεύω στη φράση που λέει πως «όλα εδώ πληρώνονται» και πως θα έρθει μια στιγμή που το Καλό θα νικήσει.

Η περιπέτεια της εταιρείας μας έκανε πολλούς να πουν πως οι Τεχνικές Εκδόσεις… τελείωσαν. Ένα πράγμα έχω να πω: κούνια που τους κούναγε!

Αυτό που δεν πρέπει να ξεχνούν τα συγκεκριμένα λουλούδια είναι πως άλλοι έχουν «πεθάνει», αλλά δεν το έχουν καταλάβει – ακόμα. Οι Τεχνικές Εκδόσεις θα «πεθάνουν», μόνο όταν πεθάνουν αυτοί που τις δημιούργησαν, κάτι που, με τις προόδους που κάνει η επιστήμη και σύμφωνα με τη δική μου θεωρία, μάλλον δεν πρόκειται να συμβεί!

Εθνική δυσκοιλιότητα

Αλλά, και να μην έβλεπα αυτήν την εικόνα, τι θέλατε να γράψω; Μήπως για τον «πόλεμο» που, όπως λένε κάποιοι δυσκοίλιοι, έχει ξεσπάσει ανάμεσα στους κουκουλοφόρους και την αστυνομία για την «παιδεία»; Σιγά, ρε… Αν οι πέτρες, τα καδρόνια και τα χημικά είναι πόλεμος, τότε αυτό που γίνεται στο Ιράκ τι είναι; Σχολική εκδρομή; Αυτό δεν είναι «πόλεμος», ούτε αντίδραση για το Άρθρο 16. Οι αντιδράσεις των νέων είναι η πρώτη (υπόγεια) αντίδραση στην επέλαση των σκουπιδιών σε όλους τους τομείς της ζωής στην Ελλάδα. Ο νόμος-πλαίσιο, το άρθρο 16 και τα ιδιωτικά ΑΕΙ είναι αφορμές.

Ποια παιδεία έχουν υπόψη οι «εκπρόσωποι, έρημοι κι απρόσωποι»; Όλοι ξέρουν ότι σωστή εκπαίδευση γίνεται μόνο σε τρία, τέσσερα ΑΕΙ και σε καμιά εκατοστή λύκεια και σχολεία. Στα υπόλοιπα επικρατεί κομματικός χαβαλές, καταβροχθίζονται Κοινοτικά κονδύλια, μέσω «ανάθεσης μελετών», ή παίζονται παραστάσεις του θεάτρου ΝΟ.

Για να τελειώνουμε: χίλιες φορές προτιμότερο η ανταλλαγή «φιλοφρονήσεων» ανάμεσα στους φοιτητές και στην αστυνομία κι ένα εκατομμύριο φορές καλύτερα οι «κουκουλοφόροι» να καίνε κάδους σκουπιδιών από το να μας βομβαρδίζουν με «ανθρωπιστικές» βόμβες, όπως έκαναν στη Γιουγκοσλαβία, στο Λίβανο, στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν. Καλύτερα εκατό σπασμένα τζάμια και τρία ξηλωμένα πεζοδρόμια από τρία εκατομμύρια καταγραφικές κάμερες που μας βλέπουν ακόμα και όταν κατουράμε και για τις οποίες δεν «ανησυχούν» τα Αρμάνι και οι Νοικοκυραίοι των τηλεοπτικών παραθύρων.

Μετά, σε ποια παιδεία αναφέρονται οι δυσκοίλιοι; Σ’ εκείνη που ορίζεται και κατευθύνεται από τους υπηρέτες των συγκροτημάτων; Στην άλλη που επιτρέπει σε μεγαλοπαράγοντες να απολύουν υπουργούς (λέγε με Γεράσιμο), όταν δεν τους δίνουν τις σχολικές βιβλιοθήκες; Μήπως σ’ εκείνη των φροντιστηρίων; Των δασκάλων που «ανησυχούν» για το φαινόμενο, αλλά εισπράττουν (μαύρο) χρήμα κάνοντας τα κατ’ οίκον μαθήματα; Να αναφερθούμε στην παιδεία που προωθεί Λεξιλόγια Σκύλου; Την ήσσονα προσπάθεια; Για τη βάση του 10 που θέλει να… καταργήσει, επειδή τα «παιδιά δεν πρέπει να «συσσωρεύουν άχρηστες γνώσεις»; Σε εκείνη που παράγει τούβλα που πιστεύουν πως οι Γερμανοί επιτέθηκαν στην Ελλάδα την 25η Μαρτίου 1821 και ότι η Επανάσταση του ’21 έγινε την 28η Οκτωβρίου του 1941;

Πόσο νέο είναι το παλιό;

Το βρήκα! Θα γράψω για την κ. Ρεπούση (η συγκεκριμένη κυρία με ελκύει όπως το φως τα κουνούπια!), η οποία στο βιβλίο Ιστορίας της ΣΤ΄ Δημοτικού γράφει πως, όταν οι Τούρκοι έκαψαν τη Σμύρνη, «οι Έλληνες συνωστίζονταν στο λιμάνι για να φύγουν για την Ελλάδα», λες και είχαν κάνει overbooking.

Καλό θα ήταν να αφιέρωνα το «Εν Λευκώ» στα φαγοπότια που συντελούνται στις προμήθειες αμυντικού υλικού ή στα εγκλήματα που έγιναν με τη διαχείριση των Ναυπηγείων Ελευσίνας και Σκαραμαγκά. Όμως, αυτά δεν «ενδιαφέρουν» τους αναγνώστες αυτοκινητιστικών περιοδικών – που δεν έχουν καταλάβει ότι, το πολύ σε πέντε χρόνια, η αυτοκίνηση στην Ευρώπη θα έχει αλλάξει τόσο, ώστε οι πολίτες μπορεί ακόμα και να… πετροβολούν τους οδηγούς.

Γι’ αυτό γράφω για τα παλιά – που, όμως, είναι πιο καινούργια απ’ ό,τι φαντάζεστε. Τι πιο καινούργιο απ’ τους (παλιούς μας) αγώνες για ελαφρότερα αυτοκίνητα και καθαρότερες πηγές ενέργειας; Όταν, πριν από 15-20 χρόνια, κάναμε το ένα αφιέρωμα μετά το άλλο στις εναλλακτικές πηγές, τα παράσιτα που αναπτύσσονται στο κράτος και σε «μαγαζιά» που εισάγουν αυτοκίνητα (σε αντίθεση με τις σωστά οργανωμένες αντιπροσωπείες) μας κορόιδευαν, λέγοντας ότι «ασχολούμαστε με πράγματα που κανέναν δεν ενδιαφέρουν στην Ελλάδα».

Όταν, πριν από 10 χρόνια (το τριήμερο 16-18 Μαΐου 1997), οργανώσαμε (στο ΕΜΠ) το «1ο Πανευρωπαϊκό Συνέδριο για τα Καθαρά Αυτοκίνητα» πιστεύαμε ότι κάτι κάναμε, κάτι προσφέραμε στη χώρα και πως κάποιος από τους λαμέ πολιτικούς θα έδινε σημασία. Σιγά μην έδωσαν!

Στο αρχείο μου έχω ένα άρθρο μου από το ΒΗΜΑ. Έγραφα…

«… Το ευρωπαϊκό κέντρο των τεχνολογιών αντιρύπανσης θα γίνει η Αθήνα με το 1ο Συνέδριο για τα Καθαρά Αυτοκίνητα και το 1ο Οικο-Ράλι, που διοργανώνει το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο στο τριήμερο 16-18 Μαΐου 1997. Πολλά πανεπιστήμια, ερευνητικά κέντρα, αυτοκινητοβιομηχανίες αλλά και επιστήμονες που δραστηριοποιούνται στους τομείς των τεχνολογιών αντιρύπανσης έχουν ήδη δηλώσει συμμετοχή και κάθε μέρα καταφθάνουν νέες αιτήσεις από όλο τον κόσμο για ένα γεγονός που, όπως ελπίζουν οι διοργανωτές, θα κάνει την Αθήνα το ευρωπαϊκό κέντρο για την παρουσίαση των νέων τεχνολογιών και κατασκευών που θα οδηγήσουν στα “καθαρά” αυτοκίνητα του 2000. Η ιδέα για τη διοργάνωση του ECCC-1 (1st European Conference on Clean Cars & 1st Hellenic Eco Rally) προτάθηκε από τον υπογράφοντα και το περιοδικό 4ΤΡΟΧΟΙ στον πρύτανη του ΕΜΠ Νίκο Μαρκάτο. Μετά τις απαραίτητες επικοινωνιακές “δυσλειτουργίες” που συνοδεύουν μια διοργάνωση αυτής της εμβέλειας, οι μηχανισμοί τέθηκαν σε κίνηση και την προσπάθεια στηρίζουν και άλλα ιδρύματα και οργανισμοί…»

Θυμάμαι το σαββατοκύριακο του Μαΐου που στα αμφιθέατρα του ΕΜΠ ερευνητές από όλο τον κόσμο παρουσίασαν τη δουλειά τους σε τομείς όπως είναι τα ηλεκτρικά και τα υβριδικά αυτοκίνητα, οι κινητήρες χαμηλών εκπομπών ρύπων, οι καταλύτες, τα εναλλακτικά καύσιμα, οι κυψέλες καυσίμου, οι ηλιακοί συσσωρευτές και πολλά άλλα που, πίστευα, ενδιέφεραν πολίτες και πολιτικούς. Οι επισκέπτες είχαν την ευκαιρία να δουν από κοντά πειραματικά οχήματα, που εκείνη την εποχή κατασκευάζονταν στα κέντρα Έρευνας & Εξέλιξης της ευρωπαϊκής (και όχι μόνο) αυτοκινητοβιομηχανίας. Και, σαν να μην έφταναν όλα αυτά, την Κυριακή 18 Μαΐου 1997 οι Αθηναίοι είχαν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν στους δρόμους της Πολυτεχνειούπολης στου Ζωγράφου το 1ο Οικο-Ράλι, έναν «αγώνα» για αυτοκίνητα μηδενικών ή σχεδόν μηδενικών ρύπων (Zero or Near Zero Emission Vehicles) που ελπίζαμε (τέτοιοι μαλάκες είμαστε) ότι θα είναι ο πρώτος στο νέο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα ZEV or NZEV αυτοκινήτων, που επρόκειτο να προκηρύξει η Παγκόσμια Ομοσπονδία Αυτοκινήτου, η FIA! Το αποτέλεσμα; Έγινε το πρώτο και ποτέ δεύτερο. Γιατί; Διότι μας ενέγραψαν κανονικά; Επειδή «δεν είχαν λεφτά»; Eπειδή το συνέδριο «στήριζε τις πολυεθνικές»; Επειδή τους πατήσαμε τον κάλο; Επειδή δεν το σκέφτηκαν πρώτοι; Πού στο διάβολο θέλετε να ξέρω; Αυτό που ξέρω είναι ότι έβαλα 10 εκατ. δρχ. από την «τσέπη» των Τεχνικών Εκδόσεων, διαφορετικά δε θα γινόταν το συνέδριο.

Η Δικαίωση του αγώνα μας σε μια από τις δεκάδες επιστολές που φτάνουν κάθε μήνα στους 4Τ:

Kύριε Καββαθά

Είναι η πρώτη φορά που σας γράφω. Ήθελα να το κάνω εδώ και πολλά χρόνια. Είμαι από τους «ιδρυτικούς» αναγνώστες. Δεν έχω χάσει τεύχος των 4Τροχών από το 1971. Είμαι 58 ετών, μεγάλωσα μαζί σας. Δεν ευτύχησα να έχω τη μεγάλη προσφορά σας. Ξεκίνησα από τα Γκράβαρα. Πού να πήγαινα; Πάλι καλά που επιβίωσα. Βέβαια, δε σας γράφω για να σας πω την ιστορία μου. Παρασύρθηκα από την καλώς εννοούμενη ζήλια για εσάς. Σας γράφω, αρκετά καθυστερημένα έστω, για να σας εκφράσω τις ευχαριστίες μου, επειδή σας θεωρώ έναν από τους δασκάλους μου. Πιστεύω ότι με έχετε επηρεάσει πολύ αυτά τα χρόνια. Είναι βέβαιο ότι θα ήμουν άλλος άνθρωπος, αν δεν είχα την τύχη να σας διαβάζω, και αυτό είμαι σίγουρος ότι ισχύει για πολλούς αναγνώστες σας. Να είστε πάντα καλά. Συνεχίστε με μεγαλύτερο κουράγιο. Η προσφορά σας είναι ανεκτίμητη. Μακάρι να είμαστε περισσότεροι, αλλά δεν απογοητεύομαι. Θα γίνουμε.

Πιστέψετέ με. Ειλικρινά, μου έφυγε ένα βάρος που μπόρεσα να βρω το χρόνο να σας ευχαριστήσω.

Χ. Π.

(Όνομα και διεύθυνση στους 4Τ)

Δικηγόρος, Αθήνα

Στη χώρα όπου επιπλέουν οι φελλοί και το βλαχογύφτικο lifestyle έχει αντικαταστήσει την προσωπική (και εθνική) αξιοπρέπεια σε ένα μεγάλο τμήμα της νεοελληνικής «κοινωνίας», η επιστολή του αναγνώστη ορίζει το στίγμα των 4Τ.

«Don’t call us, we will call you»

Θέλετε κι άλλο καφέ; Σκέτο ή με ολίγη Πολιτιστική Ολυμπιάδα; Βρέθηκε ένας άνθρωπος (ο τότε πρόεδρος του Οργανισμού Προβολής Ελληνικού Πολιτισμού ΑΕ, Ευγένιος Γιαννακόπουλος) που διάβαζε 4Τ. Διάβασε την ιδέα, με κάλεσε στο γραφείο του και οι 4ΤΡΟΧΟΙ με το ΕΛΙΝΗΟ και την ΕΛΠΑ οργανώσαμε έναν από τους πιο ωραίους και χρήσιμους αγώνες στην ιστορία: 18 «αυτοκίνητα» που κινούνταν με το φως του ήλιου και που είχαν σχεδιαστεί και κατασκευαστεί από μαθητές και σπουδαστές από Πολυτεχνεία και Πανεπιστήμια σε όλον τον κόσμο (και το Πολυτεχνείο Πατρών) ήλθαν στην Αθήνα, ξεκίνησαν απ’ την Ακρόπολη, πήγαν στην Ολυμπία κι επέστρεψαν στην Αθήνα (κάπου 800 χλμ., δηλαδή) χωρίς να «κάψουν» ούτε μία σταγόνα βενζίνης.

Το έμαθε κανείς; Το «έπαιξε» η τηλεόραση (εκτός από δυο, τρεις περιπτώσεις συναδέλφων που μας έκαναν χάρη); Το εκμεταλλεύτηκε η κυβέρνηση; Οι υπουργοί; Ο Πρωθυπουργός; η Μαρία Πενταγιώτισσα; Ο Γιαραμπής;

Ούτε λέξη! Άκρα σιωπή. Λες και δεν έγινε τίποτα. Κι ας «μας βγήκε ο κώλος» να βρούμε τα λεφτά για να κάνουμε τον αγώνα…

Ξανάγινε; Σιγά μην…

Δεν πίστευα στα μάτια, στ’ αυτιά και στις αισθήσεις μου, ιδιαίτερα όταν, ως καλός αιθεροβάμων, έκανα ακόμα μία πρόταση: τον αγώνα από την Ολυμπία στο Πεκίνο για την Ολυμπιάδα του 2008. Φαίνεται πως η ιδέα ήταν τόσο καλή, ώστε με κάλεσε στο «Μαξίμου» ο Πρωθυπουργός. «Επιτέλους», είπα, «κάτι πάει να γίνει».

Οι μήνες πέρασαν. Δεκάδες τα e-mail και τα fax από τους ξένους οργανισμούς, τα πανεπιστήμια και τα πολυτεχνεία που ζητούσαν να μάθουν πότε θα γινόταν το 2ο Συνέδριο Καθαρών Αυτοκινήτων, ο αγώνας Ολυμπία-Πεκίνο, η Aνάβαση Πάρνηθας για «καθαρά» οχήματα (άλλη ιδέα του γράφοντος). Κρυβόμουν. Δεν έβγαινα στα τηλέφωνα, απαντούσα με γενικότητες: «Θα δούμε», «οσονούπω», «ετοιμαζόμαστε», «περιμένουμε την έγκριση του Πρωθυπουργού», του υπουργού, του ΓΓΕ&Τ…

Με άλλα λόγια, φάτε σκόνη…

Τι άλλο έμενε να κάνω από το να στείλω επιστολή στον Πρωθυπουργό; «Δεν μπορεί» έλεγα. «Με κάλεσε, έδωσε έγκριση και διέταξε τους υπουργούς και αυτοί αδιαφόρησαν».

Παραθέτω τμήμα την επιστολής:

Προς τoν Πρόεδρο της Κυβερνήσεως

Πρωθυπουργό

κ. Κώστα Καραμανλή

Μέγαρο Μαξίμου

Αθήνα, 14.09.05

Αξιότιμε κ. Πρόεδρε,

Σκέφτηκα πολύ πριν στείλω αυτήν την επιστολή, αλλά νομίζω ότι ο χρόνος που παρήλθε από τον Οκτώβριο του 2004 (!), οπότε με δεχτήκατε στο γραφείο σας, δικαιολογεί την απόφαση.

Όπως θυμάστε, με καλέσατε για να σας δώσω περισσότερες πληροφορίες για την ιδέα μου για έναν αγώνα με οχήματα που θα σχεδιάζουν και θα κατασκευάζουν φοιτητές και σπουδαστές από τα Πολυτεχνεία, τα Πανεπιστήμια και τα Τεχνικά Λύκεια του εξωτερικού και του εσωτερικού. Τα οχήματα, είχα πει και το είχατε στηρίξει με τρεις δημόσιες δηλώσεις, αλλά και στη συνάντησή μας, θα ξεκινούσαν από την Ολυμπία και θα τερμάτιζαν στην εκάστοτε Ολυμπιακή πόλη, αρχίζοντας με το Πεκίνο το 2008.

Η πρότασή μου στηρίχθηκε από τους Προέδρους όλων των Ομοσπονδιών του πλανήτη που ασχολούνται με τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, με την υπογραφή της «Χάρτας της Ολυμπίας». Στη συνάντησή μας δώσατε συγκεκριμένες εντολές στους υπουργούς σας για την υλοποίησή της. Αρκετούς μήνες αργότερα, κλήθηκα από τον ΓΓΕ&Τ, στον οποίο παρέδωσα πλήρη φάκελο με την πρόταση. Μερικούς μήνες και 3 ή 4 (δικά μου) τηλεφωνήματα μετά, συναντήθηκα (για 8 λεπτά) με τον Yπουργό Ανάπτυξης, παρουσία του ΓΓΕ&Τ, όπου υπέβαλα (πάλι) τις προτάσεις και το σχέδιο.

Πέρασαν τρεις μήνες. Όταν τηλεφώνησα για να ρωτήσω «τι γίνεται;», μου είπαν το γνωστό «don’t call us, we will call you» (…).

Με εκτίμηση

Κώστας Καββαθάς

Tο υπόλοιπο της επιστολής αναφέρει τα όσα ακολούθησαν και την ευχή ότι θα έχω απάντηση (που δεν είχα).

Ένα χρόνο πριν του στείλω την επιστολή, έστειλα μια άλλη, αυτήν τη φορά στην Πρόεδρο της Βουλής. «Δεν μπορεί», είχα σκεφτεί τότε, «κάτι θα του πει για το θέμα»:

Προς την

Πρόεδρο της Βουλής

Kυρία Άννα Ψαρούδα-Μπενάκη

Aθήνα, 3 Σεπτεμβρίου 2004

Κυρία Πρόεδρος,

Μετά την επιτυχία του αγώνα ηλιακών αυτοκινήτων «ΦΑΕΘΩΝ 2004», που είχατε την καλοσύνη να στηρίξετε και οικονομικά με το βραβείο που θεσμοθετήσατε για το όχημα του 1ου ελληνικού ΑΕΙ, και την πρόσφατη ανακοίνωση του Πρωθυπουργού ότι η κυβέρνηση στηρίζει την πρόταση για έναν αγώνα που θα πραγματοποιείται κάθε 4 χρόνια από την Ολυμπία στην εκάστοτε χώρα που θα φιλοξενεί τους Ολυμπιακούς Aγώνες, καταθέτω μια ακόμα ιδέα-πρόταση.

Την τέλεση ενός αγώνα ανάβασης στον ιστορικό Εθνικό Δρυμό της Πάρνηθας με οχήματα που θα κινούνται αποκλειστικά με καθαρές (εναλλακτικές) πηγές ενέργειας, όπως: ηλεκτρικά, ηλιακά, υδρογόνου, φυσικού αερίου ή με οποιαδήποτε άλλη μορφή κινητήρα σκεφθούν/ανακαλύψουν οι φοιτητές των Πολυτεχνείων και των Τεχνικών Λυκείων της Ελλάδας και της Ευρώπης.

Ο ετήσιος αυτός αγώνας, μαζί με την, ανά τετραετία, εκδήλωση Ολυμπία-Ολυμπιακή Πόλη, θα καταστήσει την Ελλάδα Κέντρο της Έρευνας για τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας (…)

Με εκτίμηση,

Κώστας Καββαθάς

Τουλάχιστον, η κ. Πρόεδρος διέθεσε 10.000 ευρώ για το ελληνικό ΑΕΙ που θα τερμάτιζε στο ΦΑΕΘΩΝ 2004. Το βραβείο το πήρε το Πολυτεχνείο Πατρών.

Πέρα απ’ τα προηγούμενα, έγινε και τελετουργικό! Υπογράφτηκε η «Χάρτα της Ολυμπίας» για να ξέρουμε ότι η Ελλάδα τηρεί τις υποσχέσεις της. Την παραθέτω, προς τέρψη των γενεών που θα έλθουν:

Η «Χάρτα της Ολυμπίας»

Στην πόλη της Αρχαίας Ολυμπίας, στον τόπο όπου η Ολυμπιακή φλόγα ανάβει από τις ακτίνες του Ήλιου και, ξεκινώντας από εδώ, ταξιδεύει σε ολόκληρο τον κόσμο, διατρανώνοντας την παγκοσμιότητα του Ολυμπιακού Ιδεώδους, σήμερα, Τρίτη 25 Μαϊου του έτους 2004, συγκεντρώθηκαν οχήματα που κινούνται αποκλειστικά με την ενέργεια του ήλιου. Ήλθαν εδώ από τα πέρατα του κόσμου, σε μια συμβολική εκδήλωση θέλησης της ανθρωπότητας, που εκφράζεται κυρίως από τους νέους επιστήμονες, για τη διατήρηση και προστασία του φυσικού περιβάλλοντος μέσα στο οποίο η Ολυμπιακή Ιδέα γεννήθηκε και μπορεί να επιβιώσει.

Η εκδήλωση «Φαέθων 2004», ενταγμένη στο πλαίσιο της Πολιτιστικής Ολυμπιάδας 2001-2004, προκάλεσε το παγκόσμιο ενδιαφέρον, γιατί για πρώτη φορά Οργανώτρια Χώρα Ολυμπιακών Αγώνων επιχειρεί με έναν τόσο συμβολικό τρόπο να ευαισθητοποιήσει την παγκόσμια κοινότητα για την ανάγκη λήψης μέτρων προστασίας του φυσικού περιβάλλοντος, προκειμένου οι Αγώνες αυτοί να συνεχίσουν να διεξάγονται ανά τους αιώνες με την κλασική τους μορφή.

Όλοι εμείς που υπογράφουμε το παρόν, προερχόμενοι από τους χώρους της επιστήμης, της έρευνας, της άθλησης, της εκπαίδευσης, της τεχνολογίας και των μέσων μαζικής ενημέρωσης, εμπνευστές και εργάτες της ιδέας του ηλιακού και, κατ’ επέκταση, του «καθαρού» οχήματος, συγκεντρωθήκαμε σήμερα στον ιερό τόπο της Αρχαίας Ολυμπίας, προκειμένου να υποστηρίξουμε την ελληνική πρωτοβουλία και να συνενώσουμε τις προσπάθειές μας για την υλοποίησή της. Με τη συνεργασία όλων μας θα επιδιωχθεί η διοργάνωση κάθε τέσσερα χρόνια ενός επικού ταξιδιού με ηλιακά και άλλα «καθαρά» οχήματα από την Αρχαία Ολυμπία στην εκάστοτε διοργανώτρια πόλη των Ολυμπιακών Αγώνων, που θα αποτελεί ένα ισχυρότατο μέσο προβολής των περιβαλλοντικών ανησυχιών για την επιβίωση της ανθρωπότητας. Θα αποτελεί, επίσης, σημαντική συνεισφορά της διοργανώτριας χώρας στην προσπάθεια προστασίας των πολιτιστικών μνημείων όλης της ανθρωπότητας από τους κινδύνους που εγκυμονεί γι’ αυτά η υποβάθμιση του περιβάλλοντος.

Η διοργάνωση αυτή θα αναδεικνύει τη διασύνδεση τεχνολογίας και πολιτισμού, σε παγκόσμιο επίπεδο, ως μέσου διαιώνισης του Ολυμπιακού Ιδεώδους και γενικότερα των κλασικών αξιών της ανθρωπότητας.

Dr Γεώργιος Αγερίδης

Prof. Georg Brasseur

Βασίλειος Δεσποτόπουλος

David Fewchuck

Hans Gochermann

Κώστας Καββαθάς

Bruno Moretti

Διονύσιος Νέγκας

Καθηγ. Αθανάσιος Σαφάκας

Brian Scholz

Chris Selwood

Katsutoshi Tamura

Hans Tholstrup

Prof. Andrea Vezzini

Επικυρώθηκε από το Δήμαρχο Ολυμπίας, Γιάννη Σκουλαρίκη

Οι προτάσεις Μου για το βιβλίο της ΣΤ΄ Δημοτικού

Παρακολούθησα με τη δέουσα προσοχή τη διαμάχη που ξέσπασε για το περιεχόμενο του βιβλίου Ιστορίας της ΣΤ΄ Δημοτικού που συνέγραψε ομάδα υπό την κ. Μαρία Ρεπούση – την οποία, πρέπει να ομολογήσω, θαυμάζω βαθιά. Θέλοντας να συμβάλω στην προσπάθειά της να αντιμετωπίσει την επίθεση του «εθνικιστικού λόμπι», καταθέτω λίγες από τις δικές μου προτάσεις, προκειμένου να διορθωθούν τα ιστορικά σφάλματα στη νέα έκδοση του βιβλίου. Αρχίζω με τη φήμη που έχει ύπουλα διοχετεύσει το εν λόγω λόμπι ότι οι Άγγλοι κατακτητές εκτέλεσαν με απαγχονισμό (μεταξύ άλλων) τους μαχητές της ΕΟΚΑ Μιχαήλ Καραολή, Ανδρέα Δημητρίου, Χαρίλαο Μιχαήλ, Ανδρέα Ζάκο, Ιάκωβο Πατάτσο, Στέλιο Μαυρομμάτη, Ανδρέα Παναγίδη, Μιχαήλ Κουτσόφτα, Ευαγόρα Παλληκαρίδη, Γρηγόρη Αυξεντίου. Οι άνδρες αυτοί δεν πέθαναν στην αγχόνη. Απλά, μια ηλιόλουστη ημέρα, η ομάδα είχε βγει να κυνηγήσει πεταλούδες στο Τρόοδος. Εκεί όπου βάδιζαν αμέριμνοι δεν πρόσεξαν τα σχοινιά που είχαν ξεχάσει στα δέντρα απρόσεκτοι κτηνοτρόφοι. Πιάστηκαν οι λαιμοί τους, μπερδεύτηκαν και πέθαναν εντελώς. Ο Αυξεντίου, από την άλλη, μπήκε σε μια σπηλιά για να δροσιστεί, αλλά είχε την ατυχία να καταρρεύσει η είσοδος. Οι χωρικοί κάλεσαν τους Άγγλους να την ανοίξουν, αυτοί έριξαν χειροβομβίδες με αποτέλεσμα να γίνει ατύχημα και να χάσει τη ζωή του.

Το ίδιο, λίγο-πολύ, έγινε και στα Καλάβρυτα στις 9/12/43. Όπως «διαβάζω» στον ιστοχώρο του Δήμου Καλαβρύτων, «… σε απόρρητο ραδιογράφημα της 117 Jager Division (Αρ.1595/43), καταγράφεται ο τελικός απολογισμός της Επιχείρησης Καλάβρυτα: “(1) Κατεστράφησαν ολοκληρωτικά τα χωριά: Ρογοί, Κερπινή, Στάση Κερπινής, Άνω Ζαχλωρού, Κάτω Ζαχλωρού, Σούβαρδο, Βραχνί, Καλάβρυτα, Μοναστήρια Μεγάλου Σπηλαίου και Αγίας Λαύρας, Αγία Κυριακή, Αυλές, Βυσωκά, Φτέρη, Πλατανιώτισσα, Πυργάκι, Βάλτσα, Μελίσσια, Μοναστήρι Ομπλού, Λαπαναγοί, Μάζι, Μαζέικα, Παγκράτι, Μορόχωβα, Δερβένι, Βάλτος, Πλανητέρου, Καλύβια. (2) 696 Έλληνες εκτελέστηκαν…». Στο ίδιο κείμενο (που είναι προφανές ότι έχει γραφτεί από το …«εθνικιστικό λόμπι») αναφέρονται (ανάμεσα σε άλλα) και τα παρακάτω ιστορικά «λάθη», τα εξής: «... Το πρωί στις 13/12, ημέρα Δευτέρα, πριν καλά καλά ξημερώσει, χτύπησαν τις καμπάνες της κεντρικής εκκλησίας και Γερμανοί αξιωματικοί και στρατιώτες διέταξαν να συγκεντρωθούν όλοι οι κάτοικοι στο Δημοτικό Σχολείο, αφού πάρουν μαζί τους μία κουβέρτα και τρόφιμα μίας ημέρας. Στο κτίριο του σχολείου έγινε ο χωρισμός και ο αποχωρισμός. Τα γυναικόπαιδα κλείστηκαν στο σχολείο και οι άνδρες από 14 χρονών και πάνω οδηγήθηκαν σε φάλαγγες στην κοντινή Ράχη του Καπή. Ο χώρος ήταν προσεκτικά επιλεγμένος. Η αμφιθεατρική του διαμόρφωση δε θα επέτρεπε σε κανέναν να γλιτώσει. Οι Καλαβρυτινοί ήταν αναγκασμένοι να βλέπουν τις περιουσίες τους, τα σπίτια και ολόκληρη την πόλη να καίγονται και μαζί τους να παραδίδονται στη φωτιά οι γυναίκες και τα ανήλικα παιδιά τους, έγκλειστα στο κτίριο του Σχολείου, το οποίο φρουρούσαν πάνοπλοι στρατιώτες. Ο Γερμανός Διοικητής, για να καθησυχάσει και να παραπλανήσει τους συγκεντρωμένους, έδωσε το λόγο της στρατιωτικής του τιμής ότι δεν πρόκειται να τους σκοτώσουν. Ολόκληρη η πόλη παραδόθηκε στις φλόγες… Από το ξενοδοχείο “Μέγας Αλέξανδρος”, με μια πράσινη και ύστερα μια κόκκινη φωτοβολίδα, δόθηκε το σύνθημα της εκτέλεσης. Τα πολυβόλα θέρισαν τους Καλαβρυτινούς. Ακολούθησε η χαριστική βολή, που ολοκλήρωσε το έγκλημα. Διασώθηκαν 13 άτομα… Το μεγάλο Δράμα των Καλαβρύτων είχε ξεκινήσει. Τα νιάτα, οι δημιουργικές δυνάμεις της πόλης, περιουσίες και κόποι χρόνων αφανίστηκαν στις 2:34΄ της 13ης Δεκεμβρίου 1943, όπως δείχνουν οι δείκτες του σταματημένου ρολογιού της εκκλησίας… Η συνέχεια του δράματος βρήκε τις γυναίκες να προσπαθούν με τα νύχια να σκάψουν πρόχειρους τάφους στην παγωμένη γη του Δεκέμβρη, για να θάψουν τους νεκρούς τους. Με τις κουβέρτες που είχαν κοντά τους, μετέφεραν τους σκοτωμένους στο νεκροταφείο και άλλους έθαψαν εκεί στο λόφο, μια τραγική σκηνή που κράτησε μέρες… Το Ολοκαύτωμα των Καλαβρύτων “συγκίνησε και συνένωσε τους Έλληνες – δυνάμωσε τον αγώνα τους κατά του κατακτητή”, ομολογεί ο τότε γενικός στρατιωτικός διοικητής των Γερμανών στην Ελλάδα… Στον Τόπο της Εκτέλεσης, ο Λευκός Σταυρός και η Πετρωμένη Καλαβρυτινή Μάνα, αιώνια σύμβολα του μαρτυρίου, εξακολουθούν να στέλνουν μηνύματα ειρήνης και συναδέλφωσης των λαών του κόσμου…»

Αυτά λέει ο Δήμος, αλλά Εσείς και η Ομάδα Σας γνωρίζετε καλύτερα ότι πρόκειται για κακής ποιότητας προπαγάνδα. Αυτό που πραγματικά συνέβη είναι ότι κάποιος φρενοβλαβής «έλυσε τα φρένα» των 40 πούλμαν με τα οποία είχαν έλθει οι Γερμανοί τουρίστες (με επικεφαλής τον αντισυνταγματάρχη Γιούλιους Βόλφιγκερ – G. Wolfinger) με αποτέλεσμα να πέσουν στον κόσμο που «συνωστιζόταν» στο χωράφι του δασκάλου Καπή για να προϋπαντήσει τους Γερμανούς, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν όλοι. Κατά μια εκδοχή, σκοτώθηκαν «υπερχίλιοι», κατά μια άλλη 1.436 άνδρες από 14 έως 80 ετών, δηλαδή το 70,5% του πληθυσμού της πόλης. Κατάφεραν να σωθούν μόνο 13 άτομα, που καταπλακώθηκαν από τους νεκρούς συμπολίτες τους και θεωρήθηκαν νεκροί από τους ναζί (Ριζοσπάστης, 9/12/01).

Με δεδομένη τη σοβαρότητα της εργασίας σας, Kυρία Μου, στο επόμενο τεύχος, αλλά και στην εφημερίδα με την οποία συνεργάζομαι, θα αναφέρω και άλλα «λάθη» κάποιων που έχουν το θράσος να ισχυρίζονται ότι ο αγώνας των Ελλήνων εναντίον των ναζί δεν είχε 130.000 νεκρούς από την πείνα και τα εκτελεστικά αποσπάσματα, αλλά από… τροχαία. Ως ειδικός επί του θέματος, νομίζω ότι μπορεί να Σας φανώ χρήσιμος._ Κ. Κ.

Μέσα στους 4Τ

Εγκαίνια

Είδατε στην (κρατική) τηλεόραση τα εγκαίνια των «νέων» γραφείων της (κρατικής) εταιρείας «Κοινωνία της Πληροφορίας»; Αν ναι, οφείλω να σας πω ότι δεν πρόκειται για καινούργιο κτίριο, αλλά για το κτίριο των Τεχνικών Εκδόσεων, που πουλήθηκε (μεταξύ άλλων περιουσιακών στοιχείων) σε τρίτους, προκειμένου να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις που είχε αναλάβει στις τράπεζες για μία από τις εταιρίες του Ομίλου (Άλφα Πρες).

Η καινούργια μας σημαία

Οι Άλλοι Έλληνες

Μπράβο στο Θανάση Κωνσταντόπουλο και τους συνεργάτες του στο Ινστιτούτο Τεχνικής Χημικών Διεργασιών της Θεσσαλονίκης. Κέρδισαν το βαρύτιμο ευρωπαϊκό βραβείο «Ντεκάρτ», γιατί έφτιαξαν τον πρώτο αντιδραστήρα που παράγει υδρογόνο από τον ήλιο και το νερό. Το ίδιο βραβείο είχαν κερδίσει πέρυσι επιστήμονες από το ΙΤΕ και το ΑΠΘ! Μήπως τους είδατε στις ειδήσεις της τηλεόρασης; Σιγά και μην… Μ’ αυτά θα ασχολούνται τα λαγωνικά της ελληνικής δημοσιογραφίας;

Οι 300

Σε πείσμα των κουλτουριασμένων, η ταινία «300» μου άρεσε – και, απ’ ό,τι φαίνεται, αρέσει στο κοινό, αφού σε 4 ημέρες έκανε 340.000 εισιτήρια! Στο σινεμά πας να ξεχάσεις, να διασκεδάσεις και, σε ελάχιστες περιπτώσεις, να μορφωθείς. Το φιλμ κάλυπτε τέλεια τις δύο πρώτες και έδινε (στα απανταχού βλαχαδερά) μια σχετικά ακριβή ιστορική εικόνα της μάχης στις Θερμοπύλες. Τώρα, αν ο «γίγαντας λαός» αισθάνθηκε «εθνικά υπερήφανος» για τους «ένδοξους προγόνους», αυτό είναι άλλη (πονεμένη) ιστορία!

Super ξεφτίλα

Επτακόσιες χιλιάδες Έλληνες έβαλαν μέσον για να λάβουν μέρος στο τηλεπαιχνίδι Super Deal! Και μετά κάποιοι (μεταξύ των οποίων και ο… γράφων) λένε ότι υπάρχει ακόμα ελπίδα…

Περί προτεκτοράτων

Οι (πολύ) παλαιοί αναγνώστες ίσως θυμούνται κείμενα στα οποία προέβλεπα το σχέδιο για τη διάλυση (μετά τη Γιουγκοσλαβία) και των νοτίων Βαλκανίων και το χωρισμό της περιοχής σε μικρά νατοϊκά προτεκτοράτα. Μετά τη μετατροπή του Κοσσυφοπεδίου σε προτεκτοράτο και την επίσημη αναγνώριση της FYROM ως «Μακεδονίας», σειρά έχει η Δυτική (και η Ανατολική) Θράκη. Έτσι, μετά την αναγνώριση του Κουρδιστάν ως ανεξάρτητου κράτους, σειρά θα έχει η αποκαλούμενη «Ευρωπαϊκή Τουρκία», η οποία θα μεταβληθεί σε προτεκτοράτο το οποίο θα «μπει» στην ΕΕ, όπως «μπήκε» η Κύπρος και θα «μπει» η Μάλτα. Με την ολοκλήρωση του Σχεδίου, η δεύτερη γραμμή άμυνας της Δύσης θα τραβηχτεί στη μέση του Βοσπόρου (η πρώτη είναι το Ισραήλ και οι χώρες της Βορείου Αφρικής ή MAGREB).

Αληθινός ροκάς

Δεν ξέρω πόσοι είδατε και ακούσατε το Βασίλη Παπακωνσταντίνου και τους συνεργάτες του στο «Οξυγόνο». Όσοι πήγατε θα συμφωνήσετε ότι ο Βασίλης είναι ένας από τους πιο αληθινούς ροκ καλλιτέχνες της Ελλάδας, όχι μόνο επειδή είναι καλός performer, αλλά επειδή ποτέ δε συμβιβάστηκε και δεν απορροφήθηκε από το τιμημένο το «σύστημα». Το είπα στον ίδιο, το γράφω για να το διαβάσετε και να πάτε να τον δείτε, όπου κι αν «παίζει» αυτήν την εποχή. Με την ευκαιρία, εκφράζω το θαυμασμό μου για τη σκηνική παρουσία της Μαρλέν Αγγελίδου (που σας είχαν… κρυμμένη;) και της Ζακλίν Σταματοπούλου. Τι περιμένω; Tο νέο δίσκο του Βασίλη με την (καλή μου φίλη) Σάνι Βαλτζή.