Του Σωκράτη Παπαχατζή
Ο εστιασμός του προεκλογικού διαλόγου σε ζητήματα όπως το κότερο και η εξ αυτού στοιχειοθέτηση της …σχέσης του πρωθυπουργού με τις ελίτ, μαρτυρά το επίπεδο επαφής με την πραγματικότητα ενός “λαού” που εκπαιδεύεται στην πολιτική σαν γνήσιος καψούρης: πρώτα πιστεύει τα απίστευτα, έπειτα κλαίει και οδύρεται και, τέλος …εκδικείται στην κάλπη.
Βεβαίως το θέμα αφορά και το χυδαίο επίπεδο εντυπωσιοθηρίας στο οποίο λειτουργούν οι “ταγοί” του – εδώ οι της ΝΔ, για να μην ξεχνιόμαστε απ’ το αντι-ΣΥΡΙΖΑϊκό μας μένος.
Έχει υπάρξει άραγε ποτέ, στην αληθινή ζωή – όχι στη “χρυσή εποχή του ελληνικού κινηματογράφου” – …Επαναστάτης Ποπολάρος;
Μπορεί να νοηθεί καν, πολιτικός που ασκεί, ή διεκδικεί βάσιμα την εξουσία, χωρίς υποστήριξη από ισχυρούς του χρήματος, εκείνους δηλ. που όντως την ασκούν ή την διεκδικούνε;
Χρειάζεται η παρουσία του σε κάποιο …κότερο για να γίνει αντιληπτό αυτό;
RSS - Posts
One comment
Ένα από τα συνθήματα του Παρισινού Μάη «Elections, piège à cons» (Εκλογές, παγίδα ηλιθίων), σε μια από τις διάφορες αποδόσεις του, το οποίο είναι και ο τίτλος ενός άρθρου του φιλοσοφικού και πολιτικού μου δασκάλου Jean-Paul Sartre στο «les Temps modernes» τον Ιανουάριο του 1973 και έχει τις καταβολές του στο «Etatisme et Anarchie» (Κρατισμός και Αναρχία) (1873) του Mikhaïl Bakounine καταγράφει την ουτοπία των εκλογών «N’est-il pas clair que la nature populaire de ce pouvoir ne sera jamais qu’une fiction?» (Δεν είναι ξεκάθαρο ότι η λαϊκή φύση αυτής της εξουσίας δεν θα είναι ποτέ περισσότερο από μια μυθοπλασία;)
Μέσα σ’ αυτή, λοιπόν, τη μυθοπλασία, για να μη δείχνω μόνο το ανατρεπτικό μου πρόσωπο, έχει θέση η άποψη του Georges Clemenceau, ότι δεν ψεύδεται κανείς περισσότερο όσο πριν τις εκλογές, κατά τη διάρκεια του πολέμου και μετά το κυνήγι («οn ne ment jamais tant qu’avant les élections, pendant la guerre et après la chasse»).
Όταν αυτά τα τρία, προεκλογική περίοδος και πόλεμος για το κυνήγι της ψήφου, συνυπάρχουν στη χώρα μας, ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, ιδιαίτερα όταν τα μέσα αυτά απευθύνονται σε αφελείς που πιστεύουν, ότι με τις εκλογές θα αλλάξουν τον κόσμο.
Μια τέτοια ουτοπική φιέστα αμοραλισμού χαμηλού επιπέδου για το επίπεδο αυτών στους οποίους απευθύνονται τα προσχήματα της δημοκρατίας ήταν και η συζήτηση με κότερα και χούντες για μια δεδομένη, ήδη, ψήφο εμπιστοσύνης.
Ένα πλεόνασμα υποκρισίας της δημοκρατίας.