Εν Λευκώ, Πίστα Formula 1 στην Ελλάδα. Κάλλιο αργά; (05/2005), Τεύχος 416

ΚΑΙ ενώ η μάχη της Αθήνας με τις Βρυξέλες για το θέμα του Bασικού Mετόχου και τα 22 δισ. ευρώ του Δ΄ ΚΠΣ βρισκόταν στο ζενίθ, ο Κώστας Γείτονας κατηγορούσε το Γεράσιμο Γιακουμάτο για λαϊκισμό, ο τελευταίος «άφηνε αιχμές» για το Γιάννη Λοβέρδο και σύμπας ο πολιτικός κόσμος εξέταζε τον αφαλό του, έσκασε σαν βόμβα η δήλωση του υπουργού Τουρισμού, Δ. Αβραμόπουλου: η Ελλάδα είναι κοντά στο να αποκτήσει πίστες Formula 1. Στον Ορχομενό, στην Πάτρα, στα Μέγαρα!

Θα με αξιώσεις, Θεέ μου, να δω Grand Prix στην Ελλάδα πριν φύγω από το μάταιο κόσμο; Ο νους μου πέταξε σε τέσσερις δεκαετίες με δηλώσεις, ανακοινώσεις, αποφάσεις, προεδρικά διατάγματα, ακόμα και ΔΕΚΟ (στην επταετία, «Ελληνικά Αυτοκινητοδρόμια ΑΕ»). Θα ανάτρεχα σε παλιά μου άρθρα, για να βρω πόσες εκατοντάδες φορές έχω ασχοληθεί με ένα θέμα που λίγο απείχε από παράσταση επιθεώρησης στο -παλιό- ΠΕΡΟΚΕ! Δεν ξεχνώ την κατάθεση… θεμέλιου λίθου στον Ορχομενό από τον τότε πρωθυπουργό, Κώστα Μητσοτάκη.

Εκεί θα έβρισκα τα επιχειρηματικά σχήματα για την κατασκευή πιστών στην Πάτρα (Χαλανδρίτσα), στην Ανάβυσσο και στο Αιγίνιο, τη δέσμευση της «Τεχνικές Εκδόσεις Α.Ε.» να συμμετάσχει σε σχήμα με το Γραφείο Δοξιάδη στη μελέτη για το αυτοκινητοδρόμιο στη Χαλανδρίτσα (αυτό θα έλειπε, να μη συμμετέχουμε). Στα αρχεία μου θα έβρισκα και τις προτάσεις στο Δήμο Αθηναίων (επί Α. Τρίτση) για την οργάνωση του ελληνικού Grand Prix στους δρόμους της Αθήνας, στα πρότυπα του Grand Prix του Mονακό.

Επειδή είμαι βέβαιος ότι τα προηγούμενα θα κάνουν κάποιους να πουν ότι «ο Καββαθάς δε… θέλει να γίνει πίστα» (η ανθρώπινη βλακεία είναι ακαταμάχητη), πρέπει να πω ότι, εκτός από τις χιλιάδες ώρες, η υπόθεση μου έχει στοιχίσει δύο απολύσεις. Η πρώτη όταν αρνήθηκα να διαβάσω (στην κρατική τηλεόραση) κείμενο με το οποίο απαντούσα στον… εαυτό μου (σε άρθρο που είχα δημοσιεύσει σε εβδομαδιαίο περιοδικό) για το γελοίο τρόπο με τον οποίο το κράτος-οπερέτα αντιμετωπίζει το μηχανοκίνητο αθλητισμό και η δεύτερη όταν στην περιγραφή ενός Grand Prix σχολίασα όσους δυσκοίλιους που αδυνατούν να δουν την αναγκαιότητα των αγώνων. Αν προσθέσω τις συμμετοχές σε επιτροπές που «μελετούσαν» την κατασκευή αυτοκινητοδρομίων (τόσο καταλάβαινα) και τα χιλιάδες άρθρα σε εφημερίδες και περιοδικά με τα οποία προσπαθούσα να πείσω τους εκτροφείς παπαγάλων για την αναγκαιότητά τους, καταλαβαίνετε τι ρόλο έπαιξε (και παίζει) η «πίστα» στη ζωή μου.

Μπορεί, όμως, να γίνει σήμερα μια πίστα Formula 1 στη χώρα μας;
Και βέβαια, υπό τις εξής προϋποθέσεις:

α. Tο Δημόσιο να διαθέσει 170 εκατ. ευρώ για το έργο (τόσο υπολογίζεται ότι κοστίζει).
β. Το ποσό να διατεθεί από επιχειρηματία (το εύχομαι από τη καρδιά μου).
γ. Η πίστα να γίνει με κρατικά και ιδιωτικά κεφάλαια στο χώρο του αεροδρομίου Ελληνικού -για να αποφευχθεί η καταπάτηση από τους γειτονικούς Δήμους που περιμένουν να τα «οικονομήσουν χοντρά» και να γίνει αληθινό Μητροπολιτικό Πάρκο.
δ. Το ελληνικό Grand Prix να γίνει στους δρόμους της Αθήνας, χωρίς ο πολίτης να πληρώσει ούτε 1 ευρώ.

Επένδυση του Δημοσίου
Μόνο μια κυβέρνηση που έχει απολέσει την αίσθηση του μέτρου θα διαθέσει τα χρήματα των φορολογουμένων για ένα έργο που δε πρόκειται να αποσβεστεί ποτέ, ούτε καν στις καρδιές των οπαδών του μηχανοκίνητου αθλητισμού.

Ιδιωτική επένδυση
Χωρίς να θέλω να προκαταλάβω κανένα, δεν πιστεύω ότι υπάρχει υγιής επιχείρηση που θα επενδύσει το ποσό, διότι, κι αν υπάρξει, τίποτα και κανείς δεν εγγυάται ότι τα κοράκια της FIA θα εγκρίνουν την τέλεση ενός γύρου του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος στην Ελλάδα. Και να το εγκρίνουν, όμως, ένα Grand Prix το χρόνο δε φέρνει την άνοιξη και οι εθνικοί αγώνες ταχύτητας δε φέρνουν έσοδα, αφού έχουν αντίπαλο την καφρίλα των reality shows.

Πίστα στο αεροδρόμιο του Ελληνικού
Η δεύτερη καλύτερη λύση, αφού το κόστος θα μοιραστεί ανάμεσα στο Δημόσιο και στον ιδιώτη. Αν ο πρωθυπουργός αγνοήσει τα γαβγίσματα των εργολάβων και διατάξει την επαναλειτουργία του αεροδρομίου, ο χώρος θα σωθεί από την επέλαση των παρασίτων που τώρα κωλύονται από τα άρθρα 11 και 12 του Αεροπορικού Κώδικα (Ν. 1815/88-ΦΕΚ Α250) και σύμφωνα με τα ειδικότερα καθοριζόμενα στην υπ’ αριθμ’ ΥΠΑ/Δ3/Δ/35964/6190/03.08.2000, που περιορίζει το ύψος των οικοδομών στις όμορες περιοχές (Ελληνικό, Άλιμος, Αργυρούπολη, Αμφιθέα κτλ.).

Grand Prix στους δρόμους της Αθήνας
Η ιδανική λύση, λόγω όχι μόνο του εξαιρετικά χαμηλού κόστους, αλλά και της προβολής. Ένας σωστά οργανωμένος αγώνας θα είναι μια πρώτης τάξεως συνέχεια της (επιτυχημένης) διοργάνωσης των Ολυμπιακών και προθάλαμος για την επιτυχία, το 2008, του αγώνα Ολυμπία-Πεκίνο, της πρότασης του γράφοντος που στηρίχθηκε από τον Πρωθυπουργό με τρεις δημόσιες δηλώσεις και μία συνάντηση στο Μέγαρο Μαξίμου (σ.σ.: ακόμα περιμένω να μου τηλεφωνήσουν οι υπουργοί).

Η πρόταση δεν είναι νέα. Αν και πέρασαν δεκαπέντε χρόνια, ακόμα θυμάμαι τον ενθουσιασμό του Αντώνη Τρίτση, που κατάλαβε τα οφέλη για την Αθήνα. Μονοθέσια με φόντο τον Ιερό Βράχο, την Αγορά, τη Βουλή και τους Στύλους Ολυμπίου Διός. Δυστυχώς για την ιδέα, τον τουρισμό και τις ώρες που διέθεσα, η πρόταση απορρίφθηκε από το ιερατείο που περιέβαλλε το Δήμαρχο. Η αιτιολογία; Ο θόρυβος θα έβλαπτε τα μνημεία και η οικονομική ζωή θα «επηρεαζόταν αρνητικά» από το κλείσιμο των οδών Αμαλίας, Διονυσίου Αρεοπαγίτου, Αθηνάς, Πανεπιστημίου και Φιλελλήνων (ή κάπως έτσι).

Με το πέρασμα των χρόνων, το «όνειρο» ακολούθησε το δρόμο όλων των ονείρων στην Ελλάδα: το έφαγε ο κάλαθος των αχρήστων, θάφτηκε σε εκατομμύρια τόνους μπετόν για εγκαταστάσεις που εξυπηρετούσαν κομματάρχες, καναλάρχες, εργολάβους, πολιτικούς και γενικώς κάθε άσχετο με την τεχνολογική ανάπτυξη. Πάνω από τρεις δεκαετίες στάθηκε αδύνατο να πείσω κάποιον για την ανάγκη κατασκευής ενός αυτοκινητοδρομίου ευρωπαϊκών προδιαγραφών σε χώρο σχετικά κοντά στον υδροκέφαλο – για να έχει ελπίδα επιβίωσης.

Ό,τι δεν κατάφερα εγώ και άλλοι δέκα δημοσιογράφοι κατάφεραν Τούρκοι και Άραβες επιχειρηματίες (οι ίδιοι που θα ίδρυαν εργοστάσιο αυτοκινήτων στη Θράκη;). Οι Τούρκοι γιατί, με συνοπτικές διαδικασίες, έφτιαξαν πίστα έξω από την Κωνσταντινούπολη και το Μπαχρέιν γιατί διέθεσε λίγα από τα εκατομμύρια πετροδολάρια για να κάνει ένα από τα τελειότερα αυτοκινητοδρόμια του πλανήτη.

Αναδεικνύοντας τον επαρχιωτισμό μας, ήταν οι ξένοι που κέντρισαν το ενδιαφέρον των κυβερνητικών παραγόντων, λες και δεν υπάρχουν Έλληνες μηχανικοί και ειδικοί! Ο κ. Υπουργός θέλει να φτιάξει πίστα, όχι γιατί ένα σύγχρονο αυτοκινητοδρόμιο θα έδινε την ευκαιρία στους Έλληνες αγωνιζομένους να λάβουν μέρος σε σωστούς αγώνες και στους μηχανικούς, φοιτητές, σπουδαστές, κατασκευαστές να αναπτύξουν τις δεξιότητές τους, αλλά επειδή το έκαναν οι… Τούρκοι!

Η Formula 1 είναι η μία πλευρά της κρατικής αδιαφορίας. Όλες, μα απολύτως όλες οι κυβερνήσεις των τελευταίων σαράντα ετών ενέγραψαν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους (για να μην πω σε άλλο τμήμα του σώματος) το μηχανοκίνητο αθλητισμό γενικά.

Η αντίληψη του «μπακάλη», η έλλειψη φαντασίας, η βλακεία και τα τοπικά συμφέροντα σκότωσαν τους αγώνες ταχύτητας σε νησιά, βουνά και αεροδρόμια. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι τη δεκαετία του ’60 η Ελλάδα είχε δύο μοναδικές διοργανώσεις, στην Κέρκυρα και στη Ρόδο. Κοντόφθαλμες αρχές και κυβερνήσεις δεν κατάφεραν να διακρίνουν την τουριστική προοπτική τους.

Μόνο αυτοί; Και βέβαια όχι. Για το θάνατο των ελληνικών αγώνων υπεύθυνοι είναι και οι… αγωνιζόμενοι, που εξαφανίστηκαν ή πνίγηκαν στο δικό τους φλιτζάνι. Από τα ξενύχτια στα συνεργεία και τις μαγικές νύχτες στις αναβάσεις της Πάρνηθας, της Ριτσώνας και της Φιλερήμου με αυτοκίνητα που σχεδίαζαν, έφτιαχναν και ρύθμιζαν με τα ίδια τους τα χέρια μηχανικοί και οδηγοί και θαύμαζαν δεκάδες χιλιάδες θεατές στο Τατόι και στα νησιά, περάσαμε σε αγώνες όπου καμιά τριανταριά φιλαράκια προσπαθούν να περάσουν το ένα το άλλο κάτω από το άγρυπνο μάτι 100-200 «θεατών»!

Η εικόνα αλλάζει, αν υπάρχουν «κωλιές» και «παντιλίκια». Εκεί η… ανήσυχη και δημιουργική νεολαία σπεύδει να θαυμάσει οδηγούς και αυτοκίνητα που σπαταλούν ενέργεια, καθώς το μέγα πλήθος κραυγάζει: «Μεγάλε… Δώσ’ τα όλα». Οι λίγοι, οι ελάχιστοι που θέλουν να ψάξουν, να εξελίξουν και να συναγωνιστούν με αυτοκίνητα και μοτοσικλέτες που φτιάχνουν μόνοι κρύβονται, για να αποφύγουν την ύβρη.

Tώρα… τι;
Τι, πού; Σε ποια περιοχή του κόσμου; Γιατί τα 170 εκατ. ευρώ; Για να γίνει (αν γίνει) ένας γύρος του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος στην Ελλάδα; Έστω ότι κάποιοι βρίσκουν το ποσό, κάνουν το αυτοκινητοδρόμιο και πείθουν τη FIA. Θα γίνει Grand Prix και θα πάνε 40.000-50.000 θεατές που θα πληρώσουν κάποια χρήματα για εισιτήριο (οι περισσότεροι θα το δουν στην τηλεόραση). Μπορεί κάποιος (συμπεριλαμβανομένου του Υπουργού Τουριστικής Ανάπτυξης) να μας πει πώς και πότε θα αποπληρωθεί και πώς θα συντηρηθεί ο «λευκός ελέφαντας»; Με λύπη λέω ότι στη χώρα της παρλαπίπας δεν υπάρχει ούτε μία περίπτωση στο εκατομμύριο να επιζήσει. Πρώτα η τεχνολογική κουλτούρα είναι ανύπαρκτη, μετά η συντριπτική πλειονότητα του λαού (και της νεολαίας) δε δίνει δεκάρα για την τεχνολογία και τέλος επειδή τα γαλάζια, τα πράσινα ή τα ροζ παιδιά που θα εργαστούν στον Οργανισμό (αν είναι κρατικός) σύντομα θα απεργήσουν, ζητώντας επίδομα… επικίνδυνων επαγγελμάτων.

Είναι εύκολο να κάνεις κριτική. Δύσκολο είναι να κάνεις προτάσεις – και από αυτές άλλο τίποτα από την πλευρά μου και από τους 4Τ. Ακόμα και μπροστά σε… εκτελεστικό απόσπασμα θα υποστήριζα τη λύση του Ελληνικού. Κανείς δεν καταλαβαίνει (ή κάνει πως δεν) ότι στο Ελληνικό επιχειρείται μια από τις καλύτερα οργανωμένες «αρπαχτές» στην ιστορία; Κανείς δε βλέπει πού οδηγούν οι ανακοινώσεις ότι «… βάση για τη διαμόρφωση του Ελληνικού θα αποτελέσει ο αρχιτεκτονικός διαγωνισμός που πραγματοποιήθηκε» (ο κ. Σουφλιάς ακολουθεί πιστά τα «σχέδια» κατάληψης του «φιλέτου» από την προκάτοχό του, Βάσω Παπανδρέου). Αυτό που «ξέχασε» να προσθέσει (για να μη δυσαρεστηθούν οι εθνικοί εργολάβοι) είναι ότι το «ψητό» βρίσκεται στην πώληση και στην άγρια οικοδόμηση των 1.000 στρεμμάτων, χωρίς βέβαια να πει λέξη για τις προβλεπόμενες επιχειρηματικές και ξενοδοχειακές χρήσεις που θα μεταβάλουν το αεροδρόμιο σε μια νέα Γλυφάδα.

Το χειρότερο από όλα και αυτό που σφράγισε το θάνατο του Ελληνικού είναι η (διακομματική) συναίνεση για «διάλογο με τους δήμους»!

Μέχρι να με εκτελέσουν, λοιπόν, θα λέω (κι ας τσιρίζουν οι διαπλεκόμενοι) ότι ο μόνος τρόπος για να σωθεί το Ελληνικό είναι να παραμείνει το αεροδρόμιο και εκεί να γίνει το αυτοκινητοδρόμιο για αγώνες Formula 1, 2, 3, 17 ή 127. Επειδή τα γραπτά μένουν, θα πω ότι κανείς και ποτέ δεν πρόκειται να ακούσει τον υπογράφοντα. Tο Ελληνικό θα γίνει ακόμα ένα οικιστικό και επιχειρηματικό μπουρδέλο και οι αετονύχηδες θα βγάλουν τα δισεκατομμύρια της ζωής τους.

Και, για να δικαιώσω εκείνους που λένε ότι «επαναλαμβάνομαι»…, επαναλαμβάνω ότι μετά το Ελληνικό σειρά έχει το αεροδρόμιο Τατοΐου και η πρώην «βασιλική περιουσία», που, όπως γνωρίζουμε, περιήλθε στα χέρια του «κυρίαρχου λαού». Περιμένετε και θα δείτε τα θέατρα, όταν στο Ολυμπιακό Χωριό εγκατασταθούν οι 4.500 οικογένειες-δικαιούχοι της Εργατικής Κατοικίας. Σε τρεις μήνες θα βγουν στους δρόμους με μαύρες σημαίες και θα απαιτήσουν την απομάκρυνση του παλαιότερου και ιστορικού, πλέον, αεροδρομίου της χώρας, επειδή οι πτήσεις των εκπαιδευτικών αεροπλάνων της Σχολής Ικάρων και των αερολεσχών «θέτουν σε κίνδυνο την υγεία των παιδιών τους». Μόλις γίνει αυτό, θα σπεύσουν τα ματσούκια της τηλεόρασης, ενώ οι ιεροκήρυκες, οι σωτήρες και οι αναμορφωτές της Κοινής Γνώμης (τρομάρα μας) θα αρχίσουν να γαβγίζουν ζητώντας και αυτοί την απομάκρυνσή του. Η πολιτική ηγεσία θα υπολογίσει το «πολιτικό κόστος» και θα βρει δικαιολογίες για να «πάνε» στο Τατόι διάφορα υπουργεία και άλλες υπηρεσίες.

Η Πολεμική Αεροπορία θα υποκύψει (ποιος είναι ο Α/ΓΕΑ που θα παραιτηθεί διαμαρτυρόμενος για την ύβρη;) και ακόμα ένα «φιλέτο» 6.000 στρεμμάτων θα πέσει στα νύχια της «ανάπτυξης». Και το αεροδρόμιο; Ποιος νοιάζεται γι’ αυτά τα πράγματα στη χώρα όπου ευδοκιμούν οι εθνικοί εργολάβοι, οι καταπατητές και οι κάθε λογής ραγιάδες-κατάλοιπα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας;

Θα ήθελα να κλείσω τον (κουτσουρεμένο) «Αντίλογο» αυτού του τεύχους με μια φράση-κλισέ, που όμως τα λέει όλα: «Αιδώς Αργείοι» ή, στα νέα ελληνικά, «ου να χαθείτε, να χάνεστε, λωποδύτες»._ Κ. Κ.

• Γιωταχί: «όνειρο» που γίνεται εφιάλτης; (01/2005)
• Χριστουγεννιάτικα παραμύθια (02/2005)
• Αλίμονο στους λαούς που δεν έχουν ήρωες; (03/2005)
• Ατιμασμένος και εγκαταλειμμένος! (04/2005)
• BLOW OUT-JOB (06/2005)
• Those wonderful men (and women) and their flying machines (07/2005)
• Αυγουστιάτικα φεγγάρια (08/2005)
• Το raison d etre της κ. Νατάσας (09/2005)
• Κλαυσίγελος… (10/2005)
• Oh Captain, my Captain! (11/2005)
• Η μοναξιά του δρομέα μεγάλων αποστάσεων (12/2005)