Έκανε ένα- δυο από ’κείνους τους θορύβους που κάνουν οι σακαράκες και οι στροφές της έπεσαν στο ρελαντί.

Γκλαν – γκλαν – γκρουπ και από τις τρύπιες εξατμίσεις της άρχισαν να βγαίνουν οι ήχοι που προέρχονταν από την παράταιρη λειτουργία των διαφόρων μερών της.

Δεν έχω καμία διάθεση πια να κάνω «κριτική» και να καυτηριάσω τα κακώς κείμενα, γιατί αυτού του είδους η δημοσιογραφία είναι άχρηστη στην Ελλάδα των ερασιτεχνών. Για να έχει αποτέλεσμα η κριτική πρέπει ένας ειδικός να απευθύνεται σε ειδικούςκαι το είδος (των ειδικών) είναι σπάνιο στο υπογάστριο που ανήκει εις την δύσιν.

Τα ενεργειακά προβλήματα που φούντωσαν τις τελευταίες ημέρες δεν είναι προχθεσινά* δεν είναι αποτελέσματα της κρίσης της Περσίας* δεν είναι προάγγελοι μιας νέας ενεργειακής κρίσης… Είναι παλιές και καινούργιες αμαρτίες, παραλείψεις, λάθη, ελλείψεις στον προγραμματισμό, όλα ανακατεμένα σ’ ένα απίθανο σύμπλεγμα για το οποίο κανείς δεν επιτρέπεται να κάνει κριτική.

Μπροστά στα μάτια του δημοσιογράφου και Έλληνα πατριώτη στέκουν αμίλητες κι ανέκφραστες στρατιές αρμόδιων, ειδικών, εργολάβων, προμηθευτών, πολιτικών, μηχανικών, μελλοντολόγων, κυβερνητών και άλλων περίεργων πλασμάτων που παραμέλησαν, αδιαφόρησαν, χρηματίστηκαν, εγκατέλειψαν, έγραψαν εις τα παλαιότερα των υποδημάτων τους το μέλλον αυτής της χώρας.

Μπροστά στα μάτια του αντικειμενικού παρατηρητή στέκουν παγωμένες οι εικόνες από τη σπατάλη, την καταστροφή, το καταφάγωμα των ενεργειακών πηγών από τους ίδιους τους Έλληνες πολίτες (ιδιαίτερα από τους αστούς των τσιμεντουπόλεων) που δεν κατανάλωσαν απλώς τα τελευταία χρόνια, αλλά ξεσκίστηκαν στη σπατάλη.

Τι «κριτική» λοιπόν να κάνει κανείς όταν μπροστά του βλέπει νεκρά σώματα. Τι να ζητήσει; Την ανάστασή τους με μαλάξεις της καρδιάς; Την απομάκρυνσή τους για να μη βλέπουμε το πρόβλημα και να νομίζουμε ότι έφυγε; Την αντικατάστασή τους με υγιείς οργανισμούς;

Μα πώς;

Ποιος είναι ο υγιής οργανισμός που θα μπορέσει να κάνει μέσα σ’ αυτό το χαλασμό; Τι θα προσπαθήσει να διορθώσει;

Την ενεργειακή πολιτική; Πόσα χρόνια χρειάζονται για να αποδώσει μια σωστή ενεργειακή πολιτική; Από πότε έπρεπε να αρχίσουμε να φτιάχνουμε υδροηλεκτρικά φράγματα στα ποτάμια της Ελλάδας; Από πότε έπρεπε να έχει εθνικοποιηθεί ο λιγνίτης; Πόσα χρόνια πριν έπρεπε να έχουν δοθεί φορολογικές απαλλαγές και οικονομική βοήθεια για τη χρήση, την έρευνα και την εξέλιξη των ηλιακών θερμοσυσσωρευτών;

Πόσα χρόνια πριν έπρεπε να έχουν προβλεφτεί- και αντιμετωπιστεί- οι ενεργειακές ανάγκες του ’80; Είναι τα ερωτήματα τόσα πολλά που ο νους σταματά κουρασμένος, απηυδισμένος από το μέγεθος του προβλήματος που τυλίγει το σαράβαλο, ανήμπορος να βρεις μια άκρη.

Τι να γράψουμε; Για τον περιορισμό της ταχύτητας στα… 80 χιλιόμετρα; Ας εξετάσουμε την απόφαση… Υποθέτουμε πως όλοι οι οδηγοί υπακούουν και πηγαίνουν με μέγιστη ταχύτητα 80 χιλιομέτρων.

Αυτό σημαίνει πως αυτόματα η ΜΕΣΗ ΤΑΧΥΤΗΤΑ των αυτοκινήτων πέφτει στα 45- 50 χιλιόμετρα. Κι αυτό σημαίνει ότι οι περισσότεροι οδηγοί θα χρησιμοποιούν- καθώς θα έρπουν- 2^α ή 3^η ταχύτητα. Μα, τούτο, μεγάλοι θεοί του Ολύμπου, σημαίνει ΑΥΞΗΣΗ της κατανάλωσης βενζίνης και όχι μείωση.

Δε λέω βέβαια πως δεν πρέπει να υπάρχει όριο ταχύτητας… Πρέπει… Αλλά, α. να ναι 110 χιλιόμετρα και β. το όριο να το επιβάλλουν οι ίδιοι οι πολίτες στον εαυτό τους.

Ποιος μελέτησε τα 80 χιλιόμετρα και αποφάνθηκε πως είναι «οικονομικά».βάζω στοίχημα το ξερό μου το κεφάλι πως κανείς δεν μελέτησε απλώς θορύβησε σε κάποια αίθουσα συσκέψεων. Όπως θορύβησαν με τα τεκμήρια των… κυβικών εκατοστών. Όπως θορύβησαν το 1976 που απελευθέρωσαν τις εισαγωγές αυτοκινήτων και επέτρεψαν στον καθένα να «φέρει » αυτοκίνητο. Όπως θορύβησαν στο τέλος του ιδίου χρόνου που επέτρεψαν την πώληση αυτοκινήτων με γραμμάτια, τα οποία όμως δεν μπορούσαν να διακινηθούν ή να προεξοφληθούν από τις εταιρίες. Όπως το 1977 άλλαξαν γνώμη κι επέβαλαν «ειδική φορολογία»  στα αυτοκίνητα πάνω από 1800 κ. εκ.. όπως το 1978 που καταργήθηκαν οι δόσεις, κατατάχτηκε το αυτοκίνητο στα εν επαρκεία κι έγινε… τεκμήριο.

Όπως τώρα με τα μονά- ζυγά, με τα 80 χιλιόμετρα, με τον πανικό που προήλθε από τη μη έγκαιρη παραγγελία των υγρών καυσίμων, η μηχανή κάνει θορύβους γκλαν- γκλουν και πέφτει στο ρελαντί κι απειλεί να σβήσει…

Έντρομοι οι άνθρωποι που ζουν για αυτή και απ’ αυτή σηκώνουν τα κεφάλια, την κοιτούν και σκέφτονται: Λες να τα τινάξει; Λέτε να τα τινάξει;

ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΒΑΘΑΣ