Οργή και θλίψη αισθάνεται κανείς παρακολουθώντας τον δρόμο που έχει πάρει η πληροφόρηση του κοινού σ` αυτή τη χώρα τα τελευταία χρόνια και ιδιαίτερα το 1982. Οργή, γιατί, σήμερα, λίγα χρόνια πριν από το ξεκίνημα του 21ου αιώνα, τα μέσα πλατιάς ενημέρωσης εξακολουθούν να επιδεικνύουν μια αξιοθαύμαστη αδιαφορία για δύο κύριους τομείς της ανθρώπινης δραστηριότητας, τις Επιστήμες και την Τεχνολογία, και θλίψη, γιατί βλέπει τα χρόνια να περνούν και τη χώρα του να παραμένει ουραγός, τσόντα στο άρμα μιας ανθρωπότητας που ετοιμάζει τις πρώτες διαστημικές εξέδρες και τοποθετεί τις βάσεις για τη νέα Μεγάλη Επανάσταση της Πληροφόρησης.

Ο ελληνικός λαός έχει «μπουχτίσει» από τις εκπομπές στην τηλεόραση όπου διάφορες ψυχονευρωτικές και σεξουαλικές κυρίες διεκτραγωδούν την «καταπίεσή» τους από τους άνδρες, έχει χορτάσει από τις δυσνόητες δηλώσεις διαφόρων σοβαροφανών μυστακοφόρων για το πρόβλημα που αντιμετωπίζουν τα καρότα και τα πορτοκάλια στην κεντρική λαχαναγορά και έχει φάει με το κουτάλι «πονεμένες» ιστορίες καθυστερημένων παιδιών, εικόνες ασύλων, ιστορίες «αγίων», μεταφυσικών φαινομένων, περισπούδαστων αναλύσεων για το έργο κάποιου Αμερικανού συγγραφέα που ελάχιστα γνωστός είναι στην Αμερική.

Δεν περνάει ημέρα χωρίς να παρουσιαστεί μια Κυρία Φουντουκίδου- Τσουρδοπούλου συντροφιά με μια Κυρία Πατατοπούλου- Κολοκυθοπούλου που θα συζητήσουν με ύφος άγριο κι αυστηρό το πρόβλημα που παρουσιάζουν στη διαπαιδαγώγηση των κλώνων τους τα τσιπς και τα δρακουλίνια, το «νέφος» και η «βία στην τηλεόραση».

Δεν περνάει ώρα χωρίς κάποια κυρία ή δεσποινίς (πότε άγρια σαν ερινύα, πότε χαζοχαρούμενη αλλά ποτέ σαν κανονικός ευγενικός άνθρωπος) να κάνει κουφές ερωτήσεις, τύπου «Τί θα θέλατε να είστε αν δεν είσαστε ότι είστε» σε ανθρώπους στον δρόμο που δεν ξέρουν τί να πουν ή όταν λένε κάτι «βγάζουν μάτι» με τις «κοτσάνες» τους ή με εκείνες τις άλλες που κάνουν σε ιδιοκτήτες παράνομων λέγοντας «Αυτό το σπιτάκι είναι δικό σας;».

Καταπίεση, κατατρεγμός, νέφος, χαλασμός, ανάκατα με λίγο Πίντερ και λίγη μπουάτ με μικρά κομματάκια Τραμπάκουλα και μεγάλα κομμάτια «εθνικής έξαρσης» και αυταρέσκειας και, όλα αυτά, ανακατεμένα με τεράστιες δόσεις υπερβολής.

Η υπερβολή είναι το εθνικό σπορ και όχι το ποδόσφαιρο. Υπερβολή στα πάντα: από τις δηλώσεις για την προέλευση του «νέφους» μέχρι τα «μέτρα» για την αντιμετώπισή του και από τους 1.400 νεκρούς και 30.000 τραυματίες τον χρόνο από… τροχαία μέχρι τα θύματα από εργατικά ατυχήματα.

Υπερβολή στις εκπομπές της τηλεόρασης, στους τίτλους των εφημερίδων, στην παρουσίαση ασήμαντων «ειδήσεων», στην αντιμετώπιση κρίσιμων θεμάτων και προβλημάτων.

Και οι άλλοι τομείς;

Οι τομείς της Παιδείας, των Επιστημών, της Έρευνας και της Τεχνολογίας;

Ποιος μιλάει γι` αυτά τα πράγματα;

Πότε διαβάσατε για τη δουλειά ενός Έλληνα επιστήμονα; Πότε ήταν η τελευταία φορά που ακούσατε κάποιον να σας μιλάει για την έρευνα που γίνεται- αν γίνεται- στα ΑΕΙ; Πότε σας ξενάγησε κάποιος στον Δημόκριτο; Πότε σας μίλησαν για τους τηλεπικοινωνιακούς δορυφόρους, για τη σημασία που θα έχουν τα «ιπτάμενα ραντάρ» του ΝΑΤΟ στην άμυνα της χώρας, για τη σωτηρία των ελάχιστων άγριων ζώων που απόμειναν στην Ελλάδα, για την προστασία από τα… τροχαία δυστυχήματα, για χίλια- δυο πράγματα πέρα απ` τα ζαρζαβατικά, τα παράνομα και τα «καταπιεσμένα» παιδιά;

Όσο και να προσπαθήσετε δεν θα θυμηθείτε. Ίσως στο μυαλό να σας έμεινε κάποια συζήτηση για τα ευρήματα του καθηγητή Ανδρόνικου, αλλά σ` αυτή πρέπει να σταματήσετε γιατί τίποτα άλλο δεν ακούστηκε και δεν γράφτηκε ποτέ.

Σίγουρα θ` αναρωτιέστε ποια είναι η αιτία που αυτοί οι τομείς της ανθρώπινης δραστηριότητας «σνομπάρονται» από τα μέσα πλατιάς ενημέρωσης…

Η απάντηση είναι, δυστυχώς, πολύ απλή: δεν υπάρχουν άνθρωποι που να τους γνωρίζουν και να τους αγαπούν!

Έτσι, οι ημέρες μας περνούν κάτω από ένα μπαράζ μιζέριας και καταπίεσης, από σκοτεινούς μηχανισμούς που εργάζονται σε μυστικά κέντρα αποφάσεων για τον κακοφανισμό του ελληνικού λαού που είναι αδικημένος από την κακούργα την κοινωνία και που κάποτε θα σπάσει τα δεσμά του και θα πετάξει ελεύθερος στο φως και…

Η εικόνα κάνει «φρήζ» και πέφτουν τα «γράμματα» και ο Λαός πάει για ύπνο κάνοντας τον σταυρό του κι ελπίζοντας σε μια άλλη καλύτερη ζωή μετά θάνατον.

ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΒΑΘΑΣ