Ροζ, χαριτωμένα ονειράκια έπεσαν σαν ροδοπέταλα από τα παράθυρα του Υπουργείου Χαράς, Εργασίας, Οικισμού και Περιβάλλοντος και κάλυψαν απαλά τις πλάκες Πηλίου του πεζόδρομου.

Στη μεγάλη κλιματιζόμενη αίθουσα του Υπουργείου είχε μόλις τελειώσει μια ακόμα σύσκεψη για το Περιβάλλον και οι σύνεδροι έβγαιναν απ’ το συμβούλιο χαμογελώντας ευτυχισμένα.

Η κυρία Σοφία Πατσατσάκου- Κουμαρίδου, Κοινωνιολόγος- Παιδαγωγός, με σπουδές στο Παρίσι και στη Ρώμη. Ο κ. Ρούλης Ροζόπουλος, Συγγραφεύς, παραγωγός ταινιών τηλεοράσεως ο κ. Πώλ Ναζίδης, Θεολόγος, ο κ. Αντουάν Φουντούκης, προπονητής, αλλά και η κα Ρούλα Παπαρίδου, Γ. Γ. του Υπουργείου, ειδική σε θέματα πεζοδρόμων από την εποχή που ήταν νέα, ο κ. Ιωσήφ Τσιφουτόπουλος, Γενικός Διευθυντής, και ο κ. Υπουργός, αδύνατος και κομψός, χαμογελαστός και σίγουρος με τον εαυτό του και τις πράξεις του.

«Κυρίες και κύριοι», είπε, «συγχαρητήρια. Το Εθνικό Πρόγραμμα Πεζοδρόμων και Δενδροστοιχιών προχωρεί χωρίς κανένα πρόβλημα. Σήμερα πεζοδρομήσαμε την οδό Βουδαπέστης, αύριο θα πεζοδρομήσουμε την οδό Πολυτεχνείου, μεθαύριο την οδό Πανεπιστημίου, ίσως τον άλλο μήνα την 5η Λεωφόρο της Νέας Υόρκης και την Πλας ντε λα Κονκόρντ των Παρισίων. Τίποτα δεν μπορεί να μας σταματήσει…». Κλαπ, κλαπ, κλαπ ακούστηκαν τα κατάλευκα χεράκια των Επιστημόνων Συγκοινωνιολόγων.

«Ε! Ας μην το παρακάνουμε», είπε ο κ. Τσιφουτόπουλος. «Έχουμε άλλες προτεραιότητες. Πρέπει να απορρυπάνουμε τον αέρα της πόλης, το ταχύτερο δυνατόν. Έχουμε να επιβάλουμε τον Δακτύλιο, τα μονά- ζυγά, τα από το Μηδέν ως το Πέντε και από το Έξι ως το Εννέα, έχουμε να βάψουμε τα πεζοδρόμια, να φυτέψουμε ιβίσκους και γεράνια…».

«Αχ!…» διέκοψε ο Ρούλης Ροζόπουλος «δεν πρέπει να ξεχάσουμε να προμηθευτούμε έξυπνους παπαγάλους και τσιρκολάνους».

Τα μέλη του Συμβουλίου είχαν φτάσει πια στην έξοδο του μεγάλου γραφείου του Υπουργού. Η γραμματεύς σηκώθηκε και περπάτησε εμπρός για ν’ ανοίξει την ντυμένη με δέρμα «καπιτονέ» πόρτα. Ένα άρωμα «μόρνινγκ ντιού» κάλυψε τον χώρο και τους Επιστήμονες. «Μπάι- μπάι» είπε ο υπουργός Υγείας, Χαράς, Ευτυχίας και Περιβάλλοντος «θα σας δω το βράδυ στην παράσταση του Μπεζάρ. Ντόντ μπι λέιτ».

«Νο γουί γουόντ» απάντησαν παρασυρμένοι όλοι απ’ τις σπουδές τους στο Πρίνστον και στο Εμ Άι Τι.

Η πόρτα έκλεισε και η καπιτονέ μόνωση ανέλαβε το έργο της. Οι θόρυβοι του δρόμου, η αιθαλομίχλη, το διοξείδιο του άνθρακα, ο μόλυβδος και το μονοξείδιο του θείου έμειναν έξω από το ερμητικά κλεισμένο γραφείο.

Ο κ. Υπουργός κάθισε με αργές κινήσεις στην πολυθρόνα του. Πάτησε το κουμπί του ιντερκόμ. «Έναν καφέ» είπε «με λίγη ζάχαρη και γάλα». «… Αυτός ο Ρούλης…» σκέφτηκε «τί έχει πάθει με τους παπαγάλους και τους τσιρκολάνους. Θέλει σώνει και καλά να τους βάλουμε στην Πολυτεχνείου…».

Πέρασαν λίγα λεπτά…

Και μια τρομερή μεταμόρφωση άρχισε να εμφανίζεται στα ευγενικά, προσεκτικά, διατηρημένα χαρακτηριστικά του.

«Τι θέλουν επιτέλους από μένα;» ρώτησε τον απέναντι τοίχο καθώς η μύτη του άρχισε να κοκκινίζει από την οργή. «Τι φωνάζουν ότι το Νέφος δεν λέει να φύγει; Αφού το νέφος είναι πολιτικό πώς θα φύγει; Για να φύγει πρέπει να φύγουν και οι πολιτικοί του φορείς, κι αυτό σημαίνει να εξαφανιστούν όλοι οι πλουτοκράτες με τα γιωταχί, όλοι οι καμικάζι με τις μοτοσικλέτες, όλα τα φορτηγά, όλα τα ταξί, όλα τα λεωφορεία, όλα…».

«Είσαστε καλά κ. Υπουργέ;» ρώτησε η Μόρνινγκ Ντιού εναποθέτοντας απαλά τον καφέ στο σουβέρ που είχε στάμπα ένα τσιρκολάνο.

«Όχι δεν είμαι καλά και δεν θα γίνω καλά αν δεν τους εξαφανίσω όλους!».

«Ποιους;»

«Τους εχθρούς της περιβαλλοντολογικής μεταλλαγής. Να ποιους». Η ύπαρξη έφυγε. «Περιμένετε», είπε στην πόρτα, στους ανθρώπους που περίμεναν. «Είναι πολύ απασχολημένος».

Ο κ. Υπουργός έτρεμε από το κακό του. Ακούς εκεί να μην τον αφήνουν να πλημμυρίσει την Πολυτεχνείου με ιβίσκους και έξυπνους παπαγάλους, με γαρδένιες και τσιρκολάνους.

«Αχάριστοι» γρύλισε «θα σας μάθω εγώ».

Και αρπάζοντας το μικρόφωνο του μηχανήματος υπαγόρευσης άρχισε να εκπέμπει τα επόμενα μέτρα.

«Από 1ης Δεκεμβρίου… Όλα τα γιωταχί των οποίων ο αριθμός αρχίζει από Ένα και τελειώνει σε 1, 2, 3, 4, και 5 θα κυκλοφορούν εκ περιτροπής με τα υπόλοιπα γιωταχί των οποίων οι αριθμοί τελειώνουν με 6, 7, 8, 9 και 10. Η διάκριση των μεν από τους δε επαφίεται στους άνδρες της Αστυνομίας Πόλεων που, μη έχοντας τίποτα καλύτερο να κάνουν, θα παρακολουθούν τις εισόδους εις τον Δακτύλιον, ο οποίος εκτείνεται και επεκτείνεται και περιλαμβάνει εκτός των όσων περιελάμβανε μέχρι σήμερα και τα όσα πρόκειται να περιλάβει και εις το μέλλον. Συγκεκριμένα: Ο Δακτύλιος επεκτείνεται και εις τας Οδούς Πειραιώς, Ποσειδώνος, Νέας Λεωφόρου Βουλιαγμένης, Τατοΐου, Μενιδίου, Νέας Εθνικής Οδού Αθηνών Κορίνθου, Σκαραμαγκά. Ολόκληρη η πόλη, ολόκληρο το λεκανοπέδιο, ολόκληρη η Αττική περικλείεται τώρα σ’ ένα γιγαντιαίο Δακτύλιο που καλύπτει και περιβάλλει τα πάντα, που εισχωρεί παντού, που δεν αφήνει τρύπα ανοιχτή… Εκτός όμως από τον Δακτύλιο επιβάλλω και απαγορεύσεις της κυκλοφορίας των τρόλεϊ και των ταξί, των πεζών και των…».

«Κε Υπουργέ…» τον διέκοψε ο Γενικός Γραμματεύς του Υπουργείου Χαράς, Ευτυχίας, Καθαριότητος, Ευγνωμοσύνης και Περιβάλλοντος «σας περιμένει η Επιτροπή Ανησυχούντων δια το Νέφος Αθηναίων, η οποία έχει να σας υποβάλλει νέες προτάσεις για απαγορεύσεις και μετά έχετε να δείτε την Επιτροπή Χορών και Ξεφαντώματος Ηλιουπόλεως για την απομάκρυνση της Πυρκάλ και την Επιτροπή Ξελιγωμένων Εκδηλώσεων Χαϊδαρίου για την απομάκρυνση της Εθνικής Οδού Νο Ένα και την Επιτροπή Ανησυχούντων Μητέρων αλλά και τον Πρόεδρο της Ένωσης Πωλητών Τσιρκολάνων και έναν τύπο που πουλάει πλάκες Πηλίου, που έχει ένα τιμολόγιο και λέει ότι δεν του το πληρώσαμε…».

«Φτάνει πια… Κλείστε την πόρτα. Θέλω να μείνω μόνος», διέταξε ο υπουργός.

Ανησυχούσε πολύ ο κ. Υπουργός για το νέφος και για το κυκλοφοριακό. Κάθε πρωί που κατέβαινε στο γραφείο του με τη μαύρη Μερτσέντες αναγκαζόταν να περιμένει στην είσοδο του Δακτύλιου για να περάσουν οι χιλιάδες τ’ αυτοκίνητα αυτών- Θεέ μου, τί παρακμή!- των τύπων που πήγαιναν με μάτια πρησμένα στις δουλειές τους.

«Τι μπλεμπάγια» σκεπτόταν ο κ. Υπουργός «να χρησιμοποιούν αυτοκίνητα για να πάνε στις δουλειές τους. Νιώθει αηδία κανείς με τον ξεπεσμό αυτού του λαού».

Μ’ αυτές τις σκέψεις κατέβαινε κάθε πρωί διαβάζοντας τις εφημερίδες του και αισθανόμενος πολύ «γεμάτος».

Κάτι μικρές ειδήσεις μόνο τον έκαναν να αισθάνεται περίεργα, είναι αλήθεια, αλλά δεν τις πολυκαταλάβαινε και δεν έδινε μεγάλη σημασία. «Χύθηκαν τα μυαλά τους στην άσφαλτο σε τρομερό αυτοκινητιστικό δυστύχημα» έγραφε σήμερα η εφημερίδα και συνέχιζε σημειώνοντας ότι κάθε χρόνο στη Χαρτόβια σκοτώνονται 1.700 και τραυματίζονται πάνω από 125.000 άνθρωποι.

«Καλά να πάθουν αφού επιμένουν να χρησιμοποιούν αυτές τις διόλου σικ μηχανές» σκεπτόταν ο υπουργός Χαράς, Ευτυχίας, Παραδείσου, Εργασίας, Ονείρων και Περιβάλλοντος.

Μέχρι την ημέρα που στη διασταύρωση Χρυσανθέμων και Καμελιών, λίγο πάρα κάτω απ’ το σπίτι του, η Μερσεντές του πάτησε ένα αγόρι 16 ετών που πήγαινε σχολείο με το παπάκι του. Είχαν «καεί» για τρισχιλιοστή φορά φανάρια και δεν λειτουργούσαν.

«Αμ’ αυτό πάει πολύ» σκέφτηκε ο υπουργός.

Και απαγόρευσε την κυκλοφορία των δικύκλων στον Δακτύλιο.

ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΒΑΘΑΣ