Είναι να απορεί κανείς με την κατάντια των νέων της Ελλάδας. Κάθε νομοταγής και φιλήσυχος πολίτης πρέπει να ανησυχεί με τα φαινόμενα τεντιμποϊσμού που παρουσιάζονται στους δρόμους της Αθήνας και να ζητά με έμφαση την πάταξη των ταραξιών, ιδίως των νεαρών που ο Τύπος αποκαλεί «καμικάζι».

Ας εξετάσουμε το αηδές αυτό φαινόμενο. Ας παρακολουθήσουμε έναν επίδοξο «καμικάζι» από την τρυφερή ηλικία των 9 μέχρι τα 16 του. Να δούμε, με τα ίδια μας τα μάτια, αυτά τα αυστηρά, άτεγκτα μάτια των υγιώς σκεπτόμενων (και κοιμούμενων) πολιτών, πώς πέρασε τα χρόνια του και τις ώρες του.

Ο Νικόλας έμενε στο Περιστέρι. Σε ένα διαμέρισμα ενός δωματίου χωρίς κουζίνα, μαζί με τη μάνα του που ήταν καθαρίστρια και τον πατέρα του που δούλευε στα λιπάσματα και έπασχε από άσθμα και αρχές καταρράκτη. Ο Νικόλας δεν πάει σχολείο. Τον σταμάτησαν όταν ήταν στην πέμπτη δημοτικού και τον έστειλαν παραγιό στο σιδηρουργείο του Θανάση στα Καμίνια για να φέρει καμιά δραχμή στο σπίτι. Στο σιδηρουργείο ο μικρός Νικόλας είχε την ευκαιρία να συμπληρώσει τη μόρφωσή του, που είχε αρχίσει στους δρόμους του Περιστερίου και στην τάξη με τα 64 παιδιά που προσπαθούσε να τα βγάλει πέρα ένας υποαμειβόμενος δάσκαλος. Στο σιδεράδικο ο μικρός Νικόλας είχε την ευκαιρία να μάθει ξένες γλώσσες, μουσική και χορό.

Στα έντεκά του χρόνια, το μίασμα αυτό της κοινωνίας που ταράζει τώρα με τις εξατμίσεις του τον ύπνο των φιλήσυχων πολιτών, είχε μάθει όλες τις βρισιές, όλα τα ελαφρολαϊκά, λαϊκά, ντισκολαϊκά, ρεμπέτικα και αρχοντορεμπέτικα που τα χόρευε και τα τραγουδούσε μαζί με τους άλλους νέους, που είχαν τις ίδιες ευκαιρίες με το Νικόλα, στα σκυλάδικα που τον πήγαιναν οι μεγαλύτεροί του απ’ το σιδηρουργείο.

Στα δώδεκα ο Νικόλας κάπνιζε ένα πακέτο τσιγάρα την ημέρα, στα δεκατρία έβηχε σα φυματικός, στα δεκατέσσερα άρχισε να δουλεύει στις οικοδομές.

Όλα αυτά τα χρόνια ο Νικόλας ο Καμικάζι δεν πήγε ούτε ένα θέατρο, δε διάβασε ούτε ένα βιβλίο, δεν ήξερε καν ποιος πήρε το βραβείο Νόμπελ και ποιος το Λένιν. Ο Νικόλας απέρριπτε συστηματικά την κουλτούρα που του πρόσφερε η δόλια η μάνα του που γύριζε στις δέκα το βράδυ ψόφια στην κούραση κι ο έρημος πατέρας του που, μετά τα λιπάσματα, δούλευε νυχτοφύλακας για να τα φέρει βόλτα. Είναι να απορεί κανείς με αυτά τα παιδιά… Να έχουν δηλαδή τα πάντα στη διάθεσή τους, οικογένεια, σχολεία, μόρφωση, πάρκα, αθλητισμό, διασκέδαση, και να ρέπουν προς τον τεντιμποϊσμό…

Ασυγχώρητα. Ιδιαίτερα ο Νικόλας από το Περιστέρι με τη μάνα την παραδουλεύτρα και το γέρο με τις δυο δουλειές και το άσθμα.

Κάποια μέρα ο Νικόλας μάζεψε αρκετά λεφτά για ν’ αγοράσει ένα πενηντάρι. Όλα τα παιδιά στη γειτονιά, όσα δούλευαν δηλαδή κι έφερναν καμιά δεκάρα στο σπίτι,  είχαν αγοράσει από ένα μοτοποδήλατο, άλλος μια φλορέτα, άλλος ένα ζακς, άλλος ένα χοντάκι.

Κάθε βράδυ μαζευόντουσαν στην καφετέρια και συζητούσαν για τις κοπέλες και τις μηχανές τους και τη δουλειά και το μέλλον τους, αλλά μέλλον για το Νικόλα δεν υπήρχε γιατί οι δουλειές στις οικοδομές είχαν πεθάνει και στα εργοστάσια έπαιρναν Πακιστανούς κι άλλους ντουμντούμηδες, κι ο πατέρας είχε σταματήσει να δουλεύει κι η σύνταξη δεν ήταν αρκετή ούτε για το νοίκι, και η μάνα πλησίαζε τα 65 κι είχε την καρδιά της και ο γιατρός του ΙΚΑ συνέστησε ανάπαυση κι άσ’ τα να πάνε στο διάολο. Και ο καιρός περνούσε, πότε από ‘δω πότε από ‘κει, μια δουλειά εδώ και μια άλλη εκεί και πέθανε κι ο πατέρας του κι έμεινε μόνος του με τη μάνα του.

Και τα βράδια κουβέντες με τα φιλαράκια, και το πενηντάρι έγινε γιαμάχα τριάμισι κι ύστερα χόντα εφτάμισι και καβασάκι εννιακόσια και τα βράδια πέρναγαν ίδια χωρίς ούτε ένα θέατρο, χωρίς έναν περίπατο στο πάρκο, χωρίς ένα καλό βιβλίο… Παρόλο που όλα τούτα ήταν στα πόδια του από τη μέρα που γεννήθηκε στην κάμαρα του Περιστεριού.

Κουβέντα στην κουβέντα, νύχτα στη νύχτα, ο Νικόλας γνωρίστηκε μ’ άλλους Νικόλες, άλλα παιδιά που είχαν τα πάντα στη διάθεσή τους αλλά τα… κλώτσησαν κι έκαναν όλοι μια παρέα και πήγαιναν βόλτες με τις μηχανές τους τα βράδια, και έκαναν σαματά με τις ντέβιλ που είχαν βάλει στις εξατμίσεις τους και ο θόρυβος από τις τετρακύλινδρες μηχανές ανέβαινε απ’ τα σκέλια τους στην καρδιά τους κι από κει στο σώμα τους, στ’ αυτιά τους και τους έφτιαχνε…

Στην παρέα ήταν παιδιά δεκατεσσάρων, δεκαπέντε, δεκάξι χρονών, όλα γόνοι «καλών οικογενειών», άλλα χωρίς γονείς, άλλα παρατημένα, άλλα με διαλυμένα σπίτια στις πλάτες τους… Έβγαιναν τις νύχτες με τις μοτοσικλέτες τους και τάραζαν τον ύπνο των φιλήσυχων πολιτών, που ζητούσαν, με επιστολές τους προς τις εφημερίδες, τα κεφάλια τους στον πίνακα. Προχτές, ο Νικόλας, δεκάξι χρονών παιδί, έφαγε τρεις μήνες χωρίς αναστολή, χωρίς δικαίωμα εξαγοράς, γιατί συνελήφθη να κάνει «αυτοσχέδιους αγώνες» στη Λεωφόρο Βουλιαγμένης. Ο Νικόλας θα καθίσει τρεις μήνες στον Κορυδαλλό, παρέα με κλέφτες, χασισοπότες, ναρκομανείς, τραβεστί, τρίτου φύλου, τέταρτου φύλου, πέμπτου φύλου, λαθρέμπορους κι άλλους δασκάλους. Ο Νικόλας συνελήφθη γιατί έκανε θόρυβο στη Λεωφόρο Βουλιαγμένης. Εκατόν δέκα ντεσιμπέλ έβγαλε η εξάτμιση της καβασάκι καθώς κατέβαινε τη μεγάλη ευθεία. Εκατόν σαράντα πέντε ντεσιμπέλ έβγαζαν την ίδια στιγμή και κάθε ένα λεπτό ολόκληρη τη νύχτα οι στροβιλοκινητήρες των τζετ που απογειώνονταν απ’ το αεροδρόμιο του Ελληνικού.

Ο Νικόλας κοίταζε μια τον αστυφύλακα που τον έπιασε, μια τον πρόεδρο του δικαστηρίου που του ‘ριξε τρεις μήνες χωρίς εξαγορά για θόρυβο, σκέφτηκε τ’ αεροπλάνο, την κοπέλα του, τη φυλακή.

Ορκίστηκε πως μόλις βγει θ’ αγοράσει –ή καλύτερα θα κλέψει- μια χιλιάρα και θα κόψει την εξάτμιση δίπλα στο λεβιέ ταχυτήτων και θα βάλει ένα μεγάφωνο σαν αυτό που έχει ο Νώντας.

Κι όταν τον σταματήσει ο αστυφύλακας και τον ρωτήσει αν έχει άδεια και δίπλωμα ο Νικόλας θα απαντήσει.

–         Άδεια και δίπλωμα δεν έχω αλλά έχω μια πρώτη!…

Και θα χαθεί στο βάθος του δρόμου γυρίζοντας τη χιλιάρα του στις 9.000 στροφές, ταράζοντας τον ύπνο των φιλήσυχων πολιτών, αυτός ο εγκληματίας από το Περιστέρι που ‘χε μια μάνα παραδουλεύτρα κι έναν πατέρα φθισικό και παράτησε το σχολείο όταν οι καλοζωισμένοι γόνοι στα διαμερίσματα αρνούνταν πεισματικά να πιούνε το νουνού τους. Νικόλα… Εύχομαι ν’ αποκτήσεις μια 1.300.

ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΒΑΘΑΣ