Το ερώτημα που τίθεται είναι τεράστιο, αποφασιστικό για το παρόν και το μέλλον του ανθρώπου, που δεν είναι δυνατό ν’ αντιμετωπίζεται με την ελαφρότητα και την ανευθυνότητα που το αντιμετωπίζουν οι ανησυχούντες κουλτουριάρηδες της χώρας αυτής. Αναφέρομαι στην τεχνολογία και στις εφαρμογές της και στη χαριτωμένη διαμάχη που έχει ξεσπάσει ανάμεσα στα περίεργα αυτά υπο – προϊόντα του ευκράτου κλίματος της χώρας μας και στους Επιστήμονες.

Δεν περνάει ημέρα που να μη διαβάσω ένα πύρινο, «προβληματισμένο» άρθρο, στο οποίο ο (ή η) συντάκτης του ζητά την κατάργηση των εργοστασίων, των ναυπηγείων, των λεωφορείων, των αυτοκινήτων, των καλοριφέρ, των αεροπλάνων, των διαστημοπλοίων, των σταθμών παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας από τη διάσπαση του ατόμου και την «επιστροφή στις ρίζες» στη φύση και σε άλλες εποχές και περιοχές, που συναντώνται εν αφθονία στις κεφαλές των επαγγελματιών ερασιτεχνών.

Προσπαθώ να καταλάβω ποιο είναι το σημείο εκκίνησης όλων τούτων των καθυστερημένων προστατών του περιβάλλοντος και γιατί τα λένε όλα τούτα, αλλά, μέχρι σήμερα, έχω σημειώσει μηδέν πρόοδο.

Ειλικρινά δεν μπορώ να κατανοήσω τη φράση «κάτω η τεχνολογία και η βιομηχανική ανάπτυξη» ύστερα από διακόσια χρόνια αδιάκοπης προσπάθειας για… ανάπτυξη!

Θυμάμαι ακόμα τις εποχές που οι ίδιοι άνθρωποι καταφέρονταν με βέλη σκωπτικά εναντίον της υπανάπτυκτης «ψωροκώσταινας» και ζητούσαν την εκβιομηχάνισή της αλλιώς…

Θυμάμαι ακόμα τις «καμπάνιες» για την έλλειψη των… δρόμων, των αυτοκινήτων, των λεωφορείων, των λιμένων, των αεροδρομίων… Και παρακολουθώ με δικαιολογημένη έκπληξη τη λυσσασμένη τους αντίδραση ενάντια στα αντικείμενα και όχι, όπως θάπρεπε, ενάντια στους εγκληματικά ανίκανους χειριστές τους που επέτρεψαν στις μηχανές να καταστρέψουν το περιβάλλον.

Όπως κι εκείνος ο ανεκδιήγητος αξιωματικός της Τροχαίας που μου έλεγε πως τ’ αυτοκίνητα σκοτώνουν τους πεζούς (και το πίστευε), έτσι και τούτοι οι καλλιτεχνίζοντες, ανησυχούντες, αλληλοεπιδεικνυόμενοι «κουλτουριάρηδες» προσπαθούν να μας πείσουν ότι φταίνε τα… εργοστάσια και τ’ αυτοκίνητα, τα πλοία και τ’ αεροπλάνα που καταστρέφεται το περιβάλλον.

Κι επειδή οι περισσότεροι από δαύτους δεν ξέρουν τι είναι και πώς λειτουργούν όλες τούτες οι μηχανές, κολλάνε μια ταμπέλα πάνω σ’ όλες, που λέει Τεχνολογία, και καταφέρονται κατά της… ταμπέλας.

Αν, για 30 μόνο δευτερόλεπτα, προσπαθήσουμε να σκεφτούμε αντικειμενικά το πρόβλημα θα δούμε ότι ΠΟΤΕ, ΚΑΝΕΝΑ ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΟ δεν χτίστηκε μόνο του, δεν λειτούργησε μόνο του, δεν μόλυνε μόνο του. Τα εργοστάσια-όπως και τ’ αυτοκίνητα- είναι πράγματα που τα χειρίζονται άνθρωποι.. Αν λοιπόν τούτοι οι άνθρωποι είναι ανίκανοι να τα χειριστούν σωστά, τότε έχουμε καταστροφή και θάνατο. Και για τα δυο όμως αμέτοχοι είναι οι… κινητήρες ντήζελ και οι λαμαρίνες της καροσερί!

Υπεύθυνες για την έλλειψη προδιαγραφών ασφάλειας και καθαριότητας των εργοστασίων είναι οι κρατικές υπηρεσίες.

Αυτές έπρεπε να γνωρίζουν πώς λειτουργούν οι μηχανές, τι κινδύνους παρουσιάζει η χρήση τους και πώς οι κίνδυνοι προλαμβάνονται. Αυτές έπρεπε να θέσουν τις προδιαγραφές λειτουργίας. Και άλλες υπηρεσίες να ελέγχουν τη σωστή λειτουργία τους.

Αν η Τεχνολογία καταστρέφει το περιβάλλον υπεύθυνοι είναι οι ανίκανοι κρατικοί υπάλληλοι.

Απ’ αυτούς αρχίζουν και σ’ αυτούς τελειώνουν τα πάντα. Τα σίδερα των χαλυβουργείων, οι δεξαμενές των διυλιστηρίων, οι κινητήρες των αεροπλάνων, τα ηλεκτρονικά μέσα- ακόμα και οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές- δεν έμαθαν ακόμα να κάνουν του κεφαλιού τους!

Στη χώρα τούτη όμως τίποτα δεν είναι πιο εύκολο από τη γενίκευση. Άνθρωποι που δεν μπορούν να ξεχωρίσουν τη διαφορά ανάμεσα σ’ ένα τυπωμένο κύκλωμα και σε μια πρίζα τηλεφώνου, άρχισαν τις επιθέσεις εναντίον της τεχνολογίας και κατάφεραν να αποπροσανατολίσουν τον κόσμο που τώρα περιμένει την επιστροφή στην Εδέμ.

Κανείς– ούτε ακόμα και το εργοστάσιο του Σεβέζο- δεν έχει κάνει τόσο μεγάλο κακό στο Περιβάλλον όσο τούτοι οι περίεργοι (και περίεργες) αρθρογράφοι.

Με την αντιδραστική και ανόητη τοποθέτησή τους τραβούν την προσοχή του κόσμου από τα αληθινά προβλήματα, επιδεινώνοντας έτσι την κατάσταση.

Αντί να κατακεραυνώσουν την «αρμόδια υπηρεσία» του υπουργείου τάδε, που έδωσε την άδεια λειτουργίας, χωρίς να επιβάλει πρώτα τους όρους του, ορμούν σαν λυσσασμένοι εναντίον των τοίχων και της τσιμινιέρας του εργοστασίου! (Τρανό παράδειγμα η Ελευσίνα). Το αποτέλεσμα είναι να σπάνε κάθε φορά τα μούτρα τους. Τους παρακολουθώ με συμπάθεια όλους τούτους, όπως παρακολουθώ με συμπάθεια κι όλους μας, που υποφέρουμε από την εγκληματική αδιαφορία και άγνοια των μανδαρίνων των κρατικών υπηρεσιών. Δεν απογοητεύομαι όμως… Γιατί ξέρω ότι οι Επιστήμονες αγρυπνούν. Καμιά ελπίδα δεν είναι μεγαλύτερη από την ελπίδα της επιστήμης.

ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΒΑΘΑΣ