Η ημέρα μας άρχιζε μέσα στην άγρια νύχτα με το ξέφρενο κουδούνισμα ενός τεράστιου ξυπνητηριού που τσίριζε και περπάταγε μαζί.

Ανοίγαμε τα μάτια μας, βαριά απ’ την κούραση της προηγούμενης ημέρας, και καθόμαστε λίγο στα σκληρά ράντζα, ακίνητοι με τα μάτια καρφωμένα στον γεμάτο αστέρια ουρανό του οροπεδίου της Τρίπολης. Ήμαστε μια ομάδα παιδιά απ’ όλη την Ελλάδα που, κάθε καλοκαίρι, μαζευόμαστε στο εγκαταλειμμένο αεροδρόμιο και περνάγαμε τις μέρες μας πετώντας κάτι παράξενες πτητικές μηχανές που τις λέγαν ολισθητήρες και ανεμόπτερα ή ανεμοπλάνα. Κάποιος φώναζε «εμπρός» μες στο σκοτάδι και σηκωνόμαστε από τα κρεβάτια, ντυνόμαστε και, στο πρώτο φως της ημέρας, πίναμε ένα κατάμαυρο καυτό τσάι και ξεκινούσαμε για τα τολ με το παλιό ντοτζ που είχε ξεκινήσει τη ζωή του σε κάποια έρημο της Αφρικής στις αρχές του 2ου πολέμου.   

Τραβούσαμε τ’ ανεμοπλάνα από τα υπόστεγα, αφαιρούσαμε τα σακουλάκια με τη ναφθαλίνη που κρεμούσαμε στα φτερά και βάζαμε μέσα στο κόκπιτ για να μην πλησιάζουν οι αρουραίοι και τρώνε το πανί και το κόντρα πλακέ. 

Λίγο πριν ο τεράστιος δίσκος του ήλιου σκάσει πίσω απ’ τα βουνά της Τρίπολης, τα διθέσια Ρόντα βρίσκονταν κιόλας στον αέρα με ένα μαθητή στο εμπρός κάθισμα κι έναν εκπαιδευτή στο πίσω, να κάνουν τον κύκλο εκπαίδευσης και να μην πιστεύουν- οι καινούριοι- στα μάτια τους, τ’ αυτιά τους και το δέρμα τους που το κτυπούσε ο εύθραυστος αέρας του οροπεδίου.

Από τις 5 τα χαράματα μέχρι τις 10 το πρωί πετάγανε συνέχεια τα δυο διθέσια ανεμοπλάνα μας- κάθε πτήση 5 με 10 λεπτά- ανάμεσα στον ουρανό και τη γη χωρίς αλεξίπτωτα, μ’ ένα ζευγάρι γυαλιά «σπιτφάιρ» στα μάτια κι ένα ταλαιπωρημένο μπουφάν που είχε μείνει στο κέντρο της Τρίπολης, αφού πρώτα είχε ζεστάνει τους χειριστές των Σπιτφάιρ και των Χαρικαίην της ελληνικής αεροπορίας το 40.

Ποτέ δεν θα ξεχάσω εκείνα τα όμορφα χρόνια. Το έρημο αεροδρόμιο, τις μακριές ημέρες που κρατούσαν μέχρι τις 12 τα μεσάνυχτα καθώς, καθισμένοι ανακούρκουδα πάνω στην πίστα, ματίζαμε στο φως μιας λάμπας πετρελαίου τα συρματόσχοινα που τραβούσαμε τις πτητικές μας μηχανές.

Ο Πέτρος, ο Φώτης, ο βαρώνος Πέσκε, ο Δημήτρης, ο Βασίλης, φίλοι μιας εποχής που πέρασε και που ποτέ πια δεν θα ξαναρθεί.

Τους είδα όλους πάλι προχτές που πήγα στα γραφεία της Ανεμολέσχης Αθηνών, αποφασισμένος, όπως κι αυτοί, να επιστρέψω στην πιο μεγάλη μου αγάπη: την ανεμοπορία.

Και τι ακούσαμε όλοι εμείς οι παλιοί που τα πτυχία μας ανεμοπορίας έχουν αριθμούς όπως 5, 7 ή 8.

Ακούσαμε ότι, το 1980, η χώρα αυτή έχει μόλις τέσσερα ανεμόπτερα πού πότε πετούν και πότε όχι, γιατί δεν υπάρχουν χρήματα, γιατί λείπει η οργάνωση και ο αποφασιστικός προγραμματισμός και γιατί ό,τι γίνεται είναι δουλειά πέντε- δέκα ανθρώπων που εργάζονται σαν πραγματικά σκυλιά για να μην πεθάνει εντελώς η ανεμοπορία, το πιο όμορφο σπορ του κόσμου.

Πως είναι δυνατό, ρώτησα, κανείς να μη γνωρίζει τίποτα γι’ αυτή την όμορφη κι ευγενική απασχόληση, κανείς να μη τη βοηθά μ’ όλη του τη δύναμη;

Κι απάντηση δεν πήρα γιατί, εδώ και είκοσι χρόνια τώρα, απάντηση δεν υπάρχει ή μάλλον υπάρχει και κανείς δεν τολμά να την γράψει ενώ όλοι τη λένε.

«Δεν αφήνει η πολεμική αεροπορία ν’ αναπτυχθεί η ανεμοπορία και η αθλητική αεροπορία στην Ελλάδα», λένε. Κι αυτό γιατί θέλει να πηγαίνουν οι νέοι στη Σχολή Ικάρων κι όχι στις σχολές του εξωτερικού και να γίνονται πιλότοι της πολιτικής αεροπορίας.

Αν είναι αλήθεια, δεν υπάρχει πιο ξεκάρφωτη, πιο νεοελληνική, πιο ανόητη αλήθεια από δαύτη.

Γιατί από την ανεμοπορία και την αθλητική αεροπορία θα βγουν οι χειριστές της πολεμικής και της πολιτικής αεροπορίας. Ακόμα, οι ερασιτέχνες χειριστές θα μπορούσαν ν’ αναλάβουν διάφορες αποστολές καθώς πετούν πάνω απ’ τη χώρα και τις θάλασσές της.

Θα μπορούσαν ν’ αναφέρουν πυρκαγιές, κηλίδες πετρελαίου ακόμα και… ξένα πολεμικά. Θα μπορούσαν να κάνουν χίλια- δυο πράγματα, να νιώσουν χίλιες συγκινήσεις…

Φτάνει να ζούσαν σε μια άλλη χώρα…

 ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΒΑΘΑΣ