Δεν πιστεύεις ότι αυτά που ζεις είναι αληθινά. Τσιμπάς τον εαυτό σου πρωινιάτικα, κοιτάς τον συνεργάτη σου, χαμογελάς ανόητα, προσπαθείς να πεις κάτι και το κλείνεις μη πιστεύοντας αυτά που βλέπεις και ακούς…

Βρίσκεσαι στα ελληνικά τελωνεία. Σ’ αυτούς τους τόπους μαρτυρίου που όλοι οι πολίτες χαρακτηρίζονται εκ προοιμίου λαθρέμποροι, που η προσωπικότητα καταρρακώνεται, ο χρόνος χάνει τη σημασία του, η κοινή λογική τινάζεται στον αέρα.

Είχαμε την ατυχία να μας στείλουν ένα δέμα από την Αμερική. Ένα δημοσιογραφικό φάκελο 30 Χ 40 εκ. που είχε μέσα μια έγχρωμη φωτογραφία, σάντουιτς ανάμεσα σε δύο χοντρά χαρτόνια για να μην τσαλακωθεί, μια κι ήταν υλικό για δημοσίευση. Οι άνθρωποι που την έστειλαν, σοβαροί και μετρημένοι, ήρεμοι και προγραμματισμένοι επαγγελματίες, πλήρωσαν 15 δολάρια στο Γραφείο Μεταφορών (εκεί) για να στείλει το δέμα καλά τυλιγμένο, αεροπορικώς, συστημένο και «εξπρές».

Έφτασε μια ειδοποίηση. «Να μεταβώμεν εις το τελωνείον δι’ υπόθεσίν μας».

«Θεέ μου» είπα στον Άρη, «μήπως έκανες λαθραία εισαγωγή ωρολογίων;».

Και πήγαμε στο τελωνείο, δύο νεοέλληνες ραγιάδες, να παραλάβουμε το δέμα από την Αμερική. Θυμήθηκα τις ουρές για τα δέματα της Ούνρα (ναι,… τόσο γέρος είμαι!).

Γνωρίζοντας τι μας περιμένει δώσαμε ραντεβού πρωί.

«Στις 7 θα ‘μια σπίτι σου» είπα στον Άρη και ρύθμισα το ξυπνητήρι μου να σηκωθώ στις 6 και τέταρτο, μαύρα χαράματα, για να προλάβω. Με τα φορτωτικά έγγραφα στο χέρι και την υπομονή του Ιώβ στην ψυχή κατευθυνθήκαμε στο Γραφείο Αποθήκης.

Στο Γραφείο Αποθήκης υπήρχε ήδη Ουρά. Καθίσαμε στην ουρά χαζεύοντας ανόητα το γύρω χώρο και τα αγουροξυπνημένα πρόσωπα των πολιτών αυτού του σούπερ- κράτους.

Στο Γραφείο Αποθήκης θα πάρουμε την πρώτη Σφραγίδα και Υπογραφή. Πέρασαν 14 λεπτά. Πήραμε τη Σφραγίδα και την Υπογραφή. Και το Σ και Υ στο χέρι κατευθυνθήκαμε, όπως μας είπαν, στον Επόπτη. Εκεί υπήρχε άλλη Ουρά. Καθίσαμε στη σειρά μας μέχρι να έρθει το πλήρωμα του χρόνου.

Πήραμε ακόμη μια Σφραγίδα και Υπογραφή και πληροφορηθήκαμε ότι μας ανέλαβε ο Επόπτης καθώς τα χαρτιά μας παραδίδονταν στον υπάλληλο Αποθήκης ο οποίος ήταν επιφορτισμένος με το έργο της ανακάλυψης του δέματος στους τεράστιους σωρούς και την προσαγωγή του, χαρτοδέσμιου, ενώπιον του Επόπτου.

Περιμένοντας στην Ουρά αρχίζεις να διαβλέπεις ότι αρχίζουν να διαγράφονται δύο προοπτικές:

1.      Να έρθει το δέμα γρήγορα και να περιμένουμε τα Χαρτιά.

2.      Να έρθουν τα Χαρτιά γρήγορα και να περιμένουμε το Δέμα.

Ο Άρης, που είχε πείρα, μου είπε: «Παίζουμε ένα στοίχημα;» Παίξαμε 100 δραχμές και έχασα διότι ήρθε πρώτο το δέμα και περιμένουμε τα χαρτιά.

Μετά ήρθαν και τα χαρτιά.

Με τα χαρτιά και το δέμα μας είπαν να πορευτούμε προς τον Ελεγκτή.

Μετά από πάροδο 18 λεπτών και 12 ανθρώπων –που ήταν εμπρός μας στην Ουρά του Ελεγκτού- φθάνουμε εμπρός του. Συντετριμμένοι, αισθανόμενοι ήδη σα λαθρέμποροι (ο χώρος σου επιβάλλεται).

Ο Ελεγκτής μας κοιτάει με Δυσπιστία. Δεν είναι δυνατόν να πλήρωσαν 15 δολάρια για να βάλουν δύο χαρτόνια πάνω κάτω από μια φωτογραφία… Κάτι κρύβουν α) τα χαρτόνια, β) η φωτογραφία, γ) το δέμα, δ) εμείς στο κεφάλι μας.

Ο Ελεγκτής εξακολουθεί να μας αντιμετωπίζει με δυσπιστία. Δεν καταλαβαίνει γιατί μια φωτογραφία είναι τοποθετημένη ανάμεσα σε δύο χαρτόνια. Το πρόβλημα πρέπει να μεταφερθεί σε Ανώτερο Κλιμάκιο. Ο Ελεγκτής μας στέλνει στο Επόπτη.

Φθάνουμε σ’ έναν «γκισέ».

«Παρακαλώ, ο Επόπτης;» ρωτάμε.

«Τι λε, ρε. Άμα σούταρε τη γκολάρα σήμερα θα ‘χα πιάσει δεκατρία και θα τα ‘χα μουντζώσει…», λέει ένας τύπος στο βάθος.

Δεν ξέρουμε τι είναι. ο Άρης λέει πως είναι υβρίδιο. Κάτι ανάμεσα σε παράσιτο, εκτελωνιστή, βοηθό του Σατανά και γκαρσόνι.

«Περιμένοντας τον Επόπτη, χα», λέει ο Άρης προσπαθώντας να δημιουργήσει ατμόσφαιρα ιλαρότητας.

«Παρακαλώ», ερωτώ μελιστάλακτα: «Πού είναι ο Κύριος Επόπτης;».

Δεν παίρνω απάντηση κι αισθάνομαι βλαξ.

Κάποτε φθάνει.

Υπογράφει μια στοίβα χαρτιά που έχουν άλλες 216 υπογραφές. Τα χαρτιά τα πετάει –φλαπ- στο πλάι του πάγκου απ’ όπου τα παίρνουν οι Γραικοί κάνοντας μια μικρή κάμψη της μέσης.

Κάποτε έρχεται η σειρά μας.

«Η φωτογραφία ενός αεροπλάνου και το φιλμ της. Δημοσιογραφικό υλικό άνευ αξίας, χε, χε».

Ακολουθεί διάλογος.

«Τα φορτωτικά λένε 15 δολάρια».

«Τόσο κόστισε το πακετάρισμα ίσως» λέμε και οι δυο μαζί. Μέσα μας έχει ήδη αρχίσει να γεννιέται η Αμφιβολία. «Λες να μην κοστίζει 15 δολάρια το πακέτο και να κάνει ένα εκατομμύριο;» λέω στον Άρη. «Γιατί μας κοιτάει αυτός έτσι;»

«Σσσουτ» με κόβει ο Άρης που ξέρει. Βλοσυρός μουρμουρίζει και υπογράφει την Περιγραφή Εμπορεύματος που είχε περιγράψει περιγραφικά ο Ελεγκτής… Διαβάζουμε κλεφτά: «Φωτογραφία πολύχρωμος. Διαφάνεια εκτεθείσα εις το φως…»

«Μου θυμίζει γυναίκα βουτηγμένη στην αμαρτία» λέω στον Άρη.

«Σκάσε» λέει πνιχτά. «Μην τον προκαλείς».

Σκάω.

Επιστρέφουμε στον Ελεγκτή, ο οποίος ελέγχει τα ορνιθοσκαλίσματα των προηγουμένων. Μετά παίρνει ένα τριπλότυπο κι αρχίζει να γράφει: Αξία 25 δολάρια. Συν ναύλος. Συν ευθυγράμμιση. Συν προμήθεια αντιπροσώπου (αυτό ήταν που δεν καταλαβαίναμε. Αντιπρόσωπος δεν υπήρχε… Αν όμως υπήρχε; ρώτησε ο Άρης κι έκλεισε η παρένθεση). Συν, Συν, Συν, Συν… Ίσον: Αξίας CIF 85$.

«Καλέ, τι λέει αυτός;» ρωτάω τον Άρη.

«Θα σκάσεις, μωρέ» μου λέει «ή θες να τα χαλάσεις όλα;»

«Μας ζητάει 85 δολάρια για κάτι που δεν έχει αξία» λέω.

Στα χαρτιά προστίθενται αντιμερίες, υπερωρίες. Κάποτε το γράψιμο τελειώνει.

 Παίρνουμε τα χαρτιά και πάμε πίσω στον Επόπτη για Σφραγίδα και Υπογραφή.

Έχει ουρά.

Περιμένουμε. Κάποτε τελειώνουμε από τον Επόπτη. Μας στέλνουν στο γκισέ Ελέγχου Συναλλάγματος.

Έχει ουρά.

Περιμένουμε χαμογελώντας ηλίθια. Παίρνουμε ακόμα μια Σ και Υ.

«Τελειώσαμε» φωνάζω.

«Νομίζεις» λέει ο Άρης.

Πάμε στον Προέλεγχο. Στον Προέλεγχο υπάρχει μια νέα Ουρά. Πρέπει να γίνουν τουλάχιστον 50 διασαφήσεις. Περιμένουμε μια ώρα.

Κάποια στιγμή τα χαρτιά μας φτάνουν στα χέρια του Αρμοδίου Υπαλλήλου. Έκπληκτοι τον παρακολουθούμε να Υπογράφει και να Σφραγίζει αμέσως.

«Φοβάμαι» λέω στον Άρη.

«Κουράγιο» λέει ο φίλος μου. «Το επόμενο βήμα είναι ο Ηλεκτρονικός Υπολογιστής!» Ακούγεται ένα ντουπ. Έχω λιποθυμήσει απ’ αυτό που άκουσα.

Επιτέλους, θα αντικρίσω τη Μηχανή του Κατασκευαστή Τρερλ.

«Θα τη ρωτήσω πόσο κάνουν δύο και δύο» λέω στον Άρη. «Να δεις που θα μου απαντήσει εφτά!»

«Μπα σε καλό σου! Θα πάψεις επιτέλους;»

Με αγωνία παρακολουθούμε τα Χαρτιά μας. Φτάνουν στον Υπολογιστή από ένα παράθυρο που υπάρχει στον τοίχο πίσω από τον γκισέ.

«Αυτός είναι ο Προέλεγχος» λέει ο Άρης. «Τα Χαρτιά πάνε από τον Προέλεγχο στο Μετέλεγχο…»

«Χα, χα» ξεσπάω.

«Θα σκάσεις;» ξαναρωτάει ο Άρης.

«Μετέλεγχος… Ο Προέλεγχος του Μετελέγχου προϋπήρχε του Μετελέγχου του Προελέγχου. Το πρόβλημα που υπήρχε, από τον καιρό του Άνταμ και της Ήβ ήταν πράγματι αυτό: αν ο Προέλεγχος γέννησε το Μετέλεγχο ή vice versa…»

«Παραληρείς» σφύριξε ο Άρης. «Αν δε σταματήσεις αμέσως θα μας κάψουν στο Μετέλεγχο».

Παρακολουθούμε τα Χαρτιά. Πρέπει να διασχίσουν την απόσταση των τριών μέρων που χωρίζει το γραφείο του κ. Μετελέγχου.

Ο κ. Μετέλεγχος δεν απλώνει το χέρι του να τα πάρει (και δικαιολογημένα αφού μόνο ο Καραγκιόζης είχε χέρι 3 μέτρα) και ο μόνος τρόπος να τα πάρεις και να φτάσουν στη Μηχανή του Κατασκευαστή Τρερλ είναι να περάσεις μόνος σου πίσω απ’ το γκισέ και να τα δώσεις στον χειριστή της Μηχανής.

Την επικίνδυνη αυτή αποστολή φέρνει σε πέρας ο Άρης. Μετά από τρία λεπτά τα Χαρτιά επιστρέφουν μαζί με το αποδεικτικό είσπραξης στον κύριο Μετέλεγχο ο οποίος τα… Σφραγίζει και τα Υπογράφει!

«Τα Σφράγισε και τα Υπόγραψε!»

«Έχε εμπιστοσύνη στη Μηχανή» λέει ο Άρης, που ξέρει.

Έχουν περάσει τεσσερσήμισι ώρες. Τα πόδια μας τρέμουν από την κούραση, αλλά προχωρούμε…

«Κουράγιο! Φθάνουμε στο Ταμείο» λέει! ο Άρης.

Πληρώνουμε σε δέκατα του δευτερολέπτου.

«Τελειώσαμε. Ζήτωωω… Μπράβοο» φωνάζω.

«Θα πάψεις, μωρέ;»

Παύω. Ο Άρης λέει ότι μας έχει μείνει ο Τελικός Έλεγχος, το Καθαρτήριο.

Στον Τελικό Έλεγχο κρατάνε όλα τα Χαρτιά και μας παραδίνουν το αποδεικτικό είσπραξης. Με το αποδεικτικό είσπραξης επιστρέφουμε στο Γραφείο Αποθήκης. Εκεί γράφουν κάτι στα Βιβλία τους. Αισθάνεσαι πως, όπου να ‘ναι, θ’ ανοίξουν οι πύλες του Παραδείσου.

Με το Δέμα και Αποδεικτικό Είσπραξης φτάνεις στην Πύλη του Τελωνείου. Εκεί ελέγχουν τον αριθμό του δέματος και ένα χέρι σου παίρνει την απόδειξη. Στο διπλανό γραφείο κόβουν νέες αποδείξεις και εισπράττουν «εργατικά». Εμείς δεν περάσαμε απ’ αυτό το στάδιο γιατί δε χρειάστηκε να πάρουμε εργάτη. Η ώρα είναι 1 και 30΄. Ιδρωμένοι, εξουθενωμένοι, διαλυμένοι, ανήμποροι να το πιστέψουμε, μπαίνουμε στ’ αυτοκίνητο για το γραφείο.

«Θα φύγω* ; * *… !!;;» λέει ο Άρης. «Θα φύγω και θα ρίξω μαύρη πέτρα πίσω μου».

Αυτή τη στιγμή ο Άρης βρίσκεται στο Παρίσι. Εγώ ξεκινάω για το Τελωνείο Πειραιώς και το Τμήμα Αξιών όπου πρέπει να πείσω τον Άγιο ότι τα χαρτοφίλμ που στείλανε οι Άγγλοι συνεργάτες μου κοστίζουν 100 λίρες κι όχι 1200 όπως λέει ο Αρχάγγελος Γαβριήλ.

Οπλισμένος με θάρρος και την υπομονή του νεοέλληνα που πιστεύει ότι η φυγή δεν είναι λύση, φεύγω για ν’ αντιμετωπίσω τον Προέλεγχο του Μετελέγχου.

ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΒΑΘΑΣ