Στην αρχή νόμισα ότι ήταν τυχαίο γεγονός, ότι ο αέρας είχε σπάσει τον κορμό του νεαρού δέντρου. Όσο προχωρούσα όμως έβλεπα ότι η δουλειά είχε γίνει προσεκτικά, μεθοδικά.

Όλες οι φρεσκοφυτεμένες ελιές, όλα τα δέντρα που είχαν φυτευτεί μετά τη μεγάλη πυρκαγιά του ’74, που έκαψε το δάσος του Υμηττού, είχαν κοπεί με το κλαδευτήρι 30 εκατοστά από το έδαφος.

Μερικές από τις μικρές ελιές είχαν πετάξει κλαράκια από τις ρίζες τους. Οι περισσότερες έμοιαζαν παλούκια χωμένα στην καμένη γη.

Οι οικοπεδοφάγοι συνέχιζαν το έργο που είχαν αρχίσει με τον εμπρησμό του ’74 χωρίς κανείς να τους ενοχλεί, χωρίς κανείς να τους εμποδίζει.

Η εικόνα πάνω στο βουνό και πάνω από το βουνό είναι τραγική. Από τη μια αντικρίζεις τα παρά φύση βιασμένα προάστια της Γλυφάδας και της Βούλας πνιγμένα στο μπετόν και την αγριοπολυκατοικία με τα ροζ παράθυρα κι από την άλλη τον Υμηττό καμένο μέχρι τις πέτρες του, οργωμένο από τις μπουλντόζες, γυμνό από πράσινο, γεμάτο σκουπιδαριό.

Διάφοροι ημιάγριοι ανακάλυψαν ότι το βουνό είναι το πιο κατάλληλο μέρος για να απαλλαγούν από τα απόβλητά τους και το γέμισαν με παλιά ντιβάνια, ψυγεία, στρώματα, σπασμένα μπουκάλια, άδειες κάψουλες ενέσεων (από το Ασκληπιείο της Βούλας;) γάζες, βρώμα και ακόμα περισσότερη βρώμα.

Πάνε χρόνια τώρα που γυρίζω τον Υμηττό (μένω στους πρόποδές του) πότε με τα πόδια, πότε μ’ αυτοκίνητο, πότε με μοτοσικλέτα ανωμάλου δρόμου. Ξέρω καλά το βουνό αυτό, που αν είχε την αγάπη των 3.5 εκατομμυρίων κατάδικων της Αθήνας θα ήταν τώρα ένας πρώτης τάξεως δρυμός.

Ο Υμηττός όμως δεν την έχει. Η φωτιά του ’74 κατέστρεψε το πιο όμορφο μέρος του. Οι οικοπεδοφάγοι οργώνουν τώρα με τις μπουλντόζες την πίσω του (αθέατη) πλευρά, ανοίγοντας δρόμους που κανείς δε φαίνεται να ξέρει που πάνε και ποιος έδωσε εντολή να χαραχτούν. Σκέπτομαι, στ’ αλήθεια, πότε θα ‘ρθει και δω στην Ελλάδα η ώρα που οι πολίτες θα ενδιαφερθούν για το δεύτερο σπίτι τους που είναι η Χώρα τους.

Πότε θα απαιτήσουν (με ρόπαλα και δίκαννα) να σταματήσει η καταστροφή, το ξερίζωμα των δέντρων, το τσιμέντωμα των πάντων.

Κοιτώντας από κει επάνω σκέπτομαι ότι θ’ αργήσει πολύ. Ούτε μια γλάστρα δεν έχουν τοποθετήσει στα μπαλκόνια των αγριοπολυκατοικιών οι «ιδιοκτήτες» των τεσσαριών. Φαίνεται ότι είναι απασχολημένοι με το «σώου» της ΕΡΤ.

…Established on ILS

(και στη Γλυφάδα…)

Μια και η αεροπορία είναι η δεύτερη μεγάλη μου αγάπη (η πρώτη είναι η Αεροπορία) δεν μπορώ παρά να σκέπτομαι αεροπορικά. Από το παράθυρο του γραφείου μου στο σπίτι παρακολουθώ τ’ απογεύματα και τις νύχτες που εργάζομαι τα μεγάλα επιβατικά αεροπλάνα που έρχονται για προσγείωση στο αεροδρόμιο και στο διάδρομο 33 Right (Τον 15 Left δεν τον βλέπω αλλά τον ακούω. Οι Φαληριώτες και οι Καλαμακιώτες τον βλέπουν και τον ακούνε).

Κοιτώντας τ’ αεροπλάνα και χωρίς να το θέλω «παρακολουθώ» νοερά τη διαδικασία της καθόδου με το ραντάρ και της προσέγγισης καθώς και τις φάσεις που ανταλλάσσουν οι κυβερνήτες με το ραντάρ, τον πύργο και το έδαφος.

Χωρίς να το θέλω πάλι, σκέφτομαι αυτό που υπάρχει στο πίσω μέρος του μυαλού κάθε κυβερνήτη που περνά πάνω απ’ τις κατοικημένες περιοχές της Γλυφάδας και του Φαλήρου, Καλαμακίου… Το τι θα συμβεί στην περίπτωση μια αεροπορικής καταστροφής, μιας λαθεμένης προσέγγισης, μιας βλάβης στην απογείωση ή την προσγείωση.

Η φριχτή περίπτωση αντιμετωπίστηκε «θεωρητικά» σε μια συζήτηση που είχα με φίλους χειριστές, και το μέγεθος της καταστροφής που ξετυλίχτηκε πάνω στο τραπέζι της υπαίθριας ταβέρνας ήταν συγκλονιστικό.

Προς θεού, μην πιστέψετε ότι είμαι ένας απ’ αυτούς τους επαγγελματίες θορυβοπροξενητές που χρησιμοποιούν βαρύγδουπους τίτλους και φράσεις κάθε φορά που παρουσιάζεται μια… βλάβη στα πολύπλοκα συστήματα ενός σύγχρονου αεροπλάνου (Παράδειγμα: Μια… ατομική βόμβα πάνω απ’ τα κεφάλια μας!). Αναφέρω αυτή την περίπτωση εξετάζοντας τα γεγονότα ψυχρά, στατιστικά. Η ασφάλεια του αεροδρομίου του Ελληνικού είναι παραδειγματική, αλλά τα 747 περνούν πολύ κοντά στο πιάτο με τα κεφτεδάκια και τις ψητές μπριζόλες.

Ένα ατύχημα και θα έχουμε τουλάχιστον 1000 ψητούς ανθρώπους.

Δεν αρκεί αυτός ο λόγος για να φύγει το αεροδρόμιο από το κέντρο της πρωτεύουσας;

Ας υποθέσουμε όμως ότι δε θα «φύγει» το αεροδρόμιο, διότι κάποιος γενικός διευθυντής υπουργείου έχει διατάξει να μη γίνει ατύχημα!

Με το θόρυβο τι θα γίνει;

Υπάρχουν άνθρωποι που μένουν κοντά στο αεροδρόμιο και που πάσχουν σοβαρά από τα νεύρα τους. Ο θόρυβος είναι φοβερός και, σε ΑΝΤΙΘΕΣΗ ΜΕ ΟΛΑ ΤΑ ΑΕΡΟΔΡΟΜΙΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΚΟΝΤΑ ΣΕ ΚΑΤΟΙΚΗΜΕΝΕΣ ΠΕΡΙΟΧΕΣ, ΔΕ ΣΤΑΜΑΤΑ ΠΟΤΕ. Τα μεγάλα τζετ πετούν σ’ όλη τη διάρκεια της νύχτας, προφανώς διότι οι περίοικοι το εγκρίνουν. Αν δεν το ενέκριναν κάτι θα είχαν κάνει για να σταματούν οι πτήσεις στις 11 και να ξαναρχίζουν στις 7 το πρωί.

Είναι όμως και κάτι άλλο… Οι θάνατοι από καρδιακές προβολές. Ένας Αμερικανός ερευνητής, που μελέτησε τον αριθμό των θανάτων στην περιοχή του αεροδρομίου του Λος Άντζελες (σε ακτίνα 5 χιλιομέτρων από τον διεθνή αερολιμένα) βρήκε ότι ήταν αυξημένα κατά 19% σ’ αυτήν ακριβώς την περιοχή. Ο γιατρός Μήτσαμ εξέτασε 80.000 περιπτώσεις στις περιοχές Ίνγκλγουντ και Λένοξ και τις σύγκρινε μ’ έναν παρόμοιο αριθμό ατόμων σε μια άλλη περιοχή μακριά από αεροδρόμιο. Η «ομάδα του αεροδρομίου» είχε 40% περισσότερους θανάτους από καρδιακή προσβολή και 140% από κίρρωση του ήπατος.

«Οι ασθένειες αυτές μπορεί να μην προέρχονται από το θόρυβο των τζετ», είπε ο γιατρός, «αλλά μπορεί να επιδεινώθηκαν από την ένταση («Τάιμ» 18- 9-78)».

Θα ήταν ενδιαφέρον να εξετάσουν οι δικοί μας γιατροί από τι ασθένειες πεθαίνουν οι κάτοικοι των προαστίων γύρω από το Ελληνικό.

Υπάρχει βέβαια πάντα ο κίνδυνος να πεθάνει από βίαιο θάνατο ο γιατρός αλλά αυτό είναι μια ακόμα πλευρά της νεοελληνικής ζωής… Σαν τα σκουπίδια, τις πυρκαγιές και τα κομμένα από τη ρίζα δέντρα.

ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΒΑΘΑΣ