Θα ήθελα να απευθύνω μια παράκληση στους συναδέλφους οδηγούς που εγκαθίστανται στην αριστερή λωρίδα των δρόμων και δεν την εγκαταλείπουν, ο κόσμος να χαλάει πίσω τους. Θα ήθελα να τους παρακαλέσω να πάνε ακόμα πιο αριστερά. Ν’ ανέβουν στις διαχωριστικές νησίδες και να μπουν στο αντίθετο ρεύμα. Εκεί, θα συναντήσουν τους συναδέλφους τους πρόσωπο με πρόσωπο, θα τρακάρουν και θα απαλλαγούμε όλοι απ’ αυτούς.

Είναι τρομερό αυτό που συμβαίνει. Ανεβαίνεις προς την Κηφισιά, και : Αριστερά είναι δεκάδες αυτοκίνητα, το ένα πίσω απ’ τα’ άλλο, που κινούνται με 40 χιλιόμετρα. Στη μέση είναι λιγότερα αυτοκίνητα που πάνε με 40, είτε με 60, προσπερνώντας αυτά που είναι αριστερά. Και στη δεξιά λωρίδα δεν υπάρχει κανένα αυτοκίνητο. Μόνο, που και που, περνάει κάποιο που κινείται με 120 χιλιόμετρα!!!

Είναι αληθινό. Είναι τραγικό, αλλά είναι αληθινό. Δοκιμάστε αύριο το πρωί, και θα δήτε πως έχω απόλυτο δίκιο. Ο ταχύτερος τρόπος για να κινηθής σ’ αυτή τη χώρα είναι πηγαίνοντας δεξιά! Εκεί δηλαδή που υποτίθεται ότι πρέπει να κινούνται τα λεωφορεία, τρίκυκλα και μοτοσακό. Ε λοιπόν, δεν είναι διόλου έτσι. Δεξιά είναι η λωρίδα προσπεράσματος, η λωρίδα μεγάλης ταχύτητος, η ελεύθερη λωρίδα. Και αριστερά είναι η αργή λωρίδα!

Πειράματα

Χρειάζεται μια κάποια παρατηρητικότητα για να το καταλάβης. Όπως όλοι πιστεύεις στην αρχή ότι δεξιά θα υπάρχουν λεωφορεία, μηχανάκια και τρίκυκλες μοτοσυκλέττες. Και κάποια μέρα δοκιμάζεις να κινηθής εκεί κι ανακαλύπτεις πως είσαι απολύτως μόνος, άρχοντας της Κηφισίας, της Συγγρού, της Καλλιρρόης, της Πειραιώς, της Θησέως, της Ποσειδώνος και φυσικά των εθνικών οδών για τις οποίες η λέξη «δεξιά» είναι τελείως άγνωστη.

Για να στηρίξω αυτό το μικρό άρθρο έκανα μια σειρά πειραμάτων, χρονομετρώντας σε διάφορες ώρες, αλλά τις ίδιες ώρες κάθε μέρα, τους χρόνους που χρειαζόμουν να πάω απ’ την Αθήνα στο Μαρούσι- και συγκεκριμένα κοντά στον Παράδεισο- ακολουθώντας μια την δεξιά και μια την αριστερή λωρίδα.

Και μην πιστέψετε ότι το έκανα μία και δύο φορές. Μια ειδική εργασία με αναγκάζει να κάνω αυτή τη διαδρομή πέντε έξη φορές την ημέρα τις τελευταίες δέκα μέρες κάθε μηνός για τους τελευταίους δεκατέσσερις μήνες!

Έτσι, τα συμπεράσματά μου είναι κάτι περισσότερο από μαθηματικά αποδεδειγμένα.

Λοιπόν… ακολουθώντας το αριστερό στις 2 το μεσημέρι, κάνω να πάω απ’ την οδό Καλλιρρόης και Βούρβαχη γωνία μέχρι το Μαρούσι 30 με 35 λεπτά. Όταν ακολουθώ τη δεξιά λωρίδα, με τα λεωφορεία και τις στάσεις τους, κάνω 25 με 30 λεπτά. Όταν η ώρα είναι 8 το πρωί τότε ο χρόνος από «δεξιά» μειώνεται στα 12 λεπτά, και ο χρόνος από «αριστερά» στα 20. Αντίθετα, όταν κατεβαίνης το πρωί κατά τις 8.30΄ με 9 τα πράγματα έχουν ακόμα μεγαλύτερες διαφορές!

Από δεξιά κάνεις 15 λεπτά και από αριστερά πλησιάζεις τα .. 25!! Όλα αυτά αποδεικνύουν ένα πολύ απλό πράγμα. Ότι η αριστερή λωρίδα είναι η αργή λωρίδα- ενώ θα έπρεπε να είναι η λωρίδα ταχείας κυκλοφορίας- και η δεξιά λωρίδα δεν είναι η αργή λωρίδα, όπως λέει ο έρημος ο Κ.Ο.Κ. και όπως φαίνεται να πιστεύη ο περισσότερος κόσμος.

Για κλάματα

Το φαινόμενο είναι φαινόμενο για κλάματα και δεν κάνει τίποτα άλλο απ’ το να φέρνη στην επιφάνεια το χάος που υπάρχει στους δρόμους μας, την έλλειψη κοινής λογικής και, πάνω απ’ όλα, την έλλειψη αυτοκινητιστικής συνειδήσεως.

Γιατί δεν πιστεύω να πιστεύετε ότι είναι σωστό και ασφαλές να κινήται ένας οδηγός στο δεξιό του δρόμου με 60 χιλιόμετρα και να προσπερνά τους άλλους με μια διαφορά τριάντα χιλιομέτρων, τους οδηγούς που υποτίθεται ότι κινούνται στην ταχεία λωρίδα κυκλοφορίας.

Και να ήταν μόνο αυτό, κάτι θα γινόταν. Δύο- τρεις οδηγοί θα ανεκάλυπταν το μυστικό και θα πήγαιναν στις δουλειές τους πιο γρήγορα και με μεγαλύτερη ασφάλεια.

Αλλά!

Αν υποθέσουμε ότι θέλεις να είσαι τυπικός και να προσπεράσης από αριστερά τότε παίρνεις σαν απάντηση ανοιχτές παλάμες και αντίχειρες υψωμένους που σου λένε ότι αν θέλης να προσπεράσης να το κάνης από δεξιά και να κόψης συνάμα και το κεφάλι σου.

Άσχημο παιγνίδι

Κατάσταση φαιδρή, αστεία, τραγική, ανυπόφορη, επικίνδυνη, γελοία,,  που αντί να διορθώνεται χειροτερεύει μέρα με τη μέρα, καθώς όλο και περισσότερα «τζίνια» κάνουν τον σαλίγκαρο στο Χολαργό και μαθαίνουν «παπαγαλία» τα σήματα για να πάρουν δίπλωμα και να βγουν στους επικίνδυνους ήδη δρόμους μας.

Οι ταχύτητες, τα ραντάρ, τα «τρέχετε με 70 σε ζώνη 60 χιλιομέτρων, τα στοιχεία σας παρακαλώ», τα «μέτρα», τα ημίμετρα, τα πάντα, που τα παρακολουθούμε με ένα ελαφρό χαμόγελο, ωχριούν μπροστά στον παρανοϊσμό που υπάρχει στη καθημερινή μας οδήγηση «με 40» ».

Όλα αυτά είναι τα πράγματα που μας κάνουν να σκεπτόμαστε ότι κάποιος, κάπου, παίζει ένα Πολύ Άσχημο Παιχνίδι στους Έλληνες οδηγούς και αυτόν τον κάποιο θέλουμε να τον βρούμε. Ίσως να μην είναι κάποιος και να είναι «κάποιοι».

Ίσως να είναι οι κύριοι συνάδελφοι που με μούντζωσαν, μ’ έβρισαν , μου σήκωσαν το χέρι και μου έδειξαν δεξιά.

Τους οποίους ευχαριστώ απ’ τα βάθη της καρδιάς μου, τους οικτίρω απ’ τα βάθη του ταραγμένου στομαχιού μου και τους πληροφορώ ότι έχω ανακαλύψει τον Τρόπο!

Τους περνώ από δεξιά και φεύγω μακρυά τους, πριν προλάβουν να μου στείλουν το πενταδάκτυλο επισκεπτήριό τους.

         Κώστας Καβαθάς

Αλλά απάντηση δεν πήραμε

Δυο εβδομάδες πριν, αφιερώσαμε μια ολόκληρη σελίδα σ’ ένα θέμα γνωστό πια σ’ όλους μας. Στο θέμα της οδικής ασφαλείας και των ατυχημάτων. Στη σελίδα αυτή θέσαμε δέκα ερωτήσεις προς «όποιον ήθελε ενδιαφερθή», αλλά απάντηση δεν λάβαμε. Δύο πράγματα λοιπόν πρέπει ή μπορούμε να υποθέσουμε. 1^ον) Ότι αυτά που ρωτήσαμε δεν αξίζουν απαντήσεως και 2^ον) Ότι αυτά που γράψαμε δεν τα διάβασε κανείς, τουλάχιστον απ’ αυτούς που έπρεπε να τα διαβάσουν.

Για το πρώτο, έχουμε την ισχυρή εντύπωση ότι μάλλον δεν κάνουμε λάθος στις ερωτήσεις μας και ότι πρέπει να αξίζουν μιας κάποιας απαντήσεως, εκτός πάλι αν δεν έχουν τι να μας απαντήσουν!

Για το δεύτερο δεν έχουμε να πούμε παρά ότι αυτά τα πράγματα πρέπει να διαβάζονται απ’ τους αρμοδίους, γιατί διαφορετικά δεν κάνουν τη δουλειά τους όσο καλά την κάνουν οι δημοσιογράφοι.

Και οι δυο περιπτώσεις είναι μάλλον θλιβερές, μια και υποτίθεται πως η σελίδα αυτή- όπως και άλλες- δεν υπάρχουν στο περιοδικό για να γράφουμε μόνο για καρμπυρατέρ και βίδες, αλλά για να προσφέρουν κάποια βοήθεια στους αρμοδίους και στους ίδιους τους οδηγούς. Όταν λοιπόν οι κρίσεις τους και οι προτάσεις τους «σνομπάρονται», τότε η χρησιμότητά τους είναι αμφισβητήσιμη. Οι μόνοι που φαίνεται να τις παρακολουθούν με μεγάλο ενδιαφέρον είναι οι αναγνώστες- οδηγοί των «Ε» που με τα γράμματά τους και τα τηλεφωνήματά τους στον υπογράφοντα αποδεικνύουν ότι η στήλη βαδίζει στον σωστό δρόμο.

Κυριακή:

Τρίωρη μάχη στο Τατόι

Επιτέλους έφθασε! Ο μεγάλος αγώνας των τριών ωρών στο σιρκουϊ του Τατοΐου. Ο αγώνας είχε αναβληθεί για δυο εβδομάδες για λόγους τεχνικούς και θα γίνει οπωσδήποτε- ελπίζουμε!- μεθαύριο, Κυριακή. Θα λάβουν μέρος σχεδόν όλοι οι οδηγοί, ακόμα και άνθρωποι που δεν τρέχουν πολύ συχνά κι αυτό, γιατί όλοι θέλουν να τιμήσουν με την παρουσία τους τη μνήμη του Γιάννη «Μαύρου»- Μεϊμαρίδη. Γίνονται συνεννοήσεις για να τρέξη ο Σπύρος Τσινιβίδης με την Πόρσε 911R, με την οποία ο Ζεράρ Λαρούς είχε έλθει τρίτος στον Γύρο της Γαλλίας, αλλά αυτό δεν είναι απόλυτα σίγουρο.

Όλοι οι άλλοι αγωνιζόμενοι θα βρίσκονται εκεί και προμηνύεται μια θαυμάσια Κυριακή, εκτός αν την ημέρα εκείνη ανοίξουν οι ουρανοί και παρακολουθήσουμε ακόμα ένα «βρεγμένο» Τατόι!

Να έχετε υπ’ όψη σας ότι για να μπήτε στο αεροδρόμιο πρέπει να αγοράσετε εισιτήρια, που θα προμηθευτήτε από την ΕΛΠΑ ή από ταμεία στις εισόδους του αεροδρομίου.

Μη ξεχάσετε να πάρετε μαζί σας πολλά ρούχα, γιατί θα κάνη ένα κάποιο κρύο και μη ξεχάσετε να πάρετε αδιάβροχα και ομπρέλες γιατί είναι πιθανό να γίνετε «πάπια»!