ΑΥΤΟΣ  είναι ένας πάρα πολύ μεγάλος τίτλος, ε; Σαν αμερικάνικο φιλμ, του τύπου ‘‘Πώς έμαθα να’’. Ένας μεγάλος τίτλος όμως ταιριάζει στις μεγάλες στιγμές που πέρασα αυτόν τον τελευταίο καιρό. Στιγμές, που μ’ έκαναν να σκέπτομαι ότι μερικούς μήνες είναι καλύτερα να μένεις στο κρεβάτι.

Αλλά καλύτερα να σας τα διηγηθώ απ’ την αρχή. Στις 24 Ιανουαρίου μπήκα στην κλινική για μια σημαντική εγχείρηση. Την 1η Φεβρουαρίου βγήκα από το νοσοκομείο ενώ κανονικά έπρεπε να έχω μείνει μέσα.

Το απόγευμα της 1ης μπήκα στ’ αυτοκίνητό μου για να πάω στο σπίτι μου. Έφθασα σε κάποια ‘‘φώτα’’. Σταμάτησα διότι ήταν κόκκινα και χρησιμοποίησα το δείκτη πορείας του αυτοκινήτου μου για να δείξω σ’ όλο τον επερχόμενο κόσμο ότι θα έστριβα δεξιά. Μόλις πρασίνισε το περιβάλλον, έβαλα πρώτη, πάτησα το γκάζι, έστριψα δεξιά και μετά, οι λειτουργίες του εγκεφάλου μου βραχυκύκλωσαν για ένα δέκατο του δευτερολέπτου κι έστριψα ελαφρά αριστερά με την αόριστη πρόθεση να πάω ίσια.

Το αυτοκίνητο που ερχόταν πίσω μου βρήκε στο δρόμο του το εμπρός τμήμα του αριστερού μου ‘‘φτερού’’ και, όταν ο θόρυβος κόπασε και τα γυαλιά από το φανάρι κατακάθισαν, ο οδηγός του κατέβηκε και με ρώτησε τι στο διάβολο έπαθα κι έκανα ένα τόσο ηλίθιο πράγμα. Δεν απάντησα τότε κι ένα μήνα αργότερα εξακολουθώ να μην μπορώ να απαντήσω.

Η ζημιά ήταν μικρή αλλά η πράξη ήταν απαράδεκτη, γι’ αυτό άρχισα να οδηγώ με μεγάλη προσοχή, πιστεύοντας ότι αφού συνέβη μια θα μπορούσε να συμβεί κι άλλη φορά.

Πέρασαν μερικές ημέρες στις οποίες δεν έγινε τίποτα το ιδιαίτερο, εκτός από το ότι μας έκλεψαν δυο μοτοσικλέτες -όπως ήδη διαβάσατε- από το γραφείο.

Και, ένα βράδυ, πήγα μ’ ένα φίλο στην Πάρνηθα για να δούμε πώς πάει από χιόνι, με σκοπό ν’ ανέβουμε την Κυριακή με δυο ‘‘σνόουμομπίλς’’ που δεν είναι παρά έλκηθρα που κινούνται με μηχανές αντί για σκύλους.

Το βουνό είχε πολύ χιόνι, το είδαμε, αποφασίσαμε πού θα πάμε και κατεβήκαμε. Εκεί που κατεβαίναμε με τριάντα ακριβώς χιλιόμετρα, φθάσαμε σ’ ένα σημείο του δρόμου που είχε μια πολύ ανοιχτή καμπύλη (γύρω στις 160^ο). Έστριψα το τιμόνι και το αυτοκίνητο πήγε ίσια προς το τοιχάκι αριστερά. Ο πάγος ήταν πιο λείος απ’ το γυαλί. Πάτησα γκάζι κι οι τροχοί γύρισαν ‘‘τρελά’’ παρ’ όλη την πρόσθια κίνηση.

Το τοιχάκι ήρθε πιο κοντά και η μετωπική σύγκρουση μεταφράστηκε γρήγορα σε χιλιάδες δραχμές. Τράβηξα το χειρόφρενο και χτύπησα με το αριστερό φτερό. Το ίδιο που είχα χτυπήσει λίγες ημέρες πριν.

Ο συνεπιβάτης μου δεν πίστευε τα μάτια του και τ’ αφτιά του. Ήταν αδύνατον να τρακάρεις με 30 χιλιόμετρα. Και όμως είχε γίνει.

Είχα ήδη αρχίσει να χάνω το θάρρος μου. Πίστευα ότι το επόμενο βήμα θα ήταν να με πατήσει ένα αεροπλάνο. Γύρισα σπίτι, άφησα το χτυπημένο αυτοκίνητο στο γκαράζ και κλείδωσα τη μοτοσικλέτα. Αν ‘‘τρίτωνε’’ σε δυο τροχούς, τα πράγματα θα ήταν σκούρα… Την Κυριακή πήγαμε στην Πάρνηθα με τα ‘‘σνόουμομπιλς’’. Για δουλειά (φωτογράφηση, δοκιμή) και για μικρή εκδρομή.

Φτάσαμε στις 9. Στις 10 είχα πέσει κι είχα πάθει θλάση των μυών γύρω στα αριστερά μου πλευρά. Στις 11 ξανάπεσα και έπαθα θλάση μυών στο δεξί μου πόδι. Στις 12 τα μαζέψαμε και φύγαμε. Αν συνέχιζα μ’ αυτόν το ρυθμό, μέχρι τις 2 θα είχα σπάσει σίγουρα το κεφάλι μου.

Από εκείνη την Κυριακή δεν έχει συμβεί τίποτα το σοβαρό. Κι αυτό, γιατί κάθομαι στην καρέκλα του γραφείου μου από το πρωί μέχρι το βράδυ και κάποιος άλλος οδηγεί.

Βέβαια, υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να σπάσει το πόδι της καρέκλας ή να κοπεί το σύρμα του ασανσέρ ή να με πατήσει εκείνο το αεροπλάνο που σας έλεγα…

Σοβαρά όμως… Τι είναι αυτό που προκαλεί αυτή τη σειρά των γεγονότων; Κάπου διάβαζα ότι υπάρχουν κύκλοι στη ζωή των ανθρώπων, κύκλοι με καλές και κακές ημέρες. Με μέγιστη κι ελάχιστη απόδοση…

Μπορεί να συμβαίνει κάτι τέτοιο στους σημερινούς ανθρώπους; Κι αν ναι, τι πρέπει να κάνουν για να το αποφύγουν; Ίσως κάποιος από τους αναγνώστες της στήλης που έχει τις απαραίτητες γνώσεις να μπορεί να μου δώσει μια απάντηση.

Στις τριάντα αυτές ημέρες έκανα περισσότερα λάθη απ’ ό,τι σ’ όλη μου τη ζωή. Παρά λίγο να μείνω… μισός! Γι’ αυτό σας λέω ότι, καμιά φορά είναι καλύτερα να μένεις στο κρεβάτι. Επειδή όμως κανείς μας δεν μπορεί να μείνει ξαπλωμένος, ζητά τα φώτα κάποιου ιατρού- αναγνώστη. Γιατί, όλο και περισσότεροι γνωστοί και φίλοι παραπονιούνται ότι έχουν στιγμές που δεν είναι ‘‘εκεί’’, είτε όταν οδηγούν, είτε όταν εργάζονται, είτε όταν περνούν λίγες ώρες στη θάλασσα ή το βουνό…

ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΒΑΘΑΣ

Κάθε 7 μέρες

·        Ξαναρχίζουν οι αγώνες! Υπεγράφη η απόφαση και στις 7 Απριλίου (χωρίς η ημερομηνία να είναι επίσημη) έχει Τατόι. Απ’ ό,τι γνωρίζουμε αυτή τη στιγμή, θα γίνουν έξι αγώνες για κάθε ένα από τα Πρωταθλήματα Ταχύτητος, Ράλλυ, Αναβάσεων και Μότο- Κρος.

Μεγάλο ενδιαφέρον πρέπει να παρουσιάσει το Πρωτάθλημα ταχύτητος που θα γίνει στο Τατόι, του οποίου το πίσω τμήμα έχει- επιτέλους- στρωθεί με άσφαλτο αρίστης ποιότητος.

Να δούμε πόσος κόσμος θα εμφανισθεί τώρα, μετά την μακροχρόνια ανάπαυλα. Κι ακόμη, πόσοι θεαταί θα ανεβούν και πόσες εταιρίες θα ενδιαφερθούν να υποστηρίξουν αυτοκίνητα και οδηγούς.

Πιστεύω ότι όλα θα πάνε καλύτερα όταν αρχίσει να ρέει το πετρέλαιο της Θάσου.

·        Συνεχίζονται με διαρκώς αυξανόμενο ρυθμό τα κρούσματα των παραβιάσεων του ερυθρού σήματος. Ας καθίσουν επιτέλους αστυνομικοί με πολιτικά στις διασταυρώσεις για να δουν το όργιο της εγκληματικής αδιαφορίας ιδιαίτερα των ταξιτζήδων. Τουλάχιστον πέντε αυτοκίνητα περνούν με κόκκινο σε κάθε αλλαγή σήματος κάτω από το γραφείο μου στη διασταύρωση της Βουλιαγμένης με την Καλλιρρόης.

·        Αν υπήρχαν αυτοκίνητα στην αγορά (που δεν υπάρχουν) κι αν η βενζίνη ήταν φθηνή (που δεν είναι) θ’ αγοράζατε το νέο Φόρντ Κάπρι; Το Κάπρι ΙΙ έχει πολύ πιο απαλές γραμμές από το Κάπρι Ι και περισσότερο χώρο για αποσκευές χάρη στην τρίτη πόρτα που υπάρχει τώρα πίσω.

Όπως και με τα άλλα αυτοκίνητα της Φόρντ, έτσι και τώρα το Κάπρι προσφέρεται με κινητήρες 1.300, 1.600, 2.000, 2.300 και 3.000 κυβικών εκατοστών.

Κάτω απ’ το όμορφο αμάξωμα το Κάπρι ΙΙ δεν έχει καμία διαφορά από το Κάπρι Ι. Η ανάρτηση είναι ίδια και μόνο το μετατρόχιο αυξήθηκε πίσω κατά 2-3 ίντσες. Ιδιαίτερη προσοχή έχει δοθεί στην παθητική ασφάλεια με την τοποθέτηση ράβδων τετραγωνικής διατομής στις πόρτες και στην οροφή…

·        Η σιωπή τους προς απάντησίν μας! Σιωπούν οι ασφαλιστικές εταιρίες (είδαμε μόνο ότι ζητούν αύξηση των ασφαλίστρων), σιωπούν οι ‘‘αρμόδιοι’’, σιωπούν οι παρέχοντες διπλώματα… Πού να μπλέκουν τώρα με τους δημοσιογράφους… Τι τους ενδιαφέρει αυτούς αν κατέχουμε το ρεκόρ των βλακωδών θανάτων;

Αφού καλά είμαστε έτσι…