Μετά από μισόν αιώνα (ακριβώς) από τότε που άρχισα να υπηρετώ την πανεπιστημιακή παιδεία, και μετά απ’ τους όποιους αγώνες (στους οποίους έχω συμμετάσχει, με νού καί με χέρια) κατά του πολιτικού κονφουζιονισμού, αισθάνομαι ότι έχω υποχρέωση να ξαναβάλω τις φωνές:
Τί είναι πάλι ετούτη η βαθύτατα αντιλαϊκή θεατρική παράσταση που παίζεται τους τελευταίους μήνες γύρω απ’ το θέμα «ελληνικό πανεπιστήμιο»; Με όσην μου απόμεινε φωνήν, διαμαρτύρομαι για την περί ιδιωτικών λέει πανεπιστημίων μπουζουριέρα: Εδώ το ελληνικό πανεπιστήμιο βουλιάζει από μέσα-του, κι εμείς αλλού τοποθετούμε τους φωνακλάδικους καβγάδες μας…
1. Το Ασυλον καταπατείται τρείς φορές τη βδομάδα: Η βίαιη εισβολή φοιτητικών ομάδων στους τόπους εργασίας (υπαλλήλων, τεχνιτών, δασκάλων και διοικήσεων), καθώς και οι καθημερινές απειλές κατά των διαφωνούντων, συνιστούν καραμπινάτη παρεμπόδιση παραγωγής και διάδοσης ιδεών και γνώσεων στο Πανεπιστήμιο. Αυτήν ακριβώς την παρεμπόδιση ηθέλησε να αναστείλει ο περι Ασύλου Νόμος – κι ο μόνος φόβος παλαιότερα ήταν βέβαια η Αστυνομία. Τώρα που η Αστυνομία (τα τελευταία 30 χρόνια) ΟΥΔΕΠΟΤΕ παρεμπόδισε το πανεπιστημιακό έργο, τώρα που το έργο αυτό (αυθαίρετα και βίαια) παρεμποδίζεται απο μέλη της πανεπιστημιακής Μή-Κοινότητας, τώρα λέγω βουλιάξαμε. Τον δε αντίλογό-σας οτι τάχα αυτά τα επονείδιστα γεγονότα είναι «για το καλό της Παιδείας», να πάτε να τον πείτε στους πολύχρωμους και μπαγιάτικους οπαδούς των ευρωπαϊκών ολοκληρωτισμών. Διάβολε, πώς είναι δυνατόν με τη μόνιμη βία, την εξωπέταξη και τον τραμπουκισμό κατά των Δασκάλων να μπορεί να υπηρετηθεί ενα ιδεώδες;
Και ποιός, πότε και με τί εμπειρία, ειδίκευση και ευθύνη το μελέτησε αυτό το «ιδεώδες», ώστε να έχει καταλήξει στο μεταφυσικό αλάθητον – ακυρώνοντας για χάρη-του τη λειτουργία του Πανεπιστημίου; Κι όχι για μιά βδομάδα κάθε 5 χρόνια (όπως λ.χ. στη Γαλλία), αλλά για 2 μήνες κάθε 6 μήνες. Ο επαναστατικός επαρχιωτισμός σ’ όλο-του το μεγαλείο…
2. Η Δημοκρατία προοδεύει στην ελληνική κοινωνία, αλλά έχει προ πολλού καταργηθεί στα ελληνικά πανεπιστήμια. Η αντιπροσωπευτικότητα των φοιτητών που συμμετέχουν στη διοίκηση (ή στην παρεμπόδιση της διοίκησης, το ίδιο είναι), είναι διάτρητη. Πρώτον διοτι ουδείς εγγυάται την δημοκρατική ορθότητα των φοιτητικών συνελεύσεων (προσκλήσεις, απαρτίες, διαδικασίες, αντιδημοκρατικός τσαμπουκάς, κ.ά.). Δεύτερον διότι συχνά δέν στέλνονται έγγραφες εξουσιοδοτήσεις εκπροσώπων. Τρίτον διοτι συχνότατα όποιος γουστάρει (φοιτητής ή μή) μπουκάρει στη συνεδρίαση των οργάνων διοίκησης, όπου συμμετέχει ή ασχημονεί.
Αλλά η διάτρητη αντιπροσωπευτικότητα δέν είναι το μόνο έλλειμμα δημοκρατίας μέσα στο πανεπιστήμιο: Το χειρότερο είναι η κατα συχνά δυστυχώς διαστήματα εκτόξευση άμεσων ή έμμεσων απειλών κατά των άλλων μελών της πανεπιστημιακής Μή-Κοινότητας, κατά των Διδασκόντων δηλαδή. (Των απειλών αυτών βεβαίως διαφεύγουν όσοι Δάσκαλοι αιδημόνως σιγούν ή εξωπετάγονται αδιαμαρτύρητα.)
Εάν τα απαράδεκτα αυτά Αντιδημοκρατικά φαινόμενα συνέβαιναν σε Εργατικό Συνδικάτο, θα είχαν κατασταλεί άμεσα: Απ’ τη διοίκηση του Συνδικάτου ή απ’ τη Γ.Σ.Ε.Ε. ή απ’ την Δικαιοσύνη. Στο Πανεπιστήμιο (κατ’ αναλογίαν), οι μέν Πρυτανείες ποιούν την νήσσαν εξ ανάγκης, το κατα τα άλλα λαλίστατον Υπουργείο Παιδείας καμώνεται οτι τα αγνοεί, η δε Δικαιοσύνη είναι μή προσβάσιμη για τους τλήμονες πανεπιστημιακούς – διότι «Ασυλον (σου λέει) θα το… ποινικοποιήσεις;».
Ιδού γιατί σας λέω οτι γίναμε όλοι ξεδιάντροποι – θύτες και θύματα.
Κι ύστερα, τί όνειδος Δημοκρατίας είναι τούτο όταν το δικό-μου συνδικαλιστικό Σωματείο δέν έχει κηρύξει απεργία, οι «εκπρόσωποι» όμως ενος άλλου «σωματείου» με… απεργούν δια της βίας, πετώντας-με στον δρόμο; Χωρίς να αισχύνονται για την αντιδημοκρατική-τους συμπεριφορά, σου απαντούν (οι ανίδεοι) «μα, είναι πολιτικό το θέμα» (sic!).
Βεβαίως, τα φαινόμενα αυτά προέρχονται πάντοτε απο φοιτητικές μειονότητες, ενώ η συντριπτική πλειονότητα των φοιτητών μας δέν συμμετέχει σ’ αυτές τις αντιπανεπιστημιακές ασχήμιες, αλλ’ ούτε και τις καταδικάζει! Διοτι απουσιάζει απ’ τις αντίστοιχες φοιτητικές συνελεύσεις όπου αργά την νύχτα παίρνονται οι σχετικές αποφάσεις – εν ονόματι ΟΛΩΝ των απόντων. Γιατί απουσιάζουν; Είτε διοτι δέν αντέχουν στις συνθήκες αυτού του αθλήματος, είτε διοτι πάσχουν καί αυτοί απ’ τον ίδιο ραγιαδισμό όπως όλοι μας.
3. Ητανε το κλήμα στραβό, το τρώει και το βόδι: Μικρή και υποανάπτυκτη Χώρα είμαστε, δέν έχομε (έτσι κι αλλιώς) μεγάλη Επιστήμη – κι ας μή γίνει (σήμερα) λόγος για την συντεχνία-μου των Διδασκόντων (εμείς καμωνόμαστε πως είμαστε εκτός κρίσεως). Κι εκεί απάνω που πάει να γίνει η στροφή, με νύχια και με δόντια, εκεί νά και μας προκύπτουν οι εθνοσωτήριες «καταλήψεις», «στάσεις», «πορείες», «προληπτικά κλεισίματα», και ακυρώνουν περίπου το 30% του συνολικού διδακτικού έργου. Οχι το 3% (που θα ήταν ήδη κρίσιμο και πολύτιμο) αλλα το δεκαπλάσιό του. Κι όλοι μαζί απο κοινού αδιαφέροντος κινούμενοι, παρανομούμε μονίμως υπογράφοντας οτι δήθεν πραγματοποιήθηκαν οι ελάχιστες 13 διδακτικές βδομάδες ανα εξάμηνο. Ψεύδος βέβαια. Ψεύδος όμως το οποίο ΟΥΔΕΠΟΤΕ το θυμούμαστε όταν αναλύομε (υψιπετώς) την πανεπιστημιακή-μας κατάντια.
4. Την (έμμονη πλέον) καταστροφή δημόσιας περιουσίας μέσα στα πανεπιστήμια, την έχομε φάει στην περήφανη μάπα μας, τριάντα χρόνια τώρα. Γιατί το αιδήμον Υπουργείο δεν ανακοινώνει τις ετήσιες στατιστικές αυτής της κυριολεκτικά απίστευτης αιμορραγίας των φορολογουμένων; Μα, υποθέτω διοτι δύσκολα θα βρεί φιλικούς χώρους για να δημοσιεύσει αυτά τα στοιχεία.
Με όλα τούτα τα δεδομένα, συνιστά φαρισαϊσμόν η ερώτηση «γιατί δεν πάει μπροστά το ελληνικό πανεπιστήμιο». Σας ερωτώ κι εγώ με τη σειρά μου: Εάν ανάλογα φαινόμενα συνέβαιναν στη φαμίλια σας, στα χωράφια σας, στο μαγαζί σας, στην επιχείρησή σας – θα είχατε ποτέ θέσει την αφελή ερώτηση «γιατί δεν πάει καλά το μαγαζί»;
Ετούτα δε όλα ΔΕΝ είναι βεβαίως θέματα παιδείας – είναι θέματα Απαιδείας πολιτικής. Αρα δέν είναι δουλειά των Δασκάλων – είναι αντικείμενο ευθύνης των Βουλευτών, εκείνων δηλαδή που αντιπροσωπεύουν τον Λαό που είναι μάλλον αδιάφορος έναντι των απωλειών χρήματος, καλλιέργειας και ανάπτυξης, τις οποίες συνεπάγονται όλα ετούτα τα (μοναδικά στην Ευρώπη) τερτίπια.
Δύο πράγματα συμβαίνουν, αγαπητοί μου. Είτε όλα τούτα τα αγνοεί ο ελληνικός λαός και τα ελληνικά ΜΜΕ – οπότε έχομε οξύτατο έλλειμμα ευφυΐας. Είτε όλοι τα ξέρουν (το και πιθανότερο), και βουλιάζομε μέσα στον ραγιαδισμό μας (τα είχε προβλέψει κι ο Ιονέσκο με τους ρινώκερους) ή μέσα στην επαναστατική απολιτικότητά-μας. Και επιτρέψτε-μου να σας θυμίσω οτι η Δημοκρατία δέν αναγνωρίζει πολίτες πρώτης κατηγορίας, με βάση το κριτήριο της ηλικίας: Οταν η «επανάσταση» γίνεται τρείς φορές τον μήνα επι τριάντα χρόνια, κάποιο απολιτικό σύνδρομο μου μυρίζει εμένα. Μια άγνοια δηλαδή της απέραντης περιπλοκής των πολιτικών πραγμάτων και των συμφερόντων του «υπόλοιπου» λαού…
Τί προτείνω; Είναι απλό: Να σταματήσει αμέσως η περι ιδιωτικών πανεπιστημίων μπουζουριέρα («άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε»), και ν’ ασχοληθεί επιτέλους η Βουλή των Ελλήνων με την ΚΥΡΙΑ μάστιγα του ελληνικού πανεπιστημίου. Κι αμέσως μετά, θά ‘ρθει η ώρα για τη γούνα α) των Διδασκόντων και β) των Κενταύρων του Υπουργείου Παιδείας. Υπο τον όρον οτι τα ράμματα θα ράβονται πάντοτε μέσα στη Βουλή των Ελλήνων. Τέρμα οι υπεκφυγές.
Υ.Γ.: Παρακαλώ όσους διαφωνούν με τις απόψεις-μου, να έχουν την καλοσύνη να χτυπήσουν κατα προτίμηση τις απόψεις μου, κι όχι τα τζάμια του Γραφείου μου.
Ο κ. Θεοδόσης Π. Τάσιος είναι ομότιμος καθηγητής του Εθνικού Μετσοβίου Πολυτεχνείου. |
RSS - Posts
12 Comments
Είμαι φοιτητής του ΕΜΠ. Πάντα αναρωτιόμουν πώς είναι δυνατόν οι φοιτητές να κάνουν κουμάντο στα Πανεπιστήμια. Παρομοιάζοντας, είναι σαν οι μαθητές Γυμνασίου και Λυκείου να αποφασίζουν ποιός θα είναι ο Γυμνασιάρχης/Λυκειάρχης. Αδιανόητο, γελοίο. Δυστυχώς, τα ελληνικά Πανεπιστήμια έχουν γίνει εκτροφεία μελλοντικών κομματικών στελεχών. Της ΝΔ (ΔΑΠ-ΝΔΦΚ), του ΠΑΣΟΚ (ΠΑΣΠ), του ΚΚΕ (ΚΝΕ), της Αριστεράς (ΕΑΑΚ), όλων. Βεβαίως, δεν μπορούν όλοι οι οσφυοκάμπτες συμφοιτητές (που νομίζουν ότι έγιναν και κάτι επειδή το παίζουν κομματάρχες) να απορροφηθούν από τους κομματικούς στρατούς, και κάποια μέρα έντρομοι ανακαλύπτουν ότι περισσεύουν, πετάγονται στα σκουπίδια. Η μεγαλύτερη ευθύνη, η οποία δεν αναλαμβάνεται από τους υπεύθυνους, είναι των Καθηγητών και των Πρυτάνεων. Όπως στον Στρατό για ό,τι συμβαίνει στις μονάδες υπεύθυνοι είναι οι Διοικητές και όχι ο Α/ΓΕΕΘΑ ή ο Πρωθυπουργός, έτσι και η ευθύνη για τα συμβάντα στα Πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ ανήκει στους Καθηγητές και στους Πρυτάνεις. Σε μια κλίκα που απορρίπτει αιτήσεις Καθηγητών, αναγνωρισμένους στην Αμερική, να δουλέψουν στην Πατρίδα τους, στα Πανεπιστήμια της Ελλάδος, τάχα διότι δεν έχουν τα απαραίτητα προσόντα που απαιτεί η προκηρυχθείσα θέση. Σε μια συντεχνία που “σπρώχνεται” από κόμματα και κυβερνήσεις. Όταν οι Καθηγητές και οι Πρυτάνεις όχι μόνο δεν αγωνίζονται να διασώσουν τον “οίκο” τους αλλά αποδέχονται αυτές τις καταστάσεις, δεν δικαιούνται να περιμένουν να τους “σώσει” το Υπουργείο Παρα-Παιδείας, σαν Ιππότης καβάλα σε άσπρο άλογο.
Κ. καθηγητά, εύγε θα το θάρρος σας, να τα βάλετε με τους άπλυτους νεάντερταλ που ορίζουν την ακαδημαϊκή παιδεία εδώ και 30+ χρόνια. Είχα την ατυχία να περάσω στο πανεπιστήμιο το 1979, όταν γίνανε οι κινητοποιήσεις για τον 815 νόμο-πλαίσιο του Ράλλη. Έκανα 2 μήνες μάθημα εκείνη την χρονιά. Με το νυν κουμπάρο μου είχα παραστεί σε γενική συνέλευση της ιατρικής όπου δύο αριστερές παρατάξεις διαφωνούσαν άν: 1) Θα κρατούσε η αποχή μέχρι τις διακοπές των Χριστουγέννων και μετά θα αποφασίζανε την συνέχεια, 2) Θα αποφασίζανε μετά τα Χριστούγεννα την συνέχιση της αποχής.
Δεν κάνω πλάκα, η συνέλευση κράτησε μέχρι τις μικρές ώρες και απόφαση δεν βγήκε.
Η κατάσταση τώρα είναι πολύ χειρότερη, απ’ότι ακούω. Καλό κουράγιο.
Πάντως εγώ εκείνη την εποχή έζησα (την πρώτη μου) παρόμοια φρίκη με τους ‘συνελευσιαζόμενους’ και έκανα μπράφ πέρα και δεν ξαναπάτησα ποτέ!
Επιτέλους ρε πούστη μου να πεί κάποιος τα πράγματα με το όνομά τους. Μια απορία μόνο κύριε Καθηγητά: Αυτά που γράφετε τα έχετε πεί (εσείς ή και κάποιος άλλος ή άλλοι) ποτέ στις συνελεύσεις της ΠΟΣΔΕΠ; Θεωρώ δεδομένο οτι οι συνάδελφοί σας δεν μπορεί να είναι τόσο κάφροι ώστε να μην τα γνωρίζουν ή να τα λαμβάνουν υπ’ όψιν,… ή μήπως όχι. Αν ισχύει η δεύτερη περίπτωση, τότε είναι βέβαιον οτι δεν υπάρχει θεραπεία. Καλλίτερα να κλείσουν τα Ελληνικά Πανεπιστήμια γιατί είναι βέβαιον οτι δεν παράγουν πλέον επιστήμονες (έστω και κατ’ επίφασιν ή κατ’ ελάχιστον) αλλά αγύρτες.
Θα ήταν μια παρηγοριά αν διαφωνούσα σε κάτι……. Να πω και ένα άσχετο-σχετικό. Αισθάνομαι πάρα μα πάρα πολύ τυχερή που ζώ σε μία χώρα, που 1) οι εργαζόμενοι στην Εταιρεία Ηλεκτρισμού νοιάζονται για το πορτοφόλι μου, 2) οι γιατροί να έχω ένα καλό σύστημα περίθλαψης όπου δεν θα πληρώνω τίποτε, ούτε καν το ευτελές ποσό των 5 ευρώ, 3) οι εργαζόμενοι στα ΜΜΜ να μην πληρώνω εισιτήριο 4) οι φαρμακοποιοί, να είναι λίγοι! ώστε να με εξυπηρετούν, ξέρετε τώρα συμβουλές κλπ. αντιβιοτικά κατα βούληση (μόνο στην Ελλαδα δίνονται χωρίς συνταγή, αφθονα) δια “πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν!!! 5) οι δάσκαλοι, τζάμπα παιδεία, 6) οι πανεπιστημιακοί, έ εκεί είναι που σκοτώνονται ποιός θα μας μορφώσει καλύτερα, 7) οι των “κλειστών επαγγελμάτων”, μόνο το καλό μου και τίποτα άλλο………… αυτά γιατί θα εκραγώ!!!
Αληθεύει οτι ο κ. Τσίπρας όταν “σπούδαζε” απειλούσε
δώστε μου πτυχίο γιατί θα σας κάνω κατάληψη ;
Ετσι έχω ακούσει.
Μην ακούτε τη κάθε μ@κ@κία
Δεν θα διαφωνήσω ούτε θα συμφωνήσω με το κύριο Τάσιο. Το ζήτημα χρήζει βασικά ψυχαναλυτικής προσεγγίσεως και όχι πολιτικής. Δεν κάνω πλάκα, πρέπει να το πάρουν απόφαση και καθηγητές και φοιτητές ότι είναι άμεση ανάγκη τα ψυχοθεραπευτικά γκρουπ.
Ήμουν από τους πολύ τυχερούς που φοίτησα στους Μηχανικούς Η/Υ & Πληροφορικής στην Πάτρα την εποχή 85-90. Η εποχή εκείνη ήταν τότε που άρχισαν οι φοιτητές να καταλαβαίνουν το ρόλο των κομμάτων ιδιαίτερα εκείνο της ΠΣΚ που στόχο είχε τη διάλυση των Πανεπιστημίων και “της εντατικοποίησης” της γνώσης (δεν θα το ξεχάσω ποτέ την προτροπή να μην διαβάζουμε για να μην γίνουμε όργανα της πλουτοκρατίας) και φυσικά “εξω από το ΝΑΤΟ και έξω από την ΕΟΚ” για να μην ξεχνιόμαστε. ΑΥτούς εμείς τους είχαμε στείλει σπίτι τους και ορισμένοι εξ’αυτών αφού δεν τα κατάφεραν στα κομματικά τους καθήκοντα πείσθηκαν και “εντατικοποιήθηκαν” και κάποιοι έγιναν ακόμα και καθηγητές και οι υπόλοιποι εργάζονται σε αξιοζήλευτες θέσεις στο δημόσιο και ακόμα και στον ιδιωτικό τομέα.
Φυσικά όμως δεν φταίνε μόνον οι φοιτητικές παρατάξεις αγαπητοί κ. Καθηγητές. Στο τμήμα που ήμουν είχα 5-6 καθηγητές που μας έκαναν όλα τα μαθήματα, που μας έβαζαν εργασία σε κάθε μάθημα, δυό προόδους, project και γραπτή εξέταση στο τέλος. Πραγματικά αυτοί οι καθηγητές δούλευαν με τις διορθώσεις και τις εργασίες και φυσικά και εμείς. Οι υπόλοιποι “ξεχνούσαν” κάποιο μάθημα που και που, έστελναν τον βοηθό τους επειδή είχαν σπουδαιότερα πράγματα να κάνουν και ούτε λόγος φυσικά για εργασίες και “projects”. Ε στους πρώτους η ΠΣΚ έκανε και καμμιά καταγγελία (εκτός και ήταν αριστερός που τους είχε ξεφύγει λίγο από τη γραμμή τους οπότε σιωπούσαν).
Κια το χειρότερο ήταν η εκλογή των νέων μελών ΔΕΠ. Φαντάζομαι ότι καταλαβαίνετε πολύ καλά τι συνέβαινε και τι συμβαίνει εδώ. Πολύ λίγοι κατάφεραν τελικά να εκλεγούν με την αξία τους ενώ υπάρχουν πολλοί Άριστοι επιστήμονες που δυστυχώς δεν μπόρεσαν να εκλεγούν από την “κλίκα” τους κάθε τμήματος.
Συνεπώς αυτό που χρειάζεται είναι να απαλλαγούμε από τους αναχρονιστικούς νόμους τους ασύλου, να απαλλαγούμε από τους αναχρονιστικούς νόμους συμμετοχής των φοιτητών στις συνελεύσεις των τμημάτων και επιτέλους να υπάρξει διαφάνεια και πραγματικά ανεξάρτητη επιτροπή όχι μόνον επιλογής ΔΕΠ αλλά και αξιολόγησης.
Τώρα θα μου πείτε είναι λίγο αργά και μάλλον θα συμφωνήσω μαζί σας γιατί τι να τους κάνεις τους μηχανικούς και τους άλλους επιστήμονες όταν δεν υπάρχουν παραγωγικές μονάδες και όσες υπάρχουν κλείνουν, τι να την κάνεις την γνώση όταν κανένας δεν την αξιοποιεί και την εισάγει από την Κίνα, τη Γερμανία και την Ινδία. Αλλά δεν ξέρεις ποτέ …
Απαλλαγή από την ραγιάδικη νοοτροπία χρειαζόμαστε πρώτα από όλα. Το ότι οι παρατάξεις παπαρίζονται είναι γνωστό, αλλά φταίει και η “σιωπηλή πλειοψηφία” που δεν συμμετέχει και μετά επικαλούμαστε τον μεγάλο αδερφό. Και αν κάποιος καθηγητής είναι δάσκαλος (αλλά δεν είναι) κανένας δεν το κουνάει. Οι σφογγοκωλάριοι ναι ,εχουν ανάγκη προστασίας. Και μην ξεχναμε και τα πανεπιστημια τμήμα της νεοελληνικής πραγματικότητας είναι. Θέλουμε πανεπιστήμια? ας ξεκινήσουμε από τα νηπιαγωγεία.
Μάλλον απο την οικογένεια.
από τα νηπιαγωγεία θα ξεκινήσει η οικογένεια….