Βασίλης Βιλιάρδος (copyright)
Αθήνα, 06. Ιανουαρίου 2013
Ο κ. Βασίλης Βιλιάρδος είναι, οικονομολόγος, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου.
“Η συνεχιζόμενη υπερχρέωση των κρατών, μεταξύ άλλων σαν αποτέλεσμα της διάσωσης των χρεοκοπημένων χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων τους, οδηγεί στην κλιμάκωση των επιτοκίων δανεισμού τους – οπότε στην ασύμμετρη αύξηση των κεφαλαιακών (τοκογλυφικών) κερδών, εις βάρος των εισοδημάτων από την εργασία.
Όσο κλιμακώνονται τώρα τα εισοδήματα από τους τόκους, τόσο μειώνονται τα αντίστοιχα από την εργασία – έως εκείνη τη χρονική στιγμή όπου, οι οφειλέτες αδυνατούν να πληρώσουν τους πιστωτές, επειδή τα εισοδήματα τους από την εργασία (φορολογικά για τα κράτη), δεν φτάνουν πια για την εξόφληση των τόκων και των δανείων τους. Τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, το πρόβλημα λύνεται είτε με αιματηρές κοινωνικές εξεγέρσεις, ανάλογες της Γαλλικής επανάστασης, είτε μεπολέμους”.
Ανάλυση
Είμαστε σχεδόν απολύτως πεπεισμένοι ότι, ο μοναδικός δρόμος εξόδου από την τεράστια κρίση χρέους που βιώνουμε, είναι το κάποιου είδους «άτοκο πάγωμα» τόσο των δημοσίων, όσο και των ιδιωτικών χρεών – αφού η όποια υγιής ανάπτυξη, κάτω από τις σημερινές συνθήκες, είναι εντελώς ανέφικτη.
Η διαπίστωση μας αυτή δεν αφορά φυσικά μόνο την Ελλάδα ή/και τον Ευρωπαϊκό Νότο, αλλά ολόκληρη τη Δύση – κυρίως δε τηνΙαπωνία, τη Μ. Βρετανία και τις Η.Π.Α. Εκτός αυτού έχουμε την άποψη ότι, πλησιάζουμε σύντομα στο σημείο χωρίς επιστροφή, αφού πολλά κράτη χρησιμοποιούν ήδη «μη συμβατικές» μεθόδους για την επιβίωση τους – όπως για παράδειγμα η Ισπανία, η κυβέρνηση της οποίας «υπεξαίρεσε» κρυφά τα συνταξιοδοτικά της ταμεία, για να μην οδηγηθεί στο μηχανισμό στήριξης και στα «νύχια» της Τρόικας. Στα πλαίσια αυτά τα παρακάτω:
ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΡΕΟΣ
Όπως έχουμε αναφέρει σε προηγούμενο κείμενο μας, όταν το δημόσιο χρέος μίας χώρας υπερβαίνει το 90% του ΑΕΠ της, ο ρυθμός ανάπτυξης της επιβραδύνεται συνεχώς – ακόμη και σε εποχές παγκόσμιας ευημερίας. Σήμερα, ο μέσος όρος των δημοσίων χρεών της Ευρωζώνης υπερβαίνει το κρίσιμο ποσοστό του 90%, των Η.Π.Α. πλησιάζει το 115% του ΑΕΠ και της Ιαπωνίας το 230% του ΑΕΠ – χωρίς να συμπεριλαμβάνουμε τα «κρυφά χρέη», τα οποία προέρχονται από τις «ακάλυπτες» μελλοντικές υποχρεώσεις των ασφαλιστικών ταμείων.
Εάν τώρα η συγκεκριμένη χώρα ή το περιβάλλον της έχει επί πλέον τραπεζικά προβλήματα, πόσο μάλλον ανάγκη «διάσωσης» των τραπεζών της (η βόμβα μεγατόνων στα θεμέλια της Ευρώπης), τότε είναι φύσει αδύνατον να αναπτυχθεί – ακόμη και αν το δημόσιο χρέος της δεν υπερβαίνει το 50% του ΑΕΠ της (όπως τεκμηριώθηκε πρόσφατα στην περίπτωση της Κύπρου και της Ισπανίας).
Η αιτία είναι το ότι, τα χρήματα για τη διάσωση του χρηματοπιστωτικού συστήματος της «εκβάλλουν» στο δημόσιο χρέος (μεταφέρονται έμμεσα στους εκάστοτε φορολογουμένους), αυξάνοντας το ανάλογα.
ΣΥΝΟΛΙΚΟ ΧΡΕΟΣ
Όσον αφορά τα συνολικά χρέη, τόσο τα δημόσια, όσο και τα ιδιωτικά δηλαδή, δεν πρέπει να υπερβαίνουν το 200% του ΑΕΠ μίας χώρας – εάν θέλει να συνεχίσει να αναπτύσσεται υγιώς.
Όμως, σύμφωνα με πρόσφατη μελέτη του ΟΟΣΑ, “τα συνολικά χρέη στις 18 μεγαλύτερες οικονομίες του πλανήτη, τα οποία ήταν στο 160% του ΑΕΠ τους το 1980, έχουν εκτοξευθεί σήμερα (2011) στο 321% του ΑΕΠ τους…Αποπληθωρισμένα δε, οι κυβερνήσεις έχουν τετραπλάσια χρέη σε σχέση με το 1980, τα νοικοκυριά εξαπλάσια και οι επιχειρήσεις της πραγματικής οικονομίας τριπλάσια”.
ΑΝΑΠΤΥΞΗ
Με κριτήριο τις παραπάνω βασικές διαπιστώσεις, είναι προφανώς αδύνατον να επιτευχθεί ανάπτυξη – εκτός εάν αυξηθεί βέβαια πληθωριστικά η ποσότητα του χρήματος από τις κεντρικές τράπεζες.
Όμως, αφενός μεν η ρευστότητα των κεντρικών τραπεζών δεν κατευθύνεται στην πραγματική οικονομία, αφετέρου χωρίς ανάπτυξη είναι αδύνατον ποτέ να πληρωθούν τα συσσωρεμένα την τελευταία τριακονταετία, τεράστια χρέη των δυτικών κρατών, επιχειρήσεων, τραπεζών και νοικοκυριών.
ΠΛΗΘΩΡΙΣΜΟΣ
Συνεχίζοντας, η επίλυση του προβλήματος αποκλειστικά και μόνο με τη βοήθεια του πληθωρισμού (αύξηση της ποσότητας χρήματος), έτσι όπως επιχειρείται σήμερα, κυρίως από την Ευρώπη (ΕΚΤ), τις Η.Π.Α. (Fed), τη Μ. Βρετανία (BoE) και την Ιαπωνία (BoJ), αν και δεν μπορεί να θεωρηθεί εσφαλμένη, είναι εξαιρετικά επικίνδυνη – αφού είναι εύκολο να χαθεί ο έλεγχος του, με οδυνηρά αποτελέσματα εάν τυχόν «μεταλλαχθεί» σε υπερπληθωρισμό.
Ειδικά όσον αφορά τον πληθωρισμό, σύμφωνα με τη νεοκλασική και μονεταριστική θεωρία, η τιμή ενός προϊόντος καθορίζεται από το σημείο τομής της καμπύλης ζήτησης, με την καμπύλη προσφοράς.
Εάν εμφανισθεί αυξημένη ζήτηση για ένα προϊόν (μετατόπιση της καμπύλης ζήτησης προς τα δεξιά), ή μειωμένη προσφορά του (μετατόπιση της καμπύλης προσφοράς προς τα αριστερά), τότε αυξάνεται η τιμή πώλησης του. Το φαινόμενο του (υπερ)πληθωρισμού στην οικονομική θεωρία περιγράφεται, κάπως απλουστευμένα, από την κατωτέρω «ποσοτική εξίσωση»:
ΠΠ x ΕΤ = ΧΠ x ΤΚ
στην οποία το ΠΠ (πραγματική παραγωγή) επί το ΕΤ (επίπεδο τιμών), είναι ίσο με το ΧΠ (ποσότητα χρήματος) επί το ΤΚ(ταχύτητα κυκλοφορίας του χρήματος). Επίσης από την «παραλλαγή» αυτής της εξίσωσης (με το x να σημαίνει επί, ενώ το /διά),
ET = (XP x TK) / ΠΠ
όπως και από το ότι, η διαφορά του επιπέδου των τιμών (Δ ΕΤ) είναι ίση με τη διαφορά της ποσότητας χρήματος (Δ ΧΠ) συν τη διαφορά της ταχύτητας κυκλοφορίας (Δ ΤΚ), μείον τη διαφορά της πραγματικής παραγωγής αγαθών (Δ ΠΠ).
Δ (ΕΤ) = Δ (ΧΠ) + Δ (ΤΚ) – Δ (ΠΠ)
Από τις παραπάνω εξισώσεις, καθώς επίσης από τις «παραλλαγές» τους μπορούμε να συμπεράνουμε ότι, το επίπεδο των τιμών των προϊόντων, μέσω του οποίου μετρείται ο πληθωρισμός, αυξάνεται συνεχώς (με σταθερά τα εκάστοτε δύο άλλα μεγέθη), όταν:
(α) μεγεθύνεται η ποσότητα χρήματος
(β) αυξάνεται η ταχύτητα κυκλοφορίας του χρήματος (αν και σύμφωνα με εμπειρικές μελέτες, η ταχύτητα του χρήματος μακροπρόθεσμα είναι σταθερή) και
(γ) μειώνεται η πραγματική παραγωγή.
Η παραπάνω «ποσοτική εξίσωση» έχει αποδειχθεί εμπειρικά πως ισχύει ως έχει, κυρίως από το ότι η αύξηση της ποσότητας χρήματος από τις κεντρικές τράπεζες οδηγεί σε μεγέθυνση του πληθωρισμού, ο οποίος είναι δυνατόν να μετατραπεί σε υπερπληθωρισμό – εάν τυχόν η κεντρική τράπεζα δεν καταφέρει να περιορίσει (αναρροφήσει) την ποσότητα χρήματος, την οποία έχει αυξήσει για να καταπολεμήσει την ύφεση, όταν η αγορά επιστρέφει σε μεγάλους ρυθμούς ανάπτυξης.
ΕΠΙΠΛΟΚΕΣ
Όπως φαίνεται, η σημερινή κρίση χρέους της Δύσης, η οποία είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την υπερχρέωση των τραπεζών, έχει προκαλέσει ορισμένες «επιπλοκές» στο σύστημα – η κυριότερη των οποίων είναι πως η αύξηση της ποσότητας του χρήματος από τις κεντρικές τράπεζες, δεν οδηγείται στην πραγματική οικονομία (σύμφωνα με πρόσφατη μελέτη δε, ο μέσος τραπεζικός δανεισμός των επιχειρήσεων και των νοικοκυριών στην Ευρώπη συνεχίζει να μειώνεται).
Το γεγονός αυτό οφείλεται στο ότι, αφενός μεν οι εμπορικές τράπεζες, λόγω έλλειψης εμπιστοσύνης μεταξύ τους, δεν δανείζουν η μία την άλλη, αφετέρου στις συνθήκες που επικρατούν στην πραγματική οικονομία – λόγω της αυστηρής πολιτικής λιτότητας που δυστυχώς ακολουθείται (ύφεση, αύξηση των μη εξυπηρετούμενων δανείων, χρεοκοπίες κλπ.). Σε αντίθεση δε με την προηγούμενη κρίση (κραχ του 1987), οι τράπεζες επιτρέπεται πια να κάνουν τα πάντα – έχουν δηλαδή εντελώς «απορυθμισθεί», όπως αποκαλείται συνήθως η ασυδοσία τους.
Στα πλαίσια αυτά, τα επί πλέον χρήματα που προσφέρουν οι κεντρικές τράπεζες, είτε παραμένουν ανέπαφα στους λογαριασμούς που έχουν οι εμπορικές τράπεζες σε αυτές, είτε οδηγούνται στα χρηματιστήρια – δημιουργώντας τεράστιες και εξαιρετικά επικίνδυνες φούσκες στις μετοχές, στα εμπορεύματα κοκ.
Το συμπέρασμα μας αυτό αποδεικνύεται από τη συνεχιζόμενη αύξηση των δεικτών όλων σχεδόν των χρηματιστηρίων του πλανήτη – σε πλήρη σχεδόν αναντιστοιχία με την κερδοφορία, καθώς επίσης με τις μελλοντικές προοπτικές των επιχειρήσεων της πραγματικής οικονομίας. Όσο αυξάνονται οι δείκτες βέβαια, τόσο πιο επικίνδυνη γίνεται μία ενδεχόμενη κατάρρευση τους (κραχ) – αφού οι αλλαγές στα χρηματιστήρια, σε αντίθεση με την πραγματική οικονομία, είναι ξαφνικές, απρόβλεπτες, απότομες, μαζικές (αγελαίες) και ραγδαίες.
Ειδικά όσον αφορά την ΕΚΤ, το γεγονός ότι συνδέει την αγορά ομολόγων των ελλειμματικών χωρών από τη δευτερογενή διαπραγμάτευση, με τη υποχρέωση τους να εφαρμόζουν την αυστηρή πολιτική λιτότητας που επιβάλλει η Γερμανία,δημιουργεί περισσότερες επιπλοκές – ενώ τα επιτόκια δανεισμού των χωρών του Νότου έχουν περιορισθεί σε τέτοιο βαθμό,επειδή ουσιαστικά η ΕΚΤ εγγυάται την πληρωμή των ομολόγων.
Είναι όμως η ΕΚΤ σε θέση να τηρήσει τις υποσχέσεις της, χωρίς να προκαλέσει μεγάλη αύξηση του πληθωρισμού; Τι θα συμβεί εάν εντελώς απρόοπτα οι αγορές, κυριευμένες από κάποιον πανικό, προσπαθήσουν να «εξαργυρώσουν» τις εγγυήσεις της, «πλημμυρίζοντας» το σύστημα με κρατικά ομόλογα προς πώληση;
ΠΟΣΟΤΗΤΑ ΧΡΗΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΠΑΓΩΜΕΝΑ ΧΡΕΗ
Η εμπειρία των τελευταίων ετών έχει τεκμηριώσει το ότι, τα μη εξυπηρετούμενα, τα επισφαλή δηλαδή σε μεγάλο βαθμό δάνεια, μειώνουν ουσιαστικά την ταχύτητα κυκλοφορίας χρήματος – με αποτέλεσμα να εμποδίζουν τη δημιουργία πληθωριστικών πιέσεων, όπως συμβαίνει σήμερα, παρά την αύξηση της ποσότητας χρήματος από όλες σχεδόν τις κεντρικές τράπεζες της Δύσης. Στην ποσοτική μας εξίσωση λοιπόν συμβαίνει το εξής:
(α) Πριν από την αύξηση της ποσότητας χρήματος, ο πληθωρισμός (επίπεδο των τιμών) ήταν, για παράδειγμα, ΕΤ = (ΧΠ x ΤΚ) / ΠΠ ήτοι ΕΤ = (100 x 10) / 10 = 100.
(β) Μετά την αύξηση της ποσότητας χρήματος από 100 στα 200 (τυχαίοι αριθμοί), όπου όμως η ταχύτητα της κυκλοφορίας του χρήματος μειώθηκε από 10 στα 5, με σταθερή (ακόμη) την παραγωγή, ο πληθωρισμός στην πραγματική οικονομία παρέμεινε σταθερός – ήτοι: ET = (200 x 5) / 10 = 100.
Αντίθετα, ο πληθωρισμός στην «κερδοσκοπική οικονομία» (μετοχές, παράγωγα κλπ.) μεγεθύνθηκε σε μεγάλο βαθμό – επειδή εκεί οδηγήθηκε η αύξηση της ποσότητας χρήματος, ενώ δεν περιορίσθηκε η ταχύτητα κυκλοφορίας του (ΕΤ = 200 x 10 / 10 = 200, ήτοι 100% αύξηση των τιμών) – εάν υποθέσουμε ότι δεν αυξήθηκε πάνω από το 10 του παραδείγματος.
Ουσιαστικά λοιπόν και παρά τις αντίθετες απόψεις, έχουμε πληθωρισμό και απειλούμαστε με υπερπληθωρισμό – ο οποίος δεν επηρεάζει (ακόμη) την πραγματική οικονομία, αλλά την «κερδοσκοπική» (αν και στις αναπτυσσόμενες οικονομίες έχει προκληθεί ήδη επισιτιστική κρίση, λόγω της δυσανάλογης αύξησης των τιμών των εμπορευμάτων, στα αντίστοιχα χρηματιστήρια).
(γ) Περαιτέρω εάν, μετά την αύξηση της ποσότητας χρήματος, καθώς επίσης τη μείωση της ταχύτητας κυκλοφορίας του, μειωθεί η παραγωγή (ενδεχόμενο πολύ πιθανόν), τότε ο πληθωρισμός θα αυξηθεί και στην πραγματική οικονομία – ήτοι θα είναι: ET = (200 x 5) / 5 = 200. Στην περίπτωση αυτή, τα αποτελέσματα θα είναι εξαιρετικά οδυνηρά για την πλειοψηφία των ανθρώπων – αφού η αγοραστική αξία των υφισταμένων εισοδημάτων θα περιορίζεται συνεχώς, λόγω της αύξησης των τιμών των προϊόντων.
(δ) Για να διατηρηθεί τώρα ο πληθωρισμός στα ίδια επίπεδα, εάν περιορισθεί η παραγωγή, θα πρέπει οι κεντρικές τράπεζες να μειώσουν την ποσότητα χρήματος στα 100 – οπότε η εξίσωση θα είναι: ΕΤ = (100 x 5) / 5 = 100.
Με δεδομένο όμως το ότι, η ποσότητα χρήματος μειώνεται, μεταξύ άλλων, είτε με την αύξηση των βασικών επιτοκίων, είτε με την πώληση κρατικών ομολόγων εκ μέρους της κεντρικής τράπεζας, η διαδικασία θα προκαλούσε άνοδο των επιτοκίων δανεισμού των διαφόρων χωρών – δυστυχώς, με αποτέλεσμα την κλιμάκωση της ύφεσης, τις χρεοκοπίες κλπ.
ΕΜΜΕΣΗ ΔΑΓΡΑΦΗ ΧΡΕΩΝ
Εάν επιλέξουμε τώρα τη «μονεταριστική λύση» του προβλήματος, θα πρέπει να βρούμε καινούργια «εργαλεία» – όπου, στην προκειμένη περίπτωση, οφείλει να αυξομειώνεται η ταχύτητα κυκλοφορίας του χρήματος, με τη βοήθεια του «παγώματος» και «ξεπαγώματος» μέρους των χρεών.
Ειδικότερα, αντί οι κεντρικές τράπεζες να αυξάνουν την ποσότητα χρήματος (με κινδύνους αφενός μεν να μην οδηγείται η νέα ρευστότητα στην πραγματική οικονομία και να δημιουργούνται φούσκες, αφετέρου να μην μπορούν να τη μειώσουν όταν ξεπεραστεί η κρίση), θα μπορούσαν να παγώσουν άτοκα ένα ορισμένο ποσοστό δημοσίων και ιδιωτικών χρεών έτσι ώστε, όταν το επιτρέψουν οι συνθήκες, να τα «ξεπαγώνουν» σταδιακά.
Με τον τρόπο αυτό θα κατευθυνόταν τα (παγωμένα) χρήματα απ’ ευθείας στην πραγματική οικονομία, αφού θα ελαφρυνόταν οι δανειακές επιβαρύνσεις (τοκοχρεολύσια) όλων των «συντελεστών παραγωγής» – οπότε δεν θα δημιουργούνταν φούσκες, δεν θα μειωνόταν η παραγωγή προϊόντων και δεν θα προκαλούνταν πληθωριστικές πιέσεις.
Η εξίσωση μας λοιπόν θα ήταν ET = (200 x 5) / 10 = 100 και στη συνέχεια ΕΤ = (200 x 10) / 20 = 100 – αφού θα αυξανόταν η ταχύτητα κυκλοφορίας του χρήματος στα προηγούμενα επίπεδα, μέσω του (ξε)παγώματος των χρεών, ανάλογα με το ρυθμό αύξησης ή μείωσης της παραγωγής (σύμφωνα με την εξέλιξη των εισοδημάτων των εργαζομένων, με την κερδοφορία των επιχειρήσεων κοκ.).
Εάν δεν επιθυμούσαμε την αύξηση της παραγωγής, θα επαναφέραμε την ποσότητα χρήματος στο 100 – οπότε η εξίσωση στο παράδειγμα μας θα ήταν ΕΤ = (100 x 10) / 10 = 100. Ουσιαστικά λοιπόν ο πληθωρισμός θα ρυθμιζόταν από το ύψος των χρεών, χωρίς τις επιπλοκές της ενδιάμεσης λειτουργίας των τραπεζών – ενώ δεν θα μεταφερόταν στην «κερδοσκοπική οικονομία».
Ολοκληρώνοντας, εάν επί πλέον οι τράπεζες δεν υποχρεώνονταν να «καλύψουν» τα, νόμιμα παγωμένα, χρέη των οφειλετών τους στους Ισολογισμούς τους, δεν θα υπήρχε ανάγκη ανακεφαλαιοποίησης τους, στη σημερινή έκταση – με αποτέλεσμα να εξασφαλίζεται και από εδώ η ομαλότερη λειτουργία της Οικονομίας.
Η ΕΛΛΑΔΑ
Ειδικά όσον αφορά την Ελλάδα, δεν μειώθηκε σημαντικά η ποσότητα χρήματος (προφανώς δεν αυξήθηκε), κυρίως λόγω του ειδικού δανεισμού (ELA) των τραπεζών από την ΤτΕ και την ΕΚΤ – ενώ ο περιορισμός της ταχύτητας κυκλοφορίας των χρημάτων αντισταθμίστηκε από τη σχετική μείωση της παραγωγής (υποθετικά στην εξίσωση μας ET = 90 x 7 / 6 = 105, ήτοι 5% αύξηση).
Η εσωτερική υποτίμηση δε (μείωση μισθών κλπ.), η οποία θα προκαλούσε λογικά την (τεχνητή) αποκλιμάκωση των τιμών, δεν απέδωσε τα αναμενόμενα, επειδή υπερκαλύφθηκε από τη μεγάλη αύξηση της φορολογίας (άμεσους και έμμεσους φόρους) – με αποτέλεσμα οι τιμές να παραμείνουν υψηλές, απέναντι σε συνεχώς χαμηλότερα εισοδήματα, οπότε να καταρρεύσει το βιοτικό μας επίπεδο.
Το αργότερο όμως όταν μειωθεί σημαντικά η παραγωγή (προσφορά), κάτι που δεν θα αργήσει να συμβεί, εάν δεν μεσολαβήσει κάποια μεγάλη αλλαγή, οι περισσότερες τιμές (με την ίδια ή ελαφρώς χαμηλότερη ποσότητα και ταχύτητα κυκλοφορίας του χρήματος) θα εκτοξευθούν στα ύψη (ΕΤ = 90 x 7 / 3 = 210), αφού η ζήτηση θα υπερκαλύπτει την προσφορά – κάτι που πολύ δύσκολο δεν θα προκαλέσει, μάλλον ξαφνικά, μεγάλες κοινωνικές αναταραχές, εάν όχι αιματηρές εξεγέρσεις.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Με βάση την παραπάνω πρόχειρη ανάλυση, αλλά και την Ιστορία, η λύση που φαίνεται περισσότερο αποτελεσματική, χωρίς να διακινδυνεύσει το σύστημα (όπως θα μπορούσε να συμβεί εάν αποφασιζόταν η διαγραφή χρεών – η σεισάχθεια δηλαδή), είναι το άτοκο «πάγωμα» των υπερβολικών χρεών, δημοσίων και ιδιωτικών, σε όλη την έκταση της Δύσης – σε συνδυασμό με έναν ελεγχόμενο πληθωρισμό, καθώς επίσης με την καταπολέμηση τόσο των ευρωπαϊκών, όσο και των παγκόσμιων ασυμμετριών, όπως τις έχουμε αναλύσει σε προηγούμενα κείμενα μας.
Ειδικά όσον αφορά την Ευρώπη υπενθυμίζουμε ότι (άρθρο μας), θα μπορούσε να δημιουργηθεί ένα ειδικό «ευρωπαϊκό κεφάλαιο αποπληρωμής χρεών» («bad bank» ουσιαστικά), στο οποίο να «οδηγηθούν» εκείνα τα χρέη των χωρών της ΕΕ που υπερβαίνουν το 60% του ΑΕΠ τους – έτσι ώστε να παγώσουν και να αποπληρωθούν σταδιακά, όταν οι συνθήκες το επιτρέψουν ή/και το επιβάλλουν, για να μην προκληθεί υπερπληθωρισμός (κάτι ανάλογο θα μπορούσε να δρομολογηθεί και για τα ιδιωτικά χρέη).
Παράλληλα, η πολιτική λιτότητας οφείλει να γίνει πολύ πιο ήπια (με τα «χρόνια προσαρμογής» περισσότερα), έτσι ώστε να αποφευχθεί η ύφεση και τα τεράστια προβλήματα που προκαλεί – όπως διαπιστώθηκε κυρίως στην περίπτωση της Ελλάδας (ανεργία, χρεοκοπίες, κατάρρευση του βιοτικού επιπέδου, φτώχεια, αυξημένη εγκληματικότητα, κοινωνικές εξεγέρσεις, εθνικές αντιπαλότητες κοκ.).
Φυσικά πρέπει να συνοδευθεί με μέτρα ανάπτυξης όλων των χωρών της ΕΕ, αφού διαφορετικά είναι αδύνατη η μακροπρόθεσμη επίλυση της κρίσης χρέους – ενώ ο «επιτρεπόμενος» πληθωρισμός οφείλει να αναπροσαρμοσθεί στο 4%, από το 2% σήμερα. Επίσης, με μέτρα ρύθμισης του χρηματοπιστωτικού κλάδου, όπου το κυριότερο όλων οφείλει να είναι ο διαχωρισμός των επενδυτικών από τις αμιγώς «εμπορικές» τράπεζες – στις οποίες πρέπει να απαγορεύεται η κερδοσκοπία με τις καταθέσεις των πελατών τους.
Στη συνέχεια πρέπει να δρομολογηθεί ένα νέο δημοσιονομικό σύμφωνο σταθερότητας, το οποίο όμως να απαγορεύει τιςασυμμετρίες στα εξωτερικά ισοζύγια συναλλαγών των χωρών-μελών της Ευρωζώνης – με τα οποία κάποιες χώρες (Γερμανία, Ολλανδία κλπ.), αναπτύσσονται εις βάρος των υπολοίπων.
Τέλος, τονίζουμε ξανά ότι, το ESM θα ήταν σωστό να εξελιχθεί σε ένα ευρωπαϊκό νομισματικό ταμείο, το οποίο να λειτουργεί όπως το ΔΝΤ από την ίδρυση του μέχρι τη δεκαετία του 1970 – με κύριο στόχο την συμμετρική ανάπτυξη των χωρών της ΕΕ. Πόσο μάλλον αφού, η μη ισορροπημένη εξέλιξη των κρατών, καθιστά αδύνατη την εφαρμογή μίας κοινής νομισματικής πολιτικής – για παράδειγμα, στη Γερμανία απαιτούνται υψηλά επιτόκια, ενώ στην Ιταλία χαμηλά.
Το «ταμείο» αυτό θα έπρεπε βέβαια να συνοδευθεί από την ίδρυση ευρωπαϊκών εταιρειών αξιολόγησης, έτσι ώστε να πάψει να υφίσταται το μονοπώλιο των τριών αδελφών (Fitch, S&P, Moody’s) – οι οποίες αξιολογούν ουσιαστικά την πιστοληπτική ικανότητα των διαφόρων χωρών, σύμφωνα με τις οικονομικές ανάγκες, την εξωτερική πολιτική (γεωπολιτική) και τα υπόλοιπα στρατηγικά σχέδια της υπερδύναμης.
RSS - Posts
16 Comments
Συγγνώμη αλλά basta…..όχι άλλα λόγια πια.Συγγνώμη και πάλι, αλλά δεν έχει νόημα πιστεύω.
Το ανάρτησα για να θυμίσω το δικό μου …έπος για την αντιμετώπιση του προβλήματος με διαγραφή του χρέους. Τώρα που είμαι καλύτερα θα επανέλθω με …σοβαρά κείμενα
Απ’ολη αυτη την ιστορια, το ευχαριστο συμπυκνωνεται σε 4 μολις λεξεις “Τωρα που ειμαι καλυτερα”
“Το θέμα είναι τώρα τι λες.
Καλά φάγαμε, καλά ήπιαμε.
Καλά τη φέραμε τη ζωή μας ως εδώ.
Μικροζημίες και μικροκέρδη συμψηφίζοντας.
Το θέμα είναι τώρα τι λες.”
…του Μανωλη Αναγνωστακη
τωρα οσον αφορα το επος Βιλιαρδου,και ολα τα ομηρικα επη της επιστημης της οικονομιας,θεωριες-αναλυσεις-προτασεις κτλ κτλ…
τα θερμα μου συγχαρητηρια…βουτηξε η μελανη στη σκεψη και γραψε γραψε στο τελος τους κλασαμε μια μαντρα αρχιδια τους νταβαδες των τραπεζων…
ΥΓ.Δεν αμφισβητω τον επιστημονα Βιλιαρδο αλλα τον …λογοτεχνη οικονομολογο.Ειλικρινα συγγνωμη.Καποια αλλη μορφη τεχνης να μας μιλησει για την κριση υπαρχει κε Καββαθα,που σε περιμενουμε τοσες μερες να φανεις και συ μας ριχνεις με το καλημερα στα σκληρα.
Ισως λιγη ποιηση…
τραπεζικε τραπεζικε
να αφησεις τον τσελεμεντε
φαι μην βαζεις στη φωτια
χορτασαμε απο σκατα
Απο την ποιητικη συλλογη “Μαλακα μαγειρα δεν βαρεθηκες να μας παιδευεις”.
Για την ελαττωματική εκ δημιουργίας του επινόηση (ή μήπως εσκεμμένη) του χρήματος όμως δεν μας λέι τίποτα.
Η λύση είναι μία και την γνωρίζουν όλοι όσοι έχουν έστω και λίγο ασχοληθεί με οικονομικά. Μη πληθωριστικό χρήμα ή ακόμη καλύτερα αποπληθωριστικό. Αλλά δεν τολμούν να το πουν γιατί εκφράζουν συμφέροντα άλλων.
Και ένα άρθρο μου που είναι επίκαιρο ακόμη και το εξηγεί καλύτερα. http://katalitis.blogspot.gr/2012/05/blog-post.html
Βαρεθήκαμε τα λόγια, να η ουσία!
Το πραγματικό οικονομικό πρόβλημα και οι ρίζες του!
Το παγκόσμιο χρέος είναι 42 τρισεκατομμύρια, δηλαδή 42.000 δισεκατομμύρια ! Κατ άλλους το χρέος είναι πολύ μεγαλύτερο.
Αυτά τα χρήματα κάποιοι άγνωστοι κύριοι μιας ελίτ τα έχουν δανείσει σε 130 περίπου χώρες με ένα εντελώς τοκογλυφικό επιτόκιο.
Αυτοί οι κύριοι κρύβονται πίσω από ένα δαιδαλωδες οικονομικό-τραπεζικό δίκτυο που έχουν δημιουργήσει, ώστε κανείς ποτέ να μην ανακαλύπτει σε ποια χώρα ανήκουν οι ίδιοι, σε ποιο θεό πιστεύουν, σε ποια ηθική πατούν, κρυμμένοι πίσω από την ανωνυμία που δίνουν χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, μορφώματα και τράπεζες.
Πίσω όμως από κάθε ίδρυμα, μόρφωμα ή οτιδήποτε άλλο, βρίσκονται πραγματικά άτομα με όνομα, επίθετο, διεύθυνση κατοικίας και κράτος που διαμένουν και το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι το χρήμα και η πολιτική δύναμη.
Ωστόσο δυο πράγματα είναι σίγουρα…
1. ότι αυτά τα αμύθητα ποσά που δάνεισαν, δεν είναι δυνατόν να τα απέκτησαν νόμιμα και να πλήρωσαν τους τόκους που τους αναλογούσαν
και 2. ότι αυτά τα ποσά δεν αντιπροσωπεύουν τα πραγματικά ποσά που δάνεισαν αλλά το σύνολο των τοκογλυφικών επιτοκίων, αποτέλεσμα της απληστίας τους για δύναμη και πλούτο.
Με τα πλούτη που απέκτησαν, απομυζώντας τον μόχθο των λαών, πληρώνουν τους συγχρόνους πολιτικούς και δημοσιογράφους για να διατηρούν και να διαιωνίζουν το τοκογλυφικό τους σύστημα.
Αυτοί οι κύριοι χρησιμοποίησαν μια σπουδαία έννοια, την παγκοσμιοποίηση που υποδήλωνε –μεταξύ άλλων- οικονομική ισότητα για τους λαούς, εάν στηρίζονταν στην ηθική και το δίκαιο, και αντί γι αυτό συγκεντρώνουν τον παγκόσμιο πλούτο σε πολύ λίγους για να οδηγήσουν στην απόλυτη φτώχεια και εξάρτηση τους πολλούς.
Όλοι οι λαοί θα καταλάβουν κάποια στιγμή ότι έγιναν σκλάβοι αυτής της παγκόσμιας δολοπλόκας συνωμοσίας που τους άρπαξε το βιος τους ξαφνικά και ανέντιμα.
Πως?
Δίνοντας πρώτα δάνεια αφειδώς και εν συνεχεία δημιουργώντας οικονομική κρίση στα κράτη, ώστε τα κράτη και οι πολίτες να μην μπορούν να εξοφλήσουν το χρέος τους και έτσι οι τοκογλύφοι να πάρουν τα σπίτια και το βιος τους που είχαν βάλει ως ενέχυρο για να πάρουν αρχικά το δάνειο. Το όλο σκηνικό ήταν στημένο από την αρχή με την συνενοχή ορισμένων δημοσιογράφων, πολιτικών, επιχειρηματιών και τραπεζών.
Ωστόσο εάν οι κύριοι αυτοί πλήρωναν τους φόρους που τους αναλογούσαν στα διάφορα κράτη, όλες οι χώρες θα ελευθερώνονταν από το μεγαλύτερο μέρος του απεχθούς τοκογλυφικού χρέους μέσα στο οποίο τους ενέπλεξαν, με την βοήθεια των διεφθαρμένων πολιτικών, τους οποίους βέβαια βοήθησαν οικονομικά ώστε να υφαρπάξουν την εξουσία των λαών τους.
Είναι γνωστός ο τρόπος με τους οικονομικούς δολοφόνους πως αρπάζουν το βιος των κρατών για να μην ορθοποδήσουν ποτέ οι πολίτες.
Τι μπορεί να γίνει ?
Οι εισαγγελείς όλων αυτών των χωρών που έχουν υπερχρεωθεί, να προσδιορίσουν μια Παγκόσμια Επιτροπή Απεχθούς Χρέους (Π.Ε.Α.Χ.), αποτελούμενη από μέλη από όλες τις χώρες, η οποία θα εξετάσει το χρέος των διαφόρων κρατών και θα καθορίσει σε ποια συγκεκριμένα πρόσωπα χρωστούν τα χρήματα αυτά.
Όχι σε ποιους φορείς, μορφώματα, τράπεζες κτλ. αλλά στα αντίστοιχα συγκεκριμένα πρόσωπα που κρατούν τους μεγάλους τίτλους και συγχρόνως θα ελέγχει εάν έχουν πληρωθεί οι αναλογούντες φόροι στα κράτη που δραστηριοποιούνταν τα πρόσωπα αυτά, όταν έκαναν τις εμπορικές τους συναλλαγές.
Κατά σύμπτωση κάτι τέτοιο επέβαλαν οι κυβερνήσεις μέχρι σήμερα στους μικροεπενδυτές αλλά ποτέ δεν άγγιξαν το παγκόσμιο απόστημα των μεγαλοεπενδυτών-τοκογλύφων.
Επειδή όμως μια τέτοια παρέμβαση θα έφερνε πρωτίστως στην επιφάνεια την βαθιά διαφθορά των πολιτικών, οι κυβερνήσεις δύσκολα θα δεχθούν μια τέτοια εισαγγελική έρευνα (από το ποιες κυβερνήσεις θα δεχθούν μια τέτοια εισαγγελική παρέμβαση θα καθορίζονταν ποιες είναι αθώες και ποιες ένοχες).
Για τούτο όλοι οι λαοί θα πρέπει να δράσουν με σύνεση και συνέπεια. Όχι ξαφνικές επαναστάσεις αλλά συστηματική πληροφόρηση και επιμονή να αποκαλυφθούν όλοι οι τοκογλύφοι με τα ονόματα τους. Όχι τσιπς και φακέλωμα μόνο στο λαουτζίκο για να τον ελέγχουμε απόλυτα.
Συγκεκριμένα ονόματα, συσχετίσεις με κρατικές επενδύσεις και πραγματικά οικονομικά σκάνδαλα να έλθουν στο άπλετο φως.
Να διαφανεί -εάν υπάρχει -κάποιος συνδετικός ιστός μεταξύ των τοκογλύφων μεγαλοεπενδυτών και ποιος είναι αυτός ο ιστός !
Αυτό θα ήταν η σημαντικότερη ίσως αποκάλυψη που πρέπει να γίνει στην όλη υπόθεση της υποδούλωσης των λαών.
Εάν αυτή η πλουσία ελίτ έχει δεσμούς φυλής, θρησκείας και κράτους αλλά και στόχους τον πλουτισμό και την παγκόσμια διακυβέρνηση, τότε είναι εξαιρετικά επικίνδυνη για όλους τους άλλους λαούς και τα κράτη. Για τούτο και μόνο το λόγο τα κράτη πρέπει να κρατήσουν και να διατηρήσουν την εθνότητα τους, διαφορετικά θα χαθούν σε μια χοάνη που χωνεύει και πολτοποιεί τα πάντα.
Το κέρδος πρέπει να έχει ένα ΌΡΙΟ, πέρα από το οποίο θα πρέπει να κηρυχθεί παράνομο και απεχθές και να τιμωρούνται οι ένοχοι πολιτικοί με βαρύτατα πρόστιμα εάν δεν έχει δηλωθεί. Σε μια τέτοια περίπτωση και μόνο θα υπάρξει ισσοροπία ανάμεσα στις ιδιωτικές και δημόσιες επενδύσεις, εφόσον τα κράτη θα αποκτήσουν οικονομική δύναμη την οποία τώρα έχουν παραχωρήσει σε μεμονωμένους οικονομικούς απατεώνες.
Αυτό θα απαιτήσει μια νέα συνειδητότητα για την ανθρωπότητα.
Οι λαοί σε ένα μεγάλο ποσοστό θα πρέπει να ενημερωθούν για την ακριβή κατάσταση την οποία θα κληθούν να αντιμετωπίσουν σε λίγο χρόνο. Αν ο κόσμος αυτός των σωστά πληροφορημένων πολιτών σε παγκόσμιο επίπεδο αποκτήσει εύρος και δυναμική, τότε ο πλανήτης θα είναι έτοιμος για μια παγκόσμια ανατροπή και μια νέα συνειδητότητα θα αναπτυχθεί, που δεν θα αφήνει περιθώρια σε απατεωνιές οποιασδήποτε μορφής, όσο λεπτοφυείς κι αν είναι.
Αυτό που τρέμει η Ελίτ δεν είναι οι κραυγές και η τρομοκρατία (αυτό αντίθετα τους βολεύει), αλλά το φως που θα ρίχνεται όλο και πιο άπλετο σε αυτά τα σκοτεινά κέντρα οικονομικών αποφάσεων που λειτουργούν σήμερα υποχθόνια χωρίς κανένας να μπορεί να αποκαλύψει τον πραγματικό τους ρόλο.
Μέχρι τη μεγάλη ανατροπή:
Το διαδίκτυο, τα blogs και τα social networks θα είναι το μέσο που θα φέρει την πληροφορία στα πλήθη όσο και αν προσπαθήσουν να τα απαξιώσουν ή να τα φιμώσουν τα επίσημα και υποδουλωμένα ΜΜΕ.
Μικρές ομάδες πολιτών θα πρέπει να συγκεντρώνονται και να συζητούν τα επείγοντα θέματα σε λεπτομέρειες. Μέσα από αυτές οι πραγματικοί ηγέτες θα ξεπηδήσουν. Οι αποφάσεις πρέπει να παίρνονται άμεσα και σε σχέση πάντα με τα αναφυόμενα τρέχοντα προβλήματα. Ο βασική αρχή πρέπει να είναι: ό,τι βοηθά την πατρίδα να επιβιώσει, είναι καλό και πρέπει να εφαρμόζεται.
Οι Έλληνες πρέπει να καταλάβουν ότι διάφορα οικονομικά και πολιτικά κέντρα, παράδειγμα Σόρος κτλ , επιζητούν όχι απλώς την χρεοκοπία αλλά την εξαφάνιση του Ελληνισμού. Ο νυν πουργός Εξωτερικών το έχει δηλώσει δημοσία άλλωστε : οι Έλληνες λιγοστεύουν και γι αυτό η χώρα πρέπει να δοθεί στους μετανάστες!
Οι ομάδες θα πρέπει να αλληλοβοηθούνται και να συνεργάζονται ώστε να παράγεται έργο και κοινωνικός πλούτος σε όλα τα επίπεδα, στις καλλιέργειες, στην τεχνολογία, στην πληροφορική, στην υγεία, στις τέχνες κτλ.
Αυτό που πρέπει να γίνει επειγόντως είναι να ξαναγυρίσουν στην περιφέρεια οι Έλληνες που άφησαν τα χωριά τους χρόνια πριν. Μετά από χρόνια τα εξωράισαν ή τα ξανάχτισαν, τώρα είναι καιρός να πάνε να τα κατοικίσουν και να τα συντηρήσουν. Το μεγάλο παράδειγμα του εξαίρετου Δημάρχου της Ανάβρας που μετέτρεψε το χωριό του σε επίγειο παράδεισο, του Δημήτρη Τσουκαλά, θα πρέπει να γίνει το όραμα κάθε Έλληνα της περιφέρειας.
http://udemand.wordpress.com/2011/06/28/%CF%84%CE%BF-%CF%80%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CF%8C%CF%83%CE%BC%CE%B9%CE%BF-%CF%87%CF%81%CE%AD%CE%BF%CF%82-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-42-%CF%84%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%B5%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%BF%CE%BC%CE%BC/
http://olympia.gr/2011/06/28/%CF%84%CE%BF-%CF%80%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CF%8C%CF%83%CE%BC%CE%B9%CE%BF-%CF%87%CF%81%CE%AD%CE%BF%CF%82-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-42-%CF%84%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%B5%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%BF%CE%BC%CE%BC/
http://www.axortagos.gr/provlima-xreos-pagkosmio-disekatommiria-provlima.html
http://thesecretrealtruth.blogspot.com/2011/06/42-42000.html
http://tapantaonline.blogspot.gr/2011/06/42-42000.html
Αναφέρω τις πηγές του ανωτέρω κειμένου:
1) επειδή θεωρώ ανήθικο να δημοσιεύει κάποιος κείμενο άλλου σα να είναι δικό του.
2) Για να γίνει κατανοητό οτι δημοσιεύτηκε και αναπαράχθηκε στη γνωστή ακροδεξιά ομάδα από sites/blogs.
Από τη στιγμή που το κείμενο της απάντησή μας υπάρχει ήδη γραμμένο σε κάποιο link, σύμφωνα με το netiquette, το σωστό είναι να απαντάμε φίλε Κώστα με το link κι όχι με όλο το κείμενο. Ειδεμή την επόμενη φορά που θα αναφέρει ο ΚΚ τον Ντοστογιέφσκυ, θα απαντήσω κι εγώ με ολόκληρο το Πόλεμος και Ειρήνη. 🙂
1) Θεωρώ ανήθικο το οτι το κείμενο σου είναι copy-paste και δεν αναφέρεις την πηγή.
2) Θεωρείται απρέπεια (σύμφωνα με το netiquette) το να ξαναπαραθέτεις ολόκληρη την πληροφορία, από τη στιγμή που μπορείς να δώσεις ένα link και να μας παραπέμπεις στην πηγή να το διαβάσουμε.
Η “απάντηση” σου έχει πηγή τον Διπλωματικό του Udemand (https://udemand.wordpress.com/2011/06/28/%CF%84%CE%BF-%CF%80%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CF%8C%CF%83%CE%BC%CE%B9%CE%BF-%CF%87%CF%81%CE%AD%CE%BF%CF%82-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-42-%CF%84%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%B5%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%BF%CE%BC%CE%BC/) και στην συνέχεια έχει αναπαραχθεί από τη γνωστή ομάδα ακροδεξιών sites/blogs.
Κωστα υπαρχει περιπτωση να εισαι ο Κ.Π. που εγραφε παλαιοτερα και απο κανενα σχολιο;
Εισαι δεν εισαι πολυ καλα τα ειπες.Λεω μαλιστα με την πρωτη ευκαιρια να παω να δω απο κοντα το θαυμα της Αναβρας.
Επισης…επειδη οταν μου ρχεται δεν κρατιεμαι, ενα ακομα αχριστουργημα αφιερωμενο σε ολους…
Ο ΓΛΥΠΤΗΣ
Τραπεζιτη τοκογλυφε
γλυφε το κορμι μου γλυφε
τραπεζιτη αντι για γλυφανο
επιτοκιο πολυμηχανο
τραπεζιτη τραβα μια φωτογραφια
το αγαλμα σου δειχνει τρια
Σωστά τα λες Κώστα αλλά πες μου κάτι, εσύ σε ποιό δόγμα θεωρείς ότι προσανατολίζονται-πιστεύουν άρα και το προωθούν με τη συλλογική δράση τους οι ανθρώπινες κοινωνίες της εποχής μας? Στο “οι άξιοι, έξυπνοι, σωστοί κλπ κερδίζουν πολλά λεφτά” ή στο “οι έχοντες πολλά λεφτά είναι άξιοι, έξυπνοι, σωστοί κλπ”.?
Θεωρώ οτι και τα δύο δόγματα ισχύουν, καθ’ όσον το κάθε
ενα επαληθεύει το άλλο. Πολλές φορές όμως στο δεύτερο ανήκουν και πολλοι βλάκες ή επιτήδειοι.
Α ρε Κωστα…
ειναι δυνατον να ισχυουν και τα δυο.Ειναι δυνατον το ενα να επαληθευει το αλλο.Γαμωτο σε περασα για καποιον αλλο.Την αλλη φορα θα κραταω ενα κοκκινο γαρυφαλλο.
Αγαπητέ george, πράγματι ειναι copy το κείμενο.
Το εχω φυλάξει πρίν απο πολύ καιρό ώς αρχείο του word
επειδή το υιοθετώ και δέν έχω κρατήσει την προέλευση.
Το παρέθεσα για να συμβάλλω στη διάδοση “σοβαρών κειμένων” που αναφέρει ο διαχειριστής του Ιστολογίου.
Αλλωστε δέν αναμένω κάποια ανταμοιβή.
Και τί θα έλεγες οταν διαπιστώσεις οτι ο κ. Βιλιάρδος χρησιμοποίησε στοιχεία για την παγκοσμιότητα του χρέους απο το δικό μου άρθρο παρακάτω :
ΤΟΚΟΣ – ΧΡΕΟΣ – ΧΑΟΣ – S.O.S.
Τόκος ! Η τερατογένεση του καπιταλισμού.
Έχει επικρατήσει η αντίληψη και η απαίτηση από τον δανειστή να δανείζει με αυξημένα επιτόκια τον δανειολήπτη όταν μειώνεται η πιστοληπτική του ικανότητα με πρόσχημα ότι αντισταθμίζει δήθεν τον κίνδυνο απώλειας του Κεφαλαίου.
Με τη τακτική αυτή ο Δανειστής, αντί να τον στηρίξει μειώνοντας το επιτόκιο πετυχαίνει να επιταχύνει την χρεοκοπία του δανειολήπτη ενώ συγχρόνως διακυβεύει και την ακεραιότητα του δικού του Κεφαλαίου.
Αυτή η αντιφατική, άπληστη και ανήθικη συμπεριφορά οδηγεί διαχρονικά στην υπερχρέωση του δανειολήπτη ο οποίος πασχίζει να εξυπηρετήσει τα δάνεια του.
Πόσες δημιουργικές προσπάθειες ατόμων, επιχειρήσεων, κρατών δεν καταστρέφονται εξ αιτίας αυτής της νοοτροπίας του Κεφαλαίου.
Και όταν ΟΛΑ τα κράτη στον πλανήτη έχουν δημιουργήσει χρέη, με μεγαλύτερο αυτό της μητρόπολης του καπιταλισμού, αδικαιολόγητα οι κομμουνιστές εύχονται, προσδοκούν και αγωνίζονται για την πτώση του καπιταλιστικού συστήματος, ιδίως μετά την πτώση του κομμουνιστικού ;
Είναι άξιο απορίας που η Ευρωπαϊκή Ένωση επιτρέπει ή «προτρέπει» θα έλεγα τα κράτη-μέλη της να προβλέπουν ελλείμματα στον προϋπολογισμό μέχρι 3% ετησίως αυξάνοντας συνεχώς έτσι τα χρέη τους.
Αποτέλεσμα είναι να σωρεύονται συνεχώς απύθμενα χρέη για όλο τον ΚΟΣΜΟ, τα οποία για την άλλη πλευρά των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων που τα απαιτούν είναι απίθανα Κεφάλαια και αποτελούν πρώτη ύλη για δημιουργία νέων σύνθετων «προϊόντων» που καλπάζουν (εκτός του ΤΟΚΟΥ ο οποίος τρέχει απλά αλλά σταθερά) και τα οποία επιδεινώνουν το πρόβλημα με τη συμβολή και επινοητικότητα των Golden Boys.
Το καπιταλιστικό σύστημα απειλείται και θα σωθεί μόνο εφ’ όσον αντιστραφεί η τάση συσσώρευσης του χρέους.
Και πώς αυτό μπορεί να επιτευχθεί ; Απλούστατα όπως δημιουργήθηκε, βαθμιαίως, χωρίς πτωχεύσεις και χρεοκοπίες, χωρίς αναταράξεις, πιστωτικά επεισόδια και αποσταθεροποίηση της παγκόσμιας οικονομίας, αλλά απλά και σταθερά όπως τρέχει ο τόκος ο οποίος δημιούργησε το πρόβλημα.
Τώρα όμως θα πρέπει να τρέξει με μειωμένη ταχύτητα.
ΑΝΑΛΥΣΗ ΥΠΑΡΧΟΥΣΑΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ
Οι Κυβερνήσεις αντλούν τα έσοδα τους από τους φορολογούμενους πολίτες, συνεπώς το δημόσιο χρέος είναι χρέος των πολιτών, οι οποίοι καλούνται να το αποπληρώσουν εργαζόμενοι 8 ώρες επί 260 μέρες το χρόνο. (5χ52 εβδομάδες) .
Τα έσοδα του κράτους (φόροι) από το οικονομικό αποτέλεσμα (ΑΕΠ) της προσπάθειας αυτής, θα πρέπει να καλύψουν τους τόκους του δανειζόμενου κεφαλαίου και να αφήσουν περιθώρια ικανά για τις δαπάνες άσκησης της Κυβερνητικής Πολιτικής.
Το Κεφάλαιο όμως «εργάζεται» ασταμάτητα 24 ώρες επί 365 μέρες το χρόνο.
Σαν οικονομικό αποτέλεσμα παράγει το επαχθές προϊόν που ονομάζεται ΤΟΚΟΣ και βαρύνει πιεστικά τους ελλειμματικούς προϋπολογισμούς των χρεωμένων κρατών.
Μήπως αυτή και μόνο αυτή είναι η γενεσιουργός αιτία της κακοδαιμονίας του καπιταλιστικού συστήματος την οποία βιώνει ο Πλανήτης ;
Θα απαντούσα απερίφραστα ΝΑΙ, δεδομένου ότι ΟΛΑ ανεξαιρέτως τα κράτη έχουν υπερχρεωθεί διαχρονικά στα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα.
Ακόμη και το Νίουε (Κράτος 1.400 κατοίκων στο κέντρο της Ωκεανίας) οφείλει 418.000 δολάρια.
Η σύγκριση κάτω από τέτοιους όρους είναι άνιση και καταλυτική υπέρ του Κεφαλαίου, καθιστά δε το χρέος το οποίο δημιουργείται (δανειζόμενο κεφάλαιο συν τόκοι & τόκοι επί των τόκων) απεχθές και καταχρηστικό.
Το έγκλημα είναι ιδιαζόντως ειδεχθές.
Χθες, δηλ. την εποχή της φεουδαρχίας όταν οι δουλοπάροικοι εργάζονταν 16 ώρες το σύστημα φαντάζει να ήταν «δικαιότερο».
Σήμερα, με την ανάπτυξη των χρηματοοικονομικών «προϊόντων» το σύστημα έχει «ξεσελώσει» και ως «γαϊδούρι ξεσαμάρωτο» οδηγείται στην αυτοκαταστροφή του
Το παγκόσμιο δημόσιο χρέος έχει αφηνιάσει. Από 18,237 τρις $ το 2001 έφθασε σήμερα στα 42,503 τρις $ και τώρα τρέχει με ταχύτητα 400.000 $ το δευτερόλεπτο.
Υπάρχει όμως ελπίδα διόρθωσης, γιατί το σύστημα είναι ευέλικτο και προσαρμόσιμο.
ΧΡΗΜΑΤΙΚΗ ΑΞΙΑ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΚΑΙ ΑΠΟΔΟΣΗ ΕΝΑΝΤΙ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ
Έχει υπολογισθεί ότι η χρηματική αξία του ανθρώπου αποτιμάται σε 120 φορές το κατά κεφαλήν ΑΕΠ, το οποίο παράγεται κατ έτος. Έτσι ο Ευρωπαίος αξίζει από 1 έως 3 εκατ. ευρώ και ο Κινέζος 120.000 ευρώ όσο και ο Ιρακινός.
Εάν υποτεθεί ότι ο μέσος όρος του ΑΕΠ στην Ευρώπη είναι 12.500 $, τότε η χρηματική αξία του μέσου Ευρωπαίου ανέρχεται σε 120 χ 12.500 = 1.500.000 $.
Συνεπώς η αμοιβή ετησίως για την απασχόληση ενός Ευρωπαίου αξίας 1,5 εκατ. $
ανέρχεται σε 12.500 δολάρια, δηλαδή όσο ΑΕΠ απέφερε.
Όμως η αμοιβή (τόκος) για την απασχόληση ενός αντίστοιχου χρηματικού κεφαλαίου είναι : 1.500.000 χ 3% = 45.000 $
(Η αμοιβή εδώ είναι 3-πλάσια και πλέον, διότι ο τόκος «εργάζεται» 3-πλάσιες ώρες και 105 μέρες επί πλέον)
Οι ανισότητες παραμένουν σταθερές σε όποιες χρηματικές αξίες αναφερθούμε.
Επιπρόσθετα αντιλαμβάνεται κανείς την δεινή θέση στην οποία περιέρχονται τα κράτη με υπερβολικό χρέος, όταν οι δανειστές διπλασιάζουν το επιτόκιο στο 6%.
Φυσικά κανείς δεν αναμένει από το Κεφάλαιο να δείξει κοινωνική ευαισθησία, ώστε να κλιμακώσει την τοκο-δοτική ικανότητα των δανειοληπτών-κρατών.
Αυτό θα ήταν ιδανικό να συμβεί και να μετρηθεί με βάση το ΑΕΠ, όπως κάνουν και για την πιστοληπτική ικανότητα οι οίκοι αξιολόγησης, αφού συμφωνήσουν σε ενιαία διαβάθμιση και οι τρεις.
Π Ρ Ο T Α Σ Η
Δεν χρειάζεται οι Κυβερνήσεις να παίρνουν ατελέσφορα «έκτακτα» μέτρα σε βάρος των εργαζομένων, και συγχρόνως το χρέος να αυξάνεται αντί να μειώνεται.
Απαιτείται να παρθεί μόνο 1 μέτρο ενάντια και μακροχρόνια υπέρ του Καπιταλισμού, το οποίο είναι η ελάττωση της ταχύτητας του Τόκου.
Αυτό επιτυγχάνεται με ένα νέο τρόπο υπολογισμού, τον ακόλουθο :
Tόκος = (Κ * Ε * Χ) * (8/24)
Τα επιτόκια μπορούν να διαμορφώνονται ελεύθερα όπως και σήμερα, ο τόκος όμως και η ταχύτητα του θα έχουν ανακοπεί.
Αν και θα «εργάζεται» 105 μέρες επί πλέον θα προκύψει δικαιότερη ανισότητα.
Ο στόχος είναι να συνειδητοποιήσει το Κεφάλαιο την πορεία του προς την καταστροφή της ειρηνικής συνύπαρξης των Λαών και να θελήσει να απαλλαγεί από το σύνδρομο της απληστίας και της τοκογλυφίας, χάριν και της δικής του σωτηρίας.
Θα το πράξει εφ΄ όσον πεισθεί από τους Δανειολήπτες με τον ακόλουθο τρόπο.
Όλα τα κράτη-οφειλέτες, στα οποία περιλαμβάνονται και τα σοσιαλιστικά, αφού πρώτα διακηρύξουν την πίστη τους στην αρχή της ακεραιότητας του κεφαλαίου όπως αυτό έχει διαμορφωθεί με τους τόκους (δηλ. το χρέος) ,
ΔΙΑΔΗΛΩΝΟΥΝ ΟΤΙ :
1) Δεν θα προβούν σε κούρεμα ή οποιουδήποτε τύπου αναδιάρθρωση των δανειακών τους υποχρεώσεων, πλην της χρονικής επιμήκυνσης για την αποπληρωμή τους.
2) Απαιτούν και θα εφαρμόσουν στις ανανεώσεις-εκδόσεις των ομολόγων και εν γένει των δανείων τους, το νέο τρόπο υπολογισμού των τόκων δηλαδή επί (8/24), ασκώντας το ίδιο δικαίωμα το οποίο κατ’ αναλογία και οι δανειστές άσκησαν όταν επαύξαναν τα επιτόκια στα υπερχρεωμένα κράτη.
Οι προτάσεις αυτές συνάδουν με τις υφιστάμενες συνθήκες της Παγκόσμιας Οικονομίας και αποσκοπούν μακροχρόνια στο καλώς εννοούμενο συμφέρον του Κεφαλαίου. Οι 5 χώρες με το μεγαλύτερο έλλειμμα στην ΕΕ (Ελλάδα – Ιρλανδία – Ηνωμ. Βασίλειο – Ισπανία – Πορτογαλία) ας αναλάβουν πρωτοβουλία)
Η Παγκόσμια Τράπεζα, το Δ.Ν.Τ. και ο ΟΗΕ ας εποπτεύσουν την εφαρμογή.
Εάν αυτές τις προτάσεις δεν τις κατανοήσει, υιοθετήσει και αποδεχθεί το σιωνιστικό Κεφάλαιο, τότε το Παγκόσμιο Χρέος των 50 τρις $ γίνεται ένα μεγάλο μηδενικό (0). Όπως λέμε zero coupon.
Ο Γ Παγκόσμιος Πόλεμος έχει αρχίσει.Το Κεφάλαιο ας βάλει νερό στο κρασί του
Ω ! ΑΘΑΝΑΤΟΙ ΘΕΟΙ ΤΟΥ ΟΛΥΜΠΟΥ, ΞΕΣΗΚΩΘΕΙΤΕ.
Ω! ΑΘΑΝΑΤΟΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΕΣ, ΣΩΘΕΙΤΕ.
Κώστας Πασσιάς
Λογιστής – Φοροτέχνης
cpassias@gmail.com 4 Ιουλίου 2011
Μπράβο αγαπητέ μου που ασχολήθηκες τόσο πολύ με το ζήτημα. Επισημαίνω ένα σημείο στο κείμενό σου:
“Ο στόχος είναι να συνειδητοποιήσει το Κεφάλαιο την πορεία του προς την καταστροφή της ειρηνικής συνύπαρξης των Λαών και να θελήσει να απαλλαγεί από το σύνδρομο της απληστίας και της τοκογλυφίας”.
Μη ξεχνάς πως το κεφάλαιο ήταν ανέκαθεν αυτό που δημιουργούσε πολέμους με σκοπό την υφαρπαγή πλούτου ή την καταστροφή του κεφαλαίου των ανταγωνιστών ώστε να… ανοίξουν επενδύσεις και εξουσία για τον “νικητή”. Άρα το κεφάλαιο, συνειδητά, ουδόλως ενδιαφέρεται για την ειρήνη αφού φέρει μέσα του τις έννοιες κέρδος και ανταγωνισμός=πολεμική κατάσταση. Μια πολεμική κατάσταση μεταξύ των ανθρώπων που έχει περάσει μέχρι και στα νήπια με τη βαθμοθηρία. Πρέπει να είσαι “ανταγωνιστικός”, τουτέστιν, πρέπει να έχεις γύρω σου εχθρούς που πρέπει να νικήσεις σε κάθε πεδίο της καθημερινότητας.
Αυτό που δεν καταλαβαίνουμε εμείς “οι από κάτω”, (γι’ αυτό και το προηγούμενο σχόλιο μου στις 9.30) είναι ότι το σύνδρομο της απληστίας και της τοκογλυφίας το έχουν οι κοινωνίες σύσσωμες και όχι μόνο αυτό το αφαιρετικό πλάσμα της φαντασίας που αποκαλούμε “το κεφάλαιο”. Το σύνδρομο της απληστίας, το έχουμε υιοθετήσει ως στάση ζωής η πλειοψηφία των ανθρώπων με λίγα λόγια. Αναζητούμε το κέρδος πίσω από κάθε δραστηριότητα και βλέπουμε γύρω μας συνεχώς εχθρούς που θέλουν να μας το πάρουν. Κεφάλαιο ήταν και ο ως εκείνη τη στιγμή προλετάριος Έλληνας αγρότης που έβαζε στο χωράφι του για 12 ώρες ταλαίπωρους Αλβανούς με 1000 δρχ και φαΐ όταν του δόθηκε η ευκαιρία? Λογικό λοιπόν είναι να δημιουργούνται συνθήκες, καταστάσεις και κυρίως θεσμοί που οδηγούν σε υπερσυσσώρευση κεφαλαίου και σε άγρια εκμετάλλευση του ανθρώπου.
Θεωρώ λοιπόν ότι η ύπαρξη αυτού του τρόπου λειτουργίας του κεφαλαίου που αντιλαμβανόμαστε σήμερα, αλλά υπήρχε πάντα, είναι κοινωνικό αποτέλεσμα και όχι αίτιο του προβλήματος. Αποτέλεσμα της συλλογικής ηθικής μιας ανθρώπινης κοινωνίας η οποία αρέσκεται να δημιουργεί θρόνους για να καταλαμβάνονται. Μας αρέσουν οι ανισότητες βρε αδερφέ, γιατί πιστεύουμε πως κάποια στιγμή θα είμαστε εμείς “καβάλα”. Και όσο πιο μεγάλες οι ανισότητες τόσο πιο πολύ καμαρώνουν όσοι είναι “καβάλα”. Και μετά γκρινιάζουμε επειδή υπάρχει εκμετάλλευση. Είναι ανώριμη ακόμη η ανθρωπότητα, γι’ αυτό και εξουσιομανής. Και αυτό έχει θρησκευτικές ρίζες, στο γεγονός πχ ότι θρησκείες λένε στους ανθρώπους ότι είναι το ον που πρέπει να εξουσιάζει τα υπόλοιπα, ότι μεταξύ των ανθρώπων υπάρχουν οι καλοί που θα γίνουν οι εκλεκτοί του θεού, αυτοί το παίρνουν πάνω τους και θέλουν εξουσία επί των ανθρώπων τάχα για να “σώσουν” και τους υπόλοιπους κλπ κλπ και πάει (κ)λέγοντας αιώνες τώρα.
Κ.Π. !!!Τελικα ειχα δικιο?Τι μυτη εχω ο σκυλος…
Είσαι λαγωνικό. Τελικά δέν θα με …βρίσεις ;