Πρώτο ΘΕΜΑ, 26.04.09
Ένα από τα μεγαλύτερα οράματα του Κόμματος Μου (αν όχι το μεγαλύτερο) είναι η μετατροπή της Ελλάδας σε πρωτεύουσα της Αθήνας. Πρώτο βήμα για την «υλοποίηση» του ήταν η οργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων, μία διεθνής εκδήλωση που είχε τα καλά και τα κακά για τη χώρα. Στα καλά περιλαμβάνονταν η κατασκευή του μετρό, του προαστιακού, το Ολυμπιακού Σταδίου (άλλως Καλατράβα) με χώρους «πρασίνου» και «περιπάτου» τους οποίους κανείς δεν χρησιμοποιεί. Καλή ήταν και η κατασκευή του τραμ που, εκτός από τις 70.000 κολώνες και τα 3 εκατομμύρια μέτρα ηλεκτροφόρων καλωδίων, έδωσε ζωή σε δρόμους πλάτους 5 μέτρων και έκοψε τις συνοικίες σε 22 κομμάτια αλλά, μπρος στα κάλλη τι ‘ναι ο πόνος. Στα «υπέρ» πρέπει να περιλάβω την μετατροπή των αεροδρομίων Μαραθώνα και Ελληνικού, το πρώτο σε κωπηλατοδρόμιο και στη συνέχεια στο μεγαλύτερο εκτροφείο βατράχων της νοτιανατολικής Ευρώπης και το δεύτερο σε πάρκο «περιβαλλοντικής ευαισθητοποίησης» μέσω της τσιμεντοποίησης του αχανούς ελεύθερου (και πράσινου) χώρου του αεροδρομίου. Όλα αυτά όμως ωχριούν μπροστά στα σχέδιά Μου για τα Μεσόγεια. Αφού πρώτα διακόρευσα την εύφορη και καταπράσινη κοιλάδα κατασκευάζοντας το αερομπούνκερ Ελ.Βεν (αντί στη θαλάσσια περιοχή του Ελληνικού όπως είχαν προτείνει οι Ιάπωνες χωροτάκτες), έφτιαξα προκειμένω να προκάνω τους Ολυμπιακούς, την Αττική Οδό και τον προαστιακό σιδηρόδρομο. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα (που εγώ δεν «ήξερα» αλλιώς πως θα αγόραζα τόσα οικόπεδα ένθεν και ένθεν), να μεταφερθεί, όπως έγραψε μία εφημερίδα «στην πάλαι ποτέ λαχανόκηπο της Αττικής μεζονέτες (σ.σ. ροζ), πολυκαταστήματα, αχανείς αποθήκες, κτίρια γραφείων, και «γραφικά» εκκλησάκια όλα, χωρίς δρόμους, αποχέτευση, επαρκείς συγκοινωνίες και στοιχειώδεις υποδομές…». Όμως μπρός στην {άγρια) κονόμα τι είναι ο πόνος. Προχωρώντας στην περαιτέρω «υλοποίηση» του Ρυθμιστικού Μου Σχεδίου ανακοίνωσα πρόσφατα πως σκοπεύω να μετατρέψω την Αθήνα σε πόλη 8εκατομμυρίων κατοίκων, στην ουσία δηλαδή να αλλάξω το αρχικό σχέδιο που έλεγε ότι είναι πρωτεύουσα της Ελλάδας κάνοντας την Ελλάδα πρωτεύουσα της Αθήνας. Το Σχέδιο είναι αφ’ ενός μοναδικό στα παγκόσμια κοινωνικά, πολιτικά και χωροταξικά χρονικά αλλά, δεν είναι το πρώτο ούτε το τελευταίο του Κόμματός Μου (που, στην ουσία, είναι Δύο σε Ένα). Σας θυμίζω την Συμφωνία της Μαδρίτης, τα Ίμια, την Ζίμενς, την Βόνταφον, το αναψυκτήριο, τον Ζαχόπουλο, τον Παυλίδη, το διαδημοτικό κοιμητήριο στο αεροδρόμιο Τατοϊου και χίλια-δύο άλλα έργα με τελευταίο τη διπλή ανάπλαση του Ελαιώνα που έπεται της μονής ανάπτυξης του Ελληνικού και άλλων έργων ων ουκ έστι αριθμός. Για να μην αδικήσω κανένα οφείλω να αναγνωρίσω πως το Σχέδιό Μας περιλαμβάνει ακόμα κάποια «καλά» έργα όπως η Εγνατία Οδός (η οποία, σε όλο το μήκος, δεν διαθέτει «παρκινγκ» για στάση και ανάπαυση των οδηγών) και το Πάρκο Περιβαλλοντικής Ευαισθητοποίησης «Αντώνης Τρίτσης» που αντικατέστησε την χωματερή των Άνω Λιοσίων. Περισσότερα σχέδια την άλλη Κυριακή._Κ.Κ. (pilot@technicalpress.gr)
6 Comments
Η επανάληψις ειναι μήτηρ της μαθήσεως, άρα πολύ καλά κάνετε και ξανά-μανά επισημαίνετε/”κράζετε” όλα αυτά όσο κανείς άλλος δημοσιογράφος δεν έχει τολμήσει. Όμως επί της ουσίας:ΤΟΝ ΣΟΥΦΛΙΑ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΠΟΙΟΣ ΚΑΙ ΠΟΤΕ ΘΑ ΤΟΝ ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΜΗ ΣΚΗΝΗ (βλ. ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΗ) ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ;ΑΥΤΟ αν το καταφέρετε εσείς κύριε ΚΚ,ή οι Τ.Ε.,ή ο Κουνίτης ή ο…Λαμπράκης (εδώ γελάνε), έ τότε θα μας “κουφάνετε” πιο πολύ και απ’όσο είναι κουφός αυτός ο υπουργός της συμφοράς! Δεν ειναι κομματικό το ζήτημα (μπλε ψηφίζω), αλλά προσωπικό πλέον! Για να μην πω πατριωτικό.Καλή Εβδομάδα!Ιωσήφ Τζαρδής
Κατ’ αρχάς εις αυτόν τον ιστότοπον δεν συνίσται να αναφερόμεθα και δη ονομαστικώς σε προσωπικότητες αι οποίαι έχουν διαμορφώσει την ιστορίαν του Ελλαδιστάν από το 1821 και δώθε.Επίσης είναι ανεπίτρεπτον να αναφερόμεθα εις χαρακτηριστκά που δεν συνάδουν με τον χαρακήρα του ατόμου. Μπορεί δήλα δη εις να μην διαθέτει την κατάλληλον όρασην ή ακοήν αλλά, να διαθέτει εξαιρετικές πνευματικές δεξιότητες.Ας προσέχομεν λοιπόν δια να έχομενσ.σ. αν σας ξενίζει η γλώσσα χαμογελάστε είστε στην κάντιτ κάμερα…
σας πάμε…συνεχιστε έτσι!ΑλΤαλ
χαμογελάμε χαμογελάμε 🙂
Τι θα λέγατε για “κλαίμε κλαίμε”;
Να σας πω την αλήθεια, συχνά προβληματίζομαι όταν πλανώμαι εις την πλάνην του “η-ζωή-χα-μο-γε-λα-ευ-τι-χι-σμε-να”. Από την άλλη όμως όταν η κατάσταση είναι τέτοια που ούτε εγώ ούτε εσείς ούτε κανένας δεν μπορεί δυστυχώς να μας “κουφάνει” με κάτι το ριζοσπάστικά ανατρεπτικό και σωτήριο για τον τόπο τούτο, σκέφτομαι ότι “ε δεν πρόκειται να κάτσω να σκάσω”. Πολλές φορές σκάω όμως…