Ο νέος χρηματοπιστωτικός ολοκληρωτισμός
Άρθρο- “ξυπνητήρι”
Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Mε τη φωτιά παίζουν oι “ηγέτες” της Ευρώπης και, ακόμα περισσότερο, της Ελλάδας. Αποδεικνύοντας καθημερινά ότι δεν είναι παρά μυωπικά και ιδιοτελή ανθρωπάκια, στη συνειδητή ή μη συνειδητή υπηρεσία των τραπεζών. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος να περιγράψει κανείς τον διαρκώς αυξανόμενο παραλογισμό της ευρωπαϊκής και ελληνικής πολιτικής, που είναι και η πιο σίγουρη ένδειξη επικείμενης μείζονος καταστροφής.
Η ελληνική κυβέρνηση (και οι δύο όροι χρειάζονται στην πραγματικότητα εισαγωγικά) διακρίνεται από το κλασικό σύνδρομο της Μαρίας Αντουανέττας, αλλά από το ίδιο σύνδρομο μοιάζουν να καταλαμβάνονται τώρα και οι ηγεσίες των υπολοίπων χωρών της ΕΕ. Τα πολιτικά αντανακλαστικά των ευρωπαϊκών ηγεσιών δεν είναι καλύτερα από αυτά που τις χαρακτήρισαν στις παραμονές της δολοφονίας του Αρχιδούκα Φερδινάνδου στο Σεράγεβο του 1914 ή της ανόδου του Χίτλερ το 1933, έστω κι αν ο πόλεμος που απειλεί την Ευρώπη είναι κυρίως οικονομικός.
Πραξικόπημα στην ΕΕ και μεσοπρόθεσμο
Οι αποφάσεις του Eurogroup της 20ής Ιουνίου, που ελήφθησαν με τη συμμετοχή της “ελληνικής” κυβέρνησης, συνιστούν πρωτοφανές στην ιστορία της ΕΕ θεσμικό πραξικόπημα. Το Συμβούλιο Υπουργών της Ευρωζώνης εξέδωσε εντολή σε εκλεγμένο κοινοβούλιο για το τι θα ψηφίσει, παραβιάζοντας κατάφωρα τις θεμελιώδεις αρχές του δικαίου και την πολιτική βάση και ιδεολογία της δημιουργίας της Ευρωπαϊκής ¨Ενωσης. Οι εκπρόσωποι του ελληνικού λαού εκβιάζονται με ωμό τρόπο να ψηφίσουν αντίθετα με τη βούληση του ελληνικού λαού και σύμφωνα με τις επιταγές των τραπεζών, επιταγές μετασχηματισμένες από την κυβέρνηση και την ΕΕ σε πρόγραμμα “δανειοδότησης” της Ελλάδας. H ‘Ενωση αποκαλύπτεται όχι ένωση ευρωπαϊκών λαών, αλλά μηχανισμός επιβολής δικτατορίας των αγορών επ¨ αυτών, με τη διαμεσολάβηση της Γερμανίας, της Κομισιόν και της ΕΚΤ. Και, το χειρότερο από όλα, κανείς, σε Ελλάδα και Ευρώπη δεν δείχνει να συνειδητοποιεί και να επισημαίνει τη σημασία όσων συμβαίνουν, ούτε καν οι “αντιμνημονιακές” δυνάμεις στην Ελλάδα.
Δεν γνωρίζουμε, τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, τα αποτελέσματα του ευρωπαϊκού και κυβερνητικού εκβιασμού. Αν δηλαδή ψηφίσθηκε το μεσοπρόθεσμο και ποια είναι η ένταση και έκταση των αντιδράσεων του ελληνικού λαού και τι έχει πράξει η κυβέρνηση, ίσως η πιο τυχοδιωκτική της ελληνικής ιστορίας, ο αντιπρόεδρος της οποίας έφθασε, εμμέσως πλην σαφώς, να επισείσει την απειλή στρατιωτικής δικτατορίας και εξόδου της Ελλάδας από την ΕΕ.
Ακόμα όμως κι αν περάσει το μεσοπρόθεσμο είναι θέμα χρόνου και μάλλον λίγου η κατάρρευσή του. Ο ελληνικός λαός δεν έχει άλλο δρόμο για να επιζήσει και να υπερασπιστεί τη χώρα του από την ανατροπή αυτής της πολιτικής και θα την ανατρέψει. Ακόμα κι αν δεν το κάνει ο ίδιος, είναι φανερό ότι κάποια στιγμή θα καταρρεύσουν πλήρως οι στοιχειώδεις κρατικές λειτουργίες και τα δημόσια έσοδα και η χώρα θα οδηγηθεί σε ανεξέλεγκτη, άναρχη χρεωκοπία σε χαοτικές συνθήκες.
Θα ήταν ασφαλώς καλύτερα να βρεθούν πολιτικές δυνάμεις που να ηγηθούν του έθνους σε τέτοιες κρίσιμες στιγμές, θα ήταν πολύ καλύτερα αν διαθέταμε ένα αντιμνημονιακό μέτωπο για τη σωτηρία της Ελλάδας, με αξιόπιστη ηγεσία, δημοκρατική εσωτερική οργάνωση και σοβαρές ιδέες. Αντιμέτωποι όμως με ένα πρόγραμμα οικονομικής, κοινωνικής και εθνικής καταστροφής της Ελλάδας, όπως είναι το μεσοπρόθεσμο, δεν έχουμε την πολυτέλεια να περιμένουμε.
Οι τράπεζες ως φορέας ολοκληρωτισμού
Πέραν όμως της δημοκρατικής ουσίας που πλήττεται βάναυσα με τις αποφάσεις και τους εκβιασμούς του Eurogroup, υπάρχει και μια άλλη πτυχή. Ευρωπαίοι και ¨Ελληνες πολιτικοί εκβιάζουν τον ελληνικό λαό για ποιο λόγο; Για να περάσει ένα πρόγραμμα που όλοι πιστεύουν ότι θα φέρει ταχύτερα την Ελλάδα όχι σε οποιαδήποτε σωτηρία, αλλά στην καθολική χρεωκοπία.
Αντιμετωπίζουν μία χώρα μέλος της ΕΕ με τον ίδιο τρόπο που μια δανείστρια τράπεζα αντιμετωπίζει μια υπό εκκαθάριση επιχείρηση: προσημείωση ακινήτων, τοποθέτηση επιτρόπου, μείωση λειτουργικού κόστους με απολύσεις και μείωση αποδοχών, εκποίηση στο άψε σβήσε περιουσιακών στοιχείων, ξεζούμισμα παντός είδους και, τελικά, κλείσιμο της επιχείρησης.
Γιατί το κάνουν αυτό; ¨Όχι γιατί είναι απαραίτητο βέβαια στα καλώς εννοούμενα συμφέροντα της ΕΕ ή έστω των πλουσιότερων μελών της. ¨Όχι γιατί δεν αντιλαμβάνονται το αδιέξοδο. Αλλά γιατί τους είναι περίπου αδύνατο να θίξουν καθ¨οιονδήποτε τρόπο τα συμφέροντα του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου, πραγματικού “Kράτους πίσω από τα Κράτη”. Bάζουν την Ευρώπη στην τροχιά της μεγαλύτερης κρίσης στην ιστορία της, μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Αυτοεγκλωβίζονται σε εκβιασμούς που κάποια στιγμή κινδυνεύουν να σκάσουν στα μούτρα τους, με τον ίδιο τρόπο που ένα ήσσονος σημασίας γεγονός, όπως η δολοφονία του Αρχιδούκα Φερδινάνδου στο Σεράγεβο, προκάλεσε τον 1ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο πόλεμος θα είναι οικονομικός αυτή τη φορά, όχι στρατιωτικός, τουλάχιστο στην αρχή, δεν θα έχει όμως λιγότερο καταστρεπτικά αποτελέσματα.
Πρόκειται για το ισοδύναμο των συμφωνιών του Μονάχου που υπέγραψαν Γαλλία και Αγγλία για να κατευνάσουν τον Χίτλερ. Τον ρόλο του Χίτλερ σήμερα, ως παγκόσμιας δύναμης καταστροφής, παίζει το διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο. Αν όμως εξακολουθήσουμε να πηγαίνουμε εκεί που μας πηγαίνουν, το όλο ευρωπαϊκό μεταπολεμικό εγχείρημα θα απειληθεί με κατάρρευση και η διεθνής οικονομία μπορεί να αντιμετωπίσει κρίση πολύ σοβαρότερη αυτής του 1929. Γιατί οι σημερινές οικονομίες είναι πολύ πιο χρηματιστικοποιημένες από τις προπολεμικές.
Σενάριο διάλυσης της ΕΕ
Yπερβολές μπορείτε να πείτε. Πράγματι, θα ήταν ανόητος όποιος θα προσπαθούσε να προβλέψει με ακρίβεια την εξέλιξη τριών ταυτόχρονων και βαθύτατων κρίσεων, δηλαδή της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, της κρίσης της δυτικής ηγεμονίας και της κρίσης της ΕΕ. Θα ήταν όμως δέκα ή εκατό φορές πιο ανόητος όποιος αρνούνταν να συνειδητοποιήσει το πραγματικο διακύβευμα. Καλύτερα να κινητοποιείται κανείς “υπερβολικά” εναντίον υπαρκτών απειλών, παρά να παρηγορείται με την ψεύτικη βεβαιότητα ενός κόσμου που καταρρέει. Και ο κόσμος της “ευτυχούς παγκοσμιοποίησης” και του νεοφιλελευθερισμού κατέρρευσε τον Οκτώβριο του 2008, όπως ορθώς αλλά παραδόξως διέγνωσε σε ένα άρθρο του ο αντιδραστικός αλλά όχι κουτός Γιόσκα Φίσερ.
Η Ευρωπαϊκή ¨Ενωση απειλείται με κατάρρευση ανάλογη αυτής της Σοβιετικής, πριν από 20 χρόνια, γιατί ούτε η πολιτική ηγεσία των μελών της καταφέρνει, ούτε οι θεσμοί της είναι φτιαγμένοι για να λαμβάνουν ικανοποιητικά υπόψιν τους το γενικό ευρωπαϊκό συμφέρον και τα συμφέροντα των κρατών μελών της.
Η δομή είναι έτσι κατασκευασμένη ώστε να παρέχει κυρίως σιδηρές εγγυήσεις για την αξία και την απόδοση του χρήματος, που είναι η πραγματική συντακτική αρχή επί της οποίας θεμελιώνεται το σύστημα του Μάαστριχτ. Ταυτόχρονα, δεν λαμβάνει υπόψιν τα συμφέροντα των επιμέρους εθνών και κοινωνιών. Το δομικό αυτό “έλλειμμα” καθιστά περισσότερο, όχι λιγότερο σημαντικό τον ρόλο των εθνικών κυβερνήσεων, αφού αυτές είναι οι μόνες που μπορεί να υπερσασπίσουν τα πιο ζωτικά συμφέροντα των λαών τους.
Η Ελλάδα ως παράγων καταστροφής
Η απερίγραπτη κυβέρνηση Παπανδρέου, Βενιζέλου, Πάγκαλου, μη υπερασπιζόμενη το έθνος της, αλλά δρώντας ως εγχώριο απόσπασμα, είδος “αποικιακής διοίκησης” της τρόικας, συμβάλλει καθοριστικά όχι μόνο στην καταστροφή της Ελλάδας, αλλά και στο ευρωπαϊκό χάος.
Για να βγει η Ελλάδα από αυτή την κατάσταση χρειάζεται να χρησιμοποιήσει τρία όπλα ταυτόχρονα:
– την απειλή μιας επιθετικής χρεωκοπίας και της πολιτικής κρίσης που θα καταλύσει μια τέτοια χρεωκοπία στην ΕΕ
– το τεράστιο γεωπολιτικό χαρτί της
– να γίνει θετικά φορέας ενός οράματος ριζικής επανίδρυσης της ΕΕ γύρω από την επιστροφή στη ρύθμιση και φορολόγηση του κεφαλαίου, την απαγόρευση των παραγώγων, τον κεϋνσιανισμό, τον λελογισμένο προστατευτισμό, μια πολιτική ευρωπαϊκής συνοχής, την οικοδόμηση ενός ανεξάρτητου πυλώνα ενός πολυπολικού διεθνούς συστήματος.
Δραχμή και Ευρώ
Δυστυχώς το πολιτικό προσωπικό της χώρας με ελάχιστες, πολύ περιορισμένες εξαιρέσεις, είναι απελπιστικά επαρχιωτικό στον ορίζοντά του, διαποτισμένο μέχρι το μεδούλι από την ιδεολογία της “Ψωροκώσταινας”, ανίκανο να σκεφθεί σε διεθνείς όρους. Κι αυτό δεν συμβαίνει μόνο στις κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις, συμβαίνει ακόμα και στους αντιμνημονιακούς κύκλους, όπου συναντά κανείς ενίοτε και την οπισθοδρομική βασικά ιδέα της οικειοθελούς εξόδου από το ευρώ, το ψυχολογικό υπόβαθρο της οποίας είναι ο συντηρητισμός (η Ευρώπη δεν αλλάζει) και η εθνική αυτοϋποτίμηση.
Φυσικά, μπορεί να χρειαστεί σε συνθήκες καταστροφής να φύγει η Ελλάδα από την ευρωζώνη. Προτού φτάσουμε εκεί, θάπρεπε όμως να προσπαθήσουμε να συνδέσουμε τον αγώνα του ελληνικού λαού κατά του επελαύνοντος χρηματιστικού ολοκληρωτισμού με τα προβλήματα και τη συνείδηση των ευρωπαϊκών λαών, να προσπαθήσουμε, χωρίς να φεύγουμε από το εθνικό πεδίο, να μεταφέρουμε τη μάχη στην κλίμακα που να μπορεί να δοθεί, οι πολιτικές μας επιδιώξεις να είναι ικανές να οικοδομήσουν τις απαραίτητες συμμαχίες. Μέχρι τώρα δεν έχει γίνει σχεδόν τίποτα σε αυτή την κατεύθυνση και ο χρόνος τελειώνει. Θα γίνει αύριο εξέγερση στην Ελλάδα και δεν θα καταλαβαίνει σχεδόν κανείς στον κόσμο τι προτείνουν οι εξεγερμένοι…
Konstantakopoulos.blogspot.com
Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό “Επίκαιρα” της 30.6.2011
RSS - Posts
4 Comments
Ο “επελαύνων χρηματιστικός ολοκληρωτισμός” όμως, έχει ως βασικό όπλο το ευρώ. Τι είδους αγώνα εναντίον του θα δώσει η Ελλάδα, αποδεχόμενη το βασικό εργαλείο του χρηματιστικού ολοκληρωτισμού που δεν είναι άλλο από το κοινό νόμισμα? Είναι δυνατόν να δηλώνει κάποιος ότι του αρέσει ταυτόχρονα η ελευθερία αλλά και οι αλυσίδες του? Όλοι αυτοί οι εγχώριοι και διεθνείς δυνάστες της Ελλάδας και της Ευρώπης, όπως τους αναφέρει ο συγγραφέας, δεν τελούν υπό τις οδηγίες του χρηματιστικού ολοκληρωτισμού ο οποίος προσωποποιείται στους διαχειριστές και ιδρυτές του ευρώ? Μήπως τελικά η επιστροφή σε εθνικό νόμισμα έπρεπε να είναι το πρώτο αίτημα των εξεγερμένων και όχι το τελευταίο?
Αν είμαστε αποφασισμένοι να ζήσουμε όπως στη δεκαετία του 50 και βέβαια η επιστροφή είναι λύση. Αλλά, δυστυχώς η πασοκονεοδημοκρατία έκανε ολυμπιακούς και κωπηλατοδρόμια και φιέστες στο Καλλιμάρμαρο και είναι πολύ δύσκολο να δυσαρεστήσουμε τις κυρίες Αγγελοπούλου, Δεσποτοππούλου αλλά και διακεκρριμένα περιφερόμεναα botox
Η προσωπική μου άποψη είναι πως ουσιαστικά δεν ξεφύγαμε ποτέ από τη δεκαετία του ’50, η χρονολογία μας κινείται από το ’50 ως το ’59 και μετά γυρνάει πάλι στο ΄50, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία…
Πείτε μου όμως εσείς, σε ποιας δεκαετίας τα επίπεδα θα επιστρέψει η ελληνική κοινωνία σε βάθος χρόνου αν παραμείνει υπό το καθεστώς της υποτέλειας που ορίζει η παρούσα κατάσταση. Μήπως του ’40? Άλλωστε τα αναλύει ο κ.Βιλιάρδος πεντακάθαρα στην νεότερη ανάλυσή του (5.7.11) και συγκεκριμένα στον “επίλογο” :
“εάν οι εναλλακτικές λύσεις ήταν είτε αυτή η κατάσταση, είτε η εγκατάλειψη της Ευρωζώνης, όλες οι δυσκολίες, μεγάλες ή μικρές, της υιοθέτησης ενός εθνικού νομίσματος, θα έμοιαζαν να είναι σταγόνα στον ωκεανό.”
“σταγόνα στον ωκεανό”!
Είναι ολοφάνερο πια ότι ο δρόμος που βαδίζουμε έχει :
“ως αναπόφευκτη συνέπεια την υποταγή μας στο ΔΝΤ ή στη Γερμανία, την ολοκληρωτική απώλεια της εθνικής μας κυριαρχίας, την κατάλυση της Δημοκρατίας, τις προσβολές στην υπερηφάνεια και στην αξιοπρέπεια μας, τη λεηλασία των δημοσίων επιχειρήσεων, την καταστροφή των μικρομεσαίων ελληνικών εταιρειών, τη συνέχιση της νόμιμης φοροδιαφυγής των ξένων πολυεθνικών, τη φορολογική «υφαρπαγή» της περιουσίας μας, το συνεχή περιορισμό του κοινωνικού κράτους και τη διαρκή μείωση των αμοιβών, μέχρι τo σημείο που η πιο κουραστική και εξοντωτική εργασία να μην μπορεί, με βεβαιότητα, να μας εξασφαλίσει καν τα απολύτως απαραίτητα ” ?
Απορώ, γιατί το θέτει ως ερώτημα ο κ.Βιλιάρδος…
Ούτε πιστεύω πως θα υπάρξει μεγάλο πρόβλημα διεθνώς εξαιτίας της επιστροφής των προβληματικών, εντός ευρώ, οικονομιών στα εθνικά νομίσματα. Το ευρώ θα διατηρηθεί σίγουρα ως νόμισμα (άλλωστε είναι το γερμανικό μάρκο με άλλο όνομα) που θα εκπροσωπεί τις Γερμανία, Ολλανδία, Αυστρία και όσους άλλους νιώθουν… Γερμανοί. Θα είναι και πιο ισχυρό και θα το εμπιστεύονται καλύτερα ως αποθεματικό. Ίσως τότε είναι που θα εγκαταλειφθεί πλήρως το δολάριο και ίσως γι’ αυτό σπεύδουν με το ΔΝΤ να σώσουν το ευρώ το οποίο νομίζω πως είναι ιδέα των τραπεζιτών της wall street και όχι ευρωπαϊκή. Οι εμπνευστές της ενωμένης Ευρώπης μιλούσαν για την Ευρώπη των λαών και όχι την Ευρώπη της “νομισματικής σταθερότητας”.
Πως μπορεί να γίνει εδώ και τώρα αλλαγή νομίσματος? Η άποψή μου είναι πως η αδίστακτη ιδιοτέλεια και κερδοσκοπία των πολιτικάντηδων, ίσως θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί προς όφελος ενός αποφασισμένου λαού. Προκειμένου να μη χάσουν πρόσκαιρα τις καρέκλες τους ακόμα και τη νομισματική μεταρρύθμιση θα κάναν υπό την (εκλογική) πίεση ενός πραγματικά αποφασισμένου λαού. Μετά θα “έπαιρναν πόδι” αργά η γρήγορα. Αλλά έχει ο ελληνικός ή ο πορτογαλικός, ισπανικός, ιταλικός λαός την παιδεία και το νεύρο να ενωθεί γύρω από μια τέτοια ιδέα? Πάλι εκεί καταλήγουμε… Αν είχαν την παιδεία, δεν θα επέτρεπαν και την προσχώρηση στην ευρωζώνη όπως οι Ισλανδοί.
Παρόλα αυτά, ως στοιχειώδης ένδειξη ευφυίας πρέπει να δείξουμε ότι μάθαμε από τα λάθη μας. Αλλιώς… ραγιάδες με σφραγίδα και υπογραφή. Οι κυρίες και τα μπότοξ απλώς “βρήκαν και τα κάνουν”, η δύναμή τους αντικατοπτρίζει την πνευματική αδυναμία του κόσμου – συνέπεια της χρόνιας και καταιγιστικής προπαγάνδας των επαγγελματιών “πνευματικών ανθρώπων”.
Ένα εξαιρετικό άρθρο απο το Αντίφωνο
Μείγμα Εξόδου
Δευτέρα, 04 Ιούλιος 2011 08:00
Δημήτρης Τζουβάνος*
Τα κύρια επιχειρήματα των οικονομολόγων για τα διάφορα προτεινόμενα μίγματα οικονομικής πολιτικής, δεν αφορούν παρά τα αδιέξοδα των προτάσεων των συναδέλφων τους – ο καθείς στηρίζει το μίγμα του στο άτοπο των άλλων μιγμάτων. Πιστοποιούνται έτσι τα κοινά αδιέξοδα νεοφιλελευθερισμού και κεϋνσιανισμού, όσο και η νύχτα των ειδημόνων παπαγάλων.
Στην πραγματικότητα, το αναγκαίο μίγμα δεν αφορά οικονομικά μέτρα, αλλά το συνδυασμό τους με πολιτικές εξελίξεις, αναγκαίες πλέον για την επιτυχία οποιασδήποτε οικονομικής πολιτικής. Πρόκειται για την έμπρακτη κριτική της φιλελεύθερης πολιτικής οικονομίας, την πολιτική δηλ. υπέρβαση του φιλελευθερισμού και στις δυο εναλλασσόμενες ή μιγνυόμενες εκδοχές του, τη νεοφιλελεύθερη και την κεϋνσιανή. Η κατεύθυνση βεβαίως δεν είναι ούτε ο αποτυχημένος κρατισμός της σταλιναριστεράς ούτε ο λαϊκιστικός παρασιτισμός της κεϋνσιαριστεράς, αλλά ένα δημοκρατικό σύστημα ευθύνης, συμμετοχής και δημιουργίας, ως εθνική και διεθνής εναλλακτική στην κεφαλαιοκρατία.
Κι ενώ η συστημική μετρολογία, ακριβώς αυτό θέλει να αποφύγει, για την κοινωνία η μετρολογία αυτή έχει νόημα ( δηλ. πρακτική σημασία ) μόνον ως στοιχείο της αναφερόμενης αναγκαίας μεταπολίτευσης. Στο πλαίσιο αυτό, καθόλου δεν αρκούν τα πατριδοκάπηλα του συστημικού νοικοκυριού, αλλ’ ούτε τα λαϊκιστικά και συσκοτιστικά του «προοδευτικού» διεκδικητικού παρασιτισμού. Απεναντίας η δημοκρατική μεταπολίτευση είναι η μόνη που μπορεί να δημιουργήσει δυνατότητες για άμεση χαλάρωση της κοινωνικής ασφυξίας, αλλά κυρίως να εξασφαλίσει ότι οι αναγκαίες κι αναπόφευκτες θυσίες δεν θα πάνε χαράμι, αλλά θα επενδυθούν στην κοινωνική προοπτική.
Στο άνω πολιτικό πλαίσιο, έχουν την ειδικότερη σημασία τους τα βασικά στοιχεία μιας ανατακτικής οικονομικής πολιτικής και η αποσαφήνιση των πιο συσκοτισμένων πλευρών της, όπου και θα αναφερθούμε επιγραμματικά :
1) Σε κάθε περίπτωση, οι επώδυνες προσαρμογές επανεκκίνησης και οι αντίστοιχες κοινωνικές θυσίες και προσπάθειες είναι αναπόφευκτες, ανεξάρτητα από ευθύνες – οι ευθύνες φυσικά υπάρχουν και υπαγορεύουν τη μη επανάληψη των ημαρτημένων και ιδίως την αναγκαία πολιτική αλλαγή. Τα ουσιαστικά ζητήματα στο σημείο αυτό δεν είναι τα γνωστά «δικαιωματικά» της αποφυγής των επωδύνων, αλλά : α) διασφάλιση των αναπότρεπτων θυσιών απ’ το συστημικό χαράμι. β) διασφάλιση ελάχιστων κι αλληλέγγυων βιοτικών όρων ιδίως στα πλέον χειμαζόμενα τμήματα της κοινωνίας, καθώς και ορισμένης απόσβεσης στη βιαιότητα της αναπόφευκτης προσαρμογής. γ) αποκατάσταση αισθήματος στοιχειώδους ασφάλειας και δικαιοσύνης στην κοινωνία, καθώς και πνεύματος αισιοδοξίας και δημιουργικής προσπάθειας. δ) ουσιαστκή διαφάνεια στην κρατική διαχείριση αλλά και στους εργασιακούς όρους κι αποδοχές των επί μέρους κοινωνικών τμημάτων, ώστε να ελέγχεται η εξαγορά και καθεστωτικοποίησή τους. ε) κατανόηση ότι η περαιτέρω οικονομική δικαιοσύνη δεν αφορά «διεκδικήσεις» του γνωστού τύπου, αλλά την ικανότητα της κοινωνίας και των θεσμών της ( των κομμάτων συμπεριλαμβανομένων ) να αντιμετωπίσουν εμπράκτως στο πολιτικό και παραγωγικό πεδίο τους συστημικούς-δομικούς επενδυτικούς εκβιασμούς και προκλήσεις.
2) Βασικό όρο κοινωνικής προοπτικής αποτελεί η απαλλαγή απ’ το Δημόσιο Χρέος και η αντίστοιχη πολιτική αποχρέωσης, πέραν μιας αδιέξοδης τοκογλυφίας αλλά και πέραν των αδιέξοδων στρουθοκαμηλισμών και βερμπαλισμών. Σε μια αδρή εικόνα εδώ, μπορούμε να δούμε το ΔΧ ( ~ 150% του ΑΕΠ ) να αντιμετωπίζεται σε 3 κατευθύνσεις, κατά το 1/3 ( ~ 130 δις, ενδεικτικά ) σε καθεμιά :
α) Απόσβεση του 1/3 σε βάρος Πιστωτών ( κούρεμα, φτηνή επαναγορά, ευρωομολογιακές παρεμβάσεις, επιτοκιακές και χρονικές απομειώσεις, διακρατήσεις κτλ. ), μαζί και των εγχωρίων ( ταμείων και τραπεζών, που ήδη κατέχουν τοξικά κρατικά χαρτιά ), με κατάλληλες κλιμακώσεις ενεργειών και κινήσεις απώθησης των κερδοσκόπων. Η πολιτική αυτή απαιτεί τη συνεργασία και στήριξη της ΕΕ, που όμως είναι δεδομένη εξ αρχής ( ως στρατηγικά αναγκαία στην ΕΕ, παρά τις «κερδοσκοπικές» κουταμάρες των δήθεν «αντικαπιταλιστικών» αναλύσεων ), πάντα υπό τον όρο μιας συνολικής ανατακτικής πολιτικής και μιας ανάλογης κοινωνικής πίεσης. Επίσης η απόσβεση αυτή επείγει, προκειμένου να «μπει πάτος στο βαρέλι» ( να μη χαραμίζονται δηλ. στο μεταξύ τα υψηλά τοκοχρεωλύσια ), πράγμα που με τη σειρά του καθιστά άκρως επείγοντα τα εγχώρια διαρθρωτικά μέτρα που εύλογα απαιτείται να προηγηθούν.
β) Μεσοπρόθεσμη εξόφληση του 1/3 ( πχ. 5 έτη Χ 25 δις / έτος ) με πόρους προερχόμενους από τη δημόσια περιουσία και τις δημόσιες απαιτήσεις, όπως ήδη επιχειρείται, πλήν με δικαιότερο, αποτελεσματικότερο, αλλά και μη εκχωρητικό τρόπο. Ειδικότερες πηγές εδώ είναι τα εξοικονομούμενα τοκοχρεωλυσία ( ως άνω σημείο [α] ), η αναδρομική φορολόγηση του πλούτου ( όπως των 600 δις που έφυγαν στο εξωτερικό ή του πολιτικού προσωπικού δεκαετιών ), η γενναία φορολόγηση των υψηλών εισοδημάτων, οι γερμανικές οφειλές, η συνδρομή της εκκλησίας, η ενοικίαση δημόσιων υποδομών, οι (επιλεγμένες) ιδιωτικοποιήσεις, η εκποίηση ορισμένων κτιρίων κι εγκαταστάσεων, η νομιμοποίηση αυθαιρέτων, διάφορες μορφές διακρατικών αντιπαροχών ( πχ. τουριστικά κλήριγκ ) κτλ.
γ) Παραμονή ενός υπόλοιπου ΔΧ ~ 50% του ΑΕΠ, ως διαχειρίσιμου χρέους που δεν ταυτίζεται με εθνική οικονομική αιμορραγία.
3) Βασικός όρος για την απαλλαγή απ’ το Χρέος, αλλά και για τη γενικότερη ανάταξη, είναι ο άμεσος και δύσκολος μηδενισμός του πρωτογενούς Δ.Ελλείματος, σε συνθήκες μάλιστα συρρίκνωσης της οικονομίας και αντίστοιχης πίεσης στα δημόσια έσοδα. Μια μεγάλη κι αποτελεσματική εκστρατεία κατά της φοροδιαφυγής ( κι εισφοροδιαφυγής ) είναι εδώ αναγκαία, με στόχο κυρίως τα μεσαία και μεγάλα εισοδήματα ( ειδικότερα η πίεση στη μεσαία τάξη και κυρίως στις παρασιτικές πλευρές και λειτουργίες της, έχει επιπρόσθετα κρίσιμη στρατηγική σημασία ). Παρ’ όλα αυτά παραμένει το επείγον του δραστικού και στρατηγικού περιορισμού των Δ. Δαπανών, σε 4 βασικές κατευθύνσεις :
α) αποφασιστικός περιορισμός του κράτους και του υπαλληλικού προσωπικού του, στα 2/3 του σημερινού.
β) περικοπές σπατάλης προμηθειών κι εν γένει λειτουργικού κόστους του δημοσίου.
γ) ειδικότερα περικοπές παντοειδών υπεραμοιβών, ιδίως των υψηλόβαθμων κλιμακίων του δημόσιου τομέα.
δ) δραστική περικοπή δαπανών του πολιτικού συστήματος σε μικρό μόνο ποσοστό των σημερινών.
Η αποφασιστική αυτή τομή απο-παρασιτισμού, δεν πρέπει να ταυτισθεί με το ξεθεμέλιωμα των βασικών κρατικών-κοινωνικών υπηρεσιών, που ωστόσο οφείλουμε όλοι να τις δούμε πιο κοντά στην κοινωνική τους ουσία και οικονομία, και μακρυά απ’ τη σπάταλη κι εξαγοραστική αθλιότητα των μεταπολιτευτικών «προοδευτικών» δεκαετιών. Αυτό βεβαίως καμμιά σχέση δεν έχει με τα μισθολογικά-εργασιακά προνόμια της ΔΥ-ΔΕΚΟ τάξης, που σε καμμιά περίπτωση δεν έχουν ούτε νομιμοποίηση ούτε προοπτική. Ας σημειωθεί εδώ ενδεικτικά, ότι το υπεράριθμο 1/3 των ΔΥ και η διαφορά των αποδοχών τους απ’ τον ιδιωτικό τομέα, τις τελευταίες δεκαετίες, ήδη ισοδυναμούν με το Δ.Χρέος, άσχετα απ’ το ότι εδώ πρόκειται για ένα παρασιτισμό κυρίως μη πολυτελή, καθώς κι απ’ το ότι άλλες μαύρες τρύπες του παρασιτισμού ( πχ. ο εργολαβικός ) κατεβρόχθισαν περισσότερα.
4) Εκτός απ’ τα άνω επείγοντα, το κλειδί της διεξόδου είναι η παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας. Δεν αφορά την «ανάπτυξη» που αντιπαραθέτουν στα δύσκολα μέτρα οι απολογητές του παρασιτισμού. Γιατί εδώ πρόκειται για μια ανάπτυξη, κατά βάση ενδογενή, εσωστρεφή και ισόρροπη, τη μόνη που έχει προοπτική και πού ταυτόχρονα αφορά την ποιότητα ζωής και το μέλλον της κοινωνίας. Βασικός κανόνας μιας τέτοιας ανάπτυξης είναι η παραγωγή και η κατανάλωση να συμβαδίσουν μεταξύ τους όσο και με τις ουσιαστικές βιοτικές αξίες, αφήνοντας πίσω τα κεϋνσιανά παραμύθια, τα νταραβέρια του Τίποτα, καθώς και την ελίτ ( πολιτική και τεχνικοεπιστημονική ) που τα μοσχοπουλά. Οι όροι της ανασυγκρότησης αυτής δεν είναι εύκολοι ούτε ανώδυνοι, απαιτώντας κατάλληλη κρατική υποστήριξη και λειτουργία την οποία και θα πρέπει η κοινωνία να διεκδικήσει και κατακτήσει, ξεπερνώντας τις γνωστές διεκδικήσεις «παροχών». Συνοπτικά, η παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας απαιτεί :
α) Αναπροσανατολισμό κι αναδιάρθρωση της δραστηριότητας κι απασχόλησης σε μεγάλη κλίμακα. Ενδεικτικά, το 50% των υπηρεσιών αλλά και του εμπορίου, οφείλουν να μεταστραφούν σε παραγωγικές δραστηριότητες που ανταποκρίνονται στις βιοτικές ανάγκες της κοινωνίας. Δεν είναι κάτι εύκολο, ούτε στο χέρι του γνωστού κι αχρείου πολιτικού προσωπικού, όμως θα μπορούσε να γίνει μέσα σε μια 5ετία, με την κατάλληλη πολιτική και υποστήριξη.
β) Μείωση του εργασιακού κόστους ως τα επίπεδα διεθνούς ανταγωνιστικότητας της παραγωγής. Την αναπόφευκτη πίεση εδώ των ασιατικών και βαλκανικών μεροκάματων, μπορούν να εξισορροπήσουν όχι τα «δικαιώματα» μιας πλασματικής ευζωϊας (καθότι κούρευε το αυγό) αλλά 4 ειδικά στοιχεία πολιτικής. β1) η κρίσιμη μη χρηματική κρατική αντιστήριξη της ανταγωνιστικότητας. β2) το ειδικότερο χαρμάνι ποιότητας-τιμής που συνδέεται με τις εγχώριες ανάγκες και πού μπορεί να ανταγωνισθεί διμέτωπα κι αποτελεσματικά την ευρωπαϊκή ακρίβεια και την ασιατική ποιότητα. β3) η συστηματική στήριξη της ελληνικής παραγωγής απ’ την ελληνική κατανάλωση, με όρους αγοράς. β4) στοιχεία ποιότητας ζωής και κοινωνικού μισθού χαμηλού κόστους και υψηλής χρηστικής αξίας, που διαθέτει σε αφθονία η χώρα προς αξιοποίηση.
γ) Στενή συνεργασία του κρατικού σχεδιασμού με την ιδιωτική πρωτοβουλία, στους τομεακούς και διαρθρωτικούς προσανατολισμούς. Αντικατάσταση του δόγματος της «εξωστρέφειας» και της μονομέρειας των «συγκριτικών πλεονεκτημάτων» μ’ αυτό της ενδογενούς ανάπτυξης και της υψηλής βιοτικής αυτάρκειας, που μεταξύ άλλων σημαίνει στροφή στην υποκατάσταση εισαγωγών καθώς και στροφή στη μαζική παραγωγή ποιότητας.
δ) Ειδικότερη διαρθρωτική πολιτική επενδύσεων κι εργασίας στο άνω πλαίσιο. Αντικατάσταση της τουριστικής-κατασκευαστικής-καταπατητικής πανάκειας με αντίστοιχες βιώσιμες πολιτικές μετρήσιμου κοινωνικού αποτελέσματος ( πχ. προσοδοφόρος εξωτερικός τουρισμός και προσιτός εγχώριος, φτηνή ποιοτική κατοικία κι ανασύσταση του αστικού χώρου κτλ ). Επιστροφή στη Γεωργία της παραγωγής και της αγροδιατροφικής επάρκειας, καθώς και στην επ’ αυτής ανάπτυξη του αγροτικού χώρου. Ουσιαστική αυτοχρηματοδότηση των έργων υποδομής και στροφή μέρους της κατασκευαστικής δραστηριότητας σε αναγκαία υδροδιαχειριστικά έργα μεγάλης κλίμακας. Εντατική οικοδόμηση αποκεντρωμένης Βιοτεχνίας, Ελαφράς βιομηχανίας, Περιβαλλοντικής βιομηχανίας, τομέα Υψηλής Τεχνολογίας, καθώς και στήριξη τομέων βαρειάς Βιομηχανίας κατά περίπτωση, όπως η Ναυτιλία, η Ναυπηγική και η Ενέργεια.
ε) Χρηματοδοτική στήριξη της παραγωγικής επιχειρηματικότητας ( επιχορηγητική, εγγυητική-πιστωτική και φορολογική ), φθηνή κι αξιόπιστη συμβουλευτική στήριξη της μικρομεσαίας παραγωγικής επιχειρηματικότητας, ταχύρρυθμη κι αποτελεσματική εκπαιδευτική στήριξη του παραγωγικού δυναμικού, παραμερισμό της γραφειοκρατίας-μιζοκρατίας (όχι όμως διευκόλυνση των fast track περιβαλλοντικών κι αρχαιολογικών βιασμών), αποθάρρυνση των εγγείων και κτηματικών προσόδων, αποθάρρυνση των παράπλευρων παρασιτικών προσόδων ( υπέρ συντεχνιών κτλ. ), συστηματική ενημέρωση κι εκπαίδευση καταναλωτή κτλ.
στ) Ειδικές πολιτικές εργασίας όπως συγκράτηση-αξιοποίηση του επιστημονικού και του ειδικευμένου δυναμικού, στήριξη της παραγωγικής αυτοαπασχόλησης, στήριξη της μητρικής ημι-απασχόλησης, εξισορρόπηση της αναγκαίας εντατικοποίησης-ελαστικοποίησης με κατάλληλες βιοτικές αντιπαροχές, παρέμβαση στην πολυθεσία, εξασφάλιση ελεύθερου χρόνου και σχόλης, δραστική αντιμετώπιση του μεταναστευτικού, εργασιακή και βιοτική ασφάλεια κτλ.
ζ) Μέτρα ελέγχου του υπερεπαγγελματισμού και του σχετικού πληθωριστικού κόστους παράλληλα με το «άνοιγμα» των επαγγελμάτων καθώς και μέτρα εμμέσου ελέγχου τιμών ( αντικαρτέλ θεσμίσεις, μέτρα κατά λαθρεμπορίου-νοθεμπορίου, δημοσιοποιήσεις τιμών, ειδική φορολογία επί αποδόσεων κεφαλαίου κτλ ).
η) Αναζήτηση επενδυτικών ( συμμετοχικών και δανειακών ) κεφαλαίων σε ΕΕ και BRIC, σε τομείς συμβατούς με την επιδιωκόμενη ανάπτυξη και με όρους ουσιαστικής συμπαραγωγής. Ας σημειωθεί εδώ ότι σχετικό ενδιαφέρον από πλευράς πχ. Ρωσίας και Κίνας, έχει ήδη εκδηλωθεί.
Φυσικά, όλα αυτά προϋποθέτουν ένα κράτος στρατηγείο υπό τον έλεγχο της κοινωνίας. Προϋποθέτουν δηλ. ένα μεγάλο δημοκρατικό – πολιτικό άλμα, ένα άλμα άμεσα αναγκαίο κι εφικτό στη χώρα μας, ένα άλμα βαθειάς δημοκρατίας, συνδυασμένο με τον ευρωπαϊκό δρόμο και τις κοσμοϊστορικές αλλαγές που κυοφορεί η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση και η εποχή μας.