Πάει καιρός που έχω να γράψω ένα (μεγάλο) άρθρο για τα όσα συμβαίνουν στη χώρα που “ανθεί φαιδρά η πορτοκαλέα”. Όπως παλιά που δημοσίευα άρθρα-ποταμούς που παρουσίαζαν τις “δράσεις” χαρακτήρων που εκλέχτηκαν από τον “Έλληνα Λαό” και κυβέρνησαν το περίεργο αυτό κράτος.
Όπως ίσως καταλαβαίνετε ο λόγος είναι ότι, έχω την εντύπωση πως τα έχω πει όλα και, αν γράψω κάτι, θα επαναληφθώ. Οι συνταξιδιώτες μιας κάποιας ηλικίας θα ενθυμούνται τις εποχές. Την επιστροφή του Κ. Καραμανλή μετά την πτώση της χούντας και την ίδρυση της Ν.Δ, τα χρόνια της “Αλλαγής” του Ανδρέα Παπανδρέου, την “Επανίδρυση του Κράτους” του Καραμανλή του νεότερου, την “Ισχυρή Ελλάδα” του Κ. Σημίτη, τα Ζάππεια του Αντώνη Σαμαρά, το “Ή Αλλάζουμε ή Βουλιάζουμε” του Γεωργίου Παπανδρέου ή ΓΑΠ ή Τζέφρυ ή Μεγάλου Στοχαστή” ή Προέδρου της Σοσιαλιστικής Διεθνούς και, τα τελευταία τέσσερα χρόνια, την “1η Φορά Αριστερά”.
Οι ίδιοι (συνταξιδιώτες) δεν έχουν (ελπίζω) ξεχάσει την κριτική(;) μου σε χίλιες δυό αποφάσεις, πράξεις και τοποθετήσεις όλων των σωτήρων που πέρασαν, από τον “εθνάρχη” και τις αντιπαροχές του μέχρι τον “Σιδερένιο” που έβαλε την κουτάλα στην κοινωνική χύτρα και έβγαλες στον αφρό τα κατακάθια, μέχρι το “δημοψήφισμα” που έκανε το “όχι” “ναι”, τομ “αφύσικό” γάμο ενός ακροδεξιού με ένα, κατά δήλωση, αριστερό, όλο το ελεγχόμενο, κατευθυνόμενο, σχεδιασμένο από “ξένους δυνάστες” πολιτικό σκηνικό της Δημοκρατίας της Χαρτόβιας
Μετά από, σχεδόν 50 χρόνια προσπαθειών να “περάσω ένα μύθευμα” (όπως λένε οι δημσιοκάφροι στη τηλεόραση) και την παταγώδη μου αποτυχία δηλώνω πως τέρμα τα άρθρα-ποταμοί, τέλος η αποστολή “μηνυμάτων”, νεκρή (εντελώς) η διάθεση να μιλήσω με χαρακτήρες που, πρώτα και πάνω απ’ όλα, δεν με γνωρίζουν! Το μόνο που μπορώ να κάνω υποσημειώνοντας στους συνταξιδιώτες είναι, σύντομα σχόλια με χιούμορ και, σπάνια, νεοελληνική “πλάκα” . Γιατί, τι μπορεί να γράψω για το θέατρο του διαζυγίου Μπάνου-Αλέκση, το ύφος και την εκφορά λόγου του Κυριάκου, το παραλήρημα του Λεβέντη, την αλεπουδίστικη συμπεριφορά του Σταύρου ή την παρουσία της Φώφης; Ίσως πείτε “πολλά” αλλά, σας διαφεύγει κάτι. Η ηλικία και οι μειωμένες αντοχές. Δεν μπορώ πια αγαπητοί μου φίλοι! Κουράστηκα ίσως δικαιολογημένα
Και, εκτός απ’ ότι κουράστηκα διαπιστώνω ότι δεν υπάρχει πλέον ελπίδα. Το Δουκάτο διανύει τα τελευταία χρόνια ως ανεξάρτητου κράτους. Εκτός από την Μακεδονία οι εθνομηδενιστές θα παραδώσουν και άλλες περιοχές γιατί, αυτές είναι οι εντολές και κανείς, ου τε οι Αμερικανοί, δεν μπορούν να σταματήσουν και ίσως να μη θέλουν κι’ όλας
Σημ: ακολουθούν κάποιες, εντελώς ενδεικτικές φωτογραφίες από την συλλογή μου. Έχω κι άλλες αλλά, κάποια στιγμή, βαρέθηκα
Η Αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας κ. Ντόρα Μπακογιάννη με τον “παραιτηθέντα” Πρωθυπουργό του ΠΑΣΟΚ αμέσως μετά την ορκωμοσία της νέας κυβέρνησης 
RSS - Posts
21 Comments
Αγαπητέ ΚΚ
Μέρες κρατώ τώρα ένα σχόλιο στα συρτάρια του BlackBerry, αλλά δεν αποφασίζω να το στείλω, έστω στους λίγους αποδέκτες, με τους οποίους μοιράζομαι τη σκέψη μου τα τελευταία χρόνια.
Ο λόγος είναι ο ίδιος με αυτόν που επικαλείσαι κι εσύ.
Ως αντίδωρο, λοιπόν, σήμερα στη δική σου επανεμφάνιση και εξομολόγηση, βάζω στα σχόλια του άρθρου σου το κρυμμένο δικό μου:
Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΤΗΣ ΑΕΡΙΟΥΧΟΥ «SEVEN ZERO» ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ
Χωρίς να θέλω να χρησιμοποιήσω τα ονόματα των Ludwig Wittgenstein και Jacques Lacan επί ματαίω, πολύ περισσότερο για την πολιτική ματαιότητα και ματαιοδοξία, οφείλω να ομολογήσω ότι μου πέρασαν από το μυαλό, ακούγοντας τον πρωθυπουργό της χώρας μας να αγωνίζεται να πει στον Γάλλο πρόεδρο Emmanuel Macron στην αγγλική γλώσσα τον αριθμό των διαδηλωτών, που συμμετείχαν στη διαδήλωση για τη Μακεδονία.
«Seventy thousand. Seventy, not seventeen, seven zero!»
«Seven zero»!
Το μόνο που δεν είπε, για να έχει τη βεβαιότητα ότι έγινε κατανοητή η αγγλο(α)μάθειά του, είναι το seven up, αυτό που ήπιε ως γκαζόζα ένας άλλος ψεκασμένος «γίγαντας» του κοινοβουλίου και οδηγήθηκε στο αποχωρητήριο, με αποτέλεσμα να χαθεί στα απόβλητα του παχέως εντέρου του η κοινοβουλευτική δημοκρατία της γκαζόζας…
Απορώ, γιατί δεν το έλεγε στη γλώσσα του Emmanuel Macron, τη γαλλική, στην οποία το εβδομήντα (soixante-dix) είναι αποτέλεσμα της πρώτης και ευκολότερης των τεσσάρων πράξεων, της πρόσθεσης, μια απλή, δηλαδή, πρόσθεση δεκάδων, του εξήντα και του δέκα, χωρίς μονάδες και δεκαδικά ψηφία.
Ξεκάθαρα πράγματα και χωρίς το άγχος, αν θα γίνει κατανοητός ο αριθμός από τον Γάλλο συνομιλητή του με την επεξήγηση του επτάκις μηδενισμού του (seven zero, επτά μηδέν), δίκην αποτελέσματος ποδοσφαιρικού αγώνα ή κινηματογραφικής ταινίας με τον πράκτορα 007 σε retrograde (ανάδρομη) και πολλαπλασιαστική των μηδενικών μορφή και χωρίς τον κίνδυνο των μηδενικών, που κατά τον Πολωνό γνωμικογράφο Stanislaw Jerzy Lec «το άθροισμά τους είναι ένας επικίνδυνος αριθμός».
O Αυστριακός φιλόσοφος Ludwig Wittgenstein ταύτισε τα όρια της γλώσσας του με τα όρια του κόσμου του:
«Die Grenzen meiner Sprache bedeuten die Grenzen meiner Welt» (Τα όρια της γλώσσας μου είναι τα όρια του κόσμου μου).
Ποιά είναι, λοιπόν, τα όρια του κόσμου ενός πολιτικού με μέτρο τη γλώσσα του;
Ο Γάλλος φιλόσοφος και ψυχαναλυτής Jacques Lacan ταύτισε τη δομικότητα του ασυνείδητου με τη δομικότητα της γλώσσας:
«L’inconscient humain est structuré comme un langage, un langage qui a ses lois, sa syntaxe et ses caractéristiques intrinsèques» (Tο ανθρώπινο ασυνείδητο είναι δομημένο όπως μια γλώσσα, μια γλώσσα που έχει τους νόμους της, το συντακτικό της και τα εγγενή χαρακτηριστικά της).
Ακούγοντας, λοιπόν, τη γλώσσα ενός πολιτικού γνωρίζουμε το ασυνείδητό του, μια και η συνείδησή του είναι δομημένη αυθαίρετα και χρειάζεται… νομιμοποίηση, σύμφωνα με τους συντελεστές δόμησης της λογικής, της γνώσης, της ηθικής και του ανθρωπισμού, παράμετρες άγνωστοι στην αγνωστικιστική υπόσταση της πολιτικής αυτογνωσίας.
Ευτυχώς, που η ελληνική θυμοσοφία ξεπέρασε τον Ludwig Wittgenstein και τον Jacques Lacan και μας είπε με απλούστερα λόγια, προσβάσιμα στη γλωσσοαμάθεια των πολιτικών, ότι «από μικρό κι’ από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια».
athadim, Ένας άμυαλος Αριστερός από τη μειοψηφία των Ελλήνων που δεν μπορούν να ασκήσουν κριτική με το μυαλό, παρά μόνο με την πατριωτική τους συνείδηση, με την οποία έκαναν «διακοπές» πολιτικού τουρισμού στα ξερονήσια και τα πνευματικά κέντρα του γερμανικού πολιτισμού, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, οι γονείς τους και η οποία συνείδηση δεν υπόκειται στους νόμους των αγορών, ούτε στις εκδουλεύσεις του ΝΑΤΟ.
ΥΓ
Εν τω μεταξύ, χαμένοι στην αγγλο(α)μάθεια δεν θα πρέπει να διαλανθάνει της προσοχής μας, ότι είναι τόσο ισχυρή η λεγόμενη «μεταμνημονιακή Ελλάδα» και η οικονομία της, που ο συμπαθής παχνιδότοπος της Jambo είναι κατά πολύ μεγαλύτερος σε κεφαλαιοποίηση από τη μεγαλύτερη ελληνική τράπεζα, ενώ η αμαρτωλή τρελή τρέλα της Folli – Follie ξεπέρασε, όχι μόνο τη μικρότερη τράπεζα, αλλά ακόμα και αυτή τη μη ελληνική Τράπεζα της Ελλάδος.
Και όμως, ζούμε μοναδικές στιγμές κοινοβουλευτικής τρέλας, για τις οποίες άλλοι θα πρέπει να εξομολογηθούν και όχι εμείς.
Ο καθηγητής άνευ καθηγεσίας Ζουράρις και ο γιατρός χωρίς γιατρειά Παπαχριστόπουλος, κατά παγκόσμια πρωτοτυπία, θα είναι, ταυτόχρονα, σε δύο κόμματα, αφού έδωσαν τη βουλευτική επικαρπία τους στον ΣΥΡΙΖΑ και κράτησαν τη ψιλή κυριότητα για τους ΑΝΕΛ.
Σύμφωνα με το κληρονομικό δίκαιο, όταν με το καλό πεθάνει ο ετοιμοθάνατος επικαρπωτής ΣΥΡΙΖΑ, η επικαρπία θα μεταβιβαστεί στους ψιλούς κύριους ΑΝΕΛ!!!
Έτσι, και ο σκύλος των ΑΝΕΛ θα είναι χορτάτος και δεν θα γαυγίζει και η πίτα της κοινοβουλευτικής πλειοψηψίας του ΣΥΡΙΖΑ αφάγωτη.
Έλεος! Ο καιροσκοπισμός και ο αμοραλισμός έχουν τα όριά τους.
Και αυτός ο παρδαλός κοινοβουλευτισμός που ζούμε σήμερα συνεχίζει να ονομάζεται δημοκρατία.
Έχω ζήσει την πολιτική “πραγματικότητα” από την 10ετία του ’50. Τέτοιο θέατρο μόνο στα Ιουλιανά θυμάμαι
Το 90% των βουλευτών είναι “κόπι-πάστε” του 60% του Έλληνα Λαού
Δάσκαλε η εξομολόγηση σου σήμερα μου έδωσε τη χαρά να πάρω παλιά τεύχη 4Τ από την βιβλιοθήκη που τα φυλάω από το 1988 όταν μυήθηκα στο μεγαλείο της γραφής σου και τα ξεφυλλίζω σαν να μην τα είχα διαβάσει ποτέ
Σε ευχαριστώ!
Μήπως υπερβάλλετε με το “μεγαλείο”;
Μήπως κύριε αγαπητέ,
δεν κουραστήκατε, δεν βαρεθήκατε
αλλά απλώς σιχαθήκατε τον διαχρονικό θίασο ;
Ρητορικό το ερώτημα.
Τίποτα απ’ αυτά. Ακόμα ελπίζω….
Τώρα βλέπω τον …νομπελίστα στα Σκόπια. Δε ξέρω από ποιον ελέγχεται όμως πρέπει πολύ δυνατός!
Να ξέρεις πάντως αγαπημένε μας Δάσκαλε, πως κάθε φορά που διαβάζουμε λίγες λέξεις γραμμένες από ‘σένα, η χαρά
είναι δεδομένη!
Αναπολούμε βλέπεις, τα χρόνια που σε διαβάζαμε τακτικά και
τώρα η “στέρηση” είναι μεγάλη..
Εύχομαι να είσαι καλά, και να μη μας ξεχνάς.
Η αγάπη μας για ‘σένα δεν θα σταματήσει ποτέ!
Πέρασαν τα χρόνια. Δύσκολο πια να γράφω πολλά….
‘Εστω και αργά ευχαριστώ!
Δεν χρησιμοποιούσα πολύ το WordPress. Τώρα λέω να το καθιερώσω. Ευχαριστώ για την υποστηριξη!
Θα εμφανίζομαι συχνότερα!
ΜαστροΚαβ, “ούκ εν τω πολλώ το ευ”, έτσι κι αλλιώς, ο…”πομπός” σου, έχει την ικανότητα να εκπέμπει πολλά περισσότερα, από αυτά που γράφει…
Τι κάνεις ψηλε;
Aγαπητε ΚΚ, Είναι αυτονόητο ότι θα γράφεις όποτε έχεις την διάθεσή να το κάνεις! Θα θελαμΕ να είναι πιο συχνά αλλά καταλαβαίνω και τους λόγους της …αποχής που αναφέρεις! Να είσαι πάντα δυνατός! ΥΓ. Θα πρότεινα να αναρτεις παλαιά σου κειμένα ως τωρινα και για έκπληξη ν’αναφερεις την Ημερομηνια στο τέλος!!!!
Κουράστηκα. Πνευματικά και σωματικά. Είναι και η εποχή των Ομπρελοφόρων…
Το κάνω. Που και που αλλά, μου λένε ότι “επαναλαμβάνομαι”
Δεν πειράζει!! Εδω αλλοί και άλλοι δεν ντρέπονται να λενε -καλύτερα να σκέφτονται ποια ανοησία και ψέμα θα πούνε- ψέμματα με γρηγορότερο ρυθμό από αυτόν που μπορούν να μιλήσουν!!! Ετσι κι’αλλιώς οι παλαιότεροι αναγνώστες… ¨”γουστάρουμε” τις επαναλήψεις και που ξέρεις και κάποιος νεος αναγνώστης μπορεί βρει χρήσιμα και ενδιαφέροντα τα κείμενα σου (είναι σαν να λέμε ότι επειδή ο Λώρενς της Αραβίας, το Μπλειντ Ράννερ, ο Πόλεμος των Αστρων, η Καζαμπλάνκα, Μια Μερα στον Ιππόδρομο (και λοιπές των Αφων Μάρξ), και οι Εφτά Ήταν υπέροχοι, Μαλιστα κ, Υπουργε και κ. Πρωθυπουργέ – ειναι … “παλιές” και έχουν “παιχτεί” δεν πρέπει να ξαναπροβληθούν!!!
Ευχαριστώ που με τοποθετείτε στην ίδια κλάση με τους ήρωες των νεανικών μας χρόνων!