ΙΔΕΕΣ ΚΑΙ ΣΥΝΟΡΑ…

του ΣΩΚΡΑΤΗ ΠΑΠΑΧΑΤΖΗ

«Τα σύνορα είναι ιδέες που έχουν επινοήσει άνθρωποι», πληροφορεί κοιτάζοντας με νόημα ο ομιλητής του Euronews – το κανάλι είναι ό,τι χειρότερο στο τέναγος της παραπληροφόρησης, με κερασάκι τις φωνές των anchormen/-women: η «εκφραστικότητά» τους προαναγγέλει [ή ίσως και … αναγγέλλει] την εποχή των anchor-bots.
Ακούγοντας τη βαθυστόχαστη φιλοσοφία του anchor-bot σκέφτεσαι: «χαίρω πολύ…κι αυτό που μόλις είπες, …μια ιδέα είναι, επινοημένη από ανθρώπους… Πού αλλού στηρίζεται ο πολιτισμός αν όχι σε ιδέες; τι είναι άνθρωπος, αν όχι το ον που βρίσκει νόημα εκεί που δεν υπάρχει;»
Ο περί ου ο λόγος, σημειωτέον, αποφεύγει να μιλήσει για ιδέες σωστές και λάθος. Ίσως γιατί σε τέτοια περίπτωση, πρέπει να μπει στον κόπο να γίνει πιο συγκεκριμένος, να επιχειρηματολογήσει.
Ο κόσμος των ιδεών είναι η ξεχωριστή μας θέση στο ζωικό βασίλειο. Τα …άλλα ζώα είναι εκείνα με τα οποίο εξομοιωνόμαστε, διαγράφοντάς τες.
Ιδέες όπως η ελευθερία της σκέψης και το δικαίωμα στον αυτοπροσδιορισμό, υπαγορεύουν την ανάγκη της ανεκτικότητας, αλλά και τη δυσανεξία στους επικίνδυνα ασύμβατους ανθρώπους. Θα ήμουν δυστυχής να έχω γύρω μου …Χρυσαυγίτες, να με ρωτούν «πού υπηρέτησα» και «πόσο πατριώτης είμαι». Ή νοσταλγούς του «υπαρκτού», να βάζουν προτεραιότητα την εφιαλτική διαστροφή τους της σοσιαλιστικής υπόθεσης… Ή …ορθόδοξους μουσουλμάνους, να προπηλακίζουν γυναίκες με μαγιό, στις παραλίες μιας χώρας όπου βρίσκονται απρόσκλητοι.
Ο μόνος τρόπος να καταργήσουμε τα σύνορα, όπως παροτρύνει ο κρετίνος του Euronews, είναι να ακυρώσουμε την έννοια του πολιτισμού εν συνόλω. Να εγκαταλείψουμε το αμαρτωλό μας παρελθόν και να «ζήσουμε τη στιγμή», συρρικνωμένοι στα απαραίτητα, ως άνθρωποι, ή μάλλον ως ζωντανοί οργανισμοί – γιατί όχι και ως μαλάκια – στην επιφάνεια του πλανήτη.
Η «αφήγηση» που απορρίπτει την ιδέα του έθνους ως «χρήσιμη, σε κάποιους, επινόηση», είναι αντιπαραγωγική: ένα έθνος δεν γεννιέται σε δοκιμαστικό σωλήνα. Ακόμα κι αν της δημιουργίας του έχει προηγηθεί συγκεκριμένη προετοιμασία / εκπαίδευση, το να οδηγείσαι εξ αυτού στο ότι είναι «ανύπαρκτο», είναι σαν να αρνείσαι την ύπαρξη …ανθρώπινης προσωπικότητας, που αποτελεί προϊόν εκπαίδευσης επίσης.
Πόσες φορές έχουμε ακούσει να μιλούν για «αυτά που δίνουν νόημα στη ζωή, για τα οποία αξίζει να θυσιαστεί κανείς»;
Μήπως η φράση δεν υποδηλώνει μια ενστικτώδη κατανόηση του ότι …η ζωή [χωρίς αυτά] δεν έχει νόημα;
Μηπως η γνώση που μας «κόμισαν» οι αποφενακιστές του κόσμου, ήτανε ήδη κτήμα των προγόνων των προγόνων μας;