από το ιστολόγιο “Αγανακτισμένοι”
Του Μαρκ Μαζάουερ*.
Χθες, όλος ο κόσμος παρακολουθούσε την Ελλάδα καθώς το κοινοβούλιό της ψήφισε ένα διχαστικό πακέτο μέτρων λιτότητας το οποίο θα μπορούσε να έχει κρίσιμες επιπτώσεις στο παγκόσμιο οικονομικό σύστημα. Ισως προκαλεί έκπληξη που… αυτή η μικρή άκρη της χερσονήσου των Βαλκανίων συγκεντρώνει τόση προσοχή. Σκεφτόμαστε συνήθως την Ελλάδα ως την πατρίδα του Πλάτωνα και του Περικλή, με την πραγματική της σημασία να βρίσκεται βαθιά στην αρχαιότητα.
Αλλά δεν είναι η πρώτη φορά που για να κατανοήσεις το μέλλον της Ευρώπης χρειάζεται να στραφείς μακριά από τις μεγάλες δυνάμεις στο κέντρο της ηπείρου και να κοιτάξεις προσεκτικά όσα συμβαίνουν στην Αθήνα. Τα τελευταία 200 χρόνια η Ελλάδα ήταν στην πρώτη γραμμή της εξέλιξης της Ευρώπης. Στη δεκαετία του 1820, στη διάρκεια του αγώνα για την ανεξαρτησία από την οθωμανική αυτοκρατορία, η Ελλάδα έγινε ένα πρώιμο σύμβολο δραπέτευσης από…Για τους φιλέλληνες, η παλιγγενεσία της αποτελούσε τον πιο ευγενή αγώνα. “Στο μεγάλο πρωινό του κόσμου”, έγραψε ο Σέλεϊ στο ποιημά του “Ελλάς”, “το μεγαλείο της Ελευθερίας τινάχθηκε και έλαμψε! ”
Η νίκη θα σήμαινε τον θρίαμβο της ελευθερίας όχι μόνο επί των Τούρκων αλλά και επί όλων των δυναστών που κρατούσαν υπόδουλους τόσο πολλούς ευρωπαίους. Γερμανοί, Ιταλοί, Πολωνοί και Αμερικανοί έτρεξαν να πολεμήσουν υπό την γαλανόλευκη σημαία της Ελλάδας για χάρη της δημοκρατίας. Και μέσα σε μια δεκαετία, η χώρα κέρδισε την ελευθερία της.
Στη διάρκεια του 20ου αιώνα ο ριζοσπαστικός νέος συνδυασμός της συνταγματικής δημοκρατίας και του εθνικισμού που ενσάρκωσε η Ελλάδα εξαπλώθηκε στην ήπειρο και κορυφώθηκε στην “ειρήνη που τερμάτισε κάθε ειρήνη” στο τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν τρεις αυτοκρατορίες, η οθωμανική , εκείνη των Αψβούργων και η ρωσική, κατέρρευσαν και αντικαταστάθηκαν από έθνη-κράτη. Μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η Ελλάδα άνοιξε και πάλι τον δρόμο για το μέλλον της Ευρώπης. Μόνο που τώρα ήταν η σκοτεινή πλευρά της δημοκρατίας που βγήκε στο προσκήνιο.
Σε έναν κόσμο εθνικών κρατών, εθνοτικές μειονότητες όπως ο μουσουλμανικός πληθυσμός της Ελλάδας και οι ορθόδοξοι χριστιανοί της Μικράς Ασίας ήταν μια συνταγή για διεθνή αστάθεια. Στις αρχές της δεκαετίας του 1920, έλληνες και τούρκοι ηγέτες αποφάσισαν να ανταλλάξουν τους μειονοτικούς πληθυσμούς τους, εκτοπίζοντας περί τα δύο εκατομμύρια χριστιανούς και μουσουλμάνους προς χάριν της εθνικής ομοιογένειας.
Η ελληνο – τουρκική ανταλλαγή των πληθυσμών ήταν η μεγαλύτερη οργανωμένη μετακίνηση προσφύγων στην ιστορία μέχρι τότε και μοντέλο που οι ναζιστές και άλλοι θα το επικαλούνταν αργότερα για να εκτοπίσουν ανθρώπους στην ανατολική Ευρώπη, τη Μέση Ανατολή και την Ινδία. Είναι ειρωνικό, λοιπόν, που η Ελλάδα ήταν επίσης στην πρωτοπορία της αντίστασης στους ναζιστές. Τον χειμώνα του 1940-41, ήταν η πρώτη χώρα που αντεπιτέθηκε αποτελεσματικά κατά των δυνάμεων του Αξονα, ταπεινώνοντας τον Μουσολίνι στον ελληνο – ιταλικό πόλεμο ενώ η υπόλοιπη Ευρώπη επευφημούσε την Ελλάδα.
Και πολλοί χειροκρότησαν πάλι λίγους μήνες αργότερα όταν ένας νεαρός αριστερός αντιστασιακός ονόματι Μανώλης Γλέζος σκαρφάλωσε στην Ακρόπολη ένα βράδυ με έναν φίλο και κατέβασαν τη σημαία με την σβάστικα που οι Γερμανοί είχαν πρόσφατα υψώσει. Σχεδόν 70 χρόνια αργότερα, η ελληνική αστυνομία θα έριχνε δακρυγόνα στον κ. Γλέζο ο οποίος διαδήλωνε κατά του προγράμματος λιτότητας. Αλλά στο τέλος, η Ελλάδα υπέκυψε στη γερμανική κατοχή.
Η κυριαρχία των ναζιστών έφερε μαζί της την πολιτική κατάρρευση, την μεγάλη πείνα, και μετά την απελευθέρωση, την βύθιση της χώρας σε έναν εμφύλιο πόλεμο ανάμεσα στις κομμουνιστικές και τις αντικομμουνιστικές δυνάμεις. Μόλις λίγα χρόνια μετά την ήττα του Χίτλερ, η Ελλάδα βρέθηκε ξανά στο επίκεντρο της ιστορίας, ως μέτωπο του Ψυχρού Πολέμου. Το 1947, ο πρόεδρος των ΗΠΑ Χάρι Τρούμαν χρησιμοποίησε τον κλιμακούμενο εμφύλιο στην Ελλάδα για να πείσει το Κογκρέσο να στηρίξει το Δόγμα Τρούμαν και την ειρηνική δέσμευση αμερικανικών πόρων για τον αγώνα κατά του Κομμουνισμού και την ανοικοδόμηση της Ευρώπης.
Ανυψωμένη ξαφνικά σε έναν διατλαντικό αγώνα, η Ελλάδα συμβόλιζε τώρα μια πολύ διαφορετική Ευρώπη – μία Ευρώπη που είχε αυτοκαταστραφεί, και που ο μόνος δρόμος εξόδου από την ανέχεια των μέσων της δεκαετίας του 1940 ήταν ως μικρότερος εταίρος της Ουάσινγκτον. Καθώς τα δολάρια άρχισαν να ρέουν, αμερικανοί σύμβουλοι έλεγαν στους έλληνες πολιτικούς τι να κάνουν και αμερικανικές βόμβες ναπάλμ έκαιγαν τα ελληνικά βουνά καθώς οι κομμουνιστές αντάρτες τρέπονταν σε φυγή.
Η πολιτική και οικονομική ένωση της Ευρώπης υποτίθεται ότι θα έβαζε τέλος στις αδυναμίες και την εξάρτηση της διχοτομημένης ηπείρου. Και εδώ η Ελλάδα έγινε σύμβολο μιας νέας φάσης στην ευρωπαϊκή ιστορία. Η πτώση της στρατιωτικής δικτατορίας το 1974 δεν έφερε στη χώρα μόνο την πλήρη ένταξη σε αυτό που θα γινόταν η Ευρωπαϊκή Ενωση. Προανήγγηλε επίσης (μαζί με τη μετάβαση της Ισπανίας και της Πορτογαλίας στη δημοκρατία την ίδια εποχή) το παγκόσμιο κύμα εκδημοκρατισμού της δεκαετίας του 1980 και του ’90, πρώτα στη Νότια Αμερική και τη Νοτιοανατολική Ασία και μετά στην Ανατολική Ευρώπη.
Και έδωσε στην Ευρωπαϊκή Ενωση την όρεξη για διεύρυνση και τη φιλοδοξία να εξελιχθεί από ένα μικρό κλαμπ πλούσιων δυτικοευρωπαϊκών κρατών σε φωνή για ολόκληρη την προσφάτως εκδημοκρατισμένη ήπειρο, η οποία εξαπλώθηκε κατά πολύ στο νότο και την ανατολή. Και τώρα, σήμερα, αφότου έσβησε η ευφορία της δεκαετίας του ’90 και μια νέα ταπεινοφροσύνη χαρακτηρίζει τους Ευρωπαίους, ο κλήρος πέφτει και πάλι στην Ελλάδα ως χώρας η οποία θα προκαλέσει τους μανδαρίνους της Ευρωπαϊκής Ενωσης και θα θέσει το ερώτημα: “ποιό θα είναι το μέλλον της ηπείρου;”.
Η Ευρωπαϊκή Ενωση υποτίθεται ότι θα ένωνε μια κατακερματισμένη Ευρώπη, ότι θα ενίσχυε τις δημοκρατικές της δυνατότητες και ότι θα μεταμόρφωνε την ήπειρο σε μια ανταγωνιστική δύναμη στην παγκόσμια σκηνή. Είναι ίσως ταιριαστό που ένα από τα αρχαιότερα και πιο δημοκρατικά έθνη – κράτη της Ευρώπης βρίσκεται στην καινούργια εμπροσθοφυλακή, όσων θέτουν εν αμφιβόλω όλα αυτά τα επιτεύγματα.
Γιατί είμαστε όλοι μικρές δυνάμεις τώρα, και για άλλη μια φορά η Ελλάδα πολεμάει στην πρώτη γραμμή του αγώνα για το μέλλον.
*Μαρκ Μαζάουερ,
Βρετανός ιστορικός και συγγραφέας,
καθηγητής Ιστορίας στο πανεπιστήμιο Κολούμπια των ΗΠΑ.
Αναρτήθηκε από aganaktismenoi στις 9:05 π.μ.
RSS - Posts
25 Comments
“Η νίκη θα σήμαινε τον θρίαμβο της ελευθερίας όχι μόνο επί των Τούρκων αλλά και επί όλων των δυναστών που κρατούσαν υπόδουλους τόσο πολλούς ευρωπαίους. …..Και μέσα σε μια δεκαετία, η χώρα κέρδισε την ελευθερία της.”
“Στις αρχές της δεκαετίας του 1920, έλληνες και τούρκοι ηγέτες αποφάσισαν να ανταλλάξουν τους μειονοτικούς πληθυσμούς τους, εκτοπίζοντας περί τα δύο εκατομμύρια χριστιανούς και μουσουλμάνους προς χάριν της εθνικής ομοιογένειας.
Η ελληνο – τουρκική ανταλλαγή των πληθυσμών ήταν η μεγαλύτερη οργανωμένη μετακίνηση προσφύγων στην ιστορία…”
“Η πτώση της στρατιωτικής δικτατορίας το 1974 δεν έφερε στη χώρα μόνο την πλήρη ένταξη σε αυτό που θα γινόταν η Ευρωπαϊκή Ενωση. Προανήγγηλε επίσης (μαζί με τη μετάβαση της Ισπανίας και της Πορτογαλίας στη δημοκρατία την ίδια εποχή) το παγκόσμιο κύμα εκδημοκρατισμού της δεκαετίας του 1980 και του ’90, πρώτα στη Νότια Αμερική”
“Είναι ίσως ταιριαστό που ένα από τα αρχαιότερα και πιο δημοκρατικά έθνη – κράτη της Ευρώπης βρίσκεται στην καινούργια εμπροσθοφυλακή, όσων θέτουν εν αμφιβόλω όλα αυτά τα επιτεύγματα.
Γιατί είμαστε όλοι μικρές δυνάμεις τώρα, και για άλλη μια φορά η Ελλάδα πολεμάει στην πρώτη γραμμή του αγώνα για το μέλλον.”
Τι πίνει το παλλλικάρι;
Το βρίσκεται καταπληκτικό άρθρο αυτό κ. Καββαθά;
Με αυτόν τον τίτλο αναρτήθηκε στο ιστολόγιο “Αγανακτισμένοι”
…και, δεν βλέπω τι εννοείτε με τις επισημάνσεις σας
Εχω την εντύπωση ότι είναι λίγο ρηχή η παράθεση των ιστορικών στοιχείων, ίσως να κάνω και λάθος δεν διεκδικώ δάφνες ιστορικού.
Για παράδειγμα η νίκη της Ελλάδος στην επανάσταση πέρασε από το ναβαρίνο και τους γάλλους, άγγλους, ρώσους που σύστησαν το ελληνικό κράτος.
Δεν νομίζω ότι ανταλλάξαμε πληθυσμούς σε συμφωνία με τους τούρκους το 22 στη Σμύρνη, αμφιβάλλω ότι επειδή έπεσε η χούντα εδώ ξεκίνησε κύμα εκδημοκρατισμού σε όλη την υφήλιο. Αμφιβάλω αν είμαστε η καινούργια εμπροσθοφυλακή της ευρώπης, αφού μας ξύπνησαν με τα πανό τους οι Ισπανοί, όσο αφορά την πλατεία, αμφιβάλλω ότι έχει καταλάβει τι πολεμάει, γιατί, και πως.
Νόμιζα ότι το καταπληκτικό ήταν δικό σας σχόλιο και εξεπλάγην για αυτό και έθεσα κυρίως το ερώτημα.
Υπεραπλουστευτικό και επίπεδο άρθρο που ομογενοποιεί, εξισώνει και βάζει στο ίδιο τσουβάλι ανόμοιες πειρπτώσεις κρατών, λαών και διαφορετικές ιστορικές περιόδους. Είναι επομένως ρηχό, επιφανειακό και παραποιητικό αφού δεν εξετάσει σε βάθος τα αίτια και τους πραγματικούς λόγους που οδήγησαν την Ελλάδα εδώ που βρίσκεται σήμερα. Όσο για το ότι η Ελλάδα αποτελεί στις μέρες μας εμπροσθοφυλακή μόνο η ελληνική Αριστερά τύπου Τσίπρα θα τολμούσε να το επικλεστεί, εξ ου και η αναφορά στον Μανόλη Γλέζο. Ο συγγραφέας του άρθρου κλείνει το μάτι στους πεζοδρομιακούς αριστερούς λάτρεις του αντάρτικου των πόλεων εκ του ασφαλούς και σε θεωρητικό επίπεδο πάντα, για να μην παρεξηγούμαστε…
Απόλυτα σωστό και ταιριαστό να είναι στο ιστολόγιο των αγανακτισμένων… είναι και το άρθρο εξίσου light με τους αγανακτισμένους…
Αν θυμάστε μετά από 3-4 επισκέψεις στις συγεντρώσεις έγραψα ένα σημείωμα με τον τίτλο “Μετά το Συνταγμα τι;” προφανώς εννοώντας ότι, αν το κίνημα δεν πάρει συγκεκριμένη μορφή, θα σβύσει… Η ιστορία είναι γεμάτη με παραδείγματα από την …Γαλλική και την Ελληνική Επανάσταση μέχρι τον ΕΛΑΣ και από τον Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ μέχρι τον Μπολιβάρ, τον Γκάντι και τον Τσε… Η “συγκεκριμένη μορφή” ενέχει τον κίνδυνο δημιουργίας …Κόμματος και το Κόμμα την δημιουργία “χαρισματικών” ηγετών (Εθνάρχης, Ανδρέαας, Μητσοτάκ, Gollum, Ραφηνάτος και Ροδεφρείγος -για να μην αναφερθώ σε “βαγγέλες, Μπενύτους, Γκολντενεϊδηδες, Ντοραμπάκ και Παν-Γκαλους…
Αδιέξοδο; Έτσι φαίνεται εκτός αν υπάρξει ένα “Κίνημα του Χάρτινου Ήρωα”, στη περίπτωσή μας του V (for Vendetta)!
Καλησπέρα σας! Θα μπορουσατε να μας δώσετε το Link του ιστολογίου που ανάρτησε το θέμα; Θέλω πολύ να το διαβάζω και στην Αγγλική έκδοση, αν τη βρω!
Οι πόλεμοι δεν κερδίζονται με μία μόνο μάχη. Κερδίζονται βήμα-βήμα. Τα βήματα βοηθούν στην εξάπλωση της ιδέας, στην ενημέρωση, την ευαισθητοποίηση. Δημιουργούν προσδοκίες και οι προσδοκίες δίνουν ελπίδα για τη συνέχιση της δράσης. Όλα αυτά δεν πετυχαίνονται σε 2-3 μήνες.
…ακόμα και ο V χρειάστηκε χρόνια προετοιμασίας…
Ας μην είμαστε τόσο ανυπόμονοι. Να βλέπουμε όμως το ποτήρι μισογεμάτο.
Δεν βρήκα αγαπητέ Κώστα ιστολόγιο “αγανακτισμένοι” γκουγκλίζοντας και το ανέβασα μόνο με τη δική σου διεύθυνση. Αν θέλουν οι αμερικάνοι να μας καλοπιάσουν για να περιορίσουν το κύμα του αντιαμερικανισμού που αναπόφευκτα θα φουντώσει αργά ή γρήγορα, δεν έχουν παρά να πούνε στο ΕΛΙΑΜΕΠ ν’ αλλάξει τροπάρι και να μαζέψουν την Αννα τη Μπίλντεμπεργκ από τα μονοπάτια του αφελληνισμού γιατί θα τα βρούνε μπροστά τους και θα μας χάσουν για πάντα από πελάτες… Θα ‘χουν την ανάγκη μας πολύ σύντομα γιατί οι τούρκοι είναι μπαμπέσηδες
Και εδώ
http://www.nytimes.com/2011/06/30/opinion/30mazower.html?_r=1
το πρωτότυπο από τους New York Times…
Παραμένει light αλλά τουλάχιστον ξέρουμε σε ποιούς απευθύνεται και γιατί κατά συνέπεια πρέπει να είναι light…
Οι αναγνώστες της αμερικανκής εφημερίδας δεν θα άντεχαν κάτι πιό βαρύ…
Οπότε καλά είναι κι έτσι…
Pingback: “Η Ελλάδα, το λίκνο της δημοκρατίας, κλονίζει τον πλανήτη.” « βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα"
Ευτυχώς που υπάρχουν και μερικοί να μας θυμίζουν τη σημαίνει ΕΛΛΆΔΑ, αλλά δυστυχώς η υπενθύμιση δεν έχει παραλήπτες αυτούς που πρέπει.
Σαφώς ο συντάκτης ξέχασε ότι η Ελλάδα συμμετείχε και σε δυο βαλκανικούς πολέμους ή δεν ήξερε ότι ο εμφύλιος της επιβλήθηκε. Αλλά σιγουρότατα δεν ήξερε ότι διατηρούσε, επί είκοσι τέσσερις μήνες έναν υπέρογκο στρατό με δαπανηρότατους εξοπλισμούς που της ήταν παντελώς άχρηστοι και οι οποίοι της είχαν επιβληθεί απ’ το ΝΑΤΟ. Πολλά φαίνεται να μην ξέρει ο συντάκτης που αν κάναμε καταγραφή όλων δεν θα μας έφταναν τόνοι μελάνης. Αυτό όμως που πρέπει να μάθουν όλοι, είναι ότι η Ελλάδα πουλήθηκε κατά τον χειρότερο τρόπο απ’ την τωρινή κυβέρνησή της.
Νομίζω ότι υποτιμάμε την ταυτότητα μας σαν ¨Ελληνες μιλώντας για ένα άρθρο που χαιδευει τα αυτιά ρηχών εθνικιστοαριστεριστών. Σαν Έλληνες δεν πρέπει να παραμυθιαζόμαστε… Το λίκνο της δημοκρατίας {όπως μας αποκαλούν} σε καμία από τις παραπάνω πράξεις (εκτός του Γλέζου φυσικά, που συμπεριλαμβάνεται μέσα στα παραδείγματα ώστε να κάνει θιασώτες και τους αριστερούς…) δεν πήγε με δική του βούληση. Ίσως θα ήταν πιο χρήσιμο να κοιτάζαμε την Ελλάδα σαν το πιο ασφαλές πείραματικό τεμάχιο, για όλα τα πειράματα που έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια. Είναι μία εσωστρεφής χώρα, με χαμηλό επίπεδο κοινωνικής παιδείας και υψηλή αλλοτρίωση. είναι επίσης ευάλωτη λόγω του ότι είναι στην ακρούλα της Ευρώπης. Έτσι ένα πείραμα εδώ, δεν μπορεί να πειράξει σοβαρά τους υπόλοιπους. Το χρηματοοικονομικό πείραμα δεν θα μπορούσε για παράδειγμα να γίνει στην Ισπανία (που είναι και πιο διεφθαρμήνη και πιο άτσαλη από εμάς) γιατί θα τάραζε λόγω εξωστρέφειας όλη την λατινική Αμερική. Ακόμη λόγω της δουλεμένης χρόνια αλλοτρίωσης, όλοι όσοι δεν είχαν μπει στο δημόσιο (γιατί δεν είχε δουλέψει καλά το μέσον τους) μισούν αυτούς που μπήκαν. ¨Ακόμη, λόγω της βλακείας που μας χαρακτηρίζει, συμφωνήσαμε ότι επειδή υπήρχε το ίδρυμα για την σεξουαλική ζωή του χταποδιού -> το δημόσιο είναι κακό -> να απολύσουμε δασκάλους και γιατρούς.΄καταλήγοντας λοιπόν θα ήθελα όλοι μας να δουλέψουμε πάνω σε εμάς, και να βελτιώσουμε τα χαρακτηριστικά που μας καταστρέφουν. Τώρα το ότι είμαστε πρωτοπόροι στις αλλαγές και άλλα κολοκύθια από ανθρώπους του παγκόσμιου συστήματος έρχεται να επιβεβαιώσει το τι πιστεύουν για εμάς, δηλαδή ότι νομίζουμε ότι είμαστε οι καλύτεροι, οι πιο έξυπνοι, ότι τα έχουν βάλει μαζί μας γιατι είμαστε ξεχωριστοί. Σε ανάλογη κλίμακα, έτσι φέρονται και οι πολιτευτές μας στους χωριάτες της Χκαρδιτσομαγούλας. άρα στα μάτια τους είμαστε οι ορεσίβιοι της Ευρώπης.
Αυτό πρέπει να αλλάξουμε.
ΓΚ
Θα έλεγα πως πρόκειται για μια …κάπως ρομαντική ερμηνεία ορισμένων μόνο (ξεχωρισμένων από την αλυσίδα) γεγονότων, από έναν άνθρωπο που αγαπά την Ελλάδα.
Διαφωνώ σε μεγάλο βαθμό με όποιους θα ισχυρισθούν πως δεν έχουμε τίποτε το σημαντικό σε ιστορικά επιτεύγματα, δεν θα αρνηθώ σπουδαίες στιγμές της ελληνικής ιστορίας (όπως το ότι είχαμε την μεγαλύτερη και μαζικότερη στην Ευρώπη αντίσταση στις δυνάμεις της Κατοχής ή ότι το Ναυαρίνο έδωσε μεν το τελειωτικό κτύπημα στις Οθωμανικές δυνάμεις, αλλά αν δεν υπήρχε ο μέχρι τότε Αγώνας, ούτε θα σήμαινε τίποτα, ούτε και θα μπορούσε καν να υπάρξει ένα Ναυαρίνο) – για αυτά εξ άλλου αισθάνομαι ακόμα υπερήφανος που είμαι Έλληνας – αλλά δεν μπορώ να μην διαπιστώσω πως ο συγραφέας αγνοεί μάλλον την σημερινή πραγματικότητα στη χώρα· αν είμαστε σήμερα μπροστάρηδες σε ένα δημιουργικό κράς τεστ στην Ευρώπη, αυτό δεν έχει προκληθεί από ανοιχτά μυαλά και τίμιες προθέσεις αλλά από την σήψη, την διαφθορά και την όλη καταστροφική πορεία της χώρας των τελευταίων τριάντα ετών.
Pingback: New York Times: «Η Ελλάδα, το λίκνο της δημοκρατίας, κλονίζει τον πλανήτη» | Νίκος Μυράλης
Κοματακι ανυσηχητικα…ενδιαφερον το γεγονος οτι το αρθρο ειναι προιον ενος…εβραιου…τζαστ σεινγκ….
Δείτο κι’ έτσι: Τελ Αβιβ-Κρήτη-Αθήνα-Μπρουσέλς
Διότι, ο άξονας Τελ Αβιβ-Άγκυρα-Βερολίνο-Μπρουσέλς φαίνεται ότι υπέστει καθίζηση
Με τι κριτίρια κάποιος κρίνει ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ ένα τετοιο άρθρο;;;;
Θα μπορούσε να γίνει καταπληκτικό, αν διορθώναμε τις υποπτα τοποθετημένες ιστορικές ανακρίβειες, προσαρμόζαμε με περισσότερο ρεαλισμό την ιδέα “Ελλάδα ως πειραματόζωο ή/και οδηγός εξελίξεων”, το διαβάζαμε και στ’ αγγλικά και δεν είχαμε στο πίσω μέρος του μυαλου μας, ότι έχει γραφτεί για να μας “γλυψει” με πολυ πονηρό ομολογώ τρόπο, στοχευοντας σε πολλαπλους στόχους στην πολυσυλλεκτική πολιτικών απόψεων Ελληνική κοινωνία…
Θέλουμε, δεν θέλουμε ως Έλληνες κουβαλούμε σημαντικό ιστορικό βάρος με διεθνείς επεκτάσεις μέχρι και σήμερα. Ως λαός έχουμε αποδείξει ότι είμαστε ικανοί και για το χειρότερο και για το καλύτερο. Στην πρωτοπορία της αρχαιότητας και στο Βυζάντιο, στο βάραθρο κατά την τουρκική κατοχή, πάλι στην πρωτοπορία των ευρωπαϊκων εθνικοαπελευθερωτικών επαναστάσεων το 1821 όπως και στην αντίσταση κατά του Άξονα στην Ευρώπη και δυστυχώς έρμαιο στα χέρια μιας ξενόδουλης, παρασιτικής και εξαρτημένης άρχουσας τάξης ( με ελάχιστες εξαιρέσεις) από τον 19ο μέχρι ΚΑΙ σήμερα. Ο λαός που διεφθάρει σε σημαντικό βαθμό από αυτήν ιδιαίτερα τα τελευταία 35 χρόνια, ήρθε καιρός να εγερθεί ξανά, έστω και άν τα αρχικά κίνητρα για τους πολλούς είναι το κτύπημα στα οικονομικά του συμφέροντα-αυτό θα μπορεί να μεταπλαστεί – από πολιτικούς ηγήτορες της Αριστεράς ΑΝ υπάρχουν τέτοιοι – σε συλλογική ιδεολογία ισότητας και δικαιοσύνης, σε παναθρώπινες αξίες σε μιά παλλαϊκη δημοκρατική αλλαγή. Σήμερα ζούμε τις εφιαλτικές στιγμές του 4ου Reich ως όργανου του ευρωπϊκου χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου. Εάν δεν πετύχουν τους σκοπούς τους (την γερμανική Europa) με οικονομικο-πολιτικά εργαλεία θα το προσπαθήσουν ΜΕ ΤΟΥΣ ΤΡΟΠΟΥΣ ΠΟΥ ΞΕΡΟΥΝ ΑΠΟ ΠΑΛΗΑ…
Παρακαλώ απευθυνθείτε στη Διεύθυνση!
…21 Απαντήσεις καταχωρήθηκαν για το άρθρο, και ακόμη δεν έχω καταλάβει γιατί σπεύσαν τόσοι πολλοί συνέλληνες να ψέξουν και να επικρίνουν κάποιον από τους σπάνιους και λιγοστούς ξένους αρθρογράφους που μέσα σ΄αυτό τον οριμαγδό των λιβελογραφημάτων για την χώρα μας και τους Έλληνες , σας “πείραξε” , και τόσο ανώριμα ξεσκίζετε όσες σάρκες, μας έχουν απομείνει 2 χρόνια τώρα… Τόση αλληλοφαγία δεν είναι αρκετή πιά ;;;
Τόσο κάτω του μετρίου όλοι ;;;
Τι πίνετε πια ;;;
Αϊ σιχτίρ…………..
Μην ζορίζεσαι…2 χρόνια τωρα….
Είναι επειδή ο συγγραφέας του άρθρου χρησιμοποίησε κάποια σύμβολα που έχουν απήχηση στην αγγλοσαξονική σκέψη. Ο Έλληνας θέλει κάτι ποιο σύνθετο: μια λαϊκή τραγουδίστρια με πλαστικά στήθη, για παράδειγμα, ή ένα καψουρομα—- να χορεύει ζεϊμπέκικο (μπροστά στη λαϊκή τραγουδίστρια με τα πλαστικά στήθη). Αν στο άρθρο υπήρχε τέτοιου είδους συμβολισμός, θα το είχαν λατρέψει…
http://www.nytimes.com/2011/06/30/opinion/30mazower.html
PEDIA EDO INE H APEFTHIAS DIEFTHINSI ME TO AGLIKO KIMENO