Του Σταυρου Λυγερου
Η πιο σοβαρή κουβέντα του πρωθυπουργού είναι ότι η Ελλάδα έχει μετατραπεί σε πειραματόζωο. Απέφυγε επιμελώς, όμως, να μιλήσει και για το είδος του συντελούμενου πειράματος και για τον δικό του ρόλο. Ο Γιώργος Παπανδρέου δεν ευθύνεται για τη δημοσιονομική βόμβα που κληρονόμησε, αλλά έχει καταλυτικές ευθύνες για τον τρόπο που τη διαχειρίσθηκε, προκαλώντας την έκρηξή της με τις γνωστές συνέπειες.
Λογικά, η κρίση έπρεπε να λειτουργήσει σαν καταλύτης για την αντικατάσταση του ανορθολογικού, κλεπτοκρατικού και σπάταλου μοντέλου ανάπτυξης από ένα υγιές και παραγωγικό. Αντ’ αυτού, χρησιμοποιείται ως ευκαιρία για τον βίαιο μετασχηματισμό της ελληνικής οικονομίας – κοινωνίας, σύμφωνα με τις κυρίαρχες νεοφιλελεύθερες ιδεοληψίες. Το Μνημόνιο περιέχει επιβεβλημένες διατάξεις, αλλά συνολικά λειτουργεί σαν προκρούστια κλίνη. Γι’ αυτό και εγκλωβίζει την οικονομία σε ανατροφοδοτούμενη ύφεση. Ακόμα κι αν η αποδοχή του συγκεκριμένου Μνημονίου ήταν ο μόνος τρόπος για να κρατήσει η Ελλάδα το κεφάλι έξω από το νερό, δεν συνεπάγεται ότι το Μνημόνιο συνιστά πράγματι αποτελεσματική θεραπεία.
Τα «αιματηρά» μέτρα δεν είναι καθαρτήριο. Το πραγματικό δίλημμα είναι παραγωγικά ή αντιπαραγωγικά μέτρα και όχι σκληρότερα ή ηπιότερα. Η ανάταξη της οικονομίας απαιτεί δέσμες στοχευμένων εξυγιαντικών και αναπτυξιακών παρεμβάσεων. Η Ελλάδα έχει περιέλθει σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Για να υπάρξει διέξοδος χρειάζονται νέα πολιτικά εργαλεία, νέες ευφάνταστες προσεγγίσεις και αποτελεσματικές πρακτικές. Εξυπνες και ρεαλιστικές προτάσεις παραμένουν στα συρτάρια. Η κρίση διευκολύνει την εφαρμογή τους. Λειτουργεί σαν καταλύτης, αλλάζοντας συμπεριφορές και νοοτροπίες στο επίπεδο της κοινωνίας. Καθιστά εφικτό ό,τι μέχρι πρότινος ήταν σχεδόν ανέφικτο.
Αντί, όμως, η κυβέρνηση Παπανδρέου να εφαρμόζει παραλλήλως ένα τέτοιο δικό της πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων, έχει αφεθεί στον αυτόματο πιλότο του Μνημονίου. Ο λόγος είναι ότι έχει βολευθεί πολιτικά με τη συνταγή του ΔΝΤ και της Ευρωζώνης. Λειτουργώντας ως εντολοδόχος της «τρόικας», κρύβει την ανικανότητά της να αντιμετωπίσει δραστικά την κρίση. Το ελληνικό πρόβλημα είναι πρωτίστως πολιτικό και δευτερευόντως οικονομικό. Με κυβέρνηση που θυμίζει κάτι μεταξύ «παιδικής χαράς» και «μαθητευόμενων μάγων», η περιορισμένη, αλλά υπαρκτή δυνατότητα να αποφύγουμε τον γκρεμό τείνει να ακυρωθεί.
RSS - Posts
7 Comments
Γιώργος Παπανδρέου, Πρωθυπουργός της Ελλάδας.
Δήλωση στο συνέδριο του ΕCΟΝΟΜΙST στις 29 Απριλίου 2010:
«We need global governance,global financial governance and we need it fast» – “Χρειαζόμαστε Παγκόσμια Διακυβέρνηση, παγκόσμια οικονομική διακυβέρνηση και τη χρειαζόμαστε γρήγορα”
What else do you need!- Τι άλλο χρειάζεστε;-Κ.Κ.
Αν αυτή είναι επακριβώς η φράση τότε, έχω την εντύπωση πως τα Global governance και Global financial governance, δεν εννοούνται ως διαφορετικά πράγματα που χρειαζόμαστε. Θεωρώ πως το δευτερο είναι διευκρίνηση του πρώτου…
We need global governance
and by this i mean global financial governance
and by this i mean ONE (global) bank…
Σε όλο τον κόσμο, οποιαδήποτε οικονομική ένωση εξελίσεται σε ομόσπονδα εδαφική και σκοπεί στο μέλλον να γίνει και πολιτική.
Πχ στην ΕΕ πασχίζουν για την ψήφιση του Ευρωπαικού Συντάγματος (και τοποθέτηση Προέδρου).
Δλδ τώρα η όποια λευκή επιταγή εξουσίας δοσμένη με υφαρπαγμένες ψήφους, που θα εξασφαλίζονται με την δημοσιογραφική προπαγάνδα, θα νέμεται ένα ενιαίο οικόπεδο ε;
Ενιαίο σε δίωξη αντιφρονούντων, ενιαίο σε κυρίαρχα συμφέροντα, ενιαίο σε κατάληψη εξουσίας, ενιαίο στην κατευθυνόμενη αποβλάκωση. Καλά πάμε.
I think you need ”vregmeni linatsa”,ser!
Sir not ser!
Y.Γ Βρεγμένη σανίδα όχι vregmeni sanida
Επείγουσα ανάγκη:
Συστράτευση των υγειών πολιτικών δυνάμεων κάτω από την σημαία της παραγωγικής τάξης με την ευρύτερη καινοτόμο έννοια όπως την προτείνω στο http://giorgos-vamvakousis.blogspot.com/2010/05/blog-post.html, χωρίς περιχαρακώσεις του τύπου ”δεξιά-αριστερά”.
Υπό τις παρούσες συνθήκες είναι το πιο κατάλληλο εργαλείο συστράτευσης υγειών δυνάμεων, όπως αυτές εκφράζονται από τους νέους μεσαίους ή και μικρούς πολιτικούς σχηματισμούς, όπως οι Δημοκρατικοί, η Δράση, οι Οικολόγοι Πράσινοι, η φιλελεύθερη συμμαχία και άλλοι.
Παρ’ όλα αυτά είναι πιθανό η πλήρης Εθνική καταστροφή να έχει επέλθει πριν αυτή η επιδιωκόμενη συστράτευση μπορέσει με ”δημοκρατικές” διαδικασίες” να έχει σώσει την κατάσταση.
Ανατρέχοντας ιστορικά σε παρόμοιες Εθνικές καταστάσεις το μυαλό μας πάει στο κίνημα του Βενιζέλου των αρχών του εικοστού αιώνα και τις τότε συνθήκες.
Είναι άραγε οι συνθήκες σήμερα ανάλογες ? ένας τότε πολιτικός αναλυτής θα τις έκρινε κατάλληλες ? Ή τις κρίνομε σήμερα θετικά εκ του αποτελέσματος ?
Δεν είμαι ο πλέον κατάλληλος για μια τέτοια ιστορική ανάλυση, αλλά πολύ φοβούμαι ότι δεν υπάρχει πλέον άλλος χρόνος:
Άμεσα χρειάζεται ένας νέος Βενιζέλος που θα σηκώσει την σημαία της παραγωγικής τάξης. Την σημαία της απαλλαγής του Έθνους από αυτην την εγκληματική μεταπολίτευση !