“αρχουσα εν χωραις εγενηθη εις φορον” (Ιερεμιας)
από τον athadim50@gmail.com
Σιγουρα δεν ηταν τυχαια η επιλογη της χωρας μας να δοκιμαστει το παγκοσμιοποιημενο καθεστως της οικονομικης τυραννιας, αυτο που για περισσοτερο απο δυο χρονια χαρακτηριζω ως τραπεζοκρατια και τη βιαιη, χωρις ηθικες αναστολες και κοινωνικα προσχηματα, επιβολη του ως τραπεζοφασισμο.
Ηταν ο πιο αδυνατος και ευενδοτος κρικος της Ευρωζωνης, ενος ενοποιημενου και ομοιογενοποιημενου μηχανισμου νομισματικης εξουσιας, που εκανε πιο ευελικτη και αποτελεσματικη την εκμεταλλευση της καπιταλιστικης διεθνους εξουσιας (οικονομικος – χρηματοπιστωτικος ιμπεριαλισμος).
Ειχε αμβλυμενη την εθνικη συνειδηση με την αλλοτριωση της απο την οικονομικη συνειδηση.
Ειχε σταδιακα διολισθησει στην παθογενεια της οικονομικης εξαρτησης του εμποριου της νομισματικης σαρκος.
Ειχε το βαρος και το στιγμα της πολιτικης απαξιας και της δοκιμασιας και αμφισβητισης των ηθικων δεσμων του πολιτευματος της δημοκρατιας.
Ηταν κατω απο την παραισθησιογονο επηρεια και την ευθραυστη ισορροπια του ευκολου νεοπλουτισμου, που αναλωνε τον πλουτο φετιχιστικα και οχι παραγωγικα.
Τελος, παρειχε τα αδιαμφισβητητα εχεγγυα, πως μια επιτυχια του πειραματος της παγκοσμιοποιημενης οικονομικης δικτατοριας (χρηματοπιστωτικος ιμπεριαλισμος) στη χωρα που γεννησε τη δημοκρατια και εχει το ιστορικο βαρος της αντιστασης σε καθε μορφη τυραννιας, θα διασφαλιζε τη σταθεροτητα και τη βεβαιοτητα της απροσκοπτης διαδοσης και λειτουργικοτητας του νεου πολιτικοκοινωνικοοικονομικου μοντελου εξουσιας.
Ενα κειμενο του Βελγου επικοινωνιολογου Raoul Vaneigem και του Ελληνογαλλου φιλοσοφου Yannis Youlountas στην εφημεριδα Libération στις 20 Φεβρουαριου του 2012 προσπαθει να αφυπνισει την Ευρωπαικη συνειδηση για την ανθρωπιστικη βαρβαροτητα, που με σαδιστικη αλληλεγγυη επιβαλλει το Ευρωπαικο κεκτημενο της οικονομικης κατοχης στη χωρα μας.
Μεταφερω ενα συντομο αποσπασμα και μια ελευθερη αποδοση του στη γλωσσα μας:
“Le Grec ne danse pas et ne dansera jamais au pas de l’oie ni en courbant l’échine, quels que soient les régimes qu’on lui impose. Il danse en levant les bras comme pour s’envoler vers les étoiles. Il écrit sur les murs ce qu’il aimerait lire ailleurs. Il brûle une banque quand elle ne lui laisse plus les moyens de faire ses traditionnelles grillades. Le Grec est aussi vivant que l’idéologie qui le menace est mortifère. Et le Grec, même roué de coups, finit toujours par se relever”.
“Ο Ελληνας δεν χορευει και δε θα χορεψει ποτε στο ενα ποδι, ουτε θα σκυψει δουλικα, ανεξάρτητα απο τα καθεστωτα που θελουν να του επιβαλλουν. Χορευει σηκωνοντας τα χερια του, σαν να θελει να πεταξει προς τα αστερια. Γραφει στους τοιχους αυτο που θα του αρεσε να διαβασει κάπου αλλού. Καιει μια τραπεζα οταν δεν του αφηνουν πλεον τα μεσα να ψησει στην παραδοσιακη ψησταρια του. Ο Ελληνας ειναι τοσο ζωντανος, οσο η ιδεολογια της απειλης θανασιμη. Και ο Ελληνας αν και χτυπημενος μεχρι θανατου, στο τελος παντα σηκωνεται”.
Το ιδιο ειχε πει ο Ριτσος με την ποιητικη λεβεντια του στη διαρκεια της στρατιωτικης χουντας:
“Τη Ρωμιοσυνη μην την κλαις εκει που παει σκυψει, με το σουγια στο κοκκαλο, με το λουρι στο σβερκο.
Νατη πετιεται απο ξαρχης κι αντριευει και θεριευει και καμακωνει το θεριο με το καμακι του ηλιου”.
Δυστυχως, στη σημερινη οικονομικη χουντα του τραπεζοφασισμου “οι μελλουμενοι ποιητες δεν ζουνε πια κι αυτοι που θα μιλουσανε πεθαναν ολοι νεοι” (Αναγνωστακης).
RSS - Posts
7 Comments
Καλημέρα φίλε, πολύ καλή η δημοσίευση, μας έδωσε λίγο κουράγιο…. εύχομαι και αυτή τη φορά να βγει αληθινός ο Γιάννης Ρίτσος….
Ελπίδα θα υπάρξει μόνο αν το …κομάντο του Μάντη Κάλχα αναλάβει την “εξουσία”
Συμφωνώ απολύτως, αλλά κοίταξε εδώ, ελπίζω αυτοί στην φωτογραφία να μην αντιπροσωπεύουν τον σύγχρονο Έλληνα
http://flashstar.gr/lifestyle-news/item/5801-%CF%83%CE%BF%CE%BA-%CF%83%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%B1-%CF%84%CE%BF-%CE%B4%CE%AC%CF%83%CE%BF%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%AF%CE%B3%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BF-%CE%BA%CF%8C%CF%83%CE%BC%CE%BF%CF%82-%CF%87%CE%BF%CF%81%CE%B5%CF%8D%CE%B5%CE%B9-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B1%CE%B3-%CE%BC%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%BD%CE%B1.html
Μπα… δε νομίζω να είναι αντιπρόσωποι διότι απλά βλέπουμε τον σύγχρονο Έλληνα αυτοπροσώπως (η χώρα αυτή είναι άδεια από “λαό” είχε γράψει σοφά ο… Μποζόνιος). Γιατί να ιδρώσει το αυτί τους αδερφέ? Κοτζάμ Αγια Μαρίνα, με σταυρωμένα χέρια θα κάτσει ενώ κινδυνεύει ο “περιούσιος”? Άσε που ο θεός θυμώνει όταν – ειδικά οι “περιούσιοι” – διακόπτουν τα ελέω θεού πανηγύρια για ψύλλου πήδημα. Όταν καούν όλα (από τις πυρκαγιές και τις “πυρκαγιές” των τοκογλύφων) και το πανηγύρι τελειώσει “καθώς πρέπει”, δε θα παραλείψουν ανάμεσα στα αποκαΐδια να αναφωνήσουν αγανακτισμένοι: “Μα που είναι το κράτος να κάνει τη δουλειά του?”
Μηπως τα “πειραματα” εγιναν πρωτα εδω και πολλα χρονια μαλιστα στην Αμερικη ? (και μετα οικειοθελώς “τσίμπησανε” το δολωμα του ευκολου αεριτζιδικου χρηματος και ετσι συμμετειχανε και αλλες χωρες στο πειραμα οπως πχ ισλανδια , αλλα και αλλες χωρες συνεχιζουν να συμμετεχουν ? αγγλια κλπ
Σημαντικό λάθος στην μετάφραση : δεν θα χορέψει ποτέ στο βηματισμό της χήνας (και όχι στο ένα πόδι) και δεν θα λυγίση ποτέ την ραχοκοκκαλιά. Σημαντικό γιατί παραπέμπει στον φασιστικό βηματισμό και όχι απλά σ’ ένα χορό…
Βρίσκω το παρακάτω άρθρο της Libération περισσότερο ενδιαφέρον, γιατί δεν χαϊδεύει τα συλλογικά μας αυτιά.
http://www.iefimerida.gr/news/53025/liberation-οι-ελληνες-το-παίζουν-θύματα-είναι-αχάριστοι-η-τουρκία-είναι-καλύτερη
«Η Ελλάδα έχει τάση να το παίζει θύμα και ζητάει συνεχώς χάρες με το επιχείρημα ότι αποτελεί το λίκνο του ευρωπαικού πολιτισμού» γράφει και τονίζει ότι «οι Ελληνες αρνούνται να αναγνωρίσουν ότι είναι οι ίδιοι υπεύθυνοι για την άθλια κατάσταση της χώρας τους».
[…]
Είναι προφανές, συνεχίζει ο αρθρογράφος ότι οι Ευρωπαίοι δεν θα ξαναδούν τα χρήματα που δάνεισαν στους Ελληνες.
«Αλλά αυτή η ηθελημένη παραίτηση δεν πρέπει να γίνει χωρίς όρους : είτε το θέλουν είτε όχι οι Ελληνες πρέπει να αλλάξουν και να κάνουν βαθιές μεταρρυθμίσεις. Το να απαρνηθούμε τα χρήματά μας χωρίς όρους, όπως το προτείνουν κάποιες καλές ψυχές, παρότι πρόκειται για προσπάθεια που βαραίνει στους ώμους όλων των ευρωπαίων φορολογουμένων θα ήταν σαν να ομολογούμε ότι θα πρέπει να ξαναρχίσουμε τα ίδια σε 20 χρόνια. Ο πίθος των Δαναίδων, να ένας αρχαιοελληνικός μύθος για τον οποίο λέμε, ευχαριστώ δεν θα πάρουμε», καταλήγει.