Ημερομηνία:(22-01-2006)
Ένας παλιός μου δάσκαλος στη δημοσιογραφία έλεγε πως, όταν ο συντάκτης του ελεύθερου ρεπορτάζ δεν έχει θέμα, γράφει για τα τροχαία ατυχήματα. Η συνταγή δούλευε (και δουλεύει) καλά στη χώρα μας μια και δε περνάει μέρα χωρίς θάνατο ή βαρύ τραυματισμό. Ο καλύτερος σύμμαχος του δημοσιογράφου είναι ο Μολώχ της Ασφάλτου, αυτό το δύσμορφο τέρας της λαϊκής μας παράδοσης που έχει συμπεθεριάσει με το 80% των οικογενειών στην Ελλάδα. Έχοντας περάσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου προτείνοντας τρόπους για την αντιμετώπιση της μάστιγας των τροχαίων (χωρίς να ιδρώσει το αυτί κανενός αρμοδίου) αποφάσισα να μη ξανασχοληθώ με το θέμα και έστρεψα τη προσοχή μου στη πρακτική του αντιμετώπιση. Με τους συνεργάτες μου στο περιοδικό «4ΤΡΟΧΟΙ» δημιούργησα τη «Safetrack», τη πρώτη «σχολή» ασφαλούς οδήγησης στη χώρα. Από το 2001 μέχρι σήμερα από το Safetrack (που λειτουργεί στο αυτοκινητοδρόμιο των Μεγάρων) έχουν περάσει πάνω από 7000 Έλληνες οδηγοί που έμαθαν να οδηγούν με ασφάλεια μειώνοντας έτσι τις πιθανότητες να γίνουν στοιχεία της στατιστικής που λεει ότι, η Ελλάδα κατέχει την τέταρτη χειρότερη θέση στην Ευρώπη, με 153 θανάτους σε τροχαία ανά 1.000.000 κατοίκους όταν, ο μέσος όρος στην Ε.Ε. είναι 95 θάνατοι ανά 1 εκατ. Χειρότερες στη κατάταξη είναι, η Λετονία, η Λιθουανία και η Κύπρος.
Αφού αποφάσισα να μη ξαναγράψω γιατί το σημερινό πόνημα; Η εξήγηση είναι απλή και έχει να κάνει με τη ψυχοθεραπεία που μου σύστησε ο διευθυντής. «Γράψε κάτι για τροχαία, είπε, γιατί θα σε ξεχάσει ο κόσμος». Δίκιο έχει, σκέφτηκα. Εδώ με ξέχασαν όλοι οι υπουργοί Μεταφορών, όλων των κυβερνήσεων από το 1970 μέχρι σήμερα να με ξεχάσει και το αναγνωστικό κοινό; Δε λεει. Με το κρύο ιδρώτα να με λούζει και 120 σφυγμούς έγραψα το παρόν για να πω, σε όσους έχουν το παραμικρό ενδιαφέρον για τη δική τους ασφάλεια, της οικογένειάς τους αλλά και των άλλων ότι, είναι μεγάλη αδικία να χάνεις τη ζωή σου, να μένεις ανάπηρος εφ’ όρου ζωής ή να αφαιρείς τη ζωή των άλλων επειδή α. είσαι άσχετος β. απρόσεκτος γ. αγενής δ. νεάτερνταλ ή κρο μανιόν όταν κάθεσαι πίσω απ’ το τιμόνι. Για να πω για χιλιοστή και φορά ότι είναι «κρίμα απ’ το θεό» να σκοτώνεσαι και να σκοτώνεις επειδή δεν αφιέρωσες χρόνο για να διαβάσεις, ενημερωθείς, εκπαιδευτείς, μάθεις να οδηγείς και να συμπεριφέρεσαι σαν στοιχειωδώς πολιτισμένος άνθρωπος στο κυκεώνα που δημιουργούν τα εκατομμύρια οχήματα που κυκλοφορούν στους δρόμους της χώρας.
Πιο πάνω είπα ότι, σχεδόν όλες οι ελληνικές οικογένειες έχουν δεχτεί την επίσκεψη του «μολώχ». Είμαι βέβαιος ότι, τη στιγμή που διαβάζετε αυτές τις γραμμές θα φέρνεται στο νου κάποιο συγγενή ή φίλο που σκοτώθηκε ή τραυματίστηκε σε τροχαίο.
Στη περίοδο Ιανουαρίου–Σεπτεμβρίου 2005 σημειώθηκαν 12.919 ατυχήματα, καταγράφοντας αύξηση 11,7% σε σχέση με το αντίστοιχο χρονικό διάστημα του 2004 (11.562 τροχαία). Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι, το 53,1% έγιναν στο νομό Αττικής πράγμα «λογικό» αφού η Ελλάδα είναι πρωτεύουσα της Αθήνας.
Το ενθαρρυντικό είναι ότι, σε αυτούς τους 9 μήνες ο αριθμός των νεκρών μειώθηκε κατά 2,4% (2005: 1.207, 2004: 1.237) αλλά, σε ολόκληρο το 2004 ο αριθμός έφτασε τους 1.547, χωρίς σε αυτόν να συμπεριλαμβάνονται όσοι πεθαίνουν στα νοσοκομεία ύστερα από λίγα 24ωρα. Μειώθηκε (λίγο) ο αριθμός των νεκρών αλλά, το ποσοστό των τραυματιών αυξήθηκε κατά 11,3% (2005: 16.569, 2004: 14.881) πράγμα που δείχνει και το βαθμό επιθετικότητας και αντικοινωνικής συμπεριφοράς που χαρακτηρίζει την μ.Χ. (μετά Χρηματιστήριο) εποχή. Οι Έλληνες τρακάρουν περισσότερο αλλά, επειδή το «όνειρο» έγινε πραγματικότητα και αγοράζουν φθηνότερα σύγχρονα και ασφαλή αυτοκίνητα, τραυματίζονται λιγότερο! Απόδειξη ότι οι ζώνες και οι αερόσακοι βοηθούν τη παθητική ασφάλεια είναι ότι, οι βαριά τραυματισμένοι μειώθηκαν κατά 2,4% (1.794 φέτος έναντι 1.839 πέρυσι) αλλά, θα ήταν μεγαλύτερο αν περισσότεροι οδηγοί φορούσαν ζώνη ή κράνος.
Πιο συγκεκριμένα 120.000 οδηγοί πιάστηκαν από τις αρχές του χρόνου ως τον Σεπτέμβρη να μη φοράνε ζώνη, και 140.000 αναβάτες δικύκλων χωρίς κράνος πράγμα που δείχνει και την αξία που αποδίδουν στη κεφαλή τους.
Βασικό χαρακτηριστικό του πίθηκου είναι ότι πίνει και οδηγεί. Αυτές, οι κατώτερες μορφές ζωής εμφανίζονται συνήθως μετά τις 01.00 το βράδυ της Παρασκευής και του Σαββάτου και επιτίθενται σε ότι κινείται. Ο εκπαιδευμένος χρήστης του δρόμου μπορεί να τους ξεχωρίσει α. από την ηλίθια έκφραση που έχει το πρόσωπό τους και β. από τον τύπο του «γιωταχί» τους. Όσο φαρδύτερο το ζαντολάστιχο και όσο πιο σκούρο το κρύσταλλο τόσο πιο πίθηκος ο «οδηγός». Από τους (λίγους) ελέγχους σε κατάσταση μέθης βρέθηκε το 3,4% των οδηγών (3,3% τους 9 πρώτους μήνες του 2004).
Τελειώνοντας αυτό το άχαρο άρθρο θα ήθελα να πω ιδιαίτερα στους νεότερους ότι είναι κρίμα να χάνουν τη ζωή τους ή να μένουν ανάπηροι επειδή δε κάνουν το κόπο να μάθουν να οδηγούν καλά το αυτοκίνητο ή τη μοτοσικλέτα τους. Δε πρέπει άλλωστε να ξεχνούν ότι ο καλός οδηγός έχει και ένα μεγάλο πλεονέκτημα: περνάει την ώρα του ευχάριστα παρακολουθώντας, με την ασφάλεια που προσφέρει η γνώση, τους πίθηκους να κάνουν τα νούμερά τους.
RSS - Posts
