Πυρηνική ενέργεια; Όχι ευχαριστώ (;)

Πρώτο ΘΕΜΑ

20.03.11

Ο σταθμός του Κοζλοντούι στη γειτονική Βουλγαρία

Ο προβληματισμός για τη χρήση ή μη της πυρηνικής ενέργειας για την παραγωγή ηλεκτρισμού χάνεται στο βάθος του χρόνου. Συμβάντα σαν εκείνο του Θρι Mάιλ Άιλαντ στις HΠA, του Tσερνόμπιλ στη Σοβιετική Ένωση, το ατύχημα στη μονάδα επεξεργασίας ουρανίου της Tοκαϊμούρα στην Iαπωνία το 1999 και, τώρα, η καταστροφή (από το σεισμό των 9R και το τσουνάμι) των αντιδραστήρων στο εργοστάσιο της Fukushima   στην Ιαπωνία, επανέφεραν το ερώτημα: ναι ή όχι στη χρήση πυρηνικής ενέργειας; Η συντριπτική πλειοψηφία του κοινού, το σύνολο (σχεδόν) των ευρωπαϊκών  MME και, το σημαντικότερο, ο Γ.Α.Π, είναι αντίθετοι στην εγκατάσταση πυρηνικών σταθμών για παραγωγή ηλεκτρισμού. Οι απλοί άνθρωποι τρέμουν, οι «οικολόγοι» φρίττουν. Χωρίς να πω αν είμαι «υπέρ» ή «κατά» της χρήσης ατομικής ενέργειας, θα ήθελα να βάλω στο τραπέζι λίγη τροφή για σκέψη. Όπως δεν υπάρχει άνθρωπος που να μη βλέπει το κακό που μπορεί να προξενήσει ένα πυρηνικό ατύχημα, έτσι δεν υπάρχει κανείς που να μη διαπιστώνει τον αργό θάνατο του πλανήτη από τη χρήση των παραγώγων   του πετρελαίου. H τρύπα του όζοντος, το φαινόμενο του θερμοκηπίου, η όξινη βροχή, η συστηματική αποψίλωση των δασών (για καύσιμη ύλη ή για γεωργική εκμετάλλευση) και, τα δισεκατομμύρια τόνοι δηλητηρίων από τις εξατμίσεις εκατομμυρίων οχημάτων, δολοφονούν αργά, αλλά σταθερά ολόκληρους πληθυσμούς. Και εδώ αρχίζουν τα παράλογα. Οι οικολογούντες το θεωρούν απόλυτα φυσιολογικό εκατομμύρια παιδιά στον 3ο κόσμο να πεθαίνουν από πείνα και αρρώστιες, επειδή οι χώρες τους πρέπει να δανειστούν «μέχρι το λαιμό» για να αγοράσουν πετρέλαιο ή να ξεκληριστούν από τους εμφύλιους που τους επιβάλλουν οι χρήστες των «μερσεντέ» του «αναπτυγμένου» κόσμου. Μήπως λέω ότι, πρέπει να φτιάξουμε ατομικά εργοστάσια, όπως για παράδειγμα τα δύο των 1000MW (το καθ’ ένα) που ετοιμάζει η γειτονική Βουλγαρία στο Belene σε συνεργασία με την ρωσική Atomstroyexport; Για όνομα του θεού όχι αφού,  μετά το συμβάν στη Fukushima, ο Βούλγαρος υπουργός Τράϊκοφ ζήτησε απ’ τους Ρώσους να λάβουν πρόσθετα μέτρα ασφαλείας για τους νέους αντιδραστήρες. Όμως υπάρχουν και οι δύο «παλιοί» των 1000MW (ο καθ’ ένας) στο Kozloduy που θα συνεχίσουν να λειτουργούν για 20 ακόμα χρόνια μετά το 2017 που λήγει η προγραμματισμένη τους λειτουργία. Και καλά με τους 4 στη Βουλγαρία. Με τους άλλους στη φίλη και σύμμαχο μας Τουρκία τι θα γίνει; Το πρακτορείο Reuter μετέδωσε (στις 15/03) ότι «δεν υπάρχει καμία καθυστέρηση στις συνομιλίες με το Τόκιο για την κατασκευή πυρηνικού εργοστασίου στη Μαύρη Θάλασσα κοντά στη Σινώπη ούτε με την ρωσική  Atomstroyexport  για την κατασκευή του εργοστασίου στο Ακουγιού κοντά στη Μερσίνα. Η συμφωνία που υπόγραψε ο  Ερντογάν προβλέπει ότι, το εργοστάσιο θα αποτελείται από τέσσερις αντιδραστήρες συνολικής ισχύος 4.800MWe. Και καλά με την φίλη Τουρκία. Όπως λέει και ο κ. Βερέμης είναι αδύνατο να ζήσουμε χωριστά. Με την «έτσι κι’ έτσι» φίλη Αλβανία τι θα κάνουμε; Τα Τίρανα συζητούν με την Κροατία να φτιάξουν ένα εργοστάσιο μισό-μισό χωρίς αυτό να σημαίνει ότι, δεν θα κάνουν και ένα 100% δικό τους. Ας δούμε λοιπόν την μεγάλη εικόνα σε λίγα χρόνια (the big picture όπως θα έλεγε ο Χάρρυ). Δεν θα υπάρχει ποιο αστεία  στιγμή απ` εκείνη που, η καταχρεωμένη Ελλάς θα είναι από τη μία περικυκλωμένη από πυρηνικά εργοστάσια και από την άλλη θα αργοπεθαίνει από τα αέρια του θερμοκηπίου. Κάτι ακόμα… Όταν σε 15-20 χρόνια εγκατασταθούν οι πρώτοι αντιδραστήρες σύντηξης, θα χρειασθούν τη συσσωρευμένη ισχύ πολλών αντιδραστήρων σχάσης για να ξεκινήσουν την 1000% «καθαρή» παραγωγή ενέργειας. Οι  χώρες που θα διαθέτουν το κατάλληλο πλέγμα θα είναι και εκείνες που θα ξαναζήσουν τον παράδεισο. Οι άλλες θα πάνε να (ξανα)καταλάβουν την Τρομπολιτσά_Κ.Κ..

Υ.γ. Η πρόβλεψη μου είναι ότι, οι χώρες ΔΕΝ θα σταματήσουν να κατασκευάζουν πυρηνικά εργοστάσια. Αυτό που θα κάνουν είναι να ορίσουν νέα, 1000 φορές πιο αυστηρά μέτρα ασφαλείας. Η Ελλάδα θα αγοράζει ρεύμα απ’ αυτές τις χώρες και, αν σκάσει κάποιος απ’ τους πολλούς αντιδραστήρες της γειτονιάς μας, οι Έλληνες θα έχουν αυτό που ο λαός λέει «δίχως κέρδος κέρατο»