Τον τελευταίο καιρό και όλο και πιο συχνά ο υπογράφων δέχεται τις «επιθέσεις» μιας μάλλον χαριτωμένης μερίδας της ελληνικής «διανόησης» για την ενασχόλησή του με το αυτοκίνητο. «Πώς είναι δυνατόν», έγραφε ένας από τους εκπροσώπους της Περιπατητικής Σχολής, «ορισμένοι να προβάλλουν το αυτοκίνητο αφού η χρήση του προξενεί ατυχήματα, διαφθείρει τα ήθη των νέων και συμβάλλει στη δημιουργία του φαινομένου του θερμοκηπίου; Η χρήση του επιβατικού αυτοκινήτου», συνεχίζουν, «πρέπει να απαγορευθεί διά νόμου στις πόλεις και να επιτρέπεται με φειδώ στις εθνικές οδούς». Στην πέρα για πέρα λογική (και διαχρονική) ερώτηση πώς οι άνθρωποι του 20ού και 21ου αιώνα θα μετέφεραν προϊόντα και εαυτούς από το ένα μέρος στο άλλο απαντούν: Με τα μέσα μαζικής μεταφοράς.
Ας κάνουμε ένα «ταξίδι» στο παρελθόν για να δούμε αν πράγματι οι άνθρωποι θα μπορούσαν να αποφύγουν τη χρήση του αυτοκινήτου. Πάμε σε μια γερμανική πόλη του 1885, ας πούμε στο Μανχάιμ. Βρέχει και μια στυφή, τσαγκή μυρουδιά πλανιέται στον αέρα. Οι άνθρωποι πάνε στις δουλειές τους προσπαθώντας να αποφύγουν τις λάσπες (η άσφαλτος δεν έχει ανακαλυφθεί ακόμη και «παβέ» έχουν μόνο οι δρόμοι των «αριστοκρατικών» συνοικιών) αλλά και τις κοπριές και τα κάτουρα των δεκάδων ζώων που σέρνουν άμαξες που μεταφέρουν ανθρώπους και προϊόντα. Ομάδες παιδιών παίζουν κάνοντας «φράγματα» με λάσπη, που συγκρατούν τα ρυάκια του βιοπολτού. Στην άκρη της πόλης διακρίνουμε μια επιγραφή: «Benz & Co. Rheinische Gasmotorenfabric». Χτυπάμε, μπαίνουμε και τι βλέπουμε; Τον Καρλ Μπεντς και τους βοηθούς του να εργάζονται πάνω στο πρώτο επιβατικό αυτοκίνητο, ένα όχημα με τρεις τροχούς και θερμικό κινητήρα 0,9 ίππων.
«Τι είναι αυτό;» ρωτάμε.
«Αυτοκίνητο», απαντάει, «μας επιτρέπει να κινούμεθα από το ένα σημείο στο άλλο χωρίς να έχουμε ανάγκη τα ζώα».
Ως ανησυχούντες «διανοούμενοι» που είμαστε, ερωτούμε τον Μπεντς κατά πόσον έχει λάβει υπόψη ότι η εφεύρεσή του (όπως και τα γραπτά του υπογράφοντος) θα συμβάλει στην αύξηση των ατυχημάτων αλλά και στη δημιουργία του φαινομένου του θερμοκηπίου. Ο Μπεντς μάς κοιτάει απορημένος και το ίδιο κάνουν δεκάδες άλλοι μηχανικοί, σχεδιαστές, εφευρέτες και λοιποί φεγγαροχτυπημένοι, που βλέπουν τις προοπτικές που ανοίγονται με τη χρήση του αυτοκίνητου. Για πρώτη φορά ο άνθρωπος θα μπορεί να πηγαίνει όπου θέλει, όταν θέλει και όπως θέλει, χωρίς να έχει την ανάγκη των ζώων. Για πρώτη φορά τα αγαθά θα μπορούν να μεταφέρονται γρήγορα και φθηνά και, πιο σημαντικό απ’ όλα, εκατομμύρια ζωές θα σώζονται επειδή οι ασθενείς μεταφέρονται στα νοσοκομεία και φάρμακα φθάνουν γρήγορα στον προορισμό τους.
Τα επόμενα εκατό χρόνια γίνεται μια ειρηνική «επανάσταση». Ο πλανήτης «γεμίζει» επιβατικά αυτοκίνητα και οι άνθρωποι ανακαλύπτουν ένα βαθμό ελευθερίας που δεν είχαν ως τότε (αλλά θα έχουν ξανά τον 22ο-23ο αιώνα). Ως τις αρχές της δεκαετίας του ’60 οι βιομηχανίες απλώς παρήγαν αυτοκίνητα αδιαφορώντας για την εξοικονόμηση ενέργειας, την ασφάλεια, την οδική συμπεριφορά. Η αμερικανική αυτοκινητοβιομηχανία, για παράδειγμα, παρήγε ενεργοβόρους ελέφαντες, η ευρωπαϊκή γοτθικούς ναούς με ρόδες και αυτοκινούμενες βάρκες και η ιαπωνική απλώς αντέγραφε τις δύο προηγούμενες. Και ήταν τότε που, μια πολύ μικρή ομάδα τεχνικών δημοσιογράφων (όχι πάνω από 5 σε Ευρώπη και ΗΠΑ) άρχισε να παρεμβαίνει με τα γραπτά της, λέγοντας ότι αν η αυτοκινητοβιομηχανία συνεχίσει με τον ίδιο τρόπο σύντομα οι πόλεις θα ασφυκτιούν από τα δηλητήρια που εκπέμπουν οι κινητήρες και τα νεκροταφεία θα γεμίζουν από τα θύματα «αυτοκινήτων» με «μαλακή σουσπανσιόν» και «αεροδυναμικά φτερά».
Στην αρχή τούς πήραν με τις πέτρες, «έκοψαν» τη «ρεκλάμα» στα περιοδικά και στις εφημερίδες που εργάζονταν (και που οι εκδότες τους είχαν τα κότσια να τους στηρίξουν) και ανέθεσαν σε μεγάλα δικηγορικά γραφεία να ψάξουν κάθε πτυχή της ζωής τους ώστε να τους εκθέσουν στην κοινή γνώμη. Ευτυχώς για τους οδηγούς, τις πόλεις και την ατμόσφαιρα, οι προσπάθειές τους έπεσαν στο κενό. Τα άρθρα εκείνων των συναδέλφων συνέβαλαν στη σωστή ενημέρωση του καταναλωτή που, από τις αρχές της δεκαετίας του ’70, άρχισε να πιέζει τους κατασκευαστές ζητώντας όλο και πιο οικονομικά, ασφαλή και φιλικά στο περιβάλλον αυτοκίνητα.
Με τον αγώνα των πιονέρηδων δημοσιογράφων και μηχανικών που καταλάβαιναν, η μορφή τους άρχισε να αλλάζει και σήμερα ο καταναλωτής οδηγεί αυτοκίνητα που είναι 140% πιο οικονομικά (άρα και καθαρά) και 200% πιο ασφαλή από εκείνα της δεκαετίας του ’60.
Ναι… Τα αυτοκίνητα εξακολουθούν να ρυπαίνουν και οι άνθρωποι εξακολουθούν να χάνουν τη ζωή τους στα οδικά δυστυχήματα, αλλά αυτό στην ουσία δεν σημαίνει τίποτε απολύτως αν συγκρίνουμε την καταστροφή που επέφερε στο περιβάλλον η έκρηξη του ηφαιστείου της Αγίας Ελένης αλλά και οι 540 πυρηνικές δοκιμές που οι «πολιτισμένες» χώρες έκαναν στην ατμόσφαιρα από το 1944 ως σήμερα.
Και είναι ο αγώνας των ίδιων δημοσιογράφων και όχι οι χαριτωμένες «επιθέσεις» των «διανοουμένων» εναντίον του αυτοκινήτου και των τεχνικών (μόνο;) δημοσιογράφων που θα αλλάξουν πάλι την εικόνα. Οταν αυτοί προωθούσαν την ιδέα και εφαρμογή των υβριδικών οχημάτων, των κινητήρων υδρογόνου και των κυψελών καυσίμου, οι «διανοούμενοι» χρησιμοποιούσαν εγκληματικά αρρύθμιστα, απόλυτα βρωμερά, θανατηφόρα «ταξί» για να πάνε για καφέ στο Κολωνάκι.
Καμία τύψη δεν έχω για τα 38 χρόνια της εμπλοκής και «αγάπης» που έχω με το αυτοκίνητο. Το αντίθετο μάλιστα. Αν στην εξίσωση συμπεριλάβω και τη συμμετοχή μου στους αγώνες, αισθάνομαι δικαιωμένος και περήφανος. Τώρα, αν κάποιος από τους εκπροσώπους της σχολής των Περιπατητικών αισθάνεται ικανός, στη διάθεσή του για δημόσιο διάλογο.
RSS - Posts
