Χριστούγεννα σήμερα και, υποτίθεται, η γιορτή της “αγάπης”. Κάθομαι σπίτι
τακτοποιώντας αντικείμενα, άρθρα, φωτογραφίες και αναμνήσεις όπως πρέπει να κάνει ένας άνθρωπος που πλησιάζει τα 110. Από τα συρτάρια και τους φακέλους βγαίνουν οι μέρες και ώρες της ζωής μου στη δημοσιογραφία και τα περιοδικά των Τεχνικών Εκδόσεων. Κάθε «χαρτί» και μία μάχη. Κάθε φωτογραφία και μία παγωμένη στιγμή στο χρόνο. Ένα κιτρινισμένο φύλλο της εφημερίδας «Υδραυλικός» που έβγαζε ο μακαρίτης ο Λούης ο Δάνος, δημοσιογράφος-εκδότης, αριστερός, πρίγκιπας, πατέρας παλιού φίλου, του αρχιτέκτονα Ανδρέα Δάνου, που δεν μου …μιλάει επειδή νομίζει ότι «υποστηρίζω» τα …καρτ στον Αγίου Κοσμά (το σπίτι του είναι κοντά και τον ενοχλούσε (τότε) ο θόρυβος των παιχνιδιών αλλά όχι των αεροπλάνων!).
Μία μικρή φωτογραφία απ’ τις παλιές με δοντάκια γύρω-γύρω, με την ομάδα μπάσκετ Παλαιού Φαλήρου που έπαιζε ο άλλος φαληριώτης φίλος, ο Τάκης ο Τσολάκος. Νάτος πάλι, μαζί μου, κάτω απ’ τον Λευκό Πύργο δίπλα σε ένα Audi 100 που είχα πάρει για «τεστ» στη «Μεσημβρινή» της Κυρίας Ελένης Βλάχου. Τα τέσσερα τυπογραφικά του περιοδικού «Τροχοί+Δρόμοι», που προσπαθήσαμε να βγάλουμε το 1962 με τον Γιάννη τον Μπαρδόπουλο αλλά, ο χρηματοδότης άλλαξε γνώμη και μείναμε με το όνειρο. Το πρώτο μου κομμάτι στο περιοδικό «Ταχύτης», άλλα στο «Νέο Αυτοκίνητο» των -ευγενικών- αδελφών Γρατσία και στο «ΙΧ Αυτοκίνητο» του «θείου» Αντωνόπουλου – δε θυμάμαι αν το όνομα είναι σωστό. Μαυρόασπρες φωτογραφίες από το Αεραθλητικό Κέντρο Τριπόλεως, δίπλα σε ανεμόπτερα που ήταν φτιαγμένα (από μας) από ξύλο και πανί. Άλλες από τα χρόνια που προσπαθούσα να γίνω μηχανικός στο Λονδίνο και τελικά απέτυχα, μια και ποτέ δεν κατάφερα να μάθω Χημεία και με κόβανε μέχρι που έδειξαν τη πόρτα του Northern Polytechnic στο Hatfield.
Να και μερικές από το Crystal Palace δίπλα σ’ ένα F3 του John Cooper, άλλες από το Goodwood δίπλα σ’ ένα Austin Healy 3000, στο Silverstone, στο Aintree, στο Castle Comb που, πήγα να δοκιμαστώ για να γίνω οδηγός της …F1 (και απέτυχα). Εδώ το υπόστεγο, ένα toll, στο Νέο Φάληρο που, παιδιά 12-15 ετών έφτιαχναν ανεμόπτερα. Δίπλα μία φωτογραφία από τη πρώτη Ανεμοπορική κατασκήνωση στα Μέγαρα με τον μακαρίτη Πέτρο Τσακωνιάτη, παλιό κομμουνιστή, πιλότο της ΕΚΕΧ (Spitfire), που αυτομόλησε στη Γιουγκοσλαβία του Τίτο και, όταν γύρισε πίσω, έγινε εκπαιδευτής στο ΑΚΤ και μ’ έμαθε να πετάω. Να και ο Νίκος ο Συμιγδαλάς, πατέρας του Αντώνη, που σήμερα είναι Διευθύνων Σύμβουλος της Olympic Air και που, η πρώτη του δουλειά ήταν στο περιοδικό μας «ΠΤΗΣΗ+Διάστημα».
Τα πολύ παλιά χρόνια ο Νίκος είχε μία μικρή αεροπορική εταιρία με έδρα το αεροδρόμιο Μαραθώνα που «έκλεισαν» γελοίοι και πουλημένοι ψευτοπολιτικοί, ψευτοεκσυγχρονιστές και αστείοι νεοφιλεύθεροι. Μη ξεχάσω τη “προοδευτικίλα” των, σε διατεταγμένη υπηρεσία στα νεοταξικά κέντρα ψευτοαριστερών που “έβαλαν πλάτη” για να φτιαχτεί το μεγαλύτερο εκτροφείο βατράχων στη νότια Βαλκανική –γιατί Ευρώπη δεν μου ‘ρχεται να γράψω.
Η εταιρία λεγόταν «Αεροπορία Αιγαίου», είχε 2-3 Piper Cub L21, που τραβούσαν διαφημιστικά πανό πάνω απ’ τη παραλία του Μαραθώνα και αλλού.
Στους Ολυμπιακούς της Βαρκελώνης πήγα καλεσμένος της SEAT. Μας συνόδευε ο αντιπρόσωπος Θόδωρος Βασιλάκης. Μέναμε σ’ ένα πλοίο, που το είχαν μετατρέψει σε ξενοδοχείο. Κάποια στιγμή μου είπε πως ήθελε να φτιάξει μία αεροπορική εταιρία. Του είπα πως υπάρχει μία και πρότεινα να τον συστήσω στο Νίκο και στο γιο του τον Αντώνη μια και ο πρώτος, εκτός του ότι είχε την «Αεροπορία Αιγαίου», ήταν (και είναι) ο υπ’ αριθμόν 1 γνώστης της βιομηχανίας της Πολιτικής Αεροπορίας αφού, εκτός των άλλων, ήταν για 30 χρόνια διευθυντής της Singapore Airlines στην Ελλάδα. Ο Βασιλάκης συναντήθηκε με τους Συμιγδαλάδες και έτσι προέκυψε η Aegean. Κατά ένα ΄…περίεργο τρόπο όλοι “ξέχασαν” να πουν ευχαριστώ μέχρι που, μπαμπάς και γιός «αποχώρησαν» απ’ την εταιρία που έστησαν και αυτό κάτι μου θυμίζει αλλά, δεν είναι της στιγμής.
τακτοποιώντας αντικείμενα, άρθρα, φωτογραφίες και αναμνήσεις όπως πρέπει να κάνει ένας άνθρωπος που πλησιάζει τα 110. Από τα συρτάρια και τους φακέλους βγαίνουν οι μέρες και ώρες της ζωής μου στη δημοσιογραφία και τα περιοδικά των Τεχνικών Εκδόσεων. Κάθε «χαρτί» και μία μάχη. Κάθε φωτογραφία και μία παγωμένη στιγμή στο χρόνο. Ένα κιτρινισμένο φύλλο της εφημερίδας «Υδραυλικός» που έβγαζε ο μακαρίτης ο Λούης ο Δάνος, δημοσιογράφος-εκδότης, αριστερός, πρίγκιπας, πατέρας παλιού φίλου, του αρχιτέκτονα Ανδρέα Δάνου, που δεν μου …μιλάει επειδή νομίζει ότι «υποστηρίζω» τα …καρτ στον Αγίου Κοσμά (το σπίτι του είναι κοντά και τον ενοχλούσε (τότε) ο θόρυβος των παιχνιδιών αλλά όχι των αεροπλάνων!).
Μία μικρή φωτογραφία απ’ τις παλιές με δοντάκια γύρω-γύρω, με την ομάδα μπάσκετ Παλαιού Φαλήρου που έπαιζε ο άλλος φαληριώτης φίλος, ο Τάκης ο Τσολάκος. Νάτος πάλι, μαζί μου, κάτω απ’ τον Λευκό Πύργο δίπλα σε ένα Audi 100 που είχα πάρει για «τεστ» στη «Μεσημβρινή» της Κυρίας Ελένης Βλάχου. Τα τέσσερα τυπογραφικά του περιοδικού «Τροχοί+Δρόμοι», που προσπαθήσαμε να βγάλουμε το 1962 με τον Γιάννη τον Μπαρδόπουλο αλλά, ο χρηματοδότης άλλαξε γνώμη και μείναμε με το όνειρο. Το πρώτο μου κομμάτι στο περιοδικό «Ταχύτης», άλλα στο «Νέο Αυτοκίνητο» των -ευγενικών- αδελφών Γρατσία και στο «ΙΧ Αυτοκίνητο» του «θείου» Αντωνόπουλου – δε θυμάμαι αν το όνομα είναι σωστό. Μαυρόασπρες φωτογραφίες από το Αεραθλητικό Κέντρο Τριπόλεως, δίπλα σε ανεμόπτερα που ήταν φτιαγμένα (από μας) από ξύλο και πανί. Άλλες από τα χρόνια που προσπαθούσα να γίνω μηχανικός στο Λονδίνο και τελικά απέτυχα, μια και ποτέ δεν κατάφερα να μάθω Χημεία και με κόβανε μέχρι που έδειξαν τη πόρτα του Northern Polytechnic στο Hatfield.
Να και μερικές από το Crystal Palace δίπλα σ’ ένα F3 του John Cooper, άλλες από το Goodwood δίπλα σ’ ένα Austin Healy 3000, στο Silverstone, στο Aintree, στο Castle Comb που, πήγα να δοκιμαστώ για να γίνω οδηγός της …F1 (και απέτυχα). Εδώ το υπόστεγο, ένα toll, στο Νέο Φάληρο που, παιδιά 12-15 ετών έφτιαχναν ανεμόπτερα. Δίπλα μία φωτογραφία από τη πρώτη Ανεμοπορική κατασκήνωση στα Μέγαρα με τον μακαρίτη Πέτρο Τσακωνιάτη, παλιό κομμουνιστή, πιλότο της ΕΚΕΧ (Spitfire), που αυτομόλησε στη Γιουγκοσλαβία του Τίτο και, όταν γύρισε πίσω, έγινε εκπαιδευτής στο ΑΚΤ και μ’ έμαθε να πετάω. Να και ο Νίκος ο Συμιγδαλάς, πατέρας του Αντώνη, που σήμερα είναι Διευθύνων Σύμβουλος της Olympic Air και που, η πρώτη του δουλειά ήταν στο περιοδικό μας «ΠΤΗΣΗ+Διάστημα».
Τα πολύ παλιά χρόνια ο Νίκος είχε μία μικρή αεροπορική εταιρία με έδρα το αεροδρόμιο Μαραθώνα που «έκλεισαν» γελοίοι και πουλημένοι ψευτοπολιτικοί, ψευτοεκσυγχρονιστές και αστείοι νεοφιλεύθεροι. Μη ξεχάσω τη “προοδευτικίλα” των, σε διατεταγμένη υπηρεσία στα νεοταξικά κέντρα ψευτοαριστερών που “έβαλαν πλάτη” για να φτιαχτεί το μεγαλύτερο εκτροφείο βατράχων στη νότια Βαλκανική –γιατί Ευρώπη δεν μου ‘ρχεται να γράψω.
Η εταιρία λεγόταν «Αεροπορία Αιγαίου», είχε 2-3 Piper Cub L21, που τραβούσαν διαφημιστικά πανό πάνω απ’ τη παραλία του Μαραθώνα και αλλού.
Στους Ολυμπιακούς της Βαρκελώνης πήγα καλεσμένος της SEAT. Μας συνόδευε ο αντιπρόσωπος Θόδωρος Βασιλάκης. Μέναμε σ’ ένα πλοίο, που το είχαν μετατρέψει σε ξενοδοχείο. Κάποια στιγμή μου είπε πως ήθελε να φτιάξει μία αεροπορική εταιρία. Του είπα πως υπάρχει μία και πρότεινα να τον συστήσω στο Νίκο και στο γιο του τον Αντώνη μια και ο πρώτος, εκτός του ότι είχε την «Αεροπορία Αιγαίου», ήταν (και είναι) ο υπ’ αριθμόν 1 γνώστης της βιομηχανίας της Πολιτικής Αεροπορίας αφού, εκτός των άλλων, ήταν για 30 χρόνια διευθυντής της Singapore Airlines στην Ελλάδα. Ο Βασιλάκης συναντήθηκε με τους Συμιγδαλάδες και έτσι προέκυψε η Aegean. Κατά ένα ΄…περίεργο τρόπο όλοι “ξέχασαν” να πουν ευχαριστώ μέχρι που, μπαμπάς και γιός «αποχώρησαν» απ’ την εταιρία που έστησαν και αυτό κάτι μου θυμίζει αλλά, δεν είναι της στιγμής.
Και εκεί εκατοντάδες φωτογραφίες και slides απ’ τ’ αυτοκίνητα και τις μοτοσυκλέτες που οδήγησα, από τις αναβάσεις, τα ράλλυ και τους αγώνες ταχύτητας στις πόλεις και στα νησιά. Άλλα από τα αποκλειστικά άρθρα από τις πτήσεις με περισσότερα από 22 μαχητικά, όλα γραμμένα με bic, με γραφομηχανή, με πληκτρολόγιο, με αίμα.
Όλο λέω πως θα γράψω ένα βιβλίο και το αναβάλω γιατί, τα τελευταία 5 χρόνια, έχω την ατυχία να περνάω τη μισή μέρα σε δικηγόρους και τράπεζες, προσπαθώντας ν’ αποδείξω ότι δεν είμαι Mαdoff, απατεώνας, golden boy (αρχίδι δηλαδή) ή ότι άλλο κυκλοφορεί στη πιάτσα της γαμημένης νεοελληνικής παρασιτικής κοινωνίας. Όμως η στιγμή για να μιλήσω για το παρόν δεν έχει έλθει και, όταν έλθει, δεν θα είναι σαν εκείνες του παρελθόντος. Θα πω τα πράγματα με το όνομά τους μιας και κανείς δεν ρωτάει τι στο διάβολο συνέβη και έχασα τη ζωή μου
Πήγα στο αερομπούνκερ Ελ. Βεν. πήρα τις «κυριακάτικες», που βγήκαν Πέμπτη βράδυ, και πέρασα τη παραμονή μελετώντας τις δηλώσεις της Λούκας, του (πρώην) δημάρχου Πάρου, της ωραιοτάτης κυρίας Γκερέκου, του υπουργού Προστασίας του Πολίτη, της Ορεινής μπεκάτσας, Δυκτίων και δια Βίου Ανάπτυξης της διαλέκτου Newspeak, τις πομφόλυγες του Σαμαρά για την αναγέννηση της νέας Νέας Δημοκρατίας, τις «αναλύσεις» του κυρ Καρατζαφέρη και, γενικά, κάθε μπούρδα που μπορεί να φανταστεί ο νους του ανθρώπου.
Διαβάζοντας τις και ρίχνοντας μια ματιά στα “ξεφαντώματα” της ελληνικής τηλεόρασης, όπου χαζοχαρούμενες περσόνες χόρευαν τσιφτετέλια και πετούσαν λουλουδικά σε 4ης κατηγορίας αιδοία, κύναιδους και ανεπάγγελτες αδελφές, με κυρίευση η οργή.
Κι’ αυτό γιατί, όλο αυτά τα τυρόγαλα με τα Prada και τα Edmonds, τα Brioni και τα Keaton επαναλαμβάνει τις ίδιες κοινοτυπίες που, οι εκπρόσωποι της copy–paste Δημοκρατίας των Οικογενειών της Μεταπολιτευτικής Μέσης Γης, εκτοξεύουν στον -κάποτε- ελληνικό και νυν πολιπολιτισμικό λαό που, δεν διαθέτει βάσεις, κεφάλαια και υποδομή για να αποροφήσει 2 εκατομμύρια αποσυνάγωγους χωρίς ο ίδιος να εξαφανιστεί.
Επειδή scripta manent προκαλώ τους «σωτήρες» να ρίξουν μια ματιά στα κείμενά μου για να δουν πως έχω προτείνει, 20 και 30 χρόνια πριν, λύσεις στα προβλήματα της οδικής ασφάλειας, των μεταφορών, της προστασίας του περιβάλλοντος, της εκμετάλλευσης των ΑΠΕ (θυμίζω τη πρότασή μου το …1987 για την «δημιουργία» του Πράσινου Νησιού όπου, η Πολιτεία θα επιχορηγούσε με 80 και 90% τους κατοίκους που θα χρησιμοποιούσαν ανανεώσιμες πηγές ενέργειας και άλλες …50 που, μπορώ να τις «τρίψω στα μούτρα» των αντιγραφέων που τις παρουσιάζουν για δικές τους.
Ακόμα και με το «κράτος» τα ‘βαλα καταφεύγοντας (με φίλο δικηγόρο) στο ΣτΕ για το προδοτικό κλείσιμο του αεροδρομίου Ελληνικού. Παραθέτω το χρονικό της κατάθεσής μας στο ΣτΕ:
ΕΝΩΠΙΟΝ του Δ΄ ΤΜΗΜΑΤΟΣ του ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΑΣ κατατέθηκε τον Απρίλιο του 2008 ΑΙΤΗΣΗ ΑΚΥΡΩΣΗΣ εναντίον της με αριθμό ΥΠΑ/Δ3/ΑΛ/6385/1558 (ΦΕΚ 266/20.2.2007 τεύχος β΄) απόφασης του Υπουργού Μεταφορών και Επικοινωνιών περί κατάργησης του Κρατικού Αερολιμένα Αθηνών ΚΑΙ ΚΑΤΑ του Υπουργού Μεταφορών και Επικοινωνιών. Η αίτηση τελικώς συζητήθηκε πρόσφατα στις 10.11.2009 και η απόφαση αναμένεται να εκδοθεί σύντομα.
Η προσβαλλόμενη απόφαση του Υπουργού Μεταφορών και Επικοινωνιών ΑΠΟΦΑΣΙΣΕ
§ 1. ΤΗΝ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ του Κρατικού Αερολιμένα Αθηνών στο Ελληνικό ως αεροπορικής εγκατάστασης κατά την έννοια που ιδρύθηκε με την με αριθμό 10560/1955 υπουργική απόφαση (ΦΕΚ Β΄ 151).
§ 2. ΤΗΝ ΑΡΣΗ κάθε περιορισμού για την προστασία των εγκαταστάσεων που έχει επιβληθεί με την με αριθμό ΥΠΑ/Δ3/Δ/35964/6190/3.8.2000 (ΦΕΚ Β΄1133) απόφαση του Υπουργού Μεταφορών και Επικοινωνιών εκ της υπάρξεως του Κρατικού Αερολιμένα στο Ελληνικό.
§ 3. Από δημοσιεύσεως της παρούσης ΚΑΤΑΡΓΕΙΤΑΙ η με αριθμό ΥΠΑ/Δ3/Α/23766/ 5390/20.6.2002 απόφαση του Υπουργού Μεταφορών και Επικοινωνιών (ΦΕΚ β΄778) κατά το μέρος που αφορά τον Κρατικό Αερολιμένα Αθηνών.
Το νομικό τμήμα της υπόθεσης αφορά την ερμηνεία διατάξεων κυρίως του Ν. 2338/1995 εκ των οποίων εμείς θεωρούμε και αντιλαμβανόμαστε ότι ο νομοθέτης, ως προς το αεροδρόμιο Ελληνικού, αποφάσισε ΜΟΝΟ ΤΗΝ ΠΑΥΣΗ της ΧΡΗΣΗΣ (σε αδράνεια δηλαδή) ΤΟΥ ΑΕΡΟΔΡΟΜΙΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ για συγκεκριμένες δραστηριότητες
Η προσβαλλόμενη απόφαση του Υπουργού Μεταφορών και Επικοινωνιών ΑΠΟΦΑΣΙΣΕ
§ 1. ΤΗΝ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ του Κρατικού Αερολιμένα Αθηνών στο Ελληνικό ως αεροπορικής εγκατάστασης κατά την έννοια που ιδρύθηκε με την με αριθμό 10560/1955 υπουργική απόφαση (ΦΕΚ Β΄ 151).
§ 2. ΤΗΝ ΑΡΣΗ κάθε περιορισμού για την προστασία των εγκαταστάσεων που έχει επιβληθεί με την με αριθμό ΥΠΑ/Δ3/Δ/35964/6190/3.8.2000 (ΦΕΚ Β΄1133) απόφαση του Υπουργού Μεταφορών και Επικοινωνιών εκ της υπάρξεως του Κρατικού Αερολιμένα στο Ελληνικό.
§ 3. Από δημοσιεύσεως της παρούσης ΚΑΤΑΡΓΕΙΤΑΙ η με αριθμό ΥΠΑ/Δ3/Α/23766/ 5390/20.6.2002 απόφαση του Υπουργού Μεταφορών και Επικοινωνιών (ΦΕΚ β΄778) κατά το μέρος που αφορά τον Κρατικό Αερολιμένα Αθηνών.
Το νομικό τμήμα της υπόθεσης αφορά την ερμηνεία διατάξεων κυρίως του Ν. 2338/1995 εκ των οποίων εμείς θεωρούμε και αντιλαμβανόμαστε ότι ο νομοθέτης, ως προς το αεροδρόμιο Ελληνικού, αποφάσισε ΜΟΝΟ ΤΗΝ ΠΑΥΣΗ της ΧΡΗΣΗΣ (σε αδράνεια δηλαδή) ΤΟΥ ΑΕΡΟΔΡΟΜΙΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ για συγκεκριμένες δραστηριότητες
(εμπορικές) και βέβαια ΜΕΧΡΙ ΤΗΣ ΛΗΞΗΣ ΤΗΣ ΣΥΜΒΑΤΙΚΗΣ του αεροδρομίου Σπάτων ΠΕΡΙΟΔΟΥ (δηλαδή έως το έτος 2025) και ΣΕ ΚΑΜΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΗΝ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ (= ΕΞΑΦΑΝΙΣΗ) ΤΟΥ ΑΕΡΟΔΡΟΜΙΟΥ είτε μερική είτε ολική. Τέλος θεωρούμε ότι στην συνολική έκταση δύναται να συνυπάρξει τεραστια μητροπολιτική ζώνη πράσινου, ένα είδος Αεροπορικού πάρκου.
Και βέβαια δεν περιμένω ότι, το ΣτΕ θα ανατρέψει την απόφαση της Ν.Δ κι’ αυτό γιατί, το Αμερικανικό Δημοκρατικό Κόμμα, που βρίσκεται στην εξουσία, αποκλείεται να δυσαρεστήσει τους ισχυρούς οικονομικούς ομίλους που περιμένουν να μπετονάρουν και το αεροδόμιο Ελληνικού. Όμως το έκανα γιατί θεώρησα πως κάποιος πρέπει να πάει κόντρα στους λυσσασμένους για χρήμα και μίζες νεοφιλελεύθερους ντενεκέδες.
Η ώρα πήγε 3 και πρέπει να σας αφήσω. Αν όμως θέλετε μπορώ να επανέλθω με περισσότερες αναμνήσεις απ’ την Πανδώρα γιατί, τι στο διάολο avatar του εαυτού είμαι αν παραλείψω να το κάνω;
RSS - Posts
8 Comments
Δεν ξέρω τι έκανες εσύ, φίλτατε, αλλά εγώ κλαίω όταν ταξινομώ τα παλιά χαρτιά και τις φωτογραφίες.Και, παρ'όλο που σαν συνταξιούχος τώρα, έχω περίσσευμα χρόνου, το αποφεύγω, για να μη συγκινούμαι, όπως με συγκίνησες, για μια ακόμη φορά εσύ.Εύχομαι Καλές Γιορτές και όλα να σου πάνε δεξιά,στην καινούργια χρονιά!!
Σύντομος όσο δεν παίρνει άλλο.Νομίζω κι άλλοι θα ήθελαν να δουν φωτογραφίες σας από την εποχή της Αγγλίας.Οι φωτογραφίες μιλούν με το δικό τους τρόπο!
Χρονια Πολλα Κε Κ.Καββαθα ! Ν.Δ.Κατρης
Ολες οι φωτογραφίες είναι μια ιστορία άρα αλλο ένα μάθημα για μας δασκαλε. Σε ένα παλιο εν λευκώ είχατε γράψει …και να μην ασχολησε με σκουπίδια… ή κάπως έτσι. τι την θέλετε την τηλεόραση τέτοιες μέρες; δεν ξέρετε τι έχει;
Χρόνια πολλά κ. Καββαθά.
Χρόνια Πολλά σε όλους τους συνταξιδιώτες!
Χρόνια πολλά κ. Καββαθά. Καλές γιορτές.Επειδή έχω ξαναδιαβάσει σχόλιά σας για την περιπέτειά σας "έχασα τα πάντα, ακόμη και το σπίτι που μένω…", αλλά δεν γνωρίζω τι ακριβώς συνέβη, (& επειδή νομίζω ότι και άλλοι αναγνώστες έχουν την ίδια απορία), γιατί δεν γράφετε μια ωραία ιστοριούλα (ίσως σε τρίτο πρόσωπο, ας πούμε για τον κ. Κάββο Κωσταθά), παραθέτοντας απλώς τα γεγονότα; Όχι τίποτε άλλο, αλλά ίσως βοηθήσετε και κάποιους ανθρώπους που πιθανόν να βρεθούν σε αντίστοιχη θέση.Καλή & δημιουργική χρονιά σε όλους!!!!!!!!!Παπαγιαννούλας Νίκος
Δεν είπα ποτέ ότι έχασα το …σπίτι μου αλλά, ότι κινδυνεύω να το χάσω