Το κυνήγι της ουράς -μας…

1o ΘΕΜΑ, 28.10.12

Στο πόνημα της περασμένης Κυριακής ασχοληθήκαμε με την μελάτη και ανάλυση της σκιάς του γαϊδάρου. Σήμερα θα μιλήσουμε για το κυνήγι της ουράς (μας), που ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του ’60 με μία σειρά σοφά μελετημένων δράσεων και συνεχίστηκε με μία αλληλουχία, ακόμα πιο μελετημένων τις οποίες επιτρέψτε να αναφέρω, χωρίς να είμαι απόλυτα βέβαιος ότι, ακολουθώ την ορθή σειρά αλλά, αυτό δεν είναι παρά μία λεπτομέρεια στο αέναο κυνήγι –της ουράς μας. Έχουμε και λέμε: αποστασία, ανένδοτος,  πραξικόπημα, Αττίλας Ι και ΙΙ, αποκατάσταση της Δημοκρατίας, είσοδο στην ΕΟΚ, Αλλαγή, Σεν Σιμόν, ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο Συνδικάτο, Περήφανα Γηρατειά, Ενιαίο Αμυντικό Δόγμα, Τσοβόλα δώστε Όλα, Επανίδρυση,  Εκσυγχρονισμός, 3^ος Δρόμος προς τον Σοσιαλισμό, Fitness Party, Κυβέρνηση Εθνικής Συνεννόησης (υπό τον Luke Papadaimos) και, τελευταία, 3κομματική κυβέρνηση υπό τον κ. Σαμαρά η οποία, παραλίγο να καταρρεύσει όταν, οι κύριοι Φώτης και Ευάγγελος απείλησαν να καταψηφίσουν τις απαιτήσεις της τρόικα α. για τα εργασιακά και β. την δημιουργία κλειστού λογαριασμού με εξωτερική διαχείριση προκειμένου οι δανειστές μας να εξασφαλίσουν ότι, οι πόροι θα χρησιμοποιούνται αποκλειστικά για τη εξυπηρέτηση του χρέους (έγγραφο Σόϊμπλε). Στο σημείο αυτό η κυβέρνηση παρά λίγο να πιάσει την ουρά της αφού, όπως διαβάζουμε στο σχετικό κείμενο τον Φεβρουάριο συμφωνήθηκε ότι, «το EFSF και το ΔΝΤ εκταμιεύουν μετά από την εκτέλεση των συμφωνηθέντων διαρθρωτικών και δημοσιονομικών μεταρρυθμίσεων κατευθείαν από τον λογαριασμό και η ελληνική συνεισφορά στην εξυπηρέτηση του χρέους που ορίζεται από το Μνημόνιο θα καταβάλλεται επίσης σε αυτόν τον λογαριασμό».  Χωρίς να βάζω το χέρι μου στη φωτιά πιστεύω ότι, μόλις πήγε να την πιάσει δύο από τους τρεις  αρχηγούς κατάλαβαν πως, αν το κάνουν, δε θα μπορούν να τρέξουν ελεύθερα και μπορεί, λέω μπορεί, να τους πλησιάσει ο Commandante Al Chip 

Ακολούθησαν έντονες ανταλλαγές απόψεων και τηλεοπτικά μηνύματα το ένα δραματικότερο του άλλου, με αποκορύφωμα εκείνο του κ. Βενιζέλου που είπε ότι, η Ελλάδα δεν είναι και δεν μπορεί να γίνει προτεκτοράτο.  Δημοσιογράφος της εφημερίδας «Το Κυνήγι της Ουράς»  έθεσε το (αφελές) ερώτημα ποίο είναι το ύψος του χρέους πάω απ’ το οποίο μία χώρα χαρακτηρίζεται προτεκτοράτο αλλά, δε έλαβε απάντηση επειδή, τα τελευταία 38 χρόνια οι πολιτικοί αρχηγοί έλλειπαν απ’ το σπίτι για δουλειές.
Ακριβώς γι’ αυτόν το λόγο η Task Force πρότεινε «πιο έντονη, υποχρεωτική επιστράτευση εξωτερικής τεχνικής βοήθειας συμπληρωματική βοήθεια για να βελτιωθεί η διοικητική δομή, συμπεριλαμβανομένων των τομέων της συλλογής φόρων, η μείωση της διαφθοράς, η επεξεργασία στατιστικών στοιχείων, στρατηγικών για την τόνωση της ανάπτυξης, αξιοποίηση των πόρων των Διαρθρωτικών Ταμείων, των διαδικασιών ιδιωτικοποίησης έτσι ώστε να υποβοηθηθεί περαιτέρω η εκτέλεση του προγράμματος…»
Ο εορτασμός της 28^ης  Οκτωβρίου επιτάχυνε τις διαδικασίες έκδοσης και δεν μπόρεσα να παρακολουθήσω τις εξελίξεις της Πέμπτης και Παρασκευής αλλά, ο κ. Στουρνάρας δήλωσε ότι, έχει βρεθεί συμβιβαστική λύση στο ύψος της αποζημίωσης (διασώθηκαν τα 24 κλιμάκια και οι 3ετίες), και στη προειδοποίηση για απόλυση που «ανέβηκε» από τους 3 στους 4 μήνες.

Επειδή όμως το μόνο κριτήριο του κ. Πρωθυπουργού είναι η Ελλάδα και το μέλλον της υποθέτω ότι, το σ/κ θα σώσουν τη χώρα μόνο εκείνοι που τολμούν.

Ο κ. Βενιζέλος τόνισε ότι, δεν πρέπει να συζητάμε για μεταβολές στα εργασιακά δικαιώματα αφού «αλλού βρίσκεται το μαλακό υπογάστριο της ανάπτυξης» (sic) και πως στο πλαίσιο αυτό ζήτησε από τον Πρωθυπουργό να μιλήσει με τους ομολόγους του ώστε να βρεθεί το πλαίσιο της συνεννόησης αλλά, το τίποτα δεν μπορεί να γίνει αν πρώτα δεν περάσει το προαπαιτούμενο πολυνομοσχέδιο που θα ρυθμίσει τα μέτρα που θα είναι τα τελευταία. Ο ίδιος είπε πως αν δεν τα ψηφίσει ο κ. Κουβέλης κανείς δεν πρόκειται να τα ψηφίσει πράγμα που, ίσως, οδηγήσει σε αδιέξοδο. Ο Αλέξης Τσίπρας δήλωσε ότι, από το dead end μπορούμε να βγούμε μόνο αν η χώρα έχει μία νέα πολιτική ηγεσία η οποία θα πει ένα μεγάλο όχι σε όλους όσους θέλουν να κάνουν την Ελλάδα μία αποικία χρέους.

Κλείνοντας αυτό το σημείωμα στο μυαλό μου ήλθε ένα παλιό διαφημιστικό σποτ που έλεγε «ο πιμί, ο πιμί με τη δραχμή» αλλά, μέχρι που το έστειλα στο «1^ο ΘΕΜΑ» δεν μπόρεσα να εξηγήσω το γιατί._Κ.Κ.