-Τελικά, το πιστόλι γύρισε στον κρόταφο της ίδιας της Ελλάδος
-Τα χρεωλύσια για τη διετία 2014 – 2015 ανέρχονται στα 145 δισ. ευρώ
-Προβληματισμός και ανησυχία για την «έκρηξη» των χρεολυσίων
Ισχυρό προβληματισμό προκαλεί στο υπουργείο Οικονομικών η αναμενόμενη «έκρηξη» των χρεολυσίων στη διετία 2014-2015, όταν συμπίπτουν οι λήξεις παλαιών ομολόγων, που κατέχουν οι θεσμικοί επενδυτές, αλλά και σχεδόν το σύνολο των δανείων από το μηχανισμό βοήθειας, ύψους 110 δισ. Ευρώ.
Για να είναι εξυπηρετήσιμα τα νέα δάνεια το κόστος του δανεισμού πρέπει να επανέλθει σε φυσιολογικά επίπεδα, πέριξ του 5%.
Το ύψος των χρεολυσίων στη συγκεκριμένη περίοδο φτάνει στα 145 δισ. ευρώ, εκ των οποίων τα 77,5 δισ. ευρώ, αποτελούν λήξεις παλαιών ομολόγων και τα 67,5 δισ. ευρώ είναι οι λήξεις από τα δάνεια μέσω του μηχανισμού στήριξης.
Το πρόβλημα που καλούνται να αντιμετωπίσουν από σήμερα το υπουργείο Οικονομικών και η τρόικα, αφορά στον τρόπο κάλυψης των συγκεκριμένων δανειακών αναγκών, καθότι τότε δεν θα υφίσταται μηχανισμός στήριξης και όλες οι δανειακές ανάγκες θα καλύπτονται από τις αγορές.
Βασική προϋπόθεση αποτελεί η ραγδαία πτώση των spreads, ώστε το κόστος του δανεισμού να επανέλθει σε φυσιολογικά επίπεδα, πέριξ του 5% για τη δεκαετία, ώστε να είναι εξυπηρετήσιμα τα νέα δάνεια, διαφορετικά η οικονομία θα οδηγηθεί ξανά στο φαύλο κύκλο.
Το γεγονός όμως ότι σήμερα που η Ελλάδα είναι εκτός αγορών το spread των δεκαετών ομολόγων είναι στις 900 μονάδες βάσης, και για να καταστεί εφικτή η προσφυγής τις αγορές πρέπει να υποχωρήσει κάτω από τις 200 μονάδες βάσης, δείχνει ότι ο δρόμος είναι μακρύς και οι ανησυχίες τεράστιες. Τροφοδοτούνται επίσης σενάρια περί παράτασης της βοήθειας προς την Ελλάδα και μετά το έτος 2013, που επισήμως διαψεύδονται από το ΥΠΟΙΚ και την τρόικα, γιατί η παραδοχή τους θα σήμαινε προεξόφληση της αποτυχίας του «μνημονίου».
Τα εναλλακτικά σενάρια που εξετάζονται είναι η επιμήκυνση της διάρκειας των δανείων του μηχανισμού, προς τα έτη 2016 και 2018 που δεν είναι ιδιαίτερα φορτωμένα από τις εκδόσεις των προηγουμένων ετών ή η συνέχιση της παροχής οικονομικής βοήθειας προς την Ελλάδα, μέσω του ευρωπαϊκού μηχανισμού στήριξης.
Εφιαλτικά στοιχεία για χρεολύσια και τόκους
Τα στοιχεία του υπουργείου Οικονομικών για την πορεία των δανειακών αναγκών του δημοσίου, στα επόμενα χρόνια προκαλούν ανησυχία, αφού η ένταξη στο μηχανισμό στήριξης οδήγησε στην παροχή μεσοπρόθεσμων δανείων, που επιβαρύνουν τις υποχρεώσεις των προσεχών ετών, ενώ αν η Ελλάδα δανειζόταν από τις αγορές, με μακροπρόθεσμα (δεκαετή) ομόλογα, θα είχε την ευχέρεια της κατανομής των λήξεων σε βάθος χρόνου.
Όμως, στην παρούσα φάση, η εικόνα των μελλοντικών υποχρεώσεων είναι η ακόλουθη:
– Το 2011 λήγουν ομόλογα αξία 35,3 δισ. ευρώ, και η Ελλάδα μέσω του μηχανισμού στήριξης θα λάβει 40 δισ. ευρώ.
– Το 2012 λήγουν ομόλογα αξίας 40,5 δισ. ευρώ, και από το μηχανισμό στήριξης η Ελλάδα θα λάβει 24 δισ. ευρώ, ενώ θα εκδώσει στις αγορές ομόλογα 35 δισ. ευρώ.
– Το 2013 λήγουν ομόλογα ύψους 34,1 δισ. ευρώ και αλλά και δάνεια ύψους 6,2 δισ. από το μηχανισμό στήριξης, σύνολο 40,3 δισ. ευρώ. Η βοήθεια από το μηχανισμό στήριξης την ίδια χρονιά θα είναι μόλις 8 δισ. ευρώ.
– Το 2014 λήγουν ομόλογα ύψους 40,6 δισ. ευρώ, αλλά και δάνεια του μηχανισμού στήριξης ύψους 28,6 δισ. ευρώ, ενώ πλέον έχει λήξει η παροχή οικονομικής βοήθειας. Συνεπώς η Ελλάδα θα πρέπει να αναζητήσει από τις αγορές ποσό ύψους, άνω των 70 δισ. ευρώ, με την προσθήκη και του ελλείμματος.
-Το 2015 λήγουν ομόλογα προερχόμενα από τις αγορές, αξίας 36,8 δισ. ευρώ και δάνεια από το μηχανισμό στήριξης ύψους 38,9 δισ. Ευρώ ανεβάζοντας τις δανειακές ανάγκες σε επίπεδα πάνω από 75 δισ. ευρώ, χωρίς να υπάρχει μηχανισμός στήριξης.
Παράλληλα αύξηση δραματική παρουσιάζουν και οι τόκοι αποπληρωμής του χρέους, αφού:
– Το 2010 εκτιμώνται ότι θα αυξηθούν σε 12,9 δισ. ευρώ, ή στο 5,6% του ΑΕΠ.
– Το 2011 αυξάνονται κατά 2 δισ. ευρώ, και διαμορφώνονται σε 14,9 δισ. ευρώ ή στο 6,6% του ΑΕΠ.
– Νέα αύξηση σημειώνουν το 2012 που φτάνουν σε 17,1 δισ. ευρώ ή στο 7,5% του ΑΕΠ.
– Το 2013 οι πληρωμές τόκων αυξάνονται σε 18,9 δισ. ευρώ, ή στο 8,1% του ΑΕΠ.
– Το 2014 οι τόκοι υπολογίζονται ότι θα φτάσουν σε 19,94 δισ. ευρώ και στο 8,2% του ΑΕΠ.
ΠΑΝΟΣ ΚΑΚΟΥΡΗΣ
ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ
http://infognomonpolitics.blogspot.com/
RSS - Posts
4 Comments
Οι αριθμοί στο άρθρο κόβουν την ανάσα. Ο μόνος τρόπος για να αποφύγει η Ελλάδα την -πλήρη- καταστροφή είναι η δράση του λαού -αν ακόμα υπάρχει.
Η τραγωδια ειναι οτι ακομα και οταν αναλαμβανει δραση και κερδιζει ο λαος, στη πραγματικοτητα παλι χανει. Σκεφτειτε τι εγινε (ή γινεται) σε Σοβ. Ενωση, Αν. Ευρωπη, Κινα , Κουβα, Βενεζουελα, Β. Κορεα.
Θεέ μου! Δηλαδή … δεν θα αγοράσω τη νέα μου “μπέμπα” 3.000cc? Θα πέσω πάλι στα αντικαταθληπτικά και στο ουϊσκι.
Α, τώρα που το ξανασκέπτομαι, δεν θα πληρώσω τις εισφορές μου και θα “μαγειρέψω” -πάλι- τα βιβλία μου, έτσι ώστε σε 4~5 χρόνια που θα ξαναγίνει περαίωση, να ξεμπλέξω έναντι συμβολικού τιμήματος. ‘Η αν δεν γίνει περαίωση, όλο και κάποιον Εφοριακό/ΣΔΟΕ θα βρω, για να δείξει κατανόηση στο πρόβλημά μου (αλήθεια, τι υπέροχοι και συνεργάσιμοι χαρακτήρες είναι αυτά τα παιδιά και πόσο παρεξηγημένα είναι…).
Any way, αν τέλος το Ellada τινάξει τα πέταλα (sic), ε, όλο και κάποια άλλη χώρα θα με δεχθεί. Ισως πάω πάλι σε αυτήν που “σπούδαζα” για 15 χρόνια κι έτσι δεν πήγα φαντάρος, ή πάω να μείνω με τους γονείς μου να κάνουμε μαζί σκι στο σαλέ τους.
Μην σκάτε, αν ο άνθρωπος είναι ΚΑΠΑΤΣΟΣ, όλα τα καταφέρνει στην ένδοξη αυτή χώρα…
Το ΔΝΤ “ανήκει” στις ΗΠΑ. Οι ΗΠΑ εδώ και καιρό τυπώνουν πληθωριστικό χρήμα. Το πληθωριστικό χρήμα σημαίνει υποτίμηση. Η υποτίμηση βοηθά τις εξαγωγές αλλά αυξάνει το ήδη υπάρχον εξωτερικό χρέος. Η διόγκωση του εξωτερικού χρέους οδηγεί στην εξάρτηση. Από τους Άραβες και την Κίνα, και δευτερευόντως από την ΕΕ. Αυτοί κατέχουν τα περισσότερα assets των ΗΠΑ. Όταν οι ΗΠΑ “βάζουν πόδι” στην αυλή της ΕΕ (από πάντα Βρετανία, έμμεσα λόγω ιρλανδικού ζητήματος Ιρλανδία, όλες οι πρώην σοβιετίες, βομβαρδισμός Γιουγκοσλαβίας, αγορά στην ουσία του Ελληνικού χρέους με όρους μαφίας) κατ’ αρχήν παίρνουν ομήρους. Αυτό ακριβώς κάνει το ΔΝΤ, “δένει” οικονομίες στο αμερικάνικό άρμα. Η εξωτερική πολιτική αποτελεί συμπληρωματικό και όχι άσχετο στοιχείο. Όλα αυτά απωθούν τον φυσικό “αρχηγό” του 21ου αιώνα, την Κίνα, από το να επενδύσει στην ελληνίτσα, μπορεί η “επένδυση” να πάει άπατη, όπως γίνεται τους τελευταίους μήνες με το “λιμάνι” και την άτυχη COSCO (δεν ήξερες που έμπλεκες κάπτεν Γουέι, δεν ρώταγες; Έστω ένα γραφείο συμβούλων;).
Η “κακή” αυτοκρατορία βεβαίως ούτε άφρων είναι, ούτε κάνει πίσω στο πρώτο γάβγισμα. Δεν θα αφήσει το χρυσωρυχείο “η ωραία Ελλάς” χωρίς να αρπάξει κι αυτή το κατιτίς της. Εδώ κοτζαμάν Γουόλ Στριτ την πολεμά για τον υποτιμημένο γουάν, κι αυτή τι κάνει; Το κάνει… διεθνές!!!
Διαβάστε από τον τελευταίο Economist:
CHINA likes to cover large distances in small steps. Last month it said that a few lucky foreign banks, including central banks, could invest some of the yuan they hold offshore in local Chinese bonds. The first to take up the offer was Malaysia’s central bank, the Financial Times reported this week. With that purchase, another stone was removed in the great wall shielding China’s currency from the outside world.
Global currencies emerge sporadically—the dollar in the first half of the 20th century, the euro over the past decade. That China could even have a plausible claim to such a thing is a remarkable turnaround. Its monetary policy and its mints were often in such wretched shape before the 1949 revolution that old Mexican silver dollars still circulated. The very word “yuan” is a contraction of “yang yuan”, or “foreign round coin”. After the revolution the currency situation got even worse, with ration coupons playing a role in transactions. International deals went through the creaking hands of the Bank of China or, quietly, black markets. It was only in 1994 that a unified, official exchange rate was established.
After solidifying the role of its currency in its domestic market China resisted the next logical step. It kept a tight grip on the flow of capital across its borders. And even as its companies conquered world markets, they priced their goods in other people’s money. The limits on conversion allow China’s authorities to steer the economy and control business. But this strategy has exposed China’s companies to potential foreign-exchange risk, one reason why the authorities are reluctant to let the yuan move more freely against the dollar. It has also deprived China of the easy “seigniorage” profits that come from buying foreign goods and assets in return for non-interest-bearing pieces of paper adorned with portraits of Chairman Mao.
Related items
•US-China trade relations: Speak less softly, carry a stick
Sep 23rd 2010Slowly, however, China seems to be changing its approach. As a result of reforms begun last year, exporters to China can now price their goods in yuan, rather than dollars, and deposit the proceeds in offshore corporate accounts, mostly in Hong Kong. At first the reforms were a flop, says one banker. Few accounts were opened and not much business done.
.Offshore accounts offered puny rates of interest because banks could do so little with the money. But as deposits have grown (see chart), so has the number of firms seeking to tap them. In the past two months McDonald’s has issued a yuan-based bond in Hong Kong, as has Hopewell, a property firm. Both were oversubscribed. Banks and the Chinese government itself have also gone to the well.
The off- and onshore markets are still separated by a cliff of controls. Companies cannot borrow yuan from the mainland; they must earn them through trade. Crudely put, yuan flow out of China only if goods or services flow the other way. And offshore yuan do not easily travel back into China either. A currency represents a claim on a country’s underlying assets. “The good news is that those assets in China are ever-growing,” observes Ronald Schramm, a visiting professor at China Europe International Business School in Shanghai. “The bad news is that with all the restrictions, there are few ways for outsiders actually to cash in on the claim.”
Last month’s decision to let some banks spend their offshore yuan on local Chinese bonds creates another link between these otherwise parallel universes. It will allow some offshore yuan to climb back onshore in exchange for assets rather than goods. These purchases will be subject to a strict quota but still broaden the menu considerably. The onshore bond market is after all worth $2.9 trillion, 725 times bigger than its nascent offshore rival.
If global trade in yuan does swell, international banks have a good chance of developing other fee-generating, predictable businesses, such as handling letters of credit or payments. And since money on its way from one place to another inevitably pauses, there should be more rises in deposits, which become the stuff of loans.
And yet, for all the financial logic, there is a huge argument going on within the Chinese government about whether to proceed. If foreigners sell their dollars to hold yuan instead they will put upward pressure on the currency, making it harder to “manage” (to use the word China prefers) or “manipulate” (to use the word preferred by its critics; see article).
Despite China’s capital controls, the offshore market also affords its firms an alternative source of borrowing. Hong Kong, unlike China, allows almost anyone to issue a bond and repatriating the proceeds “is unlikely to be too challenging,” notes a report by Standard Chartered. This may erode the architecture of China’s credit system, which allows policymakers to channel funds to favoured firms and projects.
Many foreign bankers, and even some government officials, will say these kinds of changes are necessary and inevitable. Some sort of opening up of capital flows certainly seems to be under consideration. But given the potential consequences, there may be far more talk than action.
Για την αντιγραφή:_Κ.Π.