03.01.12

Πρώτο ΘΕΜΑ

Είναι προφανές ότι, οι προτάσεις μου για την ανάπτυξη δεν βρίσκουν πρόσφορο έδαφος. Το διαπιστώνω από την άκρα του τάφου σιωπή που ακολουθεί κάθε πρόταση που έκανα απ’ το 1970 μέχρι την περασμένη Κυριακή, το χαμόγελο που διαγράφεται στα χείλη ευλογημένων (made στη διάλεκτο της Κόζα Νόστρα) δημοσιογράφου, πολιτικού και γόνου «ιστορικής» οικογένειας όταν ακούει τ’ όνομα «Κώστας Καββαθάς» και το γεγονός (δάκρυ) ότι, η Επιτροπή για την Αναθεώρηση του ΚΟΚ συνεδριάζει για 174η φορά χωρίς εμένα. Ακόμα το διαπιστώνω παρατηρώντας τη σύνθεση των παρεών στο «Ντίαλς», στο «Πιάτσα Μελά», στο «Κίκου» και, παλιότερα, στα “Parasite Beach” και “Tsakali Tennis Club” στις οποίες δεν περιλαμβάνομαι παρ’ ότι η εταιρία μου είναι εισηγμένη σε ένα Παράλληλο ΧΑΑ. Σε αυτούς τους χώρους κοινωνικής δικτύωσης έβλεπα (και ακόμα βλέπω), επιτυχημένους μεταφορείς υδρογονανθράκων, προμηθευτές/συναρμολογητές κορεατικών (παλαιότερα) και κινεζικών(τελευταία) motherboards για τον ΟΤΕ, υποψήφιους διευθύνοντες συμβούλους για ΔΕΚΟ, ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ, ΕΤ, Αγροτική, ΑΓΡΟΓΗ, ΟΠΑΠ αλλά, και προέδρους Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων που, είχαν άμεση σχέση με τις 287 κυβερνήσεις ΝΔ και ΠΑ.ΣΟ.Κ και τούμπλαλιν των τελευταίων 35 ετών –για να μην επεκταθώ στην εποχή του Σχεδίου Μάρσαλ και του «Στρατηγέ Ιδού ο Στρατός Σας» και απολεσθεί ο μπούσουλας. Μία συγκεκριμένη περίοδο έκανα μία προσπάθεια να συμβάλω στην «Αλλαγή» εργαζόμενος σκληρά (αμισθί) προκειμένου να συμβάλλω στην –σωστή- αγορά α. πυροσβεστικών αεροπλάνων β. κινητήρων για τα μαχητικά της «αγοράς του αιώνα» γ. δημιουργία Κέντρου Οδικής Ασφάλειας δ. ίδρυση Επισκευαστικού Κέντρου και Σχολής Εκπαίδευσης Χειριστών Πολιτικής Αεροπορίας στο αεροδρόμιο Ελληνικού ε. δημιουργία Εργαστηρίου Τεχνολογικών Εφαρμογών στο «Γκάζι» του Δήμου Αθηναίων στ. αγώνα για ηλιακά αυτοκίνητα από την Ολυμπία στην εκάστοτε Ολυμπιακή Πόλη και άλλων 37 «δράσεων» που θα συνέβαλαν στην ουσιαστική ανάπτυξη της χώρας αλλά, κάθε φορά κάτι με εμπόδιζε να φτάσω τον στόχο. Μελέτησα το πρόβλημα και ζήτησα τη βοήθεια μη ευλογημένων συναδέλφων δημοσιογράφων αλλά, προς μεγάλη μου έκπληξη, όλοι είχαμε το ίδιο πρόβλημα. Π.χ. ο Τάκης δεν γνώριζε τον διευθυντή της Εθνικής Ελλάδος και δεν διέθετε ρακέτες και καλτσάκια τένις. Ο Ανδρέας γνώριζε τον Λάμπη αλλά, όχι τον Σταύρο που γνώριζε τον Πέτρο που ήξερε τον Κώστα που πηδούσε την Μιρέλλα. Ο Νίκος ήταν κολλητός του Μάκη, που ήταν πρόεδρος της ΜΚΟ «Πολίτες για την Ανάπτυξη της Δημοκρατίας στην Πρώην Σοσιαλιστική Ουτοπία του Τζαρπετζαϊτζάν» αλλά, δεν τον είχε πάρει με καλό μάτι η κα Προέδρου που ήταν κολλητή της Άννας (Καρένινα) που ήταν αυτοκόλλητη με τις βασιλομήτορες Φρειδερίκη, Μαργαρίτα και Δωροθέα αλλά, και τρείς drag queens της τηλεόρασης που τα είχαν με τον Νίκο Βαψομαλιά που ήταν κολλητός του Γιάννη Σκανδαλιάρη που ήταν εισαγωγέας αυτοκινήτων για την Αστυνομία της Gotham. Σε απλά ελληνικά όλες μου τις προτάσεις, ακόμα και εκείνες που έκανα για τις στολές των εργαζομένων στη Καθαριότητα του Δήμου Αθηναίων και κόστιζαν 1,6 δισεκατομμύρια δραχμές (τότε) το χρόνο στον «ελληνικό λαό» όρμησε ο Κάλαθος και τις κατάπιε. Μία δε απ’ αυτές, τη χρήση των τρένων που θα μπορούσαν να λειτουργούν ως επίγεια και υπέργεια (για να μη γεμίσουν οι πόλεις με στύλους, ηλεκτροφόρα σύρματα, καλώδια και φανάρια ρύθμισης κυκλοφορίας την έφαγαν οι εθνικοί κατασκευαστές που είχαν την αντιπροσωπεία των τραμ και του προαστιακού. Μία μάλιστα δεν μπορώ να ξεχάσω επειδή είχε σχέση με το Κόμμα της Κοινής Λογικής (του οποίου είμαι ιδρυτής, πρόεδρος και μοναδικό μέλος). Ήταν η πρόταση που είχαν κάνει Ιάπωνες μελετητές για την επέκταση του αεροδρομίου Ελληνικού με δύο παράλληλους διαδρόμους στον θαλάσσιο χώρο εμπρός από το ήδη υπάρχον. Οι (σοβαροί) άνθρωποι είχαν προτείνει εκτός από τους διαδρόμους εκεί να συγκεντρωθούν (οργανωμένα) όλες οι μαρίνες για να απαλλαγεί ο Σαρωνικός από τα κάτουρα και τα σκατά των σκαφάτων αλλά, και αυτή την έφαγε ο κάλαθος. Ο λόγος ήταν ότι, η καταστροφή της κοιλάδας των Μεσογείων, η βίαιη και χωρίς κανένα προγραμματισμό και υποδομή μεταφορά του υδροκέφαλου στην ανατολική πλευρά του Υμηττού είχε περισσότερο «φαί» για πολιτικούς, νταβάδες, κατασκευαστές και σκληρά εργαζόμενους «αγρότες». Με αυτά και με άλλα τα χρόνια πέρασαν και εκτός ότι δεν έγινα μέλος του Tsakali Tennis Cub και δεν απόκτησα ξαπλώστρα στη Ψαρού, δεν με κάλεσαν και στα εγκαίνια του Νέου Μουσείου της Ακρόπολης κάτι που με έκανε να επισκέπτομαι τον ψυχαναλυτή μου δύο και, κάποιες φορές τρεις φορές την εβδομάδα. Μετά απ’ αυτά ερωτώ: είναι ζωή αυτή για ένα εισηγμένο δημοσιογράφο-εκδότη; Δεν είναι! Γι’ αυτό εύχομαι ο νέος χρόνος να με βρει τουλάχιστον με μία ΜΚΟ για την «Ανάπτυξη των αμμόλοφων του Κατάκολου και την μελέτη του προβλήματος του ποταμού Ασωπού» -για να περιοριστώ στα βασικά και να μην επεκταθώ στην ίδρυση Ινστιτούτου για τη Δημοκρατία, τον Εκσυγχρονισμό και την Προώθηση της Newspeak” που είναι το επόμενο μου βήμα._Κ.Κ.

Υ.Γ. Οι ευχές για το 2011 για τους αναγνώστες που βρίσκονται μαζί μου στο Πλέγμα είναι δεδομένες όπως δεδομένη είναι και η πίστη μου ότι, το 2013 η Ελλάδα θα μπορέσει να βγει στις «αγορές» για να πουλήσει και τα μαχαιροπήρουνα