Εν Λευκώ, Το κίτρινο αεροπλανάκι

Το κίτρινο αεροπλανάκι

Δύο χρόνια έμειναν για τους 4Τ να κλείσουν τα 40, και αυτός που τους έφτιαξε τα 140. Αυτό σημαίνει ότι το περιοδικό κυκλοφορούσε όταν οι σαράφηδες της Συγγρού και της Καλλιρρόης διέθεταν τον -εργοστασιακό- καθρέφτη του αυτοκινήτου ως «έξτρα» και ο γράφων φορούσε μουστάκι και περούκα για να επισκέπτεται τις εκθέσεις και να βλέπει πώς οι προϊστορικοί (με δύο, τρεις εξαιρέσεις) έμπορες και πωλητές έσπρωχναν τις τροχοφόρες βάρκες που παρήγαγε η αυτοκινητοβιομηχανία των golden boys των seventies. «Πόσο κάνει το άσπρο άλογο της Ford;» ρωτούσε ο τύπος από τις δυτικές συνοικίες και η ξανθιά με τις μαύρες ρίζες. Ο πωλητής-γάτα με πέταλα τους πουλούσε… Hillman Rapier, αντί για Ford Mustang. «Πόσο κάνει το Mini;» ρωτούσα εγώ, μεταμφιεσμένος με μουστάκι και περούκα. «Με ή χωρίς καθρέφτες;» με τελείωνε ο πωλητής με τα παντοφλέ σε αποχρώσεις του σκατί. Παρασυρμένος από αναμνήσεις που, ευτυχώς ή δυστυχώς, δεν πρόκειται να μεταφερθούν σε βιβλίο (αφού πρέπει να αποδείξω ότι δεν είμαι ελέφαντας), τείνω να ωραιοποιώ μια εποχή που σε δεκάδες πίστες της -τότε- δυτικής Ευρώπης αντηχούσαν εξατμίσεις κινητήρων που κατασκευάζονταν από μικρά και μεγάλα τμήματα εταιρειών όπου δούλευαν χιλιάδες μηχανικοί και τεχνικοί. Από τη Ferrari μέχρι τη Lotus και από την Cooper μέχρι τη Maserati, τη Lancia, τη Renault, τη Ford, την Osca, τη Stanguellini και, βέβαια, την Porsche, που ποτέ δεν εγκατέλειψε τις πίστες, δημιουργούσαν ένα περιβάλλον που έκανε έναν Έλληνα να γράφει άρθρα-ποταμούς. Προσπαθούσε να πει σε όσους ήταν σε θέση -ή μπορούσαν- ότι υπάρχουν παραδείγματα να ξεπατικωθούν και ευκαιρίες να αρπαχτούν από τον ανθό της ελληνικής νεολαίας και το πολιτικό σύστημα – αν υπάρχει κάτι τέτοιο.
Όπως γνωρίζουν οι παλιοί, η προσπάθεια έλαβε ιεραποστολική διάσταση. Από τη μία έβλεπα τις «κούρσες» που πουλιόνταν στην Ελλάδα και από την άλλη τις δημιουργίες των μηχανικών των εταιρειών που ανέφερα πιο πάνω. «Γιατί όχι κι εδώ;» ρωτούσα. Έναν κινητήρα, μία μοτοσικλέτα, ένα ποδήλατο, ένα μικρό αεροπλάνο, ένα ανεμόπτερο, κάτι… Έγραφα, αλλά έκανα το έγκλημα να επισκεφθώ γενικούς γραμματείς, υπουργούς ακόμα και πρωθυπουργούς για να τους πείσω πως στις 10 το πρωί είναι ημέρα, κι όχι νύχτα. Οι πιο χαμένες ώρες ήταν όταν προσπαθούσα να παρουσιάσω σε πασοκικές, σε νεοδημοκρατικές και -μία φορά- σε διαπρεπή «συνασπισμένη» γραβάτα την ανάγκη να φτιαχτεί ένα αυτοκινητοδρόμιο, ένα Τεχνολογικό Κέντρο στο Γκάζι (Τεχνόπολις το έλεγα, όμως τα ανθρωπάκια διατήρησαν το όνομα, και «ξέχασαν» το… Master Plan). Ούτε ένα Βραβείο Επιχειρηματικότητας δεν κατάφερα να πάρω ο έρμος!
Όσοι παρακολουθούν τη δουλειά μου γνωρίζουν ότι δε λέω ψέματα και πως τα παραπάνω δεν περιέχουν προσωπική πικρία.
Ύστερα από κοντά 50 χρόνια στο χώρο της ειδικής και γενικής δημοσιογραφίας και 38 χρόνια στον εκδοτικό χώρο, δεν έχω να αποδείξω τίποτα και σε κανέναν «πούστη» Έλληνα, Ευρωπαίο, Αμερικανό, Ιάπωνα ή Αρειανό. Τα όσα έκανε η εταιρεία μας έγιναν μόνο στην Ιταλία, στην Αγγλία, στις ΗΠΑ, στη Γερμανία και στη Γαλλία στις αρχές της δεκαετίας του ’60 από ανθρώπους σαν κι εμάς, που όμως τα παράτησαν όταν οι επιχειρήσεις τους πουλήθηκαν σε πολυεθνικούς κολοσσούς (ή κώλους, το ίδιο), ή έφυγαν από τη ζωή, ή σιχάθηκαν τη «δημοσιογραφία» του over και under the table. Παρά τα βαριά, κάτω από τη μέση χτυπήματα που δέχτηκαν, οι Τεχνικές Εκδόσεις ακόμη αντέχουν. Κι αυτό στην αρχή μιας κρίσης που οι διεθνείς και εγχώριοι πράκτορες αποκαλούν οικονομική, κι εγώ κοινωνική. Οι Τ.Ε. αντέχουν επειδή βασίζονται στους αναγνώστες, και όχι στο «σύστημα» που ανέφερα πιο πάνω. Το ερώτημα, βέβαια, είναι για πόσο! Ένα, δύο, τρία χρόνια; Θα φτάσω/ουμε τα 40;
Με αυτά και με εκείνα, με εκατοντάδες ώρες σε λιθογραφεία και βιβλιοδετεία να «ρίχνουμε» 5.000 τυπογραφικά την ώρα στη χειροκίνητη αλυσίδα (πριν βγουν οι αυτόματες μηχανές), με μάχες με εξωτερικούς και εσωτερικούς εχθρούς, αλλά πάντα με την ίδια πίστη στην Αποστολή, φτάσαμε (μισοί) στο 2009.
Από όλα όσα προτείναμε δεν έγινε τίποτα. Οι γραβατωμένοι τρόμαζαν (και σήμερα τρομάζουν περισσότερο) στο άκουσμα του ονόματος του περιοδικού. Όπως έχω γράψει, οι 4ΤΡΟΧΟΙ δεν υπάρχουν, είναι αόρατοι, «γράφουν γι’ αυτοκίνητα» ή, όπως άκουσα από επίσημα χείλη τελευταία, ο εκδότης τους ανήκει στην… εξωκοινοβουλευτική Αριστερά.
Τέτοια είναι η μαλακία, όχι για το «Αριστερά», που θεωρώ τίτλο ευγενείας, αλλά για το μυαλό που κουβαλάνε τα golden boys της κυβέρνησης, της αντιπολίτευσης και της επαπειλούμενης παγκόσμιας διακυβέρνησης, την οποία ελλειπτικά και διακριτικά στηρίζει (μεταξύ άλλων) και η ομάδα Γιωργάκη, Πάγκαλου, Βερελή και Ντορολίζας.

Θα επαναλάβω, εν συντομία, τα όσα γράφω 38 χρόνια. Τις χαμένες ευκαιρίες και τα ξενύχτια στο γιαπί της MAVA για να φτιάξουμε (με το Γιώργο Μιχαήλ) το πρωτότυπο Renault Farma. Παρήχθησαν 4.500 κομμάτια πριν το Κόμμα κλείσει το εργοστάσιο, όπως έκανε με της Pirelli στην Πάτρα, της Amico στη Λαμία, της NAMCO στη Θεσσαλονίκη, και καμιά 100ή άλλα, τα οποία, αν θέλετε να δείτε, για να μη λέτε ότι «κινδυνολογώ», ξεφυλλίστε το βιβλίο «Made in Greece», που περιέχει ιστορίες επιχειρήσεων και ιδιωτών που έκαναν το λάθος να επενδύσουν στον οίκο ανοχής. Συγκεκριμένα λουλούδια τους εκβίασαν, τους μηνύσαν, τους κατέσχεσαν και τους έκλεισαν τα εργοστάσια και τις βιοτεχνίες, για να μη θιχτούν οι καταθέσεις των γνωστών-αγνώστων στις ελβετικές τράπεζες.

Μια ανοιξιάτικη ημέρα στους αγρούς – του Νέου Ψυχικού

Ήμουν δεν ήμουν 11 όταν βρήκα ένα κίτρινο αεροπλανάκι να στέκει ανάμεσα στις παπαρούνες και στα χαμομήλια στα χωράφια του Νέου Ψυχικού με πέντε, έξι σπίτια γύρω από την εκκλησία της Αγίας Σοφίας. Έκανα διακοπές με μια θεία που έχει φύγει από τη ζωή. Το κράτησα λες και είχα βρεθεί πρόσωπο με πρόσωπο με τον… ET. Γύρω κανείς. Περίμενα 15 λεπτά και μετά άρχισα να περπατάω προς το σπίτι. Ξαφνικά μπροστά μου εμφανίστηκε ένας άγιος. Ένας άνθρωπος με το χαμόγελο του Ιησού και τη λεβεντιά του Διγενή Ακρίτα. «Πού πας με το αεροπλανάκι μου;» ρώτησε. «Δικό σας είναι;» «Ναι.» Το έπιασε προσεκτικά. «Πού μένεις; Θα σε πάω σπίτι. Είναι αργά.» Άνοιξε η θεία. Ο κύριος συστήθηκε. «Γιώργος Μανουσάκης, ζωγράφος» είπε. «Μένω κοντά. Αν θέλετε, φέρτε αύριο τον μικρό να του δείξω τα έργα μου και τα… μοντέλα.»
Δεν κοιμήθηκα όλη νύχτα. Στις 10 ήμασταν εκεί. Ο Γιώργος άνοιξε και μπήκαμε στο στούντιο. Δύο μεγάλοι πάγκοι, ο ένας για χρώματα και τελάρα, ο άλλος για μοντέλα, δύο τρίποδα για τα έργα που ζωγράφιζε. Οι ακτίνες του ανοιξιάτικου ήλιου έμπαιναν απ’ τις μισάνοιχτες γρίλιες και έκαναν φωτεινές γραμμές στη σκόνη απ’ το ξύλο balsa. Για πολλά χρόνια καθόμουν δίπλα του, κι εκείνος μου μιλούσε για τα πάντα. Για τη δικτατορία Μεταξά, την Κατοχή, τον Εμφύλιο, αλλά και για το πώς συνταιριάζεις τα χρώματα για να φτιάξεις τον ουρανό και τη θάλασσα ή για τα μοντέλα πώς λιώνεις σε ασετόν… τσατσάρες από ταρταρούγα για να φτιάξεις κόλλα. Δάσκαλος και φίλος, μέχρι που έφυγε από τη ζωή. Ακόμη βασανίζομαι από τύψεις, επειδή στα τελευταία του δεν πήγαινα συχνά στο σπίτι στο Παγκράτι και στο άλλο στην Ακράτα. Είχα δουλειά, βλέπετε. Από τις 07.00 μέχρι τις 18.00 στα περιοδικά και από τις 18.00 μέχρι τη 01.00 στο εξωτερικό δελτίο στις εφημερίδες για να συγκεντρώσουμε με τη Σοφία τα χρήματα που χρειαζόμασταν για να ζήσουμε.
Τα μεγάλα ήρθαν το 2000, όταν η εταιρεία μας «μπήκε» στο Χρηματιστήριο. Οι αναγνώστες μάς τίμησαν όσο καμία άλλη εταιρεία στην ιστορία. Η μετοχή μας υπερκαλύφθηκε 752 φορές, όμως πρώτα εγώ τους απογοήτευσα. Στη ζωή μου έκανα δέκα πράγματα. Εννέα σωστά, και ένα λάθος. Το πλήρωσα με τη ζωή και την αξιοπρέπειά μου, που κάποια στιγμή -από άλλο χώρο- ίσως περιγράψω σε όλες τις φρικτές λεπτομέρειές του.
Πριν περάσω στο παρόν, θα επαναλάβω ότι η Τεχνικές Εκδόσεις Α.Ε. έχει πληρώσει από το 1972 μέχρι το 2008, χωρίς ούτε μία ημέρα καθυστέρησης, πάνω από 30 εκατομμύρια ευρώ (τα 23,5 βεβαιωμένα, τα υπόλοιπα καθ’ υπολογισμό, αφού τα βιβλία έχουν καταστραφεί). Σε μια «ευρωπαϊκή» χώρα θα μου είχε απονεμηθεί το Βραβείο της Λεγεώνας της Τιμής για την προσφορά μου στη χώρα (όπως παίρνουν οι εισαγωγείς αυτοκινήτων, για παράδειγμα!). Αντ’ αυτού πήρα το Παράσημο της Ανοιχτής Παλάμης.

Και η αναγκαστική προσγείωση…

Πρώτα της χώρας, μετά η δική μας – για την οποία περισσότερα σε άλλη ζωή. Ας ξεκινήσουμε από τις αρχές της δεκαετίας του ’60, μιας και το ’50 μαίνονταν οι διάφορες φάσεις του Εμφύλιου, καθώς οι επικυρίαρχοι μοίραζαν τη λεία που αποκόμισαν από το Β΄ Π.Π., τον οποίο πολλοί, ανάμεσα τους και ο γράφων, αποκαλούσαν τον «τελευταίο δίκαιο πόλεμο». Με το που έσκασαν τα «σίξτις», που λένε τα βλήματα στους ραδιοφωνικούς σταθμούς, εμφανίστηκε πρώτα (το ’64) η αποστασία. (Ποτέ δεν κατάλαβα από τι αποστάτησε και ποιος, αφού όλοι ανήκουν στην ίδια οικογένεια. Αν, όπως φοβάμαι, εννοούν τον «Γέρο της Δημοκρατίας», καλό θα ήταν να διαβάσουν προσεκτικά την ιστορία της Εθνικής Αντίστασης. )
Έγιναν εκδηλώσεις, διαδηλώσεις, έκαψαν και συγκεκριμένες εφημερίδες, και στις 21 Απρίλιου του 1967 μια ομάδα αξιωματικών που θύμιζε το «Τρίο Στούτζες» κατέβασε στην Αθήνα τα τανκς, κατέλυσε ό,τι είχε απομείνει από το πολίτευμα και έβαλε τη χώρα στο γύψο για 7 χρόνια. Σαν να μην ήταν αρκετό αυτό, ακολούθησε η Προδοσία της Κύπρου. Με εξαίρεση μερικών χιλιάδων πατριωτών, που αντιστάθηκαν δίνοντας ακόμα και τη ζωή τους, οι υπόλοιποι τη «βρήκαμε» με «την τάξη και την ασφάλεια» (βάζω και τον εαυτό μου, και μένει στους παλιούς να αποφασίσουν αν πράττω σωστά). Ακολούθησαν η αντιπαροχή, το πανωσήκωμα, τα θαλασσοδάνεια, οι ιαχές για το Wembley και η αγορά Μερσεντέ. Ο ένας εθνικός και κοινωνικός εξευτελισμός ακολουθούσε τον άλλο, μέχρι που κάποιοι αποφάσισαν να αντιδράσουν. Πρώτα καταλαμβάνοντας τη Νομική και μετά το Πολυτεχνείο. Για την ιστορία, λέω (μιας και ακόμη ελλοχεύει ο κίνδυνος να πάρω σύνταξη… αντιστασιακού) πως μπήκα στο Ίδρυμα στις 11 το πρωί της Παρασκευής συνοδεύοντας τη Σοφία, που μετάφερε μηχανήματα που είχε προσφέρει ο αντιπρόσωπος της Kenwood, Νότης Βαρελτζίδης, για τη λειτουργία του σταθμού. Βγήκα στις 15.00 και επέστρεψα στις 22.00. (Το θυμάται κάποιο από τα παιδιά που ήταν στην Πύλη;). Βγήκα μισή ώρα πριν τη ρίξει το τανκ, μεταφέροντας τους αριθμούς τηλεφώνων που μου είχαν δώσει δύο πιτσιρίκια για να ειδοποιήσω τους δικούς τους, σε περίπτωση που δε γύριζαν σπίτι. Στην Κάνιγγος έφαγα πολύ ξύλο, κάνοντας τη μαλακία να πω ότι ήμουν δημοσιογράφος και μόλις είχα βγει από το Πολυτεχνείο. Μ’ έσωσε ένας χαμηλόβαθμος αστυνομικός (αναγνώστης;). Μετά συναντήθηκα με τη συνάδελφό μου τη Λήδα τη Μοσχονά. Μαζί γυρίζαμε στους δρόμους των Εξαρχείων, μέχρι που στην Ομόνοια μας ξαναπιάσανε και… Τι και; Ποιον ενδιαφέρουν οι ιστορίες από τη Χρονοδίνη;
Η 17η Νοέμβρη έριξε τη Χούντα, η Δημοκρατία αποκαταστάθηκε, ήρθε ο Καραμανλής και για ένα χρόνο όλοι, ακόμα και οι… Κνίτες, πίστευαν ότι στη χώρα θα επικρατούσε η Δημοκρατία των Αξιών και των Αξίων. Τα όσα επακολούθησαν μόνο σε άσυλο ανιάτων μπορούσαν να συμβούν – και συνέβησαν. Σκάνδαλο Κοσκωτά, Ειδικό Δικαστήριο, επίορκοι σε κάθε τομέα της Δικαιοσύνης, Ίμια, S300 (ή μήπως ανάποδα;), δόσιμο Οτσαλάν από τον έναν από τους δύο γεφυροποιούς. Πού να προσθέσουμε τα πακέτα Ντελόρ, τα Α, Β, Γ, Δ και τα ΚΠΣ, τα ΕΣΧΑ και τα ΕΠΣΑ (συγγνώμη, το τελευταίο είναι ο καλύτερος ελληνικός χυμός!) και, πάνω απ’ όλα, το γεγονός ότι ο δυτικός κόσμος (και ο γίγας Ελλάς) έφτασε στο σημείο της αποπληρωμής. Η χώρα απειλείται με ένταξη στις διατάξεις του ΔΝΤ, όχι επειδή το έγραψε ο Economist (πριν από ένα μήνα), αλλά γιατί οι μηχανισμοί εξουσίας των «δύο μεγάλων κομμάτων» και οι 300 οικογένειες που εκτρέφουν τους περισσότερους απ’ τους εκπρόσωπους, έρημους κι απρόσωπους (γιατί στη Βουλή υπάρχουν και οι πτωχοί και οι τίμιοι), ήπιαν πρώτα το αίμα και τώρα τρώνε τα κόκαλα της Δανιμαρκίας. Τίποτα δεν άφησαν όρθιο. Από το σκάνδαλο του καλαμποκιού, το megaσκάνδαλο του Χρηματιστηρίου, την πώληση των Ναυπηγείων, της Ολυμπιακής, του ΟΣΕ (από τις συνδικάλες και την κομματική νομενκλατούρα) μέχρι τις «κινητοποιήσεις» για την Παιδεία, που δε λειτουργεί παρά μόνο σε τρία, τέσσερα ΑΕΙ και μερικά ΤΕΙ, όλα δίνουν εικόνα κατάρρευσης.
Ένας αναγνώστης μου έστειλε σχόλιο ενός πολίτη που διάβασα σε κάποιον ιστότοπο. Λέει:
«… Υπουργοί αλλοπαρμένοι από τη δύναμη της εξουσίας ευτελίζουν την καθημερινότητά τους για περισσότερο χρήμα. Επιλέγουν για συνομιλητές τυχοδιώκτες, μηχανές διαφθοράς με τελικό σκοπό τον κομματικό και προσωπικό πλουτισμό.
Καναλάρχες και επιχειρηματίες των ΜΜΕ μπουκώνουν με εκατομμύρια ευρώ γελοίες τηλεπερσόνες όλων των φύλων, για να πουλήσουν ηλιθιοδίνη στο κοινό, κρατώντας το σε καταστολή.
Ανύπαρκτοι πολιτικοί ηγέτες, που εξαρτούν την επιβίωσή τους από Τραπεζίτες και ΜΜΕ, ταΐζουν τους μεν και τους δε με ιλιγγιώδη ποσά, αδιαφορώντας για τα εξαθλιωμένα πλήθη που τους εξέλεξαν. Τραπεζίτες που δανειοδοτούν με απίστευτο χρήμα επιχειρήσεις σαπάκια και κολλητούς επιχειρηματίες, με κριτήριο το προσωπικό “πάρε δώσε”, για να διευκολύνουν την είσοδό τους στο Ναό του Τζόγου. Κανείς τους δε σεβάστηκε κανέναν κανόνα – ούτε εκείνους του πιο άγριου καπιταλισμού. Και τώρα που η ίδια η ζωή εκδικείται καλούνται οι πολίτες να βγάλουν το φίδι από την τρύπα…»

Έπειτα από 50(;) χρόνια αδιατάρακτης ανάπτυξης (της παραοικονομίας) και πωλήσεων Μερσεντέ που έχουν ξεπεράσει τον κοινοτικό μέσο όρο, η Ελλάδα έφτασε στο σημείο που κουραστικά επαναλάμβανα: Τίποτα, εκτός από τη δουλειά που κάνουν στο ΙΤΥ και αλλού μερικές δεκάδες ερευνητών και λίγες εκατοντάδες δασκάλων, να μην έχει καμία προοπτική, ούτε καν στην υπ’ αριθμόν 1 βιομηχανία της, τον Τουρισμό. Θα πείτε… Ποιος θα ταξιδέψει, καθώς η παγκόσμια κρίση γκρεμίζει τον ένα κολοσσό μετά τον άλλον; Μήπως οι εργαζόμενοι στις αμερικανικές Ford, Chrysler και General Motors, που πήραν… δάνειο από τον άνθρωπο που γέννησε την κρίση; Μήπως οι άλλοι από την PSA, την BMW, τη Mercedes και τις δεκάδες μεγάλες και μικρές αυτοκινητοβιομηχανίες του πλανήτη; Καμία οικονομική ένεση, όσο ισχυρή κι αν είναι, δεν μπορεί να αντιστρέψει τον κατήφορο.
Ο παλιός κόσμος πέθανε και ένας νέος ανατέλλει. Ποιος; Λυπάμαι, αλλά οι προβλέψεις μου δεν είναι πειστικές. Ναι, θα γίνουν πέντε, έξι περιφερειακοί πόλεμοι. Ναι, το οικονομικό κέντρο θα μετακινηθεί ανατολικά. Ναι, λίγες χώρες θα τη «βγάλουν καθαρή» (ΗΠΑ, Ρωσία, Κίνα, Βραζιλία, Βενεζουέλα, Ινδία – αν δεν τη διαλύσουν, όπως πρόσφατα προσπάθησαν). Για τις υπόλοιπες έλεγα να δούμε τι προβλέπει το ημερολόγιο των… Ίνκα!
Και η Τζουτζία; Ω, η Τζουτζία. Με 3 εκατομμύρια παράνομους μετανάστες στα επόμενα τέσσερα χρόνια θα καταληφθεί, χωρίς να πέσει τουφεκιά. Οι αποκαλούμενοι «Έλληνες» θα αναζητήσουν την τύχη τους στα ορυχεία της Κίνας ή στα δάση του Αμαζονίου, αντί στο Da Capo και στα φραπογαλάδικα.
Ωραία αυτά, αλλά τι θα κάνουμε με τη «γενιά της οργής», την αποκαλούμενη και «γενιά των 700 ευρώ»; Λες και τα προηγούμενα 100 χρόνια στην Ελλάδα, στη Γιουγκοσλαβία, στην Αλγερία, στην Τυνησία, στην Ιταλία, στην Αγγλία, στις ίδιες τις ΗΠΑ, στον πλανήτη ολόκληρο δεν υπήρχαν (και σήμερα ακόμα πιο πολύ υπάρχουν) γενιές των 2.000, 3.000, 4.000 δραχμών, 20.000 λιρετών, 300 πιαστρών, 300 ρουβλίων, 10 δολαρίων (την ημέρα), ή 800 ευρώ (στην Ιταλία). 16 χιλιόμετρα την ημέρα περπατούσε ο μακαρίτης ο πατέρας μου για να πάει σχολείο, να σπουδάσει, να μπει στη Νομική. Δεν περνούσε τη μέρα σε μία απ’ τις… 600.000 καφετέριες που λειτουργούν στην Ελλάδα. Ούτε ξόδευε τα λεφτά του μπαμπά του, που δούλευε στα χωράφια, για να ψωνίσει στο Golden Hole. Είναι φανερό πως τη γενιά των 700 ευρώ την εφεύρε το Κόμμα που συμφώνησε για τους βομβαρδισμούς της Γιουγκοσλαβίας, σε συνεργασία με 300 επώνυμα vampire και τα δημοσιογραφικά χανουμάκια τους.
Και καλά ο γίγαντας λαός, τα χανουμάκια, οι εκσυγχρονιστές και οι «Αριστεροί» που πάνε στο Προεδρικό Μέγαρο για να γιορτάσουν την… αποκατάσταση της Δημοκρατίας – που ΠΟΤΕ δεν έπρεπε να χαθεί; Τι θα γίνει με τους μπάτσους (ο χαρακτηρισμός χρησιμοποιείται για να διαχωριστεί ο Αστυνομικός) που πυροβολούν παιδιά; Με τους κουκουλοφόρους που βαράνε μέχρι θανάτου αστυνομικούς που είχαν την ατυχία να βρεθούν σε μια συναυλία ή άλλους που εκτελούνται από χασισοκαλλιεργητές; Ποιον πολεμούν οι πράκτορες; Τ’ αδέλφια και τα ξαδέλφια τους; Τους συγγενείς; Τους άλλους Ιρλανδούς; (Δε λέμε «Έλληνες».) Για τους μπάτσους δεν έχω λόγο. Τους παρακολούθησα να εκτελούν έναν αθώο Βραζιλιάνο στον υπόγειο του Λονδίνου, να απαγχονίζουν τον Καραολή και τον Δημητρίου, να εκτελούν τον Bobby Sands και άλλους 16 απεργούς πείνας του IRA, να γαμάνε κρατουμένους στο Αμπού Γκράιμπ και στο Γκουαντάναμο, να σαπίζουν στο ξύλο παιδιά στο Ιράκ.
Άσχετο: Το σχόλιο αφιερώνεται στον τύπο που κάθε 7 ημέρες κάνει σβούρες με πανάκριβα αυτοκίνητα σε εγκαταλελειμμένα αεροδρόμια για την εκπομπή αυτοκινήτου του BBC «Top Gear», ο οποίος σε άρθρο του αποκάλεσε την Ελλάδα «τουαλέτα». Με τη σειρά μου, αποκαλώ την Αγγλία «χασάπη», αφού, άνευ λόγου, έσφαξε, έκαψε, βομβάρδισε και απαγχόνισε πάνω από 50 εκατομμύρια αθώους άνδρες, παιδιά και γυναίκες, οι περισσότερες από τις οποίες είχαν μουστάκι, όπως οι Ελληνίδες.
Με την ευκαιρία, μπορεί κάποιος κάτοικος της Ρόδου να επιβεβαιώσει ή διαψεύσει το γεγονός ότι πριν από χρόνια κάποιοι έκαναν τον Jeremy τόπι στο ξύλο, επειδή, όντας ντίρλα στο μεθύσι, έκανε ό,τι κάνουν τα περιττώματα της Αυτοκρατορίας στα Μάλια, στην Αγία Νάπα και αλλού; Αν ούτως έχουν τα πράγματα, δικαιολογείται και η ανικανότητά του να δει τις τρίχες στις μασχάλες, στις γάμπες και στα μπούτια των Αγγλίδων.

Στα δικά μας. Τι θα γίνει με την άλλη πλευρά; Με τους ειδικούς φρουρούς που πυροβολούν 15χρονα παιδιά;
Ποία η λύση; Ερωτώ τους νέους: Τι θα λέγατε, αντί να καίτε περίπτερα και να σπάτε τις προθήκες καταστημάτων, να χτυπήσετε το σημείο G; Τους Σάυλοκ, τους Γραμματείς, τους Φαρισαίους, τους Πύργους της Βαβέλ, τα ΜΜΑ (Μέσα Μαζικής Αποχαύνωσης), τις άμαξες της κάθε Αντουανέτας; Τα Parasite Beaches και Bitches; Τα ξέκωλα και τους προαγωγούς τους; Τις λούγκρες και τα χανουμάκια τους; Τα Tsakali Clubs; Τα Golden Holes; Το lifestyle; Ό,τι καταστρέφει το περιβάλλον, την αισθητική, τη γλώσσα, την Παιδεία; Ή μήπως αυτά σας έχουν πει ότι είναι στόχοι ήσσονος σημασίας για την εποχή της Παγκόσμιας Διακυβέρνησης;
Τι σχέση έχουν θεατριλίκια σαν και αυτό με τη ρίψη σκουπιδιών στο χριστουγεννιάτικο δέντρο της πλατείας Συντάγματος; Δεν ενοχλείστε που το 80% των υβριδίων μιλάει με λεξιλόγιο 100 -το πολύ- λέξεων, από τις οποίες οι 80 είναι «μαλάκας»; Τι σχέση έχουν οι καταστροφές στην Αθήνα και στις άλλες πόλεις της Ελλάδας με την εξέγερση των φοιτητών και των αγροτών το Μάη του ’68, με τον αγώνα των Αμερικανών φοιτητών ενάντια στον πόλεμο του Βιετνάμ, με τη Γένοβα, την Άνοιξη της Πράγας, την εξέγερση του Λος Άντζελες, την Τιεν αν Μεν, τα γεγονότα της Νομικής, το Πολυτεχνείο και τον αγώνα της νεολαίας ενάντια στην κοινωνία των πάμπερς, της Ζαχοπουλιάδας και του Βατοπεδίου;
Ναι στον αγώνα, όμως με συνέπεια, συνέχεια, αποφασιστικότητα και σοβαρότητα που αφαιρούν το λόγο απ’ τον αντίπαλο. Ο αγώνας δεν είναι για να έρθει στην εξουσία η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, το ΚΚΕ, ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΛΑΟΣ ή θεία μου η Μαρίτσα, αλλά για την προσωπική και εθνική αξιοπρέπεια μιας πατρίδας που κάποτε έλεγαν Ελλάδα.

Το παρακάτω δημοσιεύτηκε πριν από λίγο καιρό στη στήλη μου στην εφημερίδα Πρώτο ΘΕΜΑ. Λόγω της κρισιμότητας της κατάστασης, το αναδημοσιεύω (περιληπτικά) στους 4Τ.

V For Vendetta

«… Remember, remember the 5th (ή 17th) of November, the gun powder treason and plot. I know of no reason why the gun powder treason should ever be forgotten…

Πριν από 2,5 χρόνια είδα την ταινία V For Vendetta των αδελφών Wachowski. Η ιστορία εξελίσσεται στην Αγγλία. Ένα καθεστώς που θυμίζει το “1984” του George Orwell έχει αναλάβει την “αναμόρφωση” των πολιτών. Οι μισοί είναι σπιούνοι, και οι άλλοι μισοί υπακούουν στις διαταγές του ενός και μοναδικού ηγέτη. Κάποια στιγμή εμφανίζεται ο Τιμωρός. Έχει αποδράσει από μία φυλακή ψυχών. Φοράει τη μάσκα του Guy Fawkes, που σκόπευε να ανατινάξει τη Βουλή των Κοινοτήτων όταν μέσα θα ήταν ο βασιλιάς και το σύνολο της προτεσταντικής αριστοκρατίας. Η συνομωσία απέτυχε, αλλά η ιστορία του “έγραψε” στο συλλογικό υποσυνείδητο (αν οι Άγγλοι εξακολουθούν να διαθέτουν το χαρακτηριστικό) και πήρε τη μορφή πράξης ενάντια στην καταπίεση. Ο V, όπως αποκαλεί τον εαυτό του, ανατινάσσει το Βρετανικό Κοινοβούλιο και άλλα μνημεία της “αυτοκρατορίας”. Το καθεστώς τον κυνηγάει και τον τραυματίζει βαριά. Αντί να πέσει στα χέρια των διωκτών του, αυτοκτονεί σ’ ένα βαγόνι του Μετρό που έχει προ-φορτώσει με 50 τόνους εκρηκτικά. Πριν πεθάνει έχει φροντίσει να στείλει εκατομμύρια μάσκες στους πολίτες που δε θέλουν τη δικτατορία. Αυτοί βγαίνουν στους δρόμους αναγκάζοντας τις δυνάμεις καταστολής να υποχωρήσουν. Η Δημοκρατία νικάει, και ζήσαμε εμείς καλά κι αυτοί καλύτερα. Η ταινία δεν έχει(;) σχέση με τη δημοκρατία “μας”, όμως διαθέτει πολλά, κοινά σημεία…»

Στο τέλος του άρθρου επαναλάμβανα τους στίχους με μια μικρή, αλλά ουσιώδη αλλαγή στην ημερομηνία. Έγραφα: «… Remember, remember the 17th of November, the gun powder treason and plot. I know of no reason why the gun powder treason should ever be forgotten…»

Κάτι συνέβη στο δρόμο για τη… Χαβάνα

Ο Διάβολος έριξε στο δρόμο μου τον Πειρασμό. Δεν ήταν η… Andie MacDowell, αλλά μια ομάδα από καταπληκτικά αυτοκίνητα που έτυχε να έχουμε στους 4Τ. Αυτές οι διαστημικές μηχανές απέχουν 100 εκατομμύρια έτη φωτός από τα οικογενειακά των δεκαετιών του ’70 και του ’80, όχι όμως από τα οικογενειακά αγωνιστικά, τα οποία -πιστέψτε το- ήταν καλύτερα από τα σημερινά, που ωστόσο, χωρίς να διαθέτω τις γνώσεις και την επάρκεια ενός Nouriel Rubini ή ενός νομπελίστα σαν τον Paul Krugman, μάλλον βρίσκονται στο τέλος της ζωής τους.
Αρχίζω με τον… Βεελζεβούλ, την BMW M3 MDCT. Καιρό είχα να αισθανθώ τον εναγκαλισμό του! Να γυρίσω στις εποχές των 2002ti, των Escort RS και των Renault 8 Gordini. Την οδήγησα για δύο, τρεις ημέρες, και είπα: Για να δούμε πώς πάει ο σατανάς. Πήγα στα Κιούρκα και απ’ εκεί στην ανάβαση της Ριτσώνας, μιας και είδα την… Κόλαση! Το πράγμα πάει τόσο γρήγορα, ώστε, αν δεν έχεις τις αισθήσεις στο 1.105 και τα ηλεκτρονικά ON, την… έβαψες. Έφυγες απ’ το δρόμο πριν προλάβεις να πεις «f*ck», εκτός αν σε λένε Loeb, οπότε το πράγμα αλλάζει. Τα πιτσιρίκια στους 4Τ έγραψαν (και συμφωνώ) πως η απόλυτη σπορ μπερλίνα έγινε ακόμα καλύτερη. Η BMW άλλαξε το χειροκίνητο 6άρι με ένα ημιαυτόματο διπλού συμπλέκτη 7 σχέσεων. Ο οδηγός μένει συγκεντρωμένος στο τιμόνι. Δύσκολα θα πετύχει ανθρώπινο χέρι παρόμοια ακρίβεια και ταχύτητα στις αλλαγές των ταχυτήτων. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι ούτε η 7η δεν μπορεί να θεωρηθεί overdrive, ακολουθώντας τη λογική της κοντής κλιμάκωσης των πρώτων 6 σχέσεων, ώστε να εκμεταλλεύεται πλήρως το μεγάλο βάθος στροφόμετρου του κινητήρα. Είπα ότι αυτοκίνητα σαν και αυτό είναι από τα τελευταία της ευγενούς εποχής της αυτοκίνησης. Ποιος, εκτός από μία μικρή ομάδα «GoodFellas», είναι πλέον σε θέση να φέρει στους ώμους ή στο πορτοφόλι του ένα αυτοκίνητο με κυβισμό 3.999 κ.εκ., 420 ίππους/8.300 σ.α.λ., «0-100» σε 4,8 δλ., τελική 250 χλμ./ώρα (την είδα, αλλά δε σας λέω πού!), τιμή 91.000 ευρώ και κατανάλωση 19,5 λίτρα/100 χλμ. Εσείς; Ο Τριμήτσουλας; Ο Εφραίμ ίσως, όχι όμως μετά την έτσι κι έτσι μετάνοια ενώπιον του Πατριάρχη Βαρθολομαίου.
Ακολούθησε το τετρακίνητο Audi TTS Roadster. Λίγο πιο βαρύ, αφού στην ανοιχτή έκδοση πλησιάζει τον 1,5 τόνο. Έχει την αναβαθμισμένη εκδοχή του 2λιτρου TFSI με 272 ίππους και σχεδόν 36 χλγμ. ροπής, που γνωρίζουμε από το S3. Πλεονέκτημα το τέλειο ζύγισμα και η τετρακίνηση, που, αν και τύπου Haldex (όχι μόνιμη), δίνει απίστευτα περιθώρια πρόσφυσης, με αποτέλεσμα να μην μπορούν να σταθούν δίπλα του ακόμα και οι καθαρόαιμες κατασκευές. Ο κινητήρας των 1.984 κ.εκ αποδίδει 272 ίππους στις 6.000 σ.α.λ. Το αυτοκίνητο φτάνει τα 250 χλμ./ώρα, αλλά η κατανάλωσή του είναι «λογική» με 15,2 λίτρα/100 χλμ. Η τιμή του ξεκινά από τα 57.300 ευρώ.
Ένα από τα ενδιαφέροντα, αναμενόμενα SUV του 2008 και το μοντέλο που ήρθε να καλύψει το κενό της Audi στην κατηγορία των μεσαίων SUV ήταν το Audi Q5 2.0T Quattro S-Tronic. Ο TFSI των 2,0 λίτρων αποδίδει… 211 ίππους, αποτελώντας φορολογικό ατού, αφού παρόμοια απόδοση συναντάμε μόνο σε μεγάλα ατμοσφαιρικά V6. Η υπερταχεία διαθέτει ημιαυτόματο 7τάχυτο κιβώτιο διπλού συμπλέκτη, που κάνει εύκολη τη ζωή του κάθε πονεμένου πτωχού, όπως και η μόνιμη τετρακίνηση. Η ποιότητα κατασκευής είναι υπεράνω κριτικής, η οδική συμπεριφορά το ίδιο, αλλά το βάρος ξεφεύγει, αγγίζοντας τους 2 τόνους για το full extra αυτοκίνητο της δοκιμής. Παρά το δεινοσαυρικό βάρος του, το τέρας σημείωσε μία από τις καλύτερες επιδόσεις για ακινητοποίηση από τα 120 χλμ./ώρα που έχουμε μετρήσει ποτέ: 51,7 μ. Κι όλα αυτά από 1.984 κ.εκ., που αποδίδουν 211 ίππους στις 6.000 σ.α.λ. Κάνει «0-100» σε 8,6 δλ, φτάνει τα 222 χλμ./ώρα και καταναλώνει 16,9 λίτρα/100 χλμ. Η τιμή του ξεκινά από τα 46.500 ευρώ.
Η έκπληξη της χρονιάς. Το VW Scirocco 2.0 TSI DSG. Όλοι αναρωτηθήκαμε γιατί κανείς δεν το σκέφτηκε νωρίτερα; Εκτός από τη Citroen C4 Coupe και το Renault Megane Coupe, που αναμένεται σύντομα, είναι δύσκολο να βρεις αυτοκίνητο που να ανταγωνίζεται το Scirocco. Ο 2λιτρος κινητήρας των 200 ίππων χρονολογείται από την εποχή του Golf V GTI, αλλά είναι υπόδειγμα ροπής και γραμμικής λειτουργίας, παρά την υπερτροφοδότηση. Με 0-100 χλμ./ώρα σε 6,7 δλ, τελική 235 χλμ. και κατανάλωση που δύσκολα υπερβαίνει τα 12 λίτρα/100 χλμ., το Scirocco των 32.700 ευρώ είναι ένα «τίμιο» αυτοκίνητο για την εποχή. Ακόμα πιο «τίμιο», ίσως λόγω του διακριτικού προφίλ του, είναι το VW Golf 1.4 TSI 160hp DSG7, που μοιάζει με το Scirocco, αφού βασίστηκε πάνω του, αν και είναι το πιο… mainstream μέλος της οικογένειας. Ο προκάτοχος, το Golf V, παρέμενε στην κορυφή της κατηγορίας μέχρι τη στιγμή που σταμάτησε η παραγωγή του. Η VW δε χρειάστηκε να κάνει πολλά. Λίγες, αλλά σημαντικές αλλαγές στα υλικά κατασκευής, και σημαντικές διαφοροποιήσεις στα μηχανικά μέρη βάζουν το βασιλιά ξανά στο θρόνο. Και εννοώ, βέβαια, τον κινητήρα των 160 ίππων και το 7άρι ημιαυτόματο DSG, που μπορεί να κοστολογείται αλμυρά, όμως αποζημιώνει στο δρόμο ακόμα και τον πιο άσχετο Ελληναρά. Πείτε μου εσείς οι παλιότεροι ποιος, εκτός από τους πολύ παλιούς που έζησαν τα Abarth 1000, μπορούσε να φανταστεί ότι μια εταιρεία θα προσέφερε ένα αυτοκίνητο 1.390 κ.εκ. με ισχύ 160 ίππους, «0-100» σε 7,8 δλ., τελική 220 χλμ./ώρα και κατανάλωση 10,8 λίτρα/100 χλμ. Η τιμή για το 5θυρο DSG είναι 23.250 ευρώ, πράγμα που σημαίνει ότι μπαίνει στον κατάλογο όλων των κατατρεγμένων Ελλάδος.
Τελειώνω τις αναφορές στα αυτοκίνητα από άλλο… πλανήτη με το Skoda Superb 1.4 TSI, ακόμα ένα combination και permutation της μεγάλης της VAG Σχολής του Μάρκετινγκ, που ξεκίνησε ο Πιχ και συνεχίζει ακάθεκτη. Τι λέει η Σχολή; Απλώς, πάρε δύο δάπεδα, δύο κινητήρες, τρία κιβώτια και φτιάξε 34 διαφορετικούς συνδυασμούς, που απλώνεις (υπό μορφή τραχανά) σε τύπο VW, Audi, Seat, Skoda, μπορεί και Porsche, ίσως και Peugeot, μπορεί και Renault, κανείς δεν ξέρει…
Big is beautiful, λοιπόν, ακόμα και για ένα αυτοκίνητο 1.400 κ.εκ.; Όχι, απαραίτητα. Στην περίπτωση του Superb το μέγεθος σημαίνει πως, εκτός από την οικογένειά σου, βάζεις και εκείνη του γείτονα. Αν αυτό συνδυάζεται με μια «ωραία εμφάνιση», που λέει κι ο Giorgakis, αχανείς χώρους στο πίσω κάθισμα και στο χώρο αποσκευών, αναβαθμισμένη ποιότητα και κινητήρα 1.400 κυβικών, τότε έχεις έναν νικητή. Ποιος το λέει αυτό; Ο γράφων, που, όπως και το περιοδικό, δε γνωρίζει ποιος είναι ο αντιπρόσωπος του συγκεκριμένου οχήματος στην Ελλάδα. Μήπως κάνω λάθος στο superb marketing της VAG; Κάθε άλλο! Το μοτέρ πασπαρτού του γκρουπ το φοράνε τα Golf, Scirocco, Tiguan, Passat, Superb, A3, Leon… Τα 20+ κιλά ροπής που αποδίδει καλύπτουν όλα τα σκάφη, άρα προς τι το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός; Αν είστε high, αγοράζετε Audi. Αν λίγο πιο κάτω, VW. Αν είστε ξύπνιος, Seat (πάει το Renault!) και, αν πάτερ φαμίλιας, Skoda, και η ντροπή μισή μισή – για τον ανταγωνισμό.
Αυτά για τον πρώτο μήνα του ’09, και περιμένω με αγωνία το τέλος της ιστορίας και του πολιτισμού, όπως λέει και το Ημερολόγιο των Ίνκα και εκείνοι που παρουσιάζονται στην εκπομπή του Χαραβέλα, μπορεί και του Πρετεντέρη – ακόμη το σκέπτομαι από τότε που έγραψε πως «ο Καραμανλής συνάντησε ένα δημοσιογράφο που του πρότεινε ένα ράλλυ για ηλιακά αυτοκίνητα». Αυτά για τον πρώτο μήνα του ’09, και περισσότερα το δεύτερο – αν η ελληνική αγορά και η αυτοκινητοβιομηχανία δεν έχουν καταρρεύσει λόγω της απληστίας των ΗΠΑ, του Ηνωμένου Βασιλείου και των Πινόκιο που έχουν στην υπηρεσία τους._ K. K.

ΥΓ: Τι θα γίνει με την αγορά του αυτοκινήτου στην Ελλάδα; Αν, όπως είπε πρόσφατα ο επικεφαλής της Ford Hellas, πέσει κάτω από τις 200.000, θα «κλάψουν μανούλες», ανάμεσα στις οποίες και οι δικές μας, τουλάχιστον όσες ζουν ακόμη, γιατί για τις άλλες δεν είμαι τόσο σίγουρος.