του Σωκράτη Παπαχατζή
«Επιτάχυνση» είναι, πιθανώς, η λέξη που θα ανακαλύπταμε ψάχνοντας για ένα κοινό παρονομαστή πίσω από τις εκδηλώσεις της δημόσιας και της ιδιωτικής ζωής μας. Στα 24 της χρόνια η Amy Winehouse, με μία όλη κι όλη διεθνή δισκογραφική επιτυχία, άφθονο όμως υλικό σχετικό με τη ζωή της στα σκανδαλοθηρικά έντυπα, είχε «ευτυχήσει» να δει δημοσιευμένη την πρώτη βιογραφία της [‘Amy Amy, Amy’ από τον Nick Johnstone].
Στα 27, πριν προλάβει να ολοκληρώσει το τρίτο της άλμπουμ θα βρισκόταν νεκρή από υπερβολική δόση. Ναρκωτικό της ήταν το κρακ, γνωστό για την …ταχύτητα με την οποία επενεργεί και για το σύντομο διάστημα που διαρκεί η επιρροή του.
To Back to Black του 2006, ένα όχι ακριβώς αυθεντικό από πλευράς ύφους άλμπουμ θα εγκαινίαζε την επιστροφή στην soul-pop των ‘50s και ‘60s που δέσποσε με χιλιάδες κλώνους της Amy στο υπόλοιπο της προηγούμενης δεκαετίας, ως ένα υβριδικό, εναλλακτικό του r&b είδος mainstream pop. Από μουσική άποψη η αναβίωση της Motown αποτελεί μια ακόμα πτυχή της virtual reality: φαινόμενο αναντίστοιχο οιασδήποτε κοινωνικής πραγματικότητας. Από θεματική άποψη όμως, αν αστέρες του r&b όπως η Beyonce ή η Lady Gaga έχουν ως αποστολή την συμπίεση του ηλικιακού ορίου αφύπνισης της σεξουαλικότητας στα …6 με 7 χρόνια, η Amy Winehouse, λαμβάνοντας τη σκυτάλη του παραδοσιακού rock star, απευθύνεται σε εφήβους, μιλώντας για «δαίμονες» με τη σκληρή γλώσσα του δρόμου.
Σε αντίθεση με την πλειονότητα των κλώνων της, το έλλειμμα σε ηχητική / στυλιστική αυθεντικότητα των [καλοφτιαγμένων] τραγουδιών της αναπληρωνόταν από μια ερμηνευτική δυναμική που οι σκοτεινές της αποχρώσεις αντανακλούσαν πτυχές της ζωής της. Και παρ’ όλο που υπήρξε η ίδια [συν-] συνθέτις του υλικού της, συγχωρείς για μια φορά την χοντροκοπιά των ΜΜΕ να αναφέρονται σ’ αυτήν [όπως και σε άλλες παρόμοιες περιπτώσεις] σαν σε απλή «τραγουδίστρια». Γιατί αυτό ήταν όντως το μεγάλο της ατού, το μαγικό της χάρισμα.
Όχι τυχαία, εμβληματικό τραγούδι και ουσιαστική παρακαταθήκη της στην ιστορία παραμένει το ‘Rehab’. Η φτωχή καλλιτεχνική συγκομιδή καθιστά τις δηλώσεις φανατικών που παρομοιάζουν την απώλειά της με εκείνη του …John Lennon, διαδικασία δύσκολη να την παρακολουθήσεις. Το αυτό και για την υπόπτων κινήτρων ένταξή της στο κλαμπ των μουσικών [Hendrix, Morrison, Joplin…] που «πέθαναν στα 27 τους».
Κάθε γενιά έχει δικαίωμα στο δικό της μάρτυρα. Και η επιλογή του, εν τη απουσία άλλων κριτηρίων [η ανάλυση επ’ αυτών θεωρείται στις μέρες μας ακατανόητη φλυαρία], γίνεται με βάση δυο δεδομένα: πρώτον, πόσους δίσκους έχει πουλήσει και, δεύτερον, πόσο «αυθεντικός» υπήρξε ως άτομο.
Η θανατολαγνική προσήλωση στη μνήμη των νεκρών σταρ από την άλλη, σχετίζεται με μια συντηρητική στάση, ιδεολογικοποιημένη και εκφρασμένη ως γενικευμένη δυσπιστία που δεν χαρίζεται σε κανένα. Το μόνο που μπορεί να την κάμψει, είναι η «αυθεντικότητα» που αναγνωρίζουμε σε κάποια πρόσωπα.
Και δεν υπάρχει ασφαλέστερος τρόπος να πείσει κανείς γι’ αυτή την αυθεντικότητα από το να …αφαιρέσει τη ζωή του, έμμεσα ή άμεσα.
Η originalite του κατεστραμμένου λαϊκού ήρωα είναι, ως πρότυπο, η άλλη όψη της «επιτυχίας» του κατακτητή, του ανθρώπου της δράσης.
Η συμπάθεια και η ταύτιση με τον πρώτο, αποτελεί επίτευγμα μιας «λαϊκής» κουλτούρας, σχεδιασμένης για να εμφυσεί στον ακροατή/θεατή νοοτροπία ηττημένου, ανθρώπου που δεν συμμετέχει σε κανένα κέντρο αποφάσεων. Ανίκανου να ελέγξει τον περίγυρο, στραμμένου ως εκ τούτου προς τα μέσα, για να βρεθεί και πάλι δούλος, αυτή τη φορά των «ανεξέλεγκτων» ορμέμφυτών του. Το ότι «είναι» ανεξέλεγκτα σημαίνει ότι δεν μπορεί να τα αναστείλει, ούτε όμως και να τα κινητοποιήσει κατά βούληση: οι μέρες της «αυθεντικής» επαφής μαζί τους ήταν εξ αρχής μετρημένες…
RSS - Posts
7 Comments
Σιχαινομαι την λεξη ταλεντο,δεν τη καταλαβα ποτε.Το σιγουρο ειναι πως κανενας “ταλαντουχος” δεν την χρησιμοποιει παρα μονο οι αταλαντοι που προσπαθουν να …κτλ κτλ… να μην σας πρηζω τωρα με θεωριες.Αλλα…
αυτη η κοπελα ειχε ταλεντο στο πως εζησε τη ζωη.Και αμα θελετε δεν το συζηταμε.Φοβερη ,καταπληκτικη και προβλεψιμη δεν αφησε κανενα νοημα στην εννοια του αναπαντεχου και του ξαφνικου.Για μερικους τα πραγματα απλα συμβαινουν.Και τα ταλεντα και η επιτυχια και τα ναρκωτικα και ο θανατος.Οι μετριοτητες φυσικα δεν θα ξεφυγουν ποτε απο το αγχος της καταξιωσης.Αλλα την ζωη δεν μπορεις να την κοιτας απο την κλειδαροτρυπα που αφηνει η μωροφιλοδοξια σου.Mπορει να βρεθεις με 400 δισ. χρεος.
Τελος παντων.Θα λεμε οτι το ζησαμε και αυτο.Οχι το χρεος μωρε,ειναι αναξιο μνειας.Τη ζωη που δεν εζησε και το θανατο που θα χαρισει ζωη στο μυθο της Amy Jade Winehouse.
Κilling Joke,am i right?
Συμφωνώ ως προς τη φυσικότητα με την οποία η AW έπαιξε το ρόλο της στο τελετουργικό της Θεοφαγίας: πέθανε γιατί «έπρεπε» να το κάνει, για το χατίρι όλων όσων περίμεναν την είδηση του θανάτου της για να «ξεσπάσουν σε δάκρυα».
Το σχόλιό σου θίγει αρκετά ζητήματα, δίνοντάς μου αφορμή να «επανέλθω», Θεού θέλοντος και καιρού επιτρέποντος, εντός ολίγων ημερών. Thanks.
Εγω ευχαριστω.Το αρθρο σου ηταν “τροφη για σκεψη”.Δεν αντεχονται τα κλισε μα επρεπε να δειξω το “ζωηρο ενδιαφερον” με το οποιο σε παρακολουθω.Οριστε παλι συνεβη…για θαυμαστη της Winehouse με βρισκω πολυ τυποποιημενο…
Δεν είναι λίγο υπερβολικό να γράφεις τη φράση
“αυτη η κοπελα ειχε ταλεντο στο πως εζησε τη ζωη”;
Ήταν μια τραγουδίστρια με πολύ καλή φωνή αλλά πιστεύω ότι μια ζωή στα ναρκωτικά και στο αλκοόλ είναι ζωή ρημάδι.
Σε παρακαλω μην χανεις το νοημα.Ας πουμε οτι καθε μοναδικο και εξαιρετικο ειναι ταλεντο.Βαλε αρνητικο προσημο και απλα αναγνωρισε οτι βαδισε μακρια απο το κοκκινο χαλι που της εστρωσαν.Ειχε ταλεντο στο “τελετουργικο της θεοφαγιας” που λεει και ο killing joke.
To θεμα ξερεις, δεν ειναι παντα μια ρημαδιασμενη ζωη…ξερεις τι σκεφτομαι και τι παρατηρω?Ολοι σχεδον,περα απο τα ταλεντα και τις δυνατοτητες τους,θα φτασουν στο δικο τους ζενιθ και νομοτελειακα,αργα ή γρηγορα, θα ακουμπησουν και το προσωπικο τους ναδιρ.Σε μερικους αυτο συμβαινει τοσο κοντα και σε πολυ “συμπυκνωμενο” χρονο που σε κανει να σκεφτεσαι,απο τι υψος θα επιζουσες της πτωσης.
Αν βάλεις αρνητικό πρόσημο στο ταλέντο τότε ναι συμφωνούμε. Συνήθως όμως χρησιμοποιούμε τον όρο ταλέντο με τη θετική του έννοια.
Όσο για το ζενίθ και το ναδίρ σωστά τα λες. Το καλό φυσικά θα είναι να ξεκινήσεις από χαμηλά και να τελειώσεις στα ψηλά όταν θα έρθει αυτή η ώρα αν και αυτό δυστηχώς δεν ισχύει πάντα.
Θα ήθελα να σε ρωτήσω το εξής. Πιστεύης ότι Amy Winehouse ή άλλοι άνθρωποι που έζησαν μια παρόμοια ζωή πχ ο Σιδηρόπουλος αν είχαν μια δεύτερη ευκαιρία θα ξαναζούσαν με τον ίδιο τρόπο; Εγώ πραγματικά δεν γωνρίζω τι θα έκαναν.
Σου υποσχομαι μεχρι να γυρισω απο διακοπες,οτι θα εχω απαντηση.Καθε μερα αυτο θα επεξεργαζομαι.
Κε Καββαθα,Κωστα μου, να περασεις καλα και αν βρεθει ευκαιρια(ιντερνετ), να εισαι σιγουρος θα την πω την καλημερα μου…
Στου τουρισμού την ανοχή
Στίχοι: Αργύρης Μπακιρτζής
Μουσική: Αργύρης Μπακιρτζής
Πρώτη εκτέλεση: Αργύρης Μπακιρτζής
Είναι η ψυχή μου ταραγμένη
Τσιγάρα πίνω απ’ το πρωί
Καθώς τηλέφωνο προσμένω
Απ’ την Αθήνα να μου πεις
Πώς πέρασες τις διακοπές σου
Βρήκες τον άλλον εαυτό σου
Μες στους ανθρώπινους καθρέφτες
Στου τουρισμού την ανοχή
ΥΓ,Ολοι στη παραμυθα ειμαστε…αντε τα λεμε.