Του Σωκράτη Παπαχατζή
Πρωτομαγιά 2010, Σάββατο. Ημέρα – επέτειος και σύμβολο της κατοχύρωσης των δικαιωμάτων του εργαζομένου. Όχι αργία, αλλά απεργία. Αύριο, ή μεθαύριο, η σοσιαλιστική κυβέρνηση θα ανακοινώσει «το πιο επώδυνο πρόγραμμα μέτρων δημοσιονομικής προσαρμογής των τελευταίων χρόνων παγκοσμίως», διαβάζω στον Κόσμο του Επενδυτή. Το κυρίως σώμα της εφημερίδας περιστοιχίζεται, εν είδει δακτυλίων του Κρόνου, από πολιτιστικό περιοδικό [στο εξώφυλλο ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου] cds-δώρα με τραγούδια των Γιάννη Σπανού, Γιώργου Ζαμπέτα, καθώς και DVD με ‘Τα Κατορθώματα του Καραγκιόζη’.
Το παρελθόν, αβυσσαλέα χοάνη όπου τα πάντα εξαφανίζονται λες και ουδέποτε υπήρξαν. Καπνός και αναθυμιάσεις καλύπτουν το άνοιγμά της, ενώ χιλιάδες μικροσκοπικά στόματα ουρλιάζουν, εμποδίζοντάς σε να δεις μέσα: «Ζήσε τη στιγμή», «έλα τώρα».
Κι όμως, θυμάμαι, δυο χρόνια πριν, τους «ειδικούς» να με διαβεβαιώνουν ότι η οικονομία της χώρας είναι ισχυρή και ότι δεν θα επηρεαστεί από την κρίση. Πώς κύλησε το πράγμα και καταλήξαμε περίγελως του Πλανήτη; Θα μπορούσε η κυβέρνηση, γνωρίζοντας τι σημαίνει «βοήθεια από το ΔΝΤ» να έχει πάρει η ίδια σειρά μέτρων, με ευαισθησία για τα ευπαθή στρώματα, μεγαλύτερη από όση θα έδειχναν οι δια-πραματευτές του; Θα την άφηναν να κάνει κάτι τέτοιο, Αγορές και Οίκοι Αξιολόγησης;
Προφανώς όχι. Είμαστε υποθέτω πειραματόζωα σε πείραμα συμπίεσης εισοδημάτων, γερμανικής [ήγουν, «ευρωατλαντικής»] εμπνεύσεως. Αν μέχρι πρόσφατα οι επιχειρήσεις αρκούντο σε μείωση εξόδων μεταφερόμενες σε χώρες με φτηνό εργατικό δυναμικό, σήμερα, οι ανάγκες του ανταγωνισμού με εκρηκτικά αναδυόμενες οικονομίες αλώβητες από την κρίση [Κϊνα, Ινδία κλπ. ] συνδυασμένες με την ανάγκη μείωσης της μετανάστευσης, θα μπορούσαν να απειλήσουν με μετατροπή σε φτηνό εργατικό δυναμικό τους κατοίκους της ίδιας της Δύσης. Κοντολογίς, η Ελλάδα ανοίγει σήμερα επίσημα το δρόμο για την Απωανατολικοποίηση της Ευρώπης.
Σαν σε όνειρο θυμάμαι, πίσω στο μακρινό 2006, την πανηγυρική καθ-ιέρωση του Ίντερνετ, «παγκόσμιου κράτους του 1 δισ. ανθρώπων» του οποίου «εσύ, ο χρήστης, είσαι το μέλλον», με τις τυμπανοκρουσίες του Time και την επακόλουθη έκρηξη λαϊκομοντερνισμού στις ελληνικές φυλλάδες. Τότε ακόμη ήμασταν διαδικτυακοί ουραγοί, σήμερα ελισσόμαστε ταχύτατα στις λεωφόρους της πληροφορικής. Τι ακριβώς απέγινε η εξουσία, το μέλλον που κρατούσαμε στα χέρια μας; Τι μπορεί να κάνει ένα πλανητικό Έθνος Δημοσιογράφων από το να παρακολουθεί μοιραίο και άβουλο τα γεγονότα, συμμετέχοντας σε ακήρυχτους διαγωνισμούς για την πιο γλαφυρή περιγραφή τους; «Καταθέτοντας την άποψή μου» είχα σημειώσει τότε: «Σήμερα, λέξεις και φράσεις μαλλιοτραβιούνται σε μια οικουμενική πασαρέλα απόψεων, ενώ οι πράξεις κάποιων παραμένουν υπεράνω κριτικής. Θα ‘λεγες ότι οι ‘κάποιοι’ μας έχουν καταδικάσει να φλυαρούμε αδιάκοπα, ενώ το παιχνίδι παίζεται ερήμην μας, πίσω από κλειστές πόρτες». [ΗΧΟΣ -ΕΙΚΟΝΑ, 1-2007]. Λάθος. Οι πόρτες δεν χρειάζεται να είναι κλειστές. «Όλα στο φως», είναι το σύνθημά μας. Ουδείς αισθάνεται απειλούμενος και η κουστωδία των «συνωμοσιολόγων» αφήνεται ελεύθερη. Όλο και πιο λίγοι ενδιαφέρονται ν’ ακούσουν, κι αυτοί δύσκολα βρίσκουν το μίτο μέσα σε μια πανσπερμία αστήριχτων, ελλειποβαρών και αλληλοαναιρούμενων αναλύσεων. Ο κόσμος περί άλλα τυρβάζει και το ότι, τώρα που «πτωχεύσαμε», κάποιοι παίρνουν τους δρόμους, δεν τους χρίζει αυτομάτως πολιτικά ζώα. Από τη θέση του προέδρου του Eurogroup – ομάδα των υπουργών οικονομικών της ευροζώνης – ο γνωστός μας Ζαν Κλοντ Γιούνκερ το θέτει με κυνισμό αντάξιο του αξιώματος και της ασφάλειας που απολαμβάνει: «αποφασίζουμε κάτι, το αφήνουμε να κυκλοφορήσει ανεπίσημα και περιμένουμε τυχόν αντιδράσεις. Αν δεν συμβεί τίποτα, όπερ και το πιθανότερο, μια και οι περισσότεροι δεν καταλαβαίνουν καν για τι μιλάμε, συνεχίζουμε λίγο λίγο μέχρι που το πράγμα να πάρει οριστικά το δρόμο του!»
Η αληθινή χρεοκοπία που αποκαλύπτεται είναι εκείνη ενός «δημοκρατικού» συστήματος που αφήνει έκθετο τον «πολίτη» στην ασυδοσία των εγχωρίων και Ευρωπαίων ηγεμόνων. Οι «εκλεγμένοι» πολιτικοί μας δεν διαλέγονται με το λαό, αλλά με τους μηδέποτε εκλεγέντες ευρωτεχνοκράτες. Πρόκειται για επιστροφή της πολιτικής στην Ομηρική εποχή, αν υποτεθεί ότι απομακρύνθηκε ποτέ από εκείνην, όπου ο λαός παρακολουθούσε αμέτοχος τις διαβουλεύσεις του βασιλιά με τους ευγενείς, έχοντας ως μόνο «δικαίωμα» την δια βοής επιδοκιμασία/αποδοκιμασία.
Όχι τυχαία, η πολιτική που με ευθύνη της κυρίας Μέρκελ επιβάλλεται πλέον στη χώρα μας έχει για πρότυπο εκείνην που οι Γερμανοί «Σοσιαλδημοκράτες» ξεκίνησαν να εφαρμόζουν εδώ και περισσότερα από 10 χρόνια. Ήταν ο Γκέρχαρντ Σρέντερ που πέρασε μέτρα τα οποία καμιά δεξιά κυβέρνηση δεν θα μπορούσε να περάσει: Συμπίεση μισθών, μείωση κοινωνικού κράτους, έμφαση στις εξαγωγές, πριμοδότηση του ιδιωτικού τομέα και της μικροαπασχόλησης. Σας θυμίζουν τίποτα;
Όμως και η ίδια η ιδέα της ευρωπαϊκής ένωσης είναι γερμανικής εκπορεύσεως. Συναντάται για πρώτη φορά το 1790 στο συγκλονιστικό δοκίμιο του Ιμμάνουελ Καντ ‘Για την Παγκόσμια Ειρήνη’ [Εκδόσεις Αλεξάνδρεια]. Σύμφωνα μ’ αυτό, ο ποθητός στόχος δεν μπορεί να επιτευχθεί παρά με μια ομοσπονδιακή ένωση κρατών που δεν θα στηρίζεται στη σκοπιμότητα και το δίκαιο του ισχυροτέρου, αλλά στο καθήκον και την αυτονομία. Στην πράξη βεβαίως τα πράγματα είναι πιο χοντρά. Η «ομοσπονδιακή» μορφή της Ενωμένης Ευρώπης παραμένει μια εμμονή για τους Γερμανούς, περνώντας από τον Kαντ στον Όττο Μπίσμαρκ και από κει στον Αδόλφο Χίτλερ. Άλλωστε, δεν αποτελεί παρά επέκταση του δικού τους ομοσπονδιακού μοντέλου. Βέβαια στο πολιτικό παιχνίδι οι «ανθρωπιστικές αυταπάτες» του φιλοσόφου είναι εξοβελισμένες από την ωμή διαχείρηση της ισχύος: οι λαοί της Ευρώπης οφείλουν εθελοντικά να αποδεχθούν την ηγεμονία του Γερμανικού Έθνους, επωφελούμενοι από την οργανωτικότητα και την τεχνονγωσία του. Σήμερα, οι μνήμες ενός όχι τόσο μακρινού παρελθόντος, η φροντίδα για την δημόσια εικόνα και το savoir vivre της πολιτικής εμποδίζουν την διατύπωση των πραγμάτων με το όνομά τους. Στην πράξη όμως δεν υπάρχει αμφιβολία: σκοπός των φίλων μας είναι ένα ευρωπαϊκών διαστάσεων 4ο Ράιχ, ως κύριος συνομιλητής του σύμμαχου – εταίρου από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Εξ ου η λυσσαλέα επιμονή τους για την εμπλοκή του ΔΝΤ στην υπόθεση της «σωτηρίας» μας.
RSS - Posts
11 Comments
θελω να θεσω ενα ερωτημα…ενταξει,στις και καλα υποαναπτυκτες χωρες οταν δε γινεται αυτο που θελουν λυντσαρουν και κατακρεουργουν τους κρατουντες.αν ομως σε μια ευρωπαικη χωρα και καλα πολιτισμενη(Ελλαδα,Γαλλια,Γερμανια,κ.α.)ξυπνησουν οι λαοι και αποφασιζουν να ζησουν πραγματικα πολιτισμενα…και θελησουν ηγετες που να τους εκφραζουν…εκει τι θα κανουν?τι θα κανουν αν ο Μητσος,ο Κωστας,ο Χανς,ο Τζον ΖΗΤΗΣΟΥΝ ΜΙΑ ΜΕΡΑ Ο ΠΛΟΥΤΟΣ ΤΩΝ ΧΩΡΩΝ ΤΟΥΣ ΝΑ ΜΟΙΡΑΖΕΤΑΙ ΜΕ ΒΑΣΗ ΤΙΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΤΟΥΣ?
Σωστό ερώτημα, γιατί θέτει υπό αμφισβήτηση το περίφημο θετικιστικό πνεύμα και την έννοια της “προόδου” με την οποία είναι συνυφασμένο. Και η αναρώτηση γύρω από αυτά τα δυο, ανεξαρτήτως απαντήσεων, είναι η μονη που μπορεί να μας βγάλει από την επίπλαστη ευφορία που εξακολουθεί ακόμα και σήμερα να συνυπάρχει σκανδαλωδώς, με τις πιο εφιαλτικές ειδήσεις. Μια ματιά στον οχετό των διαφημίσεων από την τηλεόραση αρκεί για να δείξει τι εννοώ.
σκεφτομαστε παντα πριν τις εκλογες ειτε σε ατομικο ειτε σε εθνικο επιπεδο ποιοι ειναι πιο καταλληλοι για να βελτιωσουν τη ζωη μας.στις εκλογες που θα γινουν πριν το κωλοχερο βαλει σταυρο ας σκεφτουμε ποιοι μας διελυσαν.αν μετα απο τετοια νειλα που μας κανανε ξαναβγουνε τα 2 μεγαλα κομματα τοτε δικαιωνεται αναδρομικα η δηλωση του Παγκαλου οτι μαζι τα φαγαμε.
Δεν μπορώ όμως πέρα από αυτά να καταλάβω το δίλλημα ή αυτό ή κάτι άλλο … και ποια η διαφορά για τον απλό λαό… αν είμαστε κούρδοι θα καταλάβαινα να αγωνιζόμαστε ενάντια σε έναν τύραννο, αλλά τώρα..? δεν βλέπω τον λόγο… δεν νομίζω ότι έχει καμία σχέση η σημερινή Γερμανία με την Γερμανία του Χίτλερ .. είναι προσβλητικό και μόνο το σήμα στην σημαία ότι και να συμβολίζει… είναι ντροπή να παρουσιάζεται έστω και τους κλέφτες χρημάτων με τους δολοφόνους και τους εγκληματίες εκατομμυρίων ανθρώπων … και στο κάτω κάτω όποιος θέλει κάθετε, όποιος θέλει φεύγει… εκλογές έχουμε και ψηφίζουμε.. είτε τώρα, είτε σε 2 χρόνια… εξάλλου η λιτότητα μπορεί να είναι και για καλό, αν μπορούσε να ζήσει ο πλανήτης 7 δις ανθρώπων καταναλώνοντας ισοδύναμο των 1500 ευρώ μηνιαίος θα πηγαίναμε για ομαδική εξαφάνιση από τον πλανήτη… δεν καταλαβαίνω γιατί τόση φασαρία.. λαϊκισμός ψέματα εγωισμοί αλαζόνα όλα για την εξουσία … δημοκρατία έχουμε ας πάνε όλοι όσοι είναι αντίθετοι να ψηφίσουν και όλα θα λυθούν … νομίζετε ?
Δεν έχετε άδικο…(για το σήμα)
Σωστή η παρατήρηση σας περί του σήματος. Απλώς επρόκειτο για οπτική υπενθύμιση του ότι η ‘ΕυρωπαΪκή Ένωση’ υπήρχε ήδη από τη δεκαετια του ’30 ως ναζιστικό σχέδιο. Για την ακρίβεια, ο όρος “Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα” αποτέλεσε επινόηση του …”αντ’ αυτού” του Χίτλερ, Χέρμαν Γκαίρινγκ.
λετε υπερβολες..
Killing Joke…0 Λουι ο ιστ το 1788 δεν ηξερε τι τον περιμενε το 1789.Τιποτα δεν υποκαθιστα την δυναμη του κτηνους.Και οσο η κοινωνια αποκτηνωνεται τοσο πιο γρηγορα θα ερθει η λυτρωση στο δραμα.Οσο δικιο κι αν εχεις,στην παραθεση των γεγονοτων(και στην αναλυση),πρεπει να ενημερωσω τον Ζαν Κλωντ οτι τα ζωα που μαντρωσε,ειναι τα ζωα που ανελεητα θα τον ποδοπατησουν.Χωρις οργανωση,χωρις ιδεολογια,χωρις ελεος,ωθουμενα απο το μοναδικο που θα τους εχει απομεινει,το αιμοβορο ενστικτο.
Το ποτε θα συμβουν αυτα δεν ξερω,γιατι δεν ξερω και ποσο κρατησαν οι 7 μερες της δημιουργιας.Ο χρονος ειναι σιγουρα κατι το “σχετικον”.
ΥΓ.Ερωτηση.Γιατι εμεις ευφυεις ανθρωποι,ασχολουμαστε με προβληματα, στα οποια λυση θα δωσουν εξαθλιωμενα ζωα?
k.j. o λογος της μηδενιστικης μου καταληξης,ειναι απορροια της μεστοτητας της δικης σου σκεψης.Ελπιζω αυτο να μην σου φαινεται παραξενο.Με αλλα λογια αυτο μου ρθε,αυτο ειπα.Λεξεις και φρασεις μαλλιοτραβιουνται…
Δεν διαφωνώ καλέ μου φίλε. Εξαρτάται βέβαια τι εννούμε λύτρωση. Διότι και ο θάνατος, και η ολική εκμηδένιση [total annihilation], μορφές λύτρωσης είναι επίσης.
Απάντηση στην ερώτηση: ακριβώς για την πιθανότητα να αποφευχθούν οι ανωτέρω μορφές λύτρωσης. Ο “καημός” ο δικός μου τουλάχιστον, είναι να θέσω ερωτήματα γύρω από την “απελευθερωτική δύναμη” μιας τεχνολογίας που υποδεχόμαστε με ανοιχτές αγκάλες τη στιγμή που, πιθανώς, μας οδηγεί κατευθείαν στον καιάδα.
Πέρα από το “μαλλιοτράβηγμα”, ένα τέτοιο “σχέδιο” θα μπορούσε να έχει και μια πρακτική διάσταση….
…θεωρητικά τουλάχστον!
Μα ναι φυσικα,μακαρι καποια πρακτικη διασταση να υπαρξει.Μαζι σου εννοειται.Απλα μου φαινεται πως τα μονα που θα αναλαβουν δραση,ειναι τα ενστικτα,κτλ κτλ Οποτε σε μας μενει η χαρα του μαλλιοτραβηγματος.Χαιρομαι που εισαι μαζι μας.
Εχω πολυ καιρο να διαβασω “ΗΧΟ” και διαπιστωνω οτι τα κειμενα του Παπαχατζη παραμενουν ευστοχα και πολυ “θορυβωδη”…
Μπραβο στον εξαιρετικο δημοσιογραφο των παλιων Τ.Ε. !