από το: AltNet
Angry young people with nothing to do and little to lose are turning on their own communities, and they cannot be stopped, and they know it. |
This article is crossposted on Laurie Penny’s blog, Penny Red

I’m huddled in the front room with some shell-shocked friends, watching my city burn. The BBC is interchanging footage of blazing cars and running street battles in Hackney, of police horses lining up in Lewisham, of roiling infernos that were once shops and houses in Croydon and in Peckham. Britain is a tinderbox, and on Friday, somebody lit a match. How the hell did this happen? And what are we going to do now?
In the scramble to comprehend the riots, every single commentator has opened with a ritual condemnation of the violence, as if it were in any doubt that arson, muggings and lootings are ugly occurrences. That much should be obvious to anyone who watched Croydon burn down on the BBC. David Lammy, MP for Tottenham, called the disorder ‘mindless, mindless’. Nick Clegg denounced it as ‘needless, opportunistic theft and violence’. Speaking from his Tuscan holiday villa, Prime Minister David Cameron – who has finally decided to return home to take charge – declared simply that the social unrest searing through the poorest boroughs in the country was “utterly unacceptable.” The violence on the streets is being dismissed as ‘pure criminality,’ as the work of a ‘violent minority’, as ‘opportunism.’ This is madly insufficient. It is no way to talk about viral civil unrest. Angry young people with nothing to do and little to lose are turning on their own communities, and they cannot be stopped, and they know it. In one of the greatest cities in the world, society is ripping itself apart.
Violence is rarely mindless. The politics of a burning building, a smashed-in shop or a young man shot by police may be obscured even to those who lit the rags or fired the gun, but the politics are there. Unquestionably there is far, far more to these riots than the death of Mark Duggan, whose shooting sparked off the unrest on Saturday, when two police cars were set alight after a five-hour vigil at Tottenham police station. A peaceful protest over the death of a man at police hands, in a community where locals have been given every reason to mistrust the forces of law and order, is one sort of political statement. Raiding shops for technology and trainers that cost ten times as much as the benefits you’re no longer entitled to is another. A co-ordinated, viral wave of civil unrest across the poorest boroughs of Britain, with young people coming from across the capital and the country to battle the police, is another.
Months of conjecture will follow these riots. Already, the internet is teeming with racist vitriol and wild speculation. The truth is that very few people know why this is happening. They don’t know, because they were not watching these communities. Nobody has been watching Tottenham since the television cameras drifted away after the Broadwater Farm riots of 1985. Most of the people who will be writing, speaking and pontificating about the disorder this weekend have absolutely no idea what it is like to grow up in a community where there are no jobs, no space to live or move, and the police are on the streets stopping-and-searching you as you come home from school. The people who do will be waking up this week in the sure and certain knowledge that after decades of being ignored and marginalised and harassed by the police, after months of seeing any conceivable hope of a better future confiscated, they are finally on the news. In one NBC report, a young man in Tottenham was asked if rioting really achieved anything:
“Yes,” said the young man. “You wouldn’t be talking to me now if we didn’t riot, would you?”
“Two months ago we marched to Scotland Yard, more than 2,000 of us, all blacks, and it was peaceful and calm and you know what? Not a word in the press. Last night a bit of rioting and looting and look around you.”

Μοιραστείτε το Άρθρο

Facebook
Twitter
LinkedIn
Email
Print

5 Comments

  1. Oh my God! Hooligans are threatening “our way of life”! Send in Her Majesty’s troops
    σ.σ. αφού ξεσηκώθηκαν στην Καποτία φαντάζεστε τι έχει να γίνει σε άλλες χώρες και ιδιαίτερα αυτές του ευρωπαϊκου νότου. Οι λαοί επιτέλους κατάλαβαν ότι, η αποκαλούμενη “οικονομία της αγοράς” εκτός απ’ ότι κατέστρεψε τον πλανήτη απειλεί ανοιχτά πλέον τις ίδιες μας τις ζωές. Πολλοί νέοι στην Ευρώπη επίσης κατάλαβαν ότι, υπεύνοι για την καταστροφή είναι μερικές εκατοντάδες τσογλάνια που καθισμένα πίσω απ’ τις οθόνες, αποφασίζουν για την τύχη λαών και χωρών. Ο πλανήτης χρειάζεται την απο-ανάπτυξη και την ενίσχυση της Παιδείας και όχι περισσότερες BMW M5, Mercedes 500 και “καγιέ”. Καλό θα είναι λοιπόν αντί να καίνε περιουσίες αθώων να πυρπολούν τις Μπέντλι και τις Ρόλς της άρχουσας τάξης, σαβ πρώτο, χιουμοριστικό βήμα για αυτά που θα επακολουθήσουν

      1. Ο γιος της καλογριάς δεν ζει πια και, απ’ ότι πληροφορούμαι, δεν πρόκειται να αναστηθεί. Από χαριτωμένα τραγουδάκια, μέγα-υποσχέσεις και επαναστάτες του καναπέ (σαν εμένα;) είμαστε πλήρεις. Αν κάποιος μάγος μπορεί να αναστήσει τον Τσε Γκεβάρα κάτι μπορεί να γίνει αλλά, μόνο σε …ταινία

  2. ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΟΣ ΚΟΥΜΑΡΤΖΗΣ

    Έχεις δίκιο ΚΚ – ούτε ο γιος της Καλογριάς, ούτε ο Τσε, ούτε ο Βελουχιώτης, ούτε ο συνονόμτος σου τελευταίος υπερασπιστής της Πόλης “πάντες αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν και ου φεισόμεθα της ζωής ημών”, ούτε ο Αυξεντίου, ούτε ο Καραολής, ούτε ο Δημητρίου, ούτε ο Ευαγόρας Παληκαρίδης, ούτε ο Λάκης Σάντας, ούτε ο Μπόμπι Σάντς, δεν πρόκειται ν’αναστηθούν – Εάν θα μπορούσαν ν’αναστηθούν μέσα από ταινίες, τραγούδια, σχολικά βιβλία (καλά σταμάτα να γελάς), ντοκυμαντέρ – εάν τα νέα παιδιά (και αρκετοί της γενιάς σου και λίγο μικρότεροι και πολλοι της γενιάς μου – είμαι 40) αντιλαμβάνονταν ότι μιλάμε για κανονικούς ανθρώπους (εάν θέλεις βγάλε έξω τους πολέμαρχους) που θεωρούσαν ότι υπάρχουν σημαντικότερα πράγματα στην ζωή από το χρήμα, το βόλεμα και τις… “αγορές”
    τότε, πιθανόν, η επανάσταση να ξεκινούσε και από τον καναπέ.
    Για τους υπηκόους της Βρεταννικής Αυτοκρατορίας δεν θα ήθελα να πω κάτι – εάν ο φτωχός τραμπούκοςτου Λονδίνου που λεηλατεί το μπακάλικο του γείτονά του είναι η… εξέγερση ενάντια στις αγορές, τότε οι εξουσιαστές έχουν πετύχει 100% τον στόχο τους (το διαίρει και βασίλευε σήμα κατατεθέν της Βρεταννικής Αυτοκρατορίας).

Απάντηση

ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ ΑΡΘΡΩΝ
ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΟ ΑΡΘΡΩΝ
ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΟ ΑΡΘΡΩΝ
ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ ΑΡΘΡΩΝ
ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΑΡΘΡΩΝ
Δεκέμβριος 2024
Δ Τ Τ Π Π Σ Κ
 1
2345678
9101112131415
16171819202122
23242526272829
3031  
ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΑΡΘΡΩΝ
Δεκέμβριος 2024
Δ Τ Τ Π Π Σ Κ
 1
2345678
9101112131415
16171819202122
23242526272829
3031  
Εγγραφή στο Ιστολόγιο μέσω Email

Εισάγετε το email σας για εγγραφή στην υπηρεσία αποστολής ειδοποιήσεων μέσω email για νέες δημοσιεύσεις.