Ώστε όλα  είναι καλά. Η Ελλάδα δεν έθεσε βέτο, η Ε.Ε. δέχεται τη Τουρκία σαν «υποψήφια προς ένταξη» χώρα, τα προβλήματα της τελευταίας πρέπει πρώτα να απευθύνονται στις Βρυξέλες, ο κίνδυνος θερμού επεισοδίου απομακρύνεται και για την επίλυση των τυχών διαφορών αρμόδιο θα είναι το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης. Τι άλλο μπορεί να ζητήσει κανείς προκειμένου να πάει μπροστά η οικονομία, να γίνουν επενδύσεις και η Σοφοκλέους να απογειωθεί για μία ακόμα φορά .

Σε πρώτη ανάγνωση θα λέγαμε: τίποτε. Μετά από πέντε(;) δεκαετίες  ανοιχτής και υπόγειας αντιπαράθεσης οι δύο χώρες βρήκαν (με την βοήθεια των Η.Π.Α και των «μεγάλων» χωρών της Ε.Ε.) ένα τρόπο συνύπαρξης που, δεν αποκλείεται να οδηγήσει σε μακρόχρονη ειρήνη και, τελικά, σε πραγματική συνεργασία και ευμάρεια τους δύο λαούς. Αν μάλιστα το σκεφθούμε καλά η Τουρκία δεν ζητάει τίποτα από την Ελλάδα (εκτός από τη μισή Κύπρο –που έχει ήδη καταλάβει και μερικές εκατοντάδες νησίδες και βραχονησίδες που θεωρεί ότι δεν έχουν «ξεκάθαρο» καθεστώς). Και η Ελλάδα;; Τι ζητάει η Αθήνα απ τη Τουρκία; Τίποτα ούτε καν τη μισή Κύπρο άρα ποιος είναι ο λόγος που οι δύο χώρες δεν μπορούν να τα βρουν;

Τώρα που τα σκέπτομαι βλέπω πόσο άδικο είχα όλα αυτά τα χρόνια που επέμενα ότι, οι στρατοκράτες και οι αδιάλλακτοι ισλαμιστές της Τουρκίας έχουν σαν στόχο να πάρουν, εκτός από το μισό Αιγαίο και τη Δυτική Θράκη και τη Κύπρο ολόκληρη. Είχα κάνει λάθος εκτίμηση και αυτό ήταν που με έκανε, όπως έγραψε γνωστός κομπλεξικός, να «παραγγείλω τους S300, να οργανώσω το πραξικόπημα εναντίον του Μακαρίου, που οδήγησε στη τουρκική εισβολή και, σαν να μην έφταναν όλα αυτά, να χάσω και το πόλεμο του 97 για να μη πω τίποτα για τη μικρασιατική εκστρατεία.

Έπρεπε να συλληφθεί ο Οτσαλάν, να γίνουν δύο σεισμοί, τρεις συναυλίες, δύο επισκέψεις Κλίντον και ένα Ελσίνκι  για να μπορέσουμε να τα «βρούμε» με τους τούρκους. Το μόνο που φοβάμαι είναι ότι επειδή η Τουρκία δεν πρόκειται να γίνει μέλος της Ε.Ε. όχι μέσα στα επόμενα 10-15, αλλά ούτε στα επόμενα 100-150 χρόνια, μπορεί να θυμώσουν τα στρατά, να αναλάβουν τη διακυβέρνηση της χώρας και να επιτεθούν εναντίον της Ελλάδα προκειμένου να καταλάβουν τις «γκρίζες» ζώνες που λένε ότι τους ανήκουν. Και αν αυτό συμβεί τότε καμία σύνοδος του Ελσίνκι και καμία συμφωνία Παπανδρέου-Τζέμ η Σημίτη- Ετζεβίτ δεν πρόκειται να σταματήσει τους τούρκους στρατοκράτες από του να επιτύχουν το στόχο τους. Η μόνη ελπίδα κατά τη γνώμη του υπογράφοντος που έχει η Τουρκία να «μπει» στην Ευρώπη είναι αν χωρισθεί στα …τρία και μπει ένα της τμήμα, το «ευρωπαϊκό» με πρωτεύουσα τη Κωνσταντινούπολη. Αν ρωτάτε ποια θα είναι τα άλλα δύο θα  έβλεπα ένα «ισλαμικό» με πρωτεύουσα την Άγκυρα και ένα ανεξάρτητο και περήφανο Κουρδιστάν όπως ήδη προδιαγράφεται με το περίφημο no fly zone  των αμερικανο-άγγλων κι των λοιπών κεντροαριστερών δημοκρατικών ευρωπαϊκών δυνάμεων. Επειδή όμως, με αυτά που γράφω μπορεί να χαλάσω το καλό κλίμα σταματώ εδώ._Κ.Κ.