Ένας από τους αγαπημένους χάρτινους ήρωες των παιδικών μου χρόνων ήταν ο “Ντετέκτιβ Χ”. Διάβαζα τις ιστορίες του στο περιοδικό “Μάσκα” στο φως ενός φακού με τετράγωνη μπαταρία, χωμένος κάτω απ’ τη κουβέρτα για να μη με πάρει είδηση ο πατέρας και με μαυρίσει στο ξύλο. Αν κλείσω τα μάτια, συγκεντρωθώ και σταματήσω να σκέπτομαι τη γλίτσα που καλύπτει τα τελευταία 4 χρόνια μπορώ να τους θυμηθώ: Ζορό, Γεράκι, Αράχνη, Άγιος , Γερόλυκος, Μάϊκ Σέην, Λέμμυ Κώσιον, Τομ Μιξ, Νυχτερίδα, Ντετέκτιβ Χ. Θα πείτε… Kαι να τους θυμηθώ τι έγινε; Ακόμα δεν έχει ανακαλυγθεί η Μηχανή του Χρόνου που θα μου επιτρέπει να ταξιδεύω στο παρελθόν και στο μέλλον, πιο πολύ όμως στο πρώτο γιατί το τελευταίο το έχω ήδη δει. Κάτι ανάμσα σε Άρθουρ Κλάρκ και Φίλιπ Ντικ θα είναι ενώ το παρελθόν… Α, το παρελθόν. A past time for old farts λένε οι εγγλέζοι. Δέχομαι τον χαρακτηρισμό μια και, για μένα, όλα τα καλά τότε συνέβησαν αν και, μια νυχτερίδα μου λέει πως, δεν αποκλείεται κάτι πολύ καλό να συμβεί στο μέλλον. Όμως πίσω στον Ντετέκτιβ Χ που αναλάμβανε τις πιο δύσκολες υποθέσεις, έπιανε τον δολοφόνο και, αν δεν ήταν πολύ κουρασμένος, συναντιώταν με την κοπέλα του που, τότε, τόσο συμπαθούσα αλλά ήμερα δεν θυμάμαι τ’ όνομά της. Τι μ’ έπιασε νυχτιάτικα; Από κάπου πρέπει να πιαστώ κι’ επειδή το δικό μου “κάτι” είναι το γράψιμο πιάνωμαι απ’ το πληκτρολόγιο. Όπως ο ήρωάς μου με το Smith & Wesson ή ήταν Colt πάλι δεν θυμάμαι που, όταν τα ΄βρισκε σκούρα καθάριζε χωρίς να λέει πολλά. Φορούσε πάντα καμπαρντίνα με σηκωμένο γιακά και καπέλο λες και, όλες οι εποχές ήταν χειμώνας, κάτι σαν το Λος Άντζελες του 2040 σε μια από τις πιο αγαπημένες μου ταινίες, το “Blade Runner”. Μ’ άρεσε αυτό γιατί, από μικρός κάτι είχα με τη βροχή και το νερό γενικά. Ίσως φταίει ότι είμαι Ιχθύς.
Σελίδα-σελίδα μέχρι που τέλειωνε η μπαταρία, το φως γινόταν κίτρινο, τα μάτια βάραιναν και, κλικ, τον έσβυνα και ξεκινούσε η περιπέτεια των ονείρων. Κάπου διάβασα ότι, όλοι έχουμε ένα φύλακα-άγγελο που τον συναντάμε στα όνειρά μας και πως αν, όταν ξυπνήσουμε θυμηθούμε τι μας είπε καλό είναι να το ακολουθήσουμε γιατί πάντα θέλει το καλό μας. Τα δικά μου όνειρα ήταν ένα μείγμα απ’ όσα έβλεπα και διάβαζα την ημέρα με τα όσα μου έλεγε ο φύλακας μου. Ένα μπέρδεμα που, μέχρι σήμερα, δε λέει να σταματήσει μια και πάντα μπερδεύω τα όνειρα με την πραγματικότητα γι’ αυτό αύριο στις 8 πρέπει να είμαι στο δικαστήριο όμως αυτό δεν είναι της παρούσης. Τότε τι είναι; Ο ντετέκτιβ Χ; Και βέβαια. Φαντάζεστε να τον είχα κοντά μου από το 2004 μέχρι σήμερα; Θα είχε συλλάβει όλους του λωποδύτες που μου κατάστρεψαν ζωή, οικογένεια και δουλειά. Όμως δεν τον έχω γι’ αυτό και η προσφυγή στις αναμνήσεις που δεν είναι μόνο αυτός αλλά χιλιάδες άλλα πράγματα, καταστάσεις και εικόνες όπως σε κάθε άνθρωπο άλλοστε. Τι μου ήρθε τέτοια ώρα; Δεν ξέρω αλλά, μάλλον ήταν ότι, κατέβηκα στο υπόγειο, άνοιξα τον πρώτο τόμο με τους 4Τ και συγκινήθηκα. Τα φύλλα είνααι λίγο κίτρινα στις άκρες, το χαρτί μυρίζει παλιό όπως της “Μάσκας”, δε ξέρω… Τι λένε οι εγγλέζοι; Οι αναμνήσεις είναι ο πασατέμπος για γεροπορδές. Εδώ που τα λέμε όμως κάτι γίνεται και η ανάπτυξη μου σταμάτησε στα 55 κι’ επειδή μ’ αρέσει λέω να μείνω 15-20 χρόνια και μετά βλέπουμε… Η ώρα πήγε 12 και 20 και πρέπει να σας αφήσω γιατί έχει εγερτήριο στις 07.30. Στις 09.00 πρέπει να είμαι στο δικαστήριο για ν’ αποδείξω ότι δεν είμαι ελέφαντας, πράγμα δύσκολο στην ελληνίτσα του μαντέλη
(συνεχίζεται…)
… για να ξέρετε. Οι τελείες σημαίνουν “συνεχίζεται”. Η ώρα είναι 00.40 η κοντά, μόλις μαζεύτηκα σπίτι απ’ τις 07.00 που έφυγα για την “Ευελπίδων” όπου επρόκειτο να δικαστώ για παρανομίες τρίτων (η γνωστή υπόθεση) αλλά δεν επειδή αναβλήθηκε για τον Σεπτέμβριο. Γύρισα στο γραφείο στο Κορωπί, έγραψα ένα κείμενο, είδα τα μέιλ και στις 15.30 έφυγα για να δούμε με τον Στράτη, ένα παλιό και πολύ αγαπητό φίλο στη Κηφισιά. Η κίνηση ήταν λίγη πράγμα που, για μία ακόμα φορά με έκανε να σκεφτώ ότι, η κρίση άρχισε να γίνεται αισθητή. Από Μερσεντές καλά ήτανε. Καμιά 200αρια κομπρέσορ, 10 ML, 30 350, 3 55AMG ή κάπως, μια Καγιέν GTS, μία Φεράρι καλά πάει ακόμα η (μαύρη) οικονομία είπα στον εαυτό μου. Κάτι μ’ έχει πιάσει και προσπαθώ να διακρίνω τις φάτσες πίσω απ’ τα φιμέ. Ορισμένες τις πιάνω άλλες όχι παρα είναι μαύρα τα τζάμια. Αυτές που είδα σήμερα λες κι’ είχαν βγει απ’ το ίδιο καλούπι. Ύψος 1.60-1.70, γυαλί Καρέρα, πόλο “Λα Μαρτίνα” (παίζουν πολύ πόλο τα βλαχαδερά), κινητό στο αριστερό αυτί, ένα χέρι στο τιμόνι. Η εκδίκηση των τυρόγαλων. Στο τραπέζι μιλάμε για την εταιρία, την αγορά αυτοκινήτου που συνεχώς συρρικνώνεται, τα μαγαζιά που βάζουν λουκέτο, τις τζιπούρες που σαπίζουν στις μάντρες, τη μπέντλει που πουλήθηκε για …30.000 ευρώ, τις πόρσε που είναι κρυμένες στα γκαράζ, τα σπρέι που κάνουν την εμφάνισή τους σε πολυτελή “γιωταχί”, το αβέβαιο μέλλον της χώρας αλλά, και το δικό μας αφού σ’ αυτή τη χώρα ζούμε. Πως αισθάνεσαι, ρώτησε ο φίλος. Πιο δυνατός από ποτέ, απάντησα. Μη ξεχνάς ότι, “Ο χαμένος τα παίρνει όλα”. Η ώρα πέρασε, στις 6 καβάλησα τη BMW, πήγα να συναντήσω ένα φίλο απ’ τα πολύ παλιά, τον Οδυσσέα τον Χατζόπουλο που έχει τον “Κάκτο”. Μιλήσαμε για τα (πολύ) παλιά, για τους κοινούς φίλους ποιυ δεν είναι πια στη ζωή, για το Chez Nous (έτσι γράφεται;) του Γιώργου του Φλίσκου που ήταν στην οδό Ματαράγκα στη Πατησίων, που γίνονταν διαγωνισμοί rock n’ roll που είχα κερδίσει 3 κύπελα. Όταν έφυγε απ’ κεί έκανε το Whisky a’ go go και, μετά άνοιξε σ’ ένα μαγαζί στην Δροσοποπυλου (;). Εκεί έχασε τη ζωή του όταν, στη προσπάθεια της ανακαίνισης έσπασε η σκάλα και, το ξύλο μιας καρέκλας καρφώθηκε στο λαιμό του. Σαν σεντόνι που ξεδιπλωνόταν η κουβέντα. Τη σταματήσαμε. Ο Οδυσσέας και η Αθηνά έφυγαν, έμεινα μόνος στη Πανεπιστημίου μπροστά στο “Τιτάνια” να χαζεύω τους περαστικούς και ήταν σαν να βρισκόμουν στο Lagos, Nigeria, πάει η …καθαρότητα της φυλής σκέφτηκα. Χτύπησε το κινητό “μη ξεχάσετε να πάτε στη παρουσίαση του βιβλίου του Χριστόφορου Κάσδαγλη, “Το Γαμώτο ενός Παναθηναϊκού”. Που είναι η παρουσίαση, ρώτησα τρέμοντας. Στο “Μετρόπολις” στη Μπενάκη στις 20.00. Για μία σπάνια φορά η τύχη στάθηκε στο πλευρό μου και, δεν έγινα ρεζίλι των σκυλιώνε στον “αρχηγό” των σελίδων του Αντίλογου. Μπήκα στο ασανσέρ, πάνω ήταν οι μισοί …4Τ.
Το βιβλίο παρουσίαζαν οι Φίλιππος Συρίγος, Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, ο παλιός ποδοσφαιστής του Παναθηναϊκού που, αυτή τη στιγμή ξεχνώ αλλά θα θυμηθώ (θυμήθηκα! Τότης Φυλακούρης με εκπληκτική αίσθηση χιούμορ) και η Λιάνα η Κανέλη που είναι περισσότερο “πράσινη” απ’ ότι “κόκινη”! Στις 23.00 πήρα το δρόμο της επιστροφής, σταμάτησα στην Εθνικής Αντιστάσεως να πάρω χρήματα από ένα ΑΤΜ αλλά, πήρα μόνο την… απόδειξη! Πως γίνεται αυτό δε ξέρω και αύριο θα σταματήσω στο υποκατάστημα (δεν λέω τ’ όνομα γιατί μάλλον πρόκειται περί μακ@κίας του ΑΤΜ) και θα ρωτήσω. Σταμάτησα σ’ ένα ακόμα στο Κορωπί αλλά είχε αδειάσει και έμεινα με 50 ευρώ και σας αφήνω μια και δεν έχω καταλάβει αν, αυτά που γράφω ενδιαφέρουν κανέναν άλλο εκτός από μένα -αν και ούτε γι’ αυτό είμαι σίγουρος πια… Καλή σας ημέρα λοιπόν και… Συνεχίζεται (αν δεν με πάρετε με τις πέτρες)
Μανχάταν, Σάββατο, 12 Ιουνίου 14.43
“Τι έγινε η Παρασκευή”; αναρωτήθηκε ο Ντετέκτιβ Χ. “Θυμάμαι πήγα στο γραφείο, έφυγα στις 12 για τους 53 δρόμους και τη 2η που είχα ραντεβού με τον εισαγγελέα. Έπρεπε να του μιλήσω για τον Κιτρινιάρη, ένα καθίκι απ’ το Ίστ Σάϊντ, που έκλεβε μικρούς εμπόρους στο Μανχάταν πληρώνοντας τους με «πέτσινες» επιταγές. Παρά τις προσπάθειες του NYPD ο «Κιτρινιάρης» κυκλοφορούσε ελεύθερος, πηγαίνοντας από τη μία πόρνη στην άλλη που είχε σπιτωμένες στο Βίλατζ. Πήγα με τον φίλο μου τον Στράπ που με βοηθούσε να εξιχνιάσω βρώμικες υποθέσεις μια και, κανείς δεν μπορεί πια να τα βγάλει πέρα μόνος στη Sin City, ούτε ο ντετέκτιβ Χ. Ο Dιstrict Attorney άκουσε προσεκτικά, κι’ είπε στον βοηθό του να ετοιμάζει το κατηγορητήριο μια και τα στοιχεία ήταν αρκετά να “δέσει” την υπόθεση. Στις 5 γύρισα στο διαμέρισμα μου στους 57 δρόμους, έφτιαξα ένα ουίσκι αλλά, πριν προλάβω να πιω μια γουλιά, αποκοιμήθηκα στον καναπέ…
Αθήνα. Παρασκεύη 15.30. Πήγα στο Γκάζι, όπου στην αίθουσα «Νίκος Γκάτσος» το περιοδικό μας «ΗΧΟΣ-Εικόνα» (πρώην Ήχος & Hi-Fi) κάνει για τρεις μέρες (και αύριο δηλαδή) μια πολύ ωραία έκθεση για συσκευές TV 3D. Μ’ άρεσε γιατί ήταν πολύ απλή και «καθαρή», συμβατή με την ιστορία των Τεχνικών Εκδόσεων και των αναγνωστών τους. Κάθισα μέχρι τις 17.30, πήγα σπίτι, «ξεράθηκα» μισή ώρα στον καναπέ, ανέβηκα στη μοτοσικλέτα και ξαναπήγα Αθήνα, στον κινηματογράφο «Ριβιέρα» στ Εξάρχεια. Με τα παιδιά απ’ την εταιρία είχαμε (για τρίτη φορά) την αξέχαστη ταινία των Monty Python “The Life of Brian”, μετά καθίσαμε στο γωνιακό, φάγαμε γύρο και μιλήσαμε για σινεμά μέχρι τις 03.00. Η πλατεία έσφυζε από ζωή, όμορφα αγόρια και κορίτσια και τύποι που έπαιζαν τάβλι. Μ’ άρεσε, είχε 30 χρόνια να πάω στο Ριβιέρα, θυμήθηκα τα παλιά. Μετά ξανα-ξεράθηκα
Σάββατο 12 Ιουνίου. Ημέρα Ανεξαρτησίας. Πήγα Τατόι, όπου ξεκίνησε επίσημα η Σχολή Ανεμοπορίας της Ανεμολέσχης Αθηνών, που έχω τη τιμή να είμαι Πρόεδρος. Έκανα μία πτήση τσεκ με το ανεμόπτερο (είχα να πετάξω καιρό), πήγα καλά, αισθάνθηκα καλύτερα που ακόμα είμαι ζωντανός και πετάω. Ο καιρός ήταν καλός αλλά ακατάλληλος για ανεμοπορία (δυνατός βορειοδυτικός, αναταράξεις κλπ). Εκεί έμαθα ότι, ένα βίντεο που τράβηξε ο Δημήτρης κέρδισε το 1ο Βραβείο Κοινού σε διαγωνισμό του Vimeo. Μου το έστειλε, παραθέτω τον σύνδεσμο http://vimeo.com/10537463. Ελπίζω να σας αρέσει αν και,. τρία χρόνια πριν είχα κάνει το ίδιο τη δική μου βιντεοκάμερα (μια Sony με κασέτες) υπάρχει στα βίντεο του blog! Στο σπίτι είδα την Εθνική Ελλάδος να «τρώει» δύο γκολ απ’ τη Κορέα και σκέφτηκα ότι, με τον von Δρούτσα υφυπ. Εξωφρενικών όλα είναι πιθανά, ακόμα και η ήττα. Στις 9 πήγα στο αεροδρόμιο και πήρα τις κυριακάτικες εφημερίδες όπου διάβασα ότι, ο Τζέφρι έστειλε επιστολή στον Διευθύνοντα Σύμβουλο της Ζίμενς ζητώντας όλα τα στοιχεία για τις «χρήσιμες πληρωμές» της εταιρίας στους Έλληνες πολιτικούς και αναρωτήθηκα γιατί δεν το έκανε πριν 8 μήνες αλλά, τότε ήταν απασχολημένος με τη φιλοξενία του Ασεμπίγιο που, αν θυμάστε, την επομένη των εκλογών τον πήγε βόλτα στη Γλυφάδα για να του πει πως θα αναμορφώσει το «θαλάσσιο μέτωπο» της πρωτεύουσας που έχει προτεραιότητα έναντι της χωματερής των Λιοσίων και των άλλων 2850 ανεξέλεγκτων στην Ελλάδα αλλά, έτσι γίνεται με τους γόνους των βασιλικών οικογενειών και των αμερικανών που αισθάνονται φυλακισμένοι σε σώματα Ελλήνων γι’ αυτό δεν μου κάνει εντύπωση ότι, θέλει να «αξιοποιήσει» το Αεροδρόμιο Ελληνικού για να βγάλει κάνα φράγκο και να μη το πάρουν οι δανειστές όπως λέει και το Συμφωνητικό Δανεισμού. Η ώρα είναι 00.30 και διάβασα τις εφημερίδες της Κυριακής που πήρα απ’ τον Ελ. Βεν (και το άρθρο μου στο 1ο ΘΕΜΑ που δεν μπορώ να πω ότι είναι απ’ τα καλύτερα αλλά ούτε απ’ τα χειρότερα).
Είδα ότι οι κινηματογράφοι παίζουν, πάλι, τη ταινία του Τρυφώ «Η γυναίκα της διπλανής πόρτας» με τον Ντεπαρντιέ και την Αρντάν και, όσοι (και όσες) δεν την έχετε δει, σπεύσατε. Η υπόθεση; Ένα άνδρας και μια γυναίκα που, πριν 25 χρόνια είχαν μία σχέση που δεν κατάφεραν να κρατήσουν, συναντώνται τυχαία σε ένα μικρό χωριό κοντά στη Γκρενόμπλ όπου έχουν μετακομίσει με τις οικογένειες τους. Δεν λέω τίποτα άλλο και, αφήνω τον Τρυφώ να μιλήσει. Και καλά να γίνει μία φορά. Φαντάζεστε να συμβεί …δύο; Ούτε να το σκέπτομαι δεν θέλω και, το λέω γιατί έχω ένα πολύ καλό φίλο που το ’παθε! Αυτός είναι κουρέλι αλλά, δεν συμβαίνει το ίδιο με τις γυναίκες που είναι μία χαρά. Έχει λοιπόν δίκιο ο Μάρκες που, στο βιβλίο του «Οι θλιμμένες πουτάνες της ζωής μου» ζητάει από την φίλη του ντόνα Μπαράκας που είναι τσατσά να του βρει μία παρθένα που να λέγεται Εσμεραλντίνα, για να περάσει τη νύχτα των 90ων γενεθλίων του! Όσοι (άντρες) έχετε διαβάσει το βιβλίο θα καταλάβατε ότι, ο Μεγάλος Κολομβιανός δεν ήθελε καμία παρθένα για να γιορτάσει κανένα γενέθλιο αλλά, όπως παρακάλεσα να δείτε τη ταινία παρακαλώ να διαβάσετε το βιβλίο. Αυτά και σας αφήνω γιατί αισθάνομαι λίγο περίεργα που μιλάω «προσωπικά» σε μία εποχή που η χώρα μας ξεπουλιέται απ’ τα Ερπετοειδή της Νέας Τάξης…
Δευτέρα 5 Ιουλίου 2010
Ούτε ξέρω που ήμουνα όλες αυτές τις μέρες. Από το διαμέρισμα στους 52 δρόμους στο Village και πίσω στο διαμέρισμα προσπαθώντας να βγάλω άκρη με το πρόβλημα που είχε δημιουργηθεί (δεν χρειάζεται να σας το πω γιατί θα χάσουμε την ουσία -που δεν υπάρχει με δεδομένη τη δράση του Ραφηνάτου και Τζέφρι. Γι’ αυτό χτες Κυριακή ξαναπήγα στο αεροδρόμιο, μπήκα σ’ ένα ανεμόπτερο μαζί με ένα μαθητή της Ανεμολέσχης, ανέβηκα στα 4.500 πόδια και έκανα παρέα με κάτι ξέπμπαρκους γλάρους που την είχαν καταβρεί με ένα θερμικό που μας ανέβαζε με 10 μέτρα το λεπτό. Δυνατή φάση που σε πάει κατ’ ευθείαν στο matrix και δεν ακούς όλους τους μαλάκες να λένε πως η Ελλάδα θα σωθεί με 600 δισεκατομμύρια ευρώ -δάνεια.
Κάποιοι στη πιάτσα λένε ότι, όλοι οι παλιοί ντετέκτιβ κάνουν κριτική και όχι προτάσεις. Τι προτάσεις λέω ρε χαϊβάνια; Σαράντα χρόνια τώρα γράφω πως δεν είναι δυνατό μία χώρα να είναι πρώτη σε μερσεντές ανά κάτοικο στην Ευρώπη αλλά όλοι έλεγαν πως είμαι “γκρινιάρης” και “απαισιόδοξος”.
Εγώ πέταξα αλλά, οι μαθητές της Λέσχης “έφτυσαν αίμα” καθώς ορισμένοι ελεγκτές στο αεροδρόμιο Τατοίου δεν εκτελούν τις εντολές των προϊσταμένων τους αλλά, εκείνες των επιχειρηματιών που έχουν στήσει τα “αεραθλητικά” τους μαγαζιά στην αεροπορική βάση Δεκέλειας. Μεγάλη ιστορία που, κάποια μέρα θα την βγάλω στη φόρα για να καταλλάβετε πως λειτουργούν τα πράγματα και στον αεραθλητισμό. Όμως τι λέω… Στο Άλτερ τέσσερις (καλοί) δημοσιογράφοι ρωτούν τον Λομβέρδο για τις συντάξεις και εκείνος λέει πως “δίνει τη μάχη” με τηγν τρόϊκα ξεχνώντας (και αυτός) ότι ήταν 20 χρόνια στις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ. Δεν μιλάω για τον Καραμανλή τον Μικρό γιατί, στα χρονικά της αστυνομικής λογοτεχνίας, δεν έχει παρουσιαστεί όμοια περίπτωση. Τελικό ερώτημα: πως το μίνι-κράτος θα πληρώσει τα δάνεια με αρνητικό ρυθμό ανάπτυξης; Δεν θα τα πληρώσει. Και τι θα γίνει; Διαβάστε τις “μελέτες” των ινστιτούτων στρατηγικών μελετώνμε πρώτη εκείνη του Strator που προβλέπει ότι, σε δύο χρόνια δεν θα υπάρχει σαν κράτος αλλά σαν γεωγραφική περιοχή.
Θα ήθελα να γράψω κι’ άλλα αλλά είμαι πολύ στενοχωρημένος επειδή δεν με κάλεσε στο γάμο της η κλώσσα της της τηλεόρασης που παντρεύτηκε τον μαλάκα με τα πλοία και, δεν είναι τρόπος αυτός να συμπεριφέρεται κάποιος σε έναν παλιό ντέντεκτιβ σαν εμένα…
Αθήνα, 10 Αυγούστου 2010
…Πως λένε στις εφημερίδες όταν ο λύκος δεν είναι εδώ; “Ο Τομ Φρίλι (για τη περίπτωση μας ο Detective “X”), κάνει χρήση της κανονικής του άδειας πράγμα που σημαίνει ότι, την έχει κάνει για κάποιο νησί ή βουνό προσπαθώντας να “ξεκουραστεί” ή, καλύτερα, να ετοιμαστεί για τον Γενναίο Καινούριο Κόσμο που ανατέλλει πιο γρήγορα απ’ ότι περιμέναμε. Πως βρέθηκα απ’ το Πεκίνο στην Αθήνα; Όλα είναι πιθανά στον κόσμο των χάρτινων και, την τελευταία δεκαετία, ψηφιακών ηρώων. Μπορούν, όπως ηλεκτρόνια σε κβαντική σύζευξη, να βρίσκονται την ίδια στιγμή εδώ, εκεί, παντού. Ας μη μας διαφεύγει πως, σ’ ένα Σύμπαν με 10 διαστάσεις όλα είναι πιθανά. Η αλήθεια όμως είναι πως, τον Οκτώβριο έχω μία δουλειά. Πρέπει να παραβρεθώ στα γενέθλια και, την ίδια στιγμή, στη κηδεία του παιδιού μου. Ξέρω. Δεν σας το είπα αλλά δεν είμαι μόνος στη ζωή. Πέρα απ’ την Σόφη έχω και τρία παιδιά από 36 ως 40 ετών. Το μεγαλύτερο απ’ αυτά, ο Wheelie, γιορτάζει τα γενέθλια του αλλά, οι γιατροί είπαν πως, λόγω μιας όχι και τόσο σπάνιας ασθένειας, που μοιάζει με τον καρκίνο των οστών, δεν του απομένουν παρά λίγες ημέρες ζωής που σημαίνει ότι, αμέσως μετά τα γενέθλια πρέπει να πάμε στο 1ο Νεκροταφείο. Ίσως αναρωτηθείτε πως μπορώ να λέω τέτοια πράγματα τη στιγμή που πεθαίνουν τα παιδιά μου. Η απάντηση είναι απλή. Οι χάρτινοι ήρωες έχουν αισθήματα όσο ο δημιουργός είναι ζωντανός. Αν πεθάνει ή, αν άλλος αναλάβει να τους σχεδιάσει, ο ήρωας χάνει τη «ψυχή» και το λόγο ύπαρξης. Αυτά για το φθινόπωρο. Τώρα δεν κάνω καμία δουλειά και καμία προσπάθεια εκτός απ’ το να γράφω σε αυτό το blog. Διάβολε. Αν και ήμουν ένας από τους δύο πρώτους (ιδιώτες) που έφερα το Internet στην Ελλάδα (το 1994) δεν είχα αποφασίσει να φτιάξω ιστολόγιο. Γιατί; Γιατί η μπλογκόσφιρα είχε γεμίσει από αναγεννημένους ιντερνετάκηδες που ανακάλυψαν ξαφνικά τον Ιστό και απόκτησαν Μπλάκμπερι και blog. Όταν τους συναντούσα μου ‘ρχόταν να ξεράσω πολύ περισσότερο μάλιστα όταν, σε ένα παλιό μου ταξίδι, έκανα το λάθος να πάω στα γραφεία τους για να τους δείξω πως …λειτουργεεί. Ποτέ όσο ζω δεν θα συγχωρέσω τον εαυτό μου για αυτή μου τη πράξη. Τι δουλειά είχα εγώ με τα περιττώματα του αρχοντοβλάχικου lifestyle. Ότι και να πω το λάθος το έκανα και, όπως οι φίλοι στο NYPD γνωρίζουν, το πλήρωσα ακριβά, Τόσο ώστε να κινδυνεύω να χάσω και τη πενιχρή σύνταξη που παίρνεω.
Τι έλεγα; Α, ναι… Για τη σύνταξη. 1500 δολάρια συν 2000 από την εφημερίδα “Gotham Daily”, συν κάτι λίγα που είχαν απομείνει στη First Manhattan και με δυσκολία τα βγάζω πέρα.
Που είμαι τώρα; Στο διαμέρισμα μιας παλιάς φίλης που είχα γνωρίσει νέος σε μία αποστολή στο Λονδίνο. Μεγάλωσε αλλά, είναι ακόμα ωραία. Θυμίζει μια Γαλλίδα ηθοποιό που είχα δει σε μία ταινία. Μαρί Λαφορέ θαρρώ τη λέγανε. Καθόμαστε στη βεράντα με θέα την Ακρόπολη και μιλάμε για παλιά. Όσο περνάει ο καιρός τόσο περισσότερο παρέα μου κάνουν 2-3 φίλοι απ’ το Κουήνς και οι αναμνήσεις της παλιάς γειτονιάς. Ούτε τις σφαίρες που έχω φάει κυνηγώντας το έγκλημα δεν θυμάμαι. Δύσκολο το τελευταίο ¼ της ζωής. Ανυπόφορο ακόμα και για κάποιον που είναι φτιαγμένος από χαρτί.
…συνεχίζεται. Πότε; Μετά τις 15 μια και προς το παρόν λείπω με άδεια και δεν γράφω τη καθημερινή μου στήλη στην εφημερίδα
RSS - Posts
24 Comments
Κώστα, καλή έκβαση.
Οι μπαταρίες φορτίζονται οποτεδήποτε με καλή διάθεση.
Και …μολότωφ!
Boss, κοιτάξτε τι βρήκα στον αμερικάνικό Τύπο: “Greece is tapping China’s deep pockets to help rebuild its economy, The Washington Post – June 9, 2010, By Anthony Faiola, Wednesday, June 9, 2010, PIRAEUS, GREECE — Nearly bankrupt and sullied in the eyes of foreign investors, Greece is moving to rebuild its economy by tapping the deep pockets of another ancient civilization: China… The Greek government is also courting China for a bevy of other projects, including a sprawling new distribution center in the industrial wastelands west of Athens, a monorail line, five-star hotels and a new maritime theme park…”. Μάλιστα! Αυτό που τόσο καιρό λέγατε (και είχα κάνει για την πάρτη μου μια τεχνοοικονομική μελέτη για το κόστος που θα εξοικονομούσε μια εταιρεία ΜΜΜ από το γεγονός ότι δεν χρειάζονται 1. Απαλλοτριώσεις ιδιωτικής και δημόσιας γης. 2. “Μεροκάματα” “αρχαιολόγων”. 3. 3575 διαφορετικές αιτήσεις, μελέτες, εγκρίσεις Δήμων, Δασαρχείων, Πολεοδομικών Διευθύνσεων, Πυροσβεστικής, NASA, με τις αντίστοιχες χαμένες ανθρωποώρες Μηχανικών, Σχεδιαστών, Φωτοτυπάδων και σφραγιδομπηχτών, 4. Πανάκριβες μέθοδοι διάνοιξης (TBM ή η αυστριακή μέθοδος για το μετρό) ή ηλίθιοι άξονες (τραμ) που δεν κόβουν εισιτήρια, και πολλά άλλα που δεν έχει και ιδιαίτερα σημασία να αναφερθούν. Υπολογίστε μόνο αυτό: όταν τρυπάγαμε για το μετρό της Αθήνας, έπρεπε να βρεθούμε σε βάθος κάτω των 30 μέτρων για να “προσπεράσουμε” ακόμα και την παλαιολιθική εποχή προκειμένου οι δεκαετείς τουλάχιστον καθυστερήσεις να μην σημάνουν και το τέλος του έργου. Η εξοικονόμηση λοιπόν με monorail ξεπερνούσε κατά τους τότε υπολογισμούς μου, το 80% σε βάση 2000! Από την άλλη, αν παραφουσκώνει ένας δημόσιος προϋπολογισμός, πέφτουν αρκετά λεφτά αριστερά και δεξιά από το τσουβάλι για να ταϊστεί αρκετός κόσμος: εργάτες, επιβλέποντες, μηχανικοί, δήμαρχοι, νομάρχες, η αντιπροσωπεία της Porsche και της μερσεντέ κλπ.). Άρα περιμέναμε να χρεωκοπήσουμε για να γίνει το μονορέιλ (no money, no τσουβάλι, no honey). Συνεπώς, το θέμα δεν είναι αν οι αρμόδιοι έδιναν/ δίνουν σημασία σε όσα τους αναφέρατε/ αναφέρετε, πράγματι έδιναν και δίνουν. Το ζήτημα έχει να κάνει με τον τρόπο. Επειδή η νουδούλα και το “πασοκ” στηρίχτηκαν στην κυριολεχτική αγορά ψήφων τα τελευταία 35 χρόνια, δεν μπορούσαν μετά να τα βάλλουν με την πελατεία τους. Ο πελάτης έχει πάντα δίκιο. Άρα η χρεωκοπία βάζει τα πράγματα στην θέση τους. Δεν φταίει ο πρωθυπουργός, δεν φταίει ο υπουργός οικονομίας, δεν φταίει η Βουλή, φταίνε οι προηγούμενοι, το ΔΝΤ και τώρα, η Κίνα. Ποιός άλλωστε έχει τα bollocks να τα βάλει με την Κίνα; Εδώ με μια χούφτα μεμέτια κολώνουνε. Για να μην ξαναγράψουμε και αυτό που γράφει ο Φαιόλα: και η Κίνα είναι αρχαίος πολιτισμός, οπότε βρήκαμε κοινό έδαφος, δεν είμαστε εμείς οι κακομοιριασμένοι ζητιάνοι και αυτοί τα αφεντικά, είμαστε δύο αρχαίοι πολιτισμοί που αλληλοβοηθιούνται! Μπαίνω τώρα στο Διαδίκτυο να δω πόσο κοστίζει το σινικό copy της Phantom για να βοηθήσω κι εγώ όπως μπορώ την Κίνα._Κ.Π.
Άργησα ν’ απαντήσω και τώρα που το κάνω δεν ξέρω τι να πω! Είχε “μαλιάσει η γλώσσα μου” με τα monorail αλλά, κανείς δεν μου έδινε σημασία επειδή η χρήση τους δεν είχε αρκετό “λαδάκι” για τους πολιτικούς και τους εργολάβους. Δεν θα παραξενευτώ αν η χώρα ξαφνικά γεμίσει από το είδος αλλά, θα το γλεντήσω για ένα και μοναδικό λόγο: θα μπορώ (και σε αυτόν τον τομέα) να γράψω ότι είναι ξευτιλισμένοι και πουλημένοι
Πραγματικά, στην “Ελληνίτσα του Μαντέλη” την έχεις κάτσει όποτε βγεις από το σπίτι σου, ή το γραφείο σου, για οτιδήποτε έχει να κάνει με συναλλαγές με το Δημόσιο ή νομική αντιδικία με κάποιον. Η Αλίκη στην Χώρα των Θαυμάτων.
Αν δεν ντρέπεσαι, ή δεν κωλύεσαι, πες και σε μας περι τίνος πρόκειται.
Παρεμπιπτόντως.
Λένε οτι “είμαστε αυτό που τρώμε”.
Εγώ το λέω έτσι “μυρίζουμε αυτό που τρώμε, αλλά είμαστε οι μνήμες μας”.
Παληε φιλε Κωστα,
(επιτρεψε μου την προσφωνηση και τον ενικο, γιατι-) σε ‘γνωριζω’, σε διαβαζω, εχουμε συναντηθει, παληοτερα, μερικες φορες, πριν ακομη και απο το πρωτο τευχος του Περιοδικου, χωρις ποτε ακριβως να ‘συστηθουμε’! Απο τα χρονια με Τατοι και Παρνηθα (αυτοκινητα και μοτοσικλετες), Καλλιρροης κ.τ.λ., οταν, φοιτητες εμεις τοτε, κυνηγουσαμε με το ‘σπορτιφ’ MG 1100 του συμφοιτητη η με το 403 του μπαμπα, τα αυτοκινητα του Μοντε Καρλο και του Ακροπολις, απο την εκκινηση μεχρις … οσο μας εφτανε η βενζινη (λιγα χιλιομετρα δηλαδη!)
Τυχαινει λοιπον να εχω ακουσει, σε τι συνισταται, σε πολυ γενικες γραμμες, η ‘περιπετεια’ στην οποια συχνα αναφερεσαι.
Και γι αυτο, μετα απο τοσα χρονια, αποφασισα να σου γραψω δυο λογια: Κωστα, το ξερεις, υπαρχουν, ευτυχως, καποιοι ανθρωποι-και σ’αυτους εσυ ανηκεις- των οποιων, επι της ουσιας, κανενας αθλιος δεν μπορει να καταστρεψει οχι τη ζωη, αλλα τιποτε απολυτως. Πως να φτασουν, ν’αγγιξουν καν, οι αθλιοι τον νου και την ψυχη των ανθρωπων αυτων;
(ισως καποτε να τα πουμε λιγο κι’ απο κοντα)
Ευχαριστώ αλλά, όπως γνωρίζεις, τα καλά λόγια δεν ενδιαφέρουν τους δικαστές που δεν είναι υποχρεωμένοι να γνωρίζουν την ιστορία του κάθε Έλληνα -και τη δική μου
αργοπορημένο σχόλιο: “ελληνες δικαστες”, το πιό σύντομο ανέκδοτο……
ΦΙΛΕ ΚΩΣΤΑ ΒΑΣΤΑ ΓΕΡΑ!!! ΤΟ ΥΠΟΓΕΙΟ ΣΟΥ ΤΟ ΖΗΛΕΥΩ (από τις περιγραφές και μόνο) !
Ο πλουτος του αντιπροσωπεύει πράγματα που οι περισσοτεροι από εμάς θέλουν δεκα ζωές για να τα βιώσουν. Επειδή εσύ το ζήτησες (ανέκδοτα), ακόμα ένα βιντεάκι (βρε πως περνάν τα χρόνια με τον πρώην, πρώην καταλληλότερο….)
Αντε ακόμη ένα….
Και ακόμη ένα…
Ξημερωνει 11 του μηνα,2 μερες μετα τον detective…τωρα τελευταια χαθηκαμε και ξερω δεν μπορεις χωρις το τσιρακι σου.
Αν δεν εισαι καλα να μας το λες να διαχεεται η πικρα σου,εμεις ειμαστε η ΜΚΟ για σενα.Εμεις θα καλυψουμε το κενο …ηθελα απο καιρο να σου πω με τι σε παρομοιαζω.Εισαι ενα νομισμα με 2 ιδιες οψεις μα και που σε ριχνω πεφτεις ορθιο.Απορια δεν εχω να δω τι θα ρθει μα ο,τι και να γινει συνεχισε αυτο το κολπο.
Την αλλη φορα ερχομαι με ανεκδοτο…να σαι καλα.
Ξημερώνει Παρασκευη, ανηφοριζω για Θράκη που ακριβώς; Στο τέρμα! Δεν πάω και πολύ συχνά, είναι μακριά. Σταμάτησα για καφέ Κατερινη και μεταξύ των άλλων άνοιξα και το blog, ευχομε καλή έκβαση στην υπόθεση Και μετά την αναβολή και κοιτά pilot μπορεί να μην γράφουμε συχνά αλλά είμαστε μαζί σου. Καλημέρα.
Ρε συ απο την Αθηνα εισαι?!Μη με το λες!!!
Οχι βέβαια! Δεν μπορώ να την αποφύγω ( την Αθήνα) όμως λόγω της ιδαίτερης μορφής που απέκτησε το Ελληνικό κράτος. Μέχρι να περιοριστεί το Ελληνικό κράτος στα όρια της Αθήνας θα έχω την δυνατότητα να ταξιδεύω και χωρίς διαβατήριο στο μέρος από το οποίο είμαι. Σημειωτέον ότι έχω διαπιστώσει ότι για έναν περίεργο λόγο η θέση του διαβατηρίου μου είναι συνεχώς μέσα στο αυτοκίνητο, ποτέ δεν ξέρεις τι μπορείς να συναντήσεις ταξιδεύοντας!
Πιο πάνω στο κείμενο μας ξεδιπλώνεις συνέχεια θύμησες. Σου είπα στο άλλο σχόλιο “είμαστε οι μνήμες μας”. Τουλάχιστον από αυτές αρπαζόμαστε όταν το σήμερα δεν μας παρέχει ταυτότητα, και αυτό κάνεις τον τελευταίο καιρό.
Εγώ όμως βλέπω οτι κάνεις μια ενδιαφέρουσα ζωή, την οποία δεν ξέρω γιατί εσύ δεν την βλέπεις, ίσως το κρυφό για εμάς κλειδί να είναι η μοναχικότητα/μοναξιά που υπάρχει πίσω από τις περιγραφές σου, όσο και κόσμο να περιλαμβάνουν αυτές. Εσύ ξέρεις τα δικά σου ερείπια και αποσκευές.
Άμα τα έγραφες, όμως, σε κανένα διηγηματάκι, που ξέρεις, κάτι μου λέει θα γινόταν ανάρπαστο.
” Σταμάτησα σ’ ένα ακόμα στο Κορωπί αλλά είχε αδειάσει και έμεινα με 50 ευρώ και σας αφήνω μια και δεν έχω καταλάβει αν, αυτά που γράφω ενδιαφέρουν κανέναν άλλο εκτός από μένα -αν και ούτε γι’ αυτό είμαι σίγουρος πια… Καλή σας ημέρα λοιπόν και… Συνεχίζεται (αν δεν με πάρετε με τις πέτρες) “
[στην Σάββατο, 12 Ιουνίου συνέχεια]
Monty Python “The Life of Brian” (!!!)
Δε με λες αφεντικό, τέτοια κατάντια η παρέα να γλείφει ακόμη το προ 30ετίας γλειφιτζούρι της κουλτούρας-μνήμης μας, ή τέτοια κατάντια η ανύπαρκτη καλλιτεχνική δημιουργία στις μέρες μας;
Ή το ένα έγινε βαρίδι στο άλλο με αποτέλεσμα να γεμίσουμε χωμένους “προοδευτικούς” που μοιράζουν αλλού για αλλού τις επιδοτήσεις για τον πολιτισμό; Φοβάμαι ναί, και σε Ευρωπαϊκό επίπεδο.
σχόλιο #2
Τώρα μου θύμισες -ελλείψει ανταγωνιστικότερων δημιουργιών σήμερα- για να συνεχίσουμε τα αναμασήματα εποχής, απο μουσική το ‘Child In Time’ Deep Purple (1970), όπου ο Ian Gillan βγάζει την γνωστή παιδο-γυναικία γκαριλιά, και ανατριχιάζεις να κάνεις τις τρίχες σου μαντολίνο.
ΚΚ εχω χάσει το τευχος των 4Τ (πρώτο-πρώτα;) με την ιστορία της κόκκινης mustang που βγαίνει απο το κρησφύγετό της σε μιά -οχι και τόσο πλέον- μελλοντική εποχή ανάμεσα σε ηλεκτροκίνητα αυτοκινητάκια, και τερματίζοντας τα ρολόγια της τρέχει στο ραντεβού της με την ιστορία…Αν μπορείς να το βρείς καί να το αναδημοσιεύσεις ηλεκτρονικά για μας τους κάπως μεγαλύτερους…εχει κολλήσει στην μνήμη για κάποιον μυστηριώδη λόγο.
και ολίγον monty pythons με πολύ “άλμπατρος” να περιφέρεται στο θέατρο…
λινκ εδω : http://video.google.com/videoplay?docid=1376666217029167167#
Κόκκινη Φεράρι όχι ….Μάστανγκ!
Τι λες τωρα?!Συνταξη θα βρουμε,με το παιδι τι θα κανουμε?Παλι με μαυρισες…θα λειψω αλλη μια βδομαδα και μετα θα σου πω ιστοριες του ΔΝΤη και που θα σφηνωθει.
Κρατα Κωνσταντινε και ο αγαπημενος σου trompenracing με σημα τον ΔΝΤη ερχεται…
…κατσε κατσε εχω ανεκδοτο…γυριζει στο χωριο του καποιος μετα απο χρονια και το παιζει και καλα εμπειρος και πολυταξιδεμενος,ξες τωρα.Μπαινει στο καφενειο κερναει τον κερναν,βρε που εισαι συ? να απο δω απο εκει, πηγα και στη ζουγκλα ,μου πεφτει το οπλο και αρχιζει και με κυνηγαει ενα λιονταρι και κει που τρεχω βλεπω ταμπελα ΑΔΙΕΞΟΔΟ.Ρε τι με λες αδιεξοδο στη ζουγκλα και συνεχιζω και ηταν πραγματι αδιεξοδο.Με φτανει το λιονταρι και μου λεει ή θα σε φαω ή θα σε γαμησω…και με φαγε.
παω Σκοπελο αυριο ελα να σε πω ενα κι απο κοντα…θα με καταλαβεις απο χιλιομετρα…φιλια
Εσύ πας Σκόπελο, εγώ μένω Κορωπί και μου λείπει το Parasite Beach, ο Πέτρος Γιαννόπουλος, ο Πέτρος Μπόκαλης και, πάνω απ’ όλα η μετεμψύχωση του Ωνάση
Tι θα γινει με το 40χρονο παιδι?Εχεις και μερες να φανεις και …….αν δεν ειναι ωρα μη πεις τιποτα…….
Κύριε Καββαθά είμαι εκπαιδευτικός-Φυσικός και έχω μεγαλώσει με το περιοδικό σας. Συνεχίστε να γράφετε όπως κάνατε αυτές τις δεκαετίες και ιδιαιτέρως, τελευταία, το Detective-X. Είναι εκπληκτικό!!Οι προβληματισμοί σας έχουν τεράστια απήχηση σε γονείς, μαθητές και εκπαιδευτικούς. Όλοι σας εκτιμούν και οι νέοι συγκινούνται. Ειλικρινώς δε φαντάζεστε την επιρροή που ασκείται σε πολλούς από εμάς.
Με εκτίμηση και σεβασμό Γιάννης-Msc Φυσικός.