του Σωκράτη Παπαχατζή
Βλέποντας / ακούγοντας στην TV στιγμιότυπα από την παρουσίαση του The Wall εν Ελλάδι, σκέφτομαι ότι το χιλιοτραγουδισμένο σλόγκαν του [«We don’t need no education» κλπ.] είναι προφητικό, κομμένο και ραμμένο στα μέτρα της διαδικτυακής κουλτούρας.
Η υπόθεση ότι η όποια αυθεντία μας είναι άχρηστη, ισοδυναμεί με ακύρωση ενός πολιτισμού που βασίσθηκε πάντα στις αυθεντίες του, τις δημιουργικές του εξαιρέσεις. Κι αυτό που συντελείται σήμερα είναι η εξαφάνιση του ειδικού μέσα σε ένα πλήθος ερασιτεχνών και ασχέτων, «εξομοιωμένων» μ’ εκείνον.
Όμως, αν ο έλεγχος των μαζών μέσω της παιδείας υπήρξε, όχι διαπίστωση διανοουμένων, αλλά διακηρυγμένος στόχος της εξουσίας ανά τους αιώνες [thanks for nothing, mr. Waters] το καινοφανές σήμερα είναι ο έλεγχος του κόσμου μέσω μιας άνωθεν εκπορευόμενης κουλτούρας της αμάθειας, της «ασυδοσίας» και της «παραβατικότητας». Βασικό εργαλείο της, ένα καλοσχεδιασμένο νεανικό lifestyle που συμπαρασύρει με την ορμητικότητά του εκείνο των ενηλίκων. Σ’ αυτό περιλαμβάνεται φυσικά η άλογη πίστη στην «λυτρωτική» δύναμη του διαδικτύου, λες και, κατ’ αρχήν αυτό μας προέκυψε ως ανιδιοτελής προσφορά κάποιας …αυτοδιαχειριζόμενης κοινότητας και όχι ως «παραχώρηση» συγκεκριμένων κέντρων εξουσίας.
Με την διαδραστική κουλτούρα κυρίαρχη παντού, ο μέσος άνθρωπος ενθαρρύνεται να λειτουργεί με όρους μεγαλοφυίας [μόνον ο μεγαλοφυής μπορεί να πετύχει στόχους ως αυτοδίδακτος…] Κύρια μέριμνα, ως εκ τούτου, του δασκάλου, επιστήμονα, πολιτικού, καλλιτέχνη, είναι να «αυτοσαρκάζεται», να «γρατζουνίζει» την εικόνα της τεχνογνωσίας του, ώστε κανείς να μη νιώσει, προς Θεού, ότι …του κάνει μάθημα.
Όχι τυχαία, το ενδιαφέρον ακόμα και για την στοιχειώδη ενημέρωση με άποψη, βαίνει συρρικνούμενο. Οι τηλεοπτικές εικόνες νεαρών ακτιβιστών – διαδηλωτών ανά τον κόσμο είναι μάλλον διαστρεβλωτικές της πραγματικότητας. Γιατί οι αριθμοί είναι αμείλικτοι: Περισσότερο από το 50% των digital natives [ανθρώπων που μεγάλωσαν σε συνθήκες διαδικτύου] απλώς δεν ενημερώνονται, ούτε καν από το Ίντερνετ, πόσο μάλλον από περιοδικά και εφημερίδες. Δηλώνουν ότι οι σοβαρές ειδήσεις τους προκαλούν στρες, ως εκ τούτου προτιμούν την ασφάλεια του αέναου σέρφινγκ και των online games, ακολουθούμενοι από ορδές ενήλικων συνομηλίκων τους.
RSS - Posts
One comment
Καλως ήλθατε στην υποκουλτούρα της δεκαετίας του ’60, την συνέχειά της και την σημερινή κατάληξη. Τό όλον συνοψίζεται σε δύο λέξεις, (πολιτική ορθότητα). Δεν έχει άλλο όνομα η αποβλάκωση, ακόμα και τώρα στην εποχή του fb.
Δυστυχώς αυτοί που συνέβαλαν τα μέγιστα, ήταν η γενιά του Κ. Καββαθά. Τόννοι καλής πρόθεσης και δουλειάς, μεγατόνοι αφέλειας. Το σαράκι δούλευε, διεθνώς.
Δεν πιστεύω πως οι καινούργιες γενιές θα κάνουν κάτι καλύτερο, μάλλον για χειρότερα πάμε.