του Σωκράτη Παπαχατζή
“Η Billy [sic] Holiday του σήμερα…Ένα ταξίδι από τα στέκια της Νέας Υόρκης στους δρόμους του Παρισιού, στην πιο ατμοσφαιρική συναυλία του καλοκαιριού…” – διαβάζω στην αναγγελία της αυριανής συναυλίας της στο Λυκαβηττό…
Έμμονα προσανατολισμένη στο στερεότυπο “δυνατή-μέσα-από-την-αυτοεγκατάλειψή-της”, στο πλαίσιο του οποίου, ατυχώς, έμελλε να περάσει στην ιστορία η Billie, η Madeleine Peyroux δεν έπαψε να πουλά, από το ξεκίνημα της καριέρας της, μουσικό lifestyle – αλλέως πως, μουσικό loser attitude.
Ο λόγος για τον οποίο ηχεί πειστική είναι ότι υποστηρίζει τον ρόλο της με αυθεντικό συναίσθημα, πιστεύοντας σ’ αυτόν, πριν από όλους, η ίδια… Και φυσικά, το ότι ξέρει να επιλέγει το υλικό και τους συνεργάτες της [στο τελευταίο άλμπουμ, The Blue Room, τον αέρα του “καινούργιου” κομίζει με τα έγχορδά του ο εξαιρετικός Vince Mendoza].
Αυτό που απομένει όμως τελικά ως ερώτημα είναι: τι μας χρειάζεται μια “Billie Holiday του σήμερα”, όταν υπάρχει εκείνη του …χτες, θαυμάσια καταγεγραμμένη σε ποικίλες, πέραν του απελπισμένου έρωτα, αποχρώσεις;
Ή, όπως το είχε θέσει ο Mick Jagger, σαρκάζοντας τον προσωπικό του κλώνο Steven Tyler [των Aerosmith]:
“Why do you want the fake Mick, when you can have the real one?”
Υπάρχει βέβαια μια διαφορά ανάμεσα στις δυο περιπτώσεις, που δίνει και την απάντηση:
Η Billie δεν βρίσκεται εδώ για να διεκδικήσει το θρόνο της.
Ως εκ τούτου, η Madeleine αποτελεί ιδανική “εναλλακτική” ιέρεια, μιας εποχής όπου κυριαρχούν τα Roleplaying Games, το “καλό γούστο” και ο επαγγελματισμός …χωρίς δημιουργικές εξάρσεις.
RSS - Posts
5 Comments
Σωστη η απαντηση που δινει ο Socrates, στην ερωτηση του…Socrates…
Οσον αφορα το διαφημιστικο κειμενο της συναυλιας, ειναι απο τα γνωστα…copy paste… το μονο που αλλαζουν ειναι το ονομα του εκαστοτε καλλιτεχνη.
Y.Γ.
Οχι και “κλωνος” ο Tyler…αμαρτια…
Για να πω την αλήθεια, το αληθινά εξοργιστικό ως κερασάκι, ήταν το “Billy”. Οι τύποι δεν είναι σε θέση ούτε να ελέγξουν την ορθογραφία του ονόματος που επικαλούνται ως ιερό. Η μιζέρια και η τσπατσουλιά που βασιλεύουν στα “πολιτιστικά” κάνει τους πολιτικούς μας να φαντάζουν άσπιλοι και άμωμοι [λέμε τώρα].
Ο Tyler ως showman, όχι ως τραγουδιστής, πάτησε στο ξεκίνημά του πάνω στον Jagger [και ποιος δεν πάτησε δηλαδή]. Δεν είναι κακό αυτό, ιδίως αν στη συνέχεια όπως ο T. καταφέρνεις να κάνεις “το δικό σου “.
Και στο φινάλε, που έγκειται η μεγαλωσύνη κάποιου όπως ο Jagger, ή η Billie Holiday, αν όχι στο maximum της επιρροής του;
Υπέροχο το Everybody’s Talking.. καμία σχέση όμως με τον καθαρτήριο κλαυσιγέλωτα των Bongwater, όπου η Ann εννοεί κατά γράμμα την κάθε της λέξη..
στη φωτό γιατί κάθεται έτσι θλιμμένη;της χάλασε ο μουσακάς;…
καλά αυτή έτσι ντύνεται όταν μαγειρεύει;
παντελώς αδιάφορο με αφήνει η μαγειρική της…
θέλω να πιστεύω πως οι φωτογραφίες μπορούν να αποκαλύψουν μυστικά της μαγειρικής,γι΄αυτό και θεωρώ καλύτερο σεφ τον Jagger…
αυτή ήταν για σήμερα η κρέπα μου…συνιστώ ελαφριά μικρά
γεύματα,φρούτα και λαχανικά…ειδικά τον Αύγουστο,που είναι γνωστός σαν πενταφάς και διπλοχέστης…
γιατί από Σεπτέμβρη…
(πώς στο διάολο έφτασα στο Σεπτέμβρη)
@coyote racing
Eis pian anaferste?