Όπως ήλθαν τα πράγματα η μόνη “διασκέδαση” μου είναι ο κινηματογράφος. Όταν διαβάζω πως, μία ταινία είναι ¨καλή” βρίσκω το χρόνο να την δω. Σε αυτό πολλά οφείλω στην …μοτοσικλέτα μου που επιτρέπει να σταθμεύω …έξω απ’ το σινεμά να βλέπω την ταινία και να φεύγω! Με λίγα λόγια, εδώ και χρόνια, δεν έχω το μαρτύριο του παρκαρίσματος εκτός αν, μαζί μου είναι η Σοφία που τρέμει τις μοτό! Το τελευταίο καιρό είδα το καταπληκτικό (για μένα) ιρλανδέζικο φιλμ “Guard” και, χτες, το εσχατολογικό, σκοτεινό αριστούργημα του Λαρς φον Τρίερ “Melancholia”. Eίδα ακόμα το “Beginners” και μία-δύο ταινίες ακόμα που πρέπει πρώτα να τις σημειώσω σε χαρτί και μετά να γράψω δυο λέξεις μια και το …emμental διευρύνεται. Δυό λόγια για την “Μελαγχολία” που είναι το όνομα ενός πλανήτη που πλησιάζει συνεχώς και. τελικά, συγρκούεται με τη Γη αφανίζοντας την. Κάτι σαν τον Nibiru δηλαδή που συχνά αναφέρω χιουμοριστικά στα κείμενα μου που, υποτίθεται, ότι θα διασχίσει την τροχιά της Γης με τρόπο που θα οδηγήσει ακόμα και στην αντιστροφή των πόλων! Όμως πίσω στον Τρίερς. Από την αρχή μέχρι το τέλος (της ταινίας και του κόσμου), ο θεατής μένει έκθαμβος από την φωτογραφία και την ατμόσφαιρα. Όπως και στον “Αντίχριστο”, την προηγούμενη μεγάλη ταινία, ο θεατής συναντάει την μούσα του Τρίερς Charlotte Gainsburg, την (εκπληκτική) Kirsten Dunst και, κυριολεκτικά απ’ το πουθενά, τον Keafer Sutherland ο οποίος, ευτυχώς, “πεθαίνει” νωρίς! Οι αναγνώστες πρέπει να έχουν καταλάβει το, επίσης χιουμοριστικό “πάθος” μου για τα μεγάλα φιλοσοφικά και επιστημονικά ερωτήματα. Αν είμαστε μόνοι στο Σύμπαν, που πάμε όταν πεθαίνουμε, πόσες διαστάσεις έει το σύμπαν (μία κατ’ εμέ: αυτή που εμείς δημιουργούμε κάθε μικροδευτερόλεπτο) και άλλες ανοησίες που, καμία σχέση δεν έχουν με την παρούσα κατάσταση της Ελληνίτσας. Στη “μελαγχολία” ο Τρίερς λέει ότι είμαστε μόνοι και, να σας πω την (δική μου) μαύρη αλήθεια, μάλλον συντάσομαι με τη θέση του. Όπως ίσως θυμάστε ο Τρίερς έκανα στις Κάννες δηλώσεις για τον Χίτλερ και τους Ναζί που ανάγκασε τις …παρθένες του φεστιβάλ να τον κηρύξουν persona non grata ενώ,, ας πούμε, οι Tony Blair και George Bush είναι …καλοδεχούμενοι! Ποίο το μύημα του ποιητή; Ότι, οι λιγομίλητοι, “αντικοινωνικοί” και κλισμένοι στον εαυτό τους χαρακτήρες (K. Dunst), είναι σε θέση να αντιμετώσουν καλύτερα καταστάσεις όπως το τέλος του κόσμου! Θα μπορούσα να γράψω 1000 πράγματα αλλά, μη όντας κριτικικός του μεγέθους ενός Δανίκα, Θεοδωρόπουλου ή Μικελίδη σταματάω εδώ. Όχι όμως πριν πω πόσο πολύ μου έρσε η ιρλανδέζικη “Guard| όχι τόσο για το σενάριο ή την φωτογραφία όσο για το ότι με βοήθησε να βελτιώσω την προφορά μου όταν μιλάω αγγλικά. Να φανταστείτε πως, μόλις βγήκαμε από το cinema Raradiso που λέγεται “Ρία” και είναι στη Βάρκιζα είπα στην Σοφία: Where is the harsh (horse) woman
RSS - Posts
11 Comments
Χα χα πολύ καλό το ιρλανδέζικο. Μου έδωσες ιδέες για να λέω και στη δική μου Σ.
@Ότι, οι λιγομίλητοι, “αντικοινωνικοι” και κλισμ΄νοι στον εαυτό τους χαρακτήρες (K. Dunst) είναι σε θέση να αντιμετώσουν καλύτερα δύσκολες καταστάσεις όπως το τέλος του κόσμου!
Κώστα γνωρίζω ένα συνονοματό σου, που δεν ξέρω αν είναι αντικοινωνικός, αλλά σίγουρα είναι λιγομίλητος και κλεισμένος στον εαυτό του, και κατοικεί στην Ραφήνα
Λες να μας σώσει??????
Χριστέ κι’ Απόστολε!!
χα χα χα!!!!!!!!!!! πιο πιθανο ειναι να μας σωσει ο….θειος του………ο καταλληλοτερος ειναι κουρασμενος ακομα….
Πρόσεχε όμως με την oirish προφορά, μην μπερδέψεις το ‘orse με το ‘arsh με το arse… :))
Έχοντας μεγαλώσει με τους 4Τ & την ΠΤΗΣΗ, νομίζω πως έχω επηρεαστεί από σένα σε μεγάλο βαθμό. Παρακολουθώ την τρέχουσα πορεία σου μέσα από το blog, πλην όμως θα΄θελα μια εκτενέστερη ανάλυση του τι έγινε με την ιστορία του λιθογραφείου.
Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο από μία συνεργασία λαμόγιων και golden boys που είχ3ε σαν αποτέλεσμα την οικονομική εξόντωση των Τεχνικών Εκδόσεων και την σημερινή τους κατάντια.. Το δικό μου (μέγα) λάθος σε αυτή την ιστορία είναι ότι, επέτρεψα σε λάθος ανθρώπους να εκμεταλλευτούν το καλό όνομα των ΤΕ (και αν θέλετε και το δικό μου) και να χορέψουν τον χορά του θανάτου πάνω στα έντερα μου -αφού πρώτα τα έβγαλαν και τα άπλωσαν στο δρόμο. Ας πρόσεχα
ΚΑΒ, πρεπει καποια στιγμη να αναφερθεις σε ονοματα, μικρη χωρα ειμαστε, δεν ειναι κακο να ξερουμε who is who, αν και ολοι λιγο ως πολυ, καποιους εχουμε κατα νου……..
Θα πω τώρα: υπεύθυνος ερίναι ο Κώστας Καββαθάς!
Δεν είναι τόσο απλό κ. Καββαθά. Κι εγώ με τα ίδια περιοδικά μεγάλωσα και επηρεάστηκα και πίστεψα ότι ο άνθρωπος που δουλεύει τίμια, εντατικά, προσηλωμένος στο στόχο του, με στηρήσεις και θυσίες, τελικά ανταμοίβεται! Μπράβο στον Κ. δίνει το παράδειγμα έλεγα, αγωνίζεται και επιβιώνει απέναντι στους σκυλάδες φιγουρατζήδες. Η κατάληξη των ΤΕ ήταν μεγάλη απογοήτευση για εμένα.
Κι’ εγώ!