Του Σωκράτη Παπαχατζή
4 χρόνια πριν, το λαϊκίστικο αφιέρωμα του Time στο Internet, το “παγκόσμιο κράτος του 1 δισ. Ανθρώπων” του οποίου “εσύ, ο χρήστης, είσαι το μέλλον”, είχε προκαλέσει ανάλογη έκρηξη λαϊκομοντερνισμού και στον ελληνικό τύπο – μέχρι τότε ήμασταν διαδικτυακοί ουραγοί, της Ευρώπης τουλάχιστον. Με την κοινωνία μας να αγκαλιάζει καθυστερημένα το “νέο” μέσο, άνεμος αισιοδοξίας άρχισε να πνέει και ο “Έλληνας” έσπευσε να δικτυωθεί …παίρνοντας ΚΑΙ αυτός στα χέρια του την τύχη του Πλανήτη. Προς Θεού, δεν επρόκειτο περί περαστικής μόδας. Ήταν κάτι που ήρθε για να μείνει.
Από τότε μεσολάβησαν πολλά και διάφορα. Η τιμή του πετρελαίου σημείωσε αλυσιδωτές εκρήξεις, ο “Αγώνας εναντίον της Τρομοκρατίας” κλιμακώθηκε, η Οικονομική Κρίση που ξέσπασε ένα χρόνο μετά το διάγγελμα του Time, εξακολουθεί να απειλεί θανάσιμα τις οικονομίες του Πλανήτη, έχοντας οδηγήσει την Ελλάδα στην πολλοστή χρεοκοπία της. Το κλίμα ευφορίας και μακαριότητας, η ελπίδα για την πρόσβαση στο αγαθό της άμεσης δημοκρατίας, και την “αντιεξουσιαστική δυναμκή” του διαδικτύου συνυπήρξε κατά ένα παράδοξο τρόπο με όλα αυτά, ως σχήμα οξύμωρο. Βλέποντας σήμερα ο “πολίτης” την διελκυστίνδα μετατροπής του ιδίου και των συμπολιτών του σε φτηνό εργατικό δυναμικό, συνειδητοποιεί ότι δύο τινά συμβαίνουν: ‘Η η καταστροφή οφείλεται σε …δικούς του λάθος διαδικτυακούς χειρισμούς, ή κάποιοι του έχουν παίξει πολύ άσχημο παιχνίδι… Κι ότι, στη δεύτερη περίπτωση, η μόνη ελευθερία που όντως απολαμβάνει είναι το δικαίωμά του να ουρλιάζει από κάποια κερκίδα. Όπως η πλανητικών διαστάσεων που του παρέχει το Ίντερνετ.
Η ανωνυμία είναι η ιδανική συνθήκη για να το κάνει.
Υπάρχει ένα συμφέρον θεμιτό, που συνηγορεί υπέρ της ανωνυμίας: η εξασφάλιση από κάποιον του οποίου τις ατασθαλίες προτίθεσαι να αποκαλύψεις. Άλλωστε οι ιντερνετικοί “εκβιασμοί”, αποτελούν προς το παρόν κωμική υπόθεση μπροστά σ’ εκείνους που γίνονται από καθέδρας, στις καραμπινάτες συναλλαγές που αποτελούν τη φύση της σχέσης εξουσίας – παραδοσιακών μέσων.
Όμως, όταν μιλάμε για υπερμαζικοποιημένο μέσο, ανωνυμία ίσον οχλοκρατία. Όλοι έχουμε δει σκηνή λυντσαρίσματος. Όπως μέσα από το αφιονισμένο πλήθος ξεπροβάλλει το χέρι του θρασύδειλου, δίνει το χτύπημα και εξαφανίζεται στην ασφάλεια της μάζας, έτσι κι εδώ ο καθένας μπορεί να αφήνει την ακαθαρσία του και να εξαφανίζεται ανωνύμως με ελαφρά πηδηματάκια.
Αποτελεί το διαδίκτυο κάτι άλλο από αναπαράσταση της κοινωνίας; Υπάρχει κάποιος λόγος για τον οποίο οι σωροί των σκουπιδιών θα κρατιόντουσαν έξω από αυτό; Υπάρχει κάποιο μαγικό ραβδί που [θα έπρεπε να] μετατρέπει σε υπερβατική, εκτός νόμου οντότητα τον blogger;
Όχι βέβαια. Η παρεξήγηση άλλωστε εντοπίζεται στο εξής: κάποιοι αντιμετωπίζουν την υπόθεση “διαδίκτυο” σαν …δώρο εξ ουρανού, ή σαν παραχώρηση κάποιας αυτοδιαχειριζόμενης κοινότητας κυνερνο-επιστημόνων. Στην πραγματικότητα είναι μια πλανητικών διαστάσεων επιχείρηση παρακολούθησης και φακελώματος. Η επιχείρηση, συνδυασμένη με μια πανσπερμία από gadgets και tablets λανσάρεται ως καταναλωτικό αγαθό… μετακυλίοντας το κόστος της παρακολούθησης στον παρακολουθούμενο. Πιστεύετε πραγματικά πως, τώρα που εθιστήκατε, θα σας αφήσουν για καιρό να είσαστε ανώνυμοι; [αν υποθέσουμε ότι όντως είσαστε]
Στο άρθρο του επιφανούς blogger Pitsirikos για το δικαίωμα ή μη ρύθμισης των blogs, διαβάζει κανείς το απαστράπτουσας ευφυίας επιχείρημα ότι “πρέπει να αντιμετωπίζουμε τις συκοφαντίες με αδιαφορία, όπως οι νεκροί”.
Κατ΄αρχήν το θέμα έχει να κάνει με το τι αφορούν οι συκοφαντίες. Υπάρχουν αυτές που μπορούν να χαλάσουν τη φήμη κάποιου στη πιάτσα ή να τον γελοιποιήσουν, και άλλες που μπορούν να φέρουν την καταστροφή του. Αλλά το κύριο ερώτημα είναι άλλο: πώς εξακριβώνεται ποιές είναι οι συκοφαντίες και ποιές όχι. Διότι στα κείμενα του ίδιου του P. και εκατομμυρίων άλλων bloggers περιλαμβάνονται εκτιμήσεις βασισμένες στην ενδελεχή ή μη ανάλυση “γεγονότων”, εντός ή εκτός εισαγωγικών. Όντας συχνά αδύνατο να ξεχωρίσεις τα μεν από τα δε, όπως και το να ξεχωρίσεις εκτιμήσεις από συκοφαντίες, μόνο κριτήριο που μένει είναι η εμπιστοσύνη που έχει κερδίσει ο αρθογράφος, έχοντας κατ’ αρχήν ενα πρόσωπο και υποβαλλόμενος σε έλεγχο. Αν ο καθένας ισχυρίζεται ότι θέλει από το απυρόβλητο της ανωνυμίας του, το “πλανητικό έθνος δημοσιογράφων” μεταβάλλεται αυτόματα σε διαδικτυακό όχλο. Πράγμα που οδηγεί στην ακύρωση της υπόθεσης “διαδίκτυο” altogether, μια και, ακολουθώντας τη συμβουλή του P., η οποιαδήποτε αρνητική αναφορά θα πρέπει να αντιμετωπίζεται σαν συκοφαντία, με …νεκρική αδιαφορία.
Never mind the bloggers indeed…
RSS - Posts
6 Comments
ο αρθρογράφος κάνει το βασικό λάθος να αναλύει το διαδύκτιο με δεδομένα ΜΜΕ ή προφορικού λόγου.
1. όσον αφορά τα μπλογκ, σε αντίθεση με τα ΜΜΕ, υπάρχει μια ισορροπια δυνάμεων.
Εάν ο Παπαχατζή είναι ιδιοκτήτης μιας εφμερίδας ή ενός τηλεπτικού σταθμού και γράψει ότι ο Άγγελος είναι μαλάκας, οι δυνατότητες του Άγγελου, μη όντας ιδιοκτήτης ΜΜΕ, να απαντήσει ισοδύναμα είναι περιορισμένες εώς ανύπαρκτες.
Αντίθετα σε ένα μπλογκ ο Άγγελος μπορεί ή να σχολιάσει στο μπλογκ του Παπαχατζή καταρρίπτων τον ισχυρισμό ή να δημιουργήσει αντίπαλο δεος σε δικό του μπλογκ λέγοντας “Ο Παπαχατζής είναι μαλάκας, όχι εγώ”.
2. Σε αντίθεση με τον προφορικό λόγο των ΜΜΕ ή του καφενείου και με το παροδικό του φύλλου της εφημερίδος, το γραπτό του Μπλογκ μένει εσαεί. Έτσι οι αβάσιμοι ισχυρισμοί καταρρίπτονται λόγω της δυνατότητας επεξεργασίας με άνεση χρόνου. Δείτε τι νίλες έχουν πάθει διάφοροι πολιτικάντηδες όταν λένε δεν το είπα έτσι και βγαινει το αντίστοιχο βιντεάκι στο γιουτιουμπ όπου το λένε έτσι ακριβώς. δεν χρειάζεται κατά την γνώμη μου καμία άλλη ρύθμιση.
αν εγώ αρχίζω και βγάζω άρθρα στο διαδύκτιο ότι ο Καββαθάς είναι μέγα λαμόγιο, το πρόβλημα δεν το έχει ο Καββαθάς, το πρόβλημα το έχω εγώ και όσοι με πιστεύουν. καλά τα λέει ο Πιτσιρίκος.
1. Το επιχείρημα περί ισορροπίας δυνάμεων στα blog [«σε αντίθεση με τα παραδοσιακά ΜΜΕ»] καταρρίπτεται από το ίδιο το γεγονός της ανωνυμίας αυτού που καταγγέλλει ή συκοφαντεί, αντίθετα με τον καταγγελλόμενο ή συκοφαντούμενο.
2. Ο χρόνος που απαιτείται για την εξακρίβωση της αλήθειας [αν υποθέσουμε ότι κάποιοι θα ενδιαφερθούν γι’ αυτήν] μπορεί να είναι αντίστοιχος ή μεγαλύτερος εκείνου που χρειάζεται ο προσβαλλόμενος για να αμυνθεί αποτελεσματικά. Με άλλα λόγια μπορεί κάλλιστα, ώσπου να καθαρίσει το τοπίο, το κακό να έχει γίνει.
3. Υπάρχει κόσμος εκεί έξω που είναι έτοιμος να καταπιεί αμάσητη οποιαδήποτε διάδοση; ότι π.χ. …ο Καββαθάς είναι λαμόγιο;. Η απάντηση εμπεριέχεται στα δυο δόγματα του Γκαίμπελς: «όσο πιο ακραίο το ψέμα τόσο πιο πιστευτό γίνεται» και «πες πες, όλο και κάτι μένει».
4. Ο Pitsirikos, ειρήσθω εν παρόδω, δεν χρησιμοποιεί κανένα από τα παραπάνω επιχειρήματα. Ισχυρίζεται απλώς ότι πρέπει να αντιμετωπίζουμε τις συκοφαντίες αδιάφορα, και ότι οι Έλληνες παίρνουν τους εαυτούς τους πολύ στα σοβαρά. Το τελευταίο, υποθέτω, ισχύει για τους μη ανεκτικούς στη συκοφαντία, όχι όμως και για τους bloggers που υπεραμύνονται του δικαιώματός τους να πυροβολούν από το απυρόβλητο.
Γόνιμη αντιπαράθεση.
για το 1) δέχομαι ότι μια ανισσοροπία συνεχίζει να υφίσταται, πλην όμως δια της ανταπόδοσης απαξιουται η “ανώνυμη περσόνα” εως του διαδυκτιακού “θανάτου” της. Δεν νομίζω ότι ο Μπλόγγερ Gran-Gamao μπορεί εσαεί να γράφει αρλούμπες χωρίς κάποια στιγμή να χάσει το κοινό του. δεν θεωρώ ότι ο μπλόγγερ είναι ανώνυμος. είναι απόλυτα αναγνωρίσιμος και τρωτός.
για το 2) η μέχρι τώρα εμπειρία μου λέει ότι λόγω της συνεργατικής ενασχόλησης με ένα δημοσίευμα, ο χρόνος που απαιτείται για την αποκάλυψη της αλήθειας από ν συνεισφέροντες είναι πάντα μικρότερος από τον χρόνο που απαιτείται από τον συκοφάντη για την συρραφή μιας σχετικά αξιόπιστης κατηγορίας. ο κατά βάση γραπτός λόγος των μπλογκ δεν μπορεί να έχει την ίδια ισχύ με τον π.χ. τηλεοπτικό, ο οποίος κάνει τη ζημιά και δεν ανακαλείται (εκτός και εάν έχεις γράψει την εκπομπή.
για το 3) αυτοί δεν σώζονται. εάν δεν το διαβάσουν στο μπλογκ θα το ακούσουν στο καφενείο.
για το 4) αυτό εννοούσα, ότι οι συκοφάντες αξίζουν αδιαφορία. και ναι οι έλληνες παραπαίρνουν πολύ σοβαρά τον εαυτό τους και είναι και δικομανείς. υπήρξα και εγώ μια περίοδο της ζωής μου τέτοιος μαλάκας.
τέλος και να γίνει νόμος, θα είναι άνευ αντικειμένου αφού η τεχνολογία θα τον κάνει ανενεργό.
1. Ασφαλώς ο κάθε φτωχοδιάβολος δεν μπορεί να γράφει εσαεί αρλούμπες χωρίς να χάσει το κοινό του. Μέχρι να το χάσει όμως, έχει κάνει όση ζημιά μπορεί. Και, για κάθε έναν που εξαφανίζεται, 1000 μπουρδολόγοι ξεφυτρώνουν. Και όχι μόνο μπουρδολόγοι, αλλά και διάφοροι «περίεργοι» που ένας Θεός ξέρει ποιοί μπορει να κρύβονται πίσω από την «επαναστατκή», «ηρωικών» αποχρώσεων ανωνυμία τους.
2. ΟΚ, πρόκειται για θέμα εκτίμησης και διαφορετικών κάθε φορά περιστάσεων.
3. Οι πιθανότητές τους να σωθούν είναι αντιστρόφως ανάλογες του πόσο διαδεδομένο είναι το φαινόμενο του [διαδικτυακού] αυριανισμού. Και με την πριμοδότηση της ανωνυμίας, ασφαλώς μεγιστοποιείται. Και τι εμποδίζει τους διαπλεκόμενους των παραδοσιακών μέσων να “δραστηριοποιούνται” ως “ανώνυμοι” στο διαδίκτυο πέρα από την επίσημη μεταπηδησή τους σ’ αυτό; Ή μήπως δεν συμβαίνει;
4. Το να είσαι δικομανής είναι πρόβλημα. Στους αντίποδες του δικομανή στέκεται το “δίκιο” του μαφιόζου και οι “ανώνυμες” οχλοκρατικές εκδηλώσεις. Διαλέγεις και παίρνεις
Η σχέση κράτους [ως έννοιας, όχι του μορφώματος που αυτοαποκαλείται ελληνικό κράτος] και τεχνολογίας ήταν πάντα εργαλειακού τύπου. Για ποιο λόγο σήμερα η εξουσία, με τις στρατιές των κυβερνοεπιστημόνων, μπιχεβιοριστών και κοινωνιολόγων που έχει στη διάθεσή της, θα δώριζε σε μας το μέσο για να φτάσουμε στην …αναρχική κοινωνία, είναι κάτι που μένει να αποκαλυφθεί.
@Killing Joke, 04/08/2011 at 19:46
Σχετικά με το μέσο για να φτάσουμε στην …αναρχική κοινωνία, το χάσμα τεχνολογίας-αντίδρασης του κράτους οφείλεται ΙΜΗΟ
α) στο χαοτικό και ταχύτατο της εξέλιξης,
β) στην ποιοτική διαφορά των ερασιτεχνών (με την πραγματική έννοια) ενασχολούμενων με το αντικείμενο σε σχέση με την μη αξιοκρατική επιλογή των κυβερνητικών στελεχών (π.χ. δες την αμερικάνική πρακτική πρόσληψης επιτυχών χάκερς στο FBI).
όσον αφορά στην δικομανία, δεν δέχομαι ότι το άλλο άκρο είναι η μαφία και η οχλοκρατία. απλώς δεν λύνονται αυτά τα θέματα με δικασ΄τηρια.
γενικά η ελληνική κοινωννία ΙΜΗΟ διακατέχεται από μια ανθρώπινη μεν ανάγκη ταξινομησης, η οποία όμως καταλήγει σε επιλογές “ξύλινων τειχών περι της Ακροπόλεως”.
Στη Σαλαμίνα κύριοι 😉
Never mind the bollocks-Holidays in the sun.
Θα ετοιμασω την διατριβη μου και θα την παραδωσω μετα τον 15Αυγουστο.Θεμα; ΑΠΟ ΤΟΥΣ SEX PISTOLS ΣΤΟ INTERNET.
“Σε μια κοινωνια που ολοι μιλουν και κανεις δεν ακουει” πρεπει επιτελους να σκασει μυτη ο ηγετης.Τελικα οι βαρβαροι,οπως και οι SEX PISTOLS,ηταν καποτε μια καποια λυσις.Τωρα μη με ρωτατε που κολλανε οι PISTOLS.Ε τι να σας πω…οταν πυροβολουσαν καποιοι σωπαιναν…ή ακουγαν ή που ξερω…
ΥΓ.k.j. απο τα εισαγωγικα καταλαβαινεις οτι και σε παρακολουθω και σε αντιγραφω(ατιμο διαδικτυο!).
ΥΓ ΞΑΝΑ. Κωστα δεν αγορασα ακομη 4τ του τρεχοντος.
“Τι να κανω πες μου,σβηνω απ τον καημο μου
μονο η νυχτα ακουει το παραπονο μου”…αουουουου.
…μην σας μπαινουν ιδεες,απο φουντα το coyote ξερει μονο αυτη του…τσαρουχιου.Λοιπον σας αφηνω,οπως λενε και οι σκωτζεζοι,καθε ωρα ειναι καταλληλη για ενα ουισκι.