Είναι κάτι ξύπνιοι που λένε, πάνε χαμένες οι θυσίες του ελληνικού λαού. Είναι οι ίδιοι ξύπνιοι που λένε τα νούμερα δεν βγαίνουν, η συνταγή είναι λάθος. Αυτοί όλοι προσπαθούν να σβήσουν την πραγματικότητα, να μας κάνουν να ξεχάσουμε την ιστορία. Να ξεχάσουμε την τραγική τριετία 2007-2009, όταν το πρωτογενές έλλειμμα του δημοσίου έφτασε τα 24 δις το χρόνο. Τότε δεν ξέραμε τι σημαίνουν τα νούμερα, τώρα όμως που έχουμε καταλάβει τι κόπο, τι θυσίες και τι αίμα αντιπροσωπεύουν τα δις, πόσο δύσκολο είναι να περικοπούν 11,5 δις τα επόμενα 2 χρόνια, τώρα ξέρουμε τι παραλογισμός ήταν το ελληνικό δημόσιο να καταναλώνει 24 δις παραπάνω από όσα είχε κάθε χρόνο, να δανείζεται 24 δις κάθε χρόνο.
Αυτό που αποσιωπούν οι ξύπνιοι είναι ότι ο υπόλοιπος πλανήτης έπαψε να μας δανείζει. Θέλουν να κρύψουν ότι αυτά τα 24 δις, μέσα σε λίγα χρόνια, με οποιονδήποτε τρόπο, έπρεπε να τα εξοικονομήσουμε. Γιατί κανείς πια δεν μας τα δάνειζε. Αυτή ήταν η πρώτη μεγάλη απάτη της αντιμνημονιακής ρητορικής. Όλα τα κόμματα που συμμετείχαν στις κυβερνήσεις και όλα τα υπόλοιπα που αντιπολιτεύονταν, αυτή τη σκληρή πραγματικότητα προσπαθούσαν να κρύψουν. Αντιστέκονταν, δέχονταν πιέσεις, όρθωναν το παράστημά τους στις τρόικες, διαπραγματεύονταν, απέρριπταν, καταργούσαν, για να μην πουν την αλήθεια: Δανεικά τέλος. Κάτι πρέπει να κοπεί. Το τι ήταν το ερώτημα.
Σκέψου μόνο για ένα λεπτό πόσο διαφορετική θα ήταν η ιστορία των τελευταίων χρόνων, αν το πολιτικό σύστημα έκανε αυτή την παραδοχή, αν έλεγε την αλήθεια. Αν έλεγαν δηλαδή, ναι, τέρμα τα δανεικά, πρέπει να περικοπούν 24 δις το χρόνο και ο καθένας λέει την πρότασή του, λέει από πού θα γίνουν οι περικοπές. Εκεί αμέσως θα ξεχώριζαν οι δίκαιοι από τους άδικους, απ’ αυτούς που προσπαθούν να κρατήσουν ανέγγιχτο το χρεοκοπημένο σύστημα της διαφθοράς και της σπατάλης. Αυτό, σύσσωμο το πολιτικό σύστημα που εκπροσωπεί το κατεστημένο, το αποσιώπησε με μαεστρία. Οι Συντηρητικοί «αντιστέκονταν στις επιταγές της τρόικας» και οι Πολύ Συντηρητικοί ήθελαν ακόμα μεγαλύτερη αντίσταση: να μη μειωθεί κανένα έλλειμμα, να μη θιγεί ο δημόσιος τομέας της σπατάλης και της διαφθοράς καθόλου.
Ποιοι ήταν αυτοί που δεν ήθελαν μειώσεις, που αμφισβητούσαν την πραγματικότητα; Αυτοί που δεν ήθελαν να χάσουν οι ίδιοι τίποτα. Την πραγματικότητα όλοι την ήξεραν. Οι μειώσεις ήταν αναπόφευκτες. Γιατί απλώς δεν μας δάνειζαν πια. Το παιχνίδι ήταν εις βάρος ποιων θα γίνουν οι μειώσεις.
Οι θυσίες του ελληνικού λαού έπιασαν τόπο. Παρ’ όλα όσα λένε. Σ’ αυτή την τριετία έγινε, όπως έγινε, ένα κατόρθωμα. Από κει που είχαμε 24 δις έλλειμμα το χρόνο, τώρα έχουμε 4. Σε λίγο δεν θα έχουμε καθόλου, δεν θα χρειαζόμαστε δανεικά. Αυτό δεν έχει γίνει ποτέ στην ιστορία σε τέτοιο μέγεθος, σε τόσο λίγο χρόνο. Ο ελληνικός λαός το κατάφερε με τις θυσίες του και είμαστε πολύ μάγκες που το καταφέραμε ενώ όλοι μας είχαν για ξεγραμμένους.
Ποιος λαός όμως και με ποιες θυσίες; Πλήρωσαν φόρους περισσότερους αυτοί που πλήρωναν πάντα. Έχασαν τα ασθενέστερα στρώματα τις δουλειές τους, οι εργαζόμενοι είδαν τις αποδοχές τους να εκμηδενίζονται, οι νέοι αποκλείστηκαν από την παραγωγή. Και το πελατειακό σύστημα ακόμα και σήμερα αρνείται να κάνει την παραμικρή παραχώρηση, ο ελληνικός παρασιτισμός ζει και βασιλεύει όπως πάντα. Άγνωστες λέξεις μαθαίνουμε κάθε μέρα, διορίζουν τους συγγενείς και κομματικούς φίλους ως «ΠΕΘ», προσωπικό ειδικών θέσεων, μαθαίνουμε ότι υπάρχει και «ειδική συνδικαλιστική» σύνταξη, επιδοτούν με εκατομμύρια κάθε χρόνο τις ποδοσφαιρικές ομάδες των υπόδικων προέδρων, στις ΔΕΚΟ αντί για μειώσεις δίνουν αυξήσεις και πριμ, οι δημοτικές επιχειρήσεις που έκλεισαν, ανοίγουν με άλλο όνομα και οι δήμοι εξακολουθούν να χρεοκοπούν, οι υπάλληλοι που κατηγορούνται για διαφθορά αθωώνονται στα πειθαρχικά γιατί δεν εφαρμόζεται ο νόμος για την αλλαγή της σύνθεσής τους χωρίς πια συνδικαλιστές, διαγράφουν τα χρέη των κομμάτων, η φοροδιαφυγή μένει ατιμώρητη γιατί η δικαιοσύνη δεν δικάζει, τα πανεπιστήμια δεν εφαρμόζουν το νόμο αλλά πληρώνουν εκατομμύρια για κατασκηνώσεις και δεκάδες χιλιάδες για πρυτανικές τουαλέτες.
Η τρόικα θεώρησε κοροϊδία τα προτεινόμενα από την ελληνική κυβέρνηση, τα 700 εκ. εξοικονόμηση από την μελλοντική πάταξη της φοροδιαφυγής και τα 350 από τη μελλοντική συγχώνευση των οργανισμών και των δημόσιων φορέων και των αμέτρητων ΝΠΔΔ. Τρία χρόνια τα ίδια μας λέτε, απαντούν, και δεν κάνετε τίποτα. Οπότε, συνεχίζουμε για 3η χρονιά με περικοπές μισθών και συντάξεων. Και γιατί τότε, αφού το έχουν καταλάβει αυτό, δεν εξαρτούν τις δόσεις από την υλοποίηση αυτών των μεταρρυθμίσεων που το κομματικό σύστημα αρνείται να κάνει; Από τη σύλληψη της φοροδιαφυγής, από τη θέσπιση ενός σύγχρονου φορολογικού νομοσχεδίου που αντιμετωπίζει τη διαφθορά, από τις συγχωνεύσεις των άχρηστων οργανισμών, από την αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας που τώρα καταπατείται ανενόχλητα, από τις ιδιωτικοποιήσεις των ΔΕΚΟ που έχουν γίνει πάρκινγκ κομματικών στρατών και μέσο πλουτισμού του κομματικού συστήματος; Γιατί παίζουν έτσι το παιχνίδι του πελατειακού κράτους;
Γιατί δεν τους νοιάζει. Για την Ευρώπη είναι αδιάφορο αν η Ελλάδα γίνει απλώς μια φτωχότερη χώρα, αν δεν χρωστάει και δεν χρειάζεται να της δανείζουν συνεχώς. Κι άλλες χώρες είναι φτωχές. Αυτή είναι η δεύτερη κρυμμένη απάτη της συμπαιγνίας του πολιτικού συστήματος.
Το πρόβλημά μας δεν είναι το χρέος. Το πρόβλημά μας είναι όσα γεννούν το χρέος. Η χαμηλή παραγωγικότητα, η κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα, ο παρασιτισμός, η λευκή απεργία του δημοσίου που έχει ήδη ιδιωτικοποιηθεί προς όφελος των λειτουργών του, οι πελατειακές σχέσεις, το κομματικό κράτος στο ρόλο του ταμία που ανοίγει και κλείνει τους διακόπτες του χρήματος, ο συντεχνιασμός. Αυτά πρέπει να αλλάξουν.
Και αυτό δεν έχει να κάνει με τον Τόμσεν. Έχει να κάνει με μας. Το πολιτικό σύστημα προσπαθεί να διατηρήσει το πλαίσιο άθικτο, απλώς σε χαμηλότερο επίπεδο. Ελπίζει ότι θα διατηρήσει το ίδιο χρεοκοπημένο μοντέλο, έστω φτωχότερο.
Ο ξαφνικός θάνατος της χρεοκοπίας συνεπάγεται την έξοδο από την Ευρώπη και τον τριτοκοσμισμό της χώρας, ο παρατεταμένος θάνατος των συνεχών μειώσεων χωρίς αλλαγές οδηγεί σε μια Ελλάδα ίδια όπως παλιά, πλην φτωχότερη.
Γι’ αυτό στη ρητορική όλων των κομμάτων επικρατεί η άρνηση, η υπεράσπιση του παρελθόντος, η απόκρουση των αλλαγών. Προσπαθούν να διασώσουν, όχι να αλλάξουν. Έστω κι αν αυτό συνεπάγεται γενική φτώχεια. Όχι όμως γι’ αυτούς. Για τα κόμματα και τις προνομιούχες ομάδες του κατεστημένου, λεφτά πάντα υπάρχουν. Είναι καιρός να εμφανιστούν πολιτικές δυνάμεις που θα ’χουν στόχο μια καινούργια, καλύτερη Ελλάδα και όχι τη διατήρηση της παλιάς.
RSS - Posts
12 Comments
Το «πρωτογενές πλεόνασμα» προέρχεται από τη φορολογία, αλλά για να υπάρξει φορολογία, πρέπει να υπάρχει εισόδημα και το εισόδημα δεν μπορεί, όπως γίνεται τώρα, να προέρχεται μόνο από τη φορολογία – με τη μορφή δηλαδή μισθών δημοσίου που στη συνέχεια ανακυκλώνονται στην εσωτερική αγορά, ενώ μεγάλο μέρος τους διαφεύγει στο εξωτερικό με τη μορφή εισαγωγών και καταθέσεων. Είναι σαν να κλείνεις κάποιον στη ντουλάπα καταδικάζοντάς τον να ανακυκλώνει την αναπνοή του: χωρίς ροή οξυγόνου απ’ έξω κάποια στιγμή ο αέρας τελειώνει. Το οικονομικό οξυγόνο ενός κράτους προέρχεται είτε από εκμετάλλευση πρώτων υλών είτε από εξαγωγές προϊόντων και υπηρεσιών είτε από δάνεια, στην περίπτωσή μας όμως όλα τα παραπάνω έχουν στερέψει, πράγμα που αναγκαστικά καταλήγει σε οικονομική ασφυξία, τουτέστιν αντικατάσταση των ιδιωτικών καταθέσεων με εξωτερικό δανεισμό. Με αυτή την έννοια είναι αδιέξοδη τόσο η πολιτική του «μνημονίου» (που στοχεύει στην εξάλειψη του δημοσίου ελλείμματος, χωρίς ταυτόχρονη δημιουργία ιδιωτικού πλεονάσματος), όσο και η πολιτική της ανακύκλωσης φορολογικών εσόδων που προτείνει ο Σύριζα ως λύση ανάγκης. Το πρόβλημα δεν είναι τόσο ότι ο παρασιτικός δημόσιος τομέας απομυζά το ανύπαρκτο πλεόνασμα του ιδιωτικού, αλλά μάλλον ότι ο ιδιωτικός τομέας συντηρείται από τα δανεικά ή ανακυκλωμένα λεφτά του δημοσίου. Χωρίς τα λεφτά του δημοσίου, τη διαφθορά και τη φοροδιαφυγή ο ιδιωτικός τομέας στην Ελλάδα θα κατέρρεε πάραυτα, όπως και γίνεται ήδη. Η μόνη διέξοδος δεν μπορεί παρά να είναι ο περιορισμός των εισαγωγών και η στροφή της οικονομίας προς τις εξαγωγές και την αυτάρκεια, πράγμα που υπό τις παρούσες πιεστικές συνθήκες σημαίνει αναγκαστικά εξωτερική υποτίμηση – τουτέστιν δραχμή.
Ποιός είναι o συγγραφέας του άρθρου? Ο Πάσχος?
ο γερων Παστιτσιος…. αλλα σωστος ….
Συγχαρητήρια στον Ανώνυμο. Με λίγα λόγια τα είπε όλα!
Τι λε ρε παπαγαλάκι της Athens Voice! Τουλάχιστον ο Πάγκαλος (φτού! φτού!) λέει “μαζί τα φάγαμε” κι όχι “εσείς τα φάγατε”.
Αν 3 μόνο πρώην υπουργοί ξέπλυναν 10 δις, αυτό σημαίνει ότι χρέωσαν το κράτος με άλλα 90 δις άχρηστες προμήθειες-εξυπηρετήσεις. Μετρήστε τους υπουργούς από τη μεταπολίτευση και κάντε λογαριασμό.
Δεν είναι ψέματα αυτά που λέει, αλλά όταν αναφέρεται η μισή αλήθεια, τότε κάποιος άλλος σκοπός εξυπηρετείται.
24 δισ αρα 2 δις το μηνα …. τωρα … απο τον σεπτεμβρη του 2011 οπου κανεις δεν ηθελε το μνημονιο δεν εχει γινει τιποτα κανενα μετρο καμια προσπαθεια μονο αναμονη… το ελλειμα εχει γινει μισο αλλα καθε μηνας που περναει ειναι +1 δις εξου και τα μετρα των 13 δις… καθε μηνας απραξιας + 1 δις … οι κοτες δεν τολμουν να αγγιξουν τα βισματα τους …
Ολα ωραια, το αρθρο καλα τα λεει. Ομως ….πόσοι ηταν στην προχθεσινη διαδηλωση… και ..κοιταξτε ποιοι μας κυβερνουν ακομα, μετα τις τελευταιες εκλογες…. Εμεις τους ψηφισαμε…
Eξαιρετικό άρθρο. Ήταν βέβαια προβλέψιμο ότι θα ενοχλήσει μερικούς…
“Είναι κάτι ξύπνιοι που λένε, πάνε χαμένες οι θυσίες του ελληνικού λαού…
…Οι θυσίες του ελληνικού λαού έπιασαν τόπο. Παρ’ όλα όσα λένε. Σ’ αυτή την τριετία έγινε, όπως έγινε, ένα κατόρθωμα. Από κει που είχαμε 24 δις έλλειμμα το χρόνο, τώρα έχουμε 4. Σε λίγο δεν θα έχουμε καθόλου, δεν θα χρειαζόμαστε δανεικά. Αυτό δεν έχει γίνει ποτέ στην ιστορία σε τέτοιο μέγεθος, σε τόσο λίγο χρόνο. Ο ελληνικός λαός το κατάφερε με τις θυσίες του και είμαστε πολύ μάγκες που το καταφέραμε ενώ όλοι μας είχαν για ξεγραμμένους.”
Μην παίρνετε ναρκωτικά ! Δεν φτάνουν για όλους.
Συμφωνώ με μία όμως διαφορά. Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν θα είχε συμβεί αν τα αστέρια που κυβέρνησαν έλεγαν στον λαό την αλήθεια και του έλεγαν ότι, η απόκτηση μιας “μερσεντέ” είναι έγκλημα αναντίον της ίδιας του της χώρας
Αυτό το “δεν θα χρειαζόμαστε δανεικά” !! “Ξεχνάει” ο αρθρογράφος ότι πρέπει να πληρώσουμε τα τοκοχρεωλύσια. Παλιά καλή τεχνική των τεχνικών της παραπληροφόρησης και της δημαγωγίας: να ανακατεύουμε αληθινά με ψέματα και λάθη με σωστά για να καταλήξουμε στο συμπέρασμα που θέλουμε.
Ακούω αυτό το «θα σας διώξουμε από το ευρώ!» και θυμάμαι τον ξάδερφό μου τον Αποστόλη. Τελευταίος μαθητής και τραμπούκος με περικεφαλαία. Ο μαθηματικός μας στο γυμνάσιο με είχε κάποτε ρωτήσει: «Είναι στʼαλήθεια ξάδερφός σου;» Ναι, του λέω με απορία. «Και δεν ντρέπεσαι;» Όχι, του λέω χαμογελώντας. Γιατί σε μένα ήταν αφοσιωμένος κι ευγενικός ο Αποστόλης.
Κάθε φορά που η μάνα του ερχόταν στο σχολείο, πάντα το ίδιο το βιολί: «Θα τον διώξουμε, να το ξέρεις!» Αγράμματη γυναίκα βέβαια, αλλά, πώς να το κάνουμε, φοβόταν: είχε ακούσει ότι χρειάζεται τη σήμερον απολυτήριο λυκείου και τον ζόριζε. Και τι μʼ αυτό; Από το κακό στο χειρότερο ο Αποστόλης. Τι απειλές στο παιδί, τι παρακάλια στους δασκάλους, ήρθε στο τέλος το μοιραίο: δευτέρα λυκείου σταμάτησε ο Αποστόλης.
Έλα όμως που δεν ήλθε η συντέλεια του κόσμου! Όταν ηρέμησαν τα πράγματα, άρχισε δουλειές του ποδαριού ο Αποστόλης. Όσο μισούσε τα γράμματα, τόσο αγαπούσε τη δουλειά: υπεύθυνος, εργατικός και οικονόμος. Σύντομα καλοπαντρεύτηκε κι έκανε την τύχη του στις πλαστικές σακούλες ως βιοτέχνης στην αρχή, ως βιομήχανος μετά ο Αποστόλης.
Το πρόβλημα βεβαίως είναι ότι, όπως πάνε τα πράγματα, μάλλον θα χρειαστεί κάποια στιγμή να πάρουν και οι «προκομμένοι» το δρόμο το σκληρό του Αποστόλη. Και δεν είναι μόνο που τους πήρανε τα χρόνια, αλλά και δεν έχουν την έφεση την πρακτική του Αποστόλη..