Ποιος είναι αυτός; Οι νεότεροι σίγουρα δεν τον γνωρίζουν και οι παλιοί σίγουρα τον έχουν ξεχάσει, εκτός από εκείνους που, πέρασαν τη ζωή τους περπατώντας στην περιοχή ανάμεσα στο όνειρο και στην πραγματικότητα. O Ουόλτερ Μίτι ήταν ο αντιήρωας μιας κινηματογραφικής ταινίας (που πρωταγωνιστούσε ο Ντάνι Κέι). Καθισμένος στην πολυθρόνα του, ο Ουόλτερ έκανε τα πιο μεγάλα και επικίνδυνα ταξίδια, πότε σαν εξερευνητής, πότε σαν πιλότος, πότε σαν καπετάνιος μιας σκούνας που τριγύρναγε τους ωκεανούς. O Ουόλτερ έβαζε ένα δίσκο στο γραμμόφωνο, έκλεινε τα μάτια και ταξίδευε σε κόσμους μαγικούς, ήταν δηλαδή ο τέλειος armaichair traveller ή ταξιδευτής της πολυθρόνας.
Τι θέση έχει ο Ουόλτερ Μίτι σ’ αυτές εδώ τις σελίδες; Μα, μόνο σ’ αυτές τις σελίδες μπορείτε να τον συναντήσετε και να μην σας παραπλανούν τα αρχικά K.K. που βλέπετε στο τέλος κάθε σημειώματος. Κανονικά O.M. (ή W.M.) έπρεπε να υπογράφω και όχι K.K.
Ταξιδευτής της πολυθρόνας ήμουν μια ζωή παρόλο ότι έφτασα να κάνω γύρω στα 38 (επαγγελματικά) ταξίδια το χρόνο. Όλη μου η ζωή πέρασε ανάμεσα στο μύθο και την πραγματικότητα και ακόμα δεν έχω καταλάβει αν ζω στην μια ή στην άλλη διάσταση.
Πάρτε σαν παράδειγμα την Έκθεση της Γενεύης, την οποία έκθεση, επισκέφθηκα για πρώτη φορά, το 1968. Ακόμα θυμάμαι το τι ένιωσα μόλις, από τη χιονισμένη πόλη, πέρασα στις ζεστές (από τους δεκάδες προβολείς) αίθουσες που ήταν τ’ αυτοκίνητα. Εδώ είμαστε, είπα στον εαυτό μου. Σε λίγα χρόνια σ’ αυτούς εδώ τους χώρους, θα εκτίθενται και αυτοκίνητα που είναι σχεδιασμένα και κατασκευασμένα στην Ελλάδα. Δεν μπορεί… Σε 10-15 χρόνια, άντε και σε 20, το 1980 δηλαδή, η Ελλάδα θα έχει πάρει και αυτή μια θέση στην Ενωμένη Ευρώπη. Έτσι σκεπτόμουν τότε σαν γνήσιος αιθεροβάμων που είμαι (και παραμένω). Από τότε δεν έχασα ούτε μία Γενεύη ίσως διότι, σαν προορισμός, είναι εύκολος για τους Έλληνες, ίσως γιατί η Ελβετία είναι ουδέτερη και δεν αισθάνομαι άβολα όπως στη Φρανκφούρτη ή το Παρίσι όπου ο υφέρπων εθνικο-σωβινισμός σπάει κόκαλα. Να όμως, που κάθε χρόνο και χειρότερα (για την ψωροκώσταινα). Αντί να πλησιάζουμε την Ευρώπη όλο και απομακρυνόμαστε, μέχρι που φθάσαμε στο σημείο που βρισκόμαστε σήμερα.
Τα όνειρα και τα… ελληνικά αυτοκίνητα; Χάθηκαν στο μπλα-μπλα των πολιτικών, στη συμπλεγματική μπουρδολογία των κομματικών εργατοπατέρων και στο μέγα έγκλημα που ακούει στο όνομα ελληνικό δημόσιο. Οι τρεις αυτές ομάδες ηλιθίων (οι εξαιρέσεις μετρώνται στα δάχτυλα του ενός χεριού) εμπόδισαν τις ιδιωτικές επενδύσεις (που θα τους εμπόδιζαν να τρώνε, να την κοπανάνε και να ζουν πλουσιοπάροχα χωρίς να δουλεύουν) με αποτέλεσμα σήμερα, όχι ελληνικό αυτοκίνητο να μην έχει γίνει, αλλά ούτε καν ελληνικό… αλάτι! Μάλιστα… Αλάτι. Που το εισάγουμε αφειδώς, ίσως γιατί ο τοπικός κομματάρχης δεν θέλει τις αλυκές που καταστρέφουν το περιβάλλον, αλλά στην ουσία θέτουν σε κίνδυνο τα καταπατημένα του χωράφια που θα κάνει μπάνγκαλοους.
Πήγα και φέτος στη Γενεύη, πρώτα για να δω την Έκθεση και μετά, μια και ήμουν καλεσμένος από την Άουντι, για να παρακαθίσω στο traditional dinner (στο παραδοσιακό δείπνο όπως το αποκαλεί η γερμανική εταιρία) στο οποίο πηγαίνω κάθε χρόνο τα τελευταία δέκα χρόνια.
Το πήγα είναι τρόπος του λέγειν γιατί, η Σουϊσέρ καθυστέρησε 1 ώρα και 45 λεπτά (συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες), με αποτέλεσμα να φθάσω στη Γενεύη στις 7.10 το απόγευμα (αντί στις 5) και να τρέχω με τα ταξί για να προλάβω το πλοίο πάνω στο οποίο γινόταν το δείπνο. Δύο λόγια γι’ αυτό (μια και ξέρω ότι σας αρέσουν τα… κουτσομπολιά!). Αυτό το συγκεκριμένο πλοίο (ένα άσχημο σκαρί που πάει τους τουρίστες βόλτα στη λίμνη της Γενεύης) το νοίκιαζε η Φίατ και, για δύο μέρες πρόσφερε στους δημοσιογράφους που επισκέπτονταν την Έκθεση ένα στέκι στο οποίο προσφέρονταν (δωρεάν) εκπληκτικό ιταλικό φαγητό και κρασί. Τα πρώτα χρόνια όλα πήγαν καλά και το πλοίο έγινε το σημείο συνάντησης των εξουθενωμένων από το περπάτημα και το κουβάλημα προσπέκτους ανθρώπων του Τύπου. Τα τελευταία δύο χρόνια όμως στο πλοίο του Γκρούπο άρχισαν να μπαίνουν και κάθε λογής άσχετοι που μεθούσαν, έσπαγαν και ξέρναγαν και έτσι το Τουρίνο αποφάσισε να αναστείλει τη λειτουργία του (και πολύ καλά έκανε). Και η Άουντι; Πώς κατάφερε να κρατήσει έξω το συρφερτό; Απλά, στέλνοντας ονομαστικές προσκλήσεις και ελέγχοντας τις στην είσοδο του πλοίου. Έτσι, όλοι έμειναν ευχαριστημένοι και το παραδοσιακό δείπνο της εταιρίας πήγε καλά.
Στην Έκθεση (που παρουσιάσαμε στο προηγούμενο τεύχος) όλα ήταν καλύτερα απ’ ότι τις πέντε προηγούμενες χρονιές. Ένα κανονικό pret a portet δηλαδή όπου, οι οργανωμένοι και οι πραγματικά έξυπνοι λαοί έδειξαν τα προϊόντα τους και οι απανταχού ξύπνιοι έκαναν όνειρα για το καινούριο αυτοκίνητο που θα αγοράσουν (με δανεικά από τις τράπεζες των πρώτων). Μάταια έψαξα, στα πρόσωπα των ξύπνιων, που περιδιάβαζαν αμέριμνοι στο Παλέξπο, να διακρίνω έστω και ένα ίχνος τσίπας. Τίποτα… Όλοι ήταν ευτυχισμένοι και όλοι έκαναν σχέδια για το πόσες χιλιάδες Μπαντζάι θα πουλήσουν φέτος στην Ελλάδα. Μέσα σ’ αυτούς και εγώ, μια δυστυχισμένη και φρικτά διχασμένη προσωπικότητα, που είχε να διαλέξει ανάμεσα στην Άλφα GTV και στη νέα 911, αλλά και να σκεφθεί το κασέ της Έκθεσης για το τεύχος που κρατάτε στα χέρια σας.
Δέξου τη μοίρα σου, είπε ένας καλός φίλος. H Ελλάδα δεν παράγει αυτοκίνητα, αλλά είναι καλή σ’ άλλα πράγματα. Σωστά απαντώ… Σε καταλήψεις εθνικών οδών, σε καταστροφές, σε φοροδιαφυγή, σε προβληματικές επιχειρήσεις και άλλα, που δεν πρέπει να επαναλαμβάνουμε γιατί, αφενός γινόμαστε βαρετοί και αφετέρου προσβάλλουμε και μερικούς αναγνώστες που πιστεύουν ότι όλα πάνε καλά.
Δέχτηκα λοιπόν τη μοίρα μου, ολοκλήρωσα την περιήγηση και επέστρεψα στα καθ’ υμάς σαφώς εντυπωσιασμένος από τα αυτοκίνητα που είδα. Μερικά μάλιστα τα είχα ήδη οδηγήσει σε off the record παρουσιάσεις πολύ πριν τα δουν ακόμα και τα μεγαλύτερα ευρωπαϊκά αυτοκινητιστικά περιοδικά, κάτι που δείχνει τη θέση που κατέχουν οι 4TPOXOI στην ευρωπαϊκή αυτοκινητοβιομηχανία. T’ άλλα τα οδήγησαν οι συνεργάτες του περιοδικού και ήδη διαβάσατε τις πρώτες τους εντυπώσεις στο προηγούμενο, αλλά και σε αυτό το τεύχος.
H περίοδος που γράφεται το Ημερολόγιο Καταστρώματος (7 Μαρτίου-7 Απριλίου) σημαδεύτηκε από μία σειρά σημαντικών (στην ασημαντότητά τους) γεγονότων. Όπως είδαμε, η αγορά του αυτοκινήτου στην Ελλάδα παρουσίασε ανάκαμψη, πράγμα που σημαίνει ότι οι χαμηλοί τόκοι και οι προσφορές εξακολουθούν -δικαιολογημένα- να συγκινούν ένα μεγάλο τμήμα του αγοραστικού κοινού. Στους δρόμους βλέπω όλο και περισσότερα αυτοκίνητα, που θυμίζουν αυτοκινούμενα… αυγά, αλλά έτσι διαμορφώθηκε η αισθητική του κοινού που αγοράζει πλέον αυτοκίνητο όπως αγοράζει αυγά. Πάει στην έκθεση και λέει: βάλε μου 850 κιλά Μπαντζάι GLi και ρίξε λίγο airbag και αιρ κοντίσιον. O εκθεσιάρχης το τυλίγει σε μια κόλλα γραμμάτια (με χαμηλό ή μηδενικό τόκο) και ο μηχανοδηγός το παίρνει και πάει σπίτι του να το γυαλίσει για να σκάσουν οι γείτονες. Ποιος νοιάζεται σήμερα για την οδήγηση και ποιος θέλει να πληροφορηθεί τις διαφορές της πίσω ανάρτησης των νέων Άλφα GTV από εκείνες, για παράδειγμα, της Σέλικα; Και τα δύο αυτοκίνητα θα κάνουν μπαμ στη πλατεία Κολωνακίου ή στην Εγνατία.
Καλά, καλά… Ξέρω ότι μερικοί από ‘σας ακόμα νοιάζεστε, αλλά είσαστε (είμαστε) μειοψηφία. Όταν συναντιόμαστε (σπάνια) στους δρόμους σας αναγνωρίζω αμέσως από τον ρυθμό και τον τρόπο που οδηγείτε και λέω: να ένας Πραγματικός Οδηγός. Το πιο αστείο πάντως ήταν όταν προσπάθησα να πάω στη Λάρισα μ’ ένα από τ’ αυτοκίνητα που είχαμε για δοκιμή (την πολύ καλή, δίλιτρη Τογιότα Σέλικα) και έπεσα πάνω σε… 25.000 νταλίκες που είχαν πέσει πάνω σε 25.000 γεωργικούς ελκυστήρες, που είχαν κόψει την Ελλάδα στη μέση επειδή οι ιδιοκτήτες τους δεν ήθελαν να πληρώσουν φόρους. Άντε τώρα να κλείσεις τα μάτια της συνείδησης και να κάνεις ότι δεν βλέπεις ότι γύρω σου έχουν όλα καταρρεύσει. Αλλά, και στην Αθήνα που πήγα, μ’ ένα άλλο αυτοκίνητο που είχαμε για δοκιμή, έπεσα πάνω στα MAT που έριχναν δακρυγόνα στους συνταξιούχους και, πιο κάτω, στους καταστηματάρχες ηλεκτρονικών παιχνιδιών, που είχαν κλείσει τη Σταδίου κραυγάζοντας κουλοχέρηδες ενωμένοι, ποτέ νικημένοι. Για να μην πω τίποτα για την… αγωνία που πέρασα μέχρι να βγάλει την απόφασή του η επιτροπή δεοντολογίας του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Για μια ολόκληρη εβδομάδα στάθηκε αδύνατον να οδηγήσω. Μόνο όταν ανακοίνωσαν ότι δεν διαγράφεται ο Θόδωρος και η Βάσω πήρα τηλέφωνο το Στρατή και τον Πάνο και τους είπα να πάμε να μετρήσουμε τη Μερτσέντες SL που δοκιμάζαμε τον Μάρτιο (έτσι για να ζηλέψουν όσοι μας είδαν στο δρόμο).
Δύσκολη η ζωή για έναν αυτοκινητιστικό συντάκτη που, πέρα απ’ όλα αυτά, πρέπει να καταλάβει πως είναι δυνατόν άνθρωποι που δεν έχουν οδηγήσει (ή δεν έχουν καν αντικρίσει στη ζωή τους) ένα συγκεκριμένο αυτοκίνητο να το ψηφίζουν σαν το καλύτερο της χρονιάς. Μας έφαγαν στο παρελθόν γνωστοί και φίλοι, να προκηρύξουμε και εμείς ένα διαγωνισμό για το καλύτερο αυτοκίνητο σε κάθε κατηγορία και ποτέ δεν υποκύψαμε στον πειρασμό. Πώς μπορείς να κρίνεις αν ένα προϊόν είναι πραγματικά καλό αν δεν το δοκιμάσεις σκληρά και δυνατά, αν δεν ζήσεις μαζί του για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα; H απλή συμπλήρωση ενός κουπονιού (με την ελπίδα ότι θα κερδίσεις κάποιο μικρό ή μεγάλο δώρο) είναι ένα μαρκετινίστικο κόλπο που επηρεάζει τους λιγότερο έξυπνους εξ ημών. Αυτός είναι άλλωστε και ο λόγος που ο θεσμός του Car of the Year κατάφερε να επιβιώσει τόσα χρόνια (παρά τις συνεχείς επιθέσεις που δέχεται). Εκεί, 58 δημοσιογράφοι από όλες τις ευρωπαϊκές χώρες, άνθρωποι που έχουν φάει τη ζωή τους στο αυτοκίνητο, επιλέγουν, ο καθένας ανάλογα με τα πιστεύω του, την κρίση του και τις συνθήκες που επικρατούν σε κάθε μία από τις 20 χώρες που εκπροσωπούν. Και ας μην επαναλάβει κανείς ότι το παιχνίδι είναι στημένο γιατί, το λιγότερο που μπορεί να πάθει, είναι να χαρακτηρισθεί γελοίος, αφού είναι πρακτικά αδύνατον για κάποιον να επηρεάσει όλους αυτούς τους ανθρώπους. Οι διακρίσεις αυτές έχουν αξία μόνον όταν γίνονται από ειδικούς ή από τους τελικούς χρήστες, που καταγράφουν τις συγκεκριμένες εμπειρίες από τα αυτοκίνητα που οδηγούν (βλάβες, κόστος χρήσης, έξοδα σέρβις κ.λπ.). Ας μείνουμε λοιπόν, προς το παρόν εδώ και, για περισσότερα επί του θέματος, αναμείνατε στο περιοδικό σας.
Κατά τ’ άλλα… O Μάρτιος σημαδεύτηκε από τις καταλήψεις των εθνικών οδών από τους αγρότες, τις πορείες, τις απεργίες και τις συγκεντρώσεις των δεκάδων ομάδων, φορέων, οργανώσεων, συνδικάτων, συντεχνιών, ακόμα και των αποκαλούμενων κουλοχέρηδων που, όλοι μαζί, διέλυσαν (και διαλύουν) τη χώρα. Πέρα από το -αναμφισβήτητο- γεγονός ότι, σ’ αυτό τον τόπο, κερδίζουν εκείνοι που διαθέτουν τις μεγαλύτερες νταλίκες, τα περισσότερα τρακτέρ, τους περισσότερους διακόπτες (ΔΕΗ) και το μεγαλύτερο θράσος, ο μήνας που πέρασε δεν ήταν άσχημος. Θέλω να πω ότι όχι μόνο έβρεξε αρκετά, αλλά αυξήθηκε η γκλαμουριά στα κανάλια και ξεκίνησαν αρκετές εκπομπές που δείχνουν πως άρχισαν την καριέρα τους οι πόρνες και οι τραβεστί της Αθήνας. Παρακολουθώντας μάλιστα μια απ’ αυτές, πληροφορήθηκα ότι, μια συγκεκριμένη ιερόδουλος βιάσθηκε από τον ανήλικο εραστή της (με αποτέλεσμα να τραυματισθεί ψυχικά και να οδηγηθεί στο δρόμο της απωλείας) αλλά, και αυτό είναι το σημαντικότερο, είδα και πως το κάνει με τους πελάτες της σε αρκετές από τις στάσεις του Κάμα Σούτρα.
Ζητώ συγνώμη από τους αναγνώστες που δεν έχουν συνηθίσει να διαβάζουν τέτοια πράγματα στο περιοδικό (και αυτό όχι για λόγους σεμνοτυφίας, αλλά αισθητικής) όμως τα πράγματα έχουν πλέον φθάσει σε τέτοιο σημείο ώστε είναι καιρός να αντιδράσουμε με όποιον τρόπο μπορούμε. Θα μου πείτε και τι θα γίνει επειδή εμείς θα αντιδράσουμε και δεν θα σας πω τίποτα απολύτως προς το παρόν, αλλά αν συνεχιστεί αυτός ο κατήφορος (οι συγκεκριμένες εκπομπές δεν είναι παρά μια ακόμα μορφή της νεοελληνικής κιτσαρίας) θα οδηγήσει σ’ ένα νέο εθνικό γκρεμό από τον οποίο κανείς Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, Στρατηγός Μακρυγιάννης ή Αδαμάντιος Κοραής δεν πρόκειται να μας βγάλει (πολύ περισσότερο δε ο Ανδρέας, ο Μίλτος και ο Αντώνης).
Οι βιασμοί της pulp TV δεν ήταν τίποτα μπροστά στον βιασμό των νόμων, της προσωπικής αξιοπρέπειας του κάθε πολίτη και την κατάργηση κάθε έννοιας νομιμότητας από τους καταληψίες των εθνικών οδών. Οι άνθρωποι αυτοί, όπως και άλλοι νταήδες στο παρελθόν, δεν διεκδίκησαν απλά τα όποια (δίκαια στις περισσότερες περιπτώσεις) αιτήματά τους, αλλά ως άλλοι SS, βασάνισαν και εξευτέλισαν τους πολίτες που δεν διαθέτουν τρακτέρ και νταλίκες. Αν όλες αυτές οι συντεχνίες έχουν κάποιο πρόβλημα με τον όποιο υπουργό Οικονομικών ας αποκλείσουν το γραφείο ή το σπίτι του, αλλά όχι τη χώρα ή την πόλη. Μπροστά σ’ αυτές τις εκδηλώσεις φασισμού (γιατί περί φασισμού πρόκειται) ακόμα και τα δικαιότερα αιτήματα χάνουν την αξία τους και, οι αγωνιστικές κινητοποιήσεις μεταβάλλονται σε βασανιστήρια αθώων. Το ένα μουστάκι απειλούσε με νέο Κιλελέρ, το άλλο έλεγε ότι θα χυθεί αίμα, το τρίτο ότι θα σφάξει αρνί στην Εθνική οδό και το τέταρτο ότι θα σφάξει τα MAT. Και, πίσω απ’ αυτό το θέατρο του παραλόγου, πίσω από τους καπνούς των καιγόμενων ελαστικών και τις αναθυμιάσεις εκατομμυρίων φιαλών ουίσκι (που καταναλώνουν κάθε χρόνο οι αγρότες που πεινάνε), στα εθνικά video wall που, κάθε βράδυ παρουσιάζουν το άσχημο πρόσωπο της συλλογικής μας παράνοιας, φάνταζαν τα πρόσωπα των πραγματικών πρωταγωνιστών που δεν είναι βέβαια άλλοι από εκείνους που έφεραν τη χώρα σ’ αυτό το σημείο. Δεν ξέρω πόσες φορές σ’ αυτό το αυτοκινητιστικό περιοδικό έχουμε γράψει ότι, θα έλθει μια μέρα που, ο χαζοχαρούμενος λαός και οι ακόμα πιο χαζοχαρούμενες ηγεσίες του, θα κληθούν να πληρώσουν τα δανεικά με τα οποία έζησαν (μέσα στη χλιδή) όλα αυτά τα χρόνια. Όχι όλοι βέβαια, αλλά οι περισσότεροι που ζήσαμε σ’ αυτό που, συχνά αποκαλούμε, κόσμο της φαινομενικής πραγματικότητας. Πρώτοι στα σκυλάδικα, πρώτοι στην κατανάλωση ουίσκι, πρώτοι στον τζόγο, πρώτοι στα καταλυτικά και στις αποσύρσεις, πρώτοι στα αιτήματα και τελευταίοι στη σκληρή δουλειά, στην παραγωγή. Υπάρχει άραγε μεγαλύτερο δείγμα παρακμής από τους τραμπούκους που έδειραν τους βουλευτές που θέλουν να απαλλάξουν τη χώρα (και τον λαό) από το καρκίνωμα των Ελληνικών Ναυπηγείων, αλλά και των άλλων Δ.Ε.Κ.Ο.; Τα Ναυπηγεία είναι επιχείρηση… στρατηγικής σημασίας, έλεγε ένα μουστάκι σε κάποιο κανάλι. Το εν λόγω μουστάκι ξέχασε να πει ότι η επιχείρηση κοστίζει, στο παραγωγικό κομμάτι του ελληνικού λαού, από 100 ως 200 δισεκατομμύρια το χρόνο. Γιατί να το πει όμως. Το μόνο που θέλουν αυτοί οι νταήδες είναι να τρέχει κάθε μήνα ο μισθός τους, αδιαφορώντας για ποιος τον πληρώνει.
Πιάσε τ’ αυγό και κούρευτο έλεγε ο παππούς. Οι κάθε λογής λαϊκιστές (γαλάζιοι, πράσινοι, κόκκινοι και ροζ) έσπειραν ανέμους και θερίζουν θύελλες. Για δεκαετίες ολόκληρες νόμος ήταν το δίκιο του αγρότη, του μικρομεσαίου και (ορισμένων) εργατών που δεν είχαν εργασθεί ποτέ στη ζωή τους και, το κυριότερο, που δεν είχαν ποτέ πληρώσει φόρους.
Και μια και μιλάμε για φόρους… Έχετε σκεφθεί ποτέ ποιος πραγματικά πληρώνει φόρους στην Ελλάδα; Δεν είναι οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι όπως νομίζετε. Τα στοιχεία δημοσιεύθηκαν στην Καθημερινή της 17ης Μαρτίου, σε άρθρο του Ανδρέα Ανδριανόπουλου και είναι σωστά. Το 90% (γύρω στο 1,5 εκατ. φορολογούμενοι), πληρώνουν μόλις το 19% των φόρων. Όπως σημειώνει ο πρώην βουλευτής της Ν.Δ.: το 34,1% των άμεσων φόρων το πληρώνουν μόνο 57.000 περίπου Έλληνες πολίτες!! Από αυτούς 22.396 είναι μεγαλόμισθοι (μέτοχοι A.E., μέλη Δ.Σ. επιχειρήσεων, στελέχη επιχειρήσεων, τραπεζών, δημοσιογράφοι, έμμισθοι δικηγόροι, πανεπιστημιακοί γιατροί του ΕΣΥ κ.λπ.), οι υπόλοιποι 35.000 είναι ελεύθεροι επαγγελματίες, δικηγόροι, έμποροι, γιατροί κ.λπ…
Και εδώ κρύβεται το μεγάλο μυστικό που κανείς δεν θέλει να παραδεχθεί. Αυτοί οι 57.000 Έλληνες ουσιαστικά… συντηρούν τους τιμημένους μικρομεσαίους και τους κηφήνες του Δημοσίου και των Δ.Ε.Κ.Ο., που δηλώνουν ότι συντηρούν τις οικογένειές τους και αγοράζουν τα Μπαντζάι τους με… 100.000 δρχ./μήνα. Άντε τώρα να τους πιάσεις, αγαπητέ κ. Αλέκο Παπαδόπουλε (το αγαπητέ το εννοούμε). Άντε τώρα να πείσεις τον βιοτέχνη να αποχωρισθεί τη μερσεντέ του και το σκυλάδικο, άντε να κάνεις τον υδραυλικό, τον ηλεκτρολόγο, τον ελαιοχρωματιστή, τον μπουλντοζιέρη, τον νταλικιέρη, τον μεγαλοαγρότη, τον κουλοχέρη και τον κάθε -κιέρη να κόψει αποδείξεις και να πληρώσει Φ.Π.Α..
Σε δύο χρόνια, είπε στην εκπομπή του Μάκη Τριανταφυλλόπουλου ο Αλέκος -Έλιοτ Νες- Παπαδόπουλος οι υπηρεσίες του υπουργείου Οικονομικών θα έχουν οργανωθεί με τέτοιον τρόπο ώστε θα είναι σε θέση να συλλάβουν τη φοροδιαφυγή χρησιμοποιώντας προηγμένα ηλεκτρονικά συστήματα. Παράλληλα, θα δημιουργηθεί ένα ειδικό σώμα στα πρότυπα του αμερικανικού I.R.S -Internal Revenue Service. Αυτό που ξέχασε να πει είναι που θα βρει 300 ή 600 Έλιοτ Νες να επανδρώσει αυτό το σώμα. Αν δεν βρει τους Αδιάφθορους, σε έξι μήνες θα έχουν αγοραστεί άλλες 600 μερσεντέ και θα έχουν χτιστεί άλλες 300 βίλες. Και αυτό το πρόβλημα, της εξαχρείωσης του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, κανένας πολιτικός δεν έχει τολμήσει να θίξει ακόμα, ούτε και ο συμπαθέστατος Αλέκος Παπαδόπουλος. Αν το κάνει, οι συντεχνίες θα του τραβήξουν μια απεργία που ο ίδιος και το υπουργείο του θα χάσουν το φως τους. O υπογράφων πιστεύει ότι μια παρόμοια προσπάθεια πρέπει να ξεκινήσει από τους ίδιους τους εφοριακούς υπαλλήλους. Αυτοί πρέπει να ανακαλύψουν και να ενεργοποιήσουν τους Αδιάφθορους στην υπηρεσία και όχι ο εκάστοτε υπουργός. Αυτοί πρέπει να βρουν τη χαμένη τους προσωπική αξιοπρέπεια, την τιμή και το φιλότιμο και να πουν το μεγάλο φθάνει πια.
Γι’ αυτή τη δουλειά όμως απαιτούνται υπάλληλοι μεγάλοι και αξιοπρεπείς, πατριώτες και όχι ψοφοδεή ανθρωπάκια, δούλοι των καταλυτικών και ενεργούμενα του κάθε κομματάρχη. Γι’ αυτή τη δουλειά χρειάζονται Έλληνες και όχι ενδοτικά σκουλήκια που δεν έχουν το κουράγιο να υψώσουν το ανάστημά τους στους εσωτερικούς και εξωτερικούς εχθρούς.
Άκουγα, πάλι σε κάποιο κανάλι, έναν απ’ αυτούς τους συμπλεγματικούς και ανέραστους πρώην κομμουνιστές, να μιλάει για τους πράκτορες των Ελληνικών Μυστικών Υπηρεσιών. Τσογλάνια τους ανέβαζε, αλήτες τους κατέβαζε επειδή κάνουν κατασκοπεία υπέρ της πατρίδας τους! Αν είναι δυνατόν, τέτοια σκουλήκια να μπορούν να μιλάνε χωρίς όλοι να εκφράζουν την περιφρόνησή τους. Βέβαια, σ’ ένα σημείο έχουν δίκιο αυτές οι κοπέλες. Στο ότι, έλληνες πράκτορες δεν υπάρχουν (λόγω ανικανότητας και ενδημικής βλακείας των ιθυνόντων, αλλά και του… υλικού που, γενικώς, διαθέτει η χώρα). H εν λόγω κοπελιά όμως, καθώς και άλλες τα άρθρα των οποίων διαβάζω καθημερινά σε εφημερίδες και περιοδικά, δεν αναφέρθηκε στο δίδυμο βλακεία/ανικανότητα, αλλά στο θεσμό.
Και μια και σήμερα θα τα (ξανα)πούμε όλα, δύο κουβέντες για τη νέα τάση που αναπτύσσεται μεταξύ ορισμένων διανοουμένων, πολιτικών, σχολιαστών, αλλά και πολιτών: την ενδοτικότητα. Βλέπω τις έρευνες. Ερώτηση: Πώς θα λύσουμε τα προβλήματά μας με την Τουρκία, Αλβανία, Σκόπια κ.λπ.; Απάντηση: 92% με διάλογο, 6% με πόλεμο, 2% δεν απαντώ.
Τι λέτε ρε μεγάλοι… 92% με διάλογο;. Διάλογο με τον βιαστή του λαού σου, της ιστορίας σου, της χώρας σου, των συμβόλων σου; Στον διάλογο πρέπει να υπάρξουν υποχωρήσεις και από τις δύο πλευρές αλλιώς είναι μονόλογος. Ποιες υποχωρήσεις θέλετε να κάνουμε ακόμα; Να τους δώσουμε το Αιγαίο, τη Λήμνο, τη Θράκη, τη Μακεδονία, την Κω και τη Ρόδο;
Αμ’ το άλλο; Το 6% που θέλει… πόλεμο! Εδώ είναι που ξεκαρδίζεσαι στα γέλια. Το ποντίκι που βρυχάται (μόνο όταν πρόκειται να πληρώσει φόρους). Ποιος θα πολεμήσει και με τι; Όχι διάλογο, όχι πόλεμο; Τότε τι;
Διάλογο, αλλά έτοιμοι για πόλεμο. Αυτή έπρεπε να είναι η πολιτική ηγεσιών και λαού και όχι μόνο το ένα ή το άλλο. Την εφάρμοσε το Ισραήλ, την εφαρμόζουν και οι Άραβες γι’ αυτό μπορούν και συζητούν και λύνουν τα προβλήματά τους. Οι μεν σέβονται τη δύναμη και την αποφασιστικότητα των δε. Τη δική μας δύναμη και αποφασιστικότητα ποιος την σέβεται; Ούτε καν ο γιατρός που ανέλυε τα ούρα του Χότζα, ο… Μπερίσα. Κι αν, αυτό το κάθε άλλο παρά αυτοκινητιστικό κείμενο πρέπει, επιτέλους, να τελειώσει, ένα πράγμα θα ‘λεγα στους αναγνώστες του περιοδικού: δεν χρειάζονται λεονταρισμοί και κραυγές πολέμου, αλλά ούτε και επικύψεις. Εθνική και προσωπική αξιοπρέπεια και ήρεμη αποφασιστικότητα απαιτείται και κανείς μπερίσα, καμία τσιλέρ και κανένας κλίντον ή κίνκελ δεν θα μας πει τι πρέπει να κάνουμε.
Πού όμως τέτοια πράγματα για τις χαριτόβρυτες κόρες που περιφέρουν τη μυγιάγγιχτη ύπαρξή τους στα κανάλια και στις στήλες των εφημερίδων και των περιοδικών. Τις κόρες που, διαμαρτύρονται για την κακομεταχείριση των αλβανών λαθρομεταναστών και δεν βγάζουν άχνα για τα μαρτύρια των Ελλήνων της νότιας Αλβανίας, για να μην τις πουν εθνικίστριες. Να χ….σω, μετά συγχωρήσεως, τις μερσεντέ και τις μπεμβέ, τα μπαντζάι και τα χιουντάι αν ζω σε μια χώρα που ο λαός της έχει θυσιάσει την εθνική του υπερηφάνεια και το εθνικό του συναίσθημα στους λουτροκαμπινέδες και στα καταλυτικά.
O πόλεμος για τα χρηματο-οικονομικά γραφεία (μίντια σοπ)
Μέσα στο, γεμάτο αισιοδοξία και προσμονή για μεγάλα πράγματα, κλίμα κινήθηκε και η δουλειά μας με κύριο θέμα τη μάχη που ξεκίνησε (από τις εφημερίδες και τα τηλεοπτικά κανάλια) για τα αποκαλούμενα μίντια σοπ που, και αυτά, λειτουργούν σύμφωνα με το γενικότερο κλίμα που χαρακτηρίζει την οικονομική ζωή στην Ελλάδα. Το αποτέλεσμα ήταν ο νέος νόμος για τα MME που δόθηκε στη δημοσιότητα στο τέλος του περασμένου μήνα και που, όλοι ελπίζουν, ότι θα βάλει κάποια τάξη στο κύκλωμα. Αν όμως λάβουμε υπόψη μας ότι, οι νόμοι στην Ελλάδα εφαρμόζονται μόνο στους φτωχούς και στους αδύνατους δεν έχουμε και μεγάλες ελπίδες ότι κάτι θ’ αλλάξει. Πάντως, γεγονός είναι, ότι οι παλιές, καλές διαφημιστικές εταιρίες έπαψαν να υπάρχουν και τη θέση τους πήραν τα μεγάλα χρηματοοικονομικά γραφεία που αγοράζουν και πωλούν χώρο (στα έντυπα) και χρόνο (στα ηλεκτρονικά μέσα). Όποιος έχει τη μεγαλύτερη δύναμη (και τα περισσότερα χρήματα) αγοράζει περισσότερο χώρο και χρόνο και τους εκμεταλλεύεται ανάλογα.
Πολλοί από σας ρωτάτε αν, ένα έντυπο (σαν τους 4T) μπορεί να ζήσει χωρίς τα έσοδα από τις καταχωρήσεις. H απάντηση είναι ότι, όχι μόνο οι 4T, αλλά κανένα έντυπο δεν μπορεί να το κάνει αφού, η τιμή πώλησης (μείον 35% που είναι τα έξοδα των πρακτορείων, οι ασφαλιστικές εισφορές και οι καταβολές στα διάφορα ταμεία) καλύπτει μόνο το κόστος του χαρτιού! Ένα έντυπο θα μπορούσε να ζήσει χωρίς τα έσοδα από τις διαφημίσεις μόνο αν, η τιμή πώλησης του τεύχους θα έπρεπε να ήταν… 2.000 δραχμές! Από το απλό αυτό παράδειγμα βλέπουμε ότι, η διαφήμιση όχι μόνο είναι απαραίτητη για την ενημέρωση του κοινού, όχι μόνο βοηθάει στην ανάπτυξη της αγοράς γενικά, αλλά στηρίζει τα κάθε λογής έντυπα, αλλά και τους τηλεοπτικούς και τους ραδιοφωνικούς σταθμούς. Το θέμα είναι, με νόμο ή χωρίς, να τηρούνται οι κανόνες του παιχνιδιού και να μην παρουσιάζονται μονοπωλιακά φαινόμενα.
Οι κανόνες του παιχνιδιού… Που παραβιάζονται βάρβαρα από τον ανταγωνισμό στα κανάλια και στα έντυπα. Και που είναι πρακτικά αδύνατον να τον αντιμετωπίσεις αφού, συνεχώς καλείσαι να αποδείξεις ότι δεν είσαι… ελέφαντας!
Πάρτε για παράδειγμα τις περίφημες κυκλοφορίες των εντύπων όπου, ίσως, με εξαίρεση τις ημερήσιες εφημερίδες, λένε (και δημοσιεύουν) κυριολεκτικά ό,τι τους καπνίσει. Μόνη λύση, η πλήρης μηχανοργάνωση των σημείων πωλήσεων, η ακόμα καλύτερη οργάνωση των πρακτορείων αλλά, το κυριότερο, και η δημιουργία ενός αξιόπιστου οργάνου (στα πρότυπα του βρετανικού ABC (Audit Bureau of Circulation) που, καθημερινά, θα δίνει στους ενδιαφερόμενους τις κυκλοφορίες των εντύπων. H ανάγκη για τη λειτουργία του Γραφείου Κυκλοφοριών προκύπτει και από έναν ακόμα λόγο. Με την τιμή του χαρτιού να τραβάει την ανηφόρα, η σπατάλη του δεν θέτει σε κίνδυνο μόνο τις επιχειρήσεις Τύπου, αλλά είναι και έγκλημα εναντίον του περιβάλλοντος, αφού τεράστιες εκτάσεις δασών καταστρέφονται για να τυπωθούν έντυπα που καταλήγουν στις χωματερές. Είναι κρίμα που, η δημιουργία του Γραφείου Κυκλοφοριών δεν περιελήφθη στο νέο νόμο για τα MME. Αν κάποιος γνωρίζει τον υπουργό Τύπου ας του το πει να το συμπεριλάβει στο νόμο (γιατί δεν φανταζόμαστε ότι ηγετικές φυσιογνωμίες του διαμετρήματός του διαβάζουν τους 4T).
Για να μην ξεχνάμε…
Κακό πράγμα η τήρηση αρχείων από τους δημοσιογράφους. H αναδρομή σ’ αυτά θυμίζει στους αναγνώστες πράγματα που είτε έχουν ξεχάσει είτε παρουσιάζονται (κάθε χρόνο) ως νέα από τους διάφορους πολιτικάντηδες. Με την ευκαιρία μιας συνέντευξης που μου ζητήθηκε από τον ραδιοφωνικό σταθμό Φλας για τον Αντώνη Τρίτση, έριξα μια ματιά στο πρόγραμμά του και στις προτάσεις του.
Ας τις θυμηθούμε μαζί (από την Καθημερινή της 6ης Σεπτεμβρίου 1990): …Την δημιουργία Δημοτικών Επιχειρήσεων Μικτής Οικονομίας (Δήμου και ιδιωτικής πρωτοβουλίας) καθώς και την υιοθέτηση σειράς άλλων μέτρων για την αντιμετώπιση του συγκοινωνιακού προβλήματος στην Αθήνα πρότεινε χθες ο υποψήφιος Δήμαρχος Αθηναίων A. Τρίτσης. Για το συγκοινωνιακό ο κ. Τρίτσης τόνισε ότι η Αθήνα χρειάζεται επειγόντως ένα αποτελεσματικό σύστημα μαζικών μεταφορών, το οποίο θα είναι ένα πλήρες σύστημα μετρό συνδυασμού τεσσάρων τύπων (κλασικό μετρό, αξιοποίηση των γραμμών του τραίνου, ελαφρύ επιφανειακό μετρό και τραμ) προτείνοντας παράλληλα και τα εξής:
Να χρησιμοποιηθούν, για αστικές συγκοινωνίες, οι γραμμές του τραίνου που είναι έτοιμες και άχρηστες σήμερα. Να αρχίσει αμέσως η κατασκευή δύο επιφανειακών γραμμών (Νέο Ηράκλειο-Λαύριο και παραλιακή γραμμή από Νέο Φάληρο) που είναι μόλις το ένα δέκατο του κόστους κατά χιλιόμετρο. Έτσι θα αποσυμφορηθεί η κυκλοφορία προς τα Μεσόγεια. Και οι δύο γραμμές είναι δυνατόν να κατασκευαστούν μέσα σε τρία χρόνια. Να δημιουργηθεί ένα σύστημα εσωτερικής συγκοινωνίας, στα όρια του Δήμου Αθηναίων, ένα σύγχρονο τραμ. Μέχρι το 1996 (σ.σ. αισιόδοξε Αντώνη) μπορούν να καλυφθούν 150 χιλιόμετρα. Με άξονα αυτό η Αθήνα μπορεί να αποκτήσει και αποκλειστικούς λεωφοριοδρόμους. O δακτύλιος είναι προσωρινό μέτρο… Τι απ’ όλα αυτά έγινε μέχρι σήμερα; Τίποτα. Τι θα γίνει μέχρι το 2000; Επίσης τίποτα.
Γιατί ασχολούμεθα; Έτσι, για το γελοίον του πράγματος. _Κ.Κ.
RSS - Posts
