Διακόσιες εξήντα τρεις χιλιάδες (263.000) είναι ο συνολικός αριθμός των ατόμων που διαβάζουν το περιοδικό μας κάθε μήνα, σύμφωνα με την πλέον πρόσφατη πανελλήνια έρευνα αναγνωσιμότητας περιοδικών της εταιρίας FOCUS για το διάστημα μεταξύ 11/9-3/12/95 που κάλυπτε 5.598.000 άτομα σε όλη την Ελλάδα.
Ιδιαίτερα
στο αντρικό κοινό το περιοδικό 4TPOXOI
είναι ΠΡΩΤΟ σε αναγνωσιμότητα περιοδικό
στην Ελλάδα (208.000 αναγνώστες ή 7,6% στο
σύνολο του πληθυσμού που περιλαμβάνει
η έρευνα) ανάμεσα σε όλα τα δεκαπενθήμερα
και μηνιαία περιοδικά [Νίτρο (6,3%), Auto
Motor und Sport (4,7%), Experiment (5,6%), Γυναίκα (5,7%),
Marie Claire (5,8%)] Κοντά στους 4T είναι ο
«Οικονομικός Ταχυδρόμος», το καλό
περιοδικό που διευθύνει ο Γιάννης
Μαρίνος, με ποσοστό 6,6%. Μπροστά από τους
4T σε αναγνωσιμότητα ήταν μόνο το ΚΛΙΚ
(7,5%) και τα τηλεοπτικά περιοδικά TV Zoom
(9,4%), TV Zaping (8,9%). H «πρωτιά» βέβαια δεν
αποτελεί έκπληξη για μας. Αξίζει πάντως
να υπενθυμίσουμε σε ορισμένους (ξέρουν
αυτοί!) ότι τα τελευταία χρόνια, τόσο
στην έρευνα FOCUS όσο και σ’ αυτή της
NIELSEN, οι 4TPOXOI κρατούν σταθερά την πρώτη
θέση. Αυτό λοιπόν είναι το περιοδικό
μας… Με μοναδική προσφορά προς τον
αναγνώστη τη σωστή πληροφόρηση (ούτε
καν μία βιντεοκασέτα της Σάρον Στόουν!),
οι 4TPOXOI θα εξακολουθήσουν να είναι στην
κορυφή εφόσον μπορούν να διατηρούν την
εμπιστοσύνη σας για την οποία και σας
ευχαριστούν από καρδιάς!._4Τ
ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΙΣΤΙΚΑ KAI …ΑΛΛΑ
Έχω …πάθος με τις παλιές φωτογραφίες. Αν είναι πρόσωπα, τα κοιτάω και τους ζητάω να μιλήσουν. Αν είναι αντικείμενα, να κινηθούν. Αν είναι φύση, να φυσήξει αέρας, να κυλήσει το ποτάμι, να θροΐσει το δάσος. Το «πάθος» μου έχει ξεκινήσει από παλιά, τότε που με τους γονείς μου πηγαίναμε «επισκέψεις» σε σπίτια συγγενών και στους τοίχους έβλεπα τις φωτογραφίες ανθρώπων που δεν ήταν πια στη ζωή. Παππούδες και γιαγιάδες να στέκουν περήφανοι ο ένας δίπλα στον άλλον, νέες γυναίκες που πέθαναν απ’ την πείνα, άνδρες που έχασαν τη ζωή τους στον πόλεμο… Θυμάμαι ότι καθόμουν μπροστά στις φωτογραφίες, σίγουρος ότι, αν κάνω απόλυτη ησυχία, θ’ ακούσω τον παππού μου να μιλάει. Δεν μπορούσα να δεχθώ (κι ακόμα δεν μπορώ) ότι οι άνθρωποι έπαψαν να υπάρχουν και δεν είχα πεισθεί (κι ακόμα δεν έχω) ότι αυτοί που έφυγαν απ’ τη ζωή πήγαν στον παράδεισο ή, ακόμα χειρότερα, στην κόλαση. Πολύ περισσότερο βέβαια δεν μπορούσα να πιστέψω στη μετεμψύχωση ότι δηλαδή, η γιαγιά Μαρία θα επέστρεφε στη γη σαν Σάρον Στόουν ή ο παππούς Κωνσταντίνος σαν Πίτερ Ουστίνοφ. Κάτι μου έλεγε (και ακόμα μου λέει) ότι όλα, άνθρωποι, ζώα, αντικείμενα, τοπία, ακόμα και …αυτοκίνητα δεν χάθηκαν για πάντα, αλλά είναι εκεί, φυλακισμένα μέσα στις φωτογραφίες και ότι το μόνο που χρειάζεται είναι να βρεθεί η μέθοδος για να τους …ξαναφέρει στη ζωή! Καμία εντύπωση δεν μου προξενούν όμως και όλες αυτές οι «θρησκείες» που (πάντα) ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια, και οι οποίες υπόσχονται τον «ουρανό με τ’ άστρα» σε κάθε πικραμένο. Βλέπετε, το μυστικό της Δημιουργίας εξακολουθεί να παραμένει απόρθητο παρά τις προσπάθειες δεκάδων μεσσιών, ερευνητών, επιστημόνων και φιλοσόφων, αλλά και …δημοσιογράφων να το εξηγήσουν.
Βέβαια, όλα αυτά δεν είναι παρά λόγια ενός κουρασμένου ανθρώπου που πιστεύει ότι μπορεί, με τη σκέψη και μόνο, να ξαναφέρει πίσω τα όσα συνάντησε, θαύμασε και αγάπησε στη ζωή. Όπως και τότε, με τις κιτρινισμένες φωτογραφίες στα σπίτια με τα μωσαϊκά, που τραγουδάει και η Άλκηστις Πρωτοψάλτη, έτσι και τώρα στο «κωσταλέξη» κανείς δεν απαντάει στον ψίθυρό μου, κανείς δεν επιστρέφει, και τίποτα δεν κινείται όσο κι αν προσπαθώ. Κι είναι κρίμα, γιατί τις προάλλες, για παράδειγμα, χάζευα ένα παλιό περιοδικό με φωτογραφίες από μια εποχή όπου πολλοί από τους αναγνώστες δεν είχαν γεννηθεί.
Μάιος του 1970, ακριβώς 26 χρόνια πριν, και είπα στον εαυτό μου: ρε Καββαθά, δεν τους λες τι γινόταν τότε, δεν τους δείχνεις και καμία φωτογραφία μπας και κάποιος απ’ τους αναγνώστες διαθέτει υπερφυσικές ικανότητες και ξανακούσουμε τον ήχο απ’ τις Πόρσε που έτρεχαν στο Μαν; Αλλά και να μην διαθέτει, καλό θα είναι, γιατί δε θα μιλάς μόνος σου στις φωτογραφίες. Μπορεί να αρχίσουν να μιλάνε κι αυτοί, και αν οι φωνές είναι πολλές, πού ξέρεις, δεν αποκλείεται να απαντήσει κάποιος παλιός οδηγός, ίσως ο παππούς που ξεριζώθηκε απ’ το σπίτι του στη Μικρασιατική καταστροφή. Μια και το παρόν είναι τόσο άσχημο, ας κάνουμε ένα «ταξίδι» στο παρελθόν και περνώντας μέσα από τις παλιές φωτογραφίες, ας φτάσουμε μέχρι τις καρδιές των ανθρώπων και τις στιγμές που συγκινούσαν τους «παλιούς».
Εκείνη την άνοιξη οι ευρωπαίοι οδηγοί, αλλά και ένα μεγάλο μέρος των ελλήνων πρωτο-οδηγών (οι 4TPOXOI κυκλοφόρησαν τον …Οκτώβριο του ίδιου έτους!) είχαν «τρέλα» με τα …«μπάγκις». Οι σελίδες των «νέων» στα αυτοκινητιστικά (και όχι μόνο) περιοδικά ήταν γεμάτες με φωτογραφίες αυτών των ιδιόμορφων οχημάτων «ελευθέρου χρόνου» που κατασκευάζονταν από μικρές βιοτεχνίες στη Γαλλία, τη Γερμανία, ακόμα και στην Τζουτζία! Βασισμένα σε πλαίσια «σκαθαριών» και φτιαγμένα από πολυεστέρα, με 2+2 καθίσματα και υποτυπώδεις ανέσεις, υπόσχονταν ταξίδια σε αμμόλοφους (εξ ου και η ονομασία beach buggy) που βέβαια υπήρχαν μόνο στην Καλιφόρνια και στη Σαχάρα (άντε και στο Κατάκωλο πριν οι αυθαίρετοι μαγαρίσουν τη φύση με την παρουσία τους). Momo buggy, Imp buggy, Swiss buggy, Monks beach baggy, Buffalo buggy, και να οι εικόνες του Στιβ Μακ Κουίν και οι ήχοι απ’ τη μουσική των Beach Boys να συνοδεύουν κάθε θερμόαιμο νέο στις εξορμήσεις του…
Κάποτε είχα οδηγήσει ένα-δύο απ’ αυτά, αλλά στην πόλη. Πού να βρω καιρό να πάω στο Μαρόκο! Αλλά ούτε στον Μαραθώνιο απ’ το Γουέμπλεϊ στο Μεξικό πήγα, μολονότι ήμουν προσκεκλημένος! Είκοσι έξι χιλιάδες ολόκληρα χιλιόμετρα ήταν αυτός ο «αγώνας», που ξεκίνησε απ’ το γνωστό γήπεδο και τέλειωσε στην πόλη του Μεξικού, μέσω (κρατηθείτε) Μονάχου, Βουδαπέστης, Βελιγραδίου, Σόφιας, Ριέκα, Μόντζα, Λισσαβώνας, Ρίο ντι Τζανέιρο, Μπουένος Αιρες, Σαν Αντόνιο, Σαντιάγκο, Λίμα, Κουένκα, Κάλι (ξέρετε, του γνωστού καρτέλ) και Κριστομπάλ. Αυτό ήταν grand raid και όχι τα σπριντ που γίνονται στις μέρες μας… Αν θυμάμαι καλά νίκησαν οι Χόπκιρκ και Κάουαν με ένα (προσδεθείτε) Τράιουμφ 2500, αλλά τι σημασία έχει;
Σας έλεγα ότι «μιλάω» στις παλιές φωτογραφίες και πώς να μην το κάνω, όταν βλέπω το πρόσωπο του Γιόεν Ριντ; Κάθεται στο κόκπιτ της Λότους Φόρμουλα 2 στην εκκίνηση, στα σιρκουί του Θράξτον, της Πο και του Χοκενχάιμ και δίπλα του βλέπω τα Μπράμπαμ των Στιούαρτ, Μπελ και Γουάτσον, το Τέκνο του Κλέι Ρεγκαζόνι και το Μαρτς του Ρολφ Στόμελεν… Κανείς δεν απαντάει. Οι περισσότεροι άλλωστε δεν είναι ούτε καν ζωντανοί. Πιο κάτω η φωτογραφία της Λότους 72 με τον 12κύλινδρο Κόσγουορθ-Φορντ με προκαλεί να ανοίξω τα κιτάπια μου και να γράψω ένα μεγάλο άρθρο για τον Κόλιν Τσάπμαν, αλλά πού καιρός….
Και να και ο Μπρους ΜακΛάρεν με τον ντε Ανταμιτς δίπλα στη Mac-Alfa F1 που ποτέ όμως δεν έκανε τίποτα σοβαρό… Εκεί όμως που την εποχή εκείνη γινόταν ο «χαμός» ήταν στους αγώνες αντοχής για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Κατασκευαστών. Όλοι οι καλοί ήταν μέσα…. Πόρσε (με τις 917 και 908), Φεράρι (με τις 512S), Φορντ (με τις GT40), Άλφα Ρομέο (με τις 33/3), Ματρά-Σιμκά (με τις 650), Σεβρολέ (με τις Κορβέτ), ακόμα και η BLMC (με τα MGB). Οδηγοί; Όλος ο καλός κόσμος! Βακαρέλα, Αντρέτι, Ιξ, Παρκς, Σιφέρ, Ροντρίγκεθ, Γκρέγκορι, Στόμελεν, Πεσκαρολό και, βέβαια, Στιβ ΜακΚουίν και Πίτερ Ρέβσον (ο πτωχός της Ρέβλον) με Πόρσε 908 που κέρδισαν την κατηγορία των Πρωτοτύπων στις 12 Ώρες του Σίμπρινγκ, στρώνοντας το δρόμο για έναν άλλο «μεγάλο» αμερικανό ηθοποιό και παλικάρι (με την καλή έννοια) τον Πολ Νιούμαν και τις νίκες στο Μαν και αλλού… Συγκρίνατε με τους έλληνες «ηθοποιούς» που έπαιξαν τους οδηγούς αγώνων και βγάλτε τα συμπεράσματά σας…
Και ενώ γίνονταν όλα αυτά, οι ομάδες ετοιμάζονταν για τη Μεγάλη Δοκιμασία, τη Μεγάλη Περιπέτεια, για τις 24 Ώρες του Μαν. Εκεί να δείτε φωτογραφίες! Εκεί να «ακούσετε» ήχους και νότες από τους 12κύλινδρους και 8κύλινδρους κινητήρες με τους 600+ ίππους, εκεί να δείτε χρώματα καθώς τ’ αυτοκίνητα ξεπερνούσαν τα 300 χιλιόμετρα την ώρα στην ευθεία Μιλσάν… Κι από τις πίστες στις ειδικές διαδρομές όπου κυριαρχούσαν τα Πόρσε, τα Ρενό Αλπίν και τα Ντάτσουν… Προσπάθησα να «μιλήσω» στους Ρότζερ Κλαρκ, Νικολά, Μπελεστριέρι καθώς και στους άλλους οδηγούς, αλλά πάλι κανείς δεν απάντησε…
Να ‘μαι τώρα, κυκλωμένος από μια στοίβα βιβλία και περιοδικά, χαμένος μέσα στις κιτρινισμένες μου φωτογραφίες να προσπαθώ να κάνω «διάλογο». Διάλογο με το χαρτί; Με τις αναμνήσεις; Με τις φοβίες και τ’ απωθημένα; Με τις επιθυμίες που δεν εκπληρώθηκαν; Πού να ξέρω… Και να σας πω και κάτι; Δεν θέλω να ξέρω. Μου αρκεί που 26 χρόνια μετά μπορώ ακόμα να «μιλάω» στις φωτογραφίες, να «ακούω» τους ήχους από τους παλιούς αγώνες, τα γαυγίσματα από τα αγαπημένα ζώα που έφυγαν… Μου αρκεί ότι «μιλάω» με τις φωτογραφίες των προγόνων, τα παλιά έπιπλα, ακόμα και τους τοίχους των παλιών σπιτιών που μέσα τους «κλείνουν» τις φωνές των ανθρώπων που δεν υπάρχουν πια… Είμαι σίγουρος ότι, αρκετοί από σας, θα με καταλάβετε και θα με δικαιολογήσετε!._Κ.Κ.
Δεν ξέρω αν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής διαβάζει 4T, αλλά σας διαβεβαιώνω ότι εγώ πρώτος είχα παρομοιάσει την Ελλάδα (σε χρονογράφημά μου στα «Επίκαιρα» 6 χρόνια πριν από τη δική Του δήλωση) με την αυλή ενός απέραντου φρενοκομείου όπου οι τρόφιμοι μιλούν, κραυγάζουν και χειρονομούν απευθυνόμενοι στον εαυτό τους. Από τότε που θυμάμαι την πολιτική, κοινωνική και οικονομική «ζωή» σ’ αυτή τη χώρα (από το 1946) πάντα η εικόνα του φρενοκομείου δέσποζε στις αναμνήσεις μου με την εξαίρεση, ίσως, της δεκαετίας του ‘50 που η Ελλάδα ήταν όπως τη «βλέπουμε» στα όνειρά μας. Τότε η χώρα ήταν ακόμα όμορφη και καθαρή, οι άνθρωποι ήταν περήφανοι και ευγενείς και διέθεταν και φιλότιμο κι όλα αυτά παρά το γεγονός ότι μόλις είχαν περάσει από τη δοκιμασία της ναζιστικής κατοχής και του εμφύλιου. Τότε στην ατμόσφαιρα υπήρχε αισιοδοξία, στις ψυχές όλων ένας κοινός σκοπός (η ανασυγκρότηση) και στους πολίτες η ελπίδα ότι στα χρόνια που έρχονται όλα θα πάνε καλύτερα.
Τα εγκαίνια του φρενοκομείου έγιναν με την αποκαλούμενη αποστασία, αλλά η πρεμιέρα έγινε το 1967, με την «επανάσταση» της 21ης Απριλίου. Τότε ήταν που μια χούφτα ηθοποιών του μπουρλέσκ κατέλυσε το κράτος (αν κράτος θεωρείται το προαύλιο ενός φρενοκομείου), με αποτέλεσμα να τεθούν σε κίνηση οι μηχανισμοί που οδήγησαν στη δημιουργία του παρόντος οίκου ανοχής. Τα όσα επακολούθησαν είναι λίγο-πολύ γνωστά στους παλαιότερους, αλλά και στους νέους που νοιάζονται για την πατρίδα τους, και με κανέναν τρόπο δεν θα ήθελα να χαθώ στον ωκεανό της ανάλυσης των φαινομένων που οδήγησαν στη σημερινή κατάσταση. H οποία κατάσταση είναι αυτή που παρακολουθούμε κάθε βράδυ στα «οχτώμιση». Τα οποία «οχτώμιση» είναι ο καθρέφτης του φρενοκομείου.
Θυμηθείτε… Από τα ιατρικά ανακοινωθέντα του Ωνάσειου, στην όπερα μπούφα του Κορυδαλλού, στα γεγονότα του Πολυτεχνείου, στο φιάσκο της Ίμιας, στις πρόσφατες εξεγέρσεις στις φυλακές όλης της χώρας και στην απόδραση …60 εγκληματιών από τις φυλακές της Κέρκυρας. Αν δείτε τα γεγονότα από μακριά, χωρίς προκαταλήψεις, αλλά με διάθεση κλαυσίγελου, πείτε μου σε τι δ ε ν θυμίζουν προαύλιο φρενοκομείου; Αυτό δεν είναι κράτος. Είναι κωμωδία του βωβού κινηματογράφου. Σε τι διαφέρουν οι Keystone Caps από το τσούρμο που έτρεχε αλλόφρων πάνω-κάτω έξω απ’ τον Κορυδαλλό, αλλά και σ’ εκείνο που άφησε να δραπετεύσουν …60 εγκληματίες από τις φυλακές της Κέρκυρας; Μια ματιά στα έκπληκτα πρόσωπα των «αστυνομικών», λίγη προσοχή στις μπάκες και στα σκαρπίνια να δίνατε ήταν αρκετά για να σας πείσουν ότι παρακολουθούσατε ταινία με τους Αδελφούς Μαρξ, τον Άντι Κλάιντ ή το «Χοντρό και το Λιγνό».
Το μόνο που κάνουν καλά είναι να τρέχουν απ’ εδώ κι απ’ εκεί και να τα έχουν μονίμως χαμένα! Και τα έχουν χαμένα διότι ξέρουν ότι, αν συλλάβουν έναν εγκληματία, την επόμενη ώρα θα είναι ελεύθερος με τη βοήθεια, αφενός της δικονομίας, που δίνει περισσότερα δικαιώματα στους θύτες απ’ ό,τι στα θύματα, και αφετέρου του σωφρονιστικού «συστήματος» που φροντίζει (με τον παλιμπαιδισμό και τη μνημειώδη του ανεπάρκεια) να τους αφήνει να δραπετεύουν όποτε εκείνοι επιθυμούν.
Σε λίγο καιρό, έλεγε ένας παλιός αξιωματικός της Αστυνομίας, θα μπαίνουν στο σπίτι σου, θα βιάζουν και θα σφάζουν την οικογένειά σου και εσύ θα παρακολουθείς ανήμπορος να κάνεις το παραμικρό… Και δεν έχει και πολύ άδικο, μια και η συλλογική μας παράνοια έχει φθάσει σε τέτοιο σημείο, ώστε να προστατεύει τους κακοποιούς και να κυνηγάει τους αθώους! Επί 15 περίπου ημέρες, εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου είχαν καταλάβει τις φυλακές όλης της χώρας, καταστρέφοντας, καίγοντας και φεύγοντας σαν «κύριοι» από τοίχους και στοές, και το παράλυτο, τρομαλέο «κράτος», αυτό το απίστευτο μπουλούκι-συνονθύλευμα διαφόρων ανευθυνοϋπεύθυνων «υπηρεσιών», παρακολουθούσε ανήμπορο να αντιδράσει. «Σε πολλές εκατοντάδες εκατομμύρια ανέρχονται οι ζημιές στις φυλακές» ανακοίνωναν, εν τη ευτυχία τους, τα «οχτώμιση» και κανείς συνάδελφος δεν βρέθηκε να πει ότι αυτά τα «εκατοντάδες εκατομμύρια» θα πληρώσουν οι Έλληνες φορολογούμενοι για τους οποίους τόσο -υποτίθεται- κόπτονται οι διάφοροι «προοδευτικοί» τηλεπροφήτες. Τι τους νοιάζει όμως αυτούς, αλλά και τους πολιτικούς προϊστάμενους (σαν τον υπουργό Δικαιοσύνης π.χ.) αν θα πληρώσει ο ελληνικός λαός; Μήπως είναι η πρώτη φορά που, με την ανικανότητα και τις παραλήψεις τους, πληρώνει; Τα χρέη των «προβληματικών» μόνο ανέρχονται σε τρισεκατομμύρια, η καταστροφή των φυλακών τους μάρανε; Απέραντο φρενοκομείο λοιπόν σε όλες τις εκδηλώσεις, από τη θεατρική επέμβαση των ειδικών δυνάμεων στον καταυλισμό των τσιγγάνων μέχρι τα γεγονότα στην Ίμια και το αξέχαστο «βοήθεια γείτονες» (όταν η «17 Νοέμβρη» κατέλαβε το αστυνομικό τμήμα και κλείδωσε τους «Κeystone Caps» στα γραφεία τους!).
«Λίγοι», διαλυμένοι, άσχετοι και, πάνω απ’ όλα, τετρομαγμένοι (όπως είπε κι ο Σεφέρης για το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών) σέρνονται από αποτυχία σε αποτυχία και από φιάσκο σε φιάσκο. Συχνά έχουμε αναρωτηθεί, απ’ αυτές εδώ τις σελίδες, τι θα συμβεί, αν η πατρίδα μας αντιμετωπίσει μεγαλύτερο κίνδυνο (μια επίθεση από την Τουρκία ή ακόμα και από την Αλβανία). Όταν η αστυνομία δεν είναι σε θέση να ελέγξει την εξέγερση σε μια φυλακή ή να εμποδίσει την απόδραση 60 εγκληματιών, τότε τι μπορεί να περιμένει κανείς; Ότι θα τα βγάλουμε πέρα με τους Τούρκους; Ας μην έχουμε αυταπάτες. H χώρα πέρασε προ πολλού το σημείο της μη επιστροφής και το μόνο που της απομένει είναι να παρακολουθήσει τον εαυτό της να πεθαίνει…
Εκτός και αν… Εκτός και αν γίνει κάποιο θαύμα. Αν βρεθούν ηγέτες με ικανότητες, γνώσεις και, κυρίως, «τσαγανό». Άνθρωποι φωτισμένοι που θα πολεμήσουν τις ιδεοληψίες, θα αποκαταστήσουν την αξιοκρατία, θα επαναφέρουν το φιλότιμο, θα δώσουν στις δυνάμεις ασφαλείας τα μέσα (όχι μόνο τα τεχνικά, αλλά κύρια τα κοινωνικά και ιδεολογικά) για να κάνουν σωστά τη δουλειά τους, χωρίς ακρότητες, χωρίς επιδείξεις «ανδρισμού», αλλά με σοβαρότητα, αποφασιστικότητα και πίστη στη δημοκρατική νομιμότητα. Ηγέτες που, αν χρειασθεί, θα στείλουν όχι μία αλλά 10 διμοιρίες MAT για να καταστείλουν μια στάση στις φυλακές, χωρίς όμως (κι εδώ μετράει η σοβαρότητα, τα μέσα και η εκπαίδευση) ν’ ανοίξει ρουθούνι!
Μα γίνονται αυτά, θα ρωτήσετε. Με τις παρούσες συνθήκες όχι. Κανείς, ούτε ο πιο καλός ψυχίατρος δεν μπορεί μέσα σε λίγους μήνες να θεραπεύσει τις βλάβες που έχει υποστεί το συλλογικό υποσυνείδητο, βλάβες που κανείς μπορεί να δει σε δράση στα «οχτώμιση» και στις φάτσες όσων κάνουν «καταλήψεις» σε δημόσια κτίρια επειδή «διαφωνούν» με την κατασκευή του αεροδρομίου των Σπάτων ή την ανάθεση της καθαριότητας μιας πόλης σε «ιδιωτική εταιρία»! Χρόνια τώρα θέλω να περιγράψω αυτόν τον εξαγορασμένο (από μύρια συμφέροντα) τεμπέλη, δήθεν εργαζόμενο, αλλά πάντα το αφήνω επειδή δεν είναι εύκολο. Αν δεις το πρόσωπό του/της, θα καταλάβεις τα συμπλέγματα που κουβαλάει, θα μάθεις από πού «τα πιάνει» και ποια συμφέροντα εξυπηρετεί (όταν γίνεται, για παράδειγμα, διαγωνισμός από το Δημόσιο για την αγορά απορριμματοφόρων, αυτοκίνητων ή αεροπλάνων), αλλά δεν μπορείς να τον αποκαλύψεις. Κι αυτό, διότι, αν τολμήσεις να τον αποκαλέσεις κλέφτη, θα σε κατηγορήσει για «αντιδημοκρατική» συμπεριφορά, για «δήμαρχο των ΜΑΤ» ή υπουργό που χρηματίζεται και οι κλοπές του θα συγκαλυφθούν από τη συντεχνία του, αλλά και από τα κομματικά γραφεία που έχουν τοποθετήσει τον εν λόγω άχρηστο σ’ αυτή τη θέση. Τελικά, «χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα». Πιστέψτε με όμως… Το «κόλπο» είναι μεγάλο. Κλέβουν στις κρατικές προμήθειες, στις επισκευές των αυτοκινήτων, στις προμήθειες ρουχισμού, στις αγορές για τις παιδικές εξοχές, στις εργολαβίες, στις εφορίες, παντού… Το «χταπόδι» έχει τόσο πολλά πλοκάμια που κανείς (άγιος) πρωθυπουργός και κανείς (όσιος) υπουργός δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Δυστυχώς σ’ αυτόν τον τομέα η Ελλάδα δεν είναι Αμερική όπου η κλοπή του δημοσίου χρήματος τιμωρείται με ισόβια.
Βέβαια, από μια πλευρά αυτή η παράνομη δραστηριότητα, έχει και πλεονεκτήματα. Σκεφθείτε πόσοι εργαζόμενοι εργάζονται σε χασαποταβέρνες, νυχτερινά κέντρα, μπαρ, καζίνα, αλλά και εμπορίες αυτοκινήτων, μοτοσικλετών, μάντρες υλικών οικοδομών (όλοι χτίζουν παράνομα)… Πρόκειται για το τέλειο σύστημα, και συμφωνώ με έναν καλό μου συνάδελφο που μου λέει ότι δεν πρέπει να καταφέρομαι κατά της παραοικονομίας. Αυτή είναι η ατμομηχανή της ελληνικής οικονομίας, είπε, και είχε δίκιο!
Κατά τα άλλα… Ομολογώ… Δεν διαβάζω βιβλία και ποίηση. Τα βιβλία του Σιμόπουλου είναι ακόμα δίπλα στην πολυθρόνα μου στο σπίτι, και τον Μακρυγιάννη δεν κατάφερα να τον τελειώσω. Το ίδιο και με τους ποιητές. Οι συλλογές τους είναι στοιβαγμένες στις βιβλιοθήκες. O λόγος; Ένας, αληθινός και μοναδικός: η δουλειά. Πώς να διαβάσεις Ελύτη, όταν φεύγεις το πρωί στις 7 και επιστρέφεις τα μεσάνυχτα; Με τι κουράγιο; Παρόλα αυτά (και παρά τη «δικαιολογημένη» μου άγνοια) όταν πέθανε ο Ελύτης ένιωσα σαν να πέθανε ένας δικός μου άνθρωπος. H παρουσία και η ποίησή του ήταν ένα απ’ τα ελάχιστα ευγενικά πράγματα που μας είχαν απομείνει. Δεν έχω ούτε τις γνώσεις ούτε την ικανότητα να μιλήσω για το έργο του. Το μόνο που θα μπορούσα να πω είναι ότι ένας από τους «οδηγούς» της ζωής μου ήταν και το «Άξιον Εστί». Οι νέοι μπορεί και να μην το ξέρουν (ως ποίημα και ως τραγούδι), αλλά, αν οι γονείς σας έχουν το δίσκο, βάλτε τον στο πικ απ και ακούστε τη θεία μουσική του Μίκη Θεοδωράκη και τη φωνή του Κώστα Μπιθικώτση και θα δείτε το αληθινό πρόσωπο της Ελλάδας.
Αλήθεια, ορέ πατριώτες… Ποιο είναι το αληθινό πρόσωπο της Ελλάδας; Αυτό που βλέπουμε στα γκάλοπ των «οχτώμιση» ή εκείνο του Ελύτη, του Γκάτσου, του Καβάφη… Να ένα ερώτημα που κάποτε πρέπει να απαντηθεί με σαφήνεια! Υπάρχουν πράγματι δύο Ελλάδες; H μία που συχνά αναφέρουμε και η άλλη της ήσσονος προσπάθειας, της λούφας και της παραλλαγής; Και αν ούτως έχουν τα πράγματα ποιοι ανήκουν στη μία και ποιοι στην άλλη; «Φιλοσοφικό» αλλά συνάμα τόσο πεζό το ερώτημα… Αρκεί πράγματι να παρακολουθήσεις τα «οχτώμιση», για να δεις τους Έλληνες της δεύτερης κατηγορίας. Οι Άλλοι Έλληνες σπάνια εμφανίζονται στα παράθυρα, πιο συχνά βέβαια όταν πεθαίνουν! Όπως με τον Ελύτη… Το τι τρεχαντήρι, κυματάκια, βοτσαλάκια και Αιγαίο είδαμε, δε λέγεται.
Πόσοι όμως είναι οι Άλλοι Έλληνες; Αριθμητικά εννοώ… 100, 200, 300, 500.000; Ένα εκατομμύριο; Τριάντα χιλιάδες; Ακόμα μία άσκηση κρίσεως που σας βάζω να «λύσετε» σε αυτό το τεύχος. Περιμένω τις «κόλλες» σας μέχρι τις 20 Απριλίου! Πάντως πρέπει να ομολογήσω ότι η πρότασή μου για τη δημιουργία της Νέας Φιλικής Εταιρίας βρήκε μεγάλη ανταπόκριση! Έλαβα πάνω από 100 επιστολές με δηλώσεις …συμμετοχής, πολλές απ’ αυτές μάλιστα ιδιαίτερα έξυπνες και χαριτωμένες (δείτε στους Διαλόγους). Αρκετοί αναγνώστες μάλιστα πρότειναν να αναλάβω την οργάνωση του σχήματος.
Πολύ ευχαρίστως, φτάνει να μου πει κάποιος πώς το 24ωρο γίνεται 48ωρο! Αρκετά όμως με τα αστεία. Αυτά τα πράγματα δεν γίνονται με προτάσεις από τις σελίδες των 4T. Για να φτιάξουμε τη Νέα Φιλική Εταιρία χρειάζεται κόπος, χρόνος και φυσικά χρήμα και εκεί είναι που το πράγμα «χαλάει». Φαντάζεσθε τη Ν.Φ.Ε να επιχορηγείται από το κράτος και να «στηρίζεται» από συγκεκριμένα εκδοτικά συγκροτήματα και διαπλεκόμενα συμφέροντα; Σε τρεις μέρες θα έχει γίνει ….κόμμα, γι’ αυτό, ευχαριστώ δεν θα πάρουμε (όλοι). Εκτός βέβαια κι αν υπάρχουν άλλοι τρόποι, όπως π.χ. να ιδρύσουμε τη Ν.Φ.Ε στην Αγία Λαύρα και να αρχίσουμε το νέο ‘21! Μ’ αρέσει αυτό. Ας καλέσει κάποιος τους Ρήγα Φεραίο, Παλαιών Πατρών Γερμανό, Σολωμό, Μακρυγιάννη, Γκούρα, Ανδρούτσο, Παπαφλέσσα, Κολοκοτρώνη, Θεόφιλο, Ελύτη, Σεφέρη, Γκάτσο, Θεοδωράκη, Χατζιδάκι και τ’ άλλα παλικάρια και ξεκινάμε! Τέλος όμως με τα «αστεία», γιατί τελικά δε θα αποφύγουμε τη ρετσινιά!._Κ.Κ.
Υ.Γ. Προσέξατε ότι η λέξη «αστεία» είναι σε εισαγωγικά; Ποτέ δεν είναι αργά, συνταξιδιώτες συμπολεμιστές, αν η Ν.Φ.Ε ζει μέσα στον καθένα από μας…
ΟΔΗΓΩΝΤΑΣ…
Tι οδηγώντας δηλαδή… Έρποντας είναι η σωστή λέξη. Όχι για λόγους κυκλοφοριακούς, αλλά για λόγους διανοητικής αναπηρίας, καθώς μια νέα τάξη «παραπληγικών» έχει κάνει αισθητή την παρουσία της στους δρόμους της χώρας. Άτομα που δεν οδηγούν αυτοκίνητο, αλλά σέρνουν τη μίζερη ύπαρξή τους στραγγαλίζοντας την κυκλοφορία, πνίγοντας την πόλη στο καυσαέριο και προξενώντας πολύνεκρα δυστυχήματα.
Ό,τι και να πει, ό,τι και να γράψει κανείς είναι λίγο, αφού τα όσα κάνουν στους δρόμους μόνο με όρους της ψυχιατρικής επιστήμης μπορούν να περιγραφούν. Πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς τη συμπεριφορά τους στις διασταυρώσεις, στα προσπεράσματα, στην κίνηση στην αριστερή πλευρά της οδού, ακόμα και στη στάθμευση… Εδώ δεν έχουμε πλέον να κάνουμε με «κακούς οδηγούς», αλλά με διανοητικά ανάπηρους που αποτελούν συνεχή απειλή εναντίον της ζωής του κάθε καλού πολίτη-οδηγού. H αναπηρία τους φαίνεται από μακριά. Πρώτα από το αυτοκίνητο που οδηγούν. H αναφορά του συγκεκριμένου τύπου δεν θα βοηθούσε, διότι εκτός από εξωγήινοι το οδηγούν και νορμάλ άνθρωποι, αλλά, αν θέλετε να σας δώσω μια άσκηση για να περνάτε την ώρα σας καθώς οδηγείτε στην πόλη ή στον εθνικό δρόμο, προσπαθήστε να βρείτε ποιο αλφαμπλόκ οδηγεί τι… Δεν θα περάσει πολύς καιρός μέχρι να καταλήξετε στα δικά σας συμπεράσματα τα οποία, σημειώστε, θα σας βοηθήσουν να αποφύγετε το δυστύχημα.
Οι παλιοί θα θυμούνται τις αναφορές μου στην «τεχνική» που χρησιμοποιώ για να αποφύγω την «κακιά ώρα». Πρόκειται για ένα είδος υποσυνείδητης «σάρωσης» του οπτικού πεδίου που εντοπίζει, αποτυπώνει και κατατάσσει τους κινδύνους σε μια κλίμακα προτεραιότητας. Καθώς οδηγώ (και σκέπτομαι τα μύρια επαγγελματικά και προσωπικά μου προβλήματα) παράλληλα το «ραντάρ» μου καταγράφει τα μαλάκια που σέρνονται εμπρός, πίσω και στο πλάι του αυτοκινήτου. Το πρώτο στοιχείο που προσέχω είναι ο ρυθμός μεταβολής της ταχύτητάς τους. Τα περισσότερα απ’ αυτά πάνε μια σιγά-μια γρήγορα χωρίς αποχρόντα λόγο. Τα πατουσάκια τους μια πατάνε, μια αφήνουν το γκάζι υπακούοντας σε εντολές που δεν ξεκινούν από το κέντρο λογικής, αλλά από τα σήματα που παίρνουν οι αισθήσεις τους απ’ το περιβάλλον. Για παράδειγμα, ένα αυτοκίνητο που «βγαίνει» από μια διασταύρωση 500 μέτρα μακριά, τα κάνει να πατήσουν το φρένο, ενώ ένα άλλο που τα προσπερνάει θέτει σε κίνηση τα ανακλαστικά του «ανταγωνισμού» κάνοντάς τα να πατήσουν το γκάζι. Ένα απ’ τα χαρακτηριστικά τους λοιπόν είναι το «πάτα κι άσε» γι’ αυτό και εκτός από οδηγικά επικίνδυνους και διανοητικά ανάπηρους τους αποκαλώ και «πατακιάσε».
Στη συντριπτική τους όμως πλειοψηφία οι εν λόγω ασθενείς κινούνται με ρυθμό σαλίγκαρου. Όχι πολύ γρήγορα, που το καταλαβαίνω, μια και δεν μπορεί όλοι να είναι καλοί οδηγοί, αλλά αργά, παραπληγικά, σε ρυθμό χελώνας, κηδείας, μούργας, ορυκτελαίου… Τους συναντάς παντού, από τη Σταδίου μέχρι την εθνική Αθηνών-Θεσσαλονίκης και από τη Βουλιαγμένης μέχρι τη …Βουκουρεστίου! Δεν αστειεύομαι. Τα εν λόγω πράγματα μπορούν να στραγγαλίσουν την πόλη ακόμα και στην οδό …Βουκουρεστίου (μέχρι να στρίψουν στην Ακαδημίας έχει αλλάξει ο μήνας). Θα μπορούσα να συνεχίσω με δεκάδες παρόμοια παραδείγματα, αλλά είμαι σίγουρος ότι οι περισσότεροι γνωρίζετε την κατάσταση όπως επίσης γνωρίζετε ότι δεν υπάρχει θεραπεία.
Τα τελευταία χρόνια που το «φθηνό γιωταχί» έγινε επιτέλους πραγματικότητα (ή περίπου έτσι) για τον Έλληνα, οι δρόμοι κατελήφθησαν από μια νέα τάξη «εξωγήινων» των οποίων οι γνώσεις είναι μηδενικές και ο δείκτης νοημοσύνης δεν ξεπερνάει το 50… Ακούγεται «ρατσιστικό»; Αν η απαγγελία της κατηγορίας του ηλιθίου ακούγεται σκληρή (ή ρατσιστική), τότε η δολοφονία 2.500 Ελλήνων και το σακάτεμα (κάθε χρόνο) άλλων 32.000 πώς ακούγεται… Υπάρχει σωτηρία; Και βέβαια όχι.
Όσο περνάει ο καιρός τόσο περισσότεροι ανίκανοι βλάκες θα κάνουν την εμφάνισή τους στους δρόμους και τόσο θα αυξάνονται οι πιθανότητες να σκοτωθείς ή να τραυματιστείς σοβαρά από τις ενέργειές τους. Τι κάνουμε; Τίποτα περισσότερο απ’ ό,τι σας είπα πριν. Βάλτε σε κίνηση το «ραντάρ» σας και ιχνηλατήστε το στίγμα και τις τροχιές τους. Όπως σας έχω πει παλιότερα, εκτός από τα «λιλιά» που κρέμονται στα παρ μπριζ, πέρα από το σχήμα της κεφάλας τους και την αμφίεσή τους, ξεχωρίζουν εύκολα και από τους τύπους των «αμαξιών» που οδηγούν. Ένας-δύο μάλιστα (τύποι) συγκεντρώνουν τις προτιμήσεις της συντριπτικής πλειοψηφίας των εξωγήινων. Βρείτε τους!
Και τώρα κάτι ελαφρό και ανοιξιάτικο. O αναγνώστης μας E. Λασπάς μου έστειλε μια σπαρταριστή συλλογή από τις «δικαιολογίες» που έδωσαν στις ασφαλιστικές εταιρίες της Αγγλίας (εκεί να δείτε ανάπηροι!) για τα ατυχήματα που ενεπλάκησαν. Πάμε λοιπόν…
«…μπήκα σε λάθος σπίτι και συγκρούσθηκα με ένα δέντρο που δεν ανήκει σε μένα…»
«…το άλλο αυτοκίνητο συγκρούσθηκε με το δικό μου χωρίς ο οδηγός του να με προειδοποιήσει για τις προθέσεις του…»
«…νόμιζα ότι το τζάμι ήταν κατεβασμένο, αλλά ανακάλυψα ότι ήταν ανεβασμένο, όταν προσπάθησα να βγάλω το κεφάλι μου…» «…συγκρούσθηκα με ένα σταθμευμένο φορτηγό που ερχόταν από την αντίθετη πλευρά…»
«…ένα φορτηγό πέρασε μέσα απ’ το παρ πριζ μου και χτύπησε στο κεφάλι τη γυναίκα μου…»
«…ο τύπος ήταν στη μέση του δρόμου. Χρειάστηκε να κάνω αρκετούς ελιγμούς πριν τον χτυπήσω…»
«…βγήκα από το πάρκινγκ, έριξα μια ματιά στην πεθερά μου και έπεσα στην κοίτη του ποταμού…»
«…στην προσπάθειά μου να σκοτώσω μια μύγα συγκρούστηκα με μια κολώνα…» «…όλη την ημέρα ψώνιζα φυτά. Καθώς επέστρεφα στο σπίτι, σε μια διασταύρωση εμπρός μου, πετάχτηκε ένας θάμνος και μου έκοψε την ορατότητα με αποτέλεσμα να μη δω το άλλο αυτοκίνητο…» «…οδηγούσα για 40 χρόνια όταν κοιμήθηκα στο τιμόνι και είχα ένα ατύχημα…»
«…πλησιάζοντας στη διασταύρωση, ξαφνικά εμφανίστηκε ένα STOP σε σημείο που δεν υπήρχε πριν, με αποτέλεσμα να μην μπορέσω να αποφύγω το ατύχημα…»
«…προκειμένου να αποφύγω τον προφυλακτήρα του αυτοκινήτου εμπρός χτύπησα ένα πεζό…»
«…είχα παρκάρει νόμιμα, όταν, ξαφνικά, το αυτοκίνητο μου έπεσε πάνω σε ένα άλλο αυτοκίνητο…»
«…ξαφνικά ένα αόρατο αυτοκίνητο εμφανίστηκε απ’ το πουθενά, χτύπησε το δικό μου και εξαφανίστηκε στο πουθενά..»
«…δήλωσα στην αστυνομία ότι δεν είχα τραυματισθεί, αλλά όταν έβγαλα το καπέλο μου ανακάλυψα ότι είχα σπάσει το κεφάλι μου…»
«…όταν τον χτύπησα ήμουν σίγουρος ότι ο ηλικιωμένος κύριος θα κατάφερνε να περάσει απέναντι…»
«…το μόνο που πρόλαβα να δω ήταν έναν ηλικιωμένο κύριο, με θλιμμένο πρόσωπο που περνούσε μπροστά απ’ το παρ μπριζ του αυτοκίνητου μου…» «…πετάχτηκα απ’ το αυτοκίνητο καθώς βγήκε απ’ το δρόμο. Αργότερα δύο αγελάδες με βρήκαν σ’ ένα χαντάκι…»
«…η κολώνα με πλησίαζε συνεχώς. Προσπάθησα να την αποφύγω αλλά ήταν αργά…»
Τα προηγούμενα με οδηγούν να ζητήσω από αναγνώστες που εργάζονται σε ελληνικές ασφαλιστικές εταιρίες, να μας στείλουν αποσπάσματα από αναφορές από ατυχήματα ελλήνων οδηγών. Είμαι βέβαιος ότι θα γελάσουμε πολύ!
Έρποντας λοιπόν πέρασε και το διάστημα από τις 5 Μαρτίου-5 Απριλίου. Έρποντας στους δρόμους, στην αγορά, στα εθνικά θέματα, στα πάντα… Οι ευκαιρίες για οδήγηση ήταν περιορισμένες και μόνο τις νυχτερινές ώρες, όταν, επιστρέφοντας σπίτι, κάνω μια μεγάλη «παράκαμψη» στους έρημους δρόμους των Μεσογείων. Ξέρετε… Μαρκόπουλο, Κερατέα, Βαρνάβας, Ανάβυσσος, Λαύριο κ.λπ…
Εκεί βρίσκω τις στροφές που αγαπώ, τις αναβάσεις και τις καταβάσεις, εν ολίγοις τους δρόμους της δεκαετίας του ‘60, με την κακή χάραξη και τη διαρκώς εναλλασσόμενη ποιότητα οδοστρώματος… Και αν οι προηγούμενοι μήνες ήταν οδηγικά «χλομοί» ο προηγούμενος δεν με άφησε σε χλωρό κλαρί.
Κι αρχίζω με το νέο Φορντ Φιέστα, που είναι ένα από τα καλύτερα μικρά αυτοκίνητα που έχω οδηγήσει τα τελευταία χρόνια (αν όχι το καλύτερο). Πρώτα πήραμε το «πλούσιο» Γκία και μετά το Si, και σας λέω ότι, αν θέλετε ένα μεταφορικό μέσο που δεν θα σας την «σπάει» με τριξίματα από το εσωτερικό και θορύβους από το αμάξωμα, με έναν κινητήρα-διαμάντι, μόλις 1250 κ.εκ. (είδατε τι έκανε η συνεργασία με τη Γιαμάχα;), με καλό κράτημα και άριστη οικονομία, τότε καλό είναι να το δείτε από κοντά. Οι αναγνώστες που διαβάζουν προσεκτικά τα πονήματά μου, ξέρουν ότι σπάνια εκφράζομαι με αυτόν τον τρόπο για ένα αυτοκίνητο και ακόμα πιο σπάνια για ένα …Φορντ! Να όμως που αυτή τη φορά οι μηχανικοί της εταιρίας έκαναν την έκπληξη προσφέροντας στο καταναλωτικό κοινό ένα προϊόν που θα θέτει νέα στάνταρντ στα μικρά (μικρομεσαία;) αυτοκίνητα. Μάταια έψαξα να βρω κάτι που με ενοχλούσε στο νέο Φιέστα (εκτός από το σχήμα του, αλλά το αισθητικό κριτήριο είναι καθαρά υποκειμενικό).
Το κιβώτιο που θύμισε τα παλιά καλά Έσκορτ RS, οι αναρτήσεις και τα φρένα, μεγαλύτερα και ακριβότερα αυτοκίνητα. Ναι, όπως γράφουμε στη συγκριτική δοκιμή, η πίσω ανάρτηση έχει μια τάση να «πλέει» σε δρόμους με συνεχείς, κυματοειδείς ανωμαλίες, αλλά μόνο όταν το αυτοκίνητο είναι άδειο. Ένα μεγάλο μπράβο λοιπόν στη Φορντ για τους νέους δρόμους στην άνεση, στην ευκολία χρήσης και στην οικονομία με το νέο Φιέστα…
Αν έχετε ήδη διαβάσει τη συγκριτική μας δοκιμή, σίγουρα θα διακρίνετε μια κάποια …διάσταση ανάμεσα στη δική μου γνώμη για το Φιέστα και εκείνη του περιοδικού κάτι που, όπως θα έχετε ίσως διαπιστώσει, συμβαίνει συχνά. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι καθένας έχει τις δικές του απόψεις (και προτεραιότητες) για τα αυτοκίνητα που του «αρέσουν» ή όχι. Έτσι, δεν μπορώ παρά να υποκλιθώ μπροστά στη σχεδίαση και στους χώρους που προσφέρει το Φίατ Πούντο, αλλά από την άλλη, δεν μπορώ να παραβλέψω την ποιοτική και μηχανολογική παρουσία του νέου Φορντ. Πιο απλά, αν ήμουν στην αγορά για ένα μικρό αυτοκίνητο θα επέλεγα το Πούντο για τους χώρους και την αισθητική του παρουσία, αλλά αν ήθελα ένα …πιο μικρό τότε αυτό θα ήταν το Φιέστα…
Καλές εντυπώσεις μου άφησε και το νέο Τογιότα Στάρλετ που και αυτό ανήκει πλέον στην κατηγορία των αυτοκινήτων που είναι, παντού και πάντα, στη διακριτική υπηρεσία των ιδιοκτητών τους. Κι εδώ έχουμε πολύ καλό κινητήρα με άριστη οικονομία, ποιότητα κατασκευής, καλό κιβώτιο (που ελπίζω να είναι απαλλαγμένο από τα προβλήματα των κώνων συγχρονισμού άλλων κιβωτίων της Τογιότα), αποτελεσματικά φρένα με γραμμική απόκριση και καλή θέση οδήγησης.
Το κράτησα αρκετές μέρες και δεν με «εγκατέλειψε» ούτε μια στιγμή. Το αντίθετο μάλιστα. Όντας γρήγορο και «ζωντανό» μου επέτρεψε να ξεφύγω από τους σαλίγκαρους και τις χελώνες, χωρίς αυτοί να καταλάβουν το παραμικρό!
Στη συνέχεια οδήγησα το, επίσης νέο, Σιτροένα Σαξό που, όπως ίσως γνωρίζετε, είναι ένα μεταλλαγμένο Πεζό 106. Ίσως φταίει η… ηλικία μου, ίσως το αυτοκίνητο, αλλά δεν αισθάνθηκα άνετα, μολονότι είναι γρήγορο, έχει καλό κράτημα, καλά φρένα και ακριβές κιβώτιο. Έχει και καλό κινητήρα, αλλά στις υψηλές στροφές, ο ήχος του γίνεται τραχύς και δημιουργεί αντήχηση χαμηλής συχνότητας στο εσωτερικό του αυτοκινήτου που δεν… συνάδει με την προσπάθεια να «ηρεμήσει το κεφάλι μας» έπειτα από μια δύσκολη μέρα. Ακόμα πιο ενοχλητικό όμως είναι που εκπέμπουν οι αναρτήσεις ακόμα και σε καλής ποιότητας άσφαλτο. Εκεί ο χώρος αποσκευών παίζει το ρόλο του… ηχείου. Θα έλεγα ότι το Σαξό είναι ιδανικό για μικρότερες ηλικίες, που δεν δίνουν τόσο μεγάλη σημασία στους θορύβους, αλλά και στα αμφισβητούμενης ποιότητας πλαστικά και υλικά που χρησιμοποιούνται στις «ταπετσαρίες» του αυτοκινήτου. Ίσως η έκπληξη από την PSA να έλθει με το νέο Πεζό 106 που είναι σχεδόν έτοιμο… Η περίπτωση του Σαξό μας λέει ότι ο κλονισμός δεν οδηγεί πάντα στο επιθυμητό αποτέλεσμα…
Κι εκεί που πήγαινα κι ερχόμουνα με Σουζούκι Μπαλένο και Τογιότα Πασέο (δείτε τα συμπεράσματα στις δοκιμές του προηγούμενου τεύχους) η ζωή μου επεφύλαξε την έκπληξη! Οδήγησα ένα από τα αυτοκίνητα που έχτισαν τα όνειρα της νιότης μου: η Μερτσέντες W196, το «μοντέλο» που κέρδισε το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Φόρμουλα 1 το 1955 στα χέρια του Χουάν Μανουέλ Φάντζιο. Το «δικό» μου ήταν το αυτοκίνητο που έτρεχε ο Στέρλινγκ Μος, αλλά τι σημασία έχει;
RSS - Posts
