Αντίλογος, (03/2005) – Τεύχος 414

Άλλο παράδειγμα χαμένης ευκαιρίας άμεσου σχολιασμού: μία ημέρα μετά την ορκωμοσία του πλανητάρχη και τις δηλώσεις για το Νέο Αμερικανικό Αιώνα, θα έγραφα για τους δολοφόνους των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής. Τους νεοχριστιανούς και τις θεούσες που άλλαξαν (και αλλάζουν) το πρόσωπο της μεγαλύτερης και καλύτερης δημοκρατίας που έγινε στον πλανήτη. Θα αναρωτιόμουν πότε οι ίδιοι οι Aμερικανοί θα τους στείλουν στο χρονοντούλαπο της Iστορίας και θα αναστήσουν τις ιδέες του Λίνκολν και του Τζέφερσον. Όχι πως τα κείμενα ενός ταπεινού δημοσιογράφου θα άλλαζαν το ρου της Iστορίας, αλλά, διάβολε, θα έβαζαν ένα πετραδάκι στην κατανόηση των φαινομένων. Το ίδιο για τα βασανιστήρια στο Ιράκ, την ΥΠΑ, τις υποχωρήσεις της Ελλάδας στις τουρκικές διεκδικήσεις στο Αιγαίο και στη Θράκη, τον κίνδυνο για νέα ανάφλεξη στα Βαλκάνια που θα συμπαρασύρει το Κοσσυφοπέδιο, τη Σερβία, το Μαυροβούνιο και, σχεδόν, βέβαια, την Ελλάδα και την Τουρκία. Αλλά και για τις 6.000 κάμερες που σκοπεύουν να τοποθετήσουν στις εθνικές οδούς θα έγραφα. Την επομένη, και όχι ύστερα από σαράντα μέρες! Οι 300.000 αναγνώστες των 4Τ θα διάβαζαν ότι η οδική ασφάλεια δεν εξασφαλίζεται μόνο με αστυνομικά μέτρα, αλλά με εκπαίδευση, αδιάβλητες εξετάσεις και επανεξέταση των οδηγών που εμπλέκονται σε ατυχήματα με σοβαρό τραυματισμό ή θάνατο. Τι και πόσες φορές (10.000;) πρέπει να τα γράψω στο «Εν Λευκώ», σε ένα περιοδικό που κανείς υπουργός Μεταφορών δεν έχει ανοίξει, ούτε καν για να δει πόσο κάνει η «μερσεντέ» που θα αγοράσει στην «κυρά» του. Και δεν το έχει κάνει, επειδή κυκλοφορεί μία φορά το μήνα και δεν είναι σε θέση να επηρεάσει εξελίξεις ή… επανεκλογή. 

Η φράση «δεν μπορεί» είναι σχετική, γιατί, αν οι συντάκτες του ειδικού Tύπου διέθεταν τα απαραίτητα προσόντα ή τις ικανότητες, θα έβγαζαν θέματα-δυναμίτες, σαν το τεστ λιπαντικών, την έρευνα για την ποιότητα των καυσίμων, τον τρόπο με τον οποίο λειτουργούν (ή δε λειτουργούν) τα συνεργεία (4Τ, Φεβρουάριος ’04) και άλλα, που αφορούν τις προμήθειες ελικοπτέρων και ασθενοφόρων, τη λειτουργία και τα έργα αεροδρoμίων, τα ραντάρ που δεν τοποθετήθηκαν και, βέβαια, το σκάνδαλο του «εθνικού μας» αερομεταφορέα, της Ολυμπιακής Αεροπορίας. 

Ή, πρόσφατα, των Ολυμπιακών Αερογραμμών, για να μην αναφερθώ στο γεγονός ότι η μισή Ελλάδα χρηματίζεται από την άλλη μισή! Τα περισσότερα σκάνδαλα μένουν στην αφάνεια για έναν ακόμα λόγο. Χιλιάδες είναι οι δημοσιογράφοι που εργάζονται ή σιτίζονται σε/από γραφεία Tύπου υπουργών, υπουργείων, ΔΕΚΟ (ΟΣΚ, ΟΕΕΚ, ΟΠΑΠ, ΟΤΕ, ΕΥΔΑΠ) και λοιπών «λευκών» και «γκρι ελεφάντων» του δημόσιου και ευρύτερου δημόσιου τομέα. Οι αργομισθίες και τα pay back «πάνε σύννεφο», σε βαθμό που μια μέρα αναφώνησα: δώσε και σε μένα, μπάρμπα! Διότι δεν είναι άσχημα να κάθεσαι ή να δουλεύεις σε κάποιο έντυπο ή ΔΕΚΟ και να εισπράττεις και 2.000-2.500 ευρώ το μήνα από τους Έλληνες φορολογουμένους. Πόσοι το κάνουν αυτό; Δεν ξέρω ακριβώς, αλλά πρέπει να είναι… δεκάδες! Πώς θα κάνουν ρεπορτάζ για ελικόπτερα, πολεμικά πλοία ή αεροπλάνα, όταν είναι στο pay roll υπουργών και αντιπροσώπων; 

Πολλές φορές (στο παρελθόν) μου πρότειναν να παίξω αυτόν το ρόλο, αλλά αρνήθηκα. Στον έναν είπα να βάλει τις δραχμές του εκεί όπου ξέρει, στον άλλον έστειλα μια επιταγή 50.000 δρχ., για να πάει να φάει σε ένα καλό εστιατόριο, στον τρίτο πρότεινα να κάνει την Πράξη, μέχρι που κυκλοφόρησε η φήμη ότι τους έχω χεσ…νους και σταμάτησαν να με ενοχλούν. Ποιος είπε ότι δεν είχα ανάγκη, γι’ αυτό αρνήθηκα; Τον προκαλώ να ελέγξει τις απολαβές μου από το 1970 μέχρι σήμερα και, αν δει πως πραγματικά δεν είχα, θα ζητήσω συγγνώμη στο εξώφυλλο των 4Τ. 

Όπως καταλαβαίνετε, με τα μυαλά που κουβαλάω, 
α) δε στέριωσα σε εφημερίδα, 
β) δεν μπόρεσα (μέχρι σήμερα) να βγάλω δική μου. 
Για το (α) φταίει το ότι δεν εντάχτηκα σε κομματική, εκδοτική ή οικονομική «αυλή». Oι συνεργασίες μας με δύο «μεγάλους» εκδοτικούς οργανισμούς (το 1987 και το 1991) «πήγαν άπατες», για λόγους που η προσωπική και επιχειρηματική μου αξιοπρέπεια δεν επιτρέπουν να αναφέρω. Για το (β) υπεύθυνο είναι το (α)! 

Όταν τα γράφω για άλλα θέματα, κάποιοι λένε: μείνε στο χώρο σου. Γράψε για τα τροχαία, το A6, την Carrera, τη CLK. Πες μας πώς να «βγάλουμε» 300 «άλογα» από ένα Punto ή ένα Civic. Αδυνατώ! Όχι γιατί δε μ’ ενδιαφέρουν τ’ αυτοκίνητα, αλλά γιατί η σημερινή πραγματικότητα δεν έχει σχέση με όσα θαύμαζα όλη μου τη ζωή. Από εργαλεία δουλειάς, μέσα φυγής, γνώσης και οργανωμένου συναγωνισμού (ράλλυ, αναβάσεις, αγώνες ταχύτητας), τα αυτοκίνητα έγιναν εργαλεία χυδαίας επίδειξης, φονικά όπλα στα χέρια ηλιθίων, άσχετων και βαριά συμπλεγματικών τύπων. Όταν, όπως και σε αυτόν τον «Αντίλογο», γράφω τις εντυπώσεις από κάποιο, λίγο ή πολύ, καλό αυτοκίνητο, το κάνω αποτίνοντας φόρο τιμής σε μια εποχή που έφυγε, γιατί δε φαντάζομαι ότι υπάρχει ελεύθερος άνθρωπος που θα δεχτεί τον εξευτελισμό της ηλεκτρονικής παρακολούθησης από τις χιλιάδες κάμερες που τοποθετούν στους δρόμους. Στο διάβολο το «καλό» αυτοκίνητο, όταν η μάστιγα που ακούει στο όνομα «πολιτική ορθότητα» εξαντλεί την αυστηρότητά της στα όρια ταχύτητας και στον «αγώνα» εναντίον του καπνίσματος. 

Είμαι (πια) πολύ κουρασμένος για να φεύγω απ’ την πόλη, προκειμένου να χαρώ την οδήγηση. Μπορεί οι νεότεροι να αντέχουν (και το εύχομαι), αλλά, όσο περνάει ο καιρός, τόσο περισσότερους κομπλεξικούς συναντώ, παρά Πραγματικούς Οδηγούς. Αν στα παραπάνω προσθέσω το βιασμό του περιβάλλοντος από τα νεάντερταλ, των οποίων τα αυτοκίνητα εκπέμπουν τόνους δηλητηρίων, και τους «βλάχους», που με τις «μερσεντέ» καταλαμβάνουν την αριστερή λωρίδα, διαπιστώνω ότι μόνο η παραμονή στο Άγιο Όρος μπορεί να με σώσει. 

Παρ’ όλα αυτά και επειδή οι κακές συνήθειες πεθαίνουν τελευταίες, οδήγησα όλα τα αυτοκίνητα που πέρασαν από το περιοδικό, αλλά ξεχώρισα τέσσερα: το Audi A4 Avant με τον κινητήρα των 200 ίππων, το Seat Leon με τον κινητήρα των 1.761 κ.εκ. και των 180 ίππων που «φορούσαν» τα Audi A4 Quattro (αχ, κ. Πιχ, με τα permutation και combination που έφεραν τα πάνω κάτω στη βιομηχανία αυτοκινήτου!), το Volvo XC90 2.5Τ AWD των 210 ίππων και το Land Rover Discovery 3 diesel. 

Για το Audi A4 έχω ήδη «εκτεθεί», λέγοντας ότι είναι ένα από τα καλύτερα οικογενειακά μέσα μεταφοράς σήμερα. Μου κάνει, βέβαια, εντύπωση, γιατί δε βλέπω πιο πολλά, αλλά μετά σκέφτομαι την απέχθεια του μέσου Έλληνα για τα station wagon και κατανοώ το πρόβλημα. Αν (επιμένω στο «αν») ήμουν κανονικός οικογενειάρχης με μη συμβατικό παρελθόν (αγώνες ταχύτητας, ράλλυ και αναβάσεις), το Α4 θα ήταν η πρώτη επιλογή, γιατί έχει «πλάκα» να κάνεις τα μειράκια με τα φτιαγμένα «κουδούνια» να «κρεμιούνται» στις στροφές, καθώς δεν μπορούν να πιστέψουν ότι ένα οικογενειακό μπορεί να περάσει με τόσο μεγάλη ταχύτητα. 

Το αυτοκίνητο διαθέτει άφθονους χώρους, αλλά και τη δύναμη που χρειάζεται ένας καλός οδηγός, για να τα «βγάλει πέρα» στις άγριες κυκλοφοριακές συνθήκες. Το έχω πει και θα το επαναλάβω ότι ο καλύτερος τρόπος για να επιβιώσεις (να γλιτώσεις) είναι να φεύγεις μακριά από μπουλούκια των πανικόβλητων και των «τσίφτιδων». Ένα πάτημα στο πεντάλ βενζίνης είναι αρκετό, για να βρεθείς σε τμήμα του δρόμου που είναι απαλλαγμένο από την παρουσία τους. Εγωιστικό; Μπορεί να το πείτε κι έτσι, αλλά, έπειτα από 40 χρόνια οδήγησης, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι, όσο πιο μόνος και μακριά, τόσο πιο ασφαλής. Αν, λοιπόν, «ήθελα να αγοράσω αυτοκίνητο», το πρώτο πράγμα που θα κοιτούσα θα ήταν η απόδοση και η ενεργητική του ασφάλεια και όχι πόσους (25;) αερόσακους έχει που θα με προφυλάξουν (;), όταν, λόγω άγνοιας και βλακείας, το «σβουρίξω» στην πλησιέστερη κολόνα ή συγκρουστώ πλαγιομετωπικά επιστρέφοντας από «γλέντι». 

Εντύπωση μου έκανε και το Leon με τον 4κύλινδρο κινητήρα, με την υπερτροφοδότηση και τον ψεκασμό πολλών σημείων. Δε βρήκα το χρόνο να ελέγξω το γενεαλογικό του δέντρο, αλλά έχω την εντύπωση ότι πρόκειται για τον κινητήρα του παλιού Α4 turbo Quattro που είχαμε στην οικογένεια για περίπου τέσσερα χρόνια. Γι’ αυτό μ’ αρέσει ο Πιχ (δεν είναι πια, αλλά έθεσε τις βάσεις), που ανακάτεψε τα πράγματα τόσο πολύ στον όμιλο της VAG, ώστε ακόμα και οι ειδικοί έχουν χάσει τον… μπούσουλα! 

Πέρα απ’ αυτά, όμως, το Leon είναι ένα στιβαρό αυτοκίνητο, κάτι ανάμεσα στο Golf και το golf (αφού το Leon χρησιμοποιεί το ίδιο δάπεδο), με άλλο όνομα όμως και κάτι στο πιο φθηνό, για να μπορούμε, διάβολε, να πουλάμε το ίδιο πράγμα στους απανταχού της Γης ιθαγενείς. Και γιατί να μην το κάνουμε, αφού οι ιθαγενείς επέλεξαν να παραμείνουν σε ημιάγρια κατάσταση, ενώ οι Ισπανοί πουλήθηκαν στους Γερμανούς σε (σχετικά) καλή τιμή; Τι άλλο μου άρεσε, εκτός από την πολύ καλή ποιότητα; Το 6τάχυτο κιβώτιο, η επιτάχυνση (7,7 δλ. για τα 0-100 χλμ./ώρα) και το πολύ καλό κράτημα. 

Το Volvo XC90 των 208 ίππων με το 6τάχυτο αυτόματο κιβώτιο (το 2.9 με το 4τάχυτο αυτόματο που είχαμε οδηγήσει παλιότερα «έβγαζε» 272 ίππους) το βρήκα περισσότερο ως κοινωνικό statement, παρά ως όχημα εκτός δρόμου, χωρίς αυτό να σημαίνει, στην πολύ σύντομη επαφή μου, ότι έχει κάποιο ελάττωμα. Αισθάνθηκα ότι, ναι μεν, είναι σε θέση να πάει σε κακούς δρόμους, αλλά η λανθάνουσα πολιτική ορθότητά του δεν επιτρέπει στον οδηγό να το ταλαιπωρήσει. Δεν ξέρω γιατί, αλλά το XC90 μου έφερε στο νου τον Πρόεδρο Κωστή με mountain bike! Αν το 90 διαθέτει political correctness, τότε το Land Rover Discovery 3 είναι η κορωνίδα της! Πρώτα τα καλά. Το αυτοκίνητο όχι απλώς μου άρεσε, αλλά με έκανε να αμαρτήσω σαν ιεράρχης σε εκπομπή του Μάκη. Καλέ, τι είναι αυτό; Κάτι ανάμεσα σε δήλωση κοινωνικής και οικονομικής θέσης, φορολογίας εισοδήματος, με ψήγματα μαντάμ-σουσουδισμού και φιλοθεϊκού life style. Οδηγώντας το, αισθάνθηκα «άρχοντας», αλλά και πρωταγωνιστής της τηλεοπτικής σειράς «Six feet under», έτσι που θυμίζει… το μεταφορικό σκάφος του γνωστού Βαρκάρη (ferryman) που έχει το κατάστημά του στις όχθες του Αχέροντα. Πολύ «τετράγωνο», ρε παιδί μου. Πέρα και πάνω από τις κακίες μου, όμως, το Discovery 3 είναι ένα πραγματικό εργαλείο, πολυτελείας μεν, αλλά και μηχανή που δεν «κολλάει πουθενά». Μπράβο, λοιπόν, στη Ford. Τι έκανε η εταιρεία; Έφτιαξε ένα καταπληκτικό V6 monorail diesel 2.700 κ.εκ. (που τοποθετεί και στην Jaguar X-Type) και το αποτέλεσμα είναι το Μαγικό Χαλί, το οποίο χαλί δεν είναι το βασικό μοντέλο, αλλά έκδοση με full extra.

Αρχίζοντας από τη θέση οδήγησης (τα άλλα αυτοκίνητα κυκλοφορούν σε ένα… κατώτερο επίπεδο!) και προχωρώντας στο εσωτερικό, που είναι γεμάτο ηλεκτρικούς διακόπτες και ρυθμιστές, ο οδηγός αισθάνεται ότι δεν μπαίνει σε αυτοκίνητο, αλλά σε μεταφορικό σύστημα! «Μην ξεχάσετε», είπαν τα παιδιά στους 4Τ, «να ρυθμίσετε την ανάρτηση ανάλογα με τις καιρικές συνθήκες», κάτι που δε χρειάστηκε να κάνω, αφού στη διαδρομή Υμηττός-Κορωπί δεν παρουσιάστηκαν… ακραία καιρικά φαινόμενα. Πάντως, με ένα «κουμπί», μπορείς να ρυθμίσεις την απόκριση της ανάρτησης για οδήγηση σε στεγνό, βρεγμένο, παγωμένο, άσχημο ή κακοτράχαλο χώμα. Δεν είδα αν υπάρχει κουμπί για το δρόμο της απώλειας, αλλά είμαι βέβαιος ότι, έτσι που πάει ο «αναπτυγμένος» κόσμος, δε θα αργήσει να γίνει και αυτό. Είχα και παλιότερα το δίλημμα, αλλά τώρα έγινε ανυπόφορο: Land Cruiser 100 ή Discovery 3; Σας μιλάω για πολύ σοβαρή κατάσταση, που επηρεάζει ακόμα την κοινωνική μου ανέλιξη, γιατί, όπως έχω διαπιστώσει, δεν υπάρχει εκδότης χωρίς mega jeep.

Ντροπή μου κι αίσχος μου, που έλεγε και ο Πάτρας στο 2ο Γυμνάσιο Αρρένων Αθηνών (και θα επαναλαμβάνω συχνά σ’ αυτές τις σελίδες). 

Αν στα παραπάνω προσθέσετε ότι, μετά την πρώτη, οδήγησα και δεύτερη Mercedes, την E Class 4Matic, με τον V6 των 2.700 κ.εκ. και το επίσης 6τάχυτο αυτόματο κιβώτιο (καταπληκτικό σε απόκριση και λειτουργία), τότε καταλαβαίνετε ότι, αν συνεχίσω με τον ίδιο τρόπο, κινδυνεύω να «ανεβώ» στην κοινωνική και εκδοτική σκάλα και, όπως όλοι οι επιτυχημένοι, να αρχίσω να κυκλοφορώ με «μερσεντέ» και bodyguard. Και εδώ, πέρα από μια κάποια χιουμοριστική διάθεση, πρέπει να πω ότι πουθενά δε με απογοήτευσε. Το αντίθετο μάλιστα. Επειδή είναι Mercedes, πολλοί ήταν οι «γρήγοροι» που θεώρησαν τον οδηγό της «θείο» και προσπάθησαν να κάνουν παιχνίδι, αλλά οι περισσότεροι έχασαν στα σημεία. Η τετρακίνηση σ’ αυτό το αυτοκίνητο είναι από τις καλύτερες, γι’ αυτό, αν θέλετε να κάνετε μια (υποχθόνια) δήλωση εξειδίκευσης, μην ξεχάσετε το συγκεκριμένο μοντέλο με το βελουδένιο V6. 

Καλά… Ούτε ένα (κρύο) αστείο δεν μπορείτε να ανεχτείτε; Με τι θέλετε να κυκλοφορεί ο ιδρυτής των 4Τ; Με «φτιαγμένο» Civic, χαμηλωμένη και ζανταρισμένη BMW, Mercedes CLK, Porsche Cayenne, Carrera 4, Land Cruiser, Discovery 3 ή Lexus; Τι νομίζετε ότι άπτεται του χαρακτήρος μου; Να, ένα ωραίο παιχνίδι να σας κρατήσει συντροφιά το Mάρτιο. Περιμένω τα e-mail σας, για να δημοσιεύσω τα πιο… έξυπνα!._ Κ. Κ. 

Αντιλογισμοί 

Σελίδες ολόκληρες θα μπορούσα να αφιερώσω στα κατορθώματα ορισμένων λειτουργών της Δικαιοσύνης, των Πατέρων της Εκκλησίας, αλλά και της Δημοσιογραφίας που εργάζονται σε τρεις και τέσσερις (κρατικές) θέσεις, αλλά δε θα υποκύψω στον πειρασμό. – Κι αυτό, επειδή δεν μπορώ να ανακαλύπτω κάθε μέρα την… Αμερική. – Πάλι «έκπληκτος» ο ελληνικός «λαός» ανακάλυψε αυτό που ξέρουν και οι πέτρες: ότι εκατομμύρια συμπατριώτες μας «τα πιάνουν».

Επειδή η υποκρισία περισσεύει και η αηδία προκαλεί εμετό, είναι καλύτερα να μείνω σε άλλα θέματα και, απλώς, να θυμίσω σε μερικούς ότι, όταν τα λέω ή τα γράφω, οι «ευλογημένοι» δημοσιογράφοι και ορισμένα κομματικά καρτούν με αποκαλούν «γκρινιάρη». – Είδατε στις ειδήσεις τα Aμερικανά να εκτελούν στο Ιράκ τους γονείς έξι παιδιών, επειδή δεν κατάλαβαν ότι τους έκαναν σήμα να σταματήσουν; Μπορεί κάποιος να μου πει σε τι διαφέρουν από τις θεούσες του Ισλάμ; – Πρόβλεψη: η Τουρκία θα εισβάλει στο Κουρδιστάν και θα γίνει «μπίλιες» με την προστάτιδά της Αμερική. Γιατί; Διότι, αν δεν εισβάλει, τα Aμερικανά θα κατασκευάσουν ένα προτεκτοράτο και θα πάρουν τα πετρέλαια της Μοσούλης και του Κιρκούκ. – Τι μας νοιάζει εμάς; Μας νοιάζει και μας κόφτει, διότι ότι γίνει στο Κουρδιστάν θα γίνει και στην Κύπρο. – Πολλοί είναι οι νέοι που θα αναρωτηθούν «τι είναι αυτό;». Στην ερώτηση δεν μπορώ να απαντήσω. Είμαι, βλέπετε, της παλιάς σχολής, που πιστεύει ότι οι λαοί πρέπει να έχουν πατρίδες. – 
Διαβάσατε ότι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή εξελίσσει ένα δορυφορικό σύστημα που θα χρησιμοποιείται για «την επιτήρηση μεγάλων εκδηλώσεων και συγκεντρώσεων, τον εξ αποστάσεως εντοπισμό ύποπτων συμπεριφορών, αντικειμένων και υλικών, αλλά και τη συστηματική παρακολούθηση των καιρικών φαινομένων…»; – Δίπλα στη (λογική) παρακολούθηση των καιρικών φαινομένων, η παρακολούθηση «ύποπτων συμπεριφορών». 

Τι σημαίνει αυτό, ρε χαρτογιακάδες; Πού πάνε τα… ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα; Ξυπνήστε, πιτσιρικάδες, γιατί, όταν ανοίξετε τα μάτια σας, θα είναι πολύ αργά. Θα σας/μας έχουν δέσει χειροπόδαρα τα φασιστόμουτρα που -δήθεν- κόπτονται για την «ασφάλειά μας». – Κοινωνίες στις οποίες θα κατοικεί ο νέος, παγκοσμιοποιημένος άνθρωπος. Μια μηχανή που θα εργάζεται, θα τρώει και θα αφοδεύει και που, αν τολμήσει να κάνει κάτι πέρα απ’ αυτά, θα συλλαμβάνεται για… ύποπτη συμπεριφορά. – Κανείς δε φαίνεται να ανησυχεί. Ούτε καν οι πνευματικοί και οι διανοούμενοι αυτής -και όχι μόνο- της χώρας. – Και πώς να ανησυχεί, αφού οι περισσότεροι, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, εργάζονται για το Μεγάλο Αδελφό; – Σκέφτομαι να κάνω μια «μη κυβερνητική οργάνωση» που θα συνδράμει την Ευρωπαϊκή Επιτροπή στην εξέλιξη των «ύποπτων συμπεριφορών». Η οργάνωση θα λέγεται «Το Κάρφωμα του Πολίτη». – Με μια μη κυβερνητική οργάνωση, ξεχνιέμαι. Αφήστε που γίνομαι και μέλος στο Berkley Club, το οποίο κυβέρνησε και θα συνεχίσει να κυβερνά τη μη κυβερνητική οργάνωση που λέγεται Ελλάδα.- Δεν ανησυχεί κανείς για το σχέδιο της Επιτροπής;

Ούτε η πρώην Επίτροπος Άννα Ουμπερλόιτναντ; – Πού πάει, επιτέλους, αυτή η χώρα; – Πού καιρός για τέτοιες ανησυχίες τώρα; «Λαός» και 4η εξουσία είναι σφόδρα απασχολημένοι με τα κατορθώματα του Γιοσάκη και τα λαδώματα των δικαστών. – Ξέρετε καμία σπηλιά να χωθούμε, μπας και γλιτώσουμε απ’ την μπόχα και την Ευρωπαϊκή Επιτροπή;