ΔΕΝ μου αρέσει ο κόσμος που έρχεται και ο τρόπος που χρησιμοποιεί την τεχνολογία. Παρότι «εργάστηκα σκληρά» (όπως λένε στη νέα γλώσσα) για τη διάδοσή της, τρέμω τον τεχνολογικό μεσαίωνα που ανατέλλει. Ξέρω ότι με τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο λαός και το φάσμα ενός καταστροφικού πολέμου να πλανάται, το τελευταίο πράγμα που ενδιαφέρει είναι αν έρχεται μεσαίωνας. Δεν περνάει μέρα χωρίς μήνυμα από το γραφείο του Μεγάλου Αδελφού. Τη μία με πρόσχημα την «πάταξη της τρομοκρατίας», την άλλη για την «ανησυχία» τoυ όσον αφορά το κυκλοφοριακό ή τη ρύπανση της ατμόσφαιρας, την τρίτη για τα ανελεύθερα καθεστώτα (που ο ίδιος εγκατέστησε), και ο πολίτης γίνεται όργανο στα χέρια των αρχιερέων της Νέας Τάξης. Η επίσημη γλώσσα δεν είναι πλέον τα αγγλικά ή τα γαλλικά, αλλά η οργουελική newspeak. Θαύμασα το θάρρος του Χάρολντ Πίντερ, που δήλωσε ότι «δεν έχει δει πιο εμετικό θέαμα από κείνο του Μπλερ να προσεύχεται γονατιστός για την ειρήνη, πριν επιτεθεί στο Ιράκ». Θα χρειάζονταν πολλές σελίδες, χρόνος και ειδικές γνώσεις για να περιγράψω τον κόσμο που φέρνει η Αυτοκρατορία, γι’ αυτό το μόνο που ζητάω από τους νεότερους, κυρίως, αναγνώστες είναι να παρακολουθούν τις εξελίξεις και να αντιστέκονται. Δεν έχω πια ελπίδες ότι κάτι μπορεί ν’ αλλάξει (η δεκαετία του ?60 ήταν μία και μοναδική!), αλλά, αν 15 εκατομμύρια άνθρωποι βγήκαν στους δρόμους δείχνοντας την αντίθεσή τους στους ιμπεριαλιστές αλλά και σε καθεστώτα τύπου Σαντάμ, δεν αποκλείεται κάποια μέρα να βαδίσουν 100 εκατομμύρια και οι αρχιερείς να γκρεμιστούν από τους θρόνους τους.
Ένα μικρό
παράδειγμα… Όπως ίσως γνωρίζετε, πριν
από ένα μήνα ο νέος δήμαρχος του Λονδίνου
απαγόρευσε την κυκλοφορία των «γιωταχί»
στο κέντρο. Το μέτρο θα μπορούσε (και
ίσως θα έπρεπε) να είναι αποδεκτό από
έναν υπεύθυνο πολίτη, αν δεν υπήρχαν οι
κάμερες. Επτακόσιες (μέχρι στιγμής)
παρακολουθούν τα αυτοκίνητα των κατοίκων
και, αν κάποιος μετακινήσει το δικό του
πάνω από… εβδομήντα μέτρα, οι ηλεκτρονικοί
κατάσκοποι φωτογραφίζουν τον αριθμό
και ο «δράστης» καταβάλλει πρόστιμο
που μπορεί να φτάσει και τις 500 λίρες!
Οι επτακόσιες κάμερες προστέθηκαν στις
δύο εκατομμύρια που ήδη λειτουργούν
στο Ηνωμένο Βασίλειο, παρακολουθώντας
τα πάντα ― και εννοούμε τα πάντα! Γιατί;
Μα, για το κοινό καλό. Για να πατάξουν
το έγκλημα και την τρομοκρατία, για να
εξασφαλίσουν την τάξη και την ασφάλεια…
«Υπάρχει κανείς που να διαφωνεί;» ρωτούν οι αρχιερείς. «Όχι» απαντούν οι πολίτες. Ποιος είναι αυτός που δεν επιθυμεί την πάταξη του εγκλήματος και της τρομοκρατίας; Κι εκεί είναι που αρχίζει η παράσταση, με τους πρωταγωνιστές να μιλάνε newspeak. Στο τέλος, οι θεατές φεύγουν από το θέατρο δεμένοι χειροπόδαρα, χωρίς να το έχουν καταλάβει.
«Το μέτρο
της επιτήρησης θα μπορούσε να εφαρμοστεί
και σε άλλες πόλεις που υποφέρουν από
το κυκλοφοριακό, όπως η Αθήνα» δήλωσε
Άγγλος χαρτογιακάς. Και βέβαια θα
μπορούσε… Όχι με 700, αλλά με 2.700 κάμερες,
που εκτός από την κίνηση των αυτοκινήτων
θα καταγράφουν και τις κινήσεις των
χεριών, των ποδιών, της κεφαλής, ακόμα
και των ματιών… Με πρόσχημα τον έλεγχο
της κυκλοφορίας τα καθίκια της Nέας
Tάξης θα τραβάνε κι έναν έλεγχο στην
προσωπική μας ζωή. Με πρόσχημα την
καταπολέμηση της τρομοκρατίας θα
ελέγχουν τα ΜΜΕ. Με
πρόσχημα ότι
«κινδυνεύει η ασφάλειά τους (έστω κι αν
βρίσκονται 20.000 μίλια μακριά), θα
επιτίθενται σε όποια χώρα τους κάνει
κέφι ή τους ενοχλεί. Με δικαιολογία την
πάταξη του εγκλήματος θα δημιουργούν
βάσεις με «απόρρητα» προσωπικά δεδομένα.
Σε λιγότερα από δέκα χρόνια, ακόμα και
σε χώρες στις οποίες μέχρι πρόσφατα η
αστυνομία έγραφε τις κλήσεις με «μπικ»
και επικοινωνούσε με… τέλεξ, ο έλεγχος
της προσωπικής ζωής θα είναι απόλυτος,
ακριβώς επειδή η τεχνολογία θα είναι
10.000 φορές φθηνότερη από κείνη που
χρησιμοποιούσε ανθρώπινα χέρια!
Στο γενναίο καινούργιο κόσμο όλα επιτρέπονται. Ακόμα και να αλυσοδένεις έναν καθηγητή του Ε.Μ.Π. (το Βένιο Αγγελόπουλο) και να τον ανακρίνεις πέντε ώρες, επειδή, όταν ήταν φοιτητής στο Παρίσι, ήπιε καφέ, μίλησε και κοίταξε κατά λάθος τον φερόμενο ως αρχηγό της «17Ν». Η τεχνολογία σου επιτρέπει να εξευτελίζεις, να φυλακίζεις, να παραβαίνεις κάθε αρχή δικαίου, επειδή είσαι ισχυρός και ο άλλος αδύνατος. Μπορείς να μιλάς newspeak λέγοντας ότι θα βομβαρδίσεις το Ιράκ, την Κορέα, τη Λιβύη, τη Σερβία, επειδή διαθέτουν όπλα «μαζικής καταστροφής» ή κυβερνιούνται από «αιμοσταγείς δικτάτορες», αλλά να σφυρίζεις αδιάφορα όταν η δική σου χώρα διαθέτει όχι μόνο όπλα «μαζικής καταστροφής», αλλά πυρηνικού ολέθρου (ΗΠΑ, Αγγλία, Γαλλία, Ισραήλ, Ρωσία, Κίνα κτλ.). Αυτοί είναι οι «καλοί», άρα δικαιούνται να βομβαρδίζουν, ενώ οι άλλοι είναι κακοί, άρα βομβαρδίζονται.
Ένας Άγγλος δημοσιογράφος αναρωτήθηκε γιατί ο Μπλερ και οι σύμμαχοί του δε βομβαρδίζουν τον… εαυτό τους, αλλά δεν πήρε απάντηση. Double standards. Μαζί μας ή εναντίον μας, λοιπόν, κι ας ψάχνονται όσοι μεγάλωσαν θαυμάζοντας τον Oυάσινγκτον και το Λίνκολν να μάθουν τι απέγινε η μεγάλη (και μοναδική σε πολλά σημεία) Αμερικανική Δημοκρατία…
Διάβασα στο
περιοδικό TIME (20/01/03) ένα άρθρο του Mπράιαν
Ένο για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται
σήμερα η χώρα των μεγάλων ανατροπών. «Η
Αμερική είναι παγιδευμένη σε ένα φρούριο
αλαζονείας και αμορφωσιάς» λέει ο
Ευρωπαίος, και δεν έχει άδικο.
Ονειρευόμουν,
που λέτε, έναν κόσμο όπου η πληροφορική
και τα δίκτυα θα βοηθούσαν τους λαούς
να επικοινωνήσουν, να μορφωθούν, να
ανταλλάξουν ιδέες, και όχι το τέρας που
κάνει την εμφάνισή του σε κάθε μας βήμα.
Δεν έχουν άδικο εκείνοι που επισημαίνουν
τα όσα έγραφα πριν από χρόνια. Γιατί σε
ενοχλούν οι κάμερες; Γιατί δε σε πειράζουν
οι πιστωτικές κάρτες, τα κινητά, οι Η/Υ,
τα e-mail, οι κάρτες tele-pass; Τι προτείνεις;
Να μη χρησιμοποιούμε την τεχνολογία;
Να ζητήσουμε καταφύγιο στα δάση και
στις σπηλιές; Να τα χρησιμοποιούμε θέλω
και όχι να μας χρησιμοποιούν, αλλά ξέρω
ότι αυτό δεν πρόκειται να γίνει και
αυτός είναι ο λόγος που ο κόσμος που
έρχεται δε μ’ αρέσει…
Τι μπορώ να κάνω; Τίποτα! Το μέλλον είναι αποφασισμένο, εκτός αν σταματήσουμε να χρησιμοποιούμε πιστωτικές κάρτες, κινητά, Η/Υ και κάθε μέσο που μας συνδέει με τον Μ.Α. Μπορούμε; Όσο περίεργο κι αν ακούγεται, ναι. Να μην έχουμε καμία πιστωτική. Να χρησιμοποιούμε λιγότερο το κινητό, κάνοντας τις απολύτως απαραίτητες κλήσεις. Ας κάνουμε όλοι μια προσπάθεια να δίνουμε λιγότερα στοιχεία στο Mεγάλο Aδελφό και θα δείτε τι θα συμβεί. Θα πάθει την… πλάκα του. Αν δεν μπορεί να παρακολουθεί και να πίνει το αίμα των υπηκόων του, θα πεθάνει από τη λύσσα του!
Όσο περνούν
οι μήνες, και όχι πια τα χρόνια, οι
αλυσίδες που χαλκεύουν οι Ιερείς της
Μοναδικής Αλήθειας θα μας δένουν όλο
και πιο σφιχτά και το πολύ σε 15 χρόνια
δε θα γεννιέται παιδί χωρίς ένα microchip,
που θα επιτρέπει να το παρακολουθούν
από το μαιευτήριο μέχρι τον τάφο.
Εφιάλτης; Και βέβαια! Χειρότερος από
την πυρά της Ιερής Εξέτασης. Απόλυτος,
τρομερός, φοβερός. Γι’ αυτό λέω ότι όσοι
έζησαν τα γεμάτα όνειρα και ελευθερία
χρόνια από το 1960 μέχρι και τις αρχές της
δεκαετίας του ’90 είναι τυχεροί που θα
«φύγουν» πριν τους προλάβει ο νέος
μεσαίωνας.
Μπορεί να
υπερβάλλω, αλλά τα πράγματα δεν είναι
όπως τα γνώριζαν οι παλιοί. Ονειρευόμαστε
την οικουμενικότητα και μας προέκυψε
η παγκοσμιοποίηση. Χωρίς να το καταλάβουμε,
βοηθήσαμε οι ίδιοι στην κατασκευή των
αλυσίδων μας. Άντε τώρα να ξεμπλέξουμε
με τους γραφειοκράτες και τους
χαρτογιακάδες που φτιάχνουν τα δεσμά
μας.
Πόσο λευκό
στο μαύρο;
Στο
περασμένο «Εν Λευκώ» χρησιμοποίησα το
διαφημιστικό σύνθημα του σταθμού μας,
87.7 ΕΝ ΛΕΥΚΩ, για να πω ότι δεν είναι όλα
μαύρα. Ανέφερα και μερικά παραδείγματα
που δείχνουν πως κάτι αλλάζει στην
Ελλάδα, αλλά, όταν το (ξανα)σκέφτηκα,
είδα πως στην ουσία αυτό που αλλάζει
είναι οι δρόμοι, οι γέφυρες, τα πεζοδρόμια
και τα σιντριβάνια του «κέντρου» και
οι γελοίοι και επικίνδυνοι δρόμοι «ήπιας
κυκλοφορίας» των προαστίων, όπου μένουν
οι οικονομικά ισχυροί. Ύστερα από αυτήν
τη διαπίστωση, την κατάρρευση του
αποκαλούμενου «χρηματιστηρίου», την
κάθετη πτώση των εξαγωγών και το γεγονός
ότι κάθε ελληνική οικογένεια χρωστάει
τα «μαλλιοκέφαλά της» στις τράπεζες,
δικαιούμαι να ανησυχώ και να πιστεύω
τους ειδικούς, που λένε ότι η στιγμή που
η ελληνική οικονομία θα αντιγράψει το
παράδειγμα της αργεντίνικης πλησιάζει
γοργά. Πριν από πολλά χρόνια έγραφα ότι
δεν είναι δυνατόν σε μια χώρα σαν την
Ελλάδα να κυκλοφορούν περισσότερες
«μερσεντέ» απ’ ό,τι στη… Γερμανία, αλλά
οι αισιόδοξοι έλεγαν ότι «γκρινιάζω».
Να, όμως, που το ερώτημα παραμένει: από
πού έρχεται αυτό το χρήμα που επιτρέπει
σε μια χώρα-ανέκδοτο να έχει 1.200 «πολυτελή»
περιοδικά με 350-500 σελίδες το καθένα; Πού
βρίσκουμε τα εκατομμύρια ευρώ για να
χτίζουμε βίλες, να αγοράζουμε πανάκριβα
αυτοκίνητα, σκάφη, ρολόγια και ό,τι άλλο
χαρακτηρίζει τις οικονομίες τύπου
μεταπολεμικού Λιβάνου; Ποια είναι η
βιομηχανική, επιστημονική, ερευνητική
βάση που μας δίνει το δικαίωμα να μιλάμε
για «ισχυρή Ελλάδα»; Πού βασίζεται
ο
περίφημος ρυθμός ανάπτυξης; Η
απάντηση που έπαιρνα από τους πολιτικούς
(όλων των κυβερνήσεων) αλλά και τους
υπαλλήλους τους στις εφημερίδες και
στην τηλεόραση ήταν (είναι) ότι δε βλέπω
την αισιόδοξη πλευρά της ζωής. Εύχομαι
να είμαι… τυφλός και η καταστροφή που
πιστεύω ότι έρχεται να μη φτάσει ποτέ.
Αν έτσι έχουν τα πράγματα, θα ζητήσω
δημόσια συγγνώμη από τον όποιο «τσάρο»
διαχειρίζεται τα οικονομικά της
Χαρτόβιας.
Πάντως, αυτήν τη στιγμή, οι δείκτες είναι (στοιχεία από τον Κ. τ. Επενδυτή): πληθωρισμός το Φεβρουάριο 4,3% (από 3,1% τον Ιανουάριο), βιομηχανική παραγωγή +0,7%, πιστωτική επέκταση +18,2%, χρέη νοικοκυριών 30,5 δις ευρώ, στεγαστικά δάνεια +34,4%, καταναλωτικά δάνεια +27,6%, πιστωτικές κάρτες +35,6%. Ακόμα? το Γ΄ ΚΠΣ έχει κολλήσει στα γρανάζια της γραφειοκρατίας και της συναλλαγής, το έλλειμμα του ισοζυγίου πληρωμών έφτασε στο 6% του ΑΕΠ και (όλες) οι επιχειρήσεις στενάζουν από την κρίση! Όσο καλή διάθεση και να έχεις, όσο και να θέλεις να βοηθήσεις να βγει η χώρα από το φαύλο κύκλο, βλέπεις ότι το σύστημα αδυνατεί να ανταποκριθεί.
Υπάρχει,
άραγε, καλύτερη απόδειξη της μιζέριας
από τον τρόπο που τα «ιδιωτικά κανάλια»
κάλυψαν την άφιξη του τέως και καλύπτουν
τη δίκη της «17Ν», που οι αθεόφοβοι
αποκαλούν… δίκη του αιώνα; Αντί να έχουν
πρώτη είδηση τις αντιπολεμικές διαδηλώσεις
στις μεγάλες πόλεις του πλανήτη ―και
στην Αθήνα, βέβαια―, έδειχναν πώς
«κόλλησε» το πούλμαν που μετέφερε τον
Ντεγκρέτσια! Πολλοί προσπάθησαν να
εξηγήσουν το φαινόμενο, αλλά μόνο ένας,
δύο δημοσιογράφοι (με πρώτη τη Μαριάννα
Τζιαντζή στην Καθημερινή) το κατάφεραν:
«… τα κανάλια απεχθάνονται τον πολιτισμό,
τα μεγαλοστελέχη τους ζουν στον πλανήτη
της αρπαχτής, του κέρδους και της
φανταχτερής κενότητας, είναι αποξενωμένα
από το λαϊκό αίσθημα και η «κωνσταντινολογία»
εκφράζει τη δική τους ρηχή κουλτούρα,
αισθητική και κοσμοαντίληψη…». Ουδέν
ορθότερο!
Με αυτές τις σκέψεις
πέρασε ένας μήνας, με τον πόλεμο ανάμεσα
στους δυο μου εαυτούς να συνεχίζεται
ανελέητος. «Να σταματήσεις να πιστεύεις
ότι είσαι ο… Χριστός» λέει ο πρώτος.
«Πάρε μία SLK, ντύσου μασκαράς και φρόντισε
να φωτογραφηθείς με το νέο χρήμα…».
Ανένδοτος ο
δεύτερος. Ούτε να ακούσει για χορούς.
Αντί να ξεφαντώσει, πήγε σινεμά και
είδε: «Σχετικά με τον Σμιντ» (πολύ καλό),
«Σήμα Κινδύνου» (γελοία αμερικανιά),
«Σικάγο» (εκπληκτική η σκηνοθεσία του
μαθητή του Τζον Φόσι, Ρομπ Μάρσαλ, και
η ερμηνεία της Tζέτα Tζόουνς), «Η αιωνιότητα
και μία ημέρα» (έστω και αργά, υπέροχο),
«Σολάρις» (καλό, μια και η ιστορία του
μαθητευόμενου θεού που περιγράφεται
στο βιβλίο το Σ. Λεμ πάντα με συγκινούσε),
«Οι συμμορίες της Νέας Υόρκης» (σούπερ
αμερικανιά από ένα σκηνοθέτη που έπρεπε
να προσέχει πού βάζει την υπογραφή του),
«8 Mile» (καταπληκτικό, αφού είμαι fun του
Eminem). Και το επιστέγασμα… Αγόρασε ένα
Honda 250 Insight για τις μετακινήσεις στο
«κέντρο», πράγμα που σημαίνει ότι όποιος
θέλει να αποκτήσει την (ακολουθεί
διαφημιστικό spot) όμορφη, full extra και με
ελάχιστα χιλιόμετρα Vespa μας παρακαλώ
να τηλεφωνήσει στον κ. Πέτρο Μεϊντάνη
στο 9792.518.
Ο μήνας πέρασε όπως οι
άλλοι της ζωής μου, με τον έναν Καββαθά
να εργάζεται, να υποφέρει, να ταξιδεύει
(στις Βρυξέλλες και στη Γενεύη, για την
έκθεση), να προσπαθεί να αντιμετωπίσει
την κρίση που το 2002 επηρέασε και τις
Τεχνικές Εκδόσεις (αλλά δε θα τις
επηρεάσει το 2003), και τον άλλο να
παρακολουθεί από μακριά, ελπίζοντας
ότι θα προλάβει να πραγματοποιήσει δυο,
τρία από τα «όνειρά» του: α) επίσκεψη
στο… Αρχαιολογικό Μουσείο Αθηνών, β)
βόλτα στην… Ακρόπολη (ναι, στην Ακρόπολη,
μια ωραία ημέρα της άνοιξης), γ) εκδρομή
στη Δοϊράνη, στο δάσος της Δαδιάς και
στη λίμνη Πλαστήρα, δ) μερικές καλές
πτήσεις με ανεμόπτερο (να μείνω δυο,
τρεις ώρες στον αέρα, δηλαδή), ε) κάνα
ταξίδι με τα ελικόπτερα της Αερολέσχης
Δεκέλειας, ζ) σαββατοκύριακο στο σπίτι,
χωρίς να έχω να γράψω… Πράγματα απλά
και ανθρώπινα, που έχουν λείψει στον
άλλο Καββαθά. Εδώ που τα λέμε, και για
ζηλέψετε, πρέπει να πω ότι οδήγησα και
την Alfa Romeo 147 GTA, θυμήθηκα τα νιάτα μου
και μακάρι να μπορούσα να σπάσω τα δεσμά
των «πρέπει» και να έκανα το γύρο της
Πελοποννήσου με αυτό το αληθινό
αυτοκίνητο, μια και, όπως βλέπουμε, δεν
είναι μακριά η στιγμή που όταν θα οδηγείς
ένα τέτοιο αυτοκίνητο, οι συγκαμένοι
θα σε συλλαμβάνουν για αντικοινωνική
συμπεριφορά. Τι είναι η GTA; Τίποτα
περισσότερο και τίποτα λιγότερο απ’
αυτό που εκπροσωπούν και πιστεύουν οι
4ΤΡΟΧΟΙ: ένα αυτοκίνητο για πραγματικούς
οδηγούς!
Το χάρηκα,
που να πάρει ο διάβολος, έστω κι αν μια,
δυο φορές «ακούμπησε κάτω», επειδή είναι
τόσο χαριτωμένα χαμηλό. Οδηγώντας τη
δέχτηκα πάλι την «επίθεση» των αόρατων
(λόγω φιμέ τζαμιών) ατόμων που έρχονται
δίπλα στο φανάρι και κάνουν «βρουμ-βρουμ»,
προκαλώντας σε αγώνα. Και καλά αυτοί.
Αν έχεις διάθεση και ο δρόμος είναι
άδειος, τα βάζεις με κανένα Punto ή 106 Gti,
αλλά και με Toyota Corolla; Το άκρον άωτον του
θράσους! Η προκλητικότητα του οδηγού
ήταν τόση, ώστε αποδέχτηκα την πρόκληση,
με αποτέλεσμα ο τύπος να «κρεμαστεί»
σε μια κλειστή αριστερή κι εγώ να αισθανθώ
άσχημα που έδωσα το δικαίωμα να ασχημονεί
στο δρόμο. Αδυναμίες, που όσο περνάει ο
καιρός τόσο πιο αστείες φαντάζουν,
αφού
η εποχή του «μπιντέ» και του
Blue Bell πέρασε αμετάκλητα.
Όπως
κάθε χρόνο, έτσι και φέτος πήγα (για μία
μόνο ημέρα) στη Γενεύη, ώστε να δω την
έκθεση, με την οποία με συνδέει ένας
παλιός, δυνατός δεσμός! Γιατί; Διότι,
κατά κάποιο τρόπο, εκεί ξεκίνησα το
«ταξίδι» στη δημοσιογραφία. Για κάποιο
λόγο, που μάλλον έχει να κάνει με το
μέγεθος των περιπτέρων (η κάτω αίθουσα
μεγάλωσε φέτος) και την ατμόσφαιρα που
επικρατεί (καμία σχέση με τη απανθρωπιά
της έκθεσης της Φρανκφούρτης), ο
δημοσιογράφος αισθάνεται «σαν το σπίτι
του». Το μόνο που κάνει δύσκολη τη ζωή
μας είναι το απίθανο πλήθος των παράπλευρων
επαγγελματιών (δημόσιες σχέσεις,
συνεργεία τηλεόρασης, διαφημιστές
κτλ.), που χώνονται παντού ζητώντας από
τους εκθέτες τα πιο απίθανα πράγματα.
Τι μου έκανε εντύπωση; Η ποιότητα και η
στροφή των καταναλωτών στα MPV (Multi Purpose
Vehicles.
Οχήματα Πολλαπλών Χρήσεων) και στα SUV (Sport Utility Vehicles). Αν στη ζωή μου είχα καταφέρει να διαχωρίζω τα προσωπικά μου «προβλήματα» από τα κοινωνικά και τα επαγγελματικά, θα ήμουν ένας από τους πιο ένθερμους υποστηρικτές της κατηγορίας. Δεν είναι δα και λίγο να είμαι σε θέση να παραγγείλω ένα Porsche Cayenne, ένα Audi Pikes Peak ή ένα VW Touring «φουλ έξτρα», όπως λένε, να περιμένω να το παραλάβω από την αντιπροσωπεία και να «πάω Αράχοβα» για να σκάσουν από τη ζήλεια οι επιτυχημένοι. Το ότι έχω την ατυχία να αισθάνομαι σαν… ιεραπόστολος δε σημαίνει τίποτα! Τα συγκεκριμένα αυτοκίνητα είναι πραγματικά τέλεια και, επειδή η ζωή είναι μικρή, αγοράστε ένα, αν μπορείτε, και μην ακούτε τι λέει ο ένας από τους δύο Κ.Κ.
«Χαμός» λοιπόν στις δύο κατηγορίες. Εκτός από τα παραπάνω είδα τα Mitsubishi Outlander και BMW xActivity, που είναι μίγμα SUV και SW και μάλλον θα αρέσει στο κοινό της Χαρτόβιας. Οι κανονικοί άνθρωποι μπορούν να κάνουν ένα κλικ πιο κάτω και να επιλέξουν ανάμεσα στα Opel Meriva, Ford Focus C-Max και VW Touran. Ένα ακόμα κλικ και ορίστε το πολύ όμορφο και ενδιαφέρον Lancia Ypsilon, αλλά και η ―κατά την άποψη του γράφοντος―έκπληξη της έκθεσης, το Suzuki Twin, ένα μικρό διθέσιο που, φαντάζομαι, θα κοστίζει τα μισά από το Smart και θα κάνει την ίδια δουλειά. Κάποτε, πριν κάποιος τραβήξει την πρίζα και το λογισμικό μου σταματήσει να λειτουργεί, θα ήθελα να σας παρουσιάσω τα διθέσια που έκαναν την εμφάνισή τους αμέσως μετά το B΄ Π.Π., για να δείτε ότι η ζωή μας κύκλους κάνει. Το κυκλοφοριακό πρόβλημα που αντιμετωπίζουν πολλές ευρωπαϊκές πόλεις θα κάνει τους κατασκευαστές και τους χρήστες να στραφούν στα VSC (Very Small Cars – Πολύ Μικρά Αυτοκίνητα;) και η ιστορία θα επαναληφθεί, αλλά με οχήματα που θα προσφέρουν απίστευτη άνεση και ασφάλεια.
«Τι θα κάνει
η ευρωπαϊκή αυτοκινητοβιομηχανία όταν
οι πόλεις γεμίσουν με αυτοκίνητα;»
ρώτησα τον «αρχηγό» της General Motors στην
αποκλειστική συνέντευξη που έδωσε στους
4Τ (διαβάστε τη σε άλλες σελίδες). «Θα
στραφεί προς την Aνατολή» απάντησε.
«Φαντάζεστε το πεδίο ανάπτυξης σε χώρες
σαν την Κίνα, τις Ινδίες, το Αφγανιστάν,
τη Μαλαισία και αλλού; Και βέβαια, το
φαντάζομαι. Εκατομμύρια αυτοκίνητα με
θερμικούς ή κινητήρες με κυψέλες καυσίμου
για «πεινασμένους» για «γιωταχί»
καταναλωτές. Παρά τις απαισιόδοξες
προβλέψεις
μου το μέλλον της
αυτοκινητοβιομηχανίας διαγράφεται
λαμπρό, ιδιαίτερα αν οι μηχανικοί
καταφέρουν να κάνουν τους κινητήρες
υδρογόνου πραγματικότητα.
Έλεγε
το παλιό παιδικό τραγουδάκι: «Περπατάω
στο δάσος όταν ο λύκος δεν είναι εδώ»,
αλλά στη φετινή έκθεση ο «λύκος» ήταν
παντού, ξυπνώντας ξεχασμένες επιθυμίες.
Δεκάδες πανέμορφα και γρήγορα αυτοκίνητα,
που ήθελα να τα οδηγήσω σε δρόμους
ορεινούς και φιδίσιους, σαν αυτούς που
έχουμε στην Ελλάδα, αλλά και στις
διαβάσεις των Άλπεων, που τόση εντύπωση
μου έκαναν όταν τις έβλεπα στις φωτογραφίες
των παλιών αυτοκινητιστικών περιοδικών.
Χάζεψα το
ανανεωμένο Audi A3, «ζαχάρωσα» την Porsche
GT2, τη Ferrari 360 Challenge Stradale και τη Mazerati Spyder,
αλλά πήγα και στον καλό κύριο που σε μια
γωνιά της έκθεσης πουλάει παλιά και νέα
βιβλία. Εκεί αγόρασα την 50ή έκδοση του
Automobile Year (στη βιβλιοθήκη μου υπάρχουν
τα 49 από τα βιβλία που παρουσιάζουν με
άψογο τρόπο τα όσα συμβαίνουν κάθε χρόνο
στη βιομηχανία αυτοκινήτου και στους
αγώνες). Πενήντα χρόνια, σκέφτηκα, και
ένα «στεγνό» δάκρυ κύλησε στο πρόσωπό
μου. Ποτέ δεν κατάφερα να αγοράσω μια
παλιά Ferrari, μια Porsche ή ένα Falco, όπως τόσοι
και τόσοι συνάδελφοι που ζουν και
εργάζονται στις ευρωπαϊκές χώρες, για
να την τρίβω και να τη γυαλίζω στο υπόγειο
ή, αν είναι αεροπλάνο, να το πετάω τα
ηλιόλουστα σαββατοκύριακα της ζωής
μου. Όνειρα και σκέψεις ενός χορτασμένου,
θα πείτε, και θα έχετε δίκιο, μια και δε
θα μπορούσα να τα κάνω αν ζούσα στο Ιράκ
ή στο Αφγανιστάν, ναι; Δουλειά και πάλι
δουλειά, και τα χρόνια πέρασαν, χωρίς
να καταφέρω να χαρώ (πολύ) τα πράγματα
που αγαπούσα και ακόμα
αγαπάω.
Αντιλογισμοί
Φτάνεις
στη μία τα ξημερώματα, «πτώμα» στην
κούραση, στο αερομπούνκερ των Σπάτων.
Σε αυτό το απάνθρωπο, δήθεν αεροδρόμιο,
που άσχετοι φύτεψαν στην πεδιάδα των
Μεσογείων. Πας να περάσεις τη γέφυρα
των στεναγμών για το χώρο στάθμευσης
«μακράς διάρκειας» και τη βρίσκεις
κλειστή! Γιατί; Διότι έχουμε «ακραία
καιρικά φαινόμενα» και οι αφέντες της
Χόχτιφ φροντίζουν να μη σε… πάρει ο
αέρας! Οι άνθρωποι πάσχουν. Αντί να
βάλουν τζάμια και κυλιόμενους διαδρόμους,
ώστε να προφυλάξουν τους υπηκόους, που
αναγκάζονται να περπατήσουν ένα
χιλιόμετρο, απαγορεύουν τη διάβαση!
Όμως, υπάρχει συνέχεια. Περιμένετε το
λεωφορείο, λένε. Φτάνει ένα «πουλμανάκι».
Ο οδηγός περνάει με «χίλια» τα σαμαράκια.
Οι επιβάτες φωνάζουν, αλλά αυτός δε
δίνει σημασία, προφανώς επειδή «σχολάει».
Ύστερα από μισή ώρα ταλαιπωρίας φτάνεις στη βάση της γέφυρας, πας να πληρώσεις, αλλά τα μηχανήματα δε δουλεύουν, γιατί «έχουν βραχεί», πράγμα που σημαίνει ότι πρέπει να περιμένεις στην ουρά, στο κιόσκι της εξόδου. Αυτά συμβαίνουν, όταν διάφορα «τυριά» αναλαμβάνουν να ελέγξουν τους «Eυρωπαίους» που κατασκευάζουν αεροδρόμια. «Τυριά» και άσχετοι με τις αερομεταφορές και την Πολιτική Αεροπορία, και ας έλθει κάποιος να μου ότι δεν είναι έτσι. Αραιά και πού βλέπω στην τηλεόραση τους χούλιγκαν που τα κάνουν «λίμπα» στα γήπεδα και σκέπτομαι ότι εμείς πληρώνουμε τις υπερωρίες των αστυνομικών που στέλνονται εκεί για να τηρήσουν την τάξη. Γι’ αυτό δεν πρόκειται ποτέ να τους κάνω τη χάρη και να πάω στο γήπεδο ή να γίνω οπαδός οποιασδήποτε ομάδας. Όσο στα ματς πάνε ανθρωποειδή, δε θα τους κάνω τη χάρη. Μου αρέσει η έκπληξη που δηλώνουν οι ελεγκτές κάθε φορά που ανακαλύπτουν πώς λειτουργούν οι κλέφτες του δημόσιου χρήματος. Διάβαζα (στην Ελευθεροτυπία, 20/02/03) πως οι αθεόφοβοι αγόρασαν (ανάμεσα σε άλλα) και 125 κουβέρτες για τους οικονομικούς πρόσφυγες προς 80 ευρώ τη μία, ενώ στην αγορά τις Μυτιλήνης η τιμή ήταν… 15 ευρώ!
Φανταστείτε τη συναλλαγή ανάμεσα στον υπάλληλο και στον πωλητή και το μοίρασμα της λείας από τους (ανεξέλεγκτους) λωποδύτες. Τελικά άξιζε τον κόπο να καθίσω κοντά δύο ώρες στην ουρά, στο δρόμο, με τρεις βαθμούς πάνω από το μηδέν, για να δω την έκθεση με τα έργα του Σαλβαντόρ Nταλί. Οι μικρόνοες των καναλιών πάντα παρουσίαζαν το μεγάλο καλλιτέχνη σαν τον εκκεντρικό που δεν ακολουθούσε το ρεύμα. Τόσα ήξεραν ή καταλάβαιναν, τόσα έλεγαν τα θλιβερά, αγράμματα μικρά ανθρωπάκια της μικρής οθόνης. Οι συνήγοροι δε θα μπορούν να ομιλούν στους πελάτες. Οι δημοσιογράφοι δε δικαιούνται να χρησιμοποιούν κινητό, φορητό υπολογιστή και μαγνητόφωνο, και η τηλεόραση δε θα καλύψει τη δίκη. Ακόμα… Οι μάρτυρες θα φοράνε… κουκούλες και θα μιλάνε μέσα από κλουβί με μαύρα τζάμια και μέσω μηχανήματος που αλλάζει τη φωνή! Βρε τι θυμίζει… Όποιος βρει τι θυμίζει, κερδίζει ένα αναμνηστικό σηματάκι που φορούσαν στο πέτο οι άνδρες των SS. Η κυβέρνηση θα δώσει (δωρεάν) μία… τηλεκάρτα στους δημοσιογράφους (σε απ? ευθείας σύνδεση με το Λάνγκλεϊ;) και οι πολίτες θα παρακολουθούν τα τεκταινόμενα από τις ανά δίωρο ανακοινώσεις των… πρακτικών! Καθώς φαίνεται, ο τελευταίος που νίκησε στην υπόθεση της «17Ν» είναι η… δημοκρατία. Ο εισαγγελέας διέταξε την απόσυρση βιβλίου που δεν άρεσε στην εκκλησία.
Όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας… Είχα δίκιο φαίνεται όταν έγραφα ότι στην Ελλάδα ο σοσιαλισμός είναι το ανώτατο στάδιο του (σκληρού) καπιταλισμού. Επόμενο βήμα; Κυνήγι μαγισσών, και να το θυμηθείτε. Τελικά δε μου είπατε… Σας αρέσει η νέα μορφή του Αντίλογου ή δε σας κάνει καμία εντύπωση; Η ίδρυση και στην Ελλάδα παραρτήματος του ABC (Audited Bureau of Circulations), που επιβεβαιώνει και ελέγχει τις κυκλοφορίες ΟΛΩΝ των εντύπων, αποτελεί πάγιο αίτημα του γράφοντος από το 1992. Το τελευταίο μήνα και ύστερα από πρωτοβουλία του Συνδέσμου Εκδοτικών Επιχειρήσεων Περιοδικού Τύπου έχει ξεκινήσει η διαδικασία για την ίδρυσή του. Όταν με το καλό γίνει πραγματικότητα, πολλοί κατεργάρηδες θα πάνε στον πάγκο τους, άλλοι θα κλείσουν και ορισμένοι θα αναγκαστούν ν’ αλλάξουν επάγγελμα. Είδατε την εκπληκτική παράσταση των Tiger Lillies; Αν όχι, χάσατε, μια και είναι η κραυγή του κόσμου που έρχεται. I like burning houses down, factories too, τραγουδάει με την καστράτη φωνή του ο εκπληκτικός Martyn Jacques. «Προσπαθώ να μη γίνω δολοφόνος, γι’ αυτό σκοτώνω τον εαυτό μου» προσθέτει και το κοινό (που καταλαβαίνει) παγώνει. Συγκρίνατε αυτόν το δημιουργό με τις βισοβανδήδες, τις μάλες και τις άλλες, και θα δείτε πού και πώς επιπλέουν τα σκουπίδια. Ο αγαπητός παλιός μου φίλος Γιώργος Μασσαβέτας έβγαλε ένα βιβλίο με τίτλο «Γυναικείες Ιστορίες», που είναι, όπως ο ίδιος λέει, «μια συλλογή διηγημάτων, μέσα από τα οποία περνούν πυρακτωμένες μνήμες μιας δύσκολης παιδικής ηλικίας, χωρίς όμως να έχει το χαρακτήρα μιας τυπικής αυτοβιογραφίας…». κ. Δημήτρη Αρβανίτη, σε ευχαριστώ για το όμορφο βιβλιαράκι που δείχνει τα posters σου. Όμως, πρέπει να σου πω ότι εσύ είσαι «μεγάλος». Εγώ είμαι απλώς… χαμένος. Δεν ξέρω αν στο τέλος θα «τα πάρω όλα», όπως λέει ο Νίκος Νικολαΐδης.
Προς το παρόν, τα έχω δώσει όλα…
RSS - Posts
