Αν ήμουν «βασιλιάς»…

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο “1ο ΘΕΜΑ” στις 01.07.12

Όταν είμαστε πιτσιρίκια λέγαμε, θέλοντας να δείξουμε πόσα πράγματα ξέρουμε: αν ήμουν βασιλιάς θα έκανα τούτο ή το άλλο. Τα άλλα παιδιά έμεναν με το στόμα ανοιχτό ή σε τάπωναν με τις δικές τους προτάσεις. Οι δεκαετίες πέρασαν, τα πιτσιρίκια μεγάλωσαν αλλά, για λόγους που έχουν να κάνουν με τη γενιά του 40, η φράση έμεινε –στους περισσότερους. Τα καλοκαίρια κάναμε εξορμήσεις. Καμιά 10άρια γκαγκανιάρικα ξεκινούσαν απ’ του Κυνοσάργους και, περπατώντας, έφταναν παντού. Στο Χασάνι για να δούμε Χαρικέϊν και Σπιτφάϊρ. Στο λιμάνι του Πειραιά για να θαυμάσουμε τα εμπορικά πλοία και τους γερανούς. Στο  Πέραμα για να χωθούμε στα καρνάγια. Στον Κεραμικό για να διαβάσουμε τις επιγραφές στα μάρμαρα. Στο Ψειρή για να βρούμε κράνη –για τους πετροπόλεμους. Στη Λ. Συγγρού για να δούμε πως φτιάχνονταν οι παγοκολόνες (και η μπύρα) στο εργοστάσιο FIX. Στην Ακρόπολη για να ρωτάμε ο ένας τον άλλον «πως τα κατάφεραν». Στο Αστεροσκοπείο για να ικετέψουμε μια ματιά με το τηλεσκόπιο. Οι συζητήσεις έδιναν κι’ έπαιρναν. «Ρε συ. Αν ήμουν βασιλιάς θα έφτιαχνα Σπιτφάϊρ». «Κι’ εγώ Λίμπερτυ». «Εγώ ναυπηγείο για ψαράδικα». «Θα έφερνα πίσω τους …αρχαίους να φτιάξουν άλλη μία Ακρόπολη». Κακός χαμός μια και, σχεδόν κάθε μέρα κάποιος έφερνε μία νέα πληροφορία. «Πάμε στου Μαλκότση να δούμε τις πετρελαιομηχανές;». Στου Ταγκαλάκη φτιάχνουν λεωφορεία, στον Πετρόπουλο τρακτέρ… Ατέλειωτος ο κατάλογος και τα όνειρα των μικρών  «βασιλιάδων» να «κάνουν κάτι» στην Ελλάδα. Οι περισσότεροι χάθηκαν στους δρόμους του κόσμου. Κάποιοι έγιναν μηχανικοί, προσπάθησαν και έφαγαν τα μούτρα τους, άλλοι καπετάνιοι του εμπορικού ναυτικού, πιλότοι στην Πολεμική και Πολιτική Αεροπορία. Οι «πυροβολημένοι» έκαναν τα παιδικά τους όνειρα πραγματικότητα. Σχεδίασαν, έφτιαξαν και παρήγαν αυτοκίνητα, ντιζελομηχανές ακόμα ατμομηχανές! Κάποιοι σχεδίασαν, κατασκεύασαν και πέταξαν ανεμόπτερα και μονοκινητήρια αεροπλάνα. Οι πραγματικοί οραματιστές (Attica-Δημητριάδης, DIM, Μπαλτάς, SAM, TZEN, ΜΕΒΕΑ,  Namco, MAVA και δεκάδες άλλες που, θα χρειάζονταν δύο σελίδες μόνο για την αναφορά των ονομάτων τους. Οι εξορμήσεις της δεκαετίας του ΄40 άνοιξαν δρόμο για πολλά απ’ τα παιδιά της γενιάς μου και, όπως ίσως έχετε καταλάβει, για μένα. Σ’ ένα toll στη βάση της Π.Α στο Νέο Φάληρο, μία ομάδα εφήβων μάθαινε απ’ τους παλιούς πώς να φτιάχνει ανεμόπτερα (Το «Γλαράκι» του Αυδή; Ξέχασα πια!). Εκεί άκουσα για πρώτη φορά πως, λίγο πιο κάτω, στο ΚΕΑ Φαλήρου, πριν τον πόλεμο φτιάχναμε το “VELOS”, μονοκινητήριο πολεμικό αεροπλάνο σε συνεργασία με την βρετανική Dart/Swift. Φτιάξαμε 12, πέταξαν, παροπλίστηκαν πριν τον 2ο Π.Π
Έτσι φτάσαμε στο σήμερα. Στις δεκαετίες της αλλαγής, της, του 3^ου δρόμου, της επανίδρυσης, του εκσυγχρονισμού, του 4^ου δρόμου, των κυβερνήσεων έκτακτης ανάγκης και ειδικού σκοπού, στο μνημόνιο, στην διάθεση των ευρωπαίων «να κάνουν λίγο πίσω», στις ουρές για φάρμακα, στο «όλον» ΠΑΣΟΚ και στη νέα Ν.Δ που δεν μας επιτρέπουν να κρατάμε μεγάλο καλάθι στις διαπραγματεύσεις με την τρόϊκα. Στους τάφους οι παλιοί δημιουργοί χαμογελούν με τη κατάντια αλλά, όπως λέει και Κ.Κ τα τρένα πέρασαν και τα όνειρα έγιναν στάχτη. Τώρα το πρόβλημα της Ελλάδας είναι αν ο Βερνίκος έχει offshore εταιρία και όχι αν, η Ελλάδα είναι σπαρμένη με μνήματα ονείρων, ελπίδων και προσδοκιών._Κ.Κ.